- / -

The present thesis offers a thorough examination of Modern Greek distributive determiner (o) kathe (every, each, any) nominal phrases and accounts for the different readings of these expressions. Kathe NPs exhibit a universal distributive every reading (definite use), a Free Choice any (indefinite use) and a kind interpretation. O kathe NPs exhibit a universal distributive each reading (familiar and definite use), a Free Choice any and an Indiscriminative Free Choice just any reading (indefinite uses). In line with previous proposals for every, I suggest that kathe determiners do not lexicalize a universal operator. Following Szabolcsi (2010) on every NPs, I argue that (o) kathe NPs are (inherently) indefinite expressions (in the sense of Heim 1982) that make part of a quantificational concord. A distributive operator binds the element variables of their NP set; a clause-typing operator in the left periphery, a Definiteness, a Generic or a Modal Operator binds the context set variables of the NP, rendering a universal, a kind or an FC reading to the expression, accordingly. The presence of different sentential operators under C determines the readings that arise. I argue that binding by these operators corresponds to two Agree operations in syntax: One is between the Distributive operator in C and Q on the DP as well as with Aspect on the vP. The other one is between the sentential operator and the relevant feature on Q but also on TP/ vP. The quantificational chains formed are argued to be, to some extent, similar to that of wh- chains. In Chapter 1, I present the essential syntactic and semantic background, as well as an outline of my proposal to the riddle of every and (o)kathe NPs interpretational variability. In Chapter 2, I discuss and analyze the syntax of Determiner Phrases and Quantifier Phrases and in particular the syntactic structure of Greek kathe, o kathe, oli i NPs, as well as that of English every, each, all and all the NPs. In Chapter 3 I investigate the different readings the kathe and o kathe NPs give rise to and the semantics behind that, as well as previous approaches on the issue. In Chapter 4, I explain the interpretational variability of the expression in hand as a result of the binding of the NPs’ context set variables by different Operators (a Definiteness, a Generic or a Modal Operator) and Operation Agree. In Chapter 5, I discuss how the theory proposed for Greek kathe, o kathe and English every, each NPs could explain relevant phenomena of quantificational variability in Chinese and Japanese, as well as Greek Polarity phenomena. In Chapter 6, I conclude the discussion. / Η παρούσα διατριβή προσφέρει μια αναλυτική εξέταση των επιμεριστικών δεικτών κάθε και ο κάθε της Νέας Ελληνικής και των Ονοματικών Φράσεών τους, όπως επίσης και μία εξήγηση για τις ποικίλες διαφορετικές ερμηνείες των εκφράσεων αυτών, αλλά και των αντιστοίχων της Αγγλικής. Οι Ονοματικές Φράσεις (ΟΦ) με το κάθε (κάθε ΟΦ) στην οριστική τους χρήση παρουσιάζουν μία ερμηνεία καθολικής ποσοτικής δείξης, όπως επίσης μία ερμηνεία ελεύθερης επιλογής, αόριστης χρήσης, και μία ερμηνεία είδους. Οι Ονοματικές Φράσεις με το ο κάθε (ο κάθε ΟΦ) παρουσιάζουν μία ερμηνεία καθολικής ποσοτικής δείξης ως οριστική και οικεία χρήση, μία ερμηνεία ελεύθερης επιλογής και μία υποτιμητικής ελεύθερης επιλογής ως αόριστες χρήσεις. Σε συμφωνία με προηγούμενες αναλύσεις για τον αντίστοιχο προσδιοριστή της Αγγλικής, προτείνω ότι τα κάθε και ο κάθε δεν λεξικοποιούν τον καθολικό ποσοτικό τελεστή της λογικής. Αντίθετα, ισχυρίζομαι ότι οι Ονοματικές Φράσεις με τα κάθε και ο κάθε είναι κατά βάση αόριστες εκφράσεις, οι οποίες συμμετέχουν σε διαφορετικές ποσοδεικτικές αλυσίδες εκφράσεων κάθε φορά. Ένας επιμεριστικός τελεστής στην αριστερή περιφέρεια δεσμεύει την στοιχειώδη μεταβλητή του συνόλου της ΟΦ. Ένας οριστικός, ένας γενικός ή ένας τροπικός τελεστής, επίσης στην αριστερή περιφέρεια, δεσμεύει τη μεταβλητή περικειμένου, δίνοντας αντίστοιχα τις ερμηνείες της καθολικής ποσοτικής δείξης, του είδους και της ελεύθερης επιλογής. Η παρουσία διαφορετικών προτασιακών τελεστών, λοιπόν, καθορίζει την ανάδυση των διαφορετικών ερμηνειών. Επίσης, ισχυρίζομαι ότι η όλη διαδικασία της δέσμευσης αντιστοιχεί σε λειτουργίες Συμφωνείν στη σύνταξη. Οι ποσοδεικτικές αλυσίδες που σχηματίζονται είναι σε κάποιο βαθμό όμοιες με αυτές των ερωτηματικών προτάσεων. Στο Κεφάλαιο 1 παραθέτω το απαραίτητο συντακτικό και σημασιολογικό υπόβαθρο, όπως επίσης και μια προεπισκόπηση της πρότασής μου. Στο Κεφάλαιο 2 παρουσιάζεται μια συντακτική ανάλυση των εκφράσεων αυτών και των αντιστοίχων αγγλικών. Το Κεφάλαιο 3 διερευνά την σημασιολογία και τις διαφορετικές ερμηνείες. Στο Κεφάλαιο 4 προσφέρω την θεωρητική μου ανάλυση, ενώ στο Κεφάλαιο 5 παρατίθεται μία σύγκριση με ανάλογα φαινόμενα στην Κινεζική και την Ιαπωνική, όπως επίσης και με εκφράσεις πολικότητας της Νέας Ελληνικής. Στο Κεφάλαιο 6 συνοψίζονται τα συμπεράσματα της έρευνας.

