No description available.

In 1975 Indonesian forces invaded Dili, the capital of East Timor. The invasion and ensuing occupation forced thousands of East Timorese to leave their homes and seek refuge in Australia and other countries. This study considers the situation of a particular group of East Timorese refugees: those who fled to Australia during the 1990s and who were children or young adolescents at the time of their flight. Founded upon an understanding of social identity as being constantly transformed though a dialectic relation between the individual and his or her sociocultural surroundings, this dissertation considers the consequences of refugee experiences on individual identity and belonging, as well as the processes of conceptualising self and negotiating identity within changing social and cultural structures. The relationship between conflict and flight, resettlement, acculturation, identity and attachment is explored, and particular attention is given to issues of socialisation and categorisation, age and agency, hybridity, and ambiguity. Through a qualitative anthropological methodology informed by theories of cultural identity, adolescence and cross-cultural socialisation, the thesis seeks to shed light on the various dynamics that have influenced the young East Timorese people’s identity and sense of belonging, and considers the impact of acculturation and socialisation into a new culture at a critical period of the young people’s lives. / Masters Thesis

<p>Umieśćmy Pippi na jednokoronówce – zaproponowali tej zimy szwedzcy republikanie. Ich zdaniem należy jak najszybciej usunąć z monet królewskie podobizny; na ich miejscu najchętniej widzieliby właśnie wizerunki rudowłosej bohaterki i jej literackiej matki, Astrid Lindgren.</p><p>Swój pomysł argumentowali prosto – Pippi, dziewięcioletnia dziewczynka, która stroni od konwencji, umie walczyć o swoje prawa i jest postrzegana jako ikona szwedzkiego feminizmu, doskonale symbolizuje nowoczesną, demokratyczną Szwecję. Dlaczego więc nie bić monet z jej wizerunkiem? To prawdopodobnie nie ostatnia z tych niepoprawnych propozycji, które jak meteoryty, co jakiś czas spadają na szwedzką ziemię, przyciągają na chwilę powszechną uwagę i znikają, zostawiając jednak po sobie jakiś ślad w świadomości społecznej.</p><p>Odkąd jestem w Szwecji, z wielkim zainteresowaniem śledzę różne aspekty „szwedzkości”, jak chociażby ten „manifest monetarny”. Wzorem ulubionej bohaterki mojego dzieciństwa, staram się dokładnie obserwować nowy dla mnie świat, z radością odnotowuję najbłahsze nawet doświadczenia, które przynosi mi ten wyjątkowy szwedzki epizod życia. Dlatego z chęcią sięgnęłam po temat pracy magisterskiej, który pozwolił mi podczas rocznego stypendium Socrates/Erasmus na Uniwersytecie Sztokholmskim powrócić do najbardziej szwedzkiego z moich dziecięcych wspomnień i zgłębiać tutejszą rzeczywistość kulturową i społeczną przez pryzmat najbardziej znanej ze szwedzkich postaci – Pippi (w Polsce do lat 70-tych znanej również pod imieniem Fizia Pończoszanka, a właściwie: Pippilotta Viktualia Rullgardina Krusmynta Efraimsdotter Långstrump).</p><p>W mojej pracy zajmę się różnymi formami dyskursu na temat Pippi w polskim kontekście kulturowo-społecznym. Bohaterka, wykreowana przez Astrid Lindgren, znalazła sobie w Polsce ważne miejsce i to nie tylko w świecie dziecięcym. W kraju pod tak wieloma względami różnym od Szwecji Pippi poczuła się całkiem swojsko. Wartości, które reprezentowała, w polskim kontekście społeczno-polityczno-kulturowym okazały się szczególnie ważne dla czytelników. Pippi stała się bohaterką wyjątkową i ponadczasową – symbolem nonkonformizmu wobec władzy, „kontrkultury”, anarchizmu, feminizmu, itp.</p><p>W pracy zajmę się tropieniem różnych form polskiego dyskursu, w jakich teksty Astrid Lindgren o Pończoszance funkcjonują. Analizie poddam następujące rodzaje dyskursu krytycznego: feministyczny, pedagogiczno-dydaktyczny, polityczny, dziecięcy, „genderowy” i „queerowy”. Zastanowię się także, który z dyskursów jest najsilniejszy w kulturze. Rozważania będę prowadzić w oparciu o funkcjonujące w kulturze polskiej teksty, które powstały na temat Pippi, Astrid Lindgren lub w jakiś sposób się do nich odnoszą.</p><p>Niniejsza praca powstała dzięki inspiracji ze strony profesor Ewy Teodorowicz-Hellman, której bardzo dziękuję za poświęcony mi czas, liczne wskazówki w czasie pisania pracy i wszelką okazaną mi pomoc.</p>

