- / -

- / -

- / -

Η συμμόρφωση περιγράφεται ως o βαθμός στον οποίο η συμπεριφορά ενός ατόμου, όσον αφορά στη λήψη φαρμάκων συνοδευόμενη από δίαιτες ή αλλαγές του τρόπου ζωής, συμπίπτει με τις ιατρικές συμβουλές. Η εμφάνιση χαμηλών επιπέδων συμμόρφωσης στη συνιστώμενη φαρμακευτική αγωγή, αποτελεί σοβαρό πρόβλημα στην κλινική πράξη και φέρει σημαντικό οικονομικό αντίκτυπο. Η επιτυχής προσπάθεια για την βελτίωση συμμόρφωσης ασθενών εξαρτάται από ένα σύνολο παραγόντων, με πολύπλοκη και ασαφή επίδραση, τις περισσότερες φορές. Ωστόσο, παράγοντες σχετιζόμενοι με τους ασθενείς, τη θεραπεία, την ασθένεια, σε εκείνους που εξαρτώνται από κοινωνικοοικονομικά κριτήρια, τις πεποιθήσεις των ασθενών σχετικά με τη θεραπεία, καθώς και την σχέση-επικοινωνία μεταξύ ασθενούς-ιατρού, διαφαίνεται να έχουν σταθερό αντίκτυπο στη συμμόρφωση. Λαμβάνοντας υπόψη πως η κατανόηση της προγνωστικής αξίας των παραγόντων σχετικά με την έλλειψη συμμόρφωσης θα συμβάλει θετικά στο συνολικό σχεδιασμό αντιμετώπισης παθήσεων, στην έρευνα που πραγματοποιήσαμε, προσπαθήσαμε αφενός να αποτυπώσουμε το ρόλο διαφόρων παραγόντων που δυνητικά επηρεάζουν τη συμμόρφωση ασθενών σε θεραπεία παθήσεων με μικρή ή χρόνια διάρκεια θεραπείας και αφετέρου, να διερευνήσουμε πιθανούς συσχετισμούς των ευρύτερων παραγόντων που μελετήθηκαν. Τα στοιχεία που συλλέχθηκαν αναλύθηκαν με το στατιστικό πακέτο SPSS και η ανάλυση είναι περιγραφική και αιτιολογική. Όπως προκύπτει από την ανάλυση των δεδομένων, η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ ασθενούς-ιατρού σχετίζεται θετικά με την έκβαση της συμμόρφωσης στην φαρμακοθεραπεία και συνοδεύεται από άνοδο της ποιότητας ζωής των ασθενών, γεγονός που έρχεται σε συμφωνία με αποτελέσματα πολλών άλλων μελετών. Παράλληλα όμως, διαφαίνεται μία τάση ασυνέπειας σε σχέση με την πιστή εφαρμογή των οδηγιών του ιατρού, για αλλαγή του τρόπου ζωής, στάση που πιθανώς πηγάζει από τις λαθεμένες προσωπικές πεποιθήσεις των ασθενών για την ασθένεια, τη θεραπεία ή/ και το χαμηλό επίπεδο συμφωνίας με το θεράποντα ιατρό αναφορικά με τη διάγνωση και τη θεραπεία. Αναφορικά με τον συσχετισμό των παραγόντων με Pearson Correlation, συνολικά προέκυψαν θετικοί συσχετισμοί μεταξύ παραγόντων που σχετίζονταν με την σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ ασθενούς-ιατρού, την άνοδο στην ποιότητα ζωής των ασθενών και την προσκόλληση στην φαρμακοθεραπεία. Εν αντιθέσει, σε περιπτώσεις έξαρσης της ασθένειας ή αισθήματος ανασφάλειας από πλευράς των ασθενών, αναδεικνύεται αυξημένη ανάγκη άμεσης επικοινωνίας των ασθενών με τον ιατρό τους, γεγονός που εν μέρει αντικατοπτρίζει την ελλιπή εμπιστοσύνη που νιώθουν οι ασθενείς ως προς τις προτροπές του ιατρού, τις πεποιθήσεις των ασθενών για την παθολογική τους κατάσταση καθώς και την αποτελεσματικότητα της ακολουθούμενης θεραπείας. Ακόμα, οι υπό μελέτη δημογραφικοί παράγοντες, δεν φάνηκε να εμπλέκονται στη συμμόρφωση των ασθενών στη φαρμακοθεραπεία. Η παρούσα μελέτη περιλαμβάνει μία συλλογή παραγόντων που συμβάλλουν στον καθορισμό της συμμόρφωσης των ασθενών σε θεραπεία παθήσεων με μικρή ή χρόνια διάρκεια θεραπείας, καθώς και αιτιολογική συσχέτιση αυτών. Ωστόσο, απαιτείται μια πολύπλευρη προσέγγιση για να αποδοθεί μια σαφής και ακριβής εικόνα για το