Εισαγωγή: Η κίρρωση ήπατος αποτελεί μία σοβαρή και γενικά μη αναστρέψιμη κατάσταση, η οποία συχνά επιπλέκεται από λοιμώξεις, με προεξάρχουσα την αυτόματη βακτηριακή περιτονίτιδα. Η εκδήλωση βακτηριακής λοίμωξης στους κιρρωτικούς συνοδεύεται από υψηλή θνητότητα, ενώ η ύπαρξη της κιρρωτικής νόσου θεωρείται κακός προγνωστικός παράγοντας σε σοβαρές λοιμώξεις. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση της επίδρασης της κίρρωσης στην επίπτωση λοιμώξεων και την Τ κυτταρική απάντηση ασθενών με κίρρωση ήπατος. Ασθενείς και Μέθοδο: Η μελέτη περιέλαβε 74 ασθενείς με κίρρωση ήπατος, οποιασδήποτε αιτιολογίας, που εισήχθησαν στην παθολογική κλινική του Περιφερικού Γενικού Νοσοκομείου Πατρών από Μάιο 2006 έως Ιούνιο 2007. Τριάνταεννέα (39) από τους ασθενείς (52,7%, ομάδα 1) εισήχθησαν για διάφορους λόγους εκτός από λοίμωξη, 21 ασθενείς (28,4%, ομάδα 2) παρουσίασαν σύνδρομο σήψης και 14 (18,9%, ομάδα 3) επεισόδιο κιρσορραγίας. Στο περιφερικό αίμα όλων των ασθενών προσδιορίστηκαν οι Τ λεμφοκυτταρικοί πληθυσμοί, δηλαδή CD3, CD56, CD4, CD8, CD5 και CD20 καθώς και οι CD14 και CD64 υποπληθυσμοί ουδετερόφιλων και μονοκυττάρων, με την τεχνική της κυτταρομετρίας ροής. Στους ασθενείς της ομάδας 1, ο προσδιορισμός των κυτταρικών πληθυσμών έγινε μόνο κατά την πρώτη ημέρα νοσηλείας, ενώ στους ασθενείς της ομάδας 2 και 3, μετρήσεις λήφθηκαν και κατά την τρίτη ημέρα νοσηλείας καθώς και την ημέρα εξόδου. Αποτελέσματα: Παρατηρήθηκε τάση ελάττωσης των κυτταρικών πληθυσμών σε σηπτικούς κιρρωτικούς ασθενείς, χωρίς όμως στατιστική σημασία. Αντίθετα, σημειώθηκε στατιστικά σημαντική μείωση των Τ λεμφοκυτταρικών πληθυσμών σε ασθενείς με κιρσορραγία [CD3: 693 ±85 vs 357 ± 71 (p<0.05), CD4: 425 ± 46 vs 236 ± 48 (p<0.05), CD8: 233 ± 27 vs 128 ± 32 (p<0.05), CD56: 188 ± 28 vs 120 ± 39, σε ασθενείς με κίρρωση vs κιρσορραγία αντίστοιχα]. . Συμπερασματικά, φαίνεται ότι η ανοσιακή απάντηση σε σηπτικούς ασθενείς με κίρρωση δεν επηρεάζεται σημαντικά, αντιθέτως επηρεάζεται σημαντικά σε ασθενείς με κιρσορραγία. Φαίνεται ότι οι ασθενείς με αιμορραγία κιρσών παρουσιάζουν καταστολή της Τ-κυτταρικής ανοσιακής απάντησης και πρέπει να αντιμετωπίζονται με την κατάλληλη αντιμικροβιακή αγωγή. / Introduction: Liver cirrhosis is a serious and generally non reversible condition, often complicated by infections, most commonly spontaneous bacterial peritonitis. Bacterial infections in cirrhotics are accompanied by a high mortality rate, while the presence of cirrhosis alone is considered to be a bad prognostic marker in serious infections. The aim of the present study was the investigation of the effect of liver cirrhosis on the onset of infections and the association with T-cell immune response in patients with cirrhosis of the liver. Patients and methods: The study included 74 patients with liver cirrhosis, who were admitted to the hospital from May 2006 until June 2007. Thirtynine patients (52,7%, group 1) were admitted for reasons other than infection, 21 (28,4%, group 2) presented septic syndrome and 14 (18,9%, group 3) with variceal bleeding. Determination of T-cell subsets (CD3, CD4, CD5, CD8, CD56, CD20) as well as CD14 and CD64 subsets of monocytes and neutophils took place, using flow cytometry. Measurements for group 1 were taken only on the first day of admission, while for patients of group 2 and 3 measurements were repeated on the third and exit day. Results: Decrease of cell subsets was observed in septic cirrhotics with no statistical significance. On the contrary, significant decrease was observed in T-cel subsets in cirrhotic patients with variceal bleeding [CD3: 693 ±85 vs 357 ± 71 (p<0.05), CD4: 425 ± 46 vs 236 ± 48 (p<0.05), CD8: 233 ± 27 vs 128 ± 32 (p<0.05), CD56: 188 ± 28 vs 120 ± 39, cirrhotics vs patients with variceal bleeding respectively]. Conclusions: It seems that the immune systen in septic patients with liver cirrhosis is not affected during infections, while it appears to be compromised in patients with variceal bleeding. The demonstrated depression of T-cell immune response in cirrhotics presented with variceal bleeding reflects immunosupression of the immune system, and these patients should be confronted with the appropriate antibiotic regime.

