A presente investigação consiste no estudo da relação entre a cidade e a frente de água, a partir do caso de Lisboa e através das estruturas urbanas que ligam estas duas realidades, denominadas, neste contexto, como estruturas de articulação com a frente de água. O trabalho tem como ponto de partida a identificação de um sistema territorial subjacente à malha urbana: a estrutura em pente, constituída por duas lógicas morfologicamente distintas mas interligadas: a lógica horizontal (eixos urbanos paralelos à frente de água) e a lógica vertical (eixos urbanos transversais à frente de água). Neste sistema, o espaço público desempenha um importante papel, pelas suas propriedades articuladoras e pela forma como permite relacionar – física mas também visualmente – a cidade interior com a sua frente de água. Este é também um sistema simbólico; as diferentes formas de relação física e visual estão ligadas a um factor fundamental: a presença de arte pública nas estruturas de articulação. Assumimos como base fundamental o contacto com o território e a observação directa do espaço, pois apenas desta forma consideramos ser possível compreender as realidades urbanas nas suas múltiplas dimensões. Mediante esta opção metodológica, a articulação com a frente de água é interpretada a partir de diferentes vertentes. A investigação recai primeiramente nas características morfológicas dos eixos transversais de articulação, debruçando-se depois na forma como essas mesmas características determinam aspectos relacionados com o uso do espaço, tais como a visualização da frente de água ou algumas particularidades dos percursos pedonais de acesso. Finalmente, a investigação centra-se na relação entre a arte pública e as estruturas de articulação, procurando compreender – como questão de fundo – a forma como a arte pública e a sua colocação são encaradas, na cidade de Lisboa e se o entendimento que defendemos neste trabalho – de arte pública integrada no seu contexto e não como objecto estético isolado – é ou não aplicado no espaço público. Palavras-chave: frente de água, espaço público, arte pública / This research consists on understanding the relashionship between the inner city and the waterfront, based on the case of Lisbon, by means of the urban structures that link these two realities, called structures of articulation with the waterfront. The starting point is the identification of a territorial system underlying the urban structure: the comb structure, consisting of two logics, morphologically different but interconnected: the horizontal logic (urban axes parallel to the waterfront) and the vertical logic (urban axes transverse to the waterfront). In this system, the public space plays an important role, because of its articulating properties and of the way it physically and visually allows the connection with the waterfront. This is also a symbolic system. The different ways of physical and visual connection are related with one key factor: the presence of public art in the structures of articulation. Because we consider that the better way to understand the urban reality in its multiple dimensions is the contact with the territory and the site observation, we assume it as the main basis of the research. With this methodological approach, the articulation with the waterfront is interpreted according to different aspects. First, the research focuses on the morphological characteristics of the transverse axes. Then, it inquiries on how those characteristics define the use of the space, in aspects such as the visibility of the waterfront, or the speed in the pedestrian access routes. Finally, the research focuses on the relationship between public art and the structures of articulation, trying to understand – as an underlying question – how public art and its placement are seen in Lisbon and if the understanding that we stand for – of public art integrated into its urban context rather than as an isolated aesthetic object – is present or not in public space.

El objetivo primero de la tesis era hacer un análisis del proyecto del hospital de Venecia de Le Corbusier, siguiendo una metodología de trabajo que permitía hacer dicho análisis en dos vías que se complementaban: el análisis del proyecto o descripción física y el análisis de su arquitectura o desde un punto de vista cultural, con el fin de producir conocimiento concreto acerca de una de las últimas obras de Le Corbusier que, a pesar de haber sido fuente para numerosas publicaciones y exposiciones en los últimos años, carece todavía de una mirada que abarque todas las fases del proyecto.Sin embargo, tal y como se evidencia en los cinco cuadernos que componen la tesis, la investigación no se limitó al estudio del proyecto del hospital de Venecia (Cuadernos I y V), sino que también incluye el estudio de los cinco primeros museos en espiral cuadrada que propone Le Corbusier entre 1928 y 1953 (Cuadernos II y III). El vínculo entre los museos y el hospital es la tesis: la reconstrucción del proceso por el cual Le Corbusier da forma, a través de un estudio que le lleva más de 25 años, a un edificio tipo, originalmente pensado para albergar un museo, pero que en los años sesenta utiliza para otros usos.Por esto, la tesis no es una monografía del hospital de Venecia. Es un trabajo analítico en dos vías paralelas:- el primer recorrido fue hecho a través de los documentos que componen las cuatro versiones del hospital que se hacen entre agosto de 1962 y febrero de 1966, incluyendo los bocetos, fotos, carnets, correspondencia, documentos escritos y demás documentación gráfica, así como la documentación correspondiente de los cinco museos estudiados.- el segundo recorrido se hizo paralelo al primero: es el recorrido que permite hacer el hospital y los museos a través de la Arquitectura -tanto de Le Corbusier: como aquella que él vio, conoció y recordó al estar proyectándolos. Con los dos recorridos intento rehacer los proyectos, a través de un análisis que busca indagar sobre aquello que Le Corbusier propuso, conoció y recordó al proyectar estas obras.La tesis es la reconstrucción de la Unité de bâtisse del hospital a través de un prototipo que se ordena en planta a partir de una esvástica. Una elección objetiva y personal. Objetiva, porque se deduce del propio proyecto, y porque lo dice el propio Le Corbusier.Es también un recorrido individual, donde busqué entrar en el mundo de la memoria, donde el hospital, a manera de la "mónada" de Benjamín, permitió encontrar en él toda la obra del autor, la arquitectura de todos los tiempos y, de vuelta, entender cómo esta obra es también única e irrepetible. Porque entender, conocer un proyecto sería proyectarlo, lo cual es diferente a hacer "un recuento de lo que sucedió en la mente del pintor [arquitecto], sino una reflexión analítica sobre sus fines y medios", partiendo de la diferencia que hay entre el "participante" - Le Corbusier - y el "observador" - quien estudia a Le Corbusier.Al igual que el Menard de Borges, la intención primera e imposible fue "reescribir" todo el Hospital.Desde una posición que dice que la tarea de quien quiere conocer la arquitectura es asumir el papel de otro creador de la obra, el ejercicio que se hizo en esta tesis, pretendió, al igual que Menard, lograr "reescribir" unos pocos capítulos. Este ejercicio permitió "viajar" a través de la arquitectura de todos los tiempos. Recorrer este tapiz dibujado ha sido un ejercicio de aprendizaje y proyección arquitectónica.El mundo de conocimiento que se me ha abierto a través del H VEN LC es inconmensurable y rico: a través del recorrido por los planos, bocetos, textos y demás información que encontré al recorrer el laberinto de pilares-pantalla, patios y luz engalanada de luces y sombras del hospital, he podido, en el sentido más amplio que se le pueda dar al término, aprender Arquitectura. / The main objective of the thesis was to make an analysis of the Le Corbusier's Venice project, following a methodology that could make the analysis in two complementary ways: the project's analysis or physical description; and the architecture's analysis or from the cultural point of view. Both with the aim to produce specific knowledge of one of the Le Corbusier's last works that, despite the fact that lately there are various publications and expositions about this specific project, there is still no work with a view that includes all the project phases. However, as the 5 Notebooks that form the thesis evidence, the research was not only limited to study the Venice hospital project (Notebooks I and IV), and also includes the study of the first five museums in square spiral proposed by Le Corbusier between 1928 and 1953 (Notebooks II and III).The link between the museums and the hospital is the thesis: the process re-construction of the work made by Le Corbusier in wish he gives shape to a building type, through 25 years of work, originally thought to be a museum, but that is used during the sixties for other uses (Annexes and biography in Notebook V)That's why the thesis is not a Venice hospital project's monograph. Is an analytical work made in two parallel ways: one, through the documents that compose the 4 Venice hospital versions dated between August 1962 and February 1966, including sketches, photos, notebooks, correspondence, written documents and any other graphic material, and also the same documents for the 5 analysed museums.The second way was parallel to the first: is the research that both the hospital and the museums let to do through de Architecture -not only of Le Corbusier himself, but specially of that architecture that Le Corbusier saw, knew and remembered while projecting this buildings. With the two ways of analysis, what I try to do is to rebuild the projects, inquiring those things that Le Corbusier proposed and remembered while projecting the Unité de bâtisse.The thesis is the Unité de bâtisse rebuilt process through the prototype that is ordered in plan from a swastika. An election that is both objective and personal.Objective, because is a deduction that is possible to make from the project and also, because Le Corbusier himself explains it somehow.And a personal choice because my intention was to go inside the memory world where the hospital, as a Benjamin's "monad", led find in it the whole work of Le Corbusier, the architecture of all times, and, back, it led to understand that it's also unique, a work that is not possible to repeat.Because to deal, to know a project would be to project it again. This doesn't means that I was going to "make a inventory of what happened in the artist [architect] mind, but an analytical reflection over his goals and means", departing from the difference between the "participant" -Le Corbusier- and the "observer" -who studies Le Corbusier.As what Borges' Menard tries to do, my first and impossible intention was to "rewrite" the whole hospital. From a position that assures that the work that one has to do if you want to learn architecture is to assume the part of other work's creator. I was able, as Menard, to re-write only few chapters. This exercise let my "travel" through the all times architecture. To walk around this drawn tapestry has been an exercise of learning and projecting architecture.The world of knowledge that has been open through the plans of the Venice hospital project is incommensurable and rich: I have learn Architecture in the more wide sense of the term through the plans, sketches, texts and all the information found while running over the hospital's labyrinth of screen-pillars, courts and light adorned with colours and shadows.

