Introduction Hypertension occurs when there is persistent increase in the pressure of blood vessels in the body; this condition affects about 75 million people in the United States (U.S.). Hypertension is a major risk factor for Peripheral Artery Disease (PAD). PAD is a narrowing of the peripheral arteries in legs, stomach, arms and head regions of the body except the heart. Research has shown that hypertension can be life-threatening for patients with PAD. Moreover, research supports an evidence of a low threshold for blood pressure treatment in patients with PAD. Additionally, current American Heart Association guidelines recommend treating hypertension in patients with PAD to reduce the risk of other cardiovascular disease (CVD) comorbidities. In Central Appalachia, the rate of hypertension and the corresponding risk factors is higher than the national average. As such, this study examined the multiple risk factors of hypertension in patients with PAD within the Central Appalachian region. Method The study population consists of patients diagnosed with PAD in a large health system in Central Appalachia from 2008 to 2018. We extracted 13,455 patients with PAD from Electronic Medical Records (EMR) system using ICD- 9 and ICD-10 codes. The outcome variable of the study was hypertension in PAD patients. Explanatory variables included gender, age, and cardiovascular risk factors (myocardial infarction (MI), Body Mass Index (BMI), diabetes mellitus, smoking status, low-density lipoprotein, high-density lipoprotein, triglycerides, and hypercholesterolemia). Multivariable logistic regression was performed to assess the association between risk factors of hypertension in male and female PAD patients. All analyses were performed using SPSS version 24. RESULTS Of the total PAD patients in the study, 45.8% were females and 54.2% were males. Of these patients, 79.1%, 45.7% and 22.6% had hypertension, diabetes and a history of MI, respectively. Upon stratifying based on gender, the odds of hypertension in PAD female patients with a history of MI was approximately 5.4 times (OR: 5.4, CI : 1.80-16.21) and 2.6 times higher with diabetes (OR: 2.6, CI: 1.43-4.83). Whereas in PAD male patients, the odds of hypertension was 3.9 (OR: 2.6, CI: 1.61-9.21) and 2.6 times (OR: 2.6, CI: 1.43-4.83) higher in those with a history of MI and diabetes, respectively. Stratifying by MI, the odds of hypertension in PAD increased by 2.8 times in patients with diabetes (OR: 2.6, CI: 1.75-4.49). Stratifying by diabetes showed that the odds of hypertension in PAD increased by 4.7 times in patients with MI (OR: 4.7, CI: 1.32-17.07). CONCLUSION The study showed that odds of hypertension in PAD patients is increased in the presence of diabetes and history of MI in both genders. Therefore, controlling diabetes and myocardial infarction will have the greatest impact in reducing the likelihood of hypertension leading to decreased morbidity and mortality in patients with PAD.

Background: Peripheral arterial disease (PAD), as a consequence of atherosclerosis in the arteria of the limbs, affects one of ten Swedes older than 65. PAD can develop slowly and silently, and involves an increased risk for cardiac infarction and stroke. Measurement of the patient´s ankle blood pressure and calculation of the ankle-brachial index is an evidence-based method to discover PAD. Objective: To investigate how district nurses and general practitioners perceive this method of examination and experience possible obstacles to why it is not more commonly applied at primary health care centres. Method: Data collected by semi-structured interviews have been processed by qualitative content analysis with a manifest onset. Results: The participants described a lack of routine for the measurement of ankle blood pressure at their health care centres. In their experience the cooperation of district nurses and general practitioners was characterized by insufficient information and unclear roles. Conclusion: As a consequence of lacking routines and indistinct roles at the health care centres, measurement of ankle blood pressure was not always performed as indicated in the guidelines. More knowledge and established routines could have led to better care for patients with PAD. / Bakgrund: Perifer artärsjukdom till följd av ateroskleros (åderförfettning eller åderförkalkning) i benens pulsådror drabbar en av tio svenskar över 65 år. Sjukdomen, som länge kan vara symtomfri, medför en ökad risk för hjärtinfarkt och stroke. Ankeltrycksmätning och beräkning av ankelbrakialindex är en evidensbaserad metod för att upptäcka perifer artärsjukdom. Syfte: Att beskriva hur distriktssköterskor och distriktsläkare uppfattade mätning av ankeltryck, beräkning av ankelbrakialindex och eventuella hinder för att använda metoden inom primärvården. Metod: Data samlades in med hjälp av semistrukturerade intervjuer och analyserades med hjälp av kvalitativ innehållsanalys med manifest ansats. Resultat: Informanterna upplevde att rutiner för att mäta ankeltryck saknades på deras vårdcentraler. I stället var det upp till informanterna själva att avgöra om och när de skulle mäta. Samarbetet kring patienterna mellan distriktsläkare och distriktssköterskor präglades av bristfällig information och oklara roller. Slutsats: Avsaknaden av rutiner och en otydlig rollfördelning ledde till att ankeltryck inte alltid mättes på de patienter som borde ha undersökts med hjälp av metoden. Bättre kunskaper och rutiner för ankeltrycksmätning i primärvården skulle kunna leda till säkrare vård för patienter med perifer artärsjukdom.

