• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 376
  • 81
  • 59
  • 53
  • 11
  • 11
  • 11
  • 9
  • 8
  • 3
  • 3
  • 2
  • 2
  • 1
  • Tagged with
  • 572
  • 319
  • 183
  • 181
  • 179
  • 177
  • 144
  • 107
  • 106
  • 72
  • 71
  • 65
  • 61
  • 61
  • 50
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
81

Natural antisense transcripts control LEF1 gene expression

Aparicio i Prat, Estel, 1986- 07 February 2014 (has links)
Non-coding RNA functions are emerging in the recent years. In this thesis we describe a Natural Antisense Transcript (NAT) that controls the expression of LEF1 transcriptional factor. This LEF1 NAT is transcribed from a promoter present in the first LEF1 intron and undergoes splicing in mesenchymal cells. In epithelial cells, there is no expression of LEF1 NAT. However, in metastable epithelial cells, LEF1 NAT is transcribed and a significant part of it remains unspliced and, contrarily to the spliced NAT, down-regulates the main LEF1 promoter and LEF1 mRNA and protein expression. Moreover, unspliced NAT also down-regulates cell migration and up-regulates Ecadherin expression. Unspliced LEF1 NAT interacts with LEF1 promoter and physically associates with Polycomb Repressive Complex 2 (PRC2) inducing its binding to the LEF1 promoter and trimethylating Lysine 27 in Histone 3. Spliced LEF1 NAT prevents the binding between unspliced LEF1 NAT and LEF1 promoter, inhibiting LEF1 promoter repression. Thus, these results indicate that LEF1 gene expression is finely controlled by splicing of the LEF1 NAT that, when is not processed, recruits PRC2 to LEF1 promoter to inhibit it. / En els darrers anys, les funcions exercides pels ARN no codificants estan creixent. En aquesta tesi es descriu un Natural Antisense Transcript (NAT) que controla l’expressió del factor de transcripció LEF1. Aquest NAT de LEF1 és transcrit des del promotor que es troba al primer intró de LEF1 i es processa mitjançant splicing en les cèl·lules mesenquimals. En les cèl·lules epitelials no hi ha expressió del NAT de LEF1. No obstant, en les cèl·lules epitelials que inicien la Transició Epiteli-Mesènquima (EMT), una part significativa de NAT no es processa i, contràriament al NAT que ha estat processat, fa baixar l’activitat del principal promotor de LEF1 i disminueix l’expressió de LEF1, a nivell d’ARN i proteïna. A més, el NAT que no ha estat processat també disminueix la migració cel·lular i incrementa l’expressió de l’E-caderina. El NAT de LEF1 interactua amb el promotor de LEF1 i s’uneix físicament amb Polycomb Repressive Complex 2 (PRC2) induint-ne la seva unió al promotor de LEF1 i trimetilant la Lisina 27 de l’Histona 3. El NAT de LEF1 que ha estat processat prevé la unió entre el NAT que no ho ha estat i el promotor de LEF1, prevenint la repressió del promotor de LEF1. Per tant, aquests resultats indiquen que l’expressió de LEF1 està finament controlada pel processament del NAT de LEF1 que, quan no ha patit splicing, recluta PRC2 al promotor de LEF1 per inhibir-lo.
82