Συγκριτική συντακτική ανάλυση του Παρακειμένου της Νέας Ελληνικής και των κυριοτέρων ρωμανικών και γερμανικών γλωσσών. / The present thesis is an analysis concerning the periphrases of the present perfect in Modern Greek, and in the main Romance and Germanic languages, Spanish, Portuguese, French, Italian, English, German and Dutch. It consists of three chapters. In the first chapter, I present the data concerning the formation and the uses of the present perfect in the aforementioned languages. I particularly insist on the fact that in some languages there is auxiliary selection. French, Italian, German and Dutch, on one hand, generally select the auxiliary verb “have” to form the periphrases of the present perfect of transitive verbs, whereas, they select the verb “be” to form the present perfect of unaccusative verbs. Moreover, two of these languages, French and Italian have participle agreement. The participle used in the formations of these periphrases agrees in gender and number with the subject of the phrase if the auxiliary verb “be” is used, whereas, it agrees with the object if the verb “have” is used, but only on condition that the object precedes the participle. This can occur mainly when the object is a pronoun. In the second chapter, I proceed to the syntactic analysis of the data. I look into Kayne’s (1993) analysis on auxiliary selection. Kayne, following Freeze (1992), supports that the syntactic analysis of the possessive “have” should be adopted for the auxiliary “have” as well. He believes that the only difference between the two constructions is the fact that the complement of the auxiliary “have” should be one appropriate for a participle. Moreover, Kayne (1993) supports that the two auxiliary verbs “have” and “be” are basically the same. “Have” is “be” with a locative. In this chapter I also present some additional, more recent views concerning the constructions of the periphrases of the present perfect, the ones of Iatridou (2007) and D’Alessandro (2010). In the third chapter, I look into participle agreement. I suggest that this kind of agreement is related to, and depends on the position of adjectives in each language. In languages like French and Italian the adjective is usually put after the substantive. As a result, participles only agree with the argument they characterize/determine, depending on the construction, if they are in a structural position which is compatible with the position of the adjective. In languages like German and Dutch, adjectives always precede substantives. However, participles never do so when they are part of a periphrasis of the present perfect. German and Dutch never show participle agreement. In Greek, on the other hand, the adjective can either precede or follow the verb. This seems to be the reason why participles in Greek always show agreement. Finally, in English, adjectives and consequently participles never show any kind of agreement due to the fact that they lack clitic morphology. Following Wasow (1977) and his analysis on verbal and adjectival participles, but also Kibort (2005), I support that past participles that show agreement constitute an intermediate participial category between the verbal and the adjectival ones. They seem to be “resultative” participles which act as verbs but bear adjectival features. I propose that it is possible that the function of these participles in the periphrases of the present perfect is either to produce or to reinforce the perfect of result. I conclude that Modern Greek is the only language, among the ones examined, that has unconditional participial agreement, and can produce two different kinds of the present perfect with most verbs, the perfect of experience, on one hand, and the perfect of result, on the other.

