• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 376
  • 81
  • 59
  • 53
  • 11
  • 11
  • 11
  • 9
  • 8
  • 3
  • 3
  • 2
  • 2
  • 1
  • Tagged with
  • 572
  • 319
  • 183
  • 181
  • 179
  • 177
  • 144
  • 107
  • 106
  • 72
  • 71
  • 65
  • 61
  • 61
  • 50
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
61

Valor clínico da citopatologia, do antígeno carcinoembriônico, e do uso combinado da citopatologia e do antígeno carcinoembriônico dos derrames pleurais

Negretto, Juliana January 1981 (has links)
Recentemente novas técnicas no diagnóstico oncológico foram introduzidas, uma delas sendo a determinação do antígeno carcinoembriônico (CEA) no líquido pleural, o que poderia auxiliar a citopatologia no diagnóstico diferencial. Cento e duas amostras de líquido pleural, não selecionadas, foram submetidas ao exame citopatológico e à dosagem dos níveis de CEA para avaliar o rendimento do uso combinado da citopatologia e do CEA na detecção de neoplasia. O teste utilizado para a determinação do CEA foi o de radioimunoensaio, através da técnica conhecida como “Sandwich”, onde é medida a radioatividade do complexo anticorpo-antígeno-anticorpo marcado. Duas ou três lâminas, para o exame citopatológico, foram coradas pelo método de Papanicolaou e o mesmo número, pelo método de Leishman. Sessenta e dois casos foram classificados como derrames pleurais não neoplásicos, ou seja, 22 casos devidos a tuberculose pleural, 18 a pneumonia, 9 a insuficiência cardíaca congestiva, 5 a embolia pulmonar, 4 a insuficiência renal, 2 a colagenoses e 2 a abscesso sub-frênico. Os demais 40 casos foram ocasionados por neoplasias. Dessas 40 casos, 34 forma devidos a neoplasias epiteliais, onde 14 eram carcinoma brônquico, 10 carcinoma de mama, 4 tumor primitivo desconhecido, 2 carcinoma gástrico, 2 carcinoma de ovário, 1 carcinoma de pâncreas e 1 carcinoma de reto, e 6 foram devidos a neoplasis não epiteliais. O CEA sendo um teste relativamente novo nos derrames pleurais, procurou-se estabelecer com exatidão seus características operacionais: Especificidade, Sensibilidade. Índice de falsos positivos, Índice de falsos negativos, Valos crítico discriminativo, Valor preditivo do resultado positivo e Valor preditivo do resultado negativo. Foi escolhido arbitrariamente, após análise dos resultados, como valor crítico discriminativo para o CEA, o nível de 8,0 ng/ml. Acima deste valor encontraram-se 61,8% dos derrames pleurais causados pelas neoplasias epiteliais. Apenas dois casos (3%) dos derrames pleurais não neoplásicos apresentaram níveis acima deste valor crítico discriminativo: ambos eram devidos à empiema pleural pós-pneumônico. As neoplasias não epiteliais não atingiram o nível escolhido como valor crítico discriminativo, devido a uma característica própria de não secretarem, ou secretarem o CEA em pequena quantidade. O rendimento (sensibilidade) da citopatologia nas neoplasias foi de 75% havendo ocorrido 25% de falsos negativos; a especificidade foi 100%, não tendo ocorrido falsos positivos. O uso combinado da citopatologia e do CEA apresentou uma especificidade de 97% e uma sensibilidade de 82,5%; havendo sobre a citopatologia isolada um ganho na sensibilidade de 75% para 82,5% e sobre o uso isolado do CEA um ganho de 60 para 82,5% na sensibilidade. Conclui-se, pois, pela vantagem de se dosar o CEA nos casos com citopatologia negativa, usando-se o nível de 8,0 ng/ml como valor crítico discriminativo, entre os derrames pleurais neoplásicos e os com etiologia benigna.
62

O exame citológico diferencial neutrófilos/eosinófilos no escarro

Vieira, Vera Beatriz Guirland January 1977 (has links)
Resumo não disponível
63

Avaliação dos efeitos cardiovasculares do aceturato de diminazeno (DIZE) em ratos submetidos à sobrecarga pressórica / Evaluation of the cardiovascular effects of diminazene aceturate (DIZE) in pressure-overloaded rat hearts

Macedo, Larissa Matuda 12 February 2014 (has links)
Submitted by Marlene Santos (marlene.bc.ufg@gmail.com) on 2014-09-08T17:59:46Z No. of bitstreams: 1 LARISSA MATUDA MACEDO.pdf: 1925394 bytes, checksum: f5aee8d90e490ce7d7b1a21ffa29993c (MD5) / Made available in DSpace on 2014-09-08T17:59:46Z (GMT). No. of bitstreams: 1 LARISSA MATUDA MACEDO.pdf: 1925394 bytes, checksum: f5aee8d90e490ce7d7b1a21ffa29993c (MD5) Previous issue date: 2014-02-12 / Fundação de Amparo à Pesquisa do Estado de Goiás - FAPEG / Activation of the Angiotensin Converting Enzyme 2 (ACE2)-Angiotensin-(1-7) [Ang(1-7)]-Mas Receptor axis results in protective effects in the cardiovascular system. ACE 2 is an important component of Renin-Angiotensin System, because it is able to convert Angiotensin II in Ang-(1-7). Recents studies have shown that diminazene aceturate (DIZE) act as an activator of ACE 2. The objective of this study was to evaluate the cardiovascular effects of chronic treatment with DIZE in pressureoverloaded rats and the possible mechanisms involved in these effects. Male Wistar rats (200-350 g) were divided in four groups: (1) Sham; (2) Coarcted (abdominal aortic banding, CAA); (3) CAA + DIZE (1 mg/kg, gavage); e (4) CAA + DIZE (1 mg/kg, gavage) + A-779 (120 µg/day, osmotic mini-pumps). Twenty one days after surgery procedure, the blood pressure was recorded, the hearts were isolated and perfused according to Langendorff method. Vascular reactivity was measured by isolated aortic ring preparation. In order to evaluate the cardiac hypertrophy, the left ventricular mass index (VMI) was calculated through the ratio of the left ventricular wet weight to tibia length. The cross-sectional area of cardiomyocytes (CSA) was also evaluated. The mRNA levels for ANP, BNP e TGF-β were also evaluated by qRT-PCR. The expression of ACE-2 and ERK1/2, AKT, mTOR, GATA-4, catalase and SOD proteins involved in hypertrophic pathways was analyzed by Western Blot technique. The results are presented as means ± SEM. One-way ANOVA followed by the Newman-Keuls post-test was used to analyze the blood pressure, cardiac morphometric parameters, isolated heart, qRT-PCR and Western Blot experiments. Two-way ANOVA followed by the Bonferroni post-test was used for aortic rings preparation protocols. All statistical analyses were considered significant at P<0.05. Isolated hearts from coarcted rats presented a significant decrease in the left ventricular end systolic pressure (128.1 ± 9.0 vs. 79.1 ± 12.8 mmHg in CAA, P<0.05), left ventricular developed pressure (118.1 ± 8.9 vs. 69.0 ± 12.7 mmHg in CAA, P<0.05), +dP/dt (2295.0 ± 161.8 vs. 1406.0 ± 246.5 mmHg/s in CAA, P<0.05) and dP/dt (1787.0 ± 166.0 vs. 1066.0 ± 181.9 mmHg/s in CAA, P<0.05). The DIZE treatment attenuated all of these effects induced by CAA. Moreover, DIZE treatment increased the coronary flow in hypertrophic hearts (CAA: 11.6 ± 0.8 vs. CAA+DIZE: 15.8 ± 0.6 mL/min, P<0.05). This effect was blocked by A-779. Pressure–overloaded hearts showed a significant increase in VMI (0.17 ± 0.01 vs. 0.21 ± 0.01 g/cm in CAA, P<0.05) and CSA (8.98 ± 0.54 vs. 10.72 ± 0.27 µm in CAA, P<0.05). The chronic treatment with DIZE prevented the heart hypertrophy (10.72 ± 0.27 in CAA vs. 9.25 ± 0.23 µm in CAA+DIZE, P<0.05). Indeed, treatment with A-779 attenuated the antihypertrophic effect induced by DIZE treatment. The coarcted rats presented a increase in mRNA expression of ANP, BNP and TGF-β and the DIZE treatment reverted this effect. The pressure overload decreased the acetylcholine-induced relaxation in aortic rings from coarcted rats and treatment with DIZE was not able to improve this effect. The coarctation decreased the phosphorylation of the AKT, which was not changed by DIZE treatment. The expression of ACE 2, total and phosphorylated ERK1/2, total AKT, mTOR, SOD and catalase was not changed by coarctation or by ACE 2 activation. These results show that the chronic treatment with DIZE was efficient in preventing the left ventricular hypertrophy and cardiac dysfunction induced by pressure overload. These effects were independent of changes in the expression of ACE 2, ERK1/2, AKT, mTOR, SOD and catalase. Thus, DIZE has important therapeutic potential for cardiovascular diseases. / A ativação do eixo Enzima Conversora de Angiotensina 2 (ECA2)-Angiotensina-(1-7) [Ang-(1-7)]-Receptor Mas resulta em importantes efeitos protetores no sistema cardiovascular..A ECA 2 é um importante componente do Sistema ReninaAngiotensina, pois hidrolisa a Angiotensina II em Ang-(1-7). Recentes estudos tem demonstrado que o aceturato de diminazeno (DIZE) apresenta capacidade de aumentar a atividade da ECA 2. Sendo assim, o objetivo deste estudo foi avaliar os efeitos cardiovasculares do DIZE nas mudanças induzidas por sobrecarga pressórica e possíveis mecanismos intracelulares envolvidos nestes efeitos. Foram utilizados ratos Wistar (200-350 g), divididos em quatro grupos: (1) Sham; (2) Coarctados (coarctação da aorta abdominal, CAA), (3) CAA + DIZE (1 mg/kg, gavagem); e (4) CAA + DIZE (1 mg/kg, gavagem) + A-779 (120 µg/dia, mini-bombas osmóticas). Decorridos 21 dias da coarctação, a pressão arterial dos animais foi registrada, os corações foram isolados e perfundidos pelo método de Langendorff com pressão constante. A reatividade vascular foi avaliada por preparação de anéis de aorta isolada. Para avaliar a hipertrofia cardíaca, o peso dos ventrículos esquerdos foi normalizado pelo comprimento das tíbias e expresso como índice de massa ventricular (IMV), além da área de secção transversa dos cardiomiócitos (AST) ser também medida. Os níveis de mRNA para ANP, BNP e TGF-β também foram avaliados por qRT-PCR. A expressão de ECA 2 e das proteínas ERK1/2, AKT, mTOR, GATA-4, SOD e catalase, envolvidas em vias pró-hipertróficas, foi analisada através da técnica de Western Blot. Os resultados foram apresentados como média ± erro padrão da média. Para as análises de pressão arterial média, coração isolado e parâmetros morfométricos, qRT-PCR e Western Blot, foi utilizado o teste ANOVA One Way seguido pelo pós-teste de Newman-Keuls. Para a reparação de anéis de aorta isolada, foi usado ANOVA Two Way seguido pelo teste de Bonferroni. As diferenças foram consideradas significativas com P<0,05. Os corações isolados dos ratos coarctados apresentaram diminuição significativa da pressão ventricular esquerda ao final da sístole (128,1 ± 9,0 vs. 79,1 ± 12,8 mmHg em CAA, P<0,05), pressão desenvolvida pelo ventrículo esquerdo (118,1 ± 8,9 vs. 69,0 ± 12,7 mmHgem CAA, P<0,05), +dP/dt (2295,0 ± 161,8 vs. 1406,0 ± 246,5 mmHg/s em CAA, P<0,05) e -dP/dt (1787,0 ± 166,0 vs. 1066,0 ± 181,9 mmHg/s em CAA, P<0,05). A ativação da ECA 2 atenuou a disfunção ventricular esquerda induzida pela coarctação. O tratamento com DIZE aumentou o fluxo coronariano dos corações hipertrofiados (CAA: 11,6 ± 0,8 vs. CAA+DIZE: 15,8 ± 0,6 mL/min, P<0,05). Este efeito foi loqueado pelo A-779. Os corações submetidos a sobrecarga pressórica mostraram um umento significativo do IMV (0,17 ± 0,01 vs. 0,21 ± 0,01 g/cm em CAA, P<0,05) e AST (9,37 ± 0,55 vs. 10,72 ± 0,27 µm em CAA, P<0,05). A ativação da ECA 2 preveniu a hipertrofia cardíaca (AST: 10,72 ± 0,27 vs. 9,25 ± 0,23 µm em CAA + DIZE, P<0,05). O tratamento com A-779 atenuou o efeito anti-hipertrófico produzido pelo DIZE nos corações coarctados. A coarctação também promoveu aumento da expressão de mRNA de ANP, BNP e TGF-β e o tratamento com DIZE reverteu esse efeito. A sobrecarga pressórica diminuiu o relaxamento induzido por acetilcolina em anéis de aorta isolada e o tratamento com o ativador da ECA 2 não foi capaz de alterar esse efeito. A coarctação diminuiu a fosforilação da AKT e o tratamento com DIZE não foi capaz de alterá-la. Não foram encontradas alterações na expressão das proteínas ECA 2, ERK1/2 total e fosforilada, AKT total, mTOR, GATA-4, SOD e catalase. Tais resultados mostram que o tratamento crônico com DIZE apresenta efeitos cardioprotetores contra a disfunção cardíaca induzida pela sobrecarga pressórica através da diminuição da hipertrofia ventricular esquerda, sem mudanças na expressão de ECA 2, ERK1/2, AKT, mTOR, GATA-4, SOD e catalase. Portanto, o DIZE possui importante potencial terapêutico frente a doenças cardiovasculares.
64

Dinámica de la actina y tráfico de membranas asociado al complejo de Golgi: papel regulador de RhoA, Rac1 y Cdc42

Matas Guadix, Olga Belén 25 May 2005 (has links)
El trabajo llevado a cabo en esta tesis contribuye a esclarecer la relación morfo-funcional entre la actina y el complejo de Golgi. Estudios previos del laboratorio ponen de manifiesto que la actina regula no sólo la posición y morfología del complejo de Golgi en la célula (di Campli et al., 1999; Valderrama et al., 1998) sino también el transporte de proteínas desde el CG al retículo endoplasmático (transporte retrógrado; Valderrama et al., 2001). Un trabajo más reciente de nuestro grupo muestra a la Rho GTPasa Cdc42 como el componente molecular que regula los efectos del citoesqueleto de actina sobre el CG (Luna et al., 2002). En este trabajo se pone de manifiesto que Cdc42 se localiza en el CG y su activación comporta su acumulación en los laterales de las cisternas de este orgánulo. Además, la forma activa de Cdc42 (GTP-Cdc42) regula negativamente el transporte retrógrado de proteínas actuando a través de N-WASP y del complejo multiproteico Arp2/3. De estos resultados concluimos que la vía de señalización Cdc42-N-WASP-Arp2/3 que gobierna la nucleación y polimerización de actina a nivel de la membrana plasmática (Pollard y Borisy, 2003) también es funcional a nivel del complejo de Golgi. En esta Tesis nos planteamos estudiar si al igual que ocurre con Cdc42, sus efectores N-WASP y Arp2/3 se localizan también en el CG. La presencia de todos los componentes necesarios para la polimerización de actina en este orgánulo es requisito necesario para demostrar que efectivamente las membranas del CG pueden polimerizar actina.Otro de los objetivos de esta tesis era determinar de forma definitiva si Rac1 y RhoA regulaban también alguna de las etapas de la dinámica de membranas en la vía secretora temprana. Estas dos proteínas junto con Cdc42 son los miembros mejor conocidos de la familia de las Rho GTPasas. Todas ellas regulan, aunque de diferente forma, la organización del citoesqueleto de actina (Etienne-Manneville y Hall, 2002). En la actualidad son numerosos los estudios que muestran su papel como proteínas reguladoras de diferentes etapas de la vía endocítica (Ridley, 2001(a); Symons y Rusk, 2003) pero menos se conoce sobre su implicación en la vía secretora. Así pues, de los resultados expuestos en este trabajo se puede concluir que: Cdc42 es la única Rho GTPasa asociada al complejo de Golgi.La vía de señalización Cdc42/N-WASP/Arp2/3 implicada en los procesos de nucleación/polimerización de actina se localiza también en el CG y mayoritariamente en la porción cis-media.La activación de esta vía conlleva la redistribución de todos sus componentes a los laterales de las cisternas del CG donde probablemente regulan (junto con otras moléculas) los procesos de formación y/o fisión de los intermediarios de transporte retrógrado a través de la nucleación/polimerización de actina. Lo que finalmente nos indica que la cascada de señalización con actividad nucleadora/polimerizadora de actina que participa en la dinámica de membranas acontece no sólo en la membrana plasmática sino también a nivel del complejo de Golgi.
65

Study of viscoelasticity and adhesion of human alveolar epithelial cells by atomic force microscopy. The importance of probe geometry

Rico Camps, Félix 27 January 2006 (has links)
During the last century, cellular biology has been mostly assessed from the biochemical point of view: studying how biochemical stimuli modify the biochemical composition of living cells. However, most of the cells that form our body constantly exert or are subjected to mechanical forces. Muscle cells exert forces during contraction, vascular endothelial cells are subjected to shear forces due to blood stream, and pulmonary cells resist cyclic deformations due to spontaneous breathing. Therefore, it appears reasonable that mechanical forces play an important role in determining cell structure, composition, and function. The continuous increase in works relating mechanical properties of cells with cellular function has shown that mechanics are as important as biochemistry at the cellular level. Even the high development of nanotechnology, techniques such as atomic force microscopy (AFM) still present important limitations when applied to biological systems. The general aim of this thesis was to improve and apply AFM methods to the measurement of mechanical properties of living cells, laying especial emphasis on the probe geometry.The studies presented in this thesis are part of the work I carried out during the last four years in the Biophysics and Bioengineering Unit at the University of Barcelona School of Medicine. The thesis can be divided into four main sections: Introduction, Aims, Experimental studies, and Conclusions. The introduction (Chapter 1) attempts to make a brief review of cellular mechanics. The specific aims are presented in Chapter 2. The first work (Chapter 3) describes the design and set-up of an AFM based system to measure the mechanical properties (viscoelasticity and adhesion) of living cells under physiological conditions. The second work (Chapter 4) describes the development and validation of a blunted pyramidal elastic model used to determine the viscoelastic properties of soft gels and living cells. The third study (Chapter 5) validates the use of FIB modified flat-ended cylindrical tips to study the mechanical properties of biopolymer gels and living cells. The last work (Chapter 6) applies the modified cylindrical cantilevers and the developed AFM system to measure elastic and adhesive properties of living cells under inflammatory conditions.
66

Non-centrosomal microtubule nucleation and organization in mitosis

Lecland, Nicolas, 1984- 10 April 2014 (has links)
During mitotic spindle assembly, γ-tubulin ring complexes (γTuRCs) nucleate microtubules at the centrosome, around mitotic chromatin and, by augmindependent recruitment, from pre-existing microtubules. The analysis of these distinct pathways in somatic cells is challenging due to the predominance of centrosomal nucleation. It is also unknown how microtubules derived from different nucleation pathways are organized into the bipolar spindle structure. Minus ends were shown to be present throughout the spindle with a higher concentration near the poles. However, the analysis of minus end dynamics has been prevented by lack of a suitable probe. I have identified the γ-tubulin ring complex (γTuRC) as a reliable marker for noncentrosomal microtubule minus ends in the spindle and have confirmed the accumulation of minus ends in the pole-proximal region. Using cells stably expressing γ-tubulin fused to photoactivatable GFP and mutants of γTuRC subunits, I have demonstrated that the γTuRC is recruited preferentially in the poledistal spindle region, where it associates with microtubule minus ends and then moves poleward along the mitotic spindle. Poleward transport of γTuRC at minus ends depends on the molecular motors dynein, KIFC1 and KIF11. I also discovered that some of the γTuRC that reaches the poles is stably incorporated at the centrosomes, complementing the microtubule-independent centrosome targeting previously described. Using laser ablation of centrosomes, I studied non-centrosomal spindle assembly. At mitotic entry, in the absence of centrosomes, these cells could nucleate microtubules from the nuclear area. These microtubules formed multipolar spindles but cells eventually divided into two daughter cells. However, cells derived from these abnormal mitoses were typically not viable. In summary, by revealing the dynamics of the minus ends of non-centrosomal microtubules, I have provided novel insight into assembly and architecture of the mitotic spindle. In addition, I have shown that centrosomes, even though not essential for somatic cell division, play an important role in the fidelity of spindle assembly and function. / Durante la formación del huso mitótico, los complejos anulares de γ-tubulina (γTuRCs, del ingles γ-tubulin ring complexes) nuclean microtúbulos alrededor de la cromatina mitótica y, mediante la interacción con el complejo de la Augmina, a partir de otros microtúbulos ya existentes. El estudio de estos mecanismos en células somáticas es complejo, debido a la predominancia de la nucleación centrosomal de los microtúbulos en estas células. En la actualidad, aun no se sabe como microtúbulos procedentes de distintas vías de nucleación se organizan en la estructura bipolar del huso mitótico. Se ha observado que los extremos (-) están presentes a lo largo del huso, detectándose una mayor concentración cerca de los polos. A pesar de esto, no se conocen estudios detallados acerca de la dinámica del extremo (-) debido a la ausencia de marcadores adecuados. He observado que el complejo anular de γ-tubulina (γTuRC) es un marcador fiable de los extremos (-) en los microtúbulos acentrosomales presentes en el huso mitótico. Además, he confirmado la acumulación de estos extremos (-) en la región próxima a los polos del huso. Utilizando líneas celulares que expresan de forma estable γ-tubulina fusionada a un GFP foto-activable, y que además han sido transfectadas con isoformas mutantes de subunidades del γTuRC, he demostrado que el γTuRC se recluta preferentemente en regiones del huso alejadas de los polos. Allí el γTuRC se asocia con los extremos (-) de los microtúbulos, para ser transportado a lo largo del huso mitótico en dirección a los polos. El transporte del γTuRC presente en los extremos (-) en dirección a los polos lo realizan los motores moleculares Dineina, KIFC1 y KIF11. También he descubierto que una parte de las moléculas de γTuRC que alcanzan los polos del huso se integran de forma estable en los centrosomas, complementando la vía de incorporación al centrosoma independiente de microtúbulos que ha sido previamente descrita. Usando la técnica de ablación de centrosomas con laser, he estudiado la formación acentrosomal del huso. Cuando estas células entran en mitosis en ausencia de centrosomas, pueden nuclear microtúbulos desde el área nuclear. Estos microtúbulos forman husos multipolares, aunque las células finalmente se dividen en dos células hijas. Las células procedentes de estas mitosis anormales no suelen ser viables. En conclusión, mediante el revelado la dinámica de los extremos (-) de los microtúbulos no centrosomales, he proporcionado nueva información acerca del ensamblaje y arquitectura del huso mitótico. Además, he demostrado que los centrosomas, aunque no son esenciales para la división celular somática, juegan un papel importante en el correcto ensamblaje y función del huso mitótico.
67

A midzone-based ruler adjusts chromosome compaction to analphase spindle length

Neurohr, Gabriel Erich 13 April 2012 (has links)
Partitioning of chromatids during mitosis requires that chromosome compaction and spindle length scale appropriately with each other. However, it is not clear whether chromosome condensation and spindle elongation are linked. Here we have used chromosome fusions to examine the impact of increased chromosome length during yeast mitosis. We find that yeast cells could cope with a >50% increase in the length of their longest chromosome arm by decreasing the physical length of the mitotic chromosome arm through 1) reducing the number of copies of the repetitive rDNA array and 2) by increasing the level of mitotic condensation. Consistently, cells carrying the fused chromosomes became more sensitive to loss of condensin- and its regulator polo kinase/Cdc5. Length-dependent stimulation of condensation took place during anaphase and depended on aurora/Ipl1 activity, its localization to the spindle midzone, and phosphorylation of histone H3 on Ser10, a known Ipl1 substrate. The anaphase spindle therefore may function as a ruler to adapt the condensation of chromosomes to spindle length. Consistent with this, chromosome condensation levels correlate with the length of anaphase spindles.
68

Unravelling integrated kinetics during spindle assembly

Cavazza, Tommaso, 1985- 30 October 2015 (has links)
To ensure faithful segregation of the genetic material, during mitosis the cell assembles the mitotic spindle, a macromolecular machine made of dynamic microtubules and associated proteins. Spindle microtubules are assembled de novo by the centrosomes and through the RanGTP pathway that is sufficient for spindle self-organization. In this thesis I used a proteomics approach to study the RanGTP pathway induced microtubules and spindle self-organization and I propose that it occurs through a multi-step mechanism. I then addressed how the centrosomal and acentrosomal microtubule assembly pathways are integrated to build the bipolar spindle. My data suggest that, in small cells, centrosome maturation defines an optimal and essential balance between these two pathways due to a competition for limiting amounts of tubulin. Interestingly in big cells, I found that centrosome maturation ensures the correct positioning of each centrosome to a spindle pole and thereby assures proper centrosome segregation to the daughter cells. Finally, I present molecular insights about the interaction of the microtubule polymerase XMAP215 with its mitotic interactor TACC3. / Durant la mitosi, per assegurar que el material genètic es segrega correctament, la cèl•lula construeix el fus mitòtic, una maquinària macromolecular formada de microtúbuls dinàmics i proteïnes associades. Els microtúbuls del fus són formats de novo pels centrosomes o a través de la “RanGTP pathway”, la qual és autosuficient per promoure l'autoorganització del fus mitòtic. En aquesta tesi he utilitzat tècniques de proteòmica per estudiar com la “RanGTP pathway” indueix l'autoorganització dels microtúbuls i del fus mitòtic a través d’un procés amb múltiples passos (tal i com indiquen els resultats obtinguts). Paral•lelament he estudiat com els microtúbuls formats per ambdues vies (centrosomes i “RanGTP pathway”) es coordinen per la construcció del fus bipolar. Els meus resultats suggereixen que, en cèl•lules petites, la maduració dels centrosomes defineix un equilibri òptim i essencial entre els dos sistemes, com a conseqüència de la disponibilitat limitada de tubulina. Per altra banda, en cèl•lules grans la maduració dels centrosomes condiciona la correcta localització d’aquests als pols del fus mitòtic, assegurant-ne la segregació a les dues cèl•lules filles. Finalment, exposo els detalls moleculars de la interacció entre la polimerasa de microtúbuls XMAP215 i el seu interactor mitòtic TACC3.
69

Role of mTOR in the activation of marginal zone B cells by TACI

Gentile, Maurizio, 1981- 19 September 2014 (has links)
The marginal zone (MZ) of the spleen contains an innate-like subset of B cells that mount rapid protective antibody responses to polysaccharides and lipids from bloodborne viruses and bacteria. These antigens activate MZ B cells by engaging somatically recombined B cell receptors (BCRs) and germline-encoded patternrecognition receptors, including Toll-like receptors (TLRs). MZ B cells receive additional co-stimulatory signals from a proliferation-inducing ligand (APRIL) and B cellstimulating factor of the TNF family (BAFF), two tumor necrosis factor (TNF)-related cytokines released mainly by macrophages, dendritic cells and neutrophils in response to microbes. BAFF and APRIL stimulate MZ B cells through a poorly characterized receptor called transmembrane activator and CAML interactor (TACI). Here we show that TACI induces antibody production and class switching by activating the kinase mammalian target of rapamycin (mTOR) through MyD88, an adaptor protein usually associated with TLRs. The discovery of this rapamycin-sensitive signalling pathway may facilitate the development of novel strategies for the modulation of protective or pathogenic antibody responses emanating from MZ B cells. / La zona marginal (ZM) de la melsa conté un subgrup de cèl∙lules B de tipus innat que organitzen de forma ràpida respostes d’anticossos protectors contra polisacàrids i lípids de virus i bacteris transmesos per la sang. Aquests antígens activen les cèl∙lules B de la ZM en interaccionar amb receptors de les cèl・lules B (BCR) que han patit recombinació somàtica i receptors de reconeixement de patrons, incloent els receptors de tipus Toll (TLR). Les cèl・lules B de la ZM reben senyals co-estimuladores addicionals del lligand inductor de proliferació (APRIL) i el factor estimulant de cèl・lules B de la família del TNF (BAFF), dos citocines relacionades amb el factor de necrosis tumoral (TNF) alliberades principalment per macròfags, cèl∙lules dendrítiques i neutròfils en desposta a microbis. BAFF i APRIL estimulen les cèl∙lules B de la ZM mitjançant un receptor poc caracteritzat anomenat activador de transmembrana i interactor de CAML (TACI). En aquest estudi demostrem que TACI indueix producció d’anticossos i canvi de classe de la cadena pesada de les immunoglobulines activant la quinasa diana de la rapamicina dels mamífers (mTOR) mitjançant MyD88, una proteïna adaptadora habitualment associada amb els TLRs. El descobriment d’aquesta via de senyalització sensible a la ramapicina podria facilitar el desenvolupament de noves estratègies per la modulació de les respostes protectores o patogèniques dels anticossos produïts per les cèl・lules B de la ZM.
70

The Cytokinetic inhibitors Boi1 and Boi2 are required for activation of the exocyst complex by Rho GTPases

Masgrau Fortuny, Aina, 1986- 05 September 2014 (has links)
Cell growth and division requires delivery of new membrane and remodelling factors to the cell surface. In budding yeast, this involves actin-dependent transport of secretory vesicles to sites of growth, followed by vesicle fusion to the plasma membrane. Rho-type GTPases regulate actin polarization and vesicle fusion, but how they signal to diverse effectors controlling these separate processes is not well understood. Here, we show that the cortical proteins Boi1 and Boi2 work together with Rho GTPase signalling to regulate the exocyst, a complex that mediates the tethering of secretory vesicles to the plasma membrane. Cells lacking both Boi proteins show normal actin polarity but are defective in bud emergence, bud growth, and fusion of Bgl2-containing vesicles to the plasma membrane. A gain-of-function version of Exo70, a component of the exocyst and effector of Cdc42 and Rho3, restores growth of boi1 boi2 mutant cells. Furthermore, hyperactivation of Rho-GTPase signalling rescues boi defects, suggesting that the essential function of Boi proteins is to mediate Rho-dependent activation of the exocyst during cell growth. Finally, we find that Boi1 and Boi2-dependent inhibition of abscission in cells with chromatin bridges, via their function in the NoCut checkpoint, is bypassed by expression of gain-of-function EXO70, suggesting the NoCut pathway also involves regulation of the exocyst. / Tant el creixement com la divisió cel·lular requereix el transport de membrana i altres factors a la superfície cel·lular. En cèl·lules de S. cerevisiae, aquests processos necessiten el transport de vesícules de secreció a través dels cables d’actina fins a les zones de creixement actiu, on es fusionen. Les Rho GTPases regulen la polarització de l’actina i la fusió de vesícules, però es desconeix com les GTPases senyalitzen els diversos efectors i com regulen els dos tipus de funcions. En aquest estudi, demostrem que les proteines Boi1 i Boi2 treballen conjuntament amb la senyalització de les Rho GTPases, per tal de regular la funció del complexe “exocyst” que media els contactes inicials entre vesícules de secreció i la membrana plasmàtica. Cèl·lules sense Boi1/2 tenen el citoesquelet d’actina polaritzat, però la cèl·lula filla no pot emergir ni créixer. Un al·lel d’Exo70, una subunitat de l’”exocyst”, que és efector de les GTPases Rho3 i Cdc42, restaura el creixement de cel·lules defectuoses en la funció de Boi1/2. A més a més, l’hiperactivació de GTPases rescata defectes dels mutants de Boi1/2, suggerint que la funció essencial de Boi1 i Boi2 és promoure l’activació de l’”exocyst”, depenent de Rho, durant el creixement cel·lular. Finalment, hem demostrat que la inibició de la divisió cel·lular que controlen via NoCut els efectors Boi1/2 en cèl·lules amb defectes en la segregació de cromosomes, es rescata amb l’al·lel d’Exo70 descrit anteriorment. Aquestes observacions suggereixen que NoCut podria funcionar també a través de la regulació de l’”exocyst”.

Page generated in 0.0509 seconds