• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 20
  • 10
  • 2
  • 2
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 35
  • 35
  • 11
  • 11
  • 7
  • 6
  • 5
  • 5
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
21

Dinâmica espaço-temporal de Bemisia tabaci em cultivos de melão / Spatial-temporal dynamic of Bemisia tabaci on melon crops

Felício, Thiago Nunes Pinto 17 August 2018 (has links)
Submitted by MARCOS LEANDRO TEIXEIRA DE OLIVEIRA (marcosteixeira@ufv.br) on 2019-01-23T12:54:41Z No. of bitstreams: 1 texto completo.pdf: 813986 bytes, checksum: 8a63ebe839798d6f9e20243e05b7351c (MD5) / Made available in DSpace on 2019-01-23T12:54:41Z (GMT). No. of bitstreams: 1 texto completo.pdf: 813986 bytes, checksum: 8a63ebe839798d6f9e20243e05b7351c (MD5) Previous issue date: 2018-08-17 / O estudo da dinâmica espaço-temporal possibilita a determinação dos fatores abióticos e bióticos que afetam as épocas e locais de ataque das pragas aos cultivos. Entre estes fatores estão os elementos climáticos, populações de inimigos naturais, o estágio fenológico das plantas e a paisagem em que ocorre o cultivo. Os frutos do melão (Cucumis melo L) estão entre as frutas mais consumidos no mundo e a mosca branca Bemisia tabaci (Genn.) (Hemiptera: Aleyrodidae) está entre as principais pragas desta cultura. Assim, o objetivo deste trabalho foi determinar a distribuição espaço-temporal de B. tabaci em cultivos de melão. Para tanto, em cultivos comerciais de melão durante dois anos foi monitorada a densidade populacional de adultos de B. tabaci e de seus inimigos naturais. Também foram monitorados os elementos climáticos e a vegetação existente na paisagem ao redor das lavouras. As densidades de B. tabaci foram maiores em locais em que se correlacionaram positivamente com a existência de outros cultivos de melão na paisagem, temperatura do ar e populações do predador Geocoris sp. (Hemiptera: Geocoridae). Já a densidade da praga se correlacionou negativamente com a existência de cultivos de arroz, soja e cerrado na paisagem e populações de aranhas predadoras. Em lavouras de melão com menores densidades de B. tabaci foram observados focos de infestação da praga. Já em situações de alta intensidade da praga ela apresentou alta densidade em toda a lavoura. Portanto, este trabalho possibilitou o entendimento da dinâmica espaço-temporal das populações de B. tabaci em lavouras de melão e dos fatores que influenciam este processo. Neste contexto, a intensidade de ataque desta praga é afetada pela existência de outros cultivos de melão na paisagem, temperatura do ar e populações de predadores, sobretudo de aranhas e Geocoris sp. / The study of spatio-temporal dynamics allows the determination of the abiotic and biotic factors that affect the period and places of pest attack to the crops. Among these factors are climatic elements, populations of natural enemies, the phenological stage of plants and the surrounds in areas where the crop occurs. The melon fruits (Cucumis melo L) are among the most consumed fruits in the world and the whitefly Bemisia tabaci (Genn.) (Hemiptera: Aleyrodidae) is among the main pests of this crop. Thus, the aim of this work was to determine the spatiotemporal distribution of B. tabaci in melon crops. The population density of B. tabaci and its natural enemies was monitored for two years in commercial melon crops. The climatic elements and vegetation in the surrounding of the crops were also monitored. The densities of B. tabaci were higher in places where they correlated positively with the existence of other melon crops in the surrounds, air temperature and populations of the predator Geocoris sp. (Hemiptera: Geocoridae). However, the density of the pest correlated negatively with the existence of rice, soybean crops and cerrado in the surrounds and populations of predatory spiders. In melon crops with lower densities of B. tabaci were observed pest infestation. In high-intensity situations of the pest, it showed high density throughout the crop. Therefore, this work has enabled the understanding of the spatial and temporal dynamics of populations of B. tabaci in melon crops and the factors that influence this process. In this context, the intensity of attack of this pest is affected by the existence of other melon crops in the surround areas, air temperature and populations of predators, mainly spiders and Geocoris sp.
22

