Submitted by Automa??o e Estat?stica (sst@bczm.ufrn.br) on 2017-06-02T23:17:43Z No. of bitstreams: 1 EpifanioFernandesDaSilva_DISSERT.pdf: 1808656 bytes, checksum: a66e4e7210681ca2462da4ceef086da5 (MD5) / Approved for entry into archive by Arlan Eloi Leite Silva (eloihistoriador@yahoo.com.br) on 2017-06-12T21:13:37Z (GMT) No. of bitstreams: 1 EpifanioFernandesDaSilva_DISSERT.pdf: 1808656 bytes, checksum: a66e4e7210681ca2462da4ceef086da5 (MD5) / Made available in DSpace on 2017-06-12T21:13:37Z (GMT). No. of bitstreams: 1 EpifanioFernandesDaSilva_DISSERT.pdf: 1808656 bytes, checksum: a66e4e7210681ca2462da4ceef086da5 (MD5) Previous issue date: 2017-02-23 / INTRODU??O: A agressividade ? um comportamento comum a diversas esp?cies animais, incluindo humanos. Entretanto, a viol?ncia e a impulsividade, associadas ? agressividade, s?o um problema social e podem ser consideradas patol?gicas, pois est?o presentes em v?rios transtornos psiqui?tricos. Diversas ?reas encef?licas est?o associadas ? express?o do comportamento agressivo, como a am?gdala, hipot?lamo e c?rtex pr?-frontal. V?rios sistemas de neurotransmiss?o est?o mediando o comportamento agressivo, dentre eles: serotonina, dopamina, noradrenalina e GABA. De maneira geral, os alvos terap?uticos dispon?veis para controle da agressividade modulam a fun??o dos sistemas de neurotransmissores acima. A nociceptina/orfanina FQ (N/OFQ) ? um heptadecapept?deo que atua como ligante do receptor NOP. Evid?ncias cl?nicas e pr?-cl?nicas mostram o envolvimento do sistema N/OFQ ? receptor NOP com transtornos psiqui?tricos, incluindo aqueles nos quais a agressividade est? associada. OBJETIVO: Este trabalho investigou o efeito de f?rmacos cl?ssicos e ligantes do receptor NOP no comportamento agressivo de camundongos machos, por meio do teste do residente-intruso. M?TODOS: Foram utilizados camundongos Swiss machos. Valproato 300 mg/kg, L?tio 50 mg/kg, Carbamazepina 20 mg/kg e Diazepam 1 mg/kg foram os f?rmacos cl?ssicos utilizados nesse estudo. Dentre os ligantes NOP utilizados destacam-se: Ro 65-6570 (0,01 ? 1 mg/kg), agonista pleno, AT-090 (0,01-0,1 mg/kg), agonista parcial, SB-612111 (1- 10 mg/kg), antagonista NOP. Para o teste do residente-intruso, camundongos machos foram isolados por 7 dias (residentes). Nos 8? e 11? dia, foram realizadas sess?es de avalia??o da agressividade, por meio da inser??o de um camundongo intruso na caixa do residente por 10 min. No dia 8, a agressividade basal foi avaliada sem qualquer tratamento pr?vio; no dia 11, o mesmo camundongo residente foi novamente avaliado, ap?s ter recebido o tratamento relativo ao seu grupo experimental. O campo aberto foi utilizado para avaliar o efeito dos f?rmacos na atividade locomotora. RESULTADOS: Valproato, L?tio, Carbamazepina reduziram o comportamento agressivo no teste do residente-intruso, enquanto que o tratamento com Diazepam n?o afetou a agressividade dos residentes. A administra??o de Ro 65-6570 (em todas as doses testadas) e AT-090 (na dose mais alta), aumentou o comportamento agressivo. J? o agonista parcial, AT-090, nas menores doses, reduziu discretamente a agressividade dos residentes. O tratamento com SB-612111 n?o modificou o comportamento agressivo dos animais. Nenhum dos tratamentos alterou a atividade locomotora dos animais. CONCLUS?O: Os f?rmacos cl?ssicos utilizados na cl?nica para tratamento de transtornos psiqui?tricos, os quais incluem sintomas de agressividade, foram eficazes em controlar a agressividade nos camunodngos residentes. Por outro lado, a ativa??o do receptor NOP tende a aumentar o comportamento agressivo, enquanto que o bloqueio deste sinal n?o foi modifica este comportamento. Em ?ltima an?lise, com estes dados sugere-se que os agonistas NOP poderiam promover como efeito adverso aumento da agressividade. / INTRODUCTION: Several species including humans display aggressive behavior. However, violence and impulsivity related to aggressiveness represent a social problem. Indeed, aggressive behavior can be considered symptoms of many psychiatric disorders. Some of the brain areas involved in aggression include amygdala, hypothalamus, and prefrontal cortex. Aggressiveness is modulated by different neurotransmitters, such as serotonin, dopamine, noradrenaline and GABA. These systems represent the therapeutic targets available to treat aggressiveness. The nociceptin/orphanin FQ (N/OFQ) is a heptadecapeptide acting as endogenous ligand of NOP receptor. Clinical and preclinical findings suggest the involvement of N/OFQ ? NOP receptor system with psychiatric disorders, including those related to aggressiveness. AIM: This study investigated the effects of standard drugs as well as NOP receptor ligands on aggressiveness in mice submitted to the resident-intruder test. METHODS: Male Swiss mice were used to develop this study. Valproate 300 mg/kg, Lithium 50 mg/kg, Carbamazepine 20 mg/kg, and Diazepam 1 mg/kg were used as standard drugs. The NOP ligands Ro 65-6570 (0.01 ? 1 mg/kg), full agonist, AT-090 (0,01 ? 0,1 mg/kg), partial agonist, and SB-612111 (1 ? 10 mg/kg), antagonist, were used. In the resident-intruder test, male mice were housed individually for 7 days (residents) before the experiment. The aggressiveness of each resident mouse was tested twice, at 8th and 11th days, by inserting an intruder mouse in the resident cage for 10 min. Day 8 of experiment, the basal aggressiveness of resident mice was recorded without pharmacological treatment; Day 11 of experiment, the same mouse was re-tested after being treated. The open field was used to evaluated the spontaneous locomotor activity . RESULTS: Valproate, Lithium, and Carbamazepine reduced the aggressive behavior of resident mice, while Diazepam did not affect the agressiveness. Ro 65-6570 (at all doses) and AT-090 (at the highest dose), increased aggressiveness. The partial agonist, AT-090, at lowest doses, slightly reduced aggressive behavior. The treatment with SB-61211 did not modified the aggressive behavior of mice. None of the treatments affected the locomotor activity. CONCLUSION: Standard drugs used in therapy for psychiatric disorders were effective on aggressiveness control in the resident mice. In contrast, the activation of NOP receptor tends to increase the aggressive behavior, while the blockade of this signal did not modify this behavior. Ultimately, these data suggest that NOP agonists could increase aggressive behavior as an adverse event.