Κλινικά προσδιορισμένες σχέσεις Δόσης –Απόκρισης για τη στένωση του οισοφάγου από ακτινοθεραπεία κεφαλής και τραχήλου Σκοπός Ο σκοπός αυτής της μελέτης είναι ο προσδιορισμός των παραμέτρων δόσης απόκρισης του μοντέλου σχετικής σειριακότητας αναφορικά με το κλινικό αποτέλεσμα της στένωσης του οισοφάγου μετά από ακτινοθεραπεία κεφαλής και τραχήλου. Αυτό επιτυγχάνεται με τη συσχέτιση των ξεχωριστών τρισδιάστατων κατανομών δόσης των ασθενών με τα αντίστοιχα μετακτινικά αποτελέσματα από την κλινική παρακολούθηση. Υλικά και μέθοδοι Αυτή η μελέτη είναι βασισμένη σε 72 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ακτινοθεραπεία για καρκίνο κεφαλής και τραχήλου στο νοσοκομείο Καρολίνσκα της Στοκχόλμη Σουηδίας. Η ανάλυση έγινε για τις περιόδους 1991-2000 και 2001-2005, λόγω των διαφορετικών τεχνικών ακτινοβόλησης που χρησιμοποιήθηκαν. Για κάθε ασθενή υπολογίσθηκαν οι τρισδιάστατες κατανομές δόσης των ανώτερων 5εκ. του οισοφάγου και ήταν διαθέσιμα τα κλινικά αποτελέσματά της θεραπείας. Για να εκτιμηθεί η εμφάνισή της προκαλούμενης από ακτινοβολία στένωσης του οισοφάγου, χρησιμοποιήθηκαν κλινικά συμπτώματά και ακτινολογικά ευρήματα. H διάγνωση της στένωσης έγινε 1-60 μήνες μετά την ακτινοθεραπεία. 33 ασθενείς ανέπτυξαν στένωση του οισοφάγου ενώ 39 ασθενείς δεν εκδήλωσαν κανένα σύμπτωμα. Τα δεδομένα χρησιμοποιήθηκαν σε μια διαδικασία προσαρμογής μέγιστης πιθανοφάνειας (maximum likelihood fitting) ώστε να υπολογιστούν οι βέλτιστες τιμές των παράμετρων που χρησιμοποιούνται από το μοντέλο σχετικής σειριακότητας. Αποτελέσματα Για την περίοδο 1991-2000, η μέση και η μέγιστη τιμή της δόσης είναι 49.9 και 61.2Gy, αντίστοιχα για την ομάδα ασθενών με στένωση, ενώ για την ομάδα έλεγχου οι αντίστοιχες τιμές είναι 46.3 και 64.8Gy. Για την περίοδο 2001-2005 αυτές οι τιμές είναι 49.8 και 61.4Gy για την ομάδα ασθενών με στένωση, ενώ για την ομάδα έλεγχου είναι 20.6 και 46.1Gy, αντίστοιχα. Για την περίοδο 2001-2005 οι βέλτιστες εκτιμήσεις των παραμέτρων δόσης απόκρισης είναι D50=62.3 Gy (52.4-87.3 Gy), γ = 1.14 (0.74-2.28) και s = 0.11 (0.01-0.33). Επίσης, βρέθηκε στατιστικά σημαντική θετική συσχέτηση των στενώσεων που προκαλούνται από την ακτινοβολία με τη βιολογικά ομοιόμορφη δόση στα 50 Gy (odds ratio (OR) = 13.0 με 95% διάστημα εμπιστοσύνης (confidence interval, CI) = 2.9-58.6). Επιπλέον, το μοντέλο σχετικής σειριακότητας φαίνεται να διαφοροποιεί καλά τις ομάδες ασθενών με και χωρίς στένωση, καθώς σύμφωνα με την ανάλυση η περιοχή κάτω από της καμπύλη ROC είναι ίση με 0.92. Συμπεράσματα Βρέθηκε ότι οι στενώσεις που προκαλούνται από ακτινοβολία έχουν ισχυρή συσχέτηση με τον όγκο (χαμηλή σχετική σειριακότητα). Σημαντικά μεγαλύτερες μέσες και μέγιστες τιμές δόσεων χαρακτηρίζουν την ομάδα των ασθενών με στένωση σε σχέση με την ομάδα των ασθενών χωρίς στένωση. Οστοσο τα δεδομένα δείχνουν οτι ισως υπάρχουν και αλλες παράμετροι εκτώς απο τη δόση που συμβάλουν στην ανάπτυξη της στένωσης του οισοφάγου μέτα την ακτινοθεραπεία κεφαλής τραχήλου. / Dose-Response Parameters of Stricture in the Proximal Esophagus from Head & Neck Radiotherapy Purpose The purpose of this work is to determine the dose-response parameters of the relative seriality model regarding the clinical endpoint of esophageal stricture after head & neck radiotherapy. This is accomplished by associating the individual 3-dimensional dose distributions of the patients with the clinical follow-up findings. Material and Methods This study is based on 72 patients who received radiation treatment for head & neck cancer at Karolinska Hospital, Stockholm, Sweden. The analysis was conducted for the periods 1991-2000 and 2001-2005 because of the different irradiation techniques used. For each patient the 3D dose distribution delivered to the upper 5 cm of the esophagus (proximal esophagus) and the clinical treatment outcome were available. Clinical symptoms and radiological findings were used to assess the manifestation of radiation induced esophageal strictures. Stricture was diagnosed 1–60 months after radiotherapy. 33 patients developed esophageal stricture and 39 were symptom free. These data were introduced into a maximum likelihood fitting to calculate the best estimates of the parameters used by the relative seriality model. Results For the period 1991-2000, the mean and maximum doses are 49.9 and 61.2 Gy, respectively for the group of patients with stricture, whereas they are 46.3 and 64.8 Gy, respectively for the control group. For the period 2001-2005 these values are 49.8 and 61.4 Gy, respectively for the group of patients with stricture, whereas they are 20.6 and 46.1 Gy, respectively for the control group. For the period 2001-2005 the best estimates of the dose-response parameters are D50=62.3 Gy (52.4-87.3 Gy),  = 1.14 (0.74-2.28) and s = 0.11 (0.01-0.33). A statistically significant positive association of radiation induced esophageal stricture with the biologically effective uniform dose (cutoff at 50 Gy) was found (odds ratio (OR) = 13.0 with 95% confidence interval (CI) of 2.9-58.6). Furthermore, the relative seriality model seems to differentiate well the patient groups with and without stricture since in a ROC analysis it gives the area under the ROC curve = 0.92. Conclusions Radiation induced strictures were found to have a strong volume dependence (low relative seriality). Significantly larger mean and maximum doses characterize the group of patients with stricture compared to the group of patients without stricture. However, data indicate that there may be other factors, except from dose, that contribute to the development of oesophageal stricture after the radiation therapy.