TRPV4 channel regulation and involvement in cell motility

Mrkonjić, Sanela, 1983- 31 March 2014 (has links)
The TRPV4 cation channel is expressed in a broad range of tissues where participates in the generation of a Ca2+ signal. TRPV4 participation in osmo- and mechanotransduction contributes to important functions such as cellular and systemic volume homeostasis, among others. TRPV4 also responds to temperature and 4α-phorbol 12,13-didecanoate (4αPDD) thus showing multiple modes of activation. Besides, dozens of TRPV4 mutations have been linked to osteoarticular and neuromuscular diseases. However, little is known about the domains relevant for TRPV4 activation by different stimuli. This Thesis research aims to elucidate the participation of the N-terminal cytosolic tail in the gating of TRPV4 by physiological stimuli and the channel implication in cell motility. I provide evidences that activation of TRPV4 by hypotonic shocks and temperature requires PIP2 binding within the sequence 121KRWRK125 of the N-terminus tail and rearrangement of the cytosolic tails. My results also point to the participation of TRPV4 in cell migration by modulating the dynamics of trailing adhesions, a function that may require the interplay of TRPV4 with other cation channels present at the focal adhesion sites. Resumen El canal TRPV4 es un canal / El canal TRPV4 es un canal catiónico capaz de generar señales intracelulares de Ca2+ en diversos tejidos. La participación del canal TRPV4 en procesos de mecano-osmotransducción le implica en funciones tan importantes como la regulación del volumen celular y sistémico. El TRPV4 también se activa en respuesta a calor y al agonista sintético 4αPDD, lo que implica la presencia de varios modos de activación. Además, existen numerosas mutaciones en el TRPV4 que se han encontrado en pacientes que sufren de patología osteoarticular y neuromuscular. Sin embargo, aún se desconocen aspectos de su función relacionados con los mecanismos de activación. Mi trabajo de Tesis doctoral aborda el estudio de la región N-terminal del TRPV4, su participación en la activación del canal por estímulos fisiológicos y la relevancia del canal en proceso de migración celular. Esta Tesis doctoral proporciona evidencias de que el TRPV4 necesita unir PIP2 a través de la secuencia 121KRWRK125 de la cola N-terminal y que las colas se reorganicen para que el canal se abra en respuesta a estímulos osmóticos y de calor. Mis estudios también sugieren que el canal TRPV4 participa en la modulación de la adherencia de la cola durante el proceso de la migración celular, posiblemente interaccionando con otros canales presentes en las adhesiones focales.
83

C/EBPα poises B cells for rapid reprogramming into induced pluripotent stem cells

Di Stefano, Bruno, 1984- 05 June 2014 (has links)
One of the major goals of current stem cell research is understanding the mechanism of somatic cell reprogramming by Oct4, Sox2, Klf4 and Myc (OSKM) into induced pluripotent stem cells (iPSCs). However, the finding that only a small proportion of the cells become reprogrammed, typically requiring >12 days, has hampered progress towards this goal. C/EBPα is a transcription factor specifically expressed in myelomonocytic cells within the hematopoietic system whose forced expression in B cells efficiently induces transdifferentiation into macrophages. We have now found that an 18-hour pulse of C/EBPα expression followed by OSKM activation induces an approximately 100-fold increase in the iPSC reprogramming efficiency, involving up to 95% of the cells within a week. Concomitantly, the cells undergo an epithelial-mesenchymal transition and pluripotency genes become upregulated to levels comparable to embryonic stem and iPS cells. In serum-free conditions the process is further accelerated, with 60% of the poised and OSKM induced B cells becoming Oct4-GFP positive within 2 days. These results are consistent with the idea that the C/EBPα pulse helps to overcome the stochastic phase of iPSC reprogramming. In addition, our work shed new light on the role of C/EBPα in induced pluripotency. Our data indicate that C/EBPα acts as a pathbreaker, at least in part mediated by the dioxygenase Tet2. C/EBPα binds to the Tet2 gene, induces its expression and translocates the protein to the nucleus. Here Tet2 binds to regulatory regions of pluripotency genes and converts methylated cytosine residues into hydroxymethylated cytosines. The pulse also renders the chromatin at regulatory sites of pluripotency genes accessible to DNase I digestion and, following OSKM induction, leads to local demethylation and to the binding of Oct4, correlating with the observed rapid upregulation of pluripotency genes. In line with an important role of Tet2 as a mediator of reprogramming, coexpression of the gene with OSKM enhanced B cell reprogramming substantially. The rapid and highly efficient iPSC reprogramming approach described herein should help to fully elucidate the early events of reprogramming to pluripotency and, if applicable to human cells, could have potential clinical applications. / Actualmente uno de los principales objetivos de la investigación con células madre es la comprensión de los mecanismos por los cuales las células somáticas se pueden reprogramar a células madre pluripotentes inducidas (iPSCs) por la acción de los factores de transcripción Oct4, Sox2, Klf4 y Myc (OSKM). Sin embargo, la baja eficiencia de este proceso, que tiene lugar sólo en un pequeño porcentaje de células y que típicamente requiere más de 12 días para llevarse a cabo, ha impedido la consecución de grandes avances en este campo en los últimos años. C/EBPα es un factor de transcripción específico de células del linaje mielo-monocítico del sistema hematopoyético. La expresión ectópica de esta proteína en células B puede inducir su transdiferenciación a macrófagos. En nuestro estudio de investigación hemos descubierto que la exposición de C/EBPα durante 18 horas seguida de la activación de OSKM, aumenta en 100 veces la eficiencia de reprogramación de las iPSC, resultando en la reprogramación del 95% de las células después de una semana. En detalle, durante este proceso de reprogramación las células experimentan una transición epitelio-mesénquima y los genes de pluripotencia se expresan en niveles comparables a los expresados en células madre embrionarias y iPSC. Cuando la reprogramación se lleva a cabo en medio de cultivo sin suero el proceso es aún más rápido, de tal modo que el 60% de las células B inducidas por C/EBPα y OSKM son positivas para Oct4-GFP en tan sólo dos días. Estos resultados apoyan la idea de que una exposición transitoria de C/EBPα ayuda a superar la fase estocástica de la reprogramación de las iPSC. Además, nuestros descubrimientos aclaran el papel de C/EBPα en el proceso de pluripotencia inducida, indicando que actúa como un catalizador, mediado en parte por la actividad de la dioxigenasa Tet2. De tal modo, que C/EBPα se une a regiones reguladoras del locus de Tet2, induciendo de esta manera su expresión y translocando la proteína al núcleo. Una vez en el núcleo, Tet2 se une a las regiones regulatorias de los genes de pluripotencia y convierte los residuos de citosinas metilados existentes en estas regiones en citosinas hidroximetiladas. Además, la exposición transitoria de C/EBPα deja la cromatina más accesible a la digestión con DNasa I alrededor de las regiones regulatorias de los genes de pluripotencia y, tras la inducción con OSKM, desencadena una demetilación local favoreciendo la posterior unión de Oct4 a estas regiones. Todo ello finalmente promueve la expresión concomitante de los genes de pluripotencia. Adicionalmente, en nuestro estudio se demuestra que la coexpresión de Tet2 y OSKM aumenta significativamente la reprogramación de las células B, lo cual se encuentra en línea con un papel importante de Tet2 en la reprogramación. En resumen, en este estudio se presenta el sistema de reprogramación de iPSC más rápido y eficiente descrito a día de hoy. El cual, facilitará la comprensión de los eventos precoces en el proceso de reprogramación a pluripotencia y, en el caso de que se pueda extrapolar a células humanas, podrá tener aplicaciones clínicas relevantes en el campo de la medicina regenerativa.
84

