Most scholars agree that meaning and intelligibility are central to Heidegger’s account of Dasein and Being-in-the-world, but there is some confusion about the nature of this intelligibility. In his debate with McDowell, Dreyfus draws on phenomenologists like Heidegger to argue that there are two kinds of intelligibility: a basic, nonconceptual, practical intelligibility found in practical comportment and a conceptual, discursive intelligibility. I explore two possible ways that Dreyfus might ground this twofold account of intelligibility in Heidegger: first in the distinction between the hermeneutic and apophantic “as”, and second in the presence and absence of the as-structure. I argue that neither approach succeeds because practical intelligibility is always already discursive and discursive articulation is a condition of practical comportment.

No description available.

Made available in DSpace on 2014-06-11T19:29:49Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2007-02-27Bitstream added on 2014-06-13T20:20:11Z : No. of bitstreams: 1 fraga_d_me_sjrp.pdf: 2495044 bytes, checksum: a863d74cd7df7dec8496157ee14ed1b8 (MD5) / Conselho Nacional de Desenvolvimento Científico e Tecnológico (CNPq) / This thesis analyzes Book VI of L Île des pingouins (1908), by Anatole France (1884-1924). In the novel, French society is satirically represented by a group of penguins metamorphosed into men after having being mistakenly baptized by the old apostle Mael, who mistook the birds for short men. The novel is divided into eight sections called books, in order to make them look like the sacred books. The sixth book is about the Dreyfus Case (1894-1906), a case of espionage known as one of the greatest judicial errors of modern history. Capitan Alfred Dreyfus, accused of having handed in military secrets belonging to the French artillery army to the German army, was arrested and deported to the Devil s Island, where he stayed for five years, until his process was reviewed and the real spy was found out. In L Île des pingouins, the Dreyfus Case is represented in a parodical way by the Pyrot Case, in which a penguin official is unfairly accused of having handed in eighty thousand bales of hay to the porpoise enemy army. Through laughter, the reader realizes the narrator s disenchantment: the presentation of the characters as caricatures, the satire in relation to history and the positive method shows, however, a pessimistic view of the origin of the universe, of mankind and its history. Therefore, the objectives of this thesis are: i) to verify how the Dreyfus Case is recovered in Book VI of the novel, whose title is Modern Times - The Case of the Eighty Thousand Bales of Hay, by studying the effects of the usage of parody, hyperbole, and caricature in order to satirize historical figures, social institutions (such as the Church, the army, the government) and even the end of the Case; ii) to analyze the means used by the novelist to give his critical rereading of history an aesthetic feature, by examining how the writer gives literariness to historical facts, transforming them into parts of his novel.

En esta tesis se analizarán los poemarios Noches de adrenalina, de Carmen Ollé y Memorias de Electra, de Mariela Dreyfus. Se contextualizarán ambos poemarios dentro de sus marcos generacionales específicos como su relación con el discurso poético de los movimientos de escritores a los que cada una perteneció (Hora Zero y Kloaka, respectivamente). Para ello, haré uso de la teoría psicoanalítica, especialmente la lacaniana, y de diferentes discursos que se producen dentro del marco de la teoría feminista. El objetivo de esta tesis es analizar cómo la dinámica de los cuerpos femeninos que se enuncian en estos poemarios produce una agencia que cuestiona los discursos masculinos que intentan ejercer un saber y un ejercicio de poder sobre ellos. / Tesis