Umieśćmy Pippi na jednokoronówce – zaproponowali tej zimy szwedzcy republikanie. Ich zdaniem należy jak najszybciej usunąć z monet królewskie podobizny; na ich miejscu najchętniej widzieliby właśnie wizerunki rudowłosej bohaterki i jej literackiej matki, Astrid Lindgren. Swój pomysł argumentowali prosto – Pippi, dziewięcioletnia dziewczynka, która stroni od konwencji, umie walczyć o swoje prawa i jest postrzegana jako ikona szwedzkiego feminizmu, doskonale symbolizuje nowoczesną, demokratyczną Szwecję. Dlaczego więc nie bić monet z jej wizerunkiem? To prawdopodobnie nie ostatnia z tych niepoprawnych propozycji, które jak meteoryty, co jakiś czas spadają na szwedzką ziemię, przyciągają na chwilę powszechną uwagę i znikają, zostawiając jednak po sobie jakiś ślad w świadomości społecznej. Odkąd jestem w Szwecji, z wielkim zainteresowaniem śledzę różne aspekty „szwedzkości”, jak chociażby ten „manifest monetarny”. Wzorem ulubionej bohaterki mojego dzieciństwa, staram się dokładnie obserwować nowy dla mnie świat, z radością odnotowuję najbłahsze nawet doświadczenia, które przynosi mi ten wyjątkowy szwedzki epizod życia. Dlatego z chęcią sięgnęłam po temat pracy magisterskiej, który pozwolił mi podczas rocznego stypendium Socrates/Erasmus na Uniwersytecie Sztokholmskim powrócić do najbardziej szwedzkiego z moich dziecięcych wspomnień i zgłębiać tutejszą rzeczywistość kulturową i społeczną przez pryzmat najbardziej znanej ze szwedzkich postaci – Pippi (w Polsce do lat 70-tych znanej również pod imieniem Fizia Pończoszanka, a właściwie: Pippilotta Viktualia Rullgardina Krusmynta Efraimsdotter Långstrump). W mojej pracy zajmę się różnymi formami dyskursu na temat Pippi w polskim kontekście kulturowo-społecznym. Bohaterka, wykreowana przez Astrid Lindgren, znalazła sobie w Polsce ważne miejsce i to nie tylko w świecie dziecięcym. W kraju pod tak wieloma względami różnym od Szwecji Pippi poczuła się całkiem swojsko. Wartości, które reprezentowała, w polskim kontekście społeczno-polityczno-kulturowym okazały się szczególnie ważne dla czytelników. Pippi stała się bohaterką wyjątkową i ponadczasową – symbolem nonkonformizmu wobec władzy, „kontrkultury”, anarchizmu, feminizmu, itp. W pracy zajmę się tropieniem różnych form polskiego dyskursu, w jakich teksty Astrid Lindgren o Pończoszance funkcjonują. Analizie poddam następujące rodzaje dyskursu krytycznego: feministyczny, pedagogiczno-dydaktyczny, polityczny, dziecięcy, „genderowy” i „queerowy”. Zastanowię się także, który z dyskursów jest najsilniejszy w kulturze. Rozważania będę prowadzić w oparciu o funkcjonujące w kulturze polskiej teksty, które powstały na temat Pippi, Astrid Lindgren lub w jakiś sposób się do nich odnoszą. Niniejsza praca powstała dzięki inspiracji ze strony profesor Ewy Teodorowicz-Hellman, której bardzo dziękuję za poświęcony mi czas, liczne wskazówki w czasie pisania pracy i wszelką okazaną mi pomoc.