Aislamiento y caracterización de las células madre de la Membrana Amniótica. Una nueva fuente para terapia celular e inmunomodulación

García de Insausti, Carmen Luisa 08 May 2012 (has links)
Se realizó el aislamiento y caracterización de las células de 20 membranas amnióticas. De cada MA se obtuvo un promedio de 123±12x106 células epiteliales (hAEC) y 5.3x106 células mesenquimales (hAMSC). Las hEAC expresaron SSEA (1, 3 y 4), y TRA (1-60 y 1-81). Las hAMSC expresaron CD73, CD90, CD105 y no CD34, CD45, CD14 ni CD19. Ambas fueron negativas para HLA DR y positivas para transcriptos de Nanog, Oct-4 y Sox-2. En los cultivos primarios las hAEC mostraron menor capacidad de auto-renovación y proliferación que las hAMSC, y en los sub-cultivos desarrollaron Transición Epitelio-Mesénquima. Todas las hAEC mostraron potencialidad para diferenciarse en células de las tres capas germinales (neuroectodérmicas, hepatocíticas y cardiomiocíticas), algunas para diferenciación osteogénica y adipogénica, y ninguna para condrogénica. Todas las hAMSC se diferenciaron hacia líneas osteogénicas, adipogénicas y condrogénicas. En conclusión, la MA representa un reservorio de células madre pluripotenciales y multipotenciales inmunológicamente privilegiadas. / In this study we determine the quantity and quality of amnion cells after isolation and culture from 20 placentas. Following our protocol, primary yields were 123 ±12 x 106 hAECs and 5.3x106 hAMSCs. Flow cytometric characterization showed expression of SSEA (1, 3 and 4) and TRA (1-60 and 1-81) in hAECs. hAMSC expressed CD73, CD90, CD105 and none CD45, CD34, CD14, CD19. Both cells types were negative for HLA-DR and exhibited Nanog, Oct-4 and Sox-2 transcripts. In primary cultures hAECs showed slower proliferation and less clonogenic capacity than hAMSCs, in sub-cultures they exhibited Epithelial Mesenchymal Transition. All hAECs samples were induced to differentiate into neuroectodermal, hepatic and cardiomiocitic cells, while osteogenic y adipogenic capacity varied between them. All hAMSCs samples exhibited osteogenic, adipogenic and chondrogenic differentiation capacity. In conclusion, term amnion may be a useful source of pluripotent and multipotent stem cells that possess a degree of immune privilege.
85

