Made available in DSpace on 2014-10-09T12:32:36Z (GMT). No. of bitstreams: 0 / Made available in DSpace on 2014-10-09T14:10:17Z (GMT). No. of bitstreams: 1 03269.pdf: 4525465 bytes, checksum: 8d08a1f89182180eaf465278796a6732 (MD5) / Tese (Doutoramento) / IPEN/T / Instituto de Pesquisas Energeticas e Nucleares - IPEN/CNEN-SP

More accurate knowledge of gamma-ray heating in nuclear reactors has beenlisted as a high priority request by the NEA [23]. In response to this the SpecTrometerfor Exotic Fission Fragments (STEFF), a 2-velocity, 2-energy spectrometer assembledby the Manchester Fission Group has been used to take measurements ofprompt gamma-rays from thermal fission of U-235. Through the procedures discussed,the average total gamma-ray energy and average multiplicity were determined to be8.40 +/- 0.26 MeV and 7.74 +/- 0.12, respectively. The single energy spectrum for eachindividual detector has been determined as well as the total energy distribution. A new parallel plate avalanche counter has been tested for its potential to improvethe timing resolution of the current STEFF stop detector. The timing resolution ofthe new detector is found to be 337 ps, an improvement of 75 % on the previous stopdetector. The pulse shapes created by a fission fragment in an ionisation chamber havebeen investigated. The relationship with fragment atomic number has been tested byemploying the Lohengrin spectrometer to separate fragments by mass so that theirindividual pulse shapes can be studied. Evaluation work has been performed at the NNL, Cumbria, under the supervisionof Dr Robert Mills. Experimental data determined from the spontaneous fission ofCf-252 has been extracted and evaluation techniques performed upon it so that thedata can be considered for inclusion within an evaluated nuclear database.

We present the results of a program to map the Sh2-235 molecular cloud complex in the CO and (CO)-C-13 J = 2 - 1 transitions using the Heinrich Hertz Submillimeter Telescope. The map resolution is 38 '' (FWHM), with an rms noise of 0.12K brightness temperature, for a velocity resolution of 0.34 km s(-1). With the same telescope, we also mapped the CO J = 3 - 2 line at a frequency of 345 GHz, using a 64 beam focal plane array of heterodyne mixers, achieving a typical rms noise of 0.5 K brightness temperature with a velocity resolution of 0.23 km s(-1). The three spectral line data cubes are available for download. Much of the cloud appears to be slightly sub-thermally excited in the J = 3 level, except for in the vicinity of the warmest and highest column density areas, which are currently forming stars. Using the CO and (CO)-C-13. J = 2 - 1 lines, we employ an LTE model to derive the gas column density over the entire mapped region. Examining a 125 pc(2). region centered on the most active star formation in the vicinity of Sh2-235, we find that the young stellar object surface density scales as approximately the 1.6-power of the gas column density. The area distribution function of the gas is a steeply declining exponential function of gas column density. Comparison of the morphology of ionized and molecular gas suggests that the cloud is being substantially disrupted by expansion of the H II regions, which may be triggering current star formation.