Consequências ecológicas do ataque de plantas de tomate por Tetranychus evansi

Tschoeke, Marcela Cristina Agustini Carneiro da Silveira 20 August 2015 (has links)
Os ácaros Tetranychus evansi e Tetranychus urticae são pragas conhecidas de tomateiros. O ácaro T. urticae induz as defesas diretas e indiretas das plantas de tomate. Já a espécie T. evansi suprime as defesas diretas e indiretas e protege seu sitio de alimentação com a produção de teia densa. Não se conhece o desempenho de insetos pragas em plantas infestadas por ácaros T. evansi. O objetivo deste trabalho foi avaliar, em campo, a colonização de plantas por outros artrópodes após serem infestadas por T. evansi ou por T. urticae. No primeiro capítulo da tese foram feitos experimentos em campo para avaliar o desempenho de fêmeas de T. evansi em plantas de tomate limpas (controle) ou infestadas por T. evansi ou infestadas por T. urticae. Foi observado que a oviposição de fêmeas de T. evansi em plantas infestadas anteriormente por T. urticae foi significativamente menor do que observada em plantas limpas ou infestadas antes por T. evansi. Também foi avaliada a preferência de artrópodes em cada tratamento. As plantas foram separadas em três tratamentos (planta limpa, infestada com 400 ácaros T. urticae ou T. evansi) e após 4 dias foram posicionadas em um hexágono, em campo. A maior quantidade de herbívoros foi encontrada em plantas limpas do que em plantas infestadas com T. urticae ou com T. evansi. Dentre os herbívoros com maior abundância e frequência estavam as moscas brancas Bemisia tabaci (Biotipo B). No segundo capítulo foi estudada a preferência das moscas brancas (B. tabaci) em plantas limpas ou infestadas por T. evansi ou T. urticae com e sem teia. As moscas brancas foram encontradas em maior quantidade em plantas limpas ou infestadas por T. urticae. No terceiro capítulo foi avaliada a oviposição e desempenho de moscas brancas B. tabaci em plantas limpas ou infestadas com ácaros T. evansi ou T. urticae. As moscas brancas ovipositaram mais em plantas infestadas por T. evansi e em plantas limpas. Não houve diferença significativa na taxa de mortalidade de ninfas de moscas brancas entre os tratamentos. Nessa tese foi comprovado que artrópodes em campo evitam plantas infestadas por T. evansi. / The spider mites Tetranychus evansi and Tetranychus urticae are pests of tomato plants. The species T. urticae induces direct and indirect defenses of tomato plants. The species T. evansi suppresses direct defenses of tomato plants and protects its feeding site with dense web. The performance of insect pests on plants infested by T. evansi mites is not known. The objective of this study was to evaluate the colonization of plants infested by T. evansi and T. urticae by other arthropods in the field. In the first chapter of this thesis I evaluated the performance of females of T. evansi in clean or infested tomato plants by T. evansi or T. urticae. I observed that the oviposition of T. evansi females was significantly lower on plants previously infested by T. urticae than on clean or infested plants by T. evansi. In another experiment, I evaluated the preference of arthropods in each treatment. Plants were divided into three treatments (clean plant, infested with 400 T. urticae or 400 T. evansi) and after 4 days they were positioned in a hexagon in the field. The largest amount of herbivores were found on clean plants, than on plants infested by T. urticae or T. evansi. The whitefly Bemisia tabaci (byotipe B) was the most abundant herbivore found on the plants. In the second chapter, I studied the preference of whitefly (B. tabaci) for clean plants or plants infested by T. evansi or T. urticae with and without web. The whiteflies were found in greater quantities in clean plants or plants infested by T. urticae. In the third chapter, I assessed the oviposition and performance of whitefly B. tabaci in clean plants or infested plants with T. evansi or T. urticae. The whiteflies laid more eggs on plants infested by T. evansi and clean plants. There was no significant difference in mortality of whiteflies nynphs between treatments. This thesis has been proved that arthropods in the field avoid plants infested by T. evansi, in the field.
23

Sistema de tomada de decisão de controle de bemisia tabaci em cultivos de melancia

Lima, Carlos Henrique de Oliveira 26 August 2017 (has links)
A melancia Citrullus lanatus (Thunb.) Matsum & Nakai pertencente à família das cucurbitáceas é muito explorada desde o início da agricultura. O fruto tem grande importância comercial por causa do grande apreço por seus frutos carnosos, suculentos e doces e o valor pago por eles. O cultivo do fruto em 2014, ocupou uma área de 3,48 milhões de hectares no mundo, atingindo uma produção de cerca de 222 milhões de toneladas. Apesar de ser muito explorada e o forte apelo econômico, são vários os fatores de perdas que acometem a cultura da melancia. Entre esses fatores de perda a mosca-branca Bemisia tabaci (Genn.) (Hemiptera: Aleyrodidae) é citada como uma praga importante e de alto potencial causador de perdas na produção do fruto principalmente pela transmissão de vírus que provocam doenças as plantas, como o Begomovirus e Carlavirus. Perdas de até 100 % em decorrência de doenças transmitidas por B. tabaci são relatadas. Por isso estudos que avaliam a interação da praga com a planta que refletem com exatidão a realidade dos agroecossistemas é muito importante para determinar planos de amostragem e modelos de previsão que auxiliem no manejo integrado de pragas e auxiliem no processo de tomada de decisão. Assim, neste estudo objetivou determinar o padrão de dispersão de B. tabaci, hábitos de colonização correlacionando isto com fatores climáticos e biológicos. Esses estudos determinam que para amostragem de adultos de B. tabaci em cultivos de melancia devem ser realizados por meio de contagem diretamente na 6ª folha mais apical dos ramos. As populações de B. tabaci apresentaram alto grau de dependência espacial e o alcance de colonização foi de até 20 m. A intensidade de chuvas assim como as populações de Eriopis connexa (Coleoptera: Coccinellidae) e Chrysoperla sp. (Neuroptera: Chrysopidae) afetaram negativamente as populações de B. tabaci. Os níveis de danos econômicos estimados para B. tabaci nesta cultura considerando os estádios de desenvolvimento da planta, foram de 0,52, 0,21 e 0,13 insetos por amostra para a fase vegetativa e 1,69, 0,69 e 0,44 insetos por amostra para a fase reprodutiva quando os preços dos frutos foram baixo, médio e alto, respectivamente. / The watermelon Citrullus lanatus (Thunb.) Matsum & Nakai belonging to the cucurbit family has been extensively explored since the beginning of agriculture. The fruit has great commercial importance because of the great appreciation for its fleshy, succulent and sweet fruits and the value paid by them. The cultivation of the fruit in 2014, occupied an area of 3.48 million hectares in the world, reaching a production of about 222 million tons. Despite being heavily exploited and the strong economic appeal, several factors of losses that affect the watermelon culture. Among these loss factors, the whitefly Bemisia tabaci (Genn.) (Hemiptera: Aleyrodidae) is cited as an important and high-potential pest causing losses in fruit production mainly by the transmission of plant-causing viruses, such as Begomovirus and Carlavirus. Losses of up to 100% due to diseases transmitted by B. tabaci are reported. Therefore, studies that evaluate the interaction of the pest with the plant that accurately reflect the reality of agroecosystems is very important to determine sampling plans and forecasting models that assist in integrated pest management and assist in the decision making process. Thus, in this study aimed to determine the dispersion pattern of B. tabaci, colonization habits correlating this with climatic and biological factors. These studies determine that sampling of adults of B. tabaci in watermelon crops should be performed by counting directly on the 6th most apical leaf of the branches. The populations of B. tabaci presented a high degree of spatial dependence and the range of colonization was up to 20 m. The rainfall intensity as well as the populations of Eriopis connexa (Coleoptera: Coccinellidae) and Chrysoperla sp. (Neuroptera: Chrysopidae) negatively affected the populations of B. tabaci. The estimated economic damage levels for B. tabaci in this crop considering the stages of development of the plant were 0.52, 0.21 and 0.13 insects per sample for the vegetative phase and 1.69, 0.69 and 0 , 44 insects per sample for the reproductive phase when fruit prices were low, medium and high, respectively.
24