Η αγγειογένεση είναι η βασική διαδικασία κατά την οποία τα αγγεία αναπτύσσονται από ήδη υπάρχοντα. Αποτελεί βασική προϋπόθεση για ένα μεγάλο αριθμό φυσιολογικών και παθολογικών διαδικασιών. Πρόσφατα καθιερώθηκε ο όρος αρτηριογένεση εστιάζοντας στην διαδικασία με την οποία ένα προϋπάρχον μικρό αρτηριόλιο ωριμάζει και αναδιαμορφώνεται σε ένα μεγαλύτερο αρτηρίδιο που μπορεί να άγει πολύ μεγαλύτερη ποσότητα αίματος στη μονάδα του χρόνου ως απάντηση στην αυξημένη ενδαγγειακή ροή και πίεση αίματος. Έτσι, η ενεργοποίηση της αρτηριογένεσης και η αιμοδυναμική υποβοήθηση των υπαρχόντων παραπλεύρων αγγείων (θεραπευτική αγγειογένεση) αποτελεί σήμερα έναν ελκυστικό ερευνητικό στόχο με σκοπό την επαναιμάτωση και συνεπώς σωτηρία ευαίσθητων στην ισχαιμία ιστών όπως η καρδιά, ο εγκέφαλος και τα άκρα. O τομέας της θεραπευτικής αγγειογένεσης και αρτηριογένεσης αποτελεί σήμερα ένα ταχέως εξελισσόμενο πεδίο στην σύγχρονη έρευνα του καρδιαγγειακού συστήματος. Η στεφανιαία και περιφερική αρτηριακή αθηροσκλήρωση αποτελεί παγκοσμίως την πρωτεύουσα καρδιαγγειακή αιτία θνησιμότητας και νοσηρότητας. Σε πολλούς ασθενείς δεν είναι εφικτή ούτε η διαδερμική ενδοαγγειακή αντιμετώπιση με αγγειοπλαστική και μεταλλικές ενδοπροθέσεις (stents) ούτε η χειρουργική επαναγγείωση του ισχαιμούντος ιστού μέσω αρτηριακής παράκαμψης (bypass). Έτσι η έρευνα για τα καρδιαγγειακά νοσήματα έχει εστιάσει την προσοχή της σε νέους ελάχιστα επεμβατικούς τρόπους επαναιμάτωσης, όπως είναι η θεραπευτική αγγειογένεση με ενδοαρτηριακή, ενδομυϊκή ή περιαγγειακή έγχυση διαφόρων αγγειογενετικών παραγόντων οι οποίοι διεγείρουν τα ενδογενή αγγειογενετικά βιοχημικά μονοπάτια και προάγουν την ανάπτυξη παράπλευρου δικτύου (αρτηριογένεση) ικανού να αναστρέψει την ιστική ισχαιμία και υποξία. Διάφοροι αγγειογενετικοί παράγοντες έχουν δοκιμαστεί στην κλινική πράξη για την ενίσχυση του παράπλευρου αρτηριδιακού δικτύου στην στεφανιαία νόσο και στην περιφερική αγγειοπάθεια με αμφιλεγόμενα μέχρι τώρα αποτελέσματα. Η θρομβίνη είναι ένα ένζυμο με δραστικότητα σερινοπρωτεάσης που αποτελεί μόριο κλειδί στους βιοχημικούς καταρράκτες της πήξης και αιμόστασης. Πρόσφατες έρευνες έχουν αποδείξει επίσης ότι η θρομβίνη ενεργοποιεί την διαδικασία της αγγειογένεσης μέσω μηχανισμών εξαρτώμενων και ανεξάρτητων από την πήξη του αίματος. Πρόσφατα βρέθηκε ότι η θρομβίνη συμμετέχει στις διεργασίες επιβίωσης των ενδοθηλιακών κυττάρων. Αυτό μπορεί να ανοίξει νέους ορίζοντες όσον αφορά το γενικότερο ρόλο της θρομβίνης στην αγγειοπροστασία και τη συμβολή της στη διατήρηση της ακεραιότητας του τοιχώματος των αγγείων. Η αλληλεπίδραση των αγγειογενετικών αυξητικών παράγοντων και των διαφόρων μηχανισμών αγγειοπροστασίας είναι ουσιώδης τόσο για την ανάπτυξη όσο και για την ωρίμανση των νέων αιμοφόρων αγγείων κατά την εξέλιξη των φαινομένων της αγγειογένεσης και της αρτηριογένεσης. Σκοπός της συγκεκριμένης ερευνητικής δουλειάς ήταν η δοκιμασία, επιβεβαίωση, και κατά κύριο λόγο η σύγκριση της αγγειογενετικής δραστηριότητας της θρομβίνης με άλλους καταξιωμένους αυξητικούς παράγοντες σε ένα in vivo μοντέλο ισχαιμίας κάτω άκρων, με απώτερο στόχο την εφαρμογή της για την