Ο σκοπός του Αριστοτέλη είναι να ορίσει έναν τρόπο ζωής μέσα μέσα από τον οποίο πρέπει να μάθει κανείς πώς να ζεί με ικανοποιητικό τρόπο καθώς και πώς να ρυθμίζει την συμπεριφορά του σύμφωνα με τους κανόνες της αρετής έτσι ώστε να οδηγηθεί στην κατάκτηση του ύψιστου αγαθού, το οποίο είναι η ευδαιμονία. Ο στόχος ο δικός μας είναι είναι διττός¨1) Να διακρίνουμε την έννοια του τέλους και να την διαφοροποιήσουμε από αυτήν των επιμέρους τελών και 2) να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε τον λόγο για τον οποίο ο Αριστοτέλης ορίζει την ευδαιμονία ως το ύψιστο αγαθό στην περιοχή του ανθρωπίνου βίου. / The aim of Aristotle is to define a lifestyle media through which one must learn how to live a satisfactory manner and how to regulate their behavior in accordance with the rules of virtue so as to drive to conquer the highest good , the which is bliss . The Our ​​objective is twofold ¨ 1) To discern the meaning of the fee and to differentiate it from individual charges and 2 ) to understand and interpret the reason why Aristotle defines happiness as the highest good in human

Η παρούσα μεταπτυχιακή διατριβή έχει ως στόχο να μελετήσει την έννοια του σωκρατικού δαιμονίου όπως αυτή εκφράστηκε κυρίως στον φιλόσοφο Πρόκλο, καθώς επίσης να εντοπίσει το περιεχόμενο, την έκταση και τις προθέσεις αλλά και τους μεθοδολογικούς τρόπους με τους οποίους ο ίδιος ο νεοπλατωνικός σχολάρχης θεωρούσε ότι έπρεπε να προσεγγισθεί η παιδαγωγική σχέση ανάμεσα στον Σωκράτη και στον Αλκιβιάδη, ώστε να κατανοηθεί το βαθύτερο περιεχόμενό της. Ως κείμενο αναφοράς και ανάλυσης έχουμε το υπόμνημα του Σχολάρχη της Ακαδημίας: Εἰς τὸν Πλάτωνος πρῶτον Ἀλκιβιάδην , 85.19-93.28, σ’ ένα εδάφιο του πλατωνικού διαλόγου Αλκιβιάδης Ι (103 a-b), στο οποίο παρουσιάζεται η αφετηρία της επικοινωνίας ανάμεσα στον Σωκράτη και τον Αλκιβιάδη, η επικοινωνιακή σχέση δηλαδή μεταξύ δασκάλου – μαθητή, η οποία τροφοδοτείται επαναληπτικά και από την θεϊκή έμπνευση του Σωκράτη, από το σωκρατικό δαιμόνιο. Στο πρώτο κεφάλαιο της εργασίας μας επιχειρούμε μια αναδρομική έρευνα στην έννοια του σωκρατικού δαιμονίου όπως αυτή εμφανίστηκε στην σύγχρονη ιστορία – πορεία της φιλοσοφικής έρευνας. Στο δεύτερο κεφάλαιο γίνεται μια σύντομη εισαγωγή στον πλατωνικό διάλογο Αλκιβιάδης Ι και στο υπόμνημα του Πρόκλου Εἰς τὸν Πλάτωνος πρῶτον Ἀλκιβιάδην αναδεικνύοντας το συνθετικό φιλοσοφικό εγχείρημα του νεοπλατωνικού φιλοσόφου. Στο τρίτο κεφάλαιο γίνεται μία απόπειρα σχολιασμού ενός ευσύνοπτου τμήματος του υπομνήματος του Πρόκλου, με κύριο στόχο να δοθούν απαντήσεις στις «κατηγορίες» που απέδιδαν ορισμένοι στην θεία αυτή έμπνευση του Σωκράτη ως προς την διαφθορά του νεαρού Αλκιβιάδη. Στην συνέχεια, επιχειρήσαμε να οδηγηθούμε σε ορισμένα συμπεράσματα (καταρρίπτοντας τις κατηγορίες), καθώς επίσης έγινε μία προσπάθεια καταγραφής των εννοιών που συναντήσαμε. Προχωρήσαμε επίσης στην σύνταξη ενός ευσύνοπτου φιλοσοφικού λεξικού των εννοιών που χρησιμοποίησε ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος στην προσπάθειά του να αναδείξει την θεϊκή αυτή έμπνευση του Σωκράτη ως μία δύναμη αγαθή και προνοητική με «προβλεπτικό» και «γνωστικό» χαρακτήρα, που κατ’ επέκταση καθιστά την σχέση διδασκάλου – μαθητή παιδαγωγικώς και προσωπικώς αναγκαία και θείων προδιαγραφών. Η εν λόγω εργασία ανήκει κυρίως στους θεωρητικούς κλάδους της φιλοσοφίας της θρησκείας και της μεταφυσικής, αλλά και συγχρόνως εντάσσεται στην ιστορία της φιλοσοφίας, καθότι παρουσιάζει ένα στάδιο της εξέλιξης μιας θεωρίας που αναπτύχθηκε τον 4ο αιώνα π.Χ. / The main aim of this M.A dissertation is to explore the sense of the daimonion of Socrates as it was mainly examined by the philosopher Proclus. We will try to identify the content, scope and intentions, but also the methodology by means of which the Neoplatonist scholarch himself approached the pedagogical relationship between Socrates and Alcibiades, in order to understand its deeper content. Our textual source is Proclus' Commentary on Plato's Alcibiades I, 85.19-93.28, which refers to Alcibiades I, 103 a-b. This is the starting point of communication between Socrates and Alcibiades, that is to say the communicative