εάν και πώς οι ιατρικές συστάσεις ακολουθούνται, ώστε να μπορέσουμε να καταλήξουμε σε ποσοτικά συμπεράσματα. / Compliance is described as the extent to which a person's behavior with regard to medication, accompanied by diet or lifestyle changes, coincides with medical advice. The appearance of low levels of compliance to the recommended medication is a serious problem in clinical practice and has significant economic impact. Successful efforts to improve patient compliance depend on a combination of factors, with complex and ambiguous effects, in most cases. However, factors associated with patients, treatment, illness, those who depend on socioeconomic criteria, patients' beliefs about treatment, and relationship-communication between patient-physician seems to have a stable impact on compliance. Given that the understanding of the prognostic value of factors related to the lack of compliance will contribute positively to the overall design disease treatment, in the research we conducted, we tried to identify both the role of various factors potentially affecting the compliance of patients to treat acute or chronic diseases and also to investigate possible correlations of the broader factors studied. The collected data were analyzed with the SPSS statistical package and the analysis is descriptive and explanatory. Based on data analysis, the relationship of trust between patient-physician is positively correlated with the outcome of compliance with medication and is accompanied by increased quality of life, which is in agreement with results of many other studies. At the same time, a trend of inconsistency was observed in relation to compliance with the directives of the physician to lifestyle changes, an attitude that probably stems from the false personal beliefs of patients about the disease, treatment and/or the low level of agreement with the physician, regarding diagnosis and treatment. As far as it concerns the correlation of factors with Pearson Correlation, overall there are positive correlations between factors related to the relationship of trust between patient-physician, raising the quality of life and adherence to medication. In contrast, in cases of exacerbation of illness or sense of insecurity on the part of patients, emerging need of patients to communicate directly with their physician can be observed, which partly reflects the lack of confidence felt by patients to the directives of the physician, the beliefs of patients for their pathological condition and the effectiveness of the followed treatment. In addition, the demographic factors under study, did not appear to be involved in adherence to medication. This study includes a collection of factors that contribute to the determination of patient’s compliance with treatment of acute or chronic diseases, as well as their causal relationship. However, it requires a multifaceted approach to give a clear and accurate picture of whether and how medical recommendations are followed, so that we can arrive at quantitative conclusions. Finally, there are even a very large number of factors to be evaluated qualitatively and quantitatively, in order to understand the patients’ compliance with medication.