Ο σκοπός αυτής της μελέτης ήταν να διερευνηθεί η συχνότητα της εμφάνισης λοίμωξης σε ηπατοπαθείς, η καταγραφή των πιο συχνών λοιμώξεων σε αυτή την ομάδα ασθενών καθώς και η διερεύνηση της επίπτωσης της κίρρωσης στην κυτταρική τους ανοσία Επίσης, στόχος μας ήταν η διερεύνηση της παρουσίας των κυτοκινών στο ασκιτικό υγρό κιρρωτικών ασθενών με ή χωρίς αυτόματη βακτηριακή περιτονίτιδα (ΑΒΠ) και της επίδρασης της ΑΒΠ στην έκφραση των προφλεγμονωδών, αντιφλεγμονωδών κυτοκινών και των υποδοχέων τους στο ασκιτικό υγρό ΑΣΘΕΝΕΙΣ-ΜΕΘΟΔΟΙ: Η μελέτη περιέλαβε ασθενείς με κίρρωση του ήπατος, οποιασδήποτε αιτιολογίας, που εισήχθησαν στο νοσοκομείο από το Μάιο 2006 μέχρι τον Δεκέμβριο 2007. Από τους συνολικά 110 ασθενείς με κίρρωση, οι 67 (ομάδα 1, 59.1%) εισήχθησαν για διάφορους λόγους εκτός από λοίμωξη, οι 24 (ομάδα 2, 21.8%) παρουσίασαν σύνδρομο σήψης και οι 19 (ομάδα 3, 19.1%) παρουσίασαν κιρσορραγία. Σε όλους τους ασθενείς έγινε καταγραφή των δημογραφικών τους στοιχείων, του τύπου λοίμωξης και μετρήθηκαν οι Τ- λεμφοκυτταρικοί υποπληθυσμοί, δηλ. CD3, CD4, CD5, CD8, CD14, CD20, CD56, CD64 καθώς και ο λόγος CD4/CD8 με κυτταρομετρία ροής. Οι μετρήσεις στους ασθενείς των ομάδων 2 και 3 έγιναν κατά την ημέρα της εισαγωγής, την τρίτη ημέρα νοσηλείας και την ημέρα εξόδου. Στους ασθενείς της ομάδας 1, οι μετρήσεις έγιναν μόνο την ημέρα της εισαγωγής. Μελετήθηκαν επίσης και 30 υγιή άτομα της ίδιας εθνικότητας και με παρόμοια δημογραφικά χαρακτηριστικά με τους υπόλοιπους ασθενείς. Αυτοί δεν νοσηλέυθηκαν, δεν είχαν κανένα πρόβλημα υγείας ούτε είχαν μεταγγισθεί. Μελετήθηκαν επίσης χωριστά 13 κιρρωτικοί ασθενείς, από τους συνολικά 110, οι οποίοι είχαν ασκίτη και εισήχθησαν στο Νοσοκομείο κατά την ίδια περίοδο. Αυτοί διακρίθηκαν σε δυο ομάδες: ομάδα 1 : ασθενείς με ΑΒΠ , ομάδα 2: ασθενείς χωρίς ΑΒΠ. Μετρήθηκαν οι κυττοκίνες : IL-1b, IL-1RA, IL-6, IL-10, TGF-1b, TNF-a, STNFRI, STNFRII. Οι μετρήσεις έγιναν με μέθοδο ELISA. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ : Οι απόλυτες τιμές των ολικών Τ λεμφοκυττάρων (CD3), των βοηθητικών (CD4) λεμφοκυττάρων, των κατασταλτικών (CD8) λεμφοκυττάρων και των CD5 λεμφοκυττάρων είναι μικρότερες στις ομάδες των κιρρωτικών με λοίμωξη και κιρσορραγία. Ειδικότερα, στην ομάδα των κιρσορραγούντων κιρρωτικών οι διαφορές στα βοηθητικά λεμφοκύτταρα (CD4) και τα ολικά λεμφοκύτταρα (CD3) κατά την έξοδο από το νοσοκομείο ήταν στατιστικά σημαντικές (Ρ< 0,05), ενώ όχι στους σηπτικούς. Οι απόλυτες τιμές όλων των Τ λεμφοκυτταρικών υποπληθυσμών ήταν υψηλότερες κατά την εισαγωγή και μειώθηκαν κατά τη διάρκεια νοσηλείας. Οι διαφορές στο ποσοστό συνέκφρασης στους δείκτες CD14/CD64 των ουδετεροφίλων ήταν σημαντικά μειωμένο στους σηπτικούς.Οι τιμές των κυτοκινών IL-10, IL-6, TNF-a, IL-1RA, STNFRI, STNFRII ήταν υψηλότερες στους ασθενείς με ΑΒΠ. Στατιστικά σημαντικές διαφορές (Ρ<0,05) ανάμεσα στις δυο ομάδες παρατηρήθηκαν μόνο στις τιμές των STNFRII, IL-1RA (υψηλότερες στους ασθενείς με ΑΒΠ). Η IL-1β δεν ανιχνεύθηκε στο ασκιτικό υγρό καμίας ομάδας ασθενών .Οι τιμές του TGF-1b ήταν χαμηλότερες στους ασθενείς με ΑΒΠ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Το σύνδρομο σήψης αποτελεί συχνό αίτιο εισαγωγής στο νοσοκομείο ασθενών με κίρρωση. Από τη βιβλιογραφία προκύπτει οτι 30-50% των κιρρωτικών έχουν βακτηριακη λοίμωξη κατά την εισαγωγή τους στο νοσοκομείο. Στη μελέτη αυτή φάνηκε ότι το 21.8% των κιρρωτικών εισάγονται στο νοσοκομείο λόγω λοίμωξης. Οι Τ λεμφοκυτταρικοί υποπληθυσμοί σε ασθενείς με σύνδρομο σήψης δεν διαφέρουν σημαντικά από τους αντίστοιχους ασθενών χωρίς σήψη. Αντίθετα, οι υποπληθυσμοί των βοηθητικών Τ λεμφοκυττάρων σε κιρρωτικούς με κιρσορραγία είναι σημαντικά μειωμένη. Φαίνεται λοιπόν οτι οι ασθενείς με κίρρωση και σήψη έχουν ικανοποιητική κυτταρική ανοσιακή απάντηση ενώ αυτό δεν ισχύει και για αυτούς με κιρσορραγία. Τα επίπεδα των φλεγμονωδών και ιδιαίτερα των αντιφλεγμονωδών κυτοκινών IL-1RA και sTNFRII στο ασκιτικό υγρό κιρρωτικών ασθενών είναι