πρόκληση θεραπευτικής αγγειογένεσης και επαναιμάτωσης στα πλαίσια κλινικών συνδρόμων ισχαιμίας. Παράλληλα, αναπτύχθηκαν και εφαρμόστηκαν καινοτόμες πειραματικές μεθοδολογίες για την πρόκληση, μορφολογική απεικόνιση και λειτουργική μελέτη της αγγειογένεσης και αρτηριογένεσης στα κάτω άκρα κονίκλων. Μελετήσαμε τις αρτηριογενετικές ιδιότητες της θρομβίνης σε ένα μοντέλο αμφοτερόπλευρης ισχαιμίας κάτω άκρων κονίκλου και δείξαμε για πρώτη φορά ότι η εξωγενής χορήγηση θρομβίνης ενισχύει το σχηματισμό νέων λειτουργικών και σταθερών παράπλευρων αγγειακών δικτύων και αποκαθιστά την αιματική άρδευση των ίσχαιμων κάτω άκρων. Η παρούσα μελέτη παρέχει τα πρώτα επιστημονικά δεδομένα για την αρτηριογενετική δράση της θρομβίνης, η οποία πιθανόν υπερέχει άλλων κλασσικών αγγειογενετικών παραγόντων (bFGF, VEGF). Επιπλέον εξετάσαμε διάφορα δοσολογικά σχήματα χορήγησης του μορίου της θρομβίνης και επιβεβαιώσαμε την αγγειογενετική της δράση τόσο σε ένα χειρουργικό, όσο και σε ένα ελάχιστα επεμβατικό ενδοαγγειακό μοντέλο αμφοτερόπλευρης ισχαιμίας των οπίσθιων άκρων του κονίκλου. Η επιτυχία της επαναιμάτωσης με θρομβίνη επαληθεύτηκε τόσο μορφολογικά με ψηφιακή αγγειογραφία όσο και λειτουργικά με σύγχρονα πρωτόκολλα υπολογιστικής τομογραφίας αιματώσεως. / Compared with angiogenesis, arteriogenesis is a distinct process based on the remodeling and maturation of pre-existing arterioles into large conductance arteries. Therapeutic angiogenesis has been proposed as a potential treatment for ischemic atherosclerotic diseases. Since a variety of angiogenic factors have been tested with inconsistent so far clinical results, the challenge remains in identifying the factor(s) that will stimulate functional neovascularization. Thrombin has been reported to play a pivotal role in the initiation of angiogenesis by regulating and organizing a network of angiogenic mediators. Also, it was recently demonstrated that thrombin is a potent anti-apoptotic factor for endothelial cells, providing evidence on a potential role of thrombin in vascular protection and maintenance of vessel integrity. Based on these observations, we hypothesized that thrombin may promote the development of mature functional blood vessels. We have shown that thrombin promoted the formation of large collateral vessels and improved the perfusion of distal ischemic tissue in a rabbit hindlimb ischemia model. These results provide new insights in understanding the involvement of thrombin in vascular formation and point to a novel role of thrombin in arteriogenesis. Interplay between angiogenic growth factors and vascular maturation mechanisms are essential for the cascade of reactions involved in arteriogenesis, i.e. development of large conductance collateral vessels that may adequately compensate for atherosclerotic arterial occlusions. Thrombin stimulated robust collateral networks in the ischemic limbs, which was associated with a significant recovery of ischemic tissue perfusion as assessed by in-vivo perfusion studies. This may provide the basis for applications of thrombin and its nonthrombogenic analogs in therapeutic angiogenesis.

