According to Plato, we live in a substitute world. The things we see around us are shadows of reality, imperfect imitations of perfect originals. Beyond the world of the senses, there is another, changeless world, more real and more beautiful than our own. But how can we get at this world, or attain knowledge of it, when our senses are unreliable and the perfect philosophical method remains out of reach? In the Divided Line passage of the Republic, Plato is clear that mathematics has a role to play, but the debate about the exact nature of that role remains unresolved. My reading of the Divided Line might provide the answer. I propose that the ‘mathematical’ passages of the Meno and Phaedo contain evidence that we can use to construct the method by which Plato means us to ascend to knowledge of the Forms. In this dissertation, I shall set out my reading of Plato’s Divided Line, and show how Plato’s use of mathematics in the Meno and Phaedo supports this view. The mathematical method, adapted to philosophy, is a central part of the Line’s ‘way up’ to the definitions of Forms that pure philosophy requires. I shall argue that this method is not, as some scholars think, the geometric method of analysis and synthesis, but apagōgē, or reduction. On this reading, mathematics is pivotal on our journey into the world of the Forms.

The thesis examines two of the most prominent forms of Ancient Greek medicine, rational and temple. These two forms put themselves in direct competition with each other and often tried to differentiate their form from the other. On the other hand the public often conflated these two types viewing them as one entity instead of two. The perception of Ancient Greeks was that the two forms were actually very similar and the temple practitioners and rational physicians were in many ways interchangeable.

Author's doctoral dissertation, University of Wisconsin, 1919, but not published as a thesis. / Bibliography: p. [159]-161.

Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να μελετήσει τα αρχαιόθεμα έργα του Γερμανού σκηνοθέτη, θεωρητικού και συγγραφέα Heiner Müller τα οποία έχουν παρασταθεί στην Ελλάδα. Η χρονική περίοδος που καλύπτεται είναι το διάστημα από το 1988, χρονιά κατά την οποία δόθηκε η πρώτη παράσταση μυλλερικού έργου από ελληνικό θίασο και συγκεκριμένα από το θίασο Άττις του Θόδωρου Τερζόπουλου, έως και το 2008. Δεκαεπτά χρόνια μετά τον θάνατό του, ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και θεωρητικός του θεάτρου Heiner Müller μοιάζει να εκπροσωπεί ιδανικά την σημερινή κυριαρχούσα αντίληψη για το επικείμενο τέλος της κουλτούρας του δυτικού κόσμου. Το παράδοξο είναι πώς, ενώ αποτέλεσε μια ιδιάζουσα περίπτωση ανθρώπου που δεν δίστασε να αρθρώσει ρητά, σκληρά, ανεπιφύλακτα και κυρίως αδιαπραγμάτευτα την απαισιοδοξία του για το μέλλον της ανθρωπότητας, πράγμα για το οποίο στιγματίστηκε από τη διανόηση του καιρού του, σήμερα αποτελεί το έμβλημα μιας ολόκληρης γενιάς, επειδή διείδε με ακρίβεια τη ροπή και την πορεία μας στο μέλλον και διατύπωσε με σαφήνεια τους φόβους και τις ανησυχίες της. / This project tries to emphasise on the plays of the German writer and director Heiner Müller which are based on ancient Greek plays and have been performed on the Greek stage.

