Le présent travail s’inscrit dans une démarche de reconstitution de la notion de vie au sein de la pensée antique. Il s’agit de rétablir son sens au coeur de la langue et de la culture grecque, et particulièrement, à l’intérieur de la philosophie et de la pensée aristotélicienne. L’étude s’organise autour de deux termes fondamentaux et propres à la langue grecque, à savoir les mots βίος et ζωή. La première partie s’attache à dégager la forme et le sens «original» des mots, et étudie les facteurs linguistiques et culturels intervenant dans la formation et l’évolution de la forme et du sens des mots en question. Les mots βίος et ζωή se présentent donc comme les éléments structurants de cette étude. La reconstitution du contexte historico-linguistique des mots conduit à la deuxième partie de ce travail, où sont analysés le travail de poètes tels Homère et Hésiode, ainsi que des premiers philosophes, usuellement nommés présocratiques. Dans cette partie du travail de recherche, la notion de vie est dégagée de l’enquête naturelle menée par les premiers penseurs, ainsi que des images fournies par la tradition poétique. Après avoir replacé la notion de vie au sein de son contexte historico-culturel et linguistique, on entame l’étude de la pensée aristotélicienne sur la vie. L’interrogation de départ tient au fait de déterminer si la notion de «vie» chez Aristote passe nécessairement et uniquement par l’étude des êtres vivants et de l’âme, ou si elle dépasse la finalité biologique pour embrasser autres domaines de sa philosophie. Cette partie vise une approche intégrationniste et dynamique de la vie à l’intérieur de la pensée aristotélicienne. La reconstitution de la notion de vie chez Aristote amène à une réflexion sur son lien avec l’enquête naturelle menée par les premiers penseurs. En dernier ressort, l’hétérogénéité de cette étude permet de voir de quelle façon Aristote, certes pionnier dans les recherches sur la vie, conserve pourtant toujours une structure de pensée propre à la Grèce antique : Aristote élabore sa pensée à partir et à l’intérieur de son temps et de la tradition qui lui précède. / The reconstitution of the notion of life within the ancient philosophy is the principal idea of the present study. The aim is to re-establish the conception of this notion within the Greek language and culture, especially within the knowledge of early philosophers and the philosophy of Aristotle. The arrangement of this contribution is based on the meaning and relation of the words βίος and ζωή, two fundamental terms, exclusive to the Greek language. The first part of the study shed new light on the formal constitution and «original» meaning of these words. In particular the linguistic and cultural factors which converge in their formation and evolution are investigated in detail. The reconstruction of the historical and linguistic context of the words βίος and ζωή gives rise to the second part of the study by the means of reconstructing the notion of life within the poetical tradition and investigation of nature, conducted by the early philosophers. The third part of the study approaches the notion of life in the philosophy of Aristotle from the principle question at issue: whether the idea of life is reduced to the investigation of living organisms and his theory of soul or if it exceeds the biologic purpose to encompass other categories of his philosophy. This analysis of the notion of life within the philosophy of Aristotle is conducted by an integrating and dynamic perspective. The reconstitution of the notion of life in the work of Aristotle leads to a reflection about the closeness of his ideas to anterior investigations of natural objects and processes done by the early philosophers. Apart from being a pioneer in the investigation of life, he is also tributary to a particular kind of thinking in ancient Greece. Aristotle’s way of thinking, although far-reaching, is based within his period and preceding traditions

