Thesis--Stockholm. / Summary in German. Bibliography: p. 514-517.

Thesis (Habilitationsschrift)--Christian-Albrechts-Universität, Kiel, 1980. / Includes index. Bibliography: p. 243-251.

Die wêreld soos dit vandag bestaan, is gebaseer op die Internasionaalregtelike konsep van soewereiniteit. State het die bevoegdheid om hulle eie sake te reël, maar die ontwikkeling van die Internet as ’n netwerk wat globaal verspreid is, het hierdie beginsel verontagsaam. Dit wou voorkom asof die Internet die einde van soewereiniteit en staatskap sou beteken. ’n Geskiedkundige oorsig toon dat reguleerders aanvanklik onseker was oor hoe hierdie nuwe medium hanteer moes word. Dit het geblyk dat nuwe tegnologieë wat fragmentasie van die Internet bewerkstellig, gebruik kon word om staatsgebonde regsreëls af te dwing. Verskeie state van die wêreld het uiteenlopende metodologieë gevolg om die Internet op staatsvlak te probeer reguleer, en dit het tot die lukraak-wyse waarop die Internet tans gereguleer word, aanleiding gegee. Hierdie studie bespreek verskeie aspekte van regsbeheer in die konteks van die Internet, en bepaal daardeur hoe die Internet tans gereguleer word. Toepaslike wetgewing van verskeie state word regdeur die studie bespreek. Vier prominente state, wat verskeie belangrike ingrepe ten aansien van Internetregulering gemaak het, word verder uitgelig. Dit is die Verenigde State van Amerika, die Volksrepubliek van Sjina, die Europese Unie as verteenwoordiger van Europese state, en Suid-Afrika. Aspekte wat op Internasionaalregtelike vlak aangespreek moet word, soos internasionale organisasies en internasionale regsteorieë ten aansien van die regulering van die Internet, word ook onder die loep geneem. Die bevindings wat uit die studie volg, word gebruik om verskeie aanbevelings te maak, en die aanbevelings word uiteindelik in ’n nuwe model saamgevoegom’n sinvoller wyse van regulering van die Internet voor te stel. Aangesien die huidige studie in die konteks van die Internasionale reg onderneem word, word die studie afgesluit met ’n bespreking van kubersoewereiniteit, wat ’n uiteensetting is van hoe soewereiniteit ten aansien van die Internet toegepas behoort te word. Die gevolgtrekking is insiggewend — die ontwikkeling van die Internet het nie die einde van soewereiniteit beteken nie, maar het dit juis bevestig. / The world is currently structured in different states, and this is premised on the International law concept of sovereignty. States have the capacity to structure their own affairs, but the development of the Internet as a globally distributed network has violated this principle. It would seem that the development of the Internet would mean the end of sovereignty and statehood. A historical overview shows that regulators were initially unsure of how this new medium should be dealt with. It appeared that new technologies that could fragment the Internet, could be used to enforce state bound law. Several states of the world have used different methodologies trying to regulate the Internet at state level, and this led to the random way in which the Internet is currently regulated. This study examines various aspects of legal regulation in the context of the Internet, and determines how the Internet is currently regulated. Appropriate legislation of several states are discussed throughout the study. Four prominent states, which made several important interventions regarding the regulation of the Internet, are highlighted further. It is the United States, the People’s Republic of China, the European Union as the representative of European countries, and South Africa. Aspects that need to be addressed on International law level, such as international organizations and international legal theories regarding the regulation of the Internet, are also discussed. The findings that follow from this study are used to make several recommendations, which in turn are used to construct a new model for a more meaningful way in which the Internet could be regulated. Since the present study is undertaken in the context of the International law, the study is concluded with a discussion of cyber sovereignty, which is a discussion of how sovereignty should be applied with regards to the Internet. The conclusion is enlightening—the development of the Internet does not indicate the end of sovereignty, but rather confirms it. / Criminal and Procedural Law / LLD

