Det ställs stora krav på den militära organisationen vid genomförandet av en amfibieoperation. Denna uppgift är något som den svenska försvarsmaktens amfibiekår ej har förmåga till att lösa ut inom ramen för vår organisation. I framtiden ställs det krav på att den svenska amfibiekåren skall kunna vara delaktig i en multinationell expeditionär landstigningsstyrka. Sverige saknar dock doktriner och en militärteoretisk grund för amfibieoperationer. För att tillhandahålla en sådan teoretisk grund avser författaren att använda sig av den brittiska militärteorin för vad en amfibieoperation kräver. I denna uppsats analyseras två historiska amfibieoperationer i allmänhet och de brittiska militärteoretiska principerna för amfibieoperationer i synnerhet. I vilken utsträckning kan Geoffry Tills grundprinciper för amfibieoperationer, förklara utgången om amfibieoperationerna i Falklandskriget och slaget om Gallipoli (Dardaneller halvön)? I Geoffry Tills bok Seapower – A Guide for the Twenty-First Century, lyfter han fram fem grundprinciper för amfibieoperationer. Dessa principer ses som krav för ett positivt resultat för en amfibieoperations genomförande. Metoden som använts utgår ifrån en design som är en teoriprövande och jämförande studie av två fall. Det är en kvalitativ textanalys. Min slutsats är att teorin förklarar amfibieoperationers utgång, beroende av om operationen uppfyller samtliga principer eller inte uppfyller dem. Uppfylls alla principerna får vi ett positivt resultat i vår amfibieoperation och uppfylls inte alla principerna får vi ett negativt resultat i vår amfibieoperation. I denna utsträckning kan teorin förklara utgången av amfibieoperationer. / It requires a lot from the military to accomplish a amphibious operation. This task is something that the Swedish royal marines dos not have the capacity to implement. In the future the Swedish government will expect that the royal marines will be able to be included in amphibious operations alongside other nations. The writer will use the British principles for what amphibious operations require.   In this essay two historical amphibious operations will be used. To what extent can Geoffrey Till´s basic principles of amphibious operations explain the result of the Falkland Campaign and the Gallipoli operation. In Geoffrey Till´s book Seapower – A guide for the Twenty-First Century, he highlights five requirements for executing amphibious operations. The authors conclusion is that the theory holds up if all principles are met or not met. If they are met the conclusion will be that the operation will have a positive outcome. If they are not met it will be a negative outcome. To this extent the theory can explain the conclusion of amphibious operations.

Summaries in English and Afrikaans / Text in Afrikaans / Until 1988, hearsay-evidence in our legal system was governed by common law. During this period resistance developed regarding the practice that hearsay which complied with certain exceptions could indeed be allowed. Case law excluded further exceptions being added. Legislation was enacted in 1988 in which hearsay was defined, a total exclusionary rule retained, but the Courts given a wide discretion to allow hearsay. Via this legislation a more accommodating stance towards hearsay was introduced. This dissertation aimed at measuring whether the legislation achieved its objectives and consisted of analysing case law and interviewing Judges and Advocates. The conclusion arrived at is that the legislation has only marginally changed the usage of hearsay in our legal system. The major obstacle lies in the attitude of practitioners who continue to distrust hearsay and do not utilize the mechanism provided by statute. / Tot en met 1988, is hoorse-getuienis in ons regstelsel gemeenregtelik beheer. In die tydperk bet besware egter geleidelik ontwikkel veral oor die gekunstelde wyse waarop hoorsê as aan bepaalde uitsonderings voldoen is wel toegelaat is. Regspraak het voorts ook bepaal dat geen verdere uitsonderings toegevoeg kon word nie. In 1988 is wetgewing uitgevaardig waarin hoorsê-getuienis omskryf word, 'n algehele uitsluitingsreel behou word maar aan die howe 'n wye diskresie verleen word om na oorweging van voorgeskrewe faktore, hoorsê wei toe te laat. Die oogmerk van hierdie wetgewing was om 'n meganisme daar te stel om soos by die civil regstelsels en sekere ander Iande, 'n meer toeskietlike houding jeens hoorsê te bewerkstellig. Hierdie verhandeling se hoofdoel was om te bepaal of die wetgewing in die doel geslaag bet. Om tot 'n bevinding te kom is regspraak ontleed, en is onderhoude gevoer beide met Regters en die Advokatuur. Die slotsom bereik dui daarop dat die wetgewing maar weinig verander bet in die gebruikmaking van hoorse-getuienis in ons regstelsel. Wat die wetgewing self betref, hoewel daar sekere besware te make is oor sekere bepalings, verskaf dit tog 'n bruikbare instrument. Die grootste struikelblok is gelee in die instelling van die praktisyns wat bly vasklou aan 'n gevestigde vrees vir hoarse en nie gebruikmaak van die nuwe geleentheid nou deur die wetgewing daargestel nie. / Law / LL.M.

Summaries in English and Afrikaans / Text in Afrikaans / Until 1988, hearsay-evidence in our legal system was governed by common law. During this period resistance developed regarding the practice that hearsay which complied with certain exceptions could indeed be allowed. Case law excluded further exceptions being added. Legislation was enacted in 1988 in which hearsay was defined, a total exclusionary rule retained, but the Courts given a wide discretion to allow hearsay. Via this legislation a more accommodating stance towards hearsay was introduced. This dissertation aimed at measuring whether the legislation achieved its objectives and consisted of analysing case law and interviewing Judges and Advocates. The conclusion arrived at is that the legislation has only marginally changed the usage of hearsay in our legal system. The major obstacle lies in the attitude of practitioners who continue to distrust hearsay and do not utilize the mechanism provided by statute. / Tot en met 1988, is hoorse-getuienis in ons regstelsel gemeenregtelik beheer. In die tydperk bet besware egter geleidelik ontwikkel veral oor die gekunstelde wyse waarop hoorsê as aan bepaalde uitsonderings voldoen is wel toegelaat is. Regspraak het voorts ook bepaal dat geen verdere uitsonderings toegevoeg kon word nie. In 1988 is wetgewing uitgevaardig waarin hoorsê-getuienis omskryf word, 'n algehele uitsluitingsreel behou word maar aan die howe 'n wye diskresie verleen word om na oorweging van voorgeskrewe faktore, hoorsê wei toe te laat. Die oogmerk van hierdie wetgewing was om 'n meganisme daar te stel om soos by die civil regstelsels en sekere ander Iande, 'n meer toeskietlike houding jeens hoorsê te bewerkstellig. Hierdie verhandeling se hoofdoel was om te bepaal of die wetgewing in die doel geslaag bet. Om tot 'n bevinding te kom is regspraak ontleed, en is onderhoude gevoer beide met Regters en die Advokatuur. Die slotsom bereik dui daarop dat die wetgewing maar weinig verander bet in die gebruikmaking van hoorse-getuienis in ons regstelsel. Wat die wetgewing self betref, hoewel daar sekere besware te make is oor sekere bepalings, verskaf dit tog 'n bruikbare instrument. Die grootste struikelblok is gelee in die instelling van die praktisyns wat bly vasklou aan 'n gevestigde vrees vir hoarse en nie gebruikmaak van die nuwe geleentheid nou deur die wetgewing daargestel nie. / Law / LL.M.