Zugl.: Regensburg, Univ., Diss., 2003

Inaug.--diss.--Berlin. / "Disseratio inauguralis philosophica quam consensu et auctoritate amplissimi philosophorum ordinis ind Alma Litterarum Universitate Friderica Guilelma pro summiis in philosophia honoribus rite sibi concedendis die XXXI m. Martii a. MDCCCXLVI." Vita.

The relationship between Socrates and Alcibiades was infamous in antiquity. Alcibiades’ notorious betrayal of the Athenians during the Peloponnesian war helped to bring about Athens’ downfall, and the charges of corrupting the young and impiety for which Socrates was ultimately executed point unambiguously to the misdeeds of his most renowned and treasonous pupil. In Plato’s Alcibiades, Socrates approaches Alcibiades for the first time, claiming to have the power to bring the youth’s grandest and most tyrannical political hopes to a culmination. What does the ensuing conversation tell us about the nature of Alcibiades’ ambition and about Socrates’ intentions in associating with him? In this essay, careful attention is paid to the structure and unity of this underappreciated dialogue in order to uncover Plato’s teaching about the roots of political ambition and the approach of Socratic philosophy. The resulting analysis reveals that Socrates is interested in recruiting politically ambitious students because of how powerfully youthful political ambition seeks the good by means of just, noble, and honorable activity, and that Socrates’ hope is to awaken Alcibiades to the ambiguous and unquestioned character of his belief that the greatest human good can be obtained in the world of politics. Having recognized this as central to the Socratic project, we can consider how and to what extent political ambition relies on some misapprehension about the relationship of the good and the advantageous to the just and the noble. / text

Η παρούσα εργασία αντιπροσωπεύει μία απόπειρα για συστηματική μελέτη και εξέταση του μεταφυσικού - οντολογικού ζητήματος το οποίο αναφέρεται στην ύπαρξη των Ιδεών ως μεταφυσικών πραγματικοτήτων, οι οποίες μέσω της εμμενούς παρουσίας τους στον φυσικό, αισθητό κόσμο αποτελούν τρόπον τινά την οντολογική προύπόθεση του αισθητού κόσμου. / Proclus refers to platonic ideas as the paradigmatic forms of Parmenides, which with their immanence, affect the sensible natural world.

Zugl.: Tübingen, Univ., Diss., 2008

Σκοπός της παρούσης εργασίας είναι να αποκαλύψει τον διαλεκτικό χαρακτήρα της παιδαγωγικής σχέσης του Σωκράτη με τον Αλκιβιάδη, όπως αυτή αναδεικνύεται και σχολιάζεται στον Ἀλκιβιάδην τόν πρῶτον του Πρόκλου, τον σημαντικότερο και τον πιο οξυδερκή ίσως πλατωνικό σχολιαστή. Αρχικά, θα επιχειρηθεί μία πρώτη προσέγγιση με τον σχολιασμό σημείων που αφορούν στη διαλεκτική, σε συνάρτηση με την παιδαγωγική σχέση που σταδιακά κτίζεται, ορίζοντας τις βασικές έννοιες, θεωρητικής πλαισίωσης, όπως είναι η μαιευτική, η άγνοια, η κάθαρση κ.ά. Στη συνέχεια, θα παρουσιασθούν σύμφωνα με την αναλυτική μέθοδο οι έννοιες των πιο σημαντικών χωρίων. / -

Texte remanié de : Dissertation : Islamwissenschaften : Erlangen-Nürnberg, Universität : 2004. / Texte arabe et trad. allemande en regard ; introd. et commentaire en allemand. Bibliogr. p. [403]-410. Notes bibliogr. Index.

This thesis is an attempt to understand the efficacy of prayer in Boethius’ 'Consolation of Philosophy.' Prayer is man’s commercium with the divine realm, and so prayer is higher than human thought. The highest stage of prayer in the Consolation is similar to that in Iamblichus’ 'De Mysteriis': man becomes aware of his own deficiency compared to the divine and so turns to prayer. Lower prayers are also effective because they are both immaterial theurgy and spiritual exercises. The circles throughout the work are a crucial instance of these prayers. They constantly purify the Prisoner’s soul of false notions, and restore it to its true state. They lead the Prisoner to discover that his activity of thinking is a form of theurgy. The Consolation reveals that in the life of philosophy there is a mutual interdependence between thought, prayer and theurgy.