- / Background: Endothelin-1 (ET-1), a strong vasoconstrictive substance acting via stimulation of specific receptors (ET-A and ET-B), has been implicated in the development of renal scarring. Activation of endothelin system was observed in experimental models of glomerular diseases and this was attributed to the toxic action of proteinuria to the tubular epithelial cells. However, we have not enough information about the role of endothelin system in human glomerular diseases and in renal diseases without proteinuria like obstructive nephropathy. The aim of this study was to examine the endothelin system in patients with primary glomerular diseases and in experimental animals with unilateral ureteric obstruction. Patients and Methods: Thirty-seven patients with different types of primary glomerulonephritides and 14 controls were included in the study. Patients presented by either nephrotic syndrome (n=25) or mild proteinuria (<1g/24h, n=12). The expression of ET-A and ET-B receptors in the renal tissue was examined immunohistochemically. At the time of biopsy, urinary ET-1 was determined by RIA. Experimental animals and Methods: Twenty –day old opossum pups (n=6) underwent surgical ligation of the left ureter. Sham operated animals, non-operated controls and normal human kidneys were also used. Animals were sacrificed at 2 (n=2), 3 (n=1), 4 (n=1), 5(n=1) and 8 (n=1) weeks post surgery and their kidneys were examined. Sham operation was performed at equivalent times in pups that served as control. The expression of ET-A and ET-B receptors in the renal tissue was examined immunohistochemically. Results: The expression of both receptors was mainly localized within tubular epithelial cells and was significantly higher in patients with glomerulonephritides compared to controls. The expression of ET-B receptors was higher in nephrotic compared to non-nephrotic patients while no difference was observed in the expression of ET-A receptors. Urinary excretion of ET-1 was increased in patients compared to healthy subjects (579±146 ng/24h vs. 410±78 ng/24h, p<0.01) and it was higher in nephrotic compared to non-nephrotic patients (617±167 ng/24h vs. 485±71 ng/24h, p<0.05). A significant positive correlation of the excreted ET-1 with the degree of proteinuria (r= 0.338, p<0.05) and the extent of immunostaining for ET-B receptors (r=0.427, p<0.05) was observed. The expression of ET-B receptors and the excretion of ET-1 were significantly decreased in patients who present remission of the nephrotic syndrome under immunosuppressive therapy. In tubular epithelial cells of the experimental animals there was a temporal increase in the expression of ET-A receptors with duration of obstruction while there was no significant difference between the expression of ET-B receptors in obstructed kidneys and controls. Conclusions: this study provides evidence that the endothelin system is activated in renal diseases and proteinuria seems to be related only in part to this activation. Further investigation is needed to ascertain if the activation of endothelin system has a causative role in the progression of renal diseases.

Οι οστικές μεταστάσεις εμφανίζονται συχνά κατά την εξέλιξη του καρκίνου, συχνότερα σε συγκεκριμένου τύπου καρκίνους όπως ο καρκίνος του μαστού και του προστάτη και λιγότερο συχνά σε άλλους κακοήθεις όγκους όπως του πνεύμονα και του νεφρού. Περισσότερο από 50% των ασθενών με προχωρημένο καρκίνο του μαστού και του προστάτη εμφανίζουν οστικές μεταστάσεις, ενώ άπαξ και ο όγκος προσβάλλει τα οστά η νόσος καθίσταται στην πλειονότητα των περιπτώσεων μη ιάσιμη. Τα συμπτώματα από την προσβολή του σκελετού περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων πόνο, παθολογικά κατάγματα, υπερασβεστιαιμία, και εκδηλώσεις από τα νεύρα Οι υπάρχουσες θεραπευτικές παρεμβάσεις είναι παρηγορητικές καθιστώντας επιτακτική την καλύτερη κατανόηση των υποκείμενων μηχανισμών, η οποία θα επιτρέψει την ανακάλυψη νέων θεραπειών. Ο οστεοτροπισμός συγκεκριμένων νεοπλασιών είχε απασχολήσει από πολύ νωρίς τους επιστήμονες δίνοντας τις βάσεις για τις πιο σύγχρονες προσεγγίσεις. Τα όλο αυξανόμενα δεδομένα υπογραμμίζουν ότι ο σχηματισμός των οστικών μεταστάσεων δεν αποτελεί μια απλή διαδικασία μετανάστευσης των καρκινικών κυττάρων στην μεταστατική εστία. Αντίθετα συνίσταται από ένα σύνολο πολύπλοκων διεργασιών στο οποίο συμμετέχουν τα καρκινικά κύτταρα και τα κύτταρα του ξενιστή. Αρχικά εμφανίζεται επέκταση της πρωτοπαθούς εστίας εις βάρος των παρακείμενων κυττάρων και του στρώματος του ιστού. Στη συνέχεια η μείωση της έκφρασης μορίων προσκόλλησης στην επιφάνεια των καρκινικών κυττάρων οδηγεί σε αποκοπή τους από την πρωτοπαθή εστία και σε διήθηση του ιστού και των αγγειακών τοιχωμάτων. Ακολουθεί η μετανάστευσή τους μέσω της αιματικής ροής ενώ με την βοήθεια κατάλληλων μορίων διαφεύγουν της εποπτείας του ανοσοποιητικού συστήματος και καταλήγουν στα κολποειδικά τριχοειδή του μυελού όπου αγκυροβολούν και αναπτύσσονται. Στη συνέχεια διηθούν και πάλι τα αγγειακά τοιχώματα για να εγκατασταθούν πλέον στον μυελό των οστών όπου και θα αναπτυχθεί η δευτεροπαθής εστία με μηχανισμούς που θα αναλυθούν. / -

No século XIX, a união da arte e da indústria deu origem a uma profusão de artefactos urbanos em ferro fundido – mobiliário urbano -, dos quais a Fonte d’Art francesa se constitui como um exemplo preponderante. A difusão em massa destes artefactos urbanos em ferro fundido estava associada a dois factores convergentes: - As Exposições Universais; - O desenvolvimento das cidades baseado nas novas concepções do urbanismo oitocentista, onde as renovações urbanísticas de Paris se tornaram exemplo e modelo de exportação mundial. O primeiro factor traduziu-se numa das consequências da maturidade atingida pela Revolução Industrial e da concepção liberal da economia mundial, tornando-se num dos principais agentes de influência dos espaços públicos em várias cidades europeias e da América Latina oitocentista, estimulando a aceleração do desenvolvimento da indústria da Fonte d’Art em todas as suas vertentes: de Desenho Urbano, Artística e Tecnológica. Do segundo factor sobrevieram políticas de intervenção urbana, por parte das administrações locais e governamentais, cujo conteúdo se concretizou na implantação de redes de infra-estrutura sanitária, de iluminação e de transporte público e na realização de projectos de embelezamento urbano, assim como de áreas verdes e espaços públicos de lazer. Deste modo, o presente trabalho pretende estudar o impacto e a influência que estes dois factores tiveram na Indústria de Fundição de Mobiliário Urbano português e no aparecimento e disseminação do mobiliário urbano em ferro fundido na cidade de Lisboa. Para tal, tornou-se necessário fazer um levantamento de todas as fundições existentes