The I-BAR proteins are a family of actin regulators which include IRSp53 and Missing-In-Metastasis (MIM). These proteins possess an N-terminal I-BAR domain which associates with both the actin cytoskeleton and membrane phospholipids and is able to induce membrane curvature. Previous cell culture and in vitro studies have implicated I-BAR proteins in the regulation of actin protrusion formation, however their roles within the organism are poorly understood. We have used Drosophila melanogaster as a model system in which to study I-BAR protein function at the cellular and organismal level. Drosophila possess two I-BAR proteins, one homologous to IRSp53 and one homologous to MIM. Using full- length and truncated splice variants generated for both dMIM and dIRSp53, we have performed structure/function analysis to determine the role of specific domains in the localisation and actin modifying abilities of the proteins in both cell culture and in vivo. We found that dMIM overexpression typically promotes a lamellipodial morphology, with dMIM localising to the edges of extending lamellipodia. dIRSp53 expression induced a more filopodial phenotype in cell culture, which was not as notable in vivo, however expression of a dIRSp53 splice variant with a WH2 domain resulted instead in a predominantly lamellipodial morphology. Similar to dMIM, dIRSp53 localises to the tip of extending protrusions, albeit more transiently. We found that multiple domains contribute to the localisation and activity of dIRSp53 and dMIM. Following overexpression analysis, complementary loss-of-function analysis was performed in vivo using Drosophila mutants lacking dMIM, dIRSp53 or both genes together. Surprisingly these mutants were viable and morphologically normal. Absence of these genes individually or together did not greatly affect cell migration or actin dynamics in haemocytes or epithelial cells undergoing dorsal closure. However, a role for I- BAR proteins in axonal filopodia formation within primary neuronal cultures was apparent, as was a notable role in neuromuscular junction morphology. We have also identified potential redundancy between Drosophila MIM and the Drosophila F-BAR protein Cip4 in actin bundle regulation within embryonic haemocytes, with an additional novel role for Cip4 alone in haemocyte lamellipodial maintenance. Our results suggest that the Drosophila I-BAR proteins contribute to actin cytoskeleton regulation in vitro and in vivo, particularly within the CNS, and with novel shared functions with other BAR domain family proteins contributing to their regulation of actin cytoskeletal organisation and function.