αυξημένα σε περίπτωση φλεγμονής του περιτοναίου. Η φλεγμονώδης απάντηση στη λοίμωξη, όπως φαίνεται από τα επίπεδα των κυτοκινών στο ασκιτικό υγρό, είναι αυξημένη στους κιρρωτικούς ασθενείς γενικά και ιδιαίτερα σε αυτούς που αναπτύσσουν αυτόματη βακτηριακή περιτονίτιδα. Ίσως υπάρχει συσχέτιση αυτής της διαπίστωσης με τη βαρύτητα της πρόγνωσης και τις σοβαρές αιμοδυναμικές διαταραχές που παρατηρούνται σε κιρρωτικούς με αυτόματη βακτηριακή περιτονίτιδα. / To identify the demographic characteristics of cirrhotic patients, the most frequent infections and the difference in lymphocyte subsets between cirrhotic patients with gastrointestinal bleeding, infection and other cirrhotic patients. We also tried to determine the pattern of cytokine expression in the ascitic fluid (AF) of cirrhotic patients either with or without spontaneous bacterial peritonitis and investigate the effects of SBP on some cytokines in ascitic fluid PATIENTS AND METHODS: We included 110 patients, who were admitted to hospital from May 2006 to December 2007. Patients were divided into three groups: group 1: including those who were admitted through any cause, group 2: patients with any type of infection and group 3: patients with gastrointestinal bleeding. We collected: demographic characteristics, etiology of cirrhosis, the cause of admission to hospital, the type and frequency of infection, and the mortality. We also measured absolute T lymphocyte subpopulations (CD3, CD56, CD4, CD8, CD5, CD20, CD14, CD64) using flow cytometry. Also, we studied 13 cirrhotic patients, who were admitted to the department of Internal Medicine of University Hospital of Patras within the same period for a variety of reasons. From the amount of patients, seven patients developed SBP (group 1) and six patients presented no evidence of infection, including SBP (group 2). Ascitic levels of IL-1b, TNF-a, IL-6, IL-10,a IL-1ra, STNFRI, STNFRII were assayed with ELISA kits. RESULTS: 21.8% developed any infection, 19.1 % had gastrointestinal bleeding and 59.1 % were admitted through any cause. The most frequent infections were: pulmonary tract infections (30.6%), spontaneous bacterial peritonitis (22.2%), gastrointestinal infections (13.9%) and urinary tract infections (8.3%). In 11.1% cases, the cause of infection was not identified. The mortality rate was 9%. We observed a significant decrease in absolute counts of total T lymphocyte subsets (CD3) between group 1 and 3 on Day 3. We also found significant decrease (P< 0.05) in T-helper lymphocytes (CD4) on Day 3 and exit day in these groups. For ascitic fluid measurements of the 13 patients, multivariate analysis showed significant differences (P< 0,05) between the two groups to the levels of STNFRII and IL-1RA. Ascitic levels of IL-10, IL-6, IL-1ra, TNF-a, STNFRII and STNFRI were higher (not statistical significant ) in the ascitic fluid of patients with SBP. However, TGF-b1 levels were lower in group 1 patients. It is remarkable that IL-1b was not expressed in patients either with or without spontaneous bacterial peritonitis. DISCUSSION: Sepsis is a common reason of admission to hospital. 30-50% of cirrhotic patients develop a type of infection upon admission to the hospital. In our study, 21.8% of patients were admitted to hospital with a type of infection. T-helper (CD4) and total (CD3) lymphocyte subsets were statistical significant lower (P<0,05) in patients with variceal bleeding. Probably, patients with gastrointestinal bleeding have defensive immune system. On the other hand, those with sepsis have satisfactory cellular immunity. Apart from that, we demonstrated an increased cytokine production in ascitic fluid of cirrhotic patients, while the levels of anti-inflammatory cytokines sTNFRII and IL-1ra are significantly increased in SBP. It seems, therefore, that an ascitic fluid anti-inflammatory response is characteristic in SBP, and this might compromise the final outcome.