The minimalist approach to natural human language argues that the syntax of a language L maps a certain structure to a certain form at PF and to a certain meaning at LF. With the above in mind, the ideal perhaps scenario, in terms of transparency, would be that the mapping between form and meaning would be one to one. In other words, there is as much form as there is meaning. This would further imply that the mapping between form and meaning is symmetric. The present thesis studies some aspects of the form and meaning of two kinds of wh-constructions in Modern Greek, i.e., questions and sluicing, and shows that the relevant mapping may not necessarily be one to one. With respect to questions, it is argued that the same form may correspond to more than one meaning. As regards sluicing, it is proposed that there is less form than meaning. On the face of the previous, the argument will be as follows. Syntax generates form, and restricts part of meaning, while additional aspects of meaning are facilitated by PF, regarding wh-questions, and LF, concerning sluicing. Finally, since PF contributes to meaning, LF sees PF, and vice versa. / Το μινιμαλιστικό πλαίσο προσέγγισης της φυσικής ανθρώπινης γλώσσας υποστηρίζει ότι η σύνταξη μιας γλώσσας Γ αντιστοιχεί μια ορισμένη μορφή με μια ορισμένη δομή στην ΦΔ, και με μία ορισμένη σημασία στην ΛΔ. Με αυτό ως δεδομένο, το ιδεατό ίσως σενάριο, όσον αφορά στην διαφάνεια, θα ήταν ότι η αντιστοίχιση μεταξή μορφής και σημασίας είναι ένα προς ένα. Με άλλα λόγια, υπάρχει τόση μορφή όση και σημασία. Κάτι τέτοιο θα υπονοούσε επίσης ότι η αντιστοίχιση μορφής-σημασίας είναι συμμετρική. Η παρούσα διατριβή μελετά ορισμένες πτυχές δομών ερώτησης μερικής αγνοίας, και δομών εκκένωσης, στα Νέα Ελληνικά, και δείχνει ότι η εν λόγω αντιστοίχιση δεν είναι απαραίτητα ένα προς ένα. Όσον αφορά στις δομές ερώτησης μερικής αγνοίας, υποστηρίζεται ότι η ίδια μορφή μπορεί να σχετίζεται με περισσότερες από μια σημασίες. Σχετικά με τις δομές εκκένωσης, προτείνεται ότι φέρουν λιγότερη μορφή απο σημασία. Με βάση τα παραπάνω, το επιχείρημα θα έχει ως εξής. Η σύνταξη παράγει μορφή, και περιορίζει μέρος της σημασίας, ενώ ένα άλλο μέρος της σημασίας εισάγεται από την ΦΔ, όσον αφορά στις ερωτήσεις μερικής αγνοίας, και την ΛΔ, σχετικά με τις δομές εκκένωσης. Τέλος, αφού η ΦΔ συνεισφέρει στην σημασία, τότε η ΛΔ δομή βλέπει την ΦΔ, και αντιστρόφως.