Με την παρούσα μελέτη αποπειρώμαστε να παρουσιάσουμε την εξελικτική πορεία του σκηνικού οικοδομήματος του αρχαίου ελληνικού θεάτρου. Είναι μια διαδικασία που κρύβει πολλούς και πολύμορφους σκοπέλους, με ποικίλες και πολυδιάστατες ερμηνείες και απόψεις, με προσωπικές εκτιμήσεις, επιχειρηματολογημένες βάσει αρχαιολογικών ενδείξεων και προσωπικών ερευνών των διαφόρων μελετητών, με απώτερο σκοπό να αποσαφηνισθεί κατά το όσον είναι πιο δυνατό η δισεπίλυτη και δυσερμήνευτη εξέλιξη της αρχαίας ελληνικής σκηνής. Για την αμεσότερη εισχώρηση στο θέμα και στην ευρεία διάσταση των στοιχείων που τη συναποτελούν, θεωρήσαμε σκόπιμο να διαμορφώσουμε τη δομή της παρούσης εργασίας κατά χρονολογική προσέγγιση των διαφόρων φάσεων αρχιτεκτονικής εξέλιξης του σκηνικού οικοδομήματος, και όπου κρίναμε πιο σημαντικό, την επί μέρους διάκριση της κάθε χρονολογικής προσέγγισης κατά πιο εξειδικευμένο υπο–θέμα. Σ’ αυτό το σημείο, καλό θα ήταν να διευκρινιστεί πως οι κατατιθέμενες απόψεις των διαφόρων μελετητών παρουσιάζονται είτε με συγκλίνουσα μορφή είτε ως αντίθετες εκτιμήσεις, που στόχος τους είναι η σφαιρική εντύπωση που αποτυπώνεται επί του θέματος. Από την πλευρά μας, σ’ ένα τόσο σύνθετο και τις περισσότερες φορές υποθετικό θέμα, κρίνουμε αναγκαίο να μην προβούμε σε προσωπικές εκτιμήσεις, κάτι που εξάλλου, θα ήταν παρακινδυνευμένο και θα μας οδηγούσε εκτός του σκοπού της παρούσης εργασίας. Έτσι, αρκούμαστε να ακολουθήσουμε την υποδεικνυόμενη βιβλιογραφία του επόπτη καθηγητή μας και να εστιάσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο στις προσεγγίσεις, τις έρευνες και τις εκτιμήσεις των ειδικών μελετητών, παρουσιάζοντάς τις συγκριτικά. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι οι τίτλοι που διαφαίνονται στα παρακάτω κεφάλαια περιλαμβάνουν ως περιεχόμενο τις φάσεις αρχιτεκτονικής και λειτουργικής εξέλιξης του σκηνικού οικοδομήματος με όλες τις μορφές που έλαβε ανά τους αιώνες. Θα προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε, πέραν των αρχαιολογικών ενδείξεων που προκύπτουν απ’ τα ανασκαφικά στοιχεία, και στις γραπτές μαρτυρίες λογοτεχνικών και μη πηγών. Επίσης, θα αποπειραθούμε, παρουσιάζοντας τις διάφορες θέσεις των μελετητών, να προσδιορίσουμε και τη λειτουργική υπόσταση του σκηνικού κτίσματος, σε σχέση με το αρχαίο ελληνικό δράμα, καθώς είναι δύο στοιχεία αλληλένδετα μεταξύ τους και αλληλοσυμπληρούμενα. Αυτό είναι εύκολο να το κατανοήσουμε, εφόσον συνειδητοποιήσουμε ότι το δράμα προϋπήρχε και της σκηνής και του θεάτρου, με την έννοια του κτηριακού συγκροτήματος. Η ανάγκη της δρώσας πράξης ήταν αυτή που έθρεψε στους αρχαίους Έλληνες την ιδέα να αποπερατώσουν ολόκληρα κτηριακά κατασκευάσματα με σκοπό να εντάξουν σ’ αυτά την ανάγκη τους να παρακολουθήσουν τα πρώιμα αναπτυσσόμενα, τότε, δραματικά είδη. Ως εκ τούτου, θα ήταν μέγιστο σφάλμα και αμέλεια απ’ την πλευρά μας να μην παρακολουθήσουμε από κοινού τη δραματική εξέλιξη σε συνάρτηση με την αρχιτεκτονική. Ακόμη, καλό θα ήταν να τονίσουμε πως η ίδια η εξελικτική πορεία των δραματικών ειδών ήταν αυτή που τροφοδοτούσε την ιδέα για επαναπροσδιορισμό του σχεδίου της αρχιτεκτονικής όψης του θεάτρου και της σκηνής ειδικότερα στην κάθε εποχή. Οι σκηνοθετικές ανάγκες, όπως εξελίσσονταν τα δραματικά είδη, ήταν αυτές που υπαγόρευαν την αναπροσαρμογή και την τροποποίηση της ήδη υπάρχουσας όψης του θεατρικού κτίσματος. Τέλος, ολοκληρώνοντας αυτήν την πρώτη μας επαφή με τα γενικότερα σημεία του θέματος, χρήσιμο θα ήταν να αναφέρουμε ότι τα θέατρα που επιλέχτηκαν να παρουσιαστούν εκτενέστερα από άλλα, ιδίως κατά την περίοδο της ελληνιστικής εποχής, ήταν διότι, βάσει βιβλιογραφικών πηγών, είχαν περισσότερο υλικό για επιμέρους διερεύνηση, και ακόμα, ενείχαν κάποια στοιχεία, προερχόμενα από τεκμηριωμένες αρχαιολογικές πηγές, που έχριζαν πιο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, λόγω κάποιων πρωτοτυπιών που έφεραν. / With this work we try to show the steps taken, in order for the stage of ancient Greek theater to be architecturally developed.