Heterochromatin dynamics during epithelial-to-mesenchymal transition

Millanes Romero, Alba, 1986- 21 January 2014 (has links)
Although heterochromatin is enriched with repressive traits, it is actively transcribed, giving rise to large amounts of non-coding RNAs. These transcripts are responsible for the formation and maintenance of heterochromatin, but little is known about how their transcription is regulated. In this thesis we show that Snail1 transcription factor represses mouse pericentromeric transcription and regulates heterochromatin organization through the action of the H3K4 deaminase LOXL2. Snail1 has a key role in epithelial-to-mesenchymal transition (EMT). We show that, also during this process, Snail1 is responsible for pericentromeric transcription regulation. At the onset of EMT, one of the major structural heterochromatin proteins, HP1α, is transiently released from heterochromatin foci in a Snail1/LOXL2 dependent manner, concomitantly with a down-regulation of major satellite transcription. Moreover, prevention of major satellite transcripts down-regulation compromises the migratory and invasive behaviour of EMT resulting mesenchymal cells. We propose that Snail1 and LOXL2 regulate heterochromatin during this process, which may be crucial to allow the genome reorganization required to complete EMT. / Tot i estar enriquida en marques repressores, l’heterocromatina es transcriu activament i dóna lloc a grans quantitats d’ARNs no codificants. Aquests trànscrits són responsables de la formació i el manteniment de l’heterocromatina, però com es regula la seva transcripció segueix sent quelcom poc clarificat. En aquesta tesi demostrem que el factor de transcripció Snail1 reprimeix la transcripció pericentromèrica en cèl·lules de ratolí i regula l’organització de l’heterocromatina a través de l’acció de la LOXL2, que deamina l’H3K4. Snail1 té un paper clau en la transició epiteli-mesènquima (EMT). Aquí demostrem que, també durant aquest procés, Snail1 és responsable de la regulació de la transcripció pericentromèrica. A l’inici de l’EMT, l’HP1α, una de les principals proteïnes estructurals de l’heterocromatina, es desprèn de forma transitòria de l’heterocromatina. Aquest esdeveniment està regulat per Snail1 i LOXL2 i coincideix amb una disminució de la transcripció pericentromèrica. El bloqueig de la baixada dels trànscrits durant l’EMT compromet les capacitats migratòries i invasives de les cèl·lules mesenchimals que en resulten. Així doncs, proposem que Snail1 i LOXL2 regulen l’heterocromatina durant aquest procés, i així permeten que tingui lloc la reorganització genòmica que deu ser necessària per tal que es completi la EMT.
86