em Portugal, por intermédio dos diversos Inquéritos Industriais publicados ao longo século XIX, de modo a situar o papel da indústria da fundição, no contexto nacional. Do mesmo modo foi feita uma análise às estruturas legais e responsáveis, que na Capital, determinavam o seu aparecimento, nomeadamente no desempenho que a Repartição Técnica da Câmara Municipal de Lisboa teve em relação ao desenvolvimento urbanístico e consequente materialização do mobiliário urbano em ferro fundido na panorâmica global da cidade. / In the nineteenth century, the union of art and industry has led to a profusion of cast iron urban artifacts – street furniture - where French Fonte d'Art was a leading example. The mass diffusion of these artifacts was associated with two converging factors: - The Universal Exhibitions; - The development of cities based on the conceptions of the new eighteenth century urbanism, where the urban renewals of the Haussmannian Paris became an example and model of world export. The first factor was a result of the maturity reached by the Industrial Revolution and the liberal concept of the world economy, becoming one of the main agents of influence in the whole public space in several European cities and Latin America in the eighteenth century. This accelerated the development of Fonte d'Art industry in all its aspects: urban design, artistic, and technological. From the second factor came urban intervention policies, by local administrations and government, whose content was reflected in the deployment of health infrastructure networks, lighting, public transportation and urban beautyfication projects, as well as green areas and public spaces for leisure. The present work aims to study the impact and influence that these two factors had in the Portuguese street furniture foundry industry and the emergence and spread of cast iron street furniture in the city of Lisbon. To this end, it became necessary to review all foundries in Portugal, through the various industrial surveys published throughout the nineteenth century, in order to situate the role of the foundry industry, in the national context. Similarly an analysis to legal and responsible to the Capital, determined their appearance, particularly in the performance Technical Department of the Municipality of Lisbon had in relation to urban development and subsequent materialization of cast iron street furniture in overview of the city. / En el siglo XIX, la unión del arte y la industria dio lugar a una profusión de artefactos urbanos en hierro fundido – mobiliario urbano - de que la Fundición de Arte francesa es un ejemplo a seguir. La distribución y propagación masiva de estos artefactos urbanos de fundición fue asociado a dos factores convergentes: - las Exposiciones Universales; - el desarrollo de las ciudades basado en las nuevas concepciones de urbanismo del siglo XIX, donde la renovación urbana de París Haussmanniano se convirtió en un ejemplo y modelo de exportación mundial. El primer factor se ha traducido en una de las consecuencias de la madurez de la Revolución Industrial y de la concepción liberal de la economía mundial, convirtiéndose en uno de los principales agentes de influencia del espacio público en varias ciudades de Europa y América Latina del siglo XIX, estimulando la aceleración del desarrollo de la industria de la Fonte d'Art en todos sus aspectos: Diseño Urbano, Arte y Tecnología. De lo segundo factor ocurrirán las políticas de intervención urbana, por parte de las administraciones locales y del gobierno, cuyo contenido se logró mediante la implantación de las redes de infraestructura sanitaria, la iluminación y el transporte público y la ejecución de los proyectos de embellecimiento urbano, así como de zonas verdes y espacios públicos para el ocio. Así, el presente trabajo tiene como objetivo estudiar el impacto y la influencia que estos dos factores tuvieron en el sector industrial portugués de mobiliario urbano de fundición y su aparición y propagación en la ciudad de Lisboa. Para ello, se hizo necesario estudiar todas las fundiciones en Portugal, a través de las diversas encuestas industriales publicados a lo largo del siglo XIX, con el fin de situar el papel de la industria de la fundición, en el contexto nacional. Con este fin, fue necesario hacer una revisión à las estructuras jurídicas y legales, responsables, en la Capital, por la aparición y divulgación de lo mobiliario urbano en hierro fundido. Hablamos en especial de la relación que la “Repartição Técnica” perteneciente al Ayuntamiento de Lisboa tuvo en el desarrollo urbano y su consiguiente materialización del mobiliario urbano en hierro fundido en la panorámica global de la ciudad.

Σκοπός της μελέτης: Ο σκοπός της μελέτης ήταν η διερεύνηση του θεραπευτικού αποτελέσματος και της ασφάλειας του συνδυασμού ακτινοθεραπείας και ιβανδρονικού οξέος, σε ασθενείς με οστικές μεταστάσεις από συμπαγείς όγκους. Το θεραπευτικό αποτέλεσμα διερευνήθηκε τόσο για το σύνολο των ασθενών, όσο και ξεχωριστά για τους ασθενείς με λυτικές, μικτές και σκληρυντικές οστικές μεταστάσεις. Παράλληλα, επιχειρήθηκε ο συσχετισμός της κλινικής ανταπόκρισης των ασθενών με την μέτρηση της μέσης οστικής πυκνότητας των οστικών βλαβών με αξονικό τομογράφο (ΑΤ). Η επανοστεοποίηση διερευνήθηκε και με Μαγνητικό Τομογράφο. Ασθενείς και μέθοδος: 52 ασθενείς (33 άντρες, 19 γυναίκες, μέσης ηλικίας 68.3 έτη) με οστικές μεταστάσεις από διάφορους ιστολογικά επιβεβαιωμένους συμπαγείς όγκους, υποβλήθηκαν σε εξωτερική ακτινοθεραπεία, από τον Νοέμβριο του 2003 μέχρι τον Ιούνιο του 2005. Η συνολική δόση κυμαινότανε από 30 έως 40 Gy και η ημερήσια δόση από 1.8 έως 2.0 Gy. Κατά την πρώτη ημέρα της ακτινοθεραπείας οι ασθενείς υποβάλλονταν και σε ενδοφλέβια έγχυση με 6mg ιβανδρονικό οξύ. Η χορήγηση διαρκούσε μια ώρα και επαναλαμβανόταν κάθε 4 εβδομάδες, με μέγιστο αριθμό χορηγήσεων τις 10. Όλοι οι ασθενείς υποβάλλονταν σε κλινική και ακτινολογική αξιολόγηση με ΑΤ κατά την πρώτη ημέρα της συνδυασμένης θεραπείας και τρείς, έξι και δέκα μήνες μετά. Η αξιολόγηση της κλινικής ανταπόκρισης ελάμβανε χώρα με την καταγραφή της κλίμακας πόνου (0-10), της ποιότητας ζωής (ερωτηματολόγιο EORTC-QΟL- κλίμακα φυσικής λειτουργικότητας, 0-100), της φυσικής κατάστασης (Karnofsky Performance Status index, 0-100), της κατανάλωσης αναλγητικών, όπως και της συχνότητας επανάληψης της ακτινοθεραπείας, εμφάνισης παθολογικών καταγμάτων και συνδρόμου συμπίεσης νωτιαίου μυελού. Η ακτινολογική αξιολόγηση με ΑΤ περιλάμβανε την μέτρηση της μέσης οστικής πυκνότητας σε κάθε οστική βλάβη, αλλά και κατηγοριοποίηση των οστικών βλαβών σε 3 τύπους: λυτικού, μικτού και σκληρυντικού. Μια οστική μετάσταση χαρακτηριζόταν ως λυτική όταν επικρατούσε η οστεολυτική δραστηριότητα και σκληρυντική όταν επικρατούσε η