La présente étude est destinée à l’éclaircissement de la représentation de l’affaire Dreyfus dans l’oeuvre de Proust, de Jean Santeuil à la Recherche du temps perdu. L’évolution du thème est étudiée à travers une analyse philologique et historique de cinq grands textes : Jean Santeuil (rédigé entre 1895 et 1899) ; « Sentiments filiaux d’un parricide » (1907) ; « ‘L’affaire Lemoine’ par Michelet » (1908) ; Sodome et Gomorrhe I ; le cycle d’Albertine (La Prisonnière et Albertine disparue). La première partie propose une étude critique des treize fragments de Jean Santeuil comportant des références explicites à l’affaire Dreyfus. La seconde partie décrit la transformation de la mémoire de celle-ci dans les écrits de 1907 à 1922, en établissant l’influence de Michelet sur la représentation de la victime dans « Sentiments filiaux d’un parricide » ; l’apparition du point de vue antisémite de l’Affaire et la constitution du parallélisme entre juifs et homosexuels dans « ‘L’affaire Lemoine’ par Michelet » ; l’achèvement du dreyfusisme proustien dans Sodome et Gomorrhe I ; la transposition critique des discours dreyfusards, antidreyfusards et antisémites dans le cycle d’Albertine ; l’influence de la Première Guerre mondiale (espionite, chasse aux traîtres, mobilisation des juifs) sur l’écriture de l’affaire Dreyfus dans la Recherche. L’examen chronologique et événementiel est complété par l’analyse de deux métaphores optiques employées pour décrire les juifs à l’époque de l’Union sacrée sous l’angle de l’histoire juive de longue durée : le kaléidoscope social et les rayons X. / This study proposes to clarify the representation of the Dreyfus affair in the works of Proust, from Jean Santeuil to À la recherche du temps perdu. The evolution of the theme is studied through a philological and historical examination of five important writings: Jean Santeuil (written between 1895 and 1899), « Sentiments filiaux d’un parricide » (1907), « ‘L’affaire Lemoine’ par Michelet » (1908), Sodome et Gomorrhe I and the Albertine cycle (La Prisonnière and Albertine disparue). The first part is a critical study of thirteen fragments of Jean Santeuil containing explicit references to the Dreyfus affair. The second part describes the transformation of the memory of the Affair in the writings composed between 1907 and 1922, demonstrating Michelet’s influence on the representation of the victim in « Sentiments filiaux d’un parricide », the appearance of the anti-Semitic interpretation of the Affair and the constitution of a parallelism between Jews and homosexuals in « ‘L’affaire Lemoine’ par Michelet », the achievement of Proust’s Dreyfusism in Sodome et Gomorrhe I, the critical transposition of Dreyfusard, anti-Dreyfusard and anti-Semitic discourses in the Albertine cycle, the influence of the World War I (spy paranoia, traitor hunts, mobilization of the Jews) on the description of the Dreyfus Affair in the Recherche. The chronological and factual examination is completed by the analysis of two optical metaphors used to describe the Jews in France at the time of the ‘Union sacrée’ from the perspective of long-term Jewish history: the social kaleidoscope and the X-rays.

Submitted by Automação e Estatística (sst@bczm.ufrn.br) on 2018-07-02T18:26:37Z No. of bitstreams: 1 EuclidesMoreiraNeto_DISSERT.pdf: 2668702 bytes, checksum: df15c13ad2e853ea532cb42dd64db6b0 (MD5) / Approved for entry into archive by Arlan Eloi Leite Silva (eloihistoriador@yahoo.com.br) on 2018-07-04T12:22:44Z (GMT) No. of bitstreams: 1 EuclidesMoreiraNeto_DISSERT.pdf: 2668702 bytes, checksum: df15c13ad2e853ea532cb42dd64db6b0 (MD5) / Made available in DSpace on 2018-07-04T12:22:44Z (GMT). No. of bitstreams: 1 EuclidesMoreiraNeto_DISSERT.pdf: 2668702 bytes, checksum: df15c13ad2e853ea532cb42dd64db6b0 (MD5) Previous issue date: 2018-01-29 / J’Accuse...! análise das Representações textual-discursivas de Dreyfus e de Esterhazy é uma dissertação que apresenta uma análise das Representações textual-discursivas de dois sujeitos do texto J’Accuse...!. Tem-se por objetivo geral analisar a construção das Representações textual-discursivas (Rtd) – entendidas como construções linguísticas de participantes em eventos. Especialmente, verifica-se o valor argumentativo dessas representações ao selecionar aspectos que direcionam a interpretação do texto. Justifica-se essa análise pela relevância histórica desse texto. Trata-se, ainda, de um texto importante para a perspectiva teórica adotada – a Análise Textual dos Discursos – na medida em que é utilizado em Adam (2011) para ilustrar as categorias da Análise de Discurso e da Análise textual. A pesquisa é de natureza quali-quantitativa e interpretativista. Os procedimentos técnicos se fazem por documentação indireta. A análise efetuada situa-se no campo da Linguística do Texto na conceituação elaborada por Marcuschi (2008, 2012). Para a análise textual, são utilizadas duas referências principais, além de Marcuschi: A análise textual dos Discursos (ADAM, 2011, 2012), e a Lógica Natural (GRIZE, 1990, 1993, 1996, 1998). Como apoio metodológico quanto a esses referenciais, há conjunto de trabalhos acadêmicos construídos no Programa de Pós-graduação em Estudos da Linguagem (PPgEL). Eles permitem delimitar e utilizar as categorias semânticas que embasam a análise efetuada: Referenciação, Predicação, Localização e Modificação. Há duas questões de pesquisa: 1) como é dada a construção das Rtd em J’Accuse...!? 