A. C. elegans model for X-linked adrenoleukodystrophy : roles of pmp-4 fatty acid transporter in the nervous system

Guha, Sanjib Kumar, 1984- 18 December 2015 (has links)
X-linked adrenoleukodystrophy (X-ALD) is an inherited neurodegenerative disorder. The genetic bases for all its different phenotypic variants are mutation in the gene encoding the peroxisomal ATP-binding cassette (ABC) transporter ABCD1, which transports very long chain fatty acids from the cytosol into the peroxisome for its degradation. The default manifestation of mutation in ABCD1 is adreno myeloneuropathy (AMN), a slow, progressive dying-back axonopathy affecting both ascending and descending spinal cord tracts as well as in some cases, peripheral neuropathy. In the present study, we use the invertebrate model organism Caenorhabditis elegans to generate a new nematode model of X-ALD. We reveal that the pmp-4(ok396) deletion mutant reproduces the main features of X-ALD such as lipid accumulation, increased mitochondrial oxidative stress, axonopathy and altered locomotion. Given the evidence that oxidative stress plays an important role in VLCFA-induced pathogenesis of ALD, therapeutic efforts aimed at the removal of free-radicals, prevention of their formation, or restoration of ETC function seem promising. Indeed, here we describe the mitochondria-specific pharmacological effects of MitoQ in protecting against VLCFA-induced toxicity and oxidative stress and its ability to rescue the observed X-ALD phenotypes on pmp-4(ok396) mutant worms. / La adrenoleucodistrofia ligada al cromosoma X (ALD-X) es un trastorno neurodegenerativo hereditario, causado por mutaciones en ABCD1. Este gen codifica para un transportador peroxisomal que importa ácidos grasos de cadena muy larga (AGCML) del citosol hacia el peroxisoma para su posterior degradación. La adrenomieloneuropatía (AMN) es la variante fenotípica en adultos y se manifiesta como un axonopatia de progresión lenta en la médula espinal. En este estudio utilizamos el gusano Caenorhabditis elegans para generar un nuevo modelo de ALD-X. Observamos que el mutante pmp-4(ok396) reproduce las principales características de la ALD-X (acumulación de lípidos, incremento del estrés oxidativo mitocondrial, axonopatía y locomoción alterada). Basándonos en evidencias que el estrés oxidativo inducido por acumulación de AGCML juega un papel importante en la patogénesis, estrategias enfocadas en la eliminación de radicales libres, prevención de su formación o normalización de la función de la cadena de transporte de electrones mitocondrial, poseen un prometedor potencial terapéutico. Aquí demostramos que el compuesto MitoQ actua a nivel mitocondrial protegiendo en contra del estrés oxidativo y rescata los fenotipos ALD-X en los gusanos pmp-4(ok396). / La adrenoleucodistròfia lligada al cromosoma X (ALD-X) és un trastorn neurodegeneratiu hereditari, causat per mutacions en ABCD1. Aquest gen codifica per un transportador peroxisomal que importa àcids grassos de cadena molt llarga (AGCML) del citosol cap al peroxisoma per a la seva posterior degradació. La adrenomieloneuropatía (AMN) és la variant fenotípica en adults i es manifesta com una axonopatia de progressió lenta en la medul•la espinal. En aquest estudi utilitzem el cuc Caenorhabditis elegans per generar un nou model d'ALD-X. Observem que el mutant pmp-4 (ok396) reprodueix les principals característiques de l'ALD-X (acumulació de lípids, increment d'estrès oxidatiu mitocondrial, axonopatia i locomoció alterada). Basant-nos en les evidències que l'estrès oxidatiu induït per acumulació d’AGCML juga un paper important en la patogènesi, estratègies enfocades en eliminar radicals lliures, prevenirla seva formació o normalitzar la funció de la cadena de transport d'electrons mitocondrial, posseeixen un prometedor potencial terapèutic. Aquí, demostrem que el compost MitoQ actua a nivell mitocondrial protegint en contra de l'estrès oxidatiu i rescatant els fenotips ALD-X en els cucs pmp-4 (ok396).
87

Teràpia cel·lular avançada basada en l’expansió de progenitors hematopoètics de sang de cordó umbilical