Epidemiologia de begomoviroses em tomateiro sob condições de campo e de cultivo protegido / Epidemiology of begomovirus disease in tomato plants under field and protected-crop conditions

Barbosa, Júlio César 17 January 2008 (has links)
O presente estudo teve por objetivo estudar o progresso temporal e espacial de epidemias de begomoviroses em cultivos de tomate sob condições de campo e de cultivo protegido na região de Sumaré e Elias Fausto, respectivamente, no Estado de São Paulo. As avaliações foram feitas semanalmente com base nos sintomas característicos induzidos por begomovírus. As populações de adultos de mosca-branca também foram monitoradas e caracterizadas biologicamente. A identificação das espécies de begomovírus predominantes nos cultivos de tomate foi realizada por meio da análise da seqüência de nucleotídeos de parte do DNA-A viral, que incluiu a região 5\'-terminal do gene da CP. O progresso temporal foi avaliado por meio do ajuste dos modelos exponencial, monomolecular, Gompertz e logístico. Para o estudo do progresso espacial foram utilizadas três técnicas: o índice de dispersão (D), a lei de Taylor modificada e áreas isópatas. Nos cultivos de tomate sob condições de cultivo protegido foram identificados o ToSRV e o ToYVSV. Sob condições de campo somente o ToSRV foi identificado. Em todos os ensaios realizados nos dois sistemas de cultivo, as curvas de progresso da doença apresentaram um crescimento do tipo sigmóide, de modo que o modelo logístico foi o que melhor se ajustou aos dados, sugerindo uma disseminação secundária da doença. De um modo geral, sob condições de campo, um padrão espacial agregado (D>1) foi predominante nas parcelas localizadas nas bordas das lavouras. Os parâmetros da lei de Taylor modificada também indicaram agregação [log (A) >0], a qual varia de acordo com a incidência da doença (b>1), o que sugere proximidade de uma fonte de inóculo. Resultados semelhantes foram obtidos em todas as parcelas dos ensaios realizados sob condições de cultivo protegido. A análise das áreas isópatas revelou em ambos os sistemas de cultivo uma maior intensidade da doença nas bordas das parcelas. Em alguns casos foi possível detectar a presença de focos isolados no interior das parcelas. Diante destas evidências, é provável que a migração de moscas-brancas seja importante, tanto de fora para dentro dos cultivos de tomate como no interior destes. Nos cultivos sob condições de campo, o inóculo primário pode estar relacionado à sobrevivência de moscas-brancas provenientes dos canaviais e áreas de matas que circundam as lavouras. Já sob condições de cultivo protegido, é mais provável o inóculo primário ser plantas de tomate doentes cultivadas em outras estufas plásticas devido à proximidade destas e ao escalonamento de cultivos de tomate. Em todos os ensaios, o número de adultos de mosca-branca não apresentou qualquer relação com a incidência da doença ao longo do tempo (r =0,16 a 0,59). Isto pode ter ocorrido em função do calendário de pulverizações com inseticida adotado pelos agricultores. A espécie de mosca-branca monitorada foi identificada como Bemisia tabaci biótipo B. Estes resultados obtidos contribuem para a recomendação de medidas de manejo de begomoviroses em tomateiro. / The objective of this work was to study the temporal and spatial progress of begomovirus disease epidemics in tomato crop under field and protected-crop conditions in Sumare and Elias Fausto counties, respectively, State of São Paulo, Brazil. Weekly evaluations were carried out based on characteristic begomovirus-induced symptoms. Adults whitefly populations were also monitored and biologically characterized. The identifications of begomovirus species in the tomato crops were conducted by analyzing the nucleotide sequence of a portion of the viral DNA-A, which includes the 5\'-terminal region of the gene from the CP. The temporal progress was assessed by adjusting exponential, monomolecular, Gompertz and logistic models. The study of the spatial progress involved three techniques: the dispersion index (D), the modified Taylor\'s law and isopath areas. ToSRV and ToYVSY were identified in the tomato crops under protected-crop conditions, while only ToSRV was identified in tomato crops in field conditions. Progress curves of the disease showed sigmoid-type growth in all tests conducted in the two crop systems, so that the logistic model showed the best fit to the data, which implies a secondary dissemination of the disease. Under field conditions, an aggregated spatial pattern (D>1) generally prevailed in plots located in the outer limits of the crop. The modified Taylor\'s law parameters also indicated [log(A)>0] aggregation, which varied according to the disease incidence (b>1), implying the presence of a source of inoculum nearby. Similar results were verified in all experimental plots under protected-crop conditions. The isopath areas analysis revealed a more intense pattern of the disease in the plots borders in both crop systems, with isolate foci also detected inside the plots. In view of such evidences, it can be suggested that the migration of whiteflies into tomato crops as well as within them is important. In crops under field conditions, the primary inoculum may be related to the surviving whiteflies from sugarcane fields and forest areas surrounding the crops. Yet, under protected-crop conditions it is more likely the primary inoculum to be infected tomato plants growing in other plastic green houses, due to their proximity and the scheduling of tomato crops. The number of adult whiteflies did not relate with the incidence of the disease along the time (r=0.16 to 0.59) in all tests, which may be due to the schedule of pulverizations with insecticide adopted by growers. The monitored whitefly was identified as B-biotype Bemisia tabaci. These obtained results lead to the recommendation of control management measures of begomovirus disease in tomato plants.
25

Inseticidas eficientes no controle de Bemisia tabaci / Efficient insecticides in the control of Bemisa tabaci