Ο προγραμματισμένος κυτταρικός θάνατος είναι μία θεμελιώδης διαδικασία τόσο για την ανάπτυξη όσο και για την άμυνα και διατήρηση της δομής και της οργάνωσης όλων των πολυκύτταρων οργανισμών. Τα αιμοκύτταρα της μύγας της Μεσογείου υφίστανται απόπτωση με φυσιολογικούς μηχανισμούς κατά την μεταμόρφωση του εντόμου από το 3ο προνυμφικό στάδιο μέχρι και την νυμφοποίηση. Η απόπτωση των αιμοκυττάρων είναι δυνατό επίσης να επάγεται από εξωγενή χημικά ή φυσικά ερεθίσματα (κυκλοεξαμίδιο, ανισομυκίνη, λιποπολυσακχαρίτη, σταυροσπορίνη, θερμοκρασιακό σοκ). Η έκφραση και φωσφορυλίωση των κινασών FAK, Src, ERK, PI-3K και Akt εξαρτάται από τo στάδιο ανάπτυξης, ενώ το μέγιστο της έκφρασης και φωσφορυλίωσής τους παρατηρείται στο στάδιο της λευκής νύμφης, όπου σημειώνεται και το μέγιστο της απόπτωσης. Η απόπτωση φαίνεται να επηρεάζεται από τα σηματοδοτικά μονοπάτια των Ras/ERK, FAK/Src και PI-3K/Akt. Ενώ ακόμα, πειράματα αποσιώπησης του RNA της κινάσης των εστιών προσκόλλησης (FAK) έδειξαν ότι στη διαδικασία της αναπτυξιακά ρυθμιζόμενης απόπτωσης σημαντική είναι η συμμετοχή της FAK καθώς και των στόχων που έπονται αυτής (downstream), τα σηματοδοτικά μόρια Src, ERK, PI-3K p85a, και Akt. Η κυτταροφαγία είναι μία βασική ενδογενής ανοσολογική απόκριση των οργανισμών έναντι των παρασίτων και άλλων παθογόνων. Τα αιμοκύτταρα των εντόμων αναγνωρίζουν μία πληθώρα «ξένων» για τον οργανισμό βιοτικών και αβιοτικών παραγόντων και αποκρίνονται ενεργοποιώντας διάφορες σηματοδοτικές οδούς μέσω των επιφανειακών υποδοχέων τους με τελικό αποτέλεσμα την κυτταροφαγία. Πειράματα αποσιώπησης της έκφρασης της β υπομονάδας των ιντεγκρινών έδειξαν ότι στα αιμοκύτταρα της μύγας της Μεσογείου η κυτταροφαγία των βακτηρίων E. coli πραγματοποιείται μέσω των ιντεγκρινών, ενώ στη συνέχεια ενεργοποιείται το σηματοδοτικό μονοπάτι FAK/MAP. Επίσης προσδιορίστηκε ότι η FAK ρυθμίζει την κυτταροφαγία των βακτηρίων E. coli μέσω των MAP κινασών και της Src. Τα σηματοδοτικά μόρια των FAK, Src και ERK βρέθηκαν να συμμετέχουν σε κοινό πρωτεϊνικό σύμπλοκο. Τελικός αποδέκτης των παραπάνω μηχανισμών σηματοδότησης που διέπουν τις ενδογενείς ανοσοαποκρίσεις των αιμοκυττάρων φαίνεται να είναι ο μεταγραφικός παράγοντας Elk-1-like, ο οποίος φωσφορυλιώνεται κατά την κυτταροφαγία των βακτηρίων E. coli καθώς και των σφαιριδίων λάτεξ. Η φωσφορυλίωση του Elk-1-like πραγματοποιείται μέσω των FAK, Src και ΜΑΡ κινασών. Πειράματα οσμωτικής ένθεσης αντισωμάτων έναντι του Elk-1 έδειξαν ότι η έκφραση της Elk-1-like πρωτεΐνης στα αιμοκύτταρα ρυθμίζει την κυτταροφαγία των βακτηρίων της E. coli. Μετά την πιστοποίηση της λειτουργικής σχέσης μεταξύ της FAK και της Elk-1-like πρωτεΐνης κατά την κυτταροφαγία, βρέθηκε ότι ο Elk-1- like μεταγραφικός παράγοντας εντοπίζεται στους ίδιους υπo-κυτταρικούς χώρους με την FAK και ότι τα δύο παραπάνω μόρια συμμετέχουν σε κοινό πρωτεϊνικό σύμπλοκο. Ακολούθησε η διερεύνηση της σχέσης των δύο παραπάνω μηνυματοφόρων μορίων, FAK και Elk-1 στα HK-2 κύτταρα του ανθρώπου. Διαπιστώθηκε ότι τα δύο μηνυματοφόρα μόρια FAK και Elk-1 συνεντοπίζονται, σχηματίζοντας πρωτεϊνικό σύμπλοκο κοντά στην περιφέρεια του πυρήνα των HK-2 κυττάρων, παρουσία υψηλής συγκέντρωσης γλυκόζης (25mM). Αναστέλλοντας την έκφραση του Elk-1 στα HK-2 κύτταρα με την τεχνική αποσιώπησης γονιδίων σημειώθηκε αύξηση της απόπτωσης καθώς επίσης και σημαντική μείωση της έκφρασης των FAK και MAP κινασών. Τα παραπάνω ευρήματα συνηγορούν στο συμπέρασμα ότι ο Elk-1 ρυθμίζει την απόπτωση όπως επίσης φαίνεται να ρυθμίζει και την έκφραση των σηματοδοτικών μορίων των FAK/Src και ΜΑΡΚ μονοπατιών