οστεοβλαστική δραστηριότητα. Σε περιπτώσεις όπου καμία από τις δύο δραστηριότητες δεν επικρατούσε, η βλάβη χαρακτηριζόταν ως μικτού τύπου. Επτά ασθενείς διερευνήθηκαν περαιτέρω με Μαγνητικό Τομογράφο, προ της θεραπείας και τρείς μήνες μετά. Αποτελέσματα: 52 ασθενείς αξιολογήθηκαν κατά το χρονικό σημείο των τριών μηνών, 34 στους έξι μήνες και 30 στους δέκα. Ο μέσος όρος κλίμακας πόνου του συνόλου των ασθενών μειώθηκε από τις 6.3 στις 0.5 μονάδες στους 10 μήνες παρακολούθησης (p<0.001). Στο ίδιο χρονικό σημείο 23/30 ασθενείς, ή ποσοστό 76.7% ανάφεραν ολική ανταπόκριση πόνου (κλίμακα πόνου 0). Ο μέσος όρος ποιότητας ζωής κατά την αρχική αξιολόγηση έφθανε μόλις τις 40.9 μονάδες, ενώ μετά από δέκα μήνες παρακολούθησης ο μέσος όρος ανήλθε στις 88.5 μονάδες (p<0.001). Σημαντική βελτίωση καταγράφηκε και για τη φυσική κατάσταση των ασθενών, αφού δέκα μήνες μετά την έναρξη της συνδυασμένης θεραπείας παρατηρήθηκε αύξηση κατά 23.3 μονάδες (p<0.001). Κατά την έναρξη της συνδυασμένης θεραπείας, 84.6% των ασθενών ήταν υπό αναλγητική αγωγή με οπιοειδή. Το ποσοστό αυτό μειώθηκε στο 10% κατά την αξιολόγηση των δέκα μηνών (p<0.001). Εκτός από τη μείωση της ποσοστιαίας κατανάλωσης οπιοειδών αναλγητικών, σημαντική ήταν και η μείωση στην ημερήσια κατανάλωση. Κατά την αξιολόγηση των δέκα μηνών, η μέση οστική πυκνότητα αυξήθηκε κατά 73.2% (p<0.001) (συγκριτικά με τις μετρήσεις προ της έναρξης της θεραπείας). Η αξιολόγηση των οστικών βλαβών με Μαγνητικό Τομογράφο τρείς μήνες μετά την έναρξη της συνδυασμένης θεραπείας, ανέδειξε μείωση στην ενίσχυση σήματος σε Τ1 TSE ακολουθίες, η οποία ήταν πιο έντονη μετά από έγχυση παραμαγνητικής ουσίας. Πιο συγκεκριμένα, προ της θεραπείας η ποσοστιαία ενίσχυση σήματος με παραμαγνητική ουσία έφθανε το 60%, ενώ τρείς μήνες μετά περιορίστηκε στο 15%. Η κατηγοριοποίηση των ασθενών σύμφωνα με τον τύπο των οστικών μεταστάσεων κατά την αρχική αξιολόγηση, έδειξε πως οι ασθενείς των οποίων οι οστικές βλάβες χαρακτηρίζονταν από λυτική δραστηριότητα (λυτικού τύπου), είχαν τον υψηλότερο μέσο όρο οστικού πόνου (8.1 μονάδες) και το χαμηλότερο μέσο όρο ποιότητας ζωής (29.7 μονάδες) και φυσικής κατάστασης (60.9 μονάδες). Η ομάδα αυτή είχε και την υψηλότερη ποσοστιαία και ημερήσια κατανάλωση οπιοειδών αναλγητικών. Το αντίθετο παρατηρήθηκε για την ομάδα των ασθενών με σκληρυντικού τύπου οστικές μεταστάσεις, οι οποίοι είχαν το μικρότερο αρχικό μέσο όρο οστικού πόνου (4.4 μονάδες) και την υψηλότερη βαθμολογία ποιότητας ζωής (52.5 μονάδες) και φυσικής κατάστασης (69.3 μονάδες). Οι ασθενείς με σκληρυντικού τύπου οστικές βλάβες είχαν επίσης την χαμηλότερη ποσοστιαία και ημερήσια κατανάλωση οπιοειδών αναλγητικών. Οι ασθενείς με μικτού τύπου οστικές μεταστάσεις είχαν ενδιάμεσο μέσο όρο αποτελεσμάτων αξιολόγησης. Η ομάδα των ασθενών με λυτικού τύπου οστικές μεταστάσεις είχαν επίσης το χαμηλότερο μέσο όρο οστικής πυκνότητας και οι ασθενείς με σκληρυντικού τύπου βλάβες τον υψηλότερο. Οι διαφορές μεταξύ των τριών ομάδων κατά την αρχική αξιολόγηση ήταν στατιστικά σημαντικές για όλες τις παραμέτρους που εκτιμήθηκαν. Οι διαφορές αυτές εξομαλύνθηκαν (δηλ. έπαψαν να είναι στατιστικά σημαντικές), από το χρονικό σημείο των τριών μηνών και μετά. Το μεγαλύτερο θεραπευτικό όφελος παρατηρήθηκε για τους ασθενείς με λυτικού τύπου οστικές μεταστάσεις, αφού δέκα μήνες μετά την έναρξη της θεραπείας σημειώθηκε μείωση στην κλίμακα πόνου κατά 7.6 μονάδες (p<0.001). Κατά το ίδιο χρονικό σημείο, παρατηρήθηκε σημαντικού βαθμού βελτίωση στην ποιότητα ζωής αλλά και φυσική κατάσταση, παραμέτρους για τις οποίες καταγράφηκε αύξηση κατά 57.8 και 24.1 μονάδες αντίστοιχα (p<0.001). Σε σχέση με τη μέτρηση προ της έναρξης της θεραπείας, η μέση οστική πυκνότητα αυξήθηκε κατά 186% 10 μήνες μετά (p<0.001). Το ποσοστό αυτό ήταν και το υψηλότερο των τριών ομάδων. Το μικρότερο θεραπευτικό όφελος (συγκριτικά πάντα με την αρχική αξιολόγηση) παρατηρήθηκε για τους ασθενείς με σκληρυντικού τύπου οστικές μεταστάσεις. Στους δέκα μήνες το θεραπευτικό αποτέλεσμα για τις τρείς ομάδες ήταν ισάξιο, αφού ο μέσος όρος των κλινικών παραμέτρων που αξιολογήθηκαν ήταν συγκρίσιμος. Η διερεύνηση των συσχετίσεων μεταξύ των παραμέτρων που διερευνήθηκαν με την δοκιμασία Spearman ανέδειξε ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Κατά την αρχική αξιολόγηση η συσχέτιση μεταξύ του οστικού πόνου και της οστικής πυκνότητας ήταν αρνητική και στατιστικά σημαντική (Rs=-0.43). Επίσης ο οστικός πόνος ήταν ο κύριος παράγοντας που επηρέαζε την ποιότητα ζωής και την φυσική κατάσταση αρνητικά (Rs= -0.78 και Rs= -0.38 αντίστοιχα, p<0.05). Κατά τις αξιολογήσεις των τριών, έξι και δέκα μηνών η συσχέτιση μεταξύ του πόνου, φυσικής κατάστασης και ποιότητας ζωής δεν ήταν στατιστικά σημαντική. Κατά τη διάρκεια της μελέτης δεν υπήρξε οποιαδήποτε επανάληψη ακτινοθεραπείας λόγω υποτροπής πόνου. Καταγράφηκε ένα παθολογικό κάταγμα και ένα επεισόδιο συμπίεσης νωτιαίου μυελού. Επίσης, δεν παρατηρήθηκε οποιαδήποτε σοβαρή τοξικότητα. Συμπεράσματα: Ο συνδυασμός της ακτινοθεραπείας και ιβανδρονικού οξέος βρέθηκε να είναι αποτελεσματικός και ασφαλής για την αντιμετώπιση επώδυνων οστικών μεταστάσεων από διάφορους συμπαγείς όγκους. Παρατηρήθηκε αξιόλογη ύφεση του άλγους, αλλά και βελτίωση στην ποιότητα ζωής και φυσική κατάσταση για το σύνολο των ασθενών. Τη μεγαλύτερη κλινική και ακτινολογική ανταπόκριση είχε η ομάδα των ασθενών με λυτικού τύπου οστικές μεταστάσεις. Η ομάδα αυτή είχε τον υψηλότερο αρχικό μέσο όρο οστικού πόνου και τον χαμηλότερο αρχικό μέσο όρο ποιότητας ζωής και φυσικής κατάστασης. Οι συσχετίσεις μεταξύ των παραμέτρων που διερευνήθηκαν ανέδειξαν ενδιαφέροντα και σημαντικά αποτελέσματα, με κυριότερη τη συσχέτιση μεταξύ πόνου και οστικής πυκνότητας. Η συσχέτιση αυτή ήταν στατιστικά σημαντική, αρνητική και ισχυρή. Η συνέργια μεταξύ της ακτινοθεραπείας και του ιβανδρονικού οξέως επέφερε αυξημένη επανοστεοποίηση, που είχε σαν αποτέλεσμα τη μερική ή πλήρη ύφεση του πόνου και τη βελτίωση της κλινικής εικόνας των ασθενών. Τέλος, η ακτινολογική αξιολόγηση με ΑΤ έδωσε την δυνατότητα της αντικειμενικής παρακολούθησης του θεραπευτικού αποτελέσματος και της κλινικής ανταπόκρισης. Η κατηγοριοποίηση των ασθενών με βάση ακτινολογικά κριτήρια έδωσε τη δυνατότητα της μελέτης των διαφορών μεταξύ ασθενών με διαφορετικού τύπου οστικές μεταστάσεις (όσον αφορά τις παράμερους που διερευνήθηκαν), αλλά και τη διερεύνηση των τυχών διαφορών στην ανταπόκριση στη θεραπεία. / Purpose: The purpose of the study was to investigate the effectiveness and safety of the combination of radiotherapy and ibandronate in managing bone metastases form solid tumours. The therapeutic outcome was studied for the total number of patients taking part in the study, as well as for patients with different types of bone metastases: lytic, mixed and sclerotic. The changes in bone density in the metastatic bone