Kon, Leonardo Ikari 28 March 2016 (has links)
Submitted by Reginaldo Soares de Freitas (reginaldo.freitas@ufv.br) on 2017-02-17T16:48:12Z No. of bitstreams: 1 texto completo.pdf: 402690 bytes, checksum: fc02e830bf569c6d8fc27807afce9259 (MD5) / Made available in DSpace on 2017-02-17T16:48:12Z (GMT). No. of bitstreams: 1 texto completo.pdf: 402690 bytes, checksum: fc02e830bf569c6d8fc27807afce9259 (MD5) Previous issue date: 2016-03-28 / Helm do Brasil Mercantil Ltda / A mosca branca Bemisia tabaci (Hemiptera: Aleyrodidae) é uma importante praga que ataca mais de 500 espécies de plantas. As principais culturas atacadas pertencem as famílias Malvaceae (algodão), Fabaceae (soja e feijão), Solanaceae (batata e tomate), Brassicaceae (brócolis, canola, couve-flor e couve), Cucurbitaceae (abóbora, melancia e melão) e Asteraceae (alface e crisântemo). O controle químico é o principal método usado no controle de B. tabaci. Apesar da grande quantidade de inseticidas registrados para o controle e do intensivo uso destes produtos tem-se verificado grandes surtos populacionais nos cultivos. Este fato indica que possivelmente os inseticidas usados no controle de mosca branca não têm sido eficientes. Assim este trabalho teve como objetivo, selecionar inseticidas eficientes no controle de adultos de B. tabaci. Para tanto foram estudados 17 inseticidas: acefato, acetamiprido, alfa-cipermetrina, beta-ciflutrina, beta-cipermetrina, bifentrina, cipermetrina, clorfenapir, cartape, clorpirifós, deltametrina, esfenvalerato, fenpropatrina, gama-cialotrina, imidacloprido, lambda-cialotrina e tiametoxam. Destes produtos apenas o cartape, clorpirifós, bifentrina e clorfenapir foram eficientes no controle da mosca branca. Estes inseticidas tiveram ação rápida de controle sobre a mosca branca (<24h) e eles causaram 91,74; 85,27; 81,45 e 76,79% de mortalidade à praga, respectivamente. O cartape, clorpirifós, bifentrina e clorfenapir possuem baixo efeito residual de controle sobre a mosca branca (< 1 semana) e não são seletivos ao predador Orius tristicolor (Hemiptera: Anthocoridae). / The whitefly Bemisia tabaci (Hemiptera: Aleyrodidae) is an important pest that attacks more than 500 species of plants. The main crops attacked belong to the Malvaceae family (cotton), Fabaceae (soybean and beans), Solanaceae (potatoes and tomatoes), Brassicaceae (broccoli, canola, cauliflower and cabbage), Cucurbitaceae (pumpkin, watermelon and melon) and Asteraceae (lettuce and chrysanthemum). Chemical control is the main method used to control B. tabaci. Despite the large amount of insecticides registered for the control and the intensive use of these products there have been large population outbreaks in crops. This indicates that possibly the insecticides used in whitefly control have not been effective. So this study aimed to select efficient insecticides to control adults of B. tabaci. Therefore, we studied 17 insecticides: acephate, acetamiprid, alpha-cypermethrin, beta-cyfluthrin, beta-cypermethrin, bifenthrin, cypermethrin, esfenvalerate, chlorfenapyr, cartap, fenpropathrin, chlorpyrifos, deltamethrin, gamma-cyhalothrin, imidacloprid, lambda- cyhalothrin and thiamethoxam. These products only cartap, chlorpyrifos, bifenthrin and chlorfenapyr were efficient in controlling whitefly. These insecticides have fast acting control of whiteflies (<24 hours) and they caused 91.74; 85.27; 81.45 and 76.79% mortality to the pest, respectively. The cartap, chlorpyrifos, bifenthrin and chlorfenapyr have low residual control of whiteflies (<1 week) and they are not selective to Orius tristicolor (Hemiptera: Anthocoridae).
26

Resistência de genótipos de tomateiro à Bemisia tabaci (Genn.) (Hemiptera: Aleyrodidae) biótipo B / Resistance in tomato genotypes to Bemisia tabaci (Genn.) (Hemiptera: Aleyrodidade) biotype B

SILVA, Karla Fernanda Ayres de Souza 01 February 2012 (has links)
Submitted by (edna.saturno@ufrpe.br) on 2016-11-28T11:41:44Z No. of bitstreams: 1 karla Fernanda Ayres de Souza Silva.pdf: 538381 bytes, checksum: 117dadccaf032f9ced78d6051c41f127 (MD5) / Made available in DSpace on 2016-11-28T11:41:44Z (GMT). No. of bitstreams: 1 karla Fernanda Ayres de Souza Silva.pdf: 538381 bytes, checksum: 117dadccaf032f9ced78d6051c41f127 (MD5) Previous issue date: 2012-02-01 / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior - CAPES / The whitefly Bemisia tabaci (Gen.) (Hemiptera: Aleyrodidae) is an important pest of tomato crops in Brazil. The development of tomato cultivars resistant to B. tabaci using wild tomatoes through breeding programs is an opportunity to deal with this pest. Thus, this study investigated genotypes obtained from crosses between Solanum lycopersicum L. and Solanum pimpinellifolium L. looking for resistance to B. tabaci. Non-preference for oviposition and antibiosis bioassays were conducted. Furthermore, the relationship of the density of glandular trichomes and levels of acilsugars with the resistance level found were determined. Free- and non-choice tests for oviposition were conducted in greenhouses and protected crops. The antibiosis effect on the insect development was measured determining the duration and viability of eggs and each nymphal stadium on plants growth in climatic chambers. The densities of non-glandular and glandular trichomes and the levels of acilsugars were obtained for each genotype. Based on the results from greenhouse and protected cropping, the genotypes BTR-26, BTR-42, BTR-142, BTR-228, BTR-302, and BTR-331 exhibited lower oviposition; while the genotypes BTR-63 and BTR-343 were more oviposited. Free-choice test for adults showed that the genotypes BTR- 26, BTR-42 and BTR-331 had lower densities of adults, which were considered resistant. The non-choice test for oviposition showed that the genotype BTR-331 was less preferred. Under this study the selected genotypes did not show antibiosis effects on immature stages of B. tabaci. The genotypes BTR-302 and BTR-331 exhibited greater densities of glandular trichomes, especially trichome type IV. The levels of acilsugars, however, were greater in the genotypes TO-937-15 and BTR-331. Therefore, the level of resistance against the whitefly exhibited by genotype BTR-331 was related to the densities of glandular trichomes and levels of acilsugar. These results highlight the potential of the S. pimpinellifolium as source for resistance to whitefly in the breeding programs. / A mosca-branca Bemisia tabaci (Genn.) (Hemiptera: Aleyrodidae) destaca-se como uma das principais pragas do tomateiro no Brasil. A busca por cultivares resistentes, derivadas de tomateiros selvagens surge como oportunidade de redução dos problemas causados por esta praga. Assim, genótipos de tomateiro oriundos do cruzamento entre Solanum lycopersicum L. e Solanum pimpinellifolium L. foram avaliados visando encontrar fontes de resistência à mosca-branca. Experimentos de preferência de oviposição e antibiose foram realizados, além de determinar a relação da densidade de tricomas glandulares e o teor foliar de acilaçúcares com os níveis de resistência obtidos. Os testes de preferência de oviposição foram realizados com e sem chance de escolha em casa-de-vegetação e estufa. A resistência por antibiose foi avaliada mediante a viabilidade de ovos, a sobrevivência e a duração dos estádios ninfais em plantas intactas mantidas em câmara climatizada. Simultaneamente, foram determinados a densidade dos tipos de tricomas e o teor de acilaçúcares nos folíolos dos genótipos testados. Os resultados obtidos nos testes em casa-de-vegetação e estufa mostraram que os genótipos BTR-26, BTR-42, BTR-142, BTR-228, BTR-302 e BTR-331 tiveram as menores densidades médias de ovos, enquanto BTR-63 e BTR-343 foram os mais ovipositados. No teste de preferência de adultos, os genótipos BTR-26, BTR-42 e BTR-331 apresentaram as menores infestações, sendo classificados como resistentes. No teste de preferência para oviposição sem chance de escolha o genótipo BTR-331 foi o menos preferido. Nenhum dos genótipos teve resistência por antibiose. Os genótipos BTR-302 e BTR-331 apresentaram as maiores densidades de tricomas glandulares, com predominância do tricoma tipo IV. Por outro lado, o teor de acilaçúcares foi mais elevado em TO-937-15 e BTR-331. Podese concluir que, os níveis de resistência do BTR-331 para a mosca-branca estiveram relacionados à densidade de tricomas e aos teores de acilaçúcares, comprovando o potencial de S. pimpinellifolium nos programas de melhoramento do tomateiro.
27