Casamayor Genescà, Alba 03 December 2013 (has links)
Tot i les avantatges que presenta la sang de cordó umbilical (SCU) respecte el moll d’os i la sang perifèrica mobilitzada (SPM) com a font de cèl·lules mare hematopoètiques (CMH), la seva utilització pel tractament de l’aplàsia mieloide queda limitada degut al retard que pateixen els pacients a recuperar els nivells normals de neutròfils i plaquetes en sang. S’especula que aquest fet es deu bàsicament a dos factors: la reduïda dosi de CMH disponible per unitat i a l’estat d’immaduresa de les seves cèl·lules. Tenint en compte aquesta conjuntura, l’objectiu d’aquest treball es centra en el desenvolupament d’un producte de teràpia cel·lular avançada a partir de l’expansió i diferenciació selectiva dels progenitors hematopoètics de la sang de cordó umbilical per tal de superar els inconvenients que en limiten la seva utilització i aprofitar així les múltiples avantatges que presenta com a font cel·lular. En primer lloc s’ha estudiat la cinètica de creixement in vitro dels progenitors hematopoètics aïllats de la SCU amb l’objectiu d’aproximar una estratègia de cultiu que en permeti la seva expansió. Una vegada definida l’estratègia d’expansió, s’ha procedit a la caracterització del producte resultant. Per una banda, s’ha realitzat una caracterització funcional in vitro per tal d’aproximar el mecanisme d’acció de les diferents poblacions cel·lulars generades. Per altra banda, s’han dut a terme els estudis preclínics consistents en la determinació de l’eficàcia i seguretat del producte cel·lular en un model animal. La caracterització funcional in vitro ha posat de manifest que el producte cel·lular resultant del procés d’expansió no tan sols està format per CMH (cèl·lules CD34+), sinó que està compost per progenitors neutròfils en diferent grau de maduració amb activitat fagocítica. A més, també s’ha determinat la presència de cèl·lules mieloides supressores (MDSC) tant de llinatge granulocític com monocític. El estudis de limfoproliferació duts a terme han permès concloure que aquestes cèl·lules presenten la seva activitat immunosupressora característica. A continuació s’han realitzat els estudis preclínics a partir del trasplantament d’igual dosis de CMH en el model murí NOD-scid IL2rynull. Aquests estudis han consistit en determinar la capacitat d’empelt i repoblació de les CMH obtingudes al llarg del cultiu, en comparació amb CMH aïllades de SCU sense expandir. Els resultats obtinguts han permès concloure que sota les condicions de cultiu fixades, s’afavoreix l’expansió dels progenitors hematopoètics amb activitat repobladora a curt termini, mentre que es genera un empobriment de les cèl·lules amb activitat repobladora a llarg termini, resultat positiu tenint en compte que el producte de teràpia cel·lular està orientat a la reducció dels períodes d’aplàsia. Addicionalment s’ha pogut concloure que el producte de teràpia cel·lular no té efectes potencialment tòxics, evidenciant, per tant, la seva seguretat. Finalment, s’ha escalat el procés productiu, assolint uns factors d’expansió que permeten obtenir dosis d’1x106 CD34+/kg de pacient. En les proves pilot realitzades s’ha obtingut una dosi màxima de 92x106 CD34+. A més, aquest escalat s’ha dut a terme de forma paral·lela a la definició de la totalitat del bioprocés sota els estàndards de seguretat fixats per la normativa GMP (Good Manufacturing Practices). / Despite the advantages of umbilical cord blood (UCB) as a source of hematopoietic stem cells (HSC) compared to bone marrow or mobilized peripheral blood, its use for the treatment of aplastic anemia is limited due to the fact that patients undergo a delay in reaching normal levels of neutrophils and platelets. It has been suggested that this problem is due to two main reasons: a reduced amount of available HSC per unit and their immaturity. Given this situation, the aim of this work was to develop an advanced cell therapy product based on the expansion and selective differentiation of hematopoietic progenitor cells from UCB, in order to overcome the disadvantages that limit its use as a stem cell source. First we studied the in vitro growth kinetics of HSC from UCB in order to establish a cell culture strategy for its expansion. After that, the resulting cell product was characterized in vitro and in vivo in order to establish the functional profile and to determine its safety and efficacy in an animal model, respectively. The in vitro functional characterization revealed that the cell product obtained from the expansion culture contained not only HSC (CD34+ cells) but also neutrophil progenitors at different maturation stages with phagocytic activity. Moreover, it was found the presence of myeloid-derived suppressor cells (MDSC) from both granulocytic and monocytic lineages. Lymphocyte proliferation assays revealed that these cells displayed the expected immunosuppressive activity, which is characteristic of this cell type. Preclinical studies consisting in transplantation of equal doses into the murine model NOD-scid IL2rynull were performed. In these experiments, the engraftment and repopulation activity of the expanded product were compared to HSC isolated from UCB. Our results indicated that under the culture conditions developed in this PhD project, short-term repopulating progenitors were expanded, and long-term repopulating progenitors were depleted. These results are positive when considering that the advanced cell therapy product is designed to reduce aplastic periods. Moreover, the safety of this product was confirmed by the absence of toxic effects. Finally, the culture strategy was scaled up, reaching the expansion factor needed to produce clinical doses (1x106 CD34+/kg patient). The maximum dose obtained during a pilot test was 92x106 CD34+. On this, it is worth mentioning that the scaling process was carried out in parallel with the definition of the bioprocess under the standards established by the GMP (Good Manufacturing Practices) regulations.
88

Valor clínico da citopatologia, do antígeno carcinoembriônico, e do uso combinado da citopatologia e do antígeno carcinoembriônico dos derrames pleurais