Articulant la question de l’existence d’une « région diplomatique », espace culturel saisi à travers les pratiques de l’écrit documentaire, avec celle de l’émergence de centres d’écriture, cette enquête met en évidence dans la Provence des Xe et XIe siècles, une affirmation progressive et contrastée des institutions ecclésiastiques dans l’écrit diplomatique. Par la circulation des modèles et des hommes, la Provence occidentale avait constitué, entre 950 et 1010 environ, un réseau partageant des pratiques communes. Le début du XIe siècle a vu une rupture par le déclin rapide de la diplomatique entre particuliers et la disparition des scribes à la clientèle multiple actifs dans les cités. Contrôlant davantage la rédaction des actes dans la première moitié du XIe siècle, les centres d’écritures n’ont pas infléchi le formulaire de la même manière. Développant une diplomatique profondément originale, Saint-Victor de Marseille a été le monastère le plus enclin à recourir à des formes ornées, par la rhétorique des préambules et les discours pastoraux qui valorisaient l’aumône des aristocrates. Au milieu du XIe siècle, une seconde rupture apparaît à Saint-Victor, par un abandon des formes maison au profit d’un formulaire simplifié. Cette forte propension victorine à décider du profil des actes apparaît comme une attention à la valeur de média de l’acte, par ailleurs tangible par les utilisations des archives et leur valorisation par le classement et la compilation du grand cartulaire. / By the articulation of two main issues, i. e. the existence of a "diplomatic area" understood as a cultural space delimited through the practices of document writing, and the development of centers of writing, this study highlights the increasingly importance and contrasting influence of the ecclesiastical institutions on the diplomatic writing in Provence in the 10th and 11th centuries. The circulation of men and formulaic patterns made of western Provence, from about 950 to 1010, a network that allowed the spreading of common practices. In the early 11th century, one sees a break in this evolution as a consequence of the rapid decline of the use of diplomatics for private interactions and the disappearance of scribes who used to have a large clientele in the cities. Thanks to a better managing of the writing of documents in the first half of the 11th century, the scriptoria have not modified in the same way the formulaic patterns. The scribes of the abbey of Saint-Victor of Marseilles developed a highly original diplomatic practice based on stylistic and rhetorical devices, which are reflected in the preambles and the pastoral references praising the alms of aristocratic families. A second break with the traditions occurred at Saint-Victor in the middle of the 11th century, when the home-made formulas were replaced by simplified ones. The care Saint-Victor took of the appearance of the documents shows a special concern for the media feature of the document, which is also apparent in the use of archives and their valorization through the classification of charters and the compilation of a large cartulary.