BK virus (BKV) is a ubiquitous polyomavirus known to asymptomatically reside in the renal tissues of up to 90% of the human population. BK virions reactivate during periods of intense immunosuppression and can cause disease in renal transplant recipients, such as BKV-associated nephropathy (BKVAN). BKVAN can lead to loss of the transplanted renal grafts. For this reason, the study of BKV biology is of importance to the transplant community. Previous studies have shown that BKV upregulates the pro-growth mTOR pathway in host cells, thereby increasing BKV replicative efficiency. Downstream effectors of the mTOR pathway, particularly p70S6 kinase, control the basal rate of protein translation, in part through regulation of ribosomal biogenesis. It was hypothesized that viral upregulation of the mTOR pathway is beneficial for viral replication due to an increase in the number of ribosomes available to translate viral proteins. Therefore, inhibition of the mTOR pathway could reduce viral replication. This study investigated whether host cell mTOR inhibition could reduce BK viral replication in an in vitro model. We utilized the dual PI3K/mTOR inhibitor NVP BEZ-235 (Novartis Pharmaceuticals), which potently downregulates expression of both upstream (PI3K) and central (mTOR) effectors of the mTOR pathway. Immortalized renal epithelial cells were exposed to varying concentrations of BEZ-235 for a period of 48 hours, infected with BK virus for three hours, and allowed to grow for a further 48 hours. Cell populations were then assayed via quantitative PCR (qPCR), Western blotting and fluorescent immunohistochemical staining to determine the effect of BEZ-235 on BK viral replication. Western blot experiments confirmed the effectiveness of BEZ-235's inhibition of the mTOR pathway in a renal epithelial cell culture model, as well as downregulation of the mTOR pathway during BK viral infection. Western blotting for the key BK replicative protein Large T antigen showed a dose-dependent decrease in expression, with increasing concentrations of BEZ-235. Fluorescent immunohistochemical staining showed a dose-dependent decrease in expression of Large T antigen staining in host cell nuclei. qPCR results were inconclusive, in that no clear pattern in the number of BKV genomes per cell population could be observed across the range of BEZ-235 concentrations tested. While results from our study indicate that BEZ-235 can reduce BKV replication in vitro, further in vitro experimentation, including repetition of approaches already carried out as well as novel approaches, will be needed to definitively confirm inhibition of the mTOR pathway as a viable antiviral strategy.

No description available.

No description available.

Thèse en cotutelle : Université Laval, Québec et Université de Strasbourg, France. / Ce mémoire de maîtrise porte sur l'Histoire des empereurs romains d'Hérodien. Réflexion en quatre parties, cette étude s'intéresse à la représentation des bons et mauvais empereurs chez l'historien et, plus largement, à sa conception du vice et de la vertu. Le premier chapitre analyse les caractéristiques politiques, militaires et personnelles de Marc Aurèle, son optimus princeps. Le deuxième chapitre montre comment Hérodien évalue les empereurs subséquents d'après le modèle inaugural de Marc. Les portraits choisis, pour illustrer cette consécration par l'imitation, sont ceux de Macrin, Commode, Sévère, Alexandre et Pertinax. Le troisième chapitre étudie de façon thématique les vices principaux des tyrans. Le quatrième chapitre examine en détail trois cas de vices uniques, selon la méthode particulière de composition d'Hérodien : la cruauté pour Caracalla et Maximin et l'impiété pour Héliogabale. La conclusion s'attache aux questions du caractère inné et des mérites propres et aux portraits des derniers bons empereurs du récit, Maxime et Balbin.

This thesis examines attitudes and approaches towards death, as well as aesthetic representations of death, in Anglo-Saxon hagiography. The thesis contributes to the discussion of the historical and intellectual contexts of hagiography and considers how saintly death-scenes are represented to form commentaries on exemplary behaviour. A comprehensive survey of death-scenes in Anglo-Saxon hagiography has been undertaken, charting typical and atypical motifs used in literary manifestations of both martyrdom and non-violent death. The clusters of literary motifs found in these texts and what their use suggests about attitudes to exemplary death is analysed in an exploration of whether Anglo-Saxon hagiography presents a consistent aesthetic of death. The thesis also considers how modern scholarly fields such as thanatology can provide fresh discourses on the attitudes to and depictions of ‘good' and ‘bad' deaths. Moreover, the thesis addresses the intersection of the hagiographic inheritance with discernibly Anglo-Saxon attitudes towards death and dying, and investigates whether or not the deaths of native Anglo-Saxon saints are presented differently compared with the deaths of universal saints. The thesis explores continuities and discontinuities in the presentations of physical and spiritual death, and assesses whether or not differences exist in the depiction of death-scenes based on an author's personal agenda, choice of terminology, approaches towards the body–soul dichotomy, or the gender of his or her subject, for example. Furthermore, the thesis investigates how hagiographic representations of death compare with portrayals in other literature of the Anglo-Saxon period, and whether any non-hagiographic paradigms provide alternative exemplars of the ‘good death'. The thesis also assesses gendered portrayals of death, the portrayal of last words in saints' lives, and the various motifs relating to the soul at the moment of death. The thesis contains a Motif Index of saintly death-scenes as Appendix I.