στα HK-2 κύτταρα. / Programmed cell death (apoptosis) is an evolutionary conserved process, crucial for the development and maintenance of multicellular organisms. Medfly hemocytes undergo apoptosis during larval-pupal transformation. Hemocytes also undergo apoptosis in response to external chemical or physical stimuli (cycloheximide, anisomycin, lipopolysaccharide, staurosporine and heat shock). Expression and phosphorylation of FAK, Src, ERK, PI-3K and Akt appear to be dependent upon developmental stages. The maximum expression and phosphorylation of the above signalling molecules appeared in hemocytes of the white pupal stage, which is also the peak of apoptosis levels. FAK/Src, Ras/ERK and PI-3K/Akt signalling pathways are involved in the regulation of apoptosis. Furthermore, FAK silencing experiments show that FAK, as well as, its downstream targets (Src, ERK, PI-3K, Akt) are involved in the developmentally regulated apoptosis. Phagocytosis is an important innate immune response against pathogens and parasites. Insect hemocytes, responsible for cellular defense responses, recognize a variety of foreign biotic and abiotic targets and respond by activating several intracellular signalling pathways via hemocyte surface receptors, leading to phagocytosis. Integrin beta-subunit silencing experiments demonstrated that the uptake of bacteria by insect hemocytes is regulated by integrins and results to the activation of FAK/MAPKs signalling pathways. Focal adhesion kinase and its downstream targets (MAPKs and Src) are also implicated in the process of phagocytosis. In addition, experimental results strongly support a physical association between FAK, Src and ERK. The above signalling cellular innate immune responses result to the phosphorylation of Elk-1-like transcription factor in E. coli/latex beads-challenged hemocytes. Elk-1-like protein is a downstream target for FAK/Src and MAPKs pathways, which is phosphorylated via activation of MAPKs. Osmotic loading experiments using Elk-1 antibodies demonstrated the dependence of phagocytosis from Elk-1-like protein. In light of the functional association of FAK with Elk-1-like protein, confocal microscopy analysis shows that these two signalling molecules are localized in the same subcellular compartments, where co-localization also occurs. In light of the functional and physical association of FAK with Elk-1-like protein in medfly hemocytes, we explored whether an analogous functional and physical association between these two essential molecules also exists in mammalian cell systems, in particular, in HK-2 human cells. Indeed, FAK and Elk-1 are co-localized in the periphery of the nuclear membrane in glucose activated cells. Elk-1 silencing in HK-2 cells increased apoptosis, whereas the levels of FAK and MAPKs were significantly decreased. The above results suggest that Elk-1 appears to affect apoptosis via regulating the expression of FAK and MAPKs.