This thesis is about Plato‘s dialogue Cratylus, which is one of the earliest texts in the history ofphilosophy of language and has generated much interpretive controversy. In the dialogue, Platoexamines two theories on the correctness of names; conventionalism and naturalism. However,there is no clear positive outcome in the dialogue in regard to the debate betweenconventionalism and naturalism. Therefore, scholars have long been divided as to what Plato‘sown position on the correctness of names is. Another puzzling feature of the dialogue concernsthe etymological section, which has often been ignored or treated in isolation in modernscholarship. This section takes up about half of the dialogue and offers elaborate explanations ofa large number of words in the Greek language. Some recent studies of the Cratylus, however,are shedding much welcome light on the etymological section and the role it plays in thedialogue as a whole. In this thesis, I compare two competing interpretations of the etymologicalsection and discuss how an understanding of the etymologies can help us understand Plato‘sposition on the correctness of names and the purpose of the dialogue as a whole. In TimothyBaxter‘s interpretation, the etymological section should be read as a parody which amounts to aPlatonic critique of a mistaken attitude towards names and language found especially in thepoetry and philosophy in Plato‘s time. David Sedley, on the other hand, argues that theetymologies are seriously intended by Plato as a method of linguistic and historical analysis, amethod he himself endorsed and practiced. If the etymologies are taken seriously, Sedley argues,they show that Plato favored a form of naturalism in regard to the correctness of names. Afterproviding an outline and evaluation of these two interpretations, the thesis concludes with myown proposal. Although I disagree with some of Sedley‘s particular interpretations andarguments, I find myself in broad agreement with his general conclusions.

The aim of this thesis is to elucidate Homeric aesthetical, ethical, and political values; the relation between these values and those of the polis; and what this relation tells us about the place of Homeric society in our account of the development of the polis. I argue that the system of value that we find in the Iliad and the Odyssey is predicated on the ideas of portion, proportion, and proper distribution. These ideas, I contend, animate the Homeric conception of justice and of appropriateness. Further, I argue that this system shares much ground with the middling ideology of the polis, but is different from this ideology in respect of the discourse of sōphrosunē and of being mesos/metrios. From this, I maintain that the Homeric worldview reflects the social and material conditions of a world that shares the basic values of the polis but is not as sociologically complex as the polis. / Thesis / Master of Arts (MA)

No description available.

Athenian painted pottery from the late Archaic and early Classical period frequently depicts images of the symposion, a popular ancient Greek drinking banquet which played an important role in ancient Athenian society. Some of these depictions include images of Eastern foreigners alongside Athenian symposiasts, identified by clothing associated with ethnic groups from ancient Mesopotamia and regions around the Black Sea. Traditionally, scholars have accepted these images as literal depictions of Eastern foreigners in the symposion or as representations of a symposiarch's authority. However, a closer look at these images and their role in the symposion suggests a different interpretation of the Eastern figures. This thesis analyzes how images were perceived by viewers at the time in the social context of the symposion and how Athenian iconography of Eastern foreigners overlapped to create a generalized "Otherness" in the Athenian imagination. In this context, the common activities and images of the symposion reinforced a shared identity among the participants, using ancient Greek pottery to present the Eastern Other as an example of poor symposion behavior, thus associating Athenian identity with proper symposion behavior. / Master of Arts / During the 6th and early 5th centuries BCE, painted pottery in ancient Athens frequently depicted images of the symposion, a type of drinking banquet popular in Athens during the period. Some images of this drinking party depict images of Eastern foreigners alongside Greek banqueters, identified by clothing associated with ethnic groups from ancient Mesopotamia and regions around the Black Sea. Traditionally, scholars have accepted these images as literal depictions of Eastern foreigners in the drinking banquet. However, a closer look at these images and how they were understood by Athenian audiences suggests a different interpretation of the Eastern figures. This thesis analyzes how images were perceived by viewers at the time and how other images of Eastern foreigners on Athenian painted pottery created stereotypes of these groups in the Athenian imagination. In this context, the activities of the symposion drinking banquet and the images which depict it associate Eastern foreigners with poor drinking behavior to associate Athenians with proper drinking behavior by contrast.