2) qual o papel das Rtd de Dreyfus e de Esterhazy na construção da orientação argumentativa em “J’Accuse...!”? Tem-se os objetivos específicos de: identificar os enunciados que remetem às Representações textual-discursivas de Dreyfus e de Esterhazy, analisar esses enunciados com base nas categorias semânticas, interpretar o valor argumentativo das Representações textual-discursivas. Para a quantificação, construíram-se três quadros. O primeiro contendo os dados quantitativos das categorias de análise da Rtd construídas para Dreyfus, o segundo com as categorias de análise para Esterhazy. Os quadros expõem suas quantidades apresentando números parciais. O terceiro quadro apresenta os totais das categorias de análise. verifica-se que ambos os casos, a referenciação nominal supera a pronominal. Conclui-se esta dissertação satisfazendo às questões de pesquisa e pelo atingimento dos objetivos. Crê-se que o detalhamento quanto á modificação seja válido e que seja considerado por outros pesquisadores e, também, o fato de o determinante “um/uma” diante de nome próprio indicar um tipo. / J’Accuse...!: Analyse des Représentations textuel-discoursives de Dreyfus et d’Esterhazy c’est une dissertation qui présente une analyse des Représentations textuel-discoursives des deux sujets du texte J’Accuse...! On a l’objectif général d’analyser la construction des Représentations textuel-discoursives (Rtd) – comprises como des constructions linguistiques des participants á des événements. Spécifiquement, on vérifie la valeur argumentative de ces représentations em sélectionnant des aspects qui guident l’imterpretation du texte. Cette analyse est justifiée par l’importance historique de ce texte. Encore, il s’agit d’um texte importante pour la perspective théorique choisie – l’Analyse Textuelle des Discors – em tant qu’il est utilisé em Adam (2011) pour illustrer les catégories d’Analyse de Discours et d’analyse textuelle. La recherche est de nature quali-quantitative et interpretativiste avec des procédures de technique posée sur la documentation indirecte. L’analyse effectuée est liée au domaine de la linguistique de texte d’après le concept elabore par Marcuschi (2008. 2012). Pour l’Analyse textuelle, sont utilisés deux références principales, outro celle de Marcuschi: l’Analyse Textuelle des Discours (ADAM, 2011, 2013), la logique Naturelle (GRIZE, 1990, 1993, 1996, 1998). On a l’appuy méthodologique ayant égard á ces référentiels um ensemble de travaux académiques construits dans le Programme de Post-graduation dans les Études du langage (PPgEL). Ceux-ci permettent de délimiter et utiliser les catégories sémantiques qui forment la base de l’analyse éffectuée: la Référence, la Prédication, la Localisation et la Modification. Il y a deux questions de recherche: 1) comment se fait la construction des Rtd en J’Accuse...!; 2) lequel est le rôle des Rtd de Dreyfus et d’Esterhazy dans la construction de l’orientation argumentative en J’Accuse!? On a les objectifs spécifiques de: identifier les énoncés qui se rapportent aox Représentations textuel-discoursives de Dreyfus et d’Esterhazy, analyser ces énoncés em s’appuyant sur les catégories sémantiques et, interpréter la valeur argumentative des Représentations textuel-discursives. . Pour compter les catégories, se sont construits trois tableaux. Le premier contient des données quantitatifs des catégories d’analyse de la Rtd qui ont été construites à Dreyfus, le deuxiéme tableau avec les catégories d’analyse à Esterhazy. Les tableaux exposent ses quantités partielles. Le troisième tableau presente les totaux des catégories d’analyse. On vérifie qu’aux deux cas, la Référenciation nominale surpasse la pronominale. On conclut cette dissertation ayant satisfait les questions de recherche et pour avoir atteint les objectifs. Croit-on que les détails quant á la Modifications est valable et qu’il soit considéré para d’autres chercheurs, aussi bien que le fait duquel le déterminant “un/une” devamt un nom propre puisse indiquer un type.