Περισσότεροι από 20 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη πάσχουν από περιφερική αποφρακτική αρτηριοπάθεια των κάτω άκρων (ΠΑΑΚΑ) και ο σακχαρώδης διαβήτης αποτελεί πλέον διαπιστωμένα έναν από τους ανεξάρτητους παράγοντες κινδύνου της νόσου. Ο μηριαίο-ιγνυακός άξονας είναι γνωστός ως μια ιδιαίτερα “εχθρική” ανατομική περιοχή, όσον αφορά στην ενδαγγειακή αντιμετώπιση της ΠΑΑΚΑ, καθώς παρά τα υψηλά ποσοστά άμεσης τεχνικής επιτυχίας, παρουσιάζει επίσης υψηλά ποσοστά κλινικής υποτροπής και επανεπεμβάσεων λόγω του φαινομένου της επαναστένωσης. Η κρυοπλαστική έχει προταθεί ως μια νέα μέθοδος αντιμετώπισης της ΠΑΑΚΑ του μηριαίο-ιγνυακού άξονα, παρουσιάζοντας ικανοποιητικά αρχικά αποτελέσματα. Σκοπός της συγκεκριμένης ερευνητικής εργασίας ήταν τόσο η κλινική μελέτη των άμεσων και μακροχρόνιων αποτελεσμάτων της εμπορικά διαθέσιμης κρυοπλαστικής, όσον αφορά στην αντιμετώπιση της ΠΑΑΚΑ του μηριαίο-ιγνυακού άξονα διαβητικών ασθενών, όσο και η πειραματική εφαρμογή της σε in vivo αρτηριακό μοντέλο κονίκλων, συγκριτικά με την συμβατική αγγειοπλαστική. Το διπλό αυτό επιστημονικό πρωτόκολλο, απέφερε τα πρώτα μακροχρόνια αγγειογραφικά και κλινικά δεδομένα της τυχαιοποιημένης σύγκρισης μεταξύ της κρυοπλαστικής και της συμβατικής αγγειοπλαστικής στην συγκεκριμένη ανατομική περιοχή, καθώς και τα πρώτα in vivo αποτελέσματα της σύγκρισης των δύο μεθόδων, αλλά και της διπλής εφαρμογής της κρυοπλαστικής στο αρτηριακό τοίχωμα. Τα κλινικά αποτελέσματα δεν επαλήθευσαν την ανωτερότητα της κρυοπλαστικής έναντι της συμβατικής αγγειοπλαστικής, καθώς η πολύπαραγοντική Cox ανάλυση ανίχνευσε μεγαλύτερο ποσοστό κινδύνου όσον αφορά στην απώλεια της πρωτογενούς βατότητας και στην διενέργεια επανεπεμβάσεων, ενώ η διωνυμική Kaplan-Meyer ανάλυση προέβλεψε σημαντικά μεγαλύτερο ποσοστό επαναστένωσης στα 3 έτη. Εν αντιθέσει, τα αποτελέσματα του πειραματικού πρωτοκόλλου εξακρίβωσαν μεγαλύτερα ποσοστά απόπτωσης των λείων μυϊκών κυττάρων του μέσου χιτώνα στην ομάδα της κρυοπλαστικής, συγκριτικά με την συμβατική αγγειοπλαστική. Επίσης η διπλή εφαρμογή της κρυοπλαστικής απεδείχθη ασφαλής, με χαμηλό βαθμό αρτηριακού τραυματισμού και φλεγμονής. Παρά ταύτα η διπλή εφαρμογή δεν απέφερε ποσοτική αύξηση της απόπτωσης των λείων μυϊκών κυττάρων του μέσου χιτώνα, συγκριτικά με την μονή εφαρμογή. Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης επιστημονικής εργασίας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πράγματι η κρυοπλαστική αποτελεί μια ελάχιστα τραυματική μέθοδο αγγειοπλαστικής, η οποία επάγει την απόπτωση των λείων μυϊκών κυττάρων, χωρίς να προκαλεί νέκρωση των κυτταρικών στοιχείων του αρτηριακού τοιχώματος, αλλά η βελτιστοποίηση του συστήματος αποτελεί αναγκαιότητα για την περαιτέρω κλινική της εφαρμογή. / Peripheral obstructive arterial disease (PAOD) represents a pathology affecting over 20 million people in Europe and diabetes mellitus (DM) has been long recognized as an independent risk factor of PAOD. The main artery affected by the disease is the femoropopliteal axis, which constitutes a particularly hostile territory, regarding the percutaneous endovascular treatment, due to the disappointedly high percentages of restenosis and clinically driven repeated procedures. Cryoplasty has been proposed as a novel method of endovascular treatment of the femoropopliteal axis, with acceptable initial results. This particular scientific research was aiming in the clinical investigation of the immediate and long term results of the commercially available cryoplasty system in the femoropopliteal artery of patients suffering from DM, as well as the study of cryoplasty application in an experimental in vivo animal model, compared to conventional balloon angioplasty (COBA). This double scientific protocol reported the first long-term angiographic and clinical data, regarding the randomized comparison of cryoplasty and COBA in the specific anatomical region and also the first results from the direct comparison of the single and double PolarCath application versus a conventional balloon catheter, in an in vivo arterial animal