Η FAK, οι MAPKs και ο μεταγραφικός παράγοντας Elk-1 έχει αναφερθεί ότι εμπλέκονται στις ίδιες κυτταρικές διαδικασίες, παρ’ όλα αυτά, η άμεση ή έμμεση αλληλεπίδρασή τους και οι ενδεχόμενες λειτουργίες τους δεν έχουν ακόμα τεκμηριωθεί. Σκοπός αυτής της διατριβής ήταν η περαιτέρω διερεύνηση των σηματοδοτικών μονοπατιών που ρυθμίζουν τη διαδικασία της κυτταροφαγίας και ειδικότερα την αποκάλυψη της φυσικής διασύνδεσης των παραπάνω σηματοδοτικών μορίων. Αρχικά, μελετήσαμε την υποκυτταρική κατανομή των FAK, ERK και Elk-1 στα αιμοκύτταρα της μύγας της Μεσογείου, παρουσία ή απουσία E. coli. Πειράματα ανοσοφθορισμού έδειξαν ότι οι FAK, MAPΚs και Elk-1 κατανέμονται ομοιόμορφα σε όλο το κύτταρο, όμως παρουσία E. coli, φωσφορυλιώνονται και σταδιακά εισέρχονται στον πυρήνα. Στη συνέχεια, με συνεστιακή μικροσκοπία δείχθηκε ότι παρουσία E. coli, οι FAK και ERK φωσφορυλιώνονται και συνεντοπίζονται στην περιφέρεια του κυττάρου. Βιοχημική προσέγγιση επιβεβαίωσε ότι μόνο οι φωσφορυλιωμένες FAK και ERK συμπλοκοποιούνται. Ακολούθως, η φυσική διασύνδεση της FAK και του Elk-1 διερευνήθηκε με ανοσοσυγκατακρήμνιση, αντίστροφη ανοσοσυγκατακρήμνιση, ανάλυση κατά Western και ανοσοφθορισμό. Από τα πειράματα αυτά φάνηκε συμπλοκοποίηση μεταξύ του Elk-1 ή του pSer383Elk-1 και της FAK όχι όμως και της pTyr397FAK. Το σύμπλοκο FAK/Elk-1 εντοπίζεται, κυρίως, στον πυρήνα. Τέλος, πειράματα συνεστιακής μικροσκοπίας έδειξαν ότι η ERK συν-εντοπίζεται με τον Elk-1 σε μικρό βαθμό, όμως ανοσοσυγκατακρήμνιση, αντίστροφη ανοσοσυγκατακρήμνιση και ανάλυση κατά Western δεν αποκάλυψαν κάποια φυσική διασύνδεση μεταξύ της ERK και του Elk-1. / Focal adhesion kinase (FAK), mitogen-activated protein kinases (MAPKs) and the nuclear transcription factor Elk-1 have been reported to be implicated in the same cellular processes, however, their direct or indirect interaction and potential function(s) has not been documented. The goal of this study was to explore further the signaling pathways that regulate the process of phagocytosis and specifically to show the physical association of the above signaling molecules. Initially, we explored the subcellular distribution of FAK, ERK and Elk-1 in medfly haemocytes, treated in the presence or absence of E. coli. Immunofluorescence analysis demonstrated that FAK, MAP kinases and Elk-1 appear to localize throughout the cytoplasm but in the presence of E. coli they are phosphorylated and gradually imported in the nucleus. Furthermore, confocal analysis showed that in the presence of E. coli, FAK and ERK are phosphorylated and co-localized in the periphery of the cell. Biochemical approaches confirmed that only phosphorylated FAK and ERK are physical associated. Moreover, the physical association of FAK and Elk-1 was explored, using co-immunoprecipitation, reciprocal co-immunoprecipitation, Western blot and immunofluorescence analysis. These experiments revealed an association between Elk-1 or pSer383Elk-1 and FAK but not with pTyr397FAK. The FAK/Elk-1 complex is found, mainly, in the nucleus. Finally, confocal analysis demonstrated that ERK co-localizes with Elk-1 at a low level but co-immunoprecipitation, reciprocal co-immuno-precipitation and Western blot did not reveal a physical association between ERK and Elk-1.