Η παρούσα μελέτη εδράζεται κυρίως σε σχόλια του Πρόκλου μέσα από την εκτενή πραγματεία του Εις τον Τίμαιον Πλάτωνος όπου διαπιστώνουμε ότι ως εν ταυτώ επιστήμων και μεταφυσικός προσεγγίζει το φυσικό περιβάλλον με βάση ένα παράδειγμα τελολογικό, θείων προδιαγραφών σύμφωνα με το οποίο εντοπίζει στις διαδικασίες του μία προϊούσα βελτιωτική εξέλιξη, η οποία θα το οδηγήσει μέσα από αυστηρές κανονικότητες στην ολοκλήρωσή του. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό το ότι, με το να αποδίδει στο κοσμικό σύμπαν και προσωπικά ιδιώματα, το παρουσιάζει να αρθρώνεται στην εξέλιξή του με ορμικά, βουλητικά και έλλογα στοιχεία. Παρουσιάζει δηλαδή ένα σύμπαν να αφομοιώνει βαθμιαία το σύνολο των θείων χορηγιών και να πορεύεται με συνειδητό τρόπο στην πραγμάτωση των δυνατοτήτων που άνωθεν έχει λάβει. Παρ’ όλο που ο Πρόκλος επιμένει ιδιαίτερα στο να χρησιμοποιεί τα μαθηματικά και την φυσική επιστήμη, οι τελικές εκτιμήσεις του σε κάθε περίπτωση είναι θεολογικές, με ισχυρή πάντως την στήριξη της φιλοσοφίας τόσο από πλευράς ιστορικής όσο και συστηματικής. Προβάλλει ένα σύμπαν το οποίο συνεχώς πορεύεται στο να εξομοιωθεί με το θείον και έτσι να υπερβεί τις όποιες ατέλειες έχει, οι οποίες περιορίζουν – έστω και όχι σε μόνιμη βάση - την ανταπόκρισή του στην πληρότητα. Από έναν τέτοιο σχεδιασμό απουσιάζουν το οιοδήποτε μοντέλο περιγραφής που στηρίζεται στην τυχαιότητα, η επιμονή στον εντοπισμό απόλυτα προβλέψιμων καταστάσεων μηχανιστικής μετάβασης από το προηγούμενο στο επόμενο και η αναζήτηση νόμων που έχουν αποκλειστικά και μόνον φυσικοεμπειρική εξήγηση και κινούνται στον ορίζοντα της τυπικής επαναληπτικότητας. Υπό τους ανωτέρω όρους, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι διατυπώνεται μία θεωρία του οικοκεντρισμού καθώς το φυσικό περιβάλλον αντιμετωπίζεται ως ολότητα οργανική, όπου αναγκαστικά αποκλείονται οι διορθωτικές παρεμβάσεις μιας τάξης ορισμένων όντων σε βάρος κάποιων άλλων αφού δεν αποδίδεται προτεραιότητα σε κυριαρχικού τύπου ιεραρχήσεις αλλά σ’ εκείνη την αμοιβαιότητα που διασώζει την ιδιαιτερότητα των συμβαλλομένων παραγόντων. Τα ανωτέρω, μάλιστα, συναρτώνται με μία επιμελημένη οριοθέτηση του ζητήματος περί των αξιών και των γενικότερων προϋποθέσεων που συστηματικά το διαμορφώνουν. / The present study is grounded upon Proclus’ comments in his On Plato’s Timaeus. Taking the point of view of both a metaphysician and scientist, Proclus approaches to the problem of natural environment on the basis of a teleological and theological paradigm. According to that paradigm, the environment is subject to a process of development thanks to which (and by means of austere regularities) it will be lead to its accomplishment. It is suggestive that Proclus assigns to cosmos/universe personal features and, hence, attributes to it features of a rational and willing nature. In this way, the universe is presented as gradually absorbing the whole of divine assignments and as processing, in a conscious way, towards the realisation of the possibilities it has been endowed with. Even though Proclus keeps on using mathematics and physical sciences, his final claims are theological, albeit supported by philosophical claims with historical and systematic character. The universe tends to be assimilated with the divine and to overcome thereby the deficiencies which limit, though temporarily, its fulfilling the demand of integrity. In Proclus’ system there is no pattern of accidental outcomes, no reference to explanations of mechanical character and no appeal to mere physico-empirical laws which explain physical regularities. The present study claims that Proclus formulates an eco-centric theory, since the physical environment is considered an organic totality, within which there is no place for interventions at the expense of undermining a certain kind of beings and, correlatively, for any privilege accorded to hierarchically higher kinds of beings. Instead, this universe is grounded on such mutual a dependence which presupposes the particularity of beings.

In separating the Form from its particulars, Plato is left with the task of describing the way in which they are related to one another. One possible way of construing this relation is to suppose that particulars receive a share ofthe Form. The discussion between Parmenides and Socrates, in the Parmenides 131 a9-e3, interprets this sharing in a material sense: either the whole of the Form is received by each particular, or part of the Form is received by each particular. This disjunction turns out to be a destructive dilemma -the socalled Dilemma of Participation. The three main sections ofthis work study in detail the Dilemma of Participation, as it is presented in the Parmenides. The first section considers the disjunct that the whole of the Form is received by each particular (13 la9-b2). By using a system of classical extensional mereology, it is demonstrated that Parmenides' reductio ad absurdum of this disjunct is deductively valid. The second section deals with Socrates' objection to this argument (which he makes in the guise of the Day Analogy), and Parmenides' response to the objection (which he makes in the guise ofthe Sail Analogy) (131 b3-c4). The validity of Parmenides' response depends on the sense of"day" Socrates intends in the Day Analogy. It is argued (against S. Panagiotou) that there is a sense of "day" that makes Parmenides' response invalid. The third section considers the disjunct that part of the Form is received by each particular (131 c5-e3). Two current interpretations of this disjunct (that ofT. Scaltsas and R. E. Allen) are recounted and critiqued, and a new interpretation is proposed (an interpretation based partially on that of Proclus, and under which Parmenides' argument against this disjunct is valid). / Thesis / Master of Arts (MA)