model. Cryoplasty was not proven superior to COBA, as the multivariable Cox statistical model detected cryoplasty as an independent predictor of reduced primary patency and elevated repeated clinically driven procedures, while the bivariable Kaplan-Meyer estimated significantly higher restenosis rate in the cryoplasty group, up to 3 years follow-up. On the other hand, the results from the in vivo application of cryoplasty detected superior smooth muscle cells (SMC) apoptotic rates, compared to the control group. The double application of cryoplasty on the arterial wall was safe as it resulted in low grade arterial barotrauma and inflammation scores. However, the double application of cryoplasty was not able to induce superior rates of apoptosis of the SMC, compared to the single application. The results herein reported, suggest that although cryoplasty can be considered a safe and minimally traumatic method of angioplasty, which induces apoptosis and not necrosis of the SMC, the optimization of the system is fundamental, in order to be further applied in every day clinical practice.

Introduction Hypertension occurs when there is persistent increase in the pressure of blood vessels in the body; this condition affects about 75 million people in the United States (U.S.). Hypertension is a major risk factor for Peripheral Artery Disease (PAD). PAD is a narrowing of the peripheral arteries in legs, stomach, arms and head regions of the body except the heart. Research has shown that hypertension can be life-threatening for patients with PAD. Moreover, research supports an evidence of a low threshold for blood pressure treatment in patients with PAD. Additionally, current American Heart Association guidelines recommend treating hypertension in patients with PAD to reduce the risk of other cardiovascular disease (CVD) comorbidities. In Central Appalachia, the rate of hypertension and the corresponding risk factors is higher than the national average. As such, this study examined the multiple risk factors of hypertension in patients with PAD within the Central Appalachian region. Method The study population consists of patients diagnosed with PAD in a large health system in Central Appalachia from 2008 to 2018. We extracted 13,455 patients with PAD from Electronic Medical Records (EMR) system using ICD- 9 and ICD-10 codes. The outcome variable of the study was hypertension in PAD patients. Explanatory variables included gender, age, and cardiovascular risk factors (myocardial infarction (MI), Body Mass Index (BMI), diabetes mellitus, smoking status, low-density lipoprotein, high-density lipoprotein, triglycerides, and hypercholesterolemia). Multivariable logistic regression was performed to assess the association between risk factors of hypertension in male and female PAD patients. All analyses were performed using SPSS version 24. RESULTS Of the total PAD patients in the study, 45.8% were females and 54.2% were males. Of these patients, 79.1%, 45.7% and 22.6% had hypertension, diabetes and a history of MI, respectively. Upon stratifying based on gender, the odds of hypertension in PAD female patients with a history of MI was approximately 5.4 times (OR: 5.4, CI : 1.80-16.21) and 2.6 times higher with diabetes (OR: 2.6, CI: 1.43-4.83). Whereas in PAD male patients, the odds of hypertension was 3.9 (OR: 2.6, CI: 1.61-9.21) and 2.6 times (OR: 2.6, CI: 1.43-4.83) higher in those with a history of MI and diabetes, respectively. Stratifying by MI, the odds of hypertension in PAD increased by 2.8 times in patients with diabetes (OR: 2.6, CI: 1.75-4.49). Stratifying by diabetes showed that the odds of hypertension in PAD increased by 4.7 times in patients with MI (OR: 4.7, CI: 1.32-17.07). CONCLUSION The study showed that odds of hypertension in PAD patients is increased in the presence of diabetes and history of MI in both genders. Therefore, controlling diabetes and myocardial infarction will have the greatest impact in reducing the likelihood of hypertension leading to decreased morbidity and mortality in patients with PAD.