Η ηπατική καρκινογένεση είναι μια πολυσταδιακή διαδικασία που οδηγεί προοδευτικά στον κακοήθη μετασχηματισμό του ηπατικού κυττάρου, μέσω ποικίλων μοριακών μηχανισμών. Πρόσφατα αναδεικνύεται ολοένα και σε μεγαλύτερο βαθμό, η τεράστια σημασία που έχει για την ανάπτυξη και εξέλιξη του καρκίνου το μικροπεριβάλλον του όγκου, η αλληλεπίδραση δηλαδή των καρκινικών κυττάρων με την εξωκυττάρια ουσία. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αλληλεπίδραση των καρκινικών κυττάρων με την εξωκυττάρια ουσία μέσω των ιντεγκρινών, η οποία φαίνεται ότι εμπλέκεται σε όλα τα στάδια καρκινογένεσης. Σημαντικό μόριο στην προαναφερθείσα διαδικασία αποτελεί η ILK (Integrin-Linked Kinase), μία κινάση σερίνης-θρεονίνης που παρεμβάλλεται στα σηματοδοτικά μονοπάτια που ξεκινούν από ιντεγκρίνες, αυξητικούς παράγοντες και συμμετέχει στη ρύθμιση κομβικών για το καρκινικό κύτταρο λειτουργιών όπως έλεγχο του κυτταρικού κύκλου, απώλεια των δομών συνοχής του κυττάρου, αναστολή της απόπτωσης και ενεργοποίηση της αγγειογένεσης. Διαπιστώθηκε πως το σηματοδοτικό μονοπάτι ILK/p-Akt διαδραματίζει κομβικό ρόλο τόσο στη βιολογία της κίρρωσης όσο και του ηπατοκυτταρικού καρκίνου και πιθανόν αποτελεί μοριακό σύνδεσμο μεταξύ των δύο καταστάσεων, επιβεβαιώνοντας τη διατυπωμένη θεωρία περί άξονα χρόνιας φλεγμονής-ίνωσης (κίρρωσης)-καρκίνου. Επίσης στην παθογένεια της κίρρωσης και του καρκίνου ήπατος, φαίνεται πως ρόλο έχει το φαινόμενο της επιθηλιακής προς μεσεγχυματική μετατροπή (EMT-epithelial to mesenchymal transition). Αυτό αποδεικνύεται από την απώλεια έκφρασης της E-καντχερίνης και τη μεταφορά της β-κατενίνης στον πυρήνα που οδηγούν σε απώλεια των κυτταρικών συνδέσεων από τη μεμβράνη καθώς και από την υπερέκφραση των μορίων ILK και p-Akt. Τέλος η υπερέκφραση survivin και κυκλίνης-D1 στην κίρρωση και στο ηπακυτταρικό καρκίνωμα καταδεικνύουν τη σημασία της αντιαποπτωτικής δραστηριότητας και του αυξημένου κυτταρικού πολλαπλασιασμού στις συγκεκριμένες νοσολογικές οντότητες. / The hepatic carcinogenesis is a many phased process that leads progressively to the malignant transformation of hepatic cell via various molecular mechanisms. Recently, the enormous importance of the tumor microenvironment for the growth and development of cancer, i.e. the interaction between cancer cells and the extacellular matrix, has been proven. Particular interest is presented in the interaction of tumor cells with the extracellular matrix via integrins, which appears to be involved in all the stages of carcinogenesis. An important molecule in the aforementioned process is the ILK (Integrin-Linked Kinase), a serine-threonine kinase that is implicated in the signal transduction pathways that begin from integrines, growth factors and participate in the regulation of nodal for the tumor cell functions, such as control of cell cycle, loss of cell adhesion structures, suppresion of apoptosis and activation of angiogenesis. It has been realized that the signal transduction pathway ILK /p-Akt plays a nodal role so much in the biology of cirrhosis as well as in hepatocellular cancer and probably constitutes a molecular connection between the two conditions, confirming the formulated theory of axis of chronic inflamation-chirrosis-cancer. Also in the pathogenicity of cirrhosis and liver cancer, it appears that the epithelial to mesenchymal transition (EMT) phenomenon plays a role. This is proven by the loss of expression of E-cadherin and the transport of b-catenin in the nucleus that leads to loss of cellular connections from the membrane as well as from the overexpression of molecules ILK and p-Akt. Finally, the overexpression of survivin and cyclin-D1 in cirrhosis and hepatocellular carcinoma show the importance of antiapoptotic activity and increased cellular proliferation in the particular disease entities.