Η γνωσιακή ψυχοθεραπεία είναι ένα είδος θεραπείας που στηρίζεται στην παραδοχή ότι οι σκέψεις των ανθρώπων είναι εκείνες που επηρεάζουν τη συμπεριφορά και τα συναισθήματά τους. Πρόκειται για μια επικοινωνιακή περίσταση με βασικό της εργαλείο το λόγο. Στην παρούσα διπλωματική εργασία θελήσαμε να εξετάσουμε διεξοδικά τη χρήση της γλώσσας στο συγκεκριμένο ψυχοθεραπευτικό πλαίσιο. Πιο συγκεκριμένα, σκοπός της διπλωματικής εργασίας ήταν η εξέταση των γλωσσικών επιλογών που συντελούνται στο πλαίσιο της γνωσιακής ψυχοθεραπείας και ο βαθμός στον οποίο αυτές οι επιλογές επηρεάζουν τη θεραπευτική σχέση και τη χρήση των θεραπευτικών τεχνικών. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού, υιοθετήθηκε η οπτική της συστημικής λειτουργικής γλωσσολογίας, σύμφωνα με την οποία η γλώσσα αποτελεί πόρο νοήματος σε συνάρτηση με το κοινωνικό- πολιτισμικό περιβάλλον. Δόθηκε έμφαση στη διαπροσωπική διάσταση της γλώσσας, επομένως η γνωσιακή ψυχοθεραπεία αντιμετωπίστηκε ως ένα είδος διάδρασης. Το διαπροσωπικό νόημα της γλώσσας είναι εκείνο που μας επιτρέπει να αντιληφθούμε τους ομιλιακούς ρόλους που επιλέγουν οι μετέχοντες στο θεραπευτικό πλαίσιο, τα χαρακτηριστικά τους και τη μεταξύ τους σχέση. Όσον αφορά το μεθοδολογικό πλαίσιο, έγινε ανάλυση λόγου σε αποσπάσματα από γνωσιακές συνεδρίες που αφορούσαν όλα τα στάδια της θεραπείας. Χρησιμοποιήθηκαν δύο μεθοδολογικά εργαλεία: το σύστημα Λειτουργίας του Θεραπευτικού Λόγου (system of Therapeutic Speech) και το σύστημα της Αποτίμησης. Το σύστημα Λειτουργίας του Θεραπευτικού Λόγου προέκυψε από τη σύνθεση των βασικών σημείων δανεισμένων από δύο διαπροσωπικά γλωσσολογικά συστήματα, το διαπροσωπικό σύστημα (Interpersonal System) των Halliday & Hasan (1989) και το σύστημα των Γλωσσικών Λειτουργιών (system of Speech Function) των Halliday and Matthiessen (2004) σε συνδυασμό με την τυπολογία του Labov (1997). Τα αποτελέσματα της ανάλυσης λόγου ανέδειξαν γλωσσικά μοτίβα που διέπουν το θεραπευτικό λόγο γενικά, καθώς και γλωσσικά μοτίβα που αφορούν ειδικά το γνωσιακό ψυχοθεραπευτικό λόγο. Επιπλέον, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι γλωσσικές επιλογές των μετεχόντων φαίνεται να διαμορφώνουν τη μεταξύ τους σχέση και να συμβάλουν στη χρήση των θεραπευτικών τεχνικών. / Cognitive psychotherapy is a type of therapy based on the premise that people's thoughts are those that affect their behavior and feelings. It is a communicative circumstance with discourse as its main tool. In the present thesis we wanted to examine in detail the use of language in that particular psychotherapeutic context. More specifically, the thesis’ goal was the investigation of the language choices that occur in the context of cognitive psychotherapy and the extent to which those choices affect the therapeutic relationship and the use of therapeutic techniques. To achieve this goal, the perspective of Systemic Functional Linguistics was adopted, according to which language is a resource of meaning in relation to the socio-cultural environment. Emphasis was given at the interpersonal dimension of language therefore cognitive psychotherapy was treated as a kind of interaction. The interpersonal meaning of language is that which allows us to understand the speech roles chosen by participants in the therapeutic context, their characteristics and their interrelationship. Concerning the methodological framework, a discourse analysis of extracts from cognitive sessions, involving all stages of treatment, took place. Two methodological tools were used: the System of Therapeutic Speech and the Appraisal System. The System of Therapeutic Speech resulted from the synthesis of main elements adopted from two linguistic systems, the Interpersonal System of Halliday & Hasan (1989) and the system of Speech Function of Halliday and Matthiessen (2004) in combination with Labov’s typology (1977). The results of discourse analysis revealed linguistic patterns governing the therapeutic discourse in general as well as linguistic patterns specific to the discourse of cognitive psychotherapy. Furthermore, the results showed that the linguistic choices of the participants seem to shape their relationship and contribute to the use of therapeutic techniques.