Submitted by JÚLIO HEBER SILVA (julioheber@yahoo.com.br) on 2017-09-05T17:16:10Z No. of bitstreams: 2 Dissertação - Ana Elisabeth Korte Stein - 2017.pdf: 1890648 bytes, checksum: 23075cfcc3f4fb866b17fa8be2766d80 (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) / Approved for entry into archive by Luciana Ferreira (lucgeral@gmail.com) on 2017-09-15T15:14:56Z (GMT) No. of bitstreams: 2 Dissertação - Ana Elisabeth Korte Stein - 2017.pdf: 1890648 bytes, checksum: 23075cfcc3f4fb866b17fa8be2766d80 (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) / Made available in DSpace on 2017-09-15T15:14:56Z (GMT). No. of bitstreams: 2 Dissertação - Ana Elisabeth Korte Stein - 2017.pdf: 1890648 bytes, checksum: 23075cfcc3f4fb866b17fa8be2766d80 (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Previous issue date: 2017-06-28 / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior - CAPES / Musca domestica is considered one of the most harmful pests to the egg industry due to its high reproductive capacity and great potential of acting as a mechanical vector of many pathogenicagens to the egg-laying hens. Currently, the society is interested in alternative methods for pest control, once the constant and indiscriminate use of chemical products has caused intoxication to humans and domestic animals. Also, the irregular use of chemicals has selected resistant fly populations, accumulated chemical residues in the environment and food, and eliminated insects important to the natural control of flies. In order to develop alternative methods to control M. domestica, this study investigated Bacillus thuringiensis strains able to act as promising biological control agents. Twenty two strains of B. thuringiensis were tested in a screening assay for selecting the most virulent ones; one third of them were virulent to M. domestica larva, and two of them were selected for the next tests. Bioassays were conducted with the strains S601 and S599 to determine the larval treatment efficiency; they showed efficiency to control larva of M. domestica in all concentrations tested. The current study also characterized the hemocytes from hemolymph of larva of M. domestica by their identification and quantification; also, we evaluated the effect of the strain S599 of B. thuringiensis infection to the total hemocytes counts, and number and size of hemocyte types, using optical microscopy. Collections were made at the times of 12, 24, 48 and 72 hrs. Five hemocyte types were found: prohemocytes, plasmatocytes, granulocytes, oenocytoids and spherulocytes, in which plasmatocytes were found in superior number. Prohemocytes were the smallest cells observed, and oenocytoids were the biggest ones. The treatment of M. domestica larva with B. thuringiensis did not change morpholigical characteristics of hemocytes, as well as it did not modify the counts of hemocyte types. The total number of hemocytes in the hemolymph, however, increased significantly 48 hours after the larval treatment. B. thuringiensis strains selected in the current study are promising agents for biological control of M. domestica. / Musca domestica é considerada umas das pragas mais prejudiciais à produção intensiva de aves poedeiras devido seu alto poder reprodutivo e elevado potencial de agir como vetor mecânico de vários agentes causadores de doenças. Atualmente a sociedade vem procurando novas formas de controle de pragas, já que o uso constante e indiscriminado de produtos químicos tem levado a casos de intoxicação em humanos e animais, além de selecionar populações cada vez mais resistentes, deixar resíduos no ambiente e nos alimentos e prejudicar insetos importantes para o equilíbrio biológico. No intuito de desenvolver outra forma de controle para M. domestica, o presente trabalho selecionou estirpes de Bacillus thuringiensis promissoras para atuarem como agentes de biocontrole de M. domestica. Dessa forma, no teste seletivo foram testadas 22 estirpes de B. thuringiensis, onde duas mostraram-se virulentas para larvas da mosca. Bioensaios para determinação de eficácia do tratamento larval foram realizados e as estirpes testadas (S601 e S599) mostraram-se promissoras para o controle de larvas de M. domestica em todas as concentrações testadas (20; 15; 10; 5; 1; 0,5; 0,25; 0,125mg/g). Em outra etapa, o estudo caracterizou os hemócitos da hemolinfa de larvas de M. domestica por identificação e quantificação dos tipos celulares presentes na hemolinfa, estudou ainda o efeito do tratamento com a estirpe S599 de B. thuringiensis na contagem total das células, contagem diferencial celular e no tamanho das células, utilizando-se para esta finalidade a microscopia ótica. Realizou-se coletas nos tempos de 12, 24, 48 e 72 hrs. Foram encontrados cinco tipos celulares: pró-hemócitos, plasmatócitos, granulócitos, oenocitoides e esferulócitos, sendo os plasmatócitos as células em maior número, os pró-hemócitos as menores células encontradas e os oenocitoides as maiores células encontradas. O tratamento com B. thuringiensis não alterou as características morfológicas dos hemócitos, assim como não alterou a contagem diferencial das células; no entanto, o número total de hemócitos na hemolinfa aumentou significativamente 48 horas após tratamento das larvas. As estirpes de B. thuringiensis selecionadas são possíveis agentes de biocontrole de M. domestica.