Dans l’Antiquité, en Grèce, la tragédie joue un rôle important dans la vie des Grecs. Il y avait des concours tragiques pendant des fêtes religieuses ; surtout, pendant les Grandes Dionysies, avait lieu le concours tragique le plus important. Beaucoup de dramaturges y participaient et trois grands tragiques ont émergé, dont Eschyle a été le premier dramaturge illustre et connu. Il s’inspirait des sources mythiques et des légendes antiques. Il posait les questions et présentait sur scène les problèmes que les Athéniens rencontraient. Il faisait réfléchir les citoyens athéniens par ses tragédies. Il a introduit de nombreux personnages féminins dans l’espace théâtral et leur a accordé des rôles importants. Cela ne correspondait pas à la situation réelle des femmes grecques de cette période-là. Les femmes grecques devaient rester toujours dans le gynécée, s’occuper des affaires à l’intérieur de la maison, être en charge du filage et du tissage, rester toujours silencieuses sans se mêler des affaires politiques et donner naissance aux enfants pour assurer le renouvellement des générations. En revanche, les figures féminines du monde créé par Eschyle quittent leur gynécée, voyagent, s’exposent devant le public, s’expriment à haute-voix, se mêlent des affaires politiques, refusent le mariage et la maternité ou montrent peu d’amour maternel envers leurs enfants. Mais pourquoi le dramaturge se décide-t-il à mettre sur scène de si nombreuses figures féminines qui ont un rôle important ? D’abord, il ne faut pas oublier que les personnages féminins sont joués par les acteurs masculins et que les chœurs féminins sont constitués de choreutes masculins ; par conséquent, les figures féminines sont créées par le dramaturge Eschyle. Il y a plusieurs raisons : la beauté scénique qui séduit l’attention de l’auditoire ; la nature de femme qui est à l’origine des maux humains et son irrationalité qui pousse le développement tragique ; et la faiblesse féminine qui entraîne le manque de contrôle et de maîtrise de soi et qui rend les figures féminines aptes à jouer le rôle que les personnages masculins ont du mal à interpréter. / In ancient Greece, the tragedy plays an important role in the lives of Greeks. There were tragic contests during the religious holidays. During the Great Dionysia, there was the most important tragedy contest. Many playwrights participated in it and there emerged three great tragedians, the first playwright, Aeschylus included. He was inspired by the mythical sources and ancient legends. He showed the problems met by the Athenians on stage through mythical characters. His tragedies made the Athenians think about the problems. He showed many female roles in theatrical space and put them in an important place, which didn't correspond to the real situation of the Greek women in that period. These Greek women had to remain still in the harem, take care of household affairs, charge the spinning and the weaving, always remain silent without meddling in political affairs and give birth to children for the family. In contrast, the female figures in the world created by Aeschylus leave their harem, travel, expose themselves to the public, express themselves loudly, get involved political affairs, refuse marriage and show little maternal love towards their children. But why the playwright decides to make the many female figures on stage play the important roles? First, we need to notice that the female characters are played by male actors and that the female choirs consist of male choruses, therefore, the female figures are created by the playwright Aeschylus. There are several reasons for this : the beauty in the scene attracted the attention of the audience; woman is the source of human evil ; irrationality of women drives the development of the tragedy ; and the weakness of women decides their lack of self-control and make them more suitable to play the roles that male characters struggle to interpret.