Introduction Lipoprotein(a) (Lp(a)) and oxidized LDL (oxLDL) are circulating lipoproteins known to promote development of atherosclerosis. LDL can be oxidized in several ways, including enzymatic oxidation by myeloperoxidase (MPO). The knowledge regarding these biomarkers in men and women with different presentations of peripheral arterial disease (PAD) is scarce. Aim To investigate sex differences in plasma levels of MPO, Lp(a) and oxLDL in patients undergoing open vascular surgery. A secondary aim was to elucidate how indication for surgery, risk factors and comorbidity influenced the levels of lipid markers. Methods A multicenter observational study done within the framework of an ongoing study targeting atherosclerosis, where lipids and inflammation are studied in patients undergoing open vascular surgery for either PAD (intermittent claudication (IC) or critical limb ischemia (CLI)) or carotid artery stenosis, having an ankle brachial pressure index <0.9 or >1.4. Participants were included 2019-2020, with blood samples collected immediately before surgery. Results A total of 30 men and 26 women were included. The indication for surgery was CLI (50.0%), IC (30.4%) and carotid stenosis (19.6%). Women and men displayed similar levels of Lp(a), MPO and oxLDL. Lp(a) was lower among CLI patients as compared to IC in univariate (P=0.038) but not in multivariate analysis. Oxidized LDL levels and LDL, Lp(a) and cholesterol correlated significantly. Conclusions There were no statistically significant differences in lipid markers between sexes. Levels of Lp(a) differed between the surgical indication groups and were lowest among the more severely diseased patients (CLI). Our findings need further evaluation in larger cohorts, taking effects of lipid-lowering therapies into consideration.

Peripheral vascular disease (PVD) is defined by insufficient blood flow to limbs and can result in pain, gangrene, and amputation. Minimally invasive angioplasty treatments for PVD are common but suffer from high failure rates. We conducted three studies: 1) a systematic review to describe methods of intraoperative blood flow assessment; 2) a retrospective cohort study to describe the correlation between outpatient blood flow assessment and clinical outcomes; and 3) a prospective observational study to describe the reliability and association between intraoperative blood flow assessment and clinical outcomes. While limb blood flow is routinely assessed before and after interventions, intraoperative assessment has not been well described. Postoperative blood flow assessments are strongly correlated with clinical outcomes. Intraoperative blood flow assessment is feasible and strongly correlated with clinical outcomes. Intraoperative blood flow assessment may be a useful tool to guide intraoperative decision making.

Bakgrund: Claudicatio Intermittens är vanligt förekommande hos äldre personer och ger upphov till fysiska och psykiska besvär såsom försämrad gångförmåga och sämre livskvalite. Fysisk aktivitet är en viktig fysioterapeutisk behandlingsmetod som har visat goda resultat för patientgruppen. Därför är det viktigt att sammanställa aktuell evidens för att öka och tillgängliggöra ny kunskap. Syfte: Att undersöka det vetenskapliga underlaget för fysisk aktivitet som behandling och dess effekt på gångförmåga och livskvalitet hos patienter med claudicatio intermittens. Metod: Studiens design var litteraturstudie. En litteratursökning efter randomiserade kontrollerade studier genomfördes i databasen PubMed. De utvalda studiernas kvalitet granskades enligt PEDro-skalan och tillförlitligheten av resultatet bedömdes utifrån ”Bedömning av den sammanvägda tillförlitligheten i systematiska översikter”. Resultat: Sex studier inkluderades i litteraturstudien. Bäst resultat gällande gångförmåga och livskvalitet fick grupperna som genomgick endovaskulär revaskularisering i kombination med en intervention som innehöll fysisk aktivitet. Samtliga studier fick hög kvalitet från granskningen enligt PEDro. Tillförlitligheten av det sammanvägda resultatet bedömdes enligt ”Bedömning av den sammanvägda tillförlitligheten i systematiska översikter” vara låg. Konklusion: Kombinationen av endovaskulär revaskularisering och fysisk aktivitet hade positiv effekt på utfallsmåttet gångförmåga och livskvalitét hos patienter med claudicatio intermittens, men ingen skillnad mellan olika sorters fysisk aktivitet framgick. Fler studier av hög kvalitet som jämför liknande interventioner behövs för att med hög tillförlitlighet kunna avgöra vilken behandling som ger bäst effekt. / Background: Intermittent claudication is common in the elderly population and causes physical and psychological problems such as impaired walking