Negretto, Juliana January 1981 (has links)
Recentemente novas técnicas no diagnóstico oncológico foram introduzidas, uma delas sendo a determinação do antígeno carcinoembriônico (CEA) no líquido pleural, o que poderia auxiliar a citopatologia no diagnóstico diferencial. Cento e duas amostras de líquido pleural, não selecionadas, foram submetidas ao exame citopatológico e à dosagem dos níveis de CEA para avaliar o rendimento do uso combinado da citopatologia e do CEA na detecção de neoplasia. O teste utilizado para a determinação do CEA foi o de radioimunoensaio, através da técnica conhecida como “Sandwich”, onde é medida a radioatividade do complexo anticorpo-antígeno-anticorpo marcado. Duas ou três lâminas, para o exame citopatológico, foram coradas pelo método de Papanicolaou e o mesmo número, pelo método de Leishman. Sessenta e dois casos foram classificados como derrames pleurais não neoplásicos, ou seja, 22 casos devidos a tuberculose pleural, 18 a pneumonia, 9 a insuficiência cardíaca congestiva, 5 a embolia pulmonar, 4 a insuficiência renal, 2 a colagenoses e 2 a abscesso sub-frênico. Os demais 40 casos foram ocasionados por neoplasias. Dessas 40 casos, 34 forma devidos a neoplasias epiteliais, onde 14 eram carcinoma brônquico, 10 carcinoma de mama, 4 tumor primitivo desconhecido, 2 carcinoma gástrico, 2 carcinoma de ovário, 1 carcinoma de pâncreas e 1 carcinoma de reto, e 6 foram devidos a neoplasis não epiteliais. O CEA sendo um teste relativamente novo nos derrames pleurais, procurou-se estabelecer com exatidão seus características operacionais: Especificidade, Sensibilidade. Índice de falsos positivos, Índice de falsos negativos, Valos crítico discriminativo, Valor preditivo do resultado positivo e Valor preditivo do resultado negativo. Foi escolhido arbitrariamente, após análise dos resultados, como valor crítico discriminativo para o CEA, o nível de 8,0 ng/ml. Acima deste valor encontraram-se 61,8% dos derrames pleurais causados pelas neoplasias epiteliais. Apenas dois casos (3%) dos derrames pleurais não neoplásicos apresentaram níveis acima deste valor crítico discriminativo: ambos eram devidos à empiema pleural pós-pneumônico. As neoplasias não epiteliais não atingiram o nível escolhido como valor crítico discriminativo, devido a uma característica própria de não secretarem, ou secretarem o CEA em pequena quantidade. O rendimento (sensibilidade) da citopatologia nas neoplasias foi de 75% havendo ocorrido 25% de falsos negativos; a especificidade foi 100%, não tendo ocorrido falsos positivos. O uso combinado da citopatologia e do CEA apresentou uma especificidade de 97% e uma sensibilidade de 82,5%; havendo sobre a citopatologia isolada um ganho na sensibilidade de 75% para 82,5% e sobre o uso isolado do CEA um ganho de 60 para 82,5% na sensibilidade. Conclui-se, pois, pela vantagem de se dosar o CEA nos casos com citopatologia negativa, usando-se o nível de 8,0 ng/ml como valor crítico discriminativo, entre os derrames pleurais neoplásicos e os com etiologia benigna.
89

O exame citológico diferencial neutrófilos/eosinófilos no escarro

Vieira, Vera Beatriz Guirland January 1977 (has links)
Resumo não disponível
90

Análises morfológicas, morfométricas e moleculares revelam uma nova espécie do gênero Triatoma do Estado do Tocantins, Brasil