H παρούσα μελέτη είχε σαν στόχο την μελέτη και τον προσδιορισμό των αιμοδυναμικών αλλαγών που συμβαίνουν στο ηπατικό παρέγχυμα με τη βοήθεια της απλής (Gray Scale Ultrasonography, GSU) και της έγχρωμης Doppler υπερηχοτομογραφίας (Color Doppler, CDU), στην διάρκεια της χρόνιας ηπατικής νόσου. Ο απώτερος σκοπός ήταν ο διαχωρισμός της χρόνιας νόσου του ήπατος από την αρχόμενη καλά αντιρροπούμενη κίρρωση σε ομάδα ασθενών με ένα καλά τεκμηριωμένο ιστολογικό profil. Για τον λόγο αυτό, έγινε προσπάθεια να απομονωθούν εκείνες οι GSU και CDU παράμετροι που με μεγάλη ακρίβεια διαχώριζαν τους ασθενείς με τη χρόνια ηπατίτιδα από αυτούς που έπασχαν από καλά αντιρροπούμενη κίρρωση αρχικού σταδίου (CIR). / To assess the value of gray scale (GS) and colour Doppler ultrasonography (CDU) in differentiating the progression of chronic viral hepatitis (CVH) and compensated liver cirrhosis (CIR).

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας παρατηρείται ένα προοδευτικώς αυξανόμενο ενδιαφέρον για την διερεύνηση της ύπαρξης ή μη συσχέτισης, ανάμεσα στην γενετική ποικιλομορφία της περιοχής του πυρηνικού υποκινητή (Core Promoter, CP, 1700-1849), της προπυρηνικής περιοχής (Precore, PC, 1814-1901) και της περιοχής του κυρίως πυρηνικού αντιγόνου (Core, 1901-2450) του ιού της Ηπατίτιδας Β, τόσο σε νουκλεοτιδικό όσο και σε πρωτεϊνικό επίπεδο, και στην κλινική εικόνα της Οξείας ή Χρόνιας Ηπατίτιδας Β, την πιθανότητα εξέλιξης και το ρυθμό εξέλιξης της χρόνιας HBV λοίμωξης σε Χρόνια Ενεργό Ηπατίτιδα, Κίρρωση του Ήπατος και Ηπατοκυτταρικό Καρκίνωμα (ΗΚΚ). Στόχοι Έρευνας: Λαμβάνοντας υπόψη όλες τις προηγουμένως δημοσιευθείσες εργασίες και δεδομένης της ολοένα και αυξανόμενης σημασίας που αποκτά η γενετική ποικιλομορφία της περιοχής του πυρηνικού αντιγόνου στην εξέλιξη της χρόνιας HBV λοίμωξης, προχωρήσαμε σε ανάλυση της γονιδιακής αλληλουχίας των περιοχών του κυρίως πυρηνικού υποκινητή , και της προπυρηνικής περιοχής καθώς και σε ανάλυση της γονιδιακής και πρωτεϊνικής αλληλουχίας του πυρηνικού αντιγόνου σε στελέχη του ιού που απομονώθηκαν από 23 Χρόνιους Ασυμπτωματικούς Φορείς (ΧΑΦ) του ιού HBV, χρησιμοποιώντας ως μάρτυρες (controls) στελέχη του ιού που απομονώθηκαν από 4 ασθενείς με Χρόνια Ενεργό Ηπατίτιδα Β (ΧΕΗΒ) προ της ενάρξεως οποιασδήποτε θεραπευτικής αγωγής και κλωνοποιήθηκαν. Οι στόχοι της παρούσας έρευνας συνοψίζονται ως εξής: α) Να καταγράψουμε το σύνολο των μεταλλάξεων στις υπό μελέτη περιοχές και το σύνολο των αμινοξικών αντικαταστάσεων στο πυρηνικό αντιγόνο χωρίς να εστιάσουμε μόνο σε 3-4 μεταλλάξεις οι οποίες αποτέλεσαν μεμονωμένο αντικείμενο μελέτης στην συντριπτική πλειονότητα των έως τώρα δημοσιευμένων ερευνών, β) Να εξακριβώσουμε την συχνότητα εμφάνισης κάθε μετάλλαξης και πως αυτή διαφοροποιείται ανάλογα με την κλινική κατάσταση και το ορολογικό προφίλ των ασθενών, τον γονότυπο, και τον υπότυπο του ιού, γ) να προτείνουμε ένα ακριβές προφίλ μεταλλάξεων και αμινοξικών αντικαταστάσεων που χαρακτηρίζει τους ΧΑΦ και να δείξουμε πως αυτό διαφοροποιείται στους ασθενείς με ΧΕΗΒ, δ) Να ερευνήσουμε την ποσοτική αλλά και ποιοτική επίπτωση των διαπιστούμενων, στην κωδικοποιούσα το πυρηνικό αντιγόνο αλληλουχία, νουκλεοτιδικών αλλαγών επί της αμινοξικής αλληλουχίας του πυρηνικού αντιγόνου, και πως αυτή επηρεάζει την σύσταση των αντιστοίχων επί του πυρηνικού αντιγόνου αντιγονικών επίτοπων, ε) Να προτείνουμε νέες τεχνικές απομόνωσης ιικού DNA και πολυμερισμού τμημάτων του ιικού γονιδιώματος σε ασθενείς με πολύ χαμηλά επίπεδα ιαιμίας, όπως οι ΧΑΦ, στ) Να επιβεβαιώσουμε ή να αντικρούσουμε τα δεδομένα της διεθνούς βιβλιογραφίας, που αφορούν στην συχνότητα εμφάνισης μεταλλάξεων και την εντόπιση τους στις υπό μελέτη περιοχές, την διαφοροποίηση αυτών μεταξύ διαφορετικών κατηγοριών ασθενών, διαφορετικών γονότυπων και διαφορετικών υπότυπων του αυτού γονότυπου του ιού. / Infection with HBV may lead