What values, if any, is moral psychology based on with regard to what humans should be like? While the value-free ideal of science requires at least the bracketing of values in regards to the conducting of research and influence on its results, this investigation takes seriously the concerns of leading social psychologists that biases may influence the subdiscipline. Textual analyses of moral psychology's literature involving content analysis of codes and cultural discourse analysis of value themes illuminate values involving moral problems and moral goods that may inherently influence research at various levels. It is proposed that values are impossible to eliminate from moral psychological research and that a simple epistemic/nonepistemic value distinction is inadequate for deciding which values are appropriate. A norm of value disclosure to replace the norm of the value-free ideal is recommended.

This study is a description and interpretation of talk about hunting. The study is based on data gathered from in-depth interviews with twenty-four hunters in the United States who did not become hunters until adulthood. A single overarching research question guides the study: How do people create and use discourses of hunting? The study is situated within the ethnography of communication research program and, more specifically, within the framework of cultural discourse analysis. The study employs cultural discourse analysis methods and concepts to describe and develop interpretations of how participants render hunting symbolically meaningful, and of what beliefs and values underlie such meanings. The major descriptive findings include recurrent patterns of talk concerning: connecting with land and nature, spirit, other people, human ancestry, and human nature; taking responsibility in ecological, ethical, and health-related ways, both through hunting and through other practices such as gardening; being engaged, present, alert, excited, and challenged; killing for appropriate reasons, in appropriate ways, and with appropriate feeling; and living and acting in response to a modern world that diminishes human experience, brutalizes animals, and harms the natural world. The major interpretive findings include hunting being linked to other practices such as gardening, and being spoken of as a deeply meaningful pursuit practiced for the feelings of connection, engagement, and right relationship that it fosters, and as a physically and spiritually healthful remedy for the negative effects of modern living and of industrial food systems. This research demonstrates that hunting and talk about hunting can be underpinned by common beliefs and values shared by hunters, non-hunters, and anti-hunters. This research also suggests that adult-onset hunters and their discursive practices may be of unique value to wildlife agencies and conservation organizations, to other adult onset-hunters, and to both scholarly and public understandings of—and dialogues about—the practice of hunting.

The military has long-standing partnerships with institutions of higher education (Leporte, 2013; Parks, 2015 & Massie, 2016). These partnerships have been significant over time because the United States Army has incentivized civilian education via the Army enlisted ranks and promotional structure (Wilson, Smith, Lee & Stevenson, 2013). Researchers are beginning to recognize service members as adult students who need specific supports in an educational setting (Wilson et al., 2013; Leporte, 2013; Parks, 2015; Massie, 2016). Enlisted soldiers arrive on college campuses with identities ascribed and molded by the military. Thus, their primary identity is soldier not student (Nagel & Kleykamp, 2007; Wilson et al., 2013& Massie, 2016). Community colleges specialize in providing educational opportunities to all facets of the community (Kane & Rouse, 1999). The current cultural diversity discourse does not include military personnel and the degree in which institutions of higher education seek to integrate via policy and practice with the military. This qualitative study explores the perceptions of the ten enlisted soldiers who participated in a semi-structured interview and completed a demographic questionnaire. I used the Collective Affiliation model (Davidson, 2011) to analyze the data generated from the soldier-students interviews regarding their educational experiences at Hopkinsville Community College Fort Campbell Campus. The research participants discussed family support and expectations, preparation for life after the Army, reenlistment incentive programs, and civilian education embedded into promotional points as aspirations for college attendance. Lastly, the soldiers described their educational experiences as navigating military, family and academic bureaucracies to encompass; balancing multiple roles as adult students, discovering the opportunities and challenges of military educational benefits, enrollment experiences as community college students, and faculty interactions and support in the classroom. From this research study, I created the Dual System for Enlisted Soldier-Student Academic Persistence (DSAP) conceptual model to illustrate the lived experiences of enlisted soldiers as students specifically. The findings of this research add to the body of knowledge of the educational experiences of enlisted soldier-students attending community college.