Project managers typically work under constant and strict time, money and quality pressures which can, alongside other factors, lead to professional ethics within the project environment taking a backseat. This paper provides an overview on ethics; project management and ethics within project management with focus on the conventional vs. alternative deliberations taking place in this field of study. Fixed codes of ethics; rationalist-derived standards which are imposed on the field vs. Aristotelian (and other accounts of) virtue ethics are covered. The paper also provides an account of the epistemological shift that has been deemed necessary due to the existential disruptions being caused by the rising rates of failure in projects across multiple industries under the conventional metalanguage: from a natural sciences perspective toward a more existentially-derived phenomenological attitude in the hopes of coming to a better theoretical and practical understanding of project management. The paper finally utilizes a phenomenological analysis methodology after interviewing seven experienced project managers working in different fields while summarizing the two splits present throughout the paper in a Dreyfusian-helped Coeckelberghian framework: with the ultimate aim of seeing how the phenomena of ethics are being experienced from within the project management practitioner world.

Orientador: Norma Wimmer / Banca: Giséle Manganelli Fernandes / Banca: Regina Maria Salgado Campos / Abstract: This thesis analyzes Book VI of L’ Île des pingouins (1908), by Anatole France (1884-1924). In the novel, French society is satirically represented by a group of penguins metamorphosed into men after having being mistakenly baptized by the old apostle Mael, who mistook the birds for short men. The novel is divided into eight sections called "books", in order to make them look like the sacred books. The sixth book is about the Dreyfus Case (1894-1906), a case of espionage known as one of the greatest judicial errors of modern history. Capitan Alfred Dreyfus, accused of having handed in military secrets belonging to the French artillery army to the German army, was arrested and deported to the Devil’s Island, where he stayed for five years, until his process was reviewed and the real spy was found out. In L’ Île des pingouins, the Dreyfus Case is represented in a parodical way by the "Pyrot Case", in which a penguin official is unfairly accused of having handed in eighty thousand bales of hay to the porpoise enemy army. Through laughter, the reader realizes the narrator’s disenchantment: the presentation of the characters as caricatures, the satire in relation to history and the positive method shows, however, a pessimistic view of the origin of the universe, of mankind and its history. Therefore, the objectives of this thesis are: i) to verify how the Dreyfus Case is recovered in Book VI of the novel, whose title is "Modern Times - The Case of the Eighty Thousand Bales of Hay", by studying the effects of the usage of parody, hyperbole, and caricature in order to satirize historical figures, social institutions (such as the Church, the army, the government) and even the end of the Case; ii) to analyze the means used by the novelist to give his critical rereading of history an aesthetic feature, by examining how the writer gives literariness to historical facts, transforming them into parts of his novel. / Mestre