Op 23 Junie 1900 het die Britse troepe Heidelberg beset. Die rustige bestaan het vir spanning onder die burgerlikes en agterdog teenoor die Britse militêre owerheid plek gemaak. Inwoners soos ds. A.J. Louw, wat geweier het om die Eed van Neutraliteit te teken, is onverwyld uit die dorp verban. Vroue soos Issie Kriegler en Cassie O’Reilly, wat met hulle uitgesprokenheid die gramskap van die Britte ontketen het, is saam met hulle gesinne na die konsentrasiekamp by Merebank in Natal gestuur. Aangesien die beëindiging van die oorlog vir die Britse owerheid belangrik was, het distrikskommissaris J.M. Vallentin Heidelbergse wapenneerlêers gebruik om die burgers tot oorgawe te oorreed en voorstelle vir die bereiking van vrede aan die hand te doen. As deel van die verskroeide aarde-beleid is Boerevroue en kinders wat sonder heenkome was, na die blanke konsentrasiekamp op Heidelberg geneem, waar hulle getalle mettertyd tot ongeveer 2 000 aangegroei het. Die Heidelbergse kampowerhede het die aankomelinge van tente voorsien terwyl higiëniese maatreëls en mediese dienste vir liggaamlike welsyn ingestel is. Siektes het uitgebreek. Die pogings van die Britse medici om die sterftesyfer met Westerse medikasie en voorskrifte vir beter voeding aan kinders te verlaag, het allesbehalwe seepglad verloop onder meer vanweë die Boerevroue se wantroue in hulle. Voor die Anglo-Boereoorlog was die gemeentelike lewe besonder aktief. Met die Britse oorname het eredienste, bediening van die doop en katkisasie in die susterskerke op Heidelberg op 'n gereelde grondslag voortgegaan. Godsdiensoefening in die konsentrasiekamp is ook nie agterweë gelaat nie. Fasiliteite is vir die gemeentelike aktiwiteite van die drie susterskerke beskikbaar gestel. Ook het die Britse kerke op Heidelberg, die St. Ninian’s Anglican Church en die Wesleyan Methodist Church, ‘n bloeitydperk beleef, terwyl die Berlynse Sendinggenootskap sy werksaamhede gestaak het. Teen 1902 is die kampinwoners toegelaat om dienste in hulle gemeentes op die dorp by te woon. Onderwys het met die Britse besetting ‘n nuwe tydvak betree. Die kampskool het saam met die skoolgeldheffende skole en die “free schools” op die dorp daartoe bygedra om die grondslag vir ‘n Britse onderwysstelsel in Transvaal te lê. Ingevoerde Britse onderwysers het nuwe wêrelde vir die kampkinders ontsluit, wat hulle tot verdere intellektuele ontwikkeling sou aanspoor. Die kampskole, waarby ook volwassenes gebaat het, was ‘n ligpunt in die bestaan van die konsentrasiekampe. Tot onlangs was min oor die swart konsentrasiekampe in die Heidelbergdistrik bekend. Toestande in hierdie kampe het na hulle oorname deur die Departement van Naturellevlugtelinge in Junie 1901 verbeter. Swartes is deur die leër en privaat huishoudings in diens geneem. Sommige was selfversorgend deurdat hulle mielies en ander gewasse produseer het. Die swart kamp op Heidelberg se sterftesyfer was laag. Dit is waarskynlik aan die goeie werk van die mediese offisier, ene Stewart, te danke. Hervestiging van blanke en swart kampinwoners het na afloop van die oorlog in Mei 1902 gevolg. Met Britse hulp en danksy rantsoene wat aan hulle uitgereik is, kon hulle huiswaarts keer. Dit blyk dat Heidelberg se blanke konsentrasiekamp relatief goed bestuur is en vanweë sy lae sterftesyfer onder die beter kampe tel. / Thesis (DPhil (History))--University of Pretoria, 2008. / Historical and Heritage Studies / unrestricted