Σα αρνητικά και θετικά κατά Gram βακτήρια E. coli και S. αureus αντίστοιχα αναγνωρίζονται και δεσμεύονται στην επιφάνεια των αιμοκυττάρων της C. capitata. Η πρόσδεση των βακτηρίων ενεργοποιεί τόσο τις β1 ιντεγκρίνες, όσο και σηματοδοτικά μονοπάτια που περιλαμβάνουν τα μόρια μεταγωγής σήματος Ras, Raf, MEK, ERK, FAK, Src, και GRB2. Οι παραπάνω ενεργοποιήσεις, σε συνδυασμό με τη συμμετοχή του κυτταροσκελετού της ακτίνης και της τουμπουλίνης, καταλήγουν στην επαγωγή της έκκρισης μορίων απαραίτητων για την κυτταροφαγία των βακτηρίων που είναι και το τελικό αποτέλεσμα των παραπάνω διαδικασιών. Σα συνθετικά πολυμερή σφαιρίδια, αλλά και πιθανόν και άλλοι αβιοτικοί παράγοντες, παρότι δεν έχουν καμία προηγούμενη εξελικτική σχέση με τα αιμοκύτταρα, ως σύγχρονο προϊόν της ανθρώπινης γνώσης, αναγνωρίζονται και δεσμεύονται στην επιφάνεια των αιμοκυττάρων από άγνωστους μέχρις στιγμής υποδοχείς. Η κυτταροφαγία τους προωθείται μέσω ενεργοποίησης σηματοδοτικών μονοπατιών που περιλαμβάνουν την ενεργοποίηση των μορίων FAK, Src και MAP κινασών καθώς και με τη συμμετοχή του κυτταροσκελετού της ακτίνης και της τουμπουλίνης. Ο LPS αναγνωρίζεται και δεσμεύεται στην επιφάνεια των αιμοκυττάρων, ενεργοποιεί άγνωστους μέχρις στιγμής υποδοχείς και διαμέσου σηματοδοτικών μονοπατιών που περιλαμβάνουν τις Ras, ενεργοποιεί τις MAP κινάσες και το σύστημα της έκκρισης. Αν και ενεργοποιεί και τις τρεις MAP κινάσες, μόνο η ERK και η p38 απαιτούνται τόσο στη διαδικασία της έκκρισης, όσο και στη διαδικασία της ενδοκυττάρωσής του. Η FAK, αν και ενεργοποιείται από τον LPS, δεν εμπλέκεται στην διαδικασία της ενδοκυττάρωσής του. Σα παραπάνω δείχνουν ότι τα αιμοκύτταρα έχουν αναπτύξει διακριτούς μηχανισμούς για την κυτταροφαγία των παθογόνων, των μικρομορίων και των αβιοτικών παραγόντων, γεγονός που δείχνει την ικανότητα εξέλιξης των εντόμων έτσι ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες της επιβίωσή τους. / Gram negative and Gram positive bacteria, E. coli and S. αureus respectively, are recognized and they are bound on the C. capitata hemocyte surface. After binding, they activate β1 integrins and intracellular signalling pathways, involving the kinases Ras, Raf, MEK, ERK, FAK, Src, and GRB2. This signal transduction, with the participation of the cytoskeleton of actin and tuboulin filaments, leads to a regulated secretion, that is a prerequisite for phagocytosis. Latex beads and probably other abiotic factors, despite having no previous evolutionary relation to the hemocytes, being a new product of human knowledge, are recognized and they are bound on the hemocyte surface, by hitherto unknown receptors. They activate intracellular signalling pathways that involves FAK, Src and MAP kinases and they promote, with the participation of actin and tuboulin cytoskeleton, their phagocytosis. LPS is recognized and bound on the hemocyte surface and activates so far unknown receptors and through unknown intracellular signalling pathways involving Ras, activates the MAP kinases and the regulated secretion. Although it activates all three MAPKs, only the ΕRΚ and p38 are required not only for the secretion, but also for its internalization. Although FAK is activated by LPS, it does not get involved in the process of its internalization. All of the above mentioned results indicate that the hemocytes have developed distinct mechanisms for phagocytosis of pathogens, micromolecules and abiotic factors, a fact that underlines insects evolutionary adaptations, so that they can survive.