Στην παρούσα διδακτορική διατριβή έγινε μελέτη πολυμερικών βουρτσών που διαμορφώνονται από συμπολυμερή πολυστυρενίου-πολυβουταδιενίου που φέρουν στην άκρη τους ομάδες ικανές να προσροφηθούν (PS-PB-Zw) Η μελέτη έγινε κυρίως με την τεχνικής της μέτρησης δυνάμεων (SFA) και της ανάκλασης νετρονίων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι γραμμικές πολυμερικές αλυσίδες όπου ένα μεγάλου μοριακού βάρους πολυμερές φέρει στην άκρη του μια μόνο ακραία ομάδα. Τα γραμμικά αυτά συμπολυμερή είχαν μελετηθεί και στο παρελθόν. Το ζητούμενο όμως ήταν να μεταβάλλουμε την αρχιτεκτονική αυτή και να παρατηρήσουμε τις πιθανές μεταβολές στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των προσροφημένων πολυμερικών στρωμάτων που διαμορφώνουν. Ως μέτρο σύγκρισης μελετήσαμε αρχικά τις ήδη μελετημένες γραμμικές αλυσίδες και στη συνέχεια προχωρήσαμε στη μελέτη των νέων δειγμάτων. Προσθέσαμε δύο και τρεις ακραίες ομάδες στο άκρο της πολυμερικής αλυσίδας μεγάλου μοριακού βάρους και αναμέναμε σύμφωνα με θεωρητικές προβλέψεις αύξηση στο προσροφημένο ποσό. Η αύξηση αυτή θα ήταν εμφανής μέσω της αύξησης του πάχους του πολυμερικού στρώματος που εύκολα μπορεί να μετρηθεί με την τεχνική της μέτρησης των δυνάμεων αλληλεπίδρασης. Επίσης μετρήσαμε άμεσα το προσροφημένο ποσό και με την τεχνική της ανάκλασης νετρονίων για πολυμερή τριών διαφορετικών μοριακών βαρών (25000, 70000 και 150000). Το σημαντικότερο αποτέλεσμά μας είναι ότι δεν παρατηρήσαμε αύξηση στο προσροφημένο ποσό σε σχέση με τις γραμμικές αλυσίδες και σε χρόνους ενός τυπικού πειράματος. Υπήρχε ωστόσο η υποψία ότι σε βάθος χρόνου μπορεί να αυξάνεται το προσροφημένο ποσό. Για το λόγο αυτό διεξαγάγαμε μια σειρά από μετρήσεις «κινητικής» με την τεχνική της ανάκλασης νετρονίων, αλλά και με συμπληρωματικές τεχνικές (διέγερση επιφανειακών πλασμονίων). Καμία μεταβολή δεν παρατηρήσαμε στο προσροφημένο ποσό, ούτε σε βάθος χρόνου αλλά ούτε και με την προσθήκη επιπλέον ακραίων ομάδων ικανών να προσροφώνται σε επιφάνειες. Στη συνέχεια επεκτείναμε τη μελέτη μας στην «αντίστροφη» αρχιτεκτονική. Διατηρήσαμε μια ακραία ομάδα και προσθέσαμε δύο και τρεις πολυμερικές αλυσίδες μεγάλου μοριακού βάρους (Μr=70000). Η αρχιτεκτονική που διαμορφώσαμε με τον τρόπο αυτό ήταν ουσιαστικά αρχιτεκτονική αστεροειδών πολυμερών με μικρό αριθμό πλοκαμιών. Στη περίπτωση αυτή παρατηρήσαμε μια σταδιακή μείωση του προσροφημένου ποσού με την προσθήκη επιπλέον βραχιόνων στο αστέρι. Η μείωση αύτη έχει παρατηρηθεί τόσο από μετρήσεις δυνάμεων, όσο και από μετρήσεις με ανάκλαση νετρονίων. Στα προφίλ δυνάμεων παρατηρούμε διαφοροποιήσεις σε σχέση με την γενική εικόνα που εμφανίζουν οι πολυμερικές βούρτσες. Αυτές οι διαφοροποιήσεις μπορούν να ερμηνευτούν με τη βοήθεια θεωρητικών προβλέψεων για τη συμπεριφορά των αστεροειδών πολυμερών. Η μείωση του προσροφημένου ποσού με αύξηση του αριθμού των πλοκαμιών μπορεί να αποδοθεί είτε σε λόγους κινητικής, είτε σε λόγους αλληλεπίδρασης μεταξύ των πολυμερικών αλυσίδων και μεταξύ των πλοκαμιών ενός μακρομορίου. Επίσης στη παρούσα διδακτορική διατριβή μελετήσαμε τη συμπεριφορά προσροφημένων ασθενών πολυ-ηλεκτρολυτών. Οι πολυ-ηλεκτρολύτες συγκεντρώνουν σταδιακά την προσοχή όλο και περισσότερων ερευνητών καθώς εμφανίζουν αρκετές σημαντικές εφαρμογές και είναι συμβατοί με βιολογικά συστήματα. Μέχρι πριν λίγο καιρό οι ασθενείς πολυ-ηλεκτρολύτες, όπως είναι το πολυακρυλικό οξύ που μελετούμε στη παρούσα εργασία, δεν είχαν μελετηθεί εκτενώς. Η μελέτη τους παρουσιάζει δυσκολίες, λόγω της πολυπλοκότητας στη συμπεριφορά τους. Αυτή εξαρτάται τόσο από τη συγκέντρωση