Syftet med denna rapport är att utreda hur kultur värdesätts i samhället. Tanken är att strukturera upp den kulturpolitiska debatten och sammanföra olika begrepp och perspektiv i en överskådlig modell. Rapporten fokuserar på de kulturverksamheter som är mål för den svenska kulturpolitiken, nämligen konstarterna, medierna, bildningsarbetet och kulturarven. Till grund för min analys ligger särskilt Anders Frenanders forskning kring den svenska kulturpolitiska historien. När det gäller att värdera kultur finns två dominerande synsätt genom historien. Med ett ”kulturkonservativt” synsätt uttalar man sig om vad som är bra och värdefull kultur i allmängiltig bemärkelse. Det ”kulturrelativistiska” synsättet innebär dock att det inte går att säga generellt vad som är bra kultur i och med att kulturella värden är relativa eller subjektiva. I min framtagna modell sätter jag denna värdering av kultur i förbindelse med kulturens finansieringskällor. De är också uppdelade i två kategorier, nämligen politik och kommersiell marknad. Politiken bedömer värdet för samhället i stort och den kommersiella marknaden bedömer det ekonomiska värdet baserat på utbud och efterfrågan. Med dessa perspektiv på kulturell värdering har jag analyserat och kategoriserat olika argument kring kulturens värden som lagts fram i debattboken ”Att vara eller inte vara – visioner om en annan kulturpolitik”, som kom i maj 2010. De slutsatser jag kunnat dra av detta är att det blir en stor utmaning för svensk kulturpolitik i framtiden att hitta utvecklade metoder för att sätta värde på kultur och att hitta nya former för dess finansiering. / The aim of the report is to examine how culture is being valued in society. The idea is to structure the Swedish cultural policy debate around certain terminologies and to bring different perspectives together in a clear and simple model. The report focuses on culture expressions covered within Swedish cultural policy, namely the visual arts, the media, the “learning-movement” and the cultural heritage. In terms of valuing culture, there are two principal perspectives dominating the debate through history, namely a “conservative” perspective that is highly normative in terms of what is good and bad culture, and a “relativistic” perspective, that is more individualistic and relative in nature. Additionally, cultural values are linked to sources of finance and support, which are also divided in two categories – the political sphere and the commercial marketplace. The political sphere measures the value for the society at large and the commercial marketplace works out the economic value based on the preferences of buyers and sellers. I have developed a model on cultural values based on these perspectives. This model lays the framework for analysing and categorising different arguments on cultural values found in 14 written documents in a contemporary debate book on cultural policy from a coalition of cultural organisations in Sweden. The conclusions I have drawn from this analysis is that it will pose a big challenge for cultural policy makers to find appropriate and elaborate measures to assess and finance culture in the future.

No description available.