Epidemiologia de begomoviroses em tomateiro sob condições de campo e de cultivo protegido / Epidemiology of begomovirus disease in tomato plants under field and protected-crop conditions

Júlio César Barbosa 17 January 2008 (has links)
O presente estudo teve por objetivo estudar o progresso temporal e espacial de epidemias de begomoviroses em cultivos de tomate sob condições de campo e de cultivo protegido na região de Sumaré e Elias Fausto, respectivamente, no Estado de São Paulo. As avaliações foram feitas semanalmente com base nos sintomas característicos induzidos por begomovírus. As populações de adultos de mosca-branca também foram monitoradas e caracterizadas biologicamente. A identificação das espécies de begomovírus predominantes nos cultivos de tomate foi realizada por meio da análise da seqüência de nucleotídeos de parte do DNA-A viral, que incluiu a região 5\'-terminal do gene da CP. O progresso temporal foi avaliado por meio do ajuste dos modelos exponencial, monomolecular, Gompertz e logístico. Para o estudo do progresso espacial foram utilizadas três técnicas: o índice de dispersão (D), a lei de Taylor modificada e áreas isópatas. Nos cultivos de tomate sob condições de cultivo protegido foram identificados o ToSRV e o ToYVSV. Sob condições de campo somente o ToSRV foi identificado. Em todos os ensaios realizados nos dois sistemas de cultivo, as curvas de progresso da doença apresentaram um crescimento do tipo sigmóide, de modo que o modelo logístico foi o que melhor se ajustou aos dados, sugerindo uma disseminação secundária da doença. De um modo geral, sob condições de campo, um padrão espacial agregado (D>1) foi predominante nas parcelas localizadas nas bordas das lavouras. Os parâmetros da lei de Taylor modificada também indicaram agregação [log (A) >0], a qual varia de acordo com a incidência da doença (b>1), o que sugere proximidade de uma fonte de inóculo. Resultados semelhantes foram obtidos em todas as parcelas dos ensaios realizados sob condições de cultivo protegido. A análise das áreas isópatas revelou em ambos os sistemas de cultivo uma maior intensidade da doença nas bordas das parcelas. Em alguns casos foi possível detectar a presença de focos isolados no interior das parcelas. Diante destas evidências, é provável que a migração de moscas-brancas seja importante, tanto de fora para dentro dos cultivos de tomate como no interior destes. Nos cultivos sob condições de campo, o inóculo primário pode estar relacionado à sobrevivência de moscas-brancas provenientes dos canaviais e áreas de matas que circundam as lavouras. Já sob condições de cultivo protegido, é mais provável o inóculo primário ser plantas de tomate doentes cultivadas em outras estufas plásticas devido à proximidade destas e ao escalonamento de cultivos de tomate. Em todos os ensaios, o número de adultos de mosca-branca não apresentou qualquer relação com a incidência da doença ao longo do tempo (r =0,16 a 0,59). Isto pode ter ocorrido em função do calendário de pulverizações com inseticida adotado pelos agricultores. A espécie de mosca-branca monitorada foi identificada como Bemisia tabaci biótipo B. Estes resultados obtidos contribuem para a recomendação de medidas de manejo de begomoviroses em tomateiro. / The objective of this work was to study the temporal and spatial progress of begomovirus disease epidemics in tomato crop under field and protected-crop conditions in Sumare and Elias Fausto counties, respectively, State of São Paulo, Brazil. Weekly evaluations were carried out based on characteristic begomovirus-induced symptoms. Adults whitefly populations were also monitored and biologically characterized. The identifications of begomovirus species in the tomato crops were conducted by analyzing the nucleotide sequence of a portion of the viral DNA-A, which includes the 5\'-terminal region of the gene from the CP. The temporal progress was assessed by adjusting exponential, monomolecular, Gompertz and logistic models. The study of the spatial progress involved three techniques: the dispersion index (D), the modified Taylor\'s law and isopath areas. ToSRV and ToYVSY were identified in the tomato crops under protected-crop conditions, while only ToSRV was identified in tomato crops in field conditions. Progress curves of the disease showed sigmoid-type growth in all tests conducted in the two crop systems, so that the logistic model showed the best fit to the data, which implies a secondary dissemination of the disease. Under field conditions, an aggregated spatial pattern (D>1) generally prevailed in plots located in the outer limits of the crop. The modified Taylor\'s law parameters also indicated [log(A)>0] aggregation, which varied according to the disease incidence (b>1), implying the presence of a source of inoculum nearby. Similar results were verified in all experimental plots under protected-crop conditions. The isopath areas analysis revealed a more intense pattern of the disease in the plots borders in both crop systems, with isolate foci also detected inside the plots. In view of such evidences, it can be suggested that the migration of whiteflies into tomato crops as well as within them is important. In crops under field conditions, the primary inoculum may be related to the surviving whiteflies from sugarcane fields and forest areas surrounding the crops. Yet, under protected-crop conditions it is more likely the primary inoculum to be infected tomato plants growing in other plastic green houses, due to their proximity and the scheduling of tomato crops. The number of adult whiteflies did not relate with the incidence of the disease along the time (r=0.16 to 0.59) in all tests, which may be due to the schedule of pulverizations with insecticide adopted by growers. The monitored whitefly was identified as B-biotype Bemisia tabaci. These obtained results lead to the recommendation of control management measures of begomovirus disease in tomato plants.
28

