Ο σκοπός του Αριστοτέλη είναι να ορίσει έναν τρόπο ζωής μέσα μέσα από τον οποίο πρέπει να μάθει κανείς πώς να ζεί με ικανοποιητικό τρόπο καθώς και πώς να ρυθμίζει την συμπεριφορά του σύμφωνα με τους κανόνες της αρετής έτσι ώστε να οδηγηθεί στην κατάκτηση του ύψιστου αγαθού, το οποίο είναι η ευδαιμονία. Ο στόχος ο δικός μας είναι είναι διττός¨1) Να διακρίνουμε την έννοια του τέλους και να την διαφοροποιήσουμε από αυτήν των επιμέρους τελών και 2) να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε τον λόγο για τον οποίο ο Αριστοτέλης ορίζει την ευδαιμονία ως το ύψιστο αγαθό στην περιοχή του ανθρωπίνου βίου. / The aim of Aristotle is to define a lifestyle media through which one must learn how to live a satisfactory manner and how to regulate their behavior in accordance with the rules of virtue so as to drive to conquer the highest good , the which is bliss . The Our ​​objective is twofold ¨ 1) To discern the meaning of the fee and to differentiate it from individual charges and 2 ) to understand and interpret the reason why Aristotle defines happiness as the highest good in human

The goal of the present study is to examine the enactive approaches of Susan Hurley and Alva Noë through the prism of Husserlian temporal constitution. In the first part we offer criticism to Hurley’s notion of ‘non-instrumental interdependence of perception and action’. Her grounding of this interdependence on the subpersonal level constitutional sensory input-motor output interdependence will be viewed as necessary but not sufficient for the first-personal level perception-action interdependence. That sufficiency can only be provided through an exposition of their constitutive interdependence at the first-personal level itself by a phenomenological analysis of perceptual and intentional acts. In the second part we examine Noë’s notion of the ‘virtuality’ of perceptual content. By interpreting his relevant concept of ‘free access’ according to the proposed motif of ‘expectation fulfillment’ we suggest that the problem of the virtuality of content should be interpreted as the problem of the constitution of the temporally enduring perceptual object. We shall work out this issue by appealing to the Husserlian account of perception. By a constructive reading of Husserl’s notions of ‘motivation’ and ‘kinesthesis’ we arrive at the ‘subjective temporal self-relating core’ of perceptual and motor acts. It is this functional temporal self-relatedness, described exclusively on the first-personal descriptive level, that finally offers us the sought after first-personal non-instrumental interdependence of perception and action. We finally suggest that augmented by this notion the sensorimotor approaches can have a better understanding of the neuroscientific explanandum and thus be better informed in their potential epistemological role. Some empirical literature is reviewed at the closure of the study in support of our case. / Στόχος της παρούσας εργασίας είναι η εξέταση των κιναισθητηριακών προσεγγίσεων της Σούζαν Χάρλεϋ και του Άλβα Νόε μέσα από το πρίσμα της χουσερλιανής χρονικής σύνθεσης. Στο πρώτο μέρος ασκούμε κριτική στην έννοια της ‘μη-εργαλειακής αλληλεξάρτησης αντίληψης-πράξης’, της Χάρλεϋ. Η θεμελίωση, εκ μέρους της συγγραφέως, της παραπάνω αλληλεξάρτησης στην συγκροτητική αλληλεξάρτηση αισθητηριακών εισόδων-κινητικών εξόδων του υποπροσωπικού επιπέδου περιγραφής θα χαρακτηριστεί ως αναγκαία αλλά όχι επαρκής για την αλληλεξάρτηση αντίληψης-πράξης στο πρώτο-προσωπικό επίπεδο. Η επάρκεια αυτή μπορεί να χορηγηθεί μόνο μέσα από την έκθεση της συγκροτητικής αλληλεξάρτησης τους στο ίδιο το πρώτο-προσωπικό επίπεδο, δια μίας φαινομενολογικής ανάλυσης των αντιληπτικών και προθεσιακών ενεργημάτων. Στο δεύτερο μέρος εξετάζουμε της έννοια της ‘δυνητικότητας’ του αντιληπτικού περιεχομένου, του Νόε. Ερμηνεύοντας της σχετική έννοια του της ‘ελεύθερης πρόσβασης’ με βάση το μοτίβο της ‘πλήρωσης προσδοκιών’ το οποίο εισάγουμε, προτείνουμε πως το πρόβλημα της δυνητικότητας των αντιληπτικών περιεχομένων θα πρέπει να κατανοηθεί ως πρόβλημα συγκρότησης του χρονικά διαρκούς αντιληπτικού αντικειμένου. Καταπιανόμαστε με αυτό το ζήτημα κάνοντας χρήση της χουσερλιανής άποψης περί αντίληψης. Μέσω μίας εποικοδομητικής ανάγνωσης των εννοιών της ‘κινητοποίησης’ (σχέσης-κινήτρων) και ‘κιναίσθησης’, του Χούσερλ, καταλήγουμε στον ‘υποκειμενικό πυρήνα χρονικού αυτοσχετισμού’ των αντιληπτικών και κινητικών ενεργημάτων. Είναι αυτός ο λειτουργικός χρονικός αυτοσχετισμός, η περιγραφή του οποίου γίνεται κατ’ αποκλειστικότητα στο πρώτο-προσωπικό επίπεδο, ο οποίος μας προσφέρει την ζητούμενη πρώτο-προσωπική μη-εργαλιακή αλληλεξάρτηση αντίληψης-πράξης. Καταλήγουμε προτείνοντας, ότι συνεπικουρούμενες από αυτή την έννοια οι κιναισθητηριακές προσεγγίσεις μπορούν να έχουν μία καλύτερη κατανόηση του νευροφυσιολογικού εξηγητέου και συνεπώς να δύναται να καταστούν πιο ενήμερες όσον αφορά τον πιθανό επιστημολογικό τους ρόλο. Η μελέτη κλείνει με μία ανασκόπηση μέρους της σχετικής εμπειρικής βιβλιογραφίας προς υποστήριξη των θέσεων μας.