άλατος του διαλύματος, όσο και από το pH. Μεταβάλλαμε τόσο τη συγκέντρωση άλατος του διαλύματος, όσο και το pH του διαλύματος εξετάζοντας πως αυτά επηρεάζουν το πάχος του προσροφημένου στρώματος και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των πολυ-ηλεκτρολυτικών προσροφημένων στρωμάτων. Παρατηρήσαμε λοιπόν μείωση του πάχους της πολυ-ηλεκτρολυτικής βούρτσας με αύξηση της συγκέντρωσης άλατος. Το αποτέλεσμα αυτό είναι πλήρως συμβατό με θεωρητικές προβλέψεις. Στη συνέχεια εξετάσαμε τη συμπεριφορά των ασθενών πολυ-ηλεκτρολυτών μεταβάλλοντας το pH του διαλύματος. Παρατηρήσαμε ότι με αύξηση του pH οι πολυμερικές αλυσίδες εκτείνονταν αυξάνοντας το πάχος της πολυμερικής βούρτσας. Αυτή η συμπεριφορά είναι άμεσο αποτέλεσμα της αύξησης του βαθμού διάστασης των πολυμερικών αλυσίδων. Αυξάνοντας το pH περισσότερα φορτία αποσπώνται από την πολυμερική αλυσίδα φορτίζοντάς την έτσι ισχυρότερα. Οι απωστικές ηλεκτροστατικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των φορτίων εξαναγκάζουν την αλυσίδα σε έκταση επιμηκύνοντας την πολυμερική βούρτσα. Τα αποτελέσματα αυτά είναι επίσης σε πλήρη συμφωνία με θεωρητικές προβλέψεις. / Flexible polymer chains end-tethered to a surface in good solvent tend to extend away from the surface due to excluded volume interactions. At sufficiently high grafting densities the chains become elongated normal to the surface, this extension being opposed by an elastic restoring force of entropic origin to form a layer of stretched chains referred to as a “polymer brush”. These systems have been studied extensively in recent years by numerous experimental techniques and theoretical methods. In the present investigation we have studied asymmetric star-shaped polymers whereby the different arms are either non-adsorbing PS chains or short PB chains terminating in a zwitterionic end-group known to adsorb strongly on surfaces such as mica or quartz. In this manner, it is possible on the one hand to form brushes with a single PS chain, but multiple zwitterionic stickers, and on the other to study the reverse case of multiple non-adsorbing arms attached to a surface via a single zwitterions. We have used the surface force balance technique to determine the interaction between such brush-layers formed on mica and neutron scattering to determine the absorbed amount and interanchor distance. Interactions between polymer brushes formed by highly asymmetric star-like polymers with a long PS arm and one, two or three short PB arms each terminating in a zwitterionic end-group were studied in order to explore the effect of the sticking energy on the brush structure. Polystyrene stars with two and three tails bearing a single end group were also studied to investigate how the height of the adsorbed layer and the grafting density are affected. Our measurements show no significant differences between PS with 1, 2 and 3 end groups. This may be due to kinetic reasons since additional polymer chains are hindered from attaching to a brush-bearing surface. The behavior of two PS chains with one end-group ((PS)2-PB-X) seems not to differ appreciably from that of PS-PB-X copolymer. On the other hand three PS chains with one end-group ((PS)3-PB-X) appeared to form layers with smaller brush height and greater interanchoring distance, relative to PS-PB-X layers. We can attribute this to the extra stretching that the three-chain architecture imposes on the adsorbed brush. In the present investigation we have also studied weak polyelectrolytes. Polyelectrolytes (charged polymer chains) remain