Η μελέτη αυτή έχει ως στόχο την ανάλυση του περιεχομένου σχολικών βιβλίων Χημείας Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που διδάσκονται στo Γυμνάσιο και στο Λύκειο στην Ελλάδα. Αρχικά, λαμβάνοντας υπόψη τη βιβλιογραφία και τα αντίστοιχα αναλυτικά προγράμματα σπουδών ανιχνεύτηκαν κάποια κριτήρια, σύμφωνα με τα οποία η διδασκαλία και η μάθηση της Χημείας γίνεται πιο αποδοτική, αποτελεσματική και χρήσιμη για τους μαθητές. Μερικά από αυτά τα κριτήρια είναι: η σύνδεση των παρεχόμενων γνώσεων με την καθημερινή ζωή (κοινωνία - τεχνολογία), η διαθεματικότητα και διεπιστημονικότητα της γνώσης, η συσχέτιση μεταξύ των μελετώμενων εννοιών, η χρηστικότητα της γνώσης - "need to know", η ύπαρξη συγκεκριμένου "πλαισίου" διδασκαλίας, αλλά και το να κατανοούν ουσιαστικά οι μαθητές γιατί πρέπει να μελετήσουν τη διδακτέα ύλη. Το δείγμα της έρευνας αποτελείται από τα βιβλία Χημείας μαθητή Γ΄ Γυμνασίου (ημερομηνία έκδοσης 2011) και Α΄ Λυκείου (ημερομηνία έκδοσης 2011). Στην παρούσα μελέτη επιλέχθηκε να γίνει ανάλυση και σύγκριση των δύο σχολικών εγχειριδίων βάσει των κριτηρίων της διεπιστημονικότητας και της σύνδεσης των παρεχόμενων γνώσεων με την καθημερινή ζωή. Καταρχάς, διερευνήθηκε αν τα ανωτέρω βιβλία πληρούν τα αναφερόμενα κριτήρια, και σε ποιο βαθμό, μέσω της καταγραφής και κατηγοριοποίησης σχετικών με τα αναφερόμενα κριτήρια στοιχείων που περιλαμβάνονται στα μελετώμενα εγχειρίδια όπως κεφαλαίων, ενοτήτων, φράσεων, λέξεων, εικόνων, ερωτήσεων, ασκήσεων κλπ. Επιχειρήθηκε ακόμη η σύγκριση μεταξύ των δύο διδακτικών βιβλίων Χημείας Γ' Γυμνασίου και Α' Λυκείου, με σκοπό να διερευνηθεί αν υπερτερεί κάποιο εγχειρίδιο μιας από τις δύο βαθμίδες, ως προς την πλήρωση των τιθέμενων κριτηρίων, με στόχο να αναδειχθεί η ύπαρξη ή όχι συνέχειας και συνοχής στην εκπαίδευση των μαθητών στο μάθημα της Χημείας. Η σημασία της παρούσας έρευνας είναι εμφανής αν ληφθεί υπόψη το γεγονός πως τα αποτελέσματα της ανάλυσης αυτής θα μπορούσαν να παρέχουν κατευθύνσεις στον εκπαιδευτικό σχεδιασμό και τον καθορισμό της ύλης των σχολικών μαθημάτων Χημείας αλλά και να βοηθήσουν τους εκπαιδευτικούς στην επιλογή του κατάλληλου εκπαιδευτικού υλικού και την οργάνωση της διδασκαλίας. Επιπρόσθετα η μελέτη αυτή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να αναδειχθούν μέθοδοι, διαδικασίες και τρόποι για την προσέλκυση του ενδιαφέροντος των μαθητών και τη βελτίωση της κατανόησης του μαθήματος της Χημείας. / This study aims to analyze the content of school Chemistry books taught in the High School in Greece. Initially, given the literature and corresponding curricula detected some criteria according to which the teaching and learning of chemistry becomes more efficient, effective and useful for students. Some of these criteria are: the supplied knowledge to everyday life (society - technology), the interdisciplinary and multidisciplinary knowledge, the correlation between the studied concepts, usability of knowledge - "need to know", the existence of specific "frame" of teaching, but also students to understand why should study the curriculum. The sample consists of third High school class Chemistry student books (date 2011) and first of Lyceum (date 2011). This study analyzed and compared the two student books based on the criteria of interdisciplinarity and the connection of the provided knowledge to everyday life. First, we investigated whether the above books meet the listed criteria, and to what extent, through mapping and classifying with the listed criteria items included in planned books as chapters, sections, phrases, words, pictures, questions, exercises, etc. Even attempted a comparison between the two teaching Chemistry books third class of high school and firt class of Lyceum, in order to investigate whether outweighs one of the books in criteria in order to demonstrate the existence or not of continuity and consistency in the chemistry education of students. The importance of this research is evident considering the fact that the results of this analysis could provide guidance on educational planning and determining the matter of school chemistry courses and this study could assist teachers in choosing the appropriate educational material and organizing teaching. Additionally, the study could be used to highlight methods, procedures and ways to attract the interest of students and to improve understanding of chemistry.