Ένα κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας ήταν πάντοτε το πρόβλημα της κατάκτησης του εαυτού μας. Πότε είμαι πραγματικά ο εαυτός μου; Ποιο είναι το οντολογικό νόημα της κατάκτησης του εαυτού μας; Αυτό το πρόβλημα έγινε ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται και άλλα προβλήματα με τα οποία χρειάστηκε να καταπιαστούμε: πώς θεμελιώνεται οντολογικά η γνώση και πώς είναι δυνατή η κατάκτησή της; Τι είναι η γνώση; Ποιο είναι το νόημα του χωρισμού της ψυχής από το σώμα; Ποιο είναι το νόημα του θανάτου; Αν στόχος είναι η έξοδος από το σπήλαιο, τότε υπάρχει κάτι που να με υποχρεώνει να επιστρέψω; Τελικά, στέκει αθεμελίωτο το αίτημα της δίκαιης πράξης; Καθώς προσπαθούμε να βρούμε τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, προτείνουμε τις δικές μας προσεγγίσεις σε σημαντικά πλατωνικά ζητήματα: τη σχέση της χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας, το νόημα της σωματικότητας, το νόημα του άλλου, το νόημα της μεθόδου, τη διαφορά και τη σχέση του φιλοσόφου και του πολιτικού. Μέσα από όλα αυτά τα προβλήματα, προσφέρουμε στο τέλος τη δική μας προσέγγιση γύρω από το πλατωνικό νόημα της κατάκτησης του εαυτού μας και ανοίγουμε ένα δρόμο για μία στέρεη προσέγγιση του πλατωνικού ευ πράττειν. Τον τελευταίο λόγο τον έχει ο τίμιος αναγνώστης μας, ο οποίος θα κρίνει την ποιότητα του αποτελέσματος. Εμπνευσμένοι από μία στιγμιαία σκέψη του Πλάτωνα στον Θεαίτητο, αφήνουμε στον επίλογο μία υπόθεση εργασίας: την θεμελίωση μιας ηθικής χωρίς a priori και χωρίς σχετικισμό: τις δύο συμπληγάδες κάθε προσπάθειας ηθικής θεμελίωσης. Και υποστηρίζουμε ότι μία τέτοια θεμελίωση μπορεί να αντληθεί από τη μαρξιστική σκέψη. / A basic problem of philosophy was always the problem of the conquest of ourselves. When am I really myself? What is the ontological meaning of the conquest of ourselves? This problem became the axle around which rotate more platonic problems we had to undertake: how is knowledge ontologically grounded on and how is it possible to acquire it? What is knowledge? What is the meaning of the soul-body separation? What is the meaning of death? If the exit from the cave is the final aim, then is there something that makes me to return? Eventually, is the request of the justice act without ontological foundation? As we are trying to find the answers for all this questions, we offer our one approach on important platonic issues: the relation between the manual and the mental labor, the meaning of corporality, the meaning of the other, the meaning of the method, the difference and the relation between the philosopher and the statesman. Through all this problems, we are finally offering our approach about the platonic meaning of the conquest of ourselves and we are opening a path for a solid understanding of the platonic just act. The last word is on our fair reader, who will judge the quality of the result. Inspired from an instantaneous thought of Plato in Theaetetus, we are offering a working hypothesis: the foundation of an ethic without apriori or relativism: those two symplegades of every attempt for an ethical foundation. And we are claiming that such a foundation can be derived from Marx’s thought.