ability and poorer quality of life. Physical activity is an important physiotherapeutic method that has shown promising results for this population. Therefore, it is important to summarize current evidence in order to increase new knowledge and make it available. Purpose: The aim of this literature study was to examine the scientific evidence for physical activity as a treatment, and its effect on walking capacity and quality of life in patients with intermittent claudication  Method: The design of the study was literature study. A literature search for randomized controlled trials was conducted in the PubMed database. The quality of the included studies was examined by the PEDro scale, and the reliability of the results was assessed with ”Bedömning av den sammanvägda tillförlitligheten i systematiska översikter”. Result:  Six studies were included in the literature study. The best results regarding walking ability and quality of life were obtained by the groups that underwent endovascular revascularization in combination with an intervention that included physical activity. All studies received high quality according to PEDro. According to with ”Bedömning av den sammanvägda tillförlitligheten i systematiska översikter”, the reliability of the combined results was considered low. Conclusion: The combination of endovascular revascularization and physical activity had a positive effect on the outcome measures walking ability and quality of life in patients with intermittent claudication. No difference between different types of physical activity could be seen. More studies of high quality comparing similar interventions are needed to be able to determine, with high reliability, which treatment produces the best effect.

Résumé : Les patients diabétiques ont plus de risques d’être amputés d’une jambe en raison d’une plus faible néovascularisation suite à une ischémie. Nous avons montré une association entre une plus faible réponse angiogénique du VEGF chez les souris diabétiques (DM) et une augmentation de l’expression de SHP-1, pouvant être activée par les récepteurs (AT[indice inférieur 1]/AT[indice inférieur 2]). La délétion du récepteur AT[indice inférieur 2] chez des souris favorise l’angiogenèse dans le muscle ischémique, mais son rôle en condition diabétique demeure inconnu. Notre objectif est de vérifier si la délétion du récepteur AT[indice inférieur 2] chez des souris DM favorise l’angiogenèse suivant l’induction d’une ischémie. Des souris DM de type 1 déficientes (KO) ou non pour le récepteur AT[indice inférieur 2] ont été utilisées. L’ischémie a été induite par la ligature de l'artère fémorale. La perfusion sanguine a été mesurée pendant 2 ou 4 semaines avant la récolte des tissus. Les effets de l’ischémie sur l’expression des récepteurs AT[indice inférieur 1] et AT[indice inférieur 2], des phosphatases SHP-1, SHP-2 et PTP1B, ainsi que l’état de la voie de signalisation du VEGF ont été mesurés. Un essai phosphatase a aussi été effectué suite à l’immunoprécipitation de SHP-1 chez des BAECs stimulés au CGP42112A. Quatre semaines après la chirurgie, le flot sanguin dans le muscle ischémique des souris DM AT[indice inférieur 2]KO s’est rétabli plus rapidement (80%) comparativement à une récupération de 47% chez les souris DM contrôles. L’expression des facteurs pro-angiogéniques (HIF-1α et VEGF) était similaire dans tous les groupes après 2 semaines d’ischémie, mais diminuée chez les DM et retournait à un niveau basal chez les DM-AT[indice inférieur 2]KO après 4 semaines, suggérant un reperfusion plus rapide chez ces souris. La phosphorylation de Akt était aussi plus faible chez les souris DM contrôles mais était rétablie chez les souris AT[indice inférieur 2]KO après 4 semaines d’ischémie. L'expression de SHP-1 était doublée dans le muscle ischémique des souris DM, en comparaison aux souris non DM, un effet absent chez les souris DM AT[indice inférieur 2]KO. L’expression de SHP-2 et PTP1B ne variait pas chez les souris DM sauvages et AT[indice inférieur 2]KO. De plus, l’expression des récepteurs AT[indice inférieur 1] et AT[indice inférieur 2] est augmentée chez les souris DM sauvages en comparaison aux souris NDM. La stimulation du récepteur AT[indice inférieur 2] chez les BAECs a permis d’augmenter l’activité phosphatase de SHP-1. Nos résultats suggèrent que l’expression élevée d’AT[indice inférieur 2] chez les souris DM mène à la surexpression et/ou l’activation de SHP-1, inhibant le signal angiogénique issu du VEGF et empêchant la reperfusion sanguine suite à l’ischémie. / Abstract : Ischemia due to narrowing of femoral artery and distal vessels is a major cause of peripheral arterial disease and morbidity affecting patients with diabetes. We have previously