L’histoire de l’ostréiculture française met en évidence la fragilité de cette production face à la surexploitation des stocks et l’apparition de maladies. En particulier, la production d’huître plate, Ostrea edulis, a fortement diminué suite à l’apparition de deux maladies parasitaires dont la bonamiose. Les moyens de lutte contre la bonamiose sont relativement restreints. Ils sont essentiellement basés sur la surveillance de la santé des huîtres afin de limiter la dissémination et la propagation de la maladie. Cependant l’utilisation de modèles prédictifs de l’évolution de la maladie en zone infectée permettrait d’optimiser la gestion des stocks et minimiser l’impact des agents pathogènes. De plus, le développement d’animaux résistants à l’infection pourrait permettre de relancer cette production. Ces différentes approches nécessitent des outils diagnostiques adaptés, une bonne connaissance du cycle de vie de l’agent pathogène, et, plus particulièrement des interactions du parasite avec son hôte. Dans ce contexte, l’objectif principal du travail de thèse proposé est de comprendre les interactions entre l’huître plate Ostrea edulis et son parasite Bonamia ostreae, et, plus particulièrement les bases moléculaires de la résistance au parasite. Dans un premier temps, la réalisation d’une banque soustractive d’ADNc a permis d’identifier des ESTs différentiellement exprimées chez des hémocytes en réponse au parasite. L’expression de certains gènes dont une galectine a été mesurée en PCR en temps réel dans le contexte d’infections in vitro. En complément, la réponse cellulaire a été étudiée par cytométrie en flux et l’infection contrôlée en microscopie. Ces expériences ont montré une multiplication parasitaire dans les hémocytes au cours du temps associée à une diminution de la production d’EOR et d’estérases. Dans un second temps, il a été entrepris une étude comparative entre une population d’huîtres plates résistantes à la bonamiose et une population naturelle. Les résultats obtenus tendent à montrer qu’une modulation de l’apoptose et une diminution de la phagocytose seraient impliquées dans les mécanismes liés à la résistance à la bonamiose. Ce travail est le premier à étudier la réponse des hémocytes d’huîtres plates à une infection par le parasite Bonamia ostreae au niveau cellulaire et moléculaire. / The history of the French oyster production highlights the fragility of this production against overexploitation and disease outbreaks. In particular, the production of flat oyster, Ostrea edulis, has decreased following the emergence of two parasitic diseases including bonamiosis. The means to fight against bonamiosis are relatively limited. They are mainly based on oyster health surveillance to limit the spread of the disease. However, the use of predictive models of disease progression in infected area would help to improve stock management and minimize the impact pathogens. Moreover the development of resistant animals could help to revive this production. These different approaches require appropriate diagnostic tools, a good knowledge of the life cycle of the pathogen, and the interactions between the parasite and its host. In this context, the main objective of the phD work is to understand the interactions between the flat oyster Ostrea edulis and the parasite Bonamia ostreae, and particularly the molecular basis of the resistance to the parasite. In a first step, a subtractive cDNA bank allowed the identification of ESTs differentially expressed in haemocytes in response to the parasite. Expression of some genes, among which a galectin, was measured by Real Time PCR in the context of in vitro infections. In addition, the cellular response was investigated by flow cytometry and the infection was checked by microscopy. These experiments showed a multiplication of the parasite inside haemocytes associated with a decreased of esterases and of the production of ROS. In a second step, a comparative approach was carried out between a population of oysters resistant to bonamiosis and a natural population. Results suggest that modulation of apopotosis and decrease of phagocytosis could be involved in mechanisms related to resistance to bonamiosis. This work is the first study on the response of haemocytes of flat oysters to an infection with the parasite Bonamia ostreae at the cellular and molecular levels.