Depuis quelque temps, au Japon, on utilise de plus en plus le terme « Kansaï » pour désigner la région du Kinki (littéralement « le voisinage de la capitale »). Cette thèse propose d’analyser l’émergence de cette entité régionale et de son discours culturel dans le but de pallier le manque de recherches antérieures sur la diversité socioculturelle et le régionalisme au Japon. Il y existe, d’une part, une volonté de considérer le Japon comme une entité homogène, et d’autre part, un contexte dans lequel le Japon lui-même prône l’homogénéité de son peuple. Historiquement, ces énoncés ont été réfutés à plusieurs reprises par différents chercheurs et organismes. Entre-temps, sur le plan régional, la diversité devient de moins en moins clairement observable dû à l’urbanisation, aux moyens de transport, à la migration interne et au développement des médias de masse. Cette situation à l'époque post-industrielle a engendré aujourd’hui le discours régionaliste du Kansaï. Dans ce contexte, cette étude porte spécifiquement sur le discours culturel concernant la région et la population du Kansaï, c’est-à-dire la région Kinki, où étaient situés les anciennes capitales et le berceau de l’État japonais du Yamato. On observe une modification et une transformation de cette région depuis l’époque Tokugawa. À partir de l’époque Meiji, l'intégration spatiale de l’archipel japonais est devenue indissociable de l’émergence de l’État soi-disant « moderne ». En outre, une distinction existe toujours entre le Japon de l’Ouest (Kansaï) et le Japon de l’Est (Kantō) qui repose sur des différences de coutumes et de mentalités, ainsi que sur des variations linguistiques : une dichotomie mieux représentée de nos jours par l’opposition entre les villes d’Osaka et de Tokyo. Aujourd’hui, le Japon permettre une centralisation continuelle à Tokyo et l’équilibre du pouvoir sur le plan économique s’en trouve fragilisé. Dans cette thèse, j’examine l’émergence de l’entité Kansaï dans ce contexte socio-économique, depuis l’arrivée du phénomène que les Kansaïens appellent « l’affaissement de terrain » du Kansaï, le jibanchinka, jusqu’aux revendications récentes pour l’introduction d’un système quasi-fédéraliste, le dōshū-sei, dans le contexte du développement régional déséquilibré du pays. En m'appuyant sur mon enquête effectuée sur terrain auprès des gens du Kansaï, je soutiens que leur discours régionaliste est bel et bien existant, mais ne repose pas sur l’homogénéité de la région. Il repose plutôt sur la position du Kansaï en tant qu’antithèse à la tendance centralisatrice perçue par les Kansaïens comme étant plutôt de nature tokyoïte. Leur discours met l’accent sur la diversité existant à l’intérieur même de la région tout en soulignant que celle-ci constitue l’entité kansaïenne. Mots-clés : Japon, Kinki, Kansai, Osaka, Nihonjinron, région, villes, discours culturel, État-nation, multiculturalisme, Oda Sakunosuke, Tanizaki Jun’ichiro. / In recent times, we hear more and more the word "Kansai" to designate the Japanese region of Kinki (literally ‘the neighborhood of the capital’). This thesis proposes to analyze the emergence of this regional entity and its cultural discourse to compensate for the lack of previous research on the socio-cultural variety and the regionalism of Japan. In the current situation, on one hand, some wish to consider Japan as a homogenous entity, and on the other hand, Japan it-self considers its people as homogenous. Historically, these views were refuted several times by researchers and organisms. In the meantime, the regional variation becomes less and less clearly observable because of the urbanization, the progress made in transportation systems, the internal migration and the development of mass media. It is in this post-industrial era however that the regionalist discourse of Kansaï emerged. In this context, this study focuses on the cultural discourse regarding the region and the people of Kansai, that is the Kinki region, where were situated the old capitals and the cradle of the Yamato state, and on which one observes an alteration and a transformation of its description starting at the Tokugawa era. Since Meiji era, the spatial integration of the Japanese archipelago has become inseparable from the emergence of the so-called "modern" state. In addition, a division between Western Japan (Kansai) and Eastern Japan continues to exist for their differences in customs, linguistic variations and mentality: a dichotomy better represented by the current opposition between the cities of Osaka and Tokyo. Today, Japan experiences a continual centralization around Tokyo and the balance of power on the economic level is being undermined. I examine the emergence of the Kansai entity by analyzing its economic and social context, from the arrival of the phenomenon the Kansaï people call jibanchinka (the "land subsidence" of Kansaï) until the recent demands for the introduction of a quasi-federalism system called dōshū-sei in the context of unbalanced regional development of Japan. Resting on my investigation carried out in Kansai, I argue that their regionalist aspiration exists, but does not stand for the homogeneity of the region as a whole. Rather, they ground on its position as an antithesis to the centralizing approach they perceive as being rather Tokyoite in nature. Their discourse inevitably emphasizes the variety existing within the region itself, while underlining the fact that this is what constitutes the Kansai.