Le sujet de cette étude repose sur le cas de Lucien Herr en tant qu'intellectuel. Il s'agit d'analyser son parcours afin de démontrer sa théorisation de la « volonté de ne pas parvenir » qui caractérise son engagement. Peu connu, Lucien Herr a pourtant côtoyé les grands réseaux intellectuels de la fin du XIXe siècle et du début du XXe. S'il publie de nombreux articles touchant un nombre impressionnant de sujets différents, ses écrits philosophiques restent, quant à eux, à l'état de manuscrits. Pourtant, on y retrouve les bases d'une philosophie originale qui accompagne sa réflexion sur le siècle et éclaire son engagement. La pensée de Herr repose d'abord sur une opposition entre l'esprit ancien, dont la légitimité passe par la tradition, et l'esprit nouveau, qui a pour référent l'avenir. Cette vision l'amène à considérer la rupture comme un élément souhaitable pour le progrès de l'humanité. La rupture prend d'abord la forme du déracinement qui doit mener à l'affranchissement du sujet et s'appuie sur la conception que les institutions, telles que l'État, sont produites par l'humanité et sont, par conséquent, modifiables. L'engagement consiste donc à provoquer cette rupture par une réappropriation du politique qui, devant s'effectuer collectivement, suppose un certain effacement des individus. Le résultat devant mener à l'âge collectif. L'engagement de Herr est à cette image: il s'implique de près grâce à son poste de bibliothécaire de l'École normale supérieure qui le met en contact avec les futures générations d'intellectuels. À ce poste, il participe à éveiller les consciences et aide les élèves et anciens élèves dans leurs travaux et publications en apportant son érudition et ses contacts, le plaçant ainsi au centre d'un large réseau d'universitaires. Son engagement et la philosophie qui l'accompagne prennent aussi forme dans sa participation à l'Affaire Dreyfus. Ils se rencontrent d'abord dans les articles qu'il y écrit, où il réitère les bases de l'esprit nouveau et la nécessité d'une rupture avec la tradition. Dans un second temps, sa participation à la mobilisation des intellectuels, qui se perçoit entre autres dans la pétition intitulée Protestation, démontre sa volonté de participer à l'élaboration de l'intellectuel collectif. L'étude de ses écrits nous permet donc de faire ressortir une philosophie de l'engagement particulière parce qu'elle repose sur l'idée de l'avènement d'un âge collectif et anonyme ce qui, au regard de son engagement réel, dans la vie de la cité, fait ressortir la théorisation de la « volonté de ne pas parvenir » et sa pertinence au moment de son application. ______________________________________________________________________________ MOTS-CLÉS DE L’AUTEUR : Intellectuels, Engagement, Philosophie, Affaire Dreyfus, Socialisme, XIXe siècle, XXe siècle, École normale supérieure.

Το ζήτημα με το οποίο θα ασχοληθούμε, στα πλαίσια αυτής της εργασίας, είναι το εάν το περιεχόμενο τόσο στην αντιληπτική εμπειρία όσο και στην επιδέξια πράξη είναι εννοιολογικό ή μη εννοιολογικό. Το ερώτημα αυτό κάνει, για πρώτη φορά, την εμφάνισή του στο χώρο της Φιλοσοφίας του Νου, στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, στα πλαίσια μίας διαμάχης ανάμεσα στους θεωρητικούς για το αν το περιεχόμενο της αντιληπτικής εμπειρίας είναι εννοιολογικό ή μη εννοιολογικό. Η διαμάχη αυτή ασχολείται με το αν ένα υποκείμενο, όταν έχει μία αντιληπτική εμπειρία, κατέχει ή όχι κάποιες έννοιες οι οποίες περιγράφουν το περιεχόμενο αυτό. Αν, δηλαδή, το υποκείμενο εφαρμόζει κάποιες έννοιες στο περιεχόμενο το οποίο προσλαμβάνει αντιληπτικά. Έτσι, από τη μία πλευρά της διαμάχης είναι οι θεωρητικοί του μη εννοιολογικού περιεχομένου, σύμφωνα με τους οποίους το υποκείμενο δεν χρειάζεται να κατέχει τις έννοιες που περιγράφουν το περιεχόμενο της αντίληψης και από την άλλη πλευρά είναι οι θεωρητικοί του εννοιολογικού περιεχομένου, σύμφωνα με τους οποίους το υποκείμενο πρέπει να κατέχει τις έννοιες που περιγράφουν το αντιληπτικό περιεχόμενο. Η διαμάχη