Studies on Biological Properties of a Novel Repellent, Acetylated Glyceride, against Adult Sweet potato Whitefly Bemisia tabaci (Hemiptera: Aleyrodidae) / 新規コナジラミ類成虫忌避剤アセチル化グリセリドの生物作用特性に関する研究

Kashima, Takayuki 23 March 2016 (has links)
Rights to some articles appeared in this disseration are reserved by the ELSEVIER B.V., John Wiley & Sons, Inc. and Pesticide Science Society of Japan.If any of these materials you wish to use, authorisation from sources must be obtain. / 京都大学 / 0048 / 新制・論文博士 / 博士(農学) / 乙第13023号 / 論農博第2833号 / 新制||農||1043(附属図書館) / 学位論文||H28||N4968(農学部図書室) / 32951 / (主査)教授 佐久間 正幸, 教授 松浦 健二, 教授 奥野 哲郎 / 学位規則第4条第2項該当 / Doctor of Agricultural Science / Kyoto University / DFAM
29

Bases biològiques per al disseny d'un programa de control integrat de plagues en tomaqueres de tardor-hivern sota plàstic

Arnó i Pujol, Judit 13 November 1997 (has links)
El tomàquet és una de les hortalisses més importants a escala mundial i el sud-estespanyol n'és una de les majors zones productores. Part de la producció fora detemporada s'obté en hivernacles en els quals el control de plagues i malalties del cultiues basa en aplicacions freqüents de pesticides. L'objectiu d'aquesta tesi és el d'establirles bases biològiques per al disseny d'un programa de control integrat de plagues encultiu de tomàquet de tardor-hivern sota plàstic.El seguiment de les plagues i de la seva fauna útil associada, en 10 hivernacles detomàquet de Múrcia i Alacant durant les campanyes de tardor-hivern del 1991-1992 i del1992-1993, va posar de manifest que les plagues principals d'aquest conreu són elsaleuròdids Trialeurodes vaporariorum i Bemisia tabaci. L'abundància relativa d'aquestesespècies va anar canviant en el decurs del cultiu. B. tabaci va ser l'espècie majoritàriadesprés del trasplantament mentre que T. vaporariorum ho va ser a finals del cultiu. Enaquestes condicions les alliberacions inoculatives d'Encarsia formosa no varen controlarles poblacions de mosca blanca. D'altra banda, la fauna útil autòctona associada a lesmosques blanques va ser escassa, tant pel petit nombre d'espècies identificades(Eretmocerus mundus i Nesidiocoris tenuis) com per la seva abundància. Les plaguessecundàries més importants van ser els minadors de fulla Liriomyza bryoniae i L trifolii(en alguns casos controlats per poblacions autòctones de Diglyphus sp.), l'àcarAculops lycopersici i el noctúid Helicoverpa armígera.Amb l'objectiu de definir una unitat de mostratge que permeti avaluar poblacionsbarrejades de T. vaporariorum i B. tabaci, es va estudiar la distribució vertical d'aquestesdues espècies en tomaquera. En un assaig de semicamp fet a la primavera, els adults iels ous de T. vaporariorum van presentar una estratificació molt acusada i se situarenprincipalment en les fulles més joves, mentre que els adults i els ous de B. tabaci es vansituar en fulles més madures. A les densitats enregistrades en aquest experiment, cap deles dues espècies va modificar la seva distribució vertical a dins de la planta pel fetd'estar barrejada amb l'altra. En el seguiment fet en tomaqueres de tardor-hiverncultivades en hivernacles sense calefacció, els ous de T. vaporariorum es van trobarprincipalment en el terç superior de la planta i els de B. tabaci en el terç central. Les larves deis darrers estadis i les pupes de les dues espècies es van localitzar majormenten el terç baix de la tomaquera. A l'hora de definir la millor unitat de mostratge es vaestudiar la possibilitat de comptar els ous i les larves de 7*. vaporariorum i de B. tabaci enun o dos cercles (0=1,15 cm) tallats a l'atzar de cada folíol, en lloc de fer-ho en el folíolsencer. Els resultats indiquen que aquesta simplificació pot usar-se per estimar lapoblació d'ous però no la de larves. Tenint en compte el cost d'agafar i processar lesmostres, per densitats inferiors a 25 ous per folíol, el menys laboriós és fer el recompted'ous de mosca blanca en un cercle per folíol agafat de folíols del terç alt de la planta.Per densitats majors a 25 ous per folíol i, segons la proporció relativa de T. vaporariorumi B. tabaci, és menys treballós fer el recompte en un cercle per folíol de folíols del terçmig. En canvi, l'estimació de la densitat de larves s'ha de fer en folíols sencers de l'estratde baix de la planta, i es redueix el temps de mostreig comptant les larves a ull nu.Per avaluar la possibilitat d'utilitzar el mírid depredador Dicyphus tamaninii per al controlbiològic de T. vaporariorum i B. tabaci en tomaqueres de tardor-hivern, es van estudiaralguns paràmetres de la seva biologia en condicions hivernals, així com la sevapreferència enfront d'aquests aleuròdids. A termofotoperíode 16:11°C i 9,5L:14,5F, tantles femelles de D. tamaninii criades a 25°C i fotoperíode 16L:8F, com les criades encondicions d'hivern van pondre ous. Aquests ous van trigar 3,4 vegades més endescloure que a 25°C. En condicions hivernals, el mírid va completar el desenvolupamentpostembrionari en 62 dies alimentant-se només de larves de B. tabaci però amb unabaixa supervivència postembrionària (53%), la supervivència de les femelles als 60 diesva ser elevada i la seva fecunditat diària baixa. A 25 °C, D. tamaninii va matar més larvesde mosca blanca que adults. Els mascles i les nimfes del mírid van depredar menyslarves d'aleuròdid que les femelles. D. tamaninii no va mostrar preferència entre elsadults de T. vaporariorum i els de B. tabaci. En oferir-li larves de les dues mosquesblanques i, quan només es va considerar el nombre total de larves depredades, ni lesfemelles ni les nimfes del mírid van tenir preferència per cap de les dues espècies,mentre que els mascles van preferir les larves de T. vaporariorum. En canvi, quan es vaconsiderar l'ordre en què es van depredar les preses (índex de Rodgers) tant les nimfescom els mascles i les femelles del mírid van preferir les larves de T. vaporariorum a lesde