lesions were followed by computed tomography (CT). The correlation between bone density and the clinical parameters evaluated in the study was also investigated. Reossification was investigated by using Magnetic resonance imaging (MRI) as well. Patients and methods: 52 patients (33 males, 19 females, mean age 68.3 years) with bone metastases from a variety of solid tumors were involved in the study. All patients underwent radiotherapy, receiving a total dose ranging between 30 to 40 Gy, with a daily fractionation of 1.8 to 2.0 Gy. On the first day of radiotherapy patients received an intravenous infusion of 6mg ibandronate. Each infusion lasted for 1 hour and was repeated monthly for up to a total of 10 cycles. Patients underwent both clinical and radiological evaluations on the first day of radiotherapy and 3, 6 and 10 months post the onset of treatment. Clinical status was assessed by bone pain (pain scale rated from 0 to 10), quality of life (EORTC QOL-Physical functioning, 0-100), and performance status (Karnofsky performance status index, 0-100). Analgesic use was also recorded in detail and opioid consumption transformed in daily oral morphine equivalents. Retreatments and incidences of pathological fractures and spinal cord compression were also recorded. Patients undergoing such events were excluded from the study. The radiological evaluation was carried out by using CT and the bone density of each metastatic bone lesion was measured in Hounsfield units. CT was also used to separate patients into three groups on the basis of the type of their bone metastases. A bone metastasis was characterized as “Lytic” when osteolysis was predominant and “sclerotic” when osteoblastic activity was mainly evident. In cases were none of the above activities was predominant, the lesion was characterized as “mixed” type. Seven patients were also evaluated by using MRI. This was done prior to therapy and 3 moths later. Results: 52 patients were evaluated at the time point of 3 months, 34 at 6 months and 30 at 10 months. The mean pain score at baseline was 6.3 points, being reduced to 0.5 points after 10 months of follow up (p<0.001). At the same time point 23/30 patients (76.7%) experienced a complete pain response (pain score zero). The mean baseline score for quality of life was 40.9 points, reaching 88.5 points at the end of the study (p<0.001). Significant improvement was also recorded for performance status, since the mean Karnofsky performance status score increased by 23.3 points, 10 months post the baseline evaluation (p<0.001). Considerable reduction was also noted for opioid consumption, both in the percentage and mean daily oral morphine equivalents. At 10 months of follow up mean bone density increased by 73.2%, as compared to the baseline evaluation (p<0.001). The MRI evaluation at baseline revealed a low signal in T1 TSE sequences, and enhancement after administration of paramagnetic contrast agent. 3 months after the onset of therapy, T1 TSE signal intensities (with paramagnetic contrast agent) were significantly lower than the corresponding baseline signal intensity values (p<0.01). At the baseline evaluation the patients with Lytic bone lesions had the highest baseline mean bone pain with 8.1 points, the lowest mean quality of life (29.7 points) and the lowest mean performance status with 60.9 points. This group also had the highest percentage and mean daily oral morphine equivalent consumption. On the contrary, the sclerotic group had the least mean bone pain with 4.4 points, the highest mean score for quality of life with 52.5 points, and the highest mean score for performance status with 69.3 points. These patients also had the lowest percentage and mean daily opioid consumption. The group of patients with mixed type bone lesions had intermediate mean assessment values. Mean baseline bone density was the least for the lytic group and the highest for the sclerotic group. For all the evaluated parameters, the differences between the 3 groups at the baseline evaluation were statistically significant. From the evaluation at 3 months and onwards the differences were levelled out (were not statistically significant). The highest clinical response was noted for the lytic group, since at 10 months of follow up the mean bone pain was reduced by 7.6 points as compared to the baseline evaluation (p<0.001). At the same time point significant improvements were also noted for quality of life and performance status, since as compared to the baseline evaluation the mean scores increased by 57.8 and 24.1 points respectively (p<0.001). After 10 months of follow up bone density increased by 186%. This was the highest increase out of the 3 groups. Even though the therapeutic response at 10 months was highest for the lytic group (as compared to the baseline assessments), the overall therapeutic outcome for the 3 groups was equal, since at the end of the study the mean values of the clinical assessments were comparable. The spearman correlation test revealed important associations between the evaluated parameters. At baseline bone pain had a negative, strong and statistically significant correlation with bone density (Rs = -0.43). Bone pain was the main factor influencing quality of life and performance status (Rs = -0.78 and Rs = -0.38 respectively, p<0.05). At the evaluations of 3, 6 and 10 months the correlations between bone pain, performance status and quality of life were not statistically significant. During the 10 months of follow up there was no retreatment due to pain relapse. One pathological fracture and 1 spinal cord compression were recorded. No major toxicity was noted. Conclusions: The combination of radiotherapy and ibandronate for the management of bone metastases, turned out to be effective and safe. The effectiveness was manifested through clinical and radiological parameters. The reduction in bone pain was significant, as well as the improvements in quality of life and performance status of patients. The highest therapeutic response was noted for the lytic group, since out of the 3 groups this group had the highest mean baseline pain, and the lowest baseline mean scores for quality of life and performance status. The correlations between the evaluated parameters were interesting and revealed a strong and negative association between bone pain and bone density. The synergy between radiotherapy and ibandronate resulted in accelerated reossification that brought about an improvement in the clinical parameters that were assessed. CT enabled us to follow the therapeutic response and investigate the differences in the parameters evaluated between the patients with different types of bone metastases. The therapeutic response of each group was investigated separately.