among the least understood materials despite their importance in biology (proteins, DNA) and materials science. Their behavior and characteristics are not yet fully understood because of complicated correlations due to their charged nature that gives rise to long-range interactions. The counterplay of their properties as polymers and electrolytes with counterions around polyelectrolyte chains imposes additional difficulties on explaining their behavior. The association of counterions around polyelectrolytes and the pH of the solution are two parameters than can affect the properties of such systems. Especially weak polyelectrolytes (like poly-acrylic acid) are even sensitive to pH changes because of the alterable degree of dissociation. We measured forces between two charged polymer layers of Poly (isoprene-acrylic acid) diblock copolymers adsorbed on mica surfaces. Poly (isoprene-acrylic acid) diblock copolymers can be adsorbed from one end (poly-isoprene) which is sorter than the poly-(acrylic acid) part. The properties of the polymer layer at various salt concentrations and different pH of the solutions were measured by Surface Forces Apparatus. Information about the height of the polymer layer, and the adsorbed amount were extrapolated. The extracted results were compared with theoretical predictions showing well fit.

Les biocarburants issus de la transformation de la biomasse de deuxième génération (2G), devraient remplacer les carburants fossiles dans le secteur des transports. Cependant, ces biocarburants peuvent contenir de 0.5 à 7.0 pds. % de composés oxygénés résiduels, en particulier des molécules phénoliques qui pendant la combustion dans le moteur peuvent se transformer en benzène qui est fortement cancérigène. Dans ce contexte, le défi qui se présente est de développer un processus d'adsorption sélectif pour éliminer les composés oxygénés de type phénolique des carburants liquides. Pour la première étape de notre travail, nous avons utilisé des calculs DFT pour sélectionner un matériau poreux approprié dans la famille des faujasites échangées aux cations monovalents (cation = H+, Li+, Na+, Cs+, Ag+ et Cu+) afin de trouver une formulation zéolitique avec une très forte affinité pour le phénol en présence d'eau et de toluène (molécule modèle de biocarburant). Nous avons trouvé que l’introduction de sites acides de Brønsted et de Lewis dans la structure de faujasite serait un moyen approprié de purifier sélectivement les biocarburants de deuxième génération en éliminant les molécules de phénol. La deuxième étape consiste à étudier en détail l'élimination du phénol dans une solution d'isooctane sur une faujasite contenant les protons qui ont été considérés comme de bons cations lors de la première étape. Au cours de cette étape, nous nous sommes concentrés sur l'effet du rapport Si/Al sur les capacités d'adsorption et de régénération des zéolithes étudiées. Nous avons utilisé une combinaison puissante de deux types de techniques de modélisation : i) la théorie de la fonctionnelle de la densité (DFT) qui a été utilisée pour déterminer les énergies de liaison du phénol avec plusieurs types de formulations de faujasite, ii) les simulations de type Grand Canonical Monte Carlo (GCMC) qui ont été utilisées pour trouver les capacités d’adsorption de chaque zéolite protonée utilisée. Les résultats obtenus sont comparés à ceux mesurés expérimentalement par la spectroscopie infrarouge, les courbes de percée et les expériences de désorption. Nous avons trouvé que le phénol était