relationship between the teacher and the student, the content of which is repeatedly defined by the divine inspiration of Socrates, the Socratic daimonion. In the first chapter of our study, we attempt a retrospective research on the concept of Socrates’ daimonion as it appeared in the frame of modern philosophical research. The second chapter is a brief introduction to the Platonic dialogue Alcibiades I and to Proclus’ Commentary on Plato's Alcibiades I, highlighting the synthesis which is evident in the philosophical project of the Neoplatonist philosopher. The third chapter is an attempt to analyze a brief part of Proclus' commentary, aiming to provide answers to "accusations" attributed by some against Socrates’ divine inspiration with reference to the corruption of the young Alcibiades. We also attempt to describe the relevant concepts and reach some conclusions after the refutation of these accusations. We also proceed to a compilation of a concise philosophical dictionary of concepts-terms used by the Neoplatonist philosopher in his attempt to prove the divine inspiration of Socrates to be both a good and providential power with the possibility to acquire foreknowledge. This in turn makes the relationship between the teacher and the student pedagogically and personally necessary and gives it divine properties. The dissertation belongs to philosophy of religion, metaphysics, and history of philosophy, as well, since it examines a stage in the evolution of a theory developed in the 4th century B.C.

Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να παρουσιαστούν οι ιδέες του Καντ σχετικά με την ηθική αγωγή των παιδιών. Η δομή της εργασίας βασίζεται στην παραδοχή ότι η παιδαγωγική θεωρία του δεν μπορεί να κατανοηθεί αποκομμένη από την ηθική και πολιτική φιλοσοφία του. Μάλιστα, αποτελεί σημαντικό τμήμα της, καθώς διερευνά τη δυνατότητα και τους τρόπους ηθικοποίησης των ανθρώπινων υποκειμένων. Θεωρείται καθοριστική για την επίτευξη του ύψιστου αγαθού για το ανθρώπινο είδος, δηλαδή την ηθική κοινωνία με τη μέγιστη ευδαιμονία και την καθολική ηθικότητα. Στο πρώτο κεφάλαιο παρουσιάζονται κάποιες γενικές παραδοχές της ηθικής θεωρίας του Καντ σχετικά με το ανθρώπινο γένος. Στο δεύτερο κεφάλαιο αναλύεται η θεωρία του Καντ σχετικά με την ηθική αγωγή των παιδιών. Στο τρίτο κεφάλαιο παρουσιάζονται τρία ερωτήματα που προκύπτουν απ’ την ανάλυση της θεωρίας του Καντ για την ηθική αγωγή. Το πρώτο θέμα που εξετάζεται είναι το πώς συνδυάζεται η πειθαρχία και ο καταναγκασμός με την ελευθερία και την αυτονομία των μαθητών. Ένα άλλο σημείο που χρήζει σχολιασμού είναι το αν η ηθική αγωγή είναι τελικά απαραίτητη για την ηθική τελειοποίηση των μαθητών, μιας και σύμφωνα με τον Καντ όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν a priori τον ηθικό νόμο. Το τρίτο και τελευταίο σημείο προς ανάλυση πραγματεύεται τον ρόλο των συναισθημάτων στην ηθική αγωγή. / The purpose of this study is to present the ideas of Kant on moral education of children. The structure of the study is based on the assumption that his theory on education cannot be comprehended in isolation from his moral and political philosophy. Indeed, it comprises an important part of it, since it examines the possibility and the ways of moralisation of human beings. His theory on moral education is considered as crucial for the accomplishment of the highest good for the human race, which is the moral community with the utmost happiness combined with the universal morality. The first chapter includes some basic assumptions of Kant's moral theory related to the human race. In the second chapter Kant's theory on moral education of children is analysed. Chapter three poses three questions, which derive from the analysis of Kant's theory on education. The first issue discussed is how discipline and necessitation are combined with pupils' freedom and autonomy. An other topic worth of discussion is whether moral education is necessary for moral perfection of pupils, since according to Kant all human beings are a priori aware of the moral law. The third and final point of discussion refers to the role of feelings in moral education.