La falta de luz y ventilación naturales provocada por las inmensas sombras de los nuevos edificios elevados del Downtown dio lugar a la ley de zonificación de 1916. La normativa reguló alturas, retrocesos aéreos de las torres y la división en tres zonas, residencial, comercial e industrial. El edificio escalonado (torta de boda) fue el resultado directo de la aplicación de esta nueva regulación. La construcción vertical del Downtown resultaba inevitable, pues no se disponía de superficie a nivel del suelo. Su saturación provocó la búsqueda de nuevas áreas en donde se pudieran construir edificios en altura. Geológicamente, el Midtown era el lugar más apropiado. Las primeras contribuciones vinieron de parte del Rockefeller Center (1933), que se emplazó en el corazón de la zona y que no solo fue el principal fomentador de las torres venideras, sino que también inauguró la incorporación de espacios públicos. Ha sido, además, un consistente caso de estudio por la cantidad de edificios de remate de manzana que posee y que se cree que han actuado como catalizadores de los casos analizados. La fructífera experiencia urbana del Rockefeller Center; la alta necesidad de crecimiento vertical; las nuevas tecnologías; la consolidación de las grandes corporaciones y su ansia por tocar el cielo como sinónimo de estatus y poder; el ascenso de la arquitectura moderna a nivel mundial, impulsado por Mies van der Rohe y Le Corbusier y, principalmente, la predisposición de la city a propuestas innovadoras que dibujaran nuevas vistas, han sido los principales impulsores de algunas de las aportaciones más importantes a la modernidad arquitectónica corporativa. Los hitos iniciales, en este sentido, fueron la Lever House (1952) y el Seagram Building (1958), construidos a partir de la ley de 1916, pero que no ocuparon todo el solar e incorporaron espacios públicos. Ambos edificios incidieron en la nueva ley de zonificación de 1961, que permitió que una torre se elevara más a cambio de esta clase de espacio. Al observar atentamente la zona se han detectado otras dos torres modernas que, junto con las dos anteriores, se convirtieron rápidamente en arquetipos. Arquetipos porque otras nueve torres con configuraciones análogas también fueron detectadas y demostraron, a su vez, la universalidad, validez y vigencia de los originales, así como la capacidad de adaptación de cada uno. Los trece casos estudiados se ubican, por tanto, entre una avenida y dos calles transversales, dndo origen así a las ‘Torres de remate de manzana’, situación que ha servido de vector de todo el estudio. El análisis de las torres dentro de cada uno de estos cuatro arquetipos –Torre sobre base (Lever House y Hilton Hotel), Torre frente a la base (Seagram, Union Carbide y The Equitable), Torre con base lateral (Time and Life, Exxon, McGraw Hill, Celanese y 345 Park Avenue) y Torre (CBS, Burlingon House y 1166 Avenue of the Americas)– trató de entender qué es lo que tienen de ciudad y al mismo tiempo qué le han brindado a ella, siempre intentando corroborar que el remate de manzana –61 metros de ancho para todos los casos– es capaz de ofrecer distintos valores a la urbe. Desde el emplazamiento y accesos, pasando por el núcleo de tránsito vertical, por la planta típica, por el cerramiento o por el remate de la torre, se han examinado situaciones variadas que han oscilado entre una escala más bien modesta y una monumentalidad tal vez excesiva, entre un abundante y surtido espacio público y zonas ínfimas y más discretas, entre el énfasis dado a los casos precursores y la naturalidad de las demás situaciones. Desde luego, la diversidad manifestada dentro de cada arquetipo y las innumerables relaciones encontradas entre los edificios ha constituido el principal interés de este estudio. Es posible que algunos casos hayan sobresalido por su capacidad de solvencia, estética y calidad, pero el propósito no ha sido dar mayor énfasis a ninguno. / The lack of light and natural ventilation caused by the immense shadow of new tall buildings in Downtown led to the 1916 zoning law. The rules regulated heights, towers aerial setbacks and division into three zones, residential, commercial and industrial. The stepped building (wedding cake) was the direct result of the implementation of this new regulation. The vertical construction of Downtown was unavoidable, since there was no surface at ground level. Its saturation led the search for new areas where tall buildings could be built. Geologically, the Midtown was the most appropriate place. The Eirst contributions came from the Rockefeller Center (1933), which was located in the heart of the area and not only was the main promoter of the towers to come, but also opened the incorporation of public spaces. It was also a consistent case study because of the large number of buildings it owns sited at the extreme point of the block and is believed to have acted as catalysts for the cases analyzed. The successful urban experience of Rockefeller Center; the high need for vertical growth; new technologies; consolidation of large corporations and their eagerness to touch the sky as synonymous of status and power; the rise of modern architecture in the world, driven by Mies van der Rohe and Le Corbusier and, mainly, the willingness of the city to innovative proposals to draw new views, have been the main drivers of some of the most important contributions to modern corporate architecture. The initial milestones, in this regard, were the Lever House (1952) and the Seagram Building (1958), constructed from the 1916 law, but that did not occupy the entire site and incorporated public spaces. Both buildings influenced the new zoning law of 1961, which allowed a tower to rise more in exchange for this kind of space. By looking closely at the area have detected two others modern towers that, along with the previous two, quickly became archetypes. Archetypes because other nine towers with similar conEigurations were also detected and showed, in turn, universality, validity and enforceability of the originals, and the adaptability of each. The thirteen case studies are located, therefore, between an avenue and two side streets, thus giving rise to the 'Towers sited at the extreme points of the blocks', situation which has served of vector of the entire study. The analysis of the towers in each of these four archetypes –Tower on base (Lever House and Hilton Hotel), Tower in front of the base (Seagram, Union Carbide and The Equitable), Tower with side base (Time and Life, Exxon, McGraw Hill, Celanese and 345 Park Avenue) and Tower (CBS, Burlingon House and 1166 Avenue of the Americas)– tried to understand what they have of the city and at the same time what they have given to it, always trying to corroborate that the extreme point of the block ‐61 meters wide in all cases– is able to offer different values to the city. From the location and access, through the transit hub vertical, typical plant, by the enclosure or the top of the tower, have examined different situations which have ranged from a rather modest scale and a monumentality perhaps excessive, between a rich and assorted public space and tiny and discrete areas, including the emphasis on the precursors cases and the naturality of other situations. Of course, diversity manifested within each archetype and countless relationships found between buildings has been the main interest of this study. Its possible that some cases have excelled for their ability to solvency, aesthetics and quality, but the purpose has not been to give greater emphasis to none.