reported that the inhibition of the angiogenic response to PDGF and VEGF in diabetic mice (DM) is associated with the increase expression of SHP-1, a protein that can be activated by the AT[subscript 2] receptor. It has been shown that the deletion of AT[subscript 2] receptor in mice promotes angiogenesis within the ischemic muscle, but its role in diabetic condition remains unknown. Our hypothesis is that AT[subscript 2] receptor induced SHP-1 which contributed to inhibition of pro-angiogenic factor actions in DM mice during ischemia. Non-DM and DM AT[subscript 2] null mice underwent femoral artery ligation. Blood perfusion was measured every week up to 4 weeks post-surgery. Expression of AT[subscript 1] and AT[subscript 2] receptors, SHP-1, SHP-2 and PTP1B, and VEGF pathway was evaluated. A phosphatase assay was executed to assess SHP-1 activity in bovine aortic endothelial cells (BAECs) following CGP42112A stimulation. Blood flow in the ischemic muscle of DM AT[subscript 2]KO mice recovered faster and up to 80% four weeks following the surgery, compared to a 47% recovery in DM mice. After four weeks, the expression of pro-angiogenic factors (HIF-1α and VEGF) was similar in each group after two weeks but diminished in the DM and remained at a basal state in the DM-AT[subscript 2]KO after four weeks suggesting a faster recovery process in these mice. Akt phosphorylation was also diminished in the DM mice but restored in DM AT[subscript 2]KO after four weeks of ischemia. SHP-1 expression was two times more elevated in DM compared to NDM mice, an effect that was not seen in AT[subscript 2]KO mice. SHP-2 and PTP1B expression did not varied in DM wildtype and AT[subscript 2]KO mice. Also, expression of AT[subscript 1] and AT[subscript 2] receptor was upregulated by diabetes in wildtype mice. Stimulation of AT[subscript 2] receptor in BAECs caused increased SHP-1 activity. Our results suggest that elevated expression of the AT[subscript 2] receptor in DM mice lead to up-regulation/activation of SHP-1, inhibiting the VEGF angiogenic signal causing diminished blood flow reperfusion following ischemia.

Vascular disease is the leading cause of global disease burden, but substantial gaps in our knowledge regarding family history of vascular disease, peripheral arterial disease (PAD) and acute aortic disease persist. Prospective, population-based data in these neglected areas may be useful in diagnosis, risk prediction, prognosis and clinical management of vascular disease. The Oxford Vascular Study (OXVASC) is an ongoing prospective, population-based study of vascular disease in all territories in Oxfordshire, UK, which started in 2002. The study population comprises all 91,106 individuals registered with nine general practices. Multiple overlapping methods of “hot” and “cold” pursuit are used to identify all patients with acute vascular events. I have shown that patients with acute coronary syndromes (ACS) and a history of myocardial infarction (MI) in both parents are 6 times more likely to have siblings with MI than those ACS patients with no parental history of MI, whereas, parental stroke does not predict stroke in siblings among TIA/stroke patients. Maternal history of MI is more common in women than men with ACS. Premature maternal MI is strongly associated with premature MI in females and males. I have also shown that maternal stroke is more common than paternal stroke in female ACS patients, and that family history of stroke is as common in patients with ACS as in patients with TIA/stroke. However, I showed that these associations between family history and MI or stroke cannot be explained by disease localisation or disease severity on coronary angiography. In both primary and secondary prevention settings, PAD indicates a high risk of future events. I have shown that, although acute PAD events account for only 7% of acute vascular events at 1 year, they account for 12% of acute vascular deaths. Acute peripheral arterial events are more aggressive in terms of risk factor profile, mortality and morbidity than other vascular disease. Half of patients with incident PAD had history of vascular disease. Incidence and severity of PAD events generally increases with age, and severity of disease predicts mortality. I have shown that incidence of ruptured abdominal aortic aneurysm (RAAA) and aortic dissection increased steeply with age, and 5-year mortality rates were 74% and 65% for RAAA and aortic dissection respectively. I have also shown that the true population-based incidence of acute aortic dissection is similar to previous estimates of incidence, implying that it is accurately diagnosed and coded, and that retrospective data analysis produces valid estimates of incidence.