éliminé sélectivement de l'isooctane dans les zéolithes HY (Si/Al = 2.5) et USY (Si/Al = 47), avec une capacité maximale d'adsorption de 2.2 mmol·g-1, ce qui correspond à 3 − 4 molécules de phénol par supercage d'une structure de faujasite. La capacité maximale d'adsorption a été atteint plus rapidement dans la DAY (Si/Al = ∞), en raison de la présence de grands pores qui dépendent de la faible densité de sites acides. Nous avons également montré que les zéolithes USY ont une bonne capacité de régénération par rapport aux faujasites à forte concentration de sites protonés. En effet, après désorption à température programmée, il existe une très petite quantité de phénol résiduel dans la faujasite contenant une petite quantité de sites protonés, en accord avec la faible énergie d’adsorption du phénol théorique pour cette formulation. / Biofuels from the transformation of second-generation biomass (2G) are expected to replace fossil fuels in the transport sector. However, the biofuels obtained after the co-treatment (bio- oil refining) still contain 0.5 to 7.0 wt% oxygenated compounds, in particular phenolic molecules, which leads to form carcinogenic benzene during combustion in the engine. In this context, a new challenge is to use selective adsorption to remove phenolic compounds from liquid fuels. As a first step in our work, we used DFT calculations to design a suitable porous material in the family of faujasites exchanged with monovalent cations (cation = H+, Li+, Na+, Cs+, Ag+, and Cu+) in order to find a zeolitic formulation with a high affinity for phenol in the presence of water and toluene (biofuel model molecule). We have found that increasing the amount of the protonated and Lewis acid sites in the faujasite structure would be an appropriate mean of selectively purifying second-generation biofuels by removing phenol molecules. The second step is to study the removal of phenol from an isooctane solution over a faujasite containing protons that was considered as a good cation in the first step. Herein, we focused on the effect of the Si/Al ratio on the adsorption and regeneration capacities of the studied zeolites. For this deeper investigation, we have used a powerful combination of two types of modeling techniques: i) density functional theory (DFT) was used to determine the binding energies of phenol with several types of faujasite formulations, ii) the Grand Canonical Monte Carlo (GCMC) was used to find the adsorption capacities of each used protonated zeolite. The obtained results are compared with those measured by various experimental tools (infrared spectroscopy, breakthrough curves and desorption experiments). As results, we have found that phenol was selectively removed from isooctane into HY (Si/Al=2.5) and USY (Si/Al=47) zeolites with a maximal adsorption capacity of 2.2 mmol·g−1, which corresponds to 3−4 phenol molecules per supercage of a faujasite structure. The adsorption equilibrium was reached more rapidly in DAY (Si /Al = ∞) compared to faujasites with a large amount of protonated sites, due to the presence of large pores at the expense of micro porosity as well as a low density of acidic sites. We have also shown that USY zeolites have good regenerative capacity compared to faujasites with high amounts of protonated sites. Indeed, after temperature programmed desorption, there is a low amount of residual phenol in the faujasite containing a small amount of protonated sites, in agreement with our low adsorption energy of phenol computed for this formulation.