In this thesis we discover a model of city developed jointly by the architect Mies van der Rohe and the city planner Ludwig Hilberseimer, which we have called the Metropolis as a Garden City. This name comes from a sketch by Hilberseimer in 1927, where we can see how he wanted to incorporate the architectural prototype of the Weissenhof colony in his city planning schemes. The Metropolis as a Garden City is a model of an ecological, sustainable, and socially just city, which remained completely hidden because of the disciplinary division their own authors established. To reconstruct it, we have decided to establish a double look analyzing the architecture of Mies through the eyes of Hilberseimer, and the city planning of Hilberseimer through the eyes of Mies. In the first part, we analyze the historical and cultural context where the Metropolis as a Garden City is produced, that is to say, its SUPERSTRUCTURE. From the analysis of a text by Mies and another by Hilberseimer, we discover that the antecedents of the Metropolis as a Garden City are in the theory of the Linear City by Arturo Soria (1882), and in the theory of the Garden Cities by Ebenezer Howard (1898). In the second part, we analyze the city planning model of the Metropolis as a Garden City. We arrive to the conclusion that the great contribution of Hilberseimer is produced in the field of the INFRASTRUCTURES, and we create the hypothesis that the first city planning models by Hilberseimer are applications of the theory of the Linear City. The next step was to introduce the variable of the landscape through the architectural model of the Weissenhof. In the third part, we analyze the transformation of the urban space from the architecture, which Mies calls STRUCTURES. Mies propose to redefine the texture of the city from the concept of mixed height, that is to say, mixing the architecture of the city and the architecture of the suburb. We create the hypothesis that this mixture is an application of the theory of the Garden Cities. The first example is the Weissenhof colony. If we bear in mind the refusal which the city planning of Le Corbusier suffered after the Second World War; the necessity to “deconstruct” the political and philosophical systems in the 60s and 70s; and the serious social and environmental pathologies we suffer now, maybe we would appraise the possibility to put the Metropolis as a Garden City in practice, and to convert it in a framework to our own generation and to the future generations / En aquesta tesi es descobreix un model de ciutat desenvolupat conjuntament per l'arquitecte Mies van der Rohe i l'urbanista Ludwig Hilberseimer, el que hem anomenat la metròpoli com la Ciutat Jardí. Aquest nom prové d'un esbós de Hilberseimer el 1927, en el qual podem veure com es volia incorporar el prototip arquitectònic de la colònia Weissenhof en els seus esquemes de planificació de la ciutat. La Metròpoli com Ciutat Jardi és un model d'una ciutat ecològica, sostenible i socialment justa, que va quedar completament ocult a causa de la divisió disciplinària seus propis autors van establir. Per reconstruir-lo, hem decidit establir una doble mirada analitzar l'arquitectura de Mies a través dels ulls de Hilberseimer, i la planificació de la ciutat de Hilberseimer a través dels ulls de Mies . A la primera part, s'analitza el context històric i cultural en què es produeix la metròpoli com a ciutat jardí, és a dir, la seva superestructura. A partir de l'anàlisi d'un text de Mies i un altre per Hilberseimer, vam descobrir que els antecedents de la Metròpoli com Garden City estan en la teoria de la Ciutat Lineal d'Arturo Soria ( 1882 ), i en la teoria de les Ciutats Jardí d'Ebenezer Howard ( 1898 ). A la segona part , s'analitza el model de planificació de la ciutat de la metròpoli com la Ciutat Jardí. Arribem a la conclusió que la gran aportació de Hilberseimer es produeix en el camp de les infraestructures, i vam crear la hipòtesi que els primers models de planificació de la ciutat per Hilberseimer són aplicacions de la teoria de la Ciutat Lineal. El següent pas va ser la introducció de la variable del paisatge a través del model arquitectònic de la Weissenhof. A la tercera part, s'analitza la transformació de l'espai urbà de l'arquitectura, que Mies diu ESTRUCTURES. Mies proposa redefinir la textura de la ciutat des del concepte d'altura mixt, és a dir, la barreja de l'arquitectura de la ciutat i l'arquitectura del barri. Creem la hipòtesi que aquesta barreja és una aplicació de la teoria de les ciutats - jardí. El primer exemple és la colònia Weissenhof . Si tenim en compte la negativa que la planificació de la ciutat de Le Corbusier va patir després de la Segona Guerra Mundial, la necessitat de "deconstruir" els sistemes polítics i filosòfics en els anys 60 i 70 , i les greus patologies socials i ambientals que patim ara, potser podríem avaluar la possibilitat de posar la metròpoli com ciutat jardí a la pràctica, i per convertir-lo en un marc per a la nostra generació i per a les generacions futures / En esta tesis se descubre un modelo de ciudad desarrollado conjuntamente por el arquitecto Mies van der Rohe y el urbanista Ludwig Hilberseimer, lo que hemos llamado la metrópoli como la Ciudad Jardín. Este nombre proviene de un boceto de Hilberseimer en 1927, en el que podemos ver cómo quería incorporar el prototipo arquitectónico de la colonia Weissenhof en sus esquemas de planificación de la ciudad. La metrópolis como ciudad jardin es un modelo de una ciudad ecológica, sustentable y socialmente justa, que quedó completamente oculto debido a la división disciplinaria sus propios autores establecieron. Para reconstruirlo, hemos decidido establecer una doble mirada analizar la arquitectura de Mies a través de los ojos de Hilberseimer, y la planificación de la ciudad de Hilberseimer a través de los ojos de Mies . En la primera parte, se analiza el contexto histórico y cultural en el que se produce la metrópoli como ciudad jardín, es decir, su superestructura. A partir del análisis de un texto de Mies y otro por Hilberseimer, descubrimos que los antecedentes de la Metrópoli como Garden City están en la teoría de la Ciudad Lineal de Arturo Soria (1882), y en la teoría de las Ciudades Jardín de Ebenezer Howard (1898). En la segunda parte, se analiza el modelo de planificación de la ciudad de la metrópoli como la Ciudad Jardín. Llegamos a la conclusión de que el gran aporte de Hilberseimer se produce en el campo de las infraestructuras, y creamos la hipótesis de que los primeros modelos de planificación de la ciudad por Hilberseimer son aplicaciones de la teoría de la Ciudad Lineal. El siguiente paso fue la introducción de la variable del paisaje a través del modelo arquitectónico de la Weissenhof. En la tercera parte, se analiza la transformación del espacio urbano de la arquitectura, que Mies llama ESTRUCTURAS. Mies proponen redefinir la textura de la ciudad desde el concepto de altura mixto, es decir, la mezcla de la arquitectura de la ciudad y la arquitectura del barrio. Creamos la hipótesis de que esta mezcla es una aplicación de la teoría de las ciudades-jardín. El primer ejemplo es la colonia Weissenhof. Si tenemos en cuenta la negativa que la planificación de la ciudad de Le Corbusier sufrió después de la Segunda Guerra Mundial, la necesidad de "deconstruir" los sistemas políticos y filosóficos en los años 60 y 70, y las graves patologías sociales y ambientales que sufrimos ahora, tal vez podríamos evaluar la posibilidad de poner la metrópoli como ciudad jardín, en la práctica, y para convertirlo en un marco para nuestra generación y para las generaciones futuras

No description available.