to a wide spectrum of liver disease that ranges, in acute infection from mild self-limited to fulminant hepatitis, and in persistent infection from an ASC state to severe chronic hepatitis, cirrhosis and HCC. Several host factors are important in determining outcome, including age at infection, immune competence and MHC haplotype. Viral factors may also play an important role. Over the past decade, there has been considerable interest in whether certain genetic variants of HBV are associated with increased pathogenicity, such as the development of acute liver failure and progression of persistent infections to Chronic Active Hepatitis B, Liver Cirrhosis and Hepatocellular Carcinoma. Aims We proceeded to the sequencing of the entire CP, PC and Core regions of the HBV genome and the analysis of the Molecular variation in them in HBV isolates derived from 23 ASCs and 4 patients with CHB. 17 ASCs were Greeks (genotype D [ayw3]) and 6 were Chinese (Genotype C [ayr]) while all CHB patients were Greeks (though 3 of Genotype D ayw3 and 1 of Genotype D ayr). Our ultimate aims were the identification of all nucleotide and amino acid substitutions within the aforementioned regions and Core protein, respectively, and the demonstration of the differential presentation, distribution and frequency patterns of these substitutions and their respective combinations, in terms of clinical, virological and immunological characteristics of the patients.

H θεραπεία της χρόνιας ηπατίτιδας C παραμένει πρόκληση ,ιδιαίτερα για κάποιους ασθενείς ,μια και ποικίλοι παράγοντες που αφορούν τόσο τον ιό όσο και τον ξενιστή σχετίζονται με χαμηλότερη ιολογική απάντηση στη θεραπεία .Ο γονότυπος τύπου 1 και το υψηλό ιϊκό φορτίο έναρξης είναι οι κύριοι ιϊκοί παράγοντες που σχετίζονται με χαμηλότερη ιολογική απάντηση στη θεραπεία ,ενώ για τον ασθενή οι παράγοντες που σχετίζονται με χαμηλότερη ιολογική απάντηση στη θεραπεία είναι η μη ανταπόκριση ή η υποτροπή σε προηγούμενη θεραπεία ,η παρουσία κίρρωσης ,η Αφροαμερικανική καταγωγή, η μεγαλύτερη των 40 ετών ηλικία, η μη συμμόρφωση στη θεραπεία και η παχυσαρκία. Τα οβάλ ηπατοκύτταρα είναι πρόδρομα ηπατικά κύτταρα που έχουν συσχετισθεί με την εξέλιξη της ηπατικής νόσου και την ανάπτυξη ηπατοκυτταρικού καρκινώματος σε πειραματικά μοντέλα .Πρόσφατα έχουμε αποδείξει ότι σε περιπτώσεις χρόνιας ηπατίτιδας τύπου Β ή C η παρουσία πρόδρομων ηπατικών κυττάρων σχετίζεται με τη σοβαρότητα της νόσου το βαθμό ίνωσης και το σχετιζόμενο κίνδυνο ανάπτυξης ηπατοκυτταρικού καρκινώματος Αυτή η μελέτη προσπάθησε να εντοπίσει τους παράγοντες που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην μακροχρόνια ανταπόκριση στη θεραπεία ασθενών με χρόνια ηπατίτιδα C καθώς και τον ρόλο που μπορεί να έχει σε αυτή τη διαδικασία η ύπαρξη πρόγονων ηπατικών κυττάρων . Στόχος του έργου είναι η διερεύνηση ποικίλων κλινικών γενετικών εργαστηριακών και ιστολογικών παραμέτρων οι οποίες σχετίζονται με τη θεραπεία σε ασθενείς με χρόνια HCV λοίμωξη. Δευτερογενής στόχος της μελέτης είναι ο καθορισμός ομάδων υψηλού κινδύνου για την ανάπτυξη κίρρωσης και ηπατοκυτταρικού καρκίνου. ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ 135 ενήλικες ασθενείς με θετική PCR και με βιοψία ήπατος που πιστοποιούσε χρόνια ηπατίτιδα εισήχθησαν στη μελέτη και τυχαιοποιήθηκαν να λάβουν είτε μονοθεραπεία με 3 MU ιντερφερόνης a2b τρεις φορές την εβδομάδα για 24 εβδομάδες ή συνδιασμό με ιντερφερόνη ή ή πεγκυλιωμένη ιντερφερόνη a2a (40 KD) μία φορά την εβδομάδα και προσθήκη 1000ή1200 mg ριμπαβιρίνης για 24 ή 48 εβδομάδες ανάλογα τον γονότυπο .