B. tabaci. Els resultats obtinguts indiquen que D. tamaninii pot sobreviure i reproduirsea termofotoperíode 16:11°C i 9,5L:14,5F i, per tant, es pot descartar l'existència dediapausa de les femelles o dels ous en aquestes condicions ambientals. Aquestdepredador accepta bé alimentar-se de larves de T. vaporariorum i B. tabaci, fins i totquan estan barrejades, tot i tenir una certa preferència per les larves de T. vaporariorum. / El tomate es, a nivel mundial, una de las hortalizas más importantes, siendo el sudesteespañol una de las mayores zonas productoras. Parte de la producción fuera detemporada se obtiene en invernaderos en los que el control de plagas y enfermedadesdel cultivo se basa en frecuentes aplicaciones de pesticidas. El objetivo de esta tesis esestablecer las bases biológicas para el diseño de un programa de control integrado deplagas en cultivos de tomate de otoño-invierno bajo plástico.El seguimiento de las plagas y de su fauna útil asociada en 10 invernaderos de tomate deMurcia y Alicante en las campañas de otoño-invierno de 1991-1992 y 1992-1993, puso demanifiesto que las principales plagas del cultivo son los aleuródidos Trialeurodesvaporariorum y Bemisia tabaci. La abundancia relativa de estas especies fue variable enel curso del cultivo. B. tabaci fue la especie mayoritaria después del trasplante mientrasque T. vaporariorum lo fue al final del cultivo. En estas condiciones las introduccionesinoculativas de Encarsia formosa no controlaron las poblaciones de mosca blanca. Porotra parte, la fauna útil asociada a estas moscas blancas fue escasa tanto en el númerode especies identificadas (Eretmocerus mundus y Nesidiocoris tenuis) como en suabundancia. Las plagas secundarias más importantes fueron los minadores de hojaLiriomyza bryoniae y L trifolii (en algunos casos controlados por poblaciones autóctonasde Diglyphus sp.), el acaro Aculops lycopersici y el noctuido Helicoverpa armígera.Con objeto de definir una unidad de muestreo que permita evaluar poblacionesmezcladas de T. vaporariorum y B. tabaci se estudió la distribución vertical de estas dosespecies en tomatera. En un ensayo de semicampo realizado en primavera, los adultos ylos huevos de T. vaporariorum presentaron una estratificación muy acusada situándoseprincipalmente en las hojas más jóvenes, mientras que los adultos y los huevos deB. tabaci se situaron en hojas más maduras. A las densidades registradas durante elexperimento ninguna de las dos especies modificó su distribución vertical en la plantacomo consecuencia de hallarse mezclada con la otra especie. En el seguimientorealizado en tomate de otoño-invierno cultivado en dos invernaderos sin calefacción, loshuevos de T. vaporariorum se hallaron principalmente en el tercio superior de la planta ylos de B. tabaci en el tercio central. Las larvas de los últimos estadios y las pupas deambas especies se localizaron mayoritariamente en el tercio inferior de la tomatera. Paradefinir la mejor unidad de muestreo se ha estudiado, también, la posibilidad de contar loshuevos y las larvas de T. vaporariorum y de B. tabaçi en uno o dos círculos (0=1,15 cm) cortados al azar de cada foliólo, en vez de contarlos en el foliólo entero. Los resultadosindican que esta simplificación puede usarse en el caso de los huevos pero no en el delas larvas. Teniendo en cuenta el coste de recoger y procesar las muestras, paradensidades inferiores a 25 huevos por foliólo, lo menos trabajoso es realizar el recuentoen un círculo por foliólo de foliólos del tercio superior de la planta. Para densidadesmayores de 25 huevos por foliólo, y según de la proporción relativa de T. vaporariorum yB. tabaci, resulta menos laborioso hacer el conteo en un circulo por foliólo de foliólos deltercio central de la planta. La estimación de la densidad de larvas debe realizarse enfoliólos enteros tomados del tercio inferior de la tomatera y se reduce el tiempo demuestreo contando las larvas sin la ayuda del binocular.Para evaluar la posibilidad de utilizar el mírido depredador Dicyphus tamaninii para elcontrol biológico de T. vaporariorum y B. tabaci en tomate de otoño-invierno, se estudióalgunos parámetros de su biología en condiciones invernales, así como su preferenciafrente a estos aleuródidos. A termofotoperíodo 16:11°C y 9,5L: 14,50, las hembras deD. tamaninii criadas a 25°C y fotoperíodo 16L:80 y las criadas en condiciones de inviernopusieron huevos. Estos huevos tardan 3,4 veces más en eclosionar que a 25°C. Encondiciones invernales, el mírido completó su desarrollo postembrionario en 62 díasalimentándose únicamente de larvas de B. tabaci, aunque con una supervivenciapostembrionaria baja (53%), la supervivencia de las hembras a los 60 días fue elevada ysu fecundidad diaria baja. A 25 °C, D. tamaninii mató más larvas de mosca blanca queadultos. Los machos y las ninfas depredaron menos larvas de aleuródido que lashembras. El mírido no mostró preferencia entre los adultos de T. vaporariorum y los deB. tabaci. Al ofrecerle larvas de las dos moscas blancas y, cuando únicamente se tuvo encuenta el número total de larvas depredadas, ni las hembras ni las ninfas del míridotuvieron preferencia por ninguna de las dos especies mientras que los machos prefirieronlas larvas de T. vaporariorum. En cambio cuando se tuvo en cuenta el orden en que sedepredaron las presas (índice de Rodgers), las ninfas, los machos y las hembras delmírido prefirieron las larvas de T. vaporariorum a las de B. tabaci. Los resultadosobtenidos indican que D. tamaninii puede sobrevivir y reproducirse a termofotoperíodo16:11°C y 9,5L:14,50, por lo que puede descartarse la existencia de diapausa de lashembras o de los huevos en estas condiciones ambientales. Este depredador aceptabien alimentarse de larvas de T. vaporariorum y B. tabaci, incluso cuando se encuentranmezcladas, aunque tiene cierta preferencia por las larvas de T. vaporariorum.
30