Την εργασία απασχολούν οι τεχνικές του θεάτρου εν θεάτρω στη νεοελληνική δραματουργία που χρησιμοποιεί τον αρχαίο μύθο ως ανακλαστικό καθρέπτη, ο οποίος τέμνει τις πλοκές του έργου-πλαισίου και του εγκιβωτισμένου έργου και αναπτύσσει μια ειρωνική μεταγλώσσα, που διαφοροποιεί αισθητικά και υφολογικά την επική και τραγική ποίηση από τη νεωτερική, μεταπολεμική δραματουργία που τις εγκιβωτίζει. Αφού εκτεθούν τα προβλήματα που προκύπτουν από την ευρυχωρία του όρου μεταθέατρο, που «εγκιβωτίζει» το θέατρο εν θεάτρω, ο τελευταίος εξετάζεται ως ειδική μορφή, φόρμα, υπο-είδος και τεχνική, όπως ορίστηκε από τη δραματουργία του μπαρόκ, εκείνη της ρομαντικής ειρωνείας, του Πιραντέλλο, μέχρι τη μεταμπρεχτική και μεταμπεκετική δραματική παραγωγή, για να δοθεί τελικώς έμφαση στην αποκλειστικά αρχαιόθεμη ελληνική και αλλοδαπή δραματική σχετική παραγωγή. Στο corpus περιλαμβάνονται τρία νεοελληνικά αρχαιόμυθα έργα: Η βουή (1997) του Παύλου Μάτεσι, που εγκιβωτίζει ανολοκλήρωτη παράσταση και την αυτοσχέδια πρόβα της, με απαγγελίες και μίμηση μικροεπεισοδίων από την Ιλιάδα, και ανεκδοτολογικό υλικό από την τρωική περιπέτεια, σε ένα έργο-πλαίσιο που επανεξετάζει το μύθο των Ατρειδών, υιοθετώντας ανοίκειες σε αυτόν δομές˙ Η τελευταία πράξη (1998) του Ιάκωβου Καμπανέλλη, όπου, με αφορμή το επικό οδυσσεϊκό παρελθόν και μια προγενέστερη πραγμάτευση του μύθου από το συγγραφέα, στήνεται ένα τριπλό θέαμα με ένα εξωσκηνικό δράμα, ένα αθέατο εσωσκηνικό δράμα και μια ανοιχτή προς όλους δοκιμή, με κεντρική μορφή τον αθέατο, διηγητικό Οδυσσέα, που διεκδικεί νέα οδύσσεια μέσω του θεάτρου˙ και Οι ηθοποιοί (2001) του Γιώργου Σκούρτη, όπου οι ηθοποιοί-χαρακτήρες του διεκδικούν με το εγκιβωτισμένο έργο εγκατάσταση στη «σοβαρή μυθολογία», εμφανίζοντας τον προς παράσταση Αγαμέμνονα ως Βίβλο, στις διατάξεις της οποίας υπάγονται τα περιστατικά των τριών τους, προκειμένου να ελεγχθούν οι εκλεκτικές τους συγγένειες με τους ήρωες του οίκου των Ατρειδών. Η μελέτη στα εν λόγω θεατρικά έργα, των χρήσεων των εγκιβωτισμών παραστάσεων και προβών, σε καθορισμένα ή συγκεχυμένα χρονικά και χωρικά πλαίσια, επιχειρεί να εξηγήσει τις δυνατότητες μετατόπισης ηθοποιών και εξωκειμενικών θεατών σε ρητές ή άρρητες μυθοπλασίες, καθώς και τις δυνατότητες παραβίασης του συνόρου μύθου και πραγματικότητας. Εξηγείται κατά πόσον σε επίπεδο υπερκειμενικής ζενετικής διακειμενικότητας τα υποκείμενα έργα καθορίζουν τη μυθοπλασία του έργου-πλαισίου, του εγκιβωτισμένου ή και των δύο, και αν δικαιώνεται ο χαρακτηρισμός υποκείμενο ως ενθυλακωμένο έργο στο υπερκείμενό του πρωτεύον. Η συνεξέταση συμβάλλει στον έλεγχο τού κατά πόσον η εγκιβωτισμένη ή η πλαισιωτική μυθοπλασία, που αρδεύεται από την προϋπάρχουσα κειμενική τραγική, επική ή άλλη κλασική παράδοση, κυρώνει ή υπονομεύει τις τραγικές δέσεις και λύσεις ή διανοίγει προοπτικές σε νέους μύθους. Μέσα από την εξέταση, διαφαίνεται πώς ο χειρισμός του θεάτρου εν θεάτρω γίνεται ένας χειρισμός μιας ρητορικής περί της ύπαρξης, της αναβίωσης ή του θανάτου του αρχαίου μύθου στο πεδίο της νεωτερικότητας. / -

No description available.

No description available.

No description available.