Όλοι οι ασθενείς παρακολουθούνταν για την ασφάλεια την αντοχή και την αποτελεσματικότητα στο τέλος της εβδομάδας 2, 4, 8 και κάθε 4 εβδομάδες κατά τη διάρκεια της θεραπείας . Μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας οι ασθενείς παρακολουθούνταν στις εβδομάδες 4, 12, 24 . Το πρώιμο τελικό σημείο ήταν η απώλεια του μετρήσιμου RNA του ιού της ηπατίτιδας C (HCV- RNA < 100c/ml) την εβδομάδα 24 μετά το τέλος της θεραπείας . Για να μελετήσουμε τη συσχέτιση των πρόγονων ηπατικών κυττάρων με την ανταπόκριση στη θεραπεία μελετήθηκαν 77 ηπατικές βιοψίες από ισάριθμους ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα C. Σαν μάρτυρες χρησιμοποιήθηκαν 10 φυσιολογικές ηπατικές βιοψίες .29 ασθενείς που ανταποκρίθηκαν στη θεραπεία και είχαν αρνητική PCR στο τέλος της προκαθορισμένης περιόδου αποτέλεσαν την ομάδα (Α) .29 ασθενείς που δεν ανταποκρίθηκαν στη θεραπεία και είχαν θετική PCR στο τέλος της προκαθορισμένης περιόδου αποτέλεσαν την ομάδα (Β) και τέλος 19 ασθενείς που υποτροπίασαν μετά αρχική ανταπόκριση στη θεραπεία αποτέλεσαν την ομάδα (Γ).Εξετάσθηκαν τομές παραφίνης πάχους 4 μm και καταμετρήθηκαν τα κύτταρα με μορφολογία οβάλ ηπατοκυττάρων δηλαδή AFPmRNA(+) και πρωτεΐνες CK19 (+) CK7(+) LCA(-) KAI CD34(-) Τα αποτελέσματα εκφράστηκαν σε ποσοστό επί τις %για τα κύτταρα με τα αντίστοιχα μορφολογικά χαρακτηριστικά και συσχετίστηκαν με τις αντίστοιχες κλινικές παραμέτρους. Ηπατικά προγονικά κύτταρα παρουσιάστηκαν και στις 87 βιοψίες αν και ήταν σημαντικά λιγότερα στις βιοψίες ελέγχου. Σύμφωνα με την έκφραση AFPmRNA η επί της % έκφραση ήταν :Ομάδα Β 53.4+ 1.3 > Ομάδα Γ 49+1.8 > Ομάδα Α 30.7 + 1.9 Οι ασθενείς που έλαβαν ιντερφερόνη ανταποκρίθηκαν καλύτερα στη θεραπεία αν ήταν < 40 είχαν γονότυπος 3,ιστορικό IV Χρήσης ουσιών αρνητική PCR-HCV (-) στην εβδομάδα 24 μετά θεραπεία &είχαν απουσία κίρρωσης ενώ είχαν μικρότερη πιθανότητα ανταπόκρισης αν είχαν ηλικία >40 έτη γονότυπο 1 ιστορικό μετάγγισης, αυξημένη ALT ή παρουσία κίρρωσης. Οι ασθενείς που έλαβαν θεραπεία συνδιασμού είχαν ευνοϊκή πρόγνωση αν εμφάνιζαν γονότυπο 2 ή 3 και μη ευνοϊκή αν είχαν γονότυπο 1,4 παρουσία κίρρωσης& αυξημένη γGt . Οι αυξημένες τρανσαμινάσες δεν αποτελούσαν προγνωστικό δείκτη. Στους ασθενείς που έλαβαν θεραπεία με πεγκυλιωμενη ιντερφερονη η ηλικία ή η απουσία κίρρωσης δεν αποτελούσε ανεξάρτητο προγνωστικό παράγοντα αντίθετα με την παραμονή αυξημένης ALT & γGt στον 6ο μήνα θεραπείας Ανεξάρτητοι προγνωστικοί παράγοντες για οποιαδήποτε θεραπευτικό σχήμα ήταν η Ηλικία (< 40 ετών )και η απουσία κίρρωσης .Οι ασθενείς με Φυσιολογικές τρανσαμινάσες αποτελούσαν το 40% των ασθενών μας στη δική μας μελέτη φάνηκε ότι ανταποκρίνονται καλύτερα στη θεραπεία και Σε μικρότερο ποσοστό εμφανίζουν κίρρωση ( 7% ) ενώ οι ασθενείς με κίρρωση Ανταποκρίνονται λιγότερο καλά σε όλες τις θεραπείες εμφανίζουν μεγαλύτερη διάρκεια λοίμωξης,λιπώδες ήπαρ σε μεγαλύτερο ποσοστό (64%) Έχουν αυξημένα ποσοστά ALT-γGt. Ενώ η παρουσία κίρρωσης είναι ανεξάρτητη από τον γονότυπο Τα ΠΗΚ υπάρχουν συχνά σε βιοψίες ήπατος ασθενών με ΧΗC και εκφράζουν AFPmRNA Υπάρχει σημαντική συσχέτιση με τη σοβαρότητα της νόσου και την ανταπόκριση στη θεραπεία Τα ΠΗΚ μπορεί να αποτελέσουν ανεξάρτητο προγνωστικό παράγοντα για την ανταπόκριση στη θεραπεία σε ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα C. / The treatment of chronic hepatitis C remains a challenge, particularly for certain patients as several virus related and patient related factors are associated with a lower virologic response to therapy. Hepatitis C virus genotype 1and a high baseline viral load are the major viral factors associated with a lower virologic response to therapy .Patient –related factors include previous relapse or non response to treatment, the presence of cirrhosis, the African America ethnicity, older age, contraindications to treatment and obesity. Oval hepatocytes (HK) are liver stem cells which are involved in the progress of liver disease and hepatocellular carcinoma development in experimental models. We have previously shown that in case of chronic hepatitis type B or C the presence of OH is related to the severity of the disease, the