αυτή, καθώς εξελίσσεται η συζήτηση, θα δούμε να περνάει και στο χώρο της επιδέξιας πράξης καθώς υπάρχουν θεωρητικοί οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η επιδέξια πράξη είναι μη εννοιολογική και θεωρητικοί οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η ικανότητα εννοιολόγησης επεκτείνεται όχι μόνο στον χώρο της αισθητικότητας αλλά και σε αυτόν της επιδέξιας πράξης. Συνεπώς, στα πλαίσια αυτής της εργασίας θα παρακολουθήσουμε τη συζήτηση πάνω στο τι σημαίνει κατοχή εννοιών και αν η κατοχή εννοιών είναι δυνατή όχι μόνο στο χώρο της σκέψης αλλά και σε άλλα πεδία όπως είναι η αντιληπτική εμπειρία και η επιδέξια πράξη. Οι υποστηρικτές του μη εννοιολογικού περιεχομένου, τραβώντας μία διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα στο χώρο της αντίληψης και το χώρο της σκέψης, υποστηρίζουν ότι το αντιληπτικό περιεχόμενο είναι μη εννοιολογικό ενώ το περιεχόμενο της σκέψης είναι εννοιολογικά αρθρωμένο. Το υποκείμενο μπορεί να αναπαριστά αντιληπτικά τον κόσμο χωρίς να απαιτείται, από τη μεριά του, η κατοχή εννοιών που περιγράφουν το συγκεκριμένο αναπαραστασιακό περιεχόμενο (Bermudez και Cahen, 2012:2, και Crane, 1992:141). Ο Tim Crane υποστηρίζει ότι ένα παιδί προκειμένου να μπορεί να αναγνωρίσει ένα αντικείμενο, το οποίο βλέπει για δεύτερη φορά, θα πρέπει να υπάρχει κάποιο κοινό αντιληπτικό στοιχείο ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη αντιληπτική πρόσληψη του αντικειμένου. Κάποια στοιχεία, από την πρώτη φορά που το παιδί προσλαμβάνει αντιληπτικά ένα αντικείμενο, για το οποίο δεν κατέχει καμία έννοια, θα πρέπει να επανεμφανίζονται στα πλαίσια της δεύτερης αντιληπτικής του πρόσληψης. Αυτό σημαίνει ότι το παιδί δεν χρειάζεται να κατέχει τις έννοιες που περιγράφουν τα στοιχεία αυτά προκειμένου να τα προσλαμβάνει αντιληπτικά. Συνεπώς, το αντιληπτικό περιεχόμενο είναι μη εννοιολογικό (Crane, 1992:138). Από την άλλη πλευρά, οι υποστηρικτές του εννοιολογικού περιεχομένου υποστηρίζουν ότι τόσο ο χώρος της σκέψης όσο και αυτός της αντίληψης είναι εννοιολογικά αρθρωμένοι. Ένα υποκείμενο πρέπει να κατέχει τις έννοιες που περιγράφουν το αντιληπτικό περιεχόμενο. Αν το αντιληπτικό περιεχόμενο δεν συντίθεται από έννοιες τότε παραμένει κάτι ξένο για το χώρο της σκέψης καθώς δεν μπορεί να παίξει έναν έλλογο ρόλο στη διαμόρφωση των πεποιθήσεων (McDowell, 1994:166). Η εμπειρία πρέπει να μπορεί να επηρεάσει την κρίση με έλλογο τρόπο και όχι απλά αιτιακά. Η έννοια του μη εννοιολογικού περιεχομένου αναπτύχθηκε στους κόλπους του πανεπιστημίου της Οξφόρδης και κυρίως από θεωρητικούς που δούλευαν στο πλαίσιο της φρεγκιανής παράδοσης. Η πρώτη σαφής αναφορά στον όρο «μη εννοιολογικό» περιεχόμενο γίνεται από το φιλόσοφο Gareth Evans, το 1982, στο βιβλίο του The Varieties of Reference. Σύμφωνα με τον Evans, ένα πληροφοριακό σύστημα συλλέγει πληροφορίες οι οποίες είναι μη εννοιολογικές (McDowell, 1994:156). Οι μη εννοιολογικές πληροφορίες είναι αρχικά μη συνειδητές ενώ στην συνέχεια γίνονται συνειδητές καθώς λειτουργούν ως εισερχόμενη πληροφορία σε ένα σύστημα που σκέφτεται χρησιμοποιώντας έννοιες. Αυτό, ωστόσο, το οποίο παραμένει ασαφές, στη θέση του Evans, είναι το κατά πόσο θεωρεί ο ίδιος ότι το μη εννοιολογικό περιεχόμενο είναι κάτι που χαρακτηρίζει τις διεργασίες που ενεργοποιούνται μόνο στο υπο-προσωπικό επίπεδο ή αν πρόκειται και για το περιεχόμενο διεργασιών που ενεργοποιούνται σε προσωπικό επίπεδο (Bermudez και Cahen, 2012:2). Ένας φιλόσοφος ο οποίος τοποθετεί το μη εννοιολογικό περιεχόμενο στο προσωπικό επίπεδο είναι ο Tim Crane με το παράδειγμα της ψευδαίσθησης του καταρράκτη. Στο παράδειγμα αυτό, ο Crane υποστηρίζει ότι αν ένα υποκείμενο κοιτάει, για κάποιο χρονικό διάστημα, έναν καταρράκτη και μετά στρέψει το βλέμμα σε ένα ακίνητο αντικείