Spelling suggestions: "subject:"compound intenses"" "subject:"eompound intenses""
1 |
The Meaning of Lithuanian Past Tenses and their Equivalents in English / Lietuvių kalbos būtųjų laikų reikšmės ir jų atitikmenys anglų kalbojePetronienė, Saulė 26 May 2009 (has links)
The meanings of Lithuanian past simple tenses and their equivalents in English is the object of the thesis. Other forms expressing past, i.e. compound forms, participles used instead of indicative mood in the narrative speech as well as predicative indeclinable forms of past passive participles are the subject matter in the thesis. There are two simple past tenses in Lithuanian: the past simple and the past frequentative tense. Both tenses are used to express an action which happened before the moment of speech; however, the relation to the moment of speech is different: the past simple tense is used to express a very close action to the reference time (whether it is present or other past action). Thus, the past simple tense has the perfective and plusquamperfective meaning. Whereas, the past frequentative tense does not possess those meanings; it is used to express a repetitive action of a more distant past. Moreover, the relationship of analytic forms to the simple ones is determined in the study. The problem of modus relativus and the meaning of predicative participles of passive voice are covered in the thesis as well. Analytical nature of English tenses enables to perceive and evaluate the meanings and functions of Lithuanian tenses more accurately. The search for the equivalents of Lithuanian tenses in English allows determining more precise meanings of Lithuanian past tenses, particularly the grammaticalization of analytic constructions, the relationships of... [to full text] / Disertacijoje analizuojami ne tik vientisinių būtųjų lietuvių kalbos laikų reikšmės ir jų atitikmenys anglų kalboje, bet ir praeities raiškos formos, įtraukiant ir vadinamąsias sudurtines arba sudėtines laikų formas, dalyvius, vartojamus vietoj tiesioginės nuosakos atpasakojamojoje kalboje, ir predikatines nelinksniuojamas neveikiamosios rūšies būtojo laiko dalyvių formas. Lietuvių kalboje yra du vientisiniai laikai: būtasis kartinis ir būtasis dažninis. Abiems šiems laikams bendra tai, kad jie reiškia veiksmą, vykusį prieš kalbamąjį momentą, o skiria juos pagrindinė santykio su kalbamuoju momentu reikšmė: būtasis kartinis laikas gali reikšti labai artimą veiksmą atskaitos momentui: ar tai būtų dabartis, ar kitas praeities veiksmas. Taigi būtasis kartinis laikas turi ir perfekto, ir pliuskvamperfekto reikšmes. Šių reikšmių neturi būtasis dažninis laikas. Jis reiškia tolesnės praeities kartojamą veiksmą, kurio atžvilgiu jis sudaro opoziciją būtajam kartiniam laikui. Darbe taip pat nagrinėjamos analitinės formos, nustatomas jų santykis su vientisinėmis: ar jos sudaro vientisinėms opozicijas, ar yra sinoniminės, ar visos santykiauja vienodai. Taip pat tiriama vadinamoji netiesioginė nuosaka (modus relativus) ir neveikiamosios rūšies formą turinčių predikatinių dalyvių reikšmė. Analitinis anglų kalbos laikų pobūdis geriau padeda suprasti ir įvertinti lietuvių kalbos laikų reikšmes ir funkcijas. Ieškojimas lietuvių kalbos laikų formoms atitikmenų anglų kalboje padeda geriau... [toliau žr. visą tekstą]
|
2 |
The Pluperfect First Hypothesis: The compound pluperfect as a necessary precondition of the perfect-to-perfective shift in RomanceBalla-Johnson, William R. January 2020 (has links)
No description available.
|
3 |
Le participe dans les grammaires des langues romanes (XVe-XVIIIe siècles). Histoire comparée d'une classe grammaticale / The participle in the Romance Languages' grammars (15th-18th centuries). A compared history of a grammar category / El participio en las gramáticas de las lenguas románicas (siglos XV-XVIII). Historia comparada de una clase gramaticalDiaz Villalba, Alejandro 13 September 2017 (has links)
L’étude présente l’histoire de la classe du participe à travers un corpus de grammaires del’espagnol, du français, de l’italien et du portugais parues entre le XVe et le XVIIIe siècle.La démarche comparative s’appuie sur le principe méthodologique de la mise en série d’une centaine d’ouvrages regroupés et confrontés selon des paramètres variables : la chronologie, le thème ou la tradition grammaticale de la langue-objet.La première partie aborde la question de la catégorisation en linguistique et s’interroge sur la nature des formes non finies du verbe, tout particulièrement du participe et de son emploi dans les formes verbales analytiques. La deuxième partie traite de l’histoire du participe sous un angle général. Ainsi, après avoir donné un aperçu des aspects problématiques qui intéressent les grammairiens grecs et latins, l’analyse se centre sur le traitement de la classe dans les grammaires des langues romanes. La troisième partie s’attache à étudier les approches et les concepts dont se servent les grammairiens de la Renaissance pour traiter les temps composés ainsi que la façon dont ils décrivent et (re)catégorisent les formes participiales de ces temps verbaux. / The study investigates the history of the word-class of participle through a close study of a corpus of French, Spanish, Portuguese and Italian grammars which were published between the 15th and 18th centuries. The comparative approach is based on the methodological principle of “series of texts”, by grouping and collating a hundred works according to several variable parameters: the chronology, the theme or the grammatical tradition of the language in question.The first part of the study deals with the linguistic categorization and questions the nature of the non-finite verbal forms, especially the participle and its use in an analytical verbal form. The second part deals with the history of the participle from a more general point of view. Thus, after an overview of the problematic aspects of Greek and Latin grammarians, the analysis focuses on the treatment of the word-class in the grammars of the Romance languages. The third part focuses on the approaches and concepts used by the Renaissance grammarians to deal with compound tenses and on how they described and (re)-categorized the participle forms of these verbal tenses. / El estudio presenta la historia de la clase del participio a través de un corpus de gramáticas de español, francés, italiano y portugués publicadas entre los siglos XV y XVIII. El enfoque comparativo se basa en el principio metodológico de la constitución de series textuales, que nos permite agrupar y cotejar un centenar de textos en función de parámetros variables: la cronología, el tema o la tradición gramatical de la lengua objeto.La primera parte aborda el asunto de la categorización en lingüística e indaga la naturaleza de las formas no finitas del verbo, especialmente la del participio y su utilización en las formas analíticas del verbo. La segunda parte propone una aproximacióna la historia del participio desde una perspectiva más general. Así pues, tras una cala en los aspectos problemáticos relacionados con el participio tratados por los gramáticos griegos y latinos, el análisis se centra en el tratamiento de la clase en las gramáticas de las lenguas romances. La tercera parte investiga sobre los enfoques y los conceptos que emplean los gramáticos del Renacimiento para tratar los tiempos compuestos, y sobre el modo en que describen y (re)categorizan las formas participiales de esos tiempos verbales.
|
Page generated in 0.075 seconds