grade of fibrosis and the relative risk for HCG development. This study try to determine the factors effect the long term suppression of hepatitis C virus and also investigate the correlation of OH expression with treatment response in patients with chronic hepatitis C. Design 135 patients aged 18 years or more with positive HCV RNA and liver biopsy, were enrolled and randomly allocated to one of three regimens: 3mega units (MU) interferon a2btree times a week for 24 weeks, 3mega units (MU) interferon a2b tree times a week, plus 1000-12000 mg ribavirine per day for 24 weeks or 48 weeks or peg interferon alfa-2a (40KD) plus ribavirine 1000 or 1200 per day for 24 or 48 weeks because of different genotype. All patients were assessed for safety, tolerance and efficacy and the end of weeks 2, 4, 8and every 4 weeks during treatment. After treatment was completed patients were followed up on weeks 4, 12 and 24.The primary endpoint was loss of detectable HCV-RNA (serum HCV-RNA <100 copies/ml) at week 24 after treatment. The study comprised 77 liver biopsies obtained to an equal number of patients with chronic hepatitis C virus infection. To investigate the correlation of OH expression with treatment response ten normal liver biopsy were used as control. Twenty nine patients were assigned as responders (group A) 29 as non responders (group B) and 19 as releasers (group C). Paraffin sections (4μm thick) were subjected. To OH expretion . Cells with morphologic features of OH that were AFPmRNA or protein +/CK19+/CK7+ and LCA (-) /CD 34(-) were scored. Results were expressed as% of positive cells following morphometric analysis and correlated with the clinical parameters. Findings Sustained virological response at 24 weeks after treatment was found in 18( 22% ) of the 88 patient treated for 24 weeks with 3mega units (MU) interferon a2b three times a week ,35 ( 47%) of the 74 patient treated with the combination regiment, and 28 (60% ) of the 47 treated with peg interferon alfa-2a (40KD) plus ribavirine. Logistic recreation identified five independent factors significantly associated with response to treatment with interferon: genotype 2 or 3 , age forty years or less, minimal fibrosis stage, Ivd users , PCR negative at 6 months. Tree factors associated with the response to combination therapy: genotype 2 or 3, no cirrhosis, and high γgt the only factors significantly associated with response with the pegylated interferon treatment is high levels of γgt and alt to the sixth month of treatment. Oval hepatocyte expression was present in all 87 specimens, being significantly lower in controls compared with cases of chronic hepatitis C. According to the AFPmRNA expression, the grade for % OH expression was: (group B) non responders: 53.4+- 1.3> (Group C ) relapses :49+_1.8>(group A) responders30.7 +_1.9The difference was recorded as follows>(group A) vs. Bp<0.01, group A vs. C p<0.01, group B vs. C p<0.05. Conclusions This study demonstrates that OH are frequently present and expresses AFPmRNA in liver biopsies of patients with chronic hepatitis C. There is a significant association with the severity of disease and with response to treatment and may provide additional prognostic information and predict prognosis in cases of chronic hepatitis c. Age forty years or less and the presence of cirrhosis or no, they are independent factors significantly associated with response to any treatment. Patient with persistently normal or almost normal transaminase levels have higher virological response to therapy and less frequently cirrhosis Patient with cirrhosis exhibit lower response rates to therapy. The presents of cirrhosis is not related to genotype . Patients have frequently high levels of alt and γgt before and six months after therapy and have a worse virological response to any therapy.