The construction industry is the largest consumer of materials in our society. Approximately 40% of all materials used are related to this section of the industry. Equivalent is the impact of the sector’s activities to the environment in terms of non-renewable energy sources (grey energy), gas emissions (mainly CO2), solid waste, etc. With concrete being the most widely used construction material (second only to water in total volumes consumed annually by society) and cement being the essential “glue” in concrete, emphasis should be placed on investigating and enforcing appropriate ways, methodologies and policies, to make cement manufacturing and the construction industry in general a more environmental friendly sector. At the same time, by considering, at one hand the significant amount of research and breakthroughs achieved on structural materials and design, as well as the level of sophistication of the modern European Standards and structural codes, and on the other hand, the increasing cases of premature deterioration of concrete structures, particular emphasis should also be placed on safeguarding the service life of reinforced concrete structures (in addition to tackling their environmental burden). That is why it is very important to introduce the sustainable way of thinking and the concept of industrial ecology on the preliminary design stages of a structure, on the material selection process and on the service life estimation stage, in achieving a robust durable reinforced concrete (RC) structure (for a given service life) with the minimum environmental burden. Thus, the main objective of the present Thesis is to focus on identifying and quantifying a structured framework of the appropriate methodologies in formulating an Integrated Design Process (IDP) for the design of durable and sustainable structures at the minimum environmental and economical cost (without compromising issues of structural safety) and also in identifying and demonstrating ways of industrial ecology for the sustainable development of the cement and construction industry. The present Thesis contributes to the evaluation of the environmental cost of each component of concrete and to provide the best possible mix design configuration (by means of a holistic analytical software tool) in terms of low environmental cost, as well as, to assess this proposed configuration in terms of strength and durability requirements. Overall, it has to be emphasized that through the present Thesis a new indicator is proposed for design purposes: the environmental cost, which can be added to the existing strength, durability and economic cost indicators towards an integrated design optimization of concrete structures. Finally, it is concluded that the incorporation of new Supplementary Cementing Materials (SCM), as biomass ashes and especially Rice Husk Ash (RHA), offers new perspectives for decreasing the environmental cost of constructions. / Η κατασκευαστική βιομηχανία αποτελεί τον μεγαλύτερο καταναλωτή υλικών στην κοινωνία μας. Περίπου το 40% όλων των υλικών που χρησιμοποιούνται σχετίζονται με αυτόν τον τομέα της βιομηχανίας. Αντίστοιχο αντίκτυπο έχουν