Η παρούσα μεταπτυχιακή διατριβή έχει ως στόχο τη μελέτη του ρηματικού συστήματος του κερκυραϊκού ιδιώματος και τη διερεύνηση των ιδιαιτεροτήτων του. Στο πρώτο κεφάλαιο της εργασίας παρατίθενται ιστορικά στοιχεία των οποίων η αναφορά έχει στόχο να διαφωτίσει τους σταθμούς εκείνους της ιστορίας της Κέρκυρας που τη διαφοροποιούν από την υπόλοιπη Ελλάδα και που έχουν ορατό αντίκτυπο γενικότερα στη μορφολογία του τοπικού ιδιώματος και συγκεκριμένα στη ρηματική μορφολογία. Ο εκτεταμένος δανεισμός από τη διάλεκτο της Βενετίας, εκτός του ότι άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του στο τοπικό λεξιλόγιο εμπλουτίζοντάς το, είχε ως αποτέλεσμα την εισαγωγή νέων μορφημάτων, θεμάτων και προσφυμάτων, η δυναμική παρουσία των οποίων έχει συντελέσει κατά ένα μέρος ακόμα και στην αναδιάρθρωση του συστήματος των κλιτικών τάξεων. Από την άλλη μεριά, ο ερχομός πληθυσμών από την υπόλοιπη Ελλάδα και η εγκατάστασή τους στα χωριά της Κέρκυρας συνέτεινε στον περιορισμό της διάδοσης των δανείων στην ύπαιθρο χώρα και στην εδραίωση πιθανόν κάποιων «καθαρών» ελληνικών στοιχείων. Δεδομένου ότι οι διάλεκτοι/ τα ιδιώματα που απέχουν αρκετά από τον εθνικό κορμό π.χ. τα ποντιακά και οι διάλεκτοι των ελληνόφωνων χωριών της Κάτω Ιταλίας (Mackridge, 1997) συνήθως ακολουθούν μια κάπως ανεξάρτητη γλωσσική πορεία, δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι η Κέρκυρα, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, παρουσιάζει πολλές ιδιαιτερότητες στο τοπικό ιδίωμα, όπως π.χ. η διάσωση και η αδιάκοπη χρήση αρχαιοελληνικών ρηματικών τύπων στην θέση των αντίστοιχων νεοελληνικών. Στη συνέχεια από το τρίτο κεφάλαιο και εξής επιχειρείται μια αμιγώς μορφολογική ανάλυση των γλωσσικών δεδομένων. Δεχόμενη τη διάκριση των ρημάτων σε κλιτικές τάξεις που προτείνει η Ralli (1988), θα εξετάσω τις ιδιαιτερότητες που εμφανίζει το κλιτικό παράδειγμα στο κερκυραϊκό ιδίωμα και τις αποκλίσεις του από την Κοινή Νέα Ελληνική. Στηριζόμενη στην ανάλυση της Ralli (2005) σχετικά με το ρόλο της θεματικής αλλομορφίας ως προς τη διαμόρφωση του κλιτικού παραδείγματος και την επακόλουθη τάση για ομαλοποίηση του συστήματος, θα εξετάσω τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η θεματική αλλομορφία στο κερκυραϊκό ιδίωμα και τις επιπτώσεις που έχει στο ρηματικό σύστημα, εξετάζοντας την τάση για αναδόμηση του συστήματος των κλιτικών τάξεων (4ο κεφάλαιο). Στο 5ο κεφάλαιο, θα αναφερθούμε στο ιδιαίτερο φαινόμενο της υποχρεωτικής αύξησης στους παρελθοντικούς χρόνους που εμφανίζονται στο ρηματικό σύστημα του κερκυραϊκού ιδιώματος. Το επόμενο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην Παραγωγή. Αφου παρουσιαστούν τα συνήθη παραγωγικά επιθήματα, θα γίνει μια εκτενής αναφορά στο δάνειο επίθημα –αρω που παρουσιάζει ιδιαίτερα υψηλή παραγωγικότητα. Τέλος, στο παράρτημα της εργασίας, αναφέρομαι στις γραπτές πηγές που χρησιμοποίησα για να συλλέξω τα απαραίτητα γλωσσικά δεδομένα. / The main aim of this master thesis is to investigate the particularities that are observed in the dialect of Corfu concerning the verbal system. The corfiot dialect is a member of the Ionian Sea dialects in Greece. Due to its historical background, the island of Corfu has followed a separate route, which influences dramatically the spoken language until today and differentiates it from Standard Modern Greek. This master thesis is orientated to morphological analysis. It is divided into six chapters. The first two chapters are introductory and afford information about the historical background, emphasizing on the extended borrowing coming from the dialect of Venice, and the main discernible dialectal characteristics of the today spoken language in Corfu. The next four chapters are dedicated to morphological analysis. Having noticed the main divergencies that are observed in the inflectional paradigm in the local dialect, I will examine the factors that play a crucial role in the formation of the corfiot inflectional paradigm. Having taken into serious consideration the proposal of Ralli (1988) concerning the verbal classification according to which the allomorphic pattern that verbs present classifies them into two main classes, and the proposal of Ralli (2005) referring to the way that the allomorphic pattern determines the reconstruction of the system of inflectional classes (functioning as an inflectional class demarcator), I will try to apply these proposals to my linguistic data coming from the Corfiot verbal system. Furthermore, having ended the morphological analysis for the trends that are visible and concern Inflection, I will examine the obligatory presence of the verbal augment in the corfiot dialect. In the sixth chapter, I will make some comments on the productivity of several derivational suffixes and I will focus my interest on the extremely productive derivational suffix –aro (which has italian origin). At the end of this master thesis, there is an extended appendix, in which I refer to the written material on which I based my morphological analysis.

Review

This thesis investigates three different so-called “past tense forms” in Tulu, a Dravidian language spoken in the south-western Indian states of Karnataka and Kerala. Through fieldwork material collected by the author, this thesis provides a comprehensive analysis of the usage and functions of the three forms in Tulu. It expands upon previous research, which has acknowledged the forms’ existence but not described their functions or provided examples of their usage. Previous research has also often referred to the forms with contradictory names; for example, one form has been called both “immediate past” by one source (Bhat, 1998:166) and “distant past” by another (Krishnamurti, 2003:334), with little explanation of the choice of these labels. In this thesis, they are called Past1, Past2 and Past3 as they all refer to events that have already happened, but the study shows that the distinction between them is one of aspect and validity of results and not of remoteness in tense. The investigation also shows that the three forms have differentiating and contrasting functions and can, in most cases, not be replaced by the others. Past1 is favoured to express perfectivity, event-focused actions, and consecutiveness. Past2 is used for continuous statives, states resulting from past events and events that have happened at least once, as well as introducing a new topic in a narrative. Past3 refers to both punctual or completed events and states that can hold for some time with other events happening in between, and it is commonly used to mark a situation or result not holding anymore. When events in the past are within the same scope, or an event is elaborated upon, the Past3 is also used, as well as when referring to events completed or started before a time reference in the past. The description of these forms' functions will fill a knowledge gap in the description of Tulu, providing a comprehensive understanding of the tense and aspect system in the language. Furthermore, the analysis and data can advance future Tulu and general typological studies about tense and aspect systems. Tulu has several unique features compared to other Dravidian languages. The so-called past tense forms have been claimed as one of them (Subrahmanyam, 1971; Krishnamurti, 2003). By describing them and including a brief comparison with other Dravidian languages, this thesis contributes to understanding the Dravidian language family. It provides material for the study of language change and the family's genealogy. In addition, the data released with the thesis includes sentences from Tulu and basic vocabulary lists from various Dravidian languages that can likewise be used in historical research of the family.

Considérés comme variétés marginales, les parlers basques orientaux —notamment la branche roncalo-souletine— dénotent une forte tendance archaïsante qui rend nécessaire la recherche diachronique sur ces dialectes. Le souletin est, sans aucun doute, le principal dialecte parmi les parlers orientaux disposant de témoignages écrits dans le passé. Grâce au caractère relativement précoce des témoignages et à leur continuité temporelle, le caractère prioritaire du souletin dans l’étude diachronique du basque oriental est incontestable. Cette thèse aborde donc l’histoire du dialecte souletin à travers ses textes. En d’autres termes, notre approche concerne l’histoire interne de la langue, et ne vise pas à établir son évolution en fonction des locuteurs ou des événements politiques et socio-économiques qui l’auraient influencée (histoire externe). En quête d’hypothèses solides, notre travail de description diachronique se base sur un corpus composé de plus de quarante textes qui embrasse la plupart des ouvrages imprimés entre 1657 et 1873, en plus d’une sélection représentative des témoignages de la tradition populaire. Notre recherche s’est déroulée en deux phases : 1) la constitution du corpus, qui a exigé un travail philologique profond ; et 2) le travail d’analyse d’un ensemble étendu d’éléments linguistiques concernant tous les niveaux de la langue, à l’exception du lexique. Quant à l’explication des données, nous avons eu recours aux outils habituels de la linguistique historique, et plus précisément ceux qui peuvent nous aider à dévoiler le passé d’une langue sans parent connu : a) la comparaison interne ; b) la théorie de la grammaticalisation ; et c) la typologie linguistique. A ces trois instruments d’analyse nous en avons ajouté deux autres : la connaissance des phénomènes de contact linguistique, d’une part, et la sociolinguistique historique d’autre part. L’examen des plus de cinquante traits linguistiques sélectionnés nous permet d’offrir une vision générale de l’évolution du basque souletin. Nous avons conclu que ce dialecte est dans l’essentiel une variété conservatrice qui a maintenu nombre d’archaïsmes datant du Basque Unifié Ancien (circa VIIe siècle ; cf. Mitxelena 1981), ainsi que des innovations et des choix de date ancienne partagés avec d’autres parlers orientaux. Par ailleurs, nous avons démontré que les innovations développées par le basque souletin au cours des derniers siècles s’expliquent en raison du contact intensif avec le gascon, voir, béarnais. / Regarded as marginal varieties, Eastern Basque dialects —in particular the Roncalo Souletin branch— show a strong tendency to archaism, which makes diachronic research on these dialects most necessary. Souletin is undoubtedly the main dialect among the Eastern varieties of Basque with old written documents; due to their relatively early nature and temporal continuity, the centrality of Souletin in the diachronic study of the Eastern Basque is uncontroversial. This dissertation focuses on the evolution of Souletin on the basis of the diachronic analysis of a wide array of linguistic features, mostly —but not only— morphosyntactic ones. In other words, it targets the internal history of the language, and so does not aim to establish its evolution according to its speakers or the political and socio-economic events which could have influenced it (external history). In the search for solid basis/foundations, this dissertation is based on a corpus composed of more than forty texts (1616-1899), which covers the majority of the printed production, in addition to a representative sample of documents from popular tradition. We have carried out this research in two phases: 1) the definition and constitution of the corpus, which has implied exhaustive philological work; and 2) the analysis of more than fifty linguistic features. Regarding the explanation of the data, we have used the main tools of historical linguistics, and more specifically those which help us understand the past of an isolated language: a) internal comparison; b) grammaticalisation; and c) typology. Moreover, we have taken into consideration language contact phenomena and the approach of historical sociolinguistics. After having analysed the historical development of every linguistic feature under consideration, we are able to offer a complete picture of the evolution of Souletin Basque, as well as the direction of the changes that it underwent. We have shown that Souletin Basque is essentially conservative: in fact, it has maintained a number of archaisms dating from the Old Common Basque (c. 7th century; cf. Mitxelena 1981), as well as ancient innovations shared with other eastern varieties. Furthermore, we have demonstrated that the main Souletine innovations of the last centuries are due to intensive contact with Gascon Occitan.

This thesis describes basic grammatical features and lexicon of Matal, a Chadic language spoken by around 18 000 people in northern Cameroon. A translation of the New Testament is used as a parallel text for the purposes of this study. The identified language structures are compared with other Chadic languages. The results show that Matal is overall typical for the language family, except for the pronominal system, which lacks a clusivity distinction. Nouns and adjectives have a limited morphology, only expressing number as a grammatical category, whereas verbs have many categories that are expressed morphologically, by prefixation and suffixation. For finite verb forms, subject prefixes are obligatory. Tense is expressed either by altered tone in the stem vowel or morphologically. Several verbal suffixes with number and person variants have been identified, although their functions have not been entirely clarified. A system of complex adpositions that make extensive use of grammaticalized body concepts has also been inquired, within which the phenomenon of preposition agreement has been identified. Basic syntactic features, such as word order, negation and topicalization are also addressed. The analysis of the lexicon demonstrates that the basic vocabulary is mainly inherited from earlier stages of the language, but a large number of lexical loans in various semantic domains have also entered Matal. / Denna uppsats beskriver grundläggande grammatiska drag och ordförråd i Matal, ett tchadspråk som talas av omkring 18 000 personer i norra Kamerun. En översättning av Nya Testamentet används som parallelltext i denna studie. Identifierade språkliga strukturer jämförs med andra tchadspråk. Resultaten visar att Matal är på det stora hela typiskt för språkfamiljen, med undantag för det pronominella systemet, som inte uppvisar någon skillnad i klusivitet. Substantiv och adjektiv har en begränsad morfologi som endast uttrycker numerus som grammatisk kategori, medan verb har ett stort antal kategorier som uttrycks morfologiskt. Dessa har formen av affix som fogas både före och efterstammen. I finita verbformer är subjektprefix obligatoriska. Tempus kan uttryckas antingen genom ändrad ton i stamvokalen eller morfologiskt. Ett antal verbsuffix med varianter för numerus och person har identifierats, dock har deras funktion inte klarlagts helt. Ett system med komplexa adpositioner som i stor utsträckning använder sig av grammatikaliserade kroppsdelstermer har också undersökts, inom vilket fenomenet av prepositionskongruens i vissa komplexa adpositioner har påvisats. Grundläggande syntaktiska drag som ordföljd, negation och topikalisering tas också upp. Analysen av Matals lexikon visar att det grundläggande ordförrådet är företrädesvis nedärvt från tidigare språkstadier, men också att ett stort antal lånord i olika semantiska domäner har kommit in i språket.