Neves, Simone Caldas Teves January 2012 (has links)
Submitted by Alessandra Portugal (alessandradf@ioc.fiocruz.br) on 2013-09-17T14:26:07Z No. of bitstreams: 1 Dissertacao Simone Teves.pdf: 4150601 bytes, checksum: 89bd0ef04e4182d928bde044d1f2019f (MD5) / Made available in DSpace on 2013-09-17T14:26:07Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Dissertacao Simone Teves.pdf: 4150601 bytes, checksum: 89bd0ef04e4182d928bde044d1f2019f (MD5) Previous issue date: 2012 / Fundação Oswaldo Cruz. Instituto Oswaldo Cruz. Rio de Janeiro, RJ, Brasil / O estado do Tocantins, endêmico para a doença de Chagas, carece de estudos sobre a fauna triatomínica silvestre presente em seu bioma predominante, o Cerrado, que, ao lado da mata Atlântica, constitui um dos biomas de maior biodiversidade do planeta. No estudo de monitoramento entomológico realizado no município de Paranã –TO, em parceria entre o Laboratório de Transmissores de Leishmanioses IOC – FIOCRUZ e a ENERPEIXE SA foram capturados espécimes de triatomíneos do gênero Triatoma não passíveis de identificação taxonômica específica pela morfologia clássica sugerindo um novo morfotipo. Uma abordagem multidisciplinar, abrangendo caracterização morfológica e molecular foi realizada para verificar se estes espécimes sustentam a hipótese de um novo status específico. Os espécimes de estudo juntamente com T. costalimai foram capturados em afloramentos rochosos nos municípios de Paranã e Aurora do Tocantins – TO, respectivamente. A morfologia foi estudada por morfometria clássica de estruturas de valor taxonômico, abrangendo a genitália externa de fêmeas por microscopia eletrônica de varredura e a morfometria geométrica das asas. A filogenia molecular foi estabelecida com base em sequências de DNA mitocondrial. Para fins de comparação foram utilizados espécimes de Triatoma williami, espécie afim de T. costalimai, e de Triatoma sordida, assim como seqüências Rhodnius stali e Rhodnius prolixus, utilizados como grupo externo, obtidas no Genebank. Triatoma sp. diferenciou-se de T. costalimai e T. williami quanto ao tamanho, coloração geral do corpo e mancha do conexivo. A morfometria clássica mostrou que machos e fêmeas de Triatoma sp. são menores que os de T. costalimai. O estudo da genitália externa de fêmeas mostrou diferenças de Triatoma sp. em relação a T. costalimai e T. williami e possibilitou a descrição de cerdas e espinhos nunca estudados nestes grupos. Pela morfometria geométrica das asas tanto o tamanho quanto a conformação, separou os espécimes de estudo das demais espécies. As relações morfométricas não foram de encontro com as filogenéticas. A variação de tamanho de Triatoma sp. pode ser uma expressão da plasticidade gênica, diante das variações ambientais. Entretanto, as variações morfológicas observadas nas diferentes abordagens estão associadas à composição gênica de cada inseto. Apesar das semelhanças morfológicas, verficou-se a separação de Triatoma sp. e T. costalimai no estudo filogenético. Os resultados são consistentes para inferir que Triatoma sp. trata-se de uma nova espécie. O encontro recente de Triatoma sp. em domicílio no município de Paranã ressalta a importância de mais estudos sobre a biologia desta nova espécie. / O estado do Tocantins, endêmico para a doença de Chagas, carece de estudos sobre a fauna triatomínica silvestre presente em seu bioma predominante, o Cerrado, que, ao lado da mata Atlântica, constitui um dos biomas de maior biodiversidade do planeta. No estudo de monitoramento entomológico realizado no município de Paranã –TO, em parceria entre o Laboratório de Transmissores de Leishmanioses IOC – FIOCRUZ e a ENERPEIXE SA foram capturados espécimes de triatomíneos do gênero Triatoma não passíveis de identificação taxonômica específica pela morfologia clássica sugerindo um novo morfotipo. Uma abordagem multidisciplinar, abrangendo caracterização morfológica e molecular foi realizada para verificar se estes espécimes sustentam a hipótese de um novo status específico. Os espécimes de estudo juntamente com T. costalimai foram capturados em afloramentos rochosos nos municípios de Paranã e Aurora do Tocantins – TO, respectivamente. A morfologia foi estudada por morfometria clássica de estruturas de valor taxonômico, abrangendo a genitália externa de fêmeas por microscopia eletrônica de varredura e a morfometria geométrica das asas. A filogenia molecular foi estabelecida com base em sequências de DNA mitocondrial. Para fins de comparação foram utilizados espécimes de Triatoma williami, espécie afim de T. costalimai, e de Triatoma sordida, assim como seqüências Rhodnius stali e Rhodnius prolixus, utilizados como grupo externo, obtidas no Genebank. Triatoma sp. diferenciou-se de T. costalimai e T. williami quanto ao tamanho, coloração geral do corpo e mancha do conexivo. A morfometria clássica mostrou que machos e fêmeas de Triatoma sp. são menores que os de T. costalimai. O estudo da genitália externa de fêmeas mostrou diferenças de Triatoma sp. em relação a T. costalimai e T. williami e possibilitou a descrição de cerdas e espinhos nunca estudados nestes grupos. Pela morfometria geométrica das asas tanto o tamanho quanto a conformação, separou os espécimes de estudo das demais espécies. As relações morfométricas não foram de encontro com as filogenéticas. A variação de tamanho de Triatoma sp. pode ser uma expressão da plasticidade gênica, diante das variações ambientais. Entretanto, as variações morfológicas observadas nas diferentes abordagens estão associadas à composição gênica de cada inseto. Apesar das semelhanças morfológicas, verficou-se a separação de Triatoma sp. e T. costalimai no estudo filogenético. Os resultados são consistentes para inferir que Triatoma sp. trata-se de uma nova espécie. O encontro recente de Triatoma sp. em domicílio no município de Paranã ressalta a importância de mais estudos sobre a biologia desta nova espécie.

Page generated in 0.0811 seconds