Potencial inseticida de óleos essenciais de espécies do gênero Citrus sobre Bemisia tabaci (Genn., 1889) biótipo B (Hemiptera : Aleyrodidae) / Potential insecticide of essential oils of species of the genus Citrus on Bemisia tabaci (Genn., 1889) biotype B (Hemiptera : Aleyrodidae)

RIBEIRO, Nicolle de Carvalho 01 February 2010 (has links)
Submitted by (edna.saturno@ufrpe.br) on 2016-11-28T15:28:48Z No. of bitstreams: 1 NicolleRibeiro.pdf: 712752 bytes, checksum: ab82a73b9089c03e3b07ca085fd8630b (MD5) / Made available in DSpace on 2016-11-28T15:28:48Z (GMT). No. of bitstreams: 1 NicolleRibeiro.pdf: 712752 bytes, checksum: ab82a73b9089c03e3b07ca085fd8630b (MD5) Previous issue date: 2010-02-01 / The cultures of agronomic interest suffer with great infestations of whitefly, species Bemisia tabaci biotype B. Those infestations have been promoting economic losses due to the direct and indirect damages. The direct damages are characterized by the appearance of physiologic anomalies with alterations in the vegetative and reproductive development of the cultures. On the other hand, the indirect damages show for the appearance of fungus saprophytic that interfere in the process photosynthetic of the plants, besides presenting the capacity to transmit diseases you turn, as the geminivirus. With relationship to the damages provoked by the whitefly biotype B, several control strategies have been adopted objectifying to minimize the agricultural losses. Seeking an alternative to the synthetic insecticides, the use of products of vegetable origin has been revealing a promising source for the control of B. tabaci biotype B. Among those vegetable products, the essential oils have been presenting promising results with relationship to the effects in the repellence, inhibition of the feeding and of the growth, alterations in the sexual behavior, the adults' sterilization, mortality in the immature or adult phase, amongother characteristics for the control of the pest. This work objectified to evaluate the insecticide potential of the essential oil of the peel of six species of Citrus, cultivated in Santana of Mundaú - AL, on B. tabaci biotype B. The oil of C. limon promoted 97% of mortality in the concentrationof 4.5μL/L of air. The values of the CL50 of the oils of Citrus and eugenol varied of 0.20 to 5.80 μL/L of air. The minimum concentrations of oil tested to promote the oviposition deterrence were: 1.0; 3.0; 3.5; 3.7 and 7.0μL/L of air of the oil of C. reticulata, C. sinensis x C. reticulata, C. aurantium, C. limon and C. sinensis, respectively. With base in the biological potential of the oils of Citrus, the accomplishment of investigative studies facilitated to verify that the activity fumigant of those oils essential is promising for the control of the B. tabaci. / As culturas de interesse agronômico sofrem com grandes infestações de mosca-branca, espécie Bemisia tabaci biótipo B. Essas infestações têm promovido perdas econômicas devido aos danos diretos e indiretos. Os danos diretos se caracterizam pelo aparecimento de anomalias fisiológicas com alterações no desenvolvimento vegetativo e reprodutivo das culturas. Por outro lado, os danos indiretos se manifestam pelo aparecimento de fungos saprófitas que interferem no processo fotossintético das plantas, além de apresentar a capacidade de transmitir doenças virais, como o geminivírus. Com relação aos danos provocados pela mosca-branca biótipo B, várias estratégias de controle têm sido adotadas objetivando minimizar as perdas agrícolas. Visando uma alternativa aos inseticidas sintéticos, o uso de produtos de origem vegetal tem se revelado uma fonte promissora para o controle de B. tabaci biótipo B. Entre esses produtos vegetais, os óleos essenciais têm apresentado resultados promissores quanto aos efeitos na repelência, inibição da alimentação e do crescimento, alterações no comportamento sexual, esterilização dos adultos, mortalidade na fase imatura ou adulta, entre outras características para o controle dapraga. Este trabalho objetivou avaliar o potencial inseticida do óleo essencial da casca de seis espécies de Citrus, cultivados em Santana do Mundaú - AL, sobre B. tabaci biótipo B. O óleo de C. limon promoveu 97% de mortalidade na concentração de 4,5μL/L de ar. Os valores das CL50dos óleos de Citrus e eugenol variaram de 0,20 a 5,80μL/L de ar. As concentrações mínimas de óleo testado para promover a deterrência de oviposição foram: 1,0; 3,0; 3,5; 3,7 e 7,0μL/L de ar do óleo de C. reticulata, C. sinensis x C. reticulata, C. aurantium, C. limon e C. sinensis, respectivamente. Com base no potencial biológico dos óleos de Citrus, a realização de estudos investigativos possibilitou verificar que a atividade fumigante desses óleos essenciais são promissores para o controle da B. tabaci.

Page generated in 0.4489 seconds