και οι δραστηριότητες του τομέα στο περιβάλλον σε ότι αφορά τις μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειας («γκρίζα» ενέργεια), αέριες εκπομπές (κυρίωςCO2 ), στερεά απόβλητα, κλπ. Δεδομένου ότι το σκυρόδεμα αποτελεί το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο δομικό υλικό (δεύτερο μετά το νερό σε συνολικούς όγκους που καταναλώνονται ετησίως από την κοινωνία) και ότι το τσιμέντο είναι η απαραίτητη «κόλλα» στο σκυρόδεμα, έμφαση πρέπει να δοθεί στη διερεύνηση και επιβολή κατάλληλων τρόπων, μεθοδολογιών και πολιτικών για τη μετατροπή της τσιμεντοβιομηχανίας και της κατασκευαστικής βιομηχανίας σε έναν γενικά περισσότερο περιβαλλοντικά φιλικό τομέα. Ταυτόχρονα, λαμβάνοντας υπόψη από τη μια μεριά τη σημαντική ποσότητα έρευνας και τα επιτεύγματα σχετικά με τα δομικά υλικά και τον σχεδιασμό, και επιπλέον το επίπεδο της επιτήδευσης των σύγχρονων Ευρωπαϊκών Προτύπων και κατασκευαστικών κανονισμών, και από την άλλη μεριά τις αυξανόμενες περιπτώσεις της πρώιμης φθοράς των κατασκευών από σκυρόδεμα, ιδιαίτερη έμφαση θα πρέπει να δοθεί στη διασφάλιση της διάρκειας ζωής των κατασκευών οπλισμένου σκυροδέματος (σε συνδυασμό με την αντιμετώπιση της περιβαλλοντικής τους επιβάρυνσης). Για το λόγο αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντική η εισαγωγή του βιώσιμου τρόπου σκέψης και της έννοιας της βιομηχανικής οικολογίας στα προκαταρκτικά στάδια σχεδιασμού μιας κατασκευής, κατά τη διαδικασία επιλογής υλικών και κατά το στάδιο εκτίμησης της διάρκειας ζωής, ώστε να επιτευχθεί μια εύρωστη, ανθεκτική κατασκευή οπλισμένου σκυροδέματος (για δεδομένη διάρκεια ζωής) με την ελάχιστη περιβαλλοντική επιβάρυνση. Συνεπώς, ο κύριος στόχος της παρούσας Διατριβής είναι να επικεντρωθεί στον εντοπισμό και ποσοτικοποίηση ενός δομημένου προτύπου κατάλληλων μεθοδολογιών για τον σχηματισμό μιας Ενοποιημένης Διαδικασίας Σχεδιασμού για τον σχεδιασμό ανθεκτικών και βιώσιμων κατασκευών με το ελάχιστο περιβαλλοντικό και οικονομικό κόστος (χωρίς συμβιβασμούς σε θέματα που άπτονται της κατασκευαστικής ασφάλειας) και επίσης για την αναγνώριση και επίδειξη τρόπων βιομηχανικής οικολογίας για την βιώσιμη ανάπτυξη της βιομηχανίας τσιμέντου και σκυροδέματος. Η παρούσα Διατριβή συνεισφέρει στην αξιολόγηση του περιβαλλοντικού κόστους κάθε συστατικού του σκυροδέματος αλλά και στην παροχή ενός καλύτερου δυνατού σχεδιασμού σύνθεσης σκυροδέματος (μέσω ενός ολιστικού αναλυτικού λογισμικού) υπό όρους χαμηλού περιβαλλοντικού κόστους, καθώς και στο να αξιολογήσει την προτεινόμενη σύνθεση υπό όρους αντοχής και απαιτήσεων ανθεκτικότητας. Συνολικά, πρέπει να τονισθεί ότι στη παρούσα Διατριβή προτείνεται για πρώτη φορά ένας νέος δείκτης για σκοπούς σχεδιασμού: το περιβαλλοντικό κόστος, το οποίο μπορεί να προστεθεί στους υπάρχοντες δείκτες αντοχής, ανθεκτικότητας και οικονομικού κόστους προς μια ολοκληρωμένη αριστοποίηση σχεδιασμού κατασκευών από σκυρόδεμα. Τέλος, προκύπτει το συμπέρασμα ότι η ενσωμάτωση νέων συμπληρωματικών υδραυλικών υλικών (SCM: Supplementary Cementing Materials), όπως οι τέφρες βιομάζας και ειδικά η τέφρα φλοιού ρυζιού (RHA: Rice Husk Ash), προσφέρει νέες προοπτικές για τη μείωση του περιβαλλοντικού κόστους σκυροδέματος.