Zugl.: Erfurt, Univ., Diss., 2006

Berlin, Freie Universiẗat, Diss., 2005. / Dateiformat: zip, Dateien im PDF-Format.

Mainz, Universiẗat, Diss., 2003.

Universiẗat, Diss., 2004--Kiel.

Bibliography: p. [187]-227.

Th.--Pharm.--Paris 5, 1983. N°: 86.

Ο ρόλος της φαγοκυτταρικής ικανότητας των μονοκυττάρων και των πολυμορφοπυρήνων στην σήψη δεν έχει μελετηθεί επαρκώς. Η παρούσα έρευνα είχε ως σκοπό να εκτιμήσει την επίδραση της φαγοκυτταρικής δραστηριότητας των μακροφάγων στην τελική έκβαση ασθενών με βαριά σήψη. 31 ασθενείς και 30 υγιή άτομα πήραν μέρος στην μελέτη. Η φαγοκυττάρωση των πολυμορφοπυρήνων και των μονοκυττάρων εκτιμήθηκε τις πρώτες 24 ώρες μετά την εισαγωγή του ασθενούς ενώ τα αποτελέσματα συσχετίσθηκαν με την έκφραση του CD64 στα πολυμορφοπύρηνα και στα μονοκύτταρα, την έκφραση του CD14 στα μονοκύτταρα, το SAPSII score και την επιβίωση των ασθενών. Η ελαττωμένη φαγοκυττάρωση των ουδετεροφίλων τις πρώτες 24 ώρες μετά την εισαγωγή ήταν αρνητικός προγνωστικός δείκτης για την επιβίωση. Η αυξημένη έκφραση τoυ CD64 τόσο στα PMN όσο και στα μονοκύτταρα επηρέασε θετικά την πρόγνωση των ασθενών. Σε πολυπαραγοντική ανάλυση η φαγοκυτταρική δραστηριότητα των πολυμορφοπυρήνων ήταν ο μοναδικός ανεξάρτητος προγνωστικός παράγοντας για τη επιβίωση. Ασθενείς με φαγοκυτταρική δραστηριότητα PMN<37% παρουσίασαν μικρότερη έκφραση του CD64 στα πολυμορφοπύρηνα και στα μονοκύτταρα και κακή πρόγνωση ενώ ασθενείς με φαγοκυτταρική δραστηριότητα PMN>37% παρουσίασαν μεγαλύτερη έκφραση CD64 στα ουδετερόφιλα και στα μονοκύτταρα και καλή πρόγνωση. Η ελαττωμένη φαγοκυτταρική ικανότητα των ουδετεροφίλων πιθανά αντιπροσωπεύει μία κατάσταση ελαττωμένης δραστηριότητας παρόμοια με εκείνη των μονοκυττάρων κατα την διάρκεια του CARS (Compensatory Anti-inflammatory response syndrome, σύνδρομο αντισταθμιστικής αντιφλεγμονώδους απάντησης). Η χημειοτακτική δραστηριότητα των πολυμορφοπυρήνων στους επιβιώσαντες ασθενείς ήταν σημαντικά αυξημένη σε σχέση με τους ασθενείς που απεβίωσαν ενώ αντίθετα δεν παρουσιάσθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στην χημειοτακτική ικανότητα των ουδετεροφίλων ανάμεσα στην ημέρα της εισαγωγής και την ημέρα του εξιτηρίου. H χορήγηση του αυξητικού παράγοντα G-CSF στους ογκολογικούς ασθενείς με εμπύρετο ουδετεροπενία δεν επηρέασε την φαγοκυτταρική δραστηριότητα των πολυμορφοπυρήνων σε σημαντικό βαθμό. / The role of the effector function of monocytes and neutrophils in sepsis has been poorly investigated. The present study assessed the phagocytic activity of monocytes and neutrophils and evaluated its predictive significance in septic patients 31 patients with severe sepsis and 30 healthy individuals were enrolled in the study. The phagocytic activity of monocytes and neutrophils was evaluated and the results were correlated to the expression of CD64 on neutrophils and monocytes, CD14 antigen on monocytes, the SAPS score and the patients’ survival. The phagocytic activity of polymorphonuclears (PMN) in 24 hours after admission was decreased in all patients. Patients with PMN phagocytic activity <40% had lower expression of CD64 on monocytes and PMN and worse outcome while those with phagocytic activity>40% had higher expression of CD64 on monocytes and PMN and better outcome. In multivariate analysis the phagocytic activity of PMN was the only independent predictor factor for patients’ survival. The phagocytic activity of neutrophils in septic patients is a significant parameter of the final outcome. The upregulation of PMN CD64 expression is prerequisite for their increased phagocytic function but does not reflect it. The chemotactic functionof neutrophils was significantly increased in survivors compared to non survivors.In contrast, no statistical significance of chemotactic activity of PMNs was detected between the admission day and the day of discharge. The administration Of G-CSF in cancer patients with febrile neutropenia did not increase the phagocytic activity of neutrophils.

Resumo não disponível

Les réfractaires alumine-carbone sont largement utilisés dans la coulée continue de l'acier. Ils sont responsables du contrôle du flux d'acier et de sa protection contre l'oxydation. Cependant, pour améliorer leur propre résistance à l'oxydation, plusieurs additifs tels que des carbures, des métaux, des composés à bas point de fusion et des frittes de verre sont ajoutés en tant qu'antioxydants. Dans cette étude, l'influence de ces additifs, ainsi que des conditions de cuisson, sur les propriétés liées à la résistance aux chocs thermiques des matériaux réfractaires à matrice carbonée a été étudiée. Des matériaux modèles, ayant une composition simplifiée par rapport aux matériaux industriels, ont été étudiés pour faciliter la compréhension des interactions entre les différents constituants du composite. Le comportement des matériaux réticulés (avant cuisson) et cuits a été étudié. La première partie de l'étude a montré que les antioxydants peuvent modifier les propriétés du réfractaire par différents mécanismes : cristallisation de la liaison carbone (B4C), guérison des microfissures (borax et fritte de verre) et formation de nouvelles phases (Al-Si). Cependant, puisque les additifs métalliques sont les antioxydants les plus largement utilisés dans les produits de Vesuvius, la deuxième partie de l'étude a porté sur leur impact (Al-Si,Al-Mg et Al) sur les propriétés clés influençant la résistance aux chocs thermiques. En plus, l'impact des conditions de cuisson (température et atmosphère) a également été étudié. Il a été prouvé que tous les antioxydants métalliques réagissent avec d'autres constituants pour former de nouvelles phases qui à la fois rigidifient le réfractaire et augmentent sa valeur du coefficient de dilatation thermique. Malheureusement, un tel comportement entraîne une détérioration de la résistance aux chocs thermiques. De plus, il s'est avéré que l'atmosphère de cuisson a une influence négligeable sur la réactivité des additifs et donc sur les propriétés finales du réfractaire. Ainsi, la température de cuisson est le paramètre qui a l'impact le plus important sur l'évolution réfractaire. Tous les résultats obtenus facilitent le choix des antioxydants et des conditions de cuisson pour obtenir les propriétés souhaitées du réfractaire. / Alumina-carbon refractories are widely used in the continuous casting of steel. They are responsible for the steel flow control and its protection against oxidation. However, to improve their own oxidation resistance, several additives such as carbides, metals, low melting point compounds and glass frits are added as antioxidants. In this study, the influence of these additives, as well as firing conditions, on the properties related to the thermal shock resistance of carbon-bonded refractories was studied. Model materials, having simplified composition compared to the real industrial ones, were investigated tofacilitate the comprehension of interactions between different constituents of the composite. Behavior of both cured (before firing) and fired materials was studied. The first part of the study proved that antioxidants may modify the properties of the refractory through different mechanisms: crystallization of the carbon bond (B4C), microcracks healing (anhydrous borax and glass frit) and formation of new phases (Al-Si). However, since the metallic additives are the most widely used antioxidants in Vesuvius' products, the second part of the study was focused on their (Al-Si, Al-Mg and Al) impact on the key properties influencing the thermal shock resistance. What is more, the impact of firing conditions (temperature and atmosphere) was also investigated. It was proved that all metallic antioxidants react with other constituents to form new phases which both rigidify the refractory and increase its value of the coefficient of thermal expansion. Unfortunately, such behavior results in worsening of the thermal shock resistance. Moreover, it turned out that the firing atmosphere has a negligible influence on the additives reactivity and thus the final properties of the refractory. Thus, firing temperature is the parameter that has the most important impact on the refractory evolution. All the obtained results facilitate the choice of antioxidants and firing condition to obtain desired properties of the refractory.

Next Generation 9-1-1 (NG 9-1-1) will revolutionize how the public accesses emergency services and will alter the technological landscape within which existing public safety agencies operate. A lack of systematic methodologies exists for quality control of the required geospatial data layers for NG 9-1-1 systems. The primary objective of this study was to develop and systematize a highly accurate NG 9-1-1 GIS database for Counties of Southern Illinois (CSI). The project goals included mapping relevant geospatial data layers required by and based on NENA standard data formats; conducting data quality control and standardization; and providing standardized spatial datasets for NG 9-1-1 to relevant stakeholders. The approach was developed using a conceptual model for error and uncertainty analysis of the GIS-based NG 9-1-1 system. This included the identification of various sources of input uncertainties often associated with spatial data layers; modeling the accumulation and propagation of errors; analyzing their impact on the quality of the spatial data layers; and correcting the errors. Modeling uncertainty propagation focused on positional errors and was conducted through a simulation procedure. The results showed that the original spatial datasets possessed a large account of uncertainties, especially location errors of railroads and roads. The errors had different sources, including input map errors, the use of different map projection and coordinate systems, a lack of topological structures, etc. In addition, they varied from county to county. From the error propagation simulation, it was also found that the location errors measured as root mean square error (RMSE) fluctuated when the perturbed distance of the ground control points (GCP) was less than 15 m. After that, the RMSE increased as the perturbed distance of GCPs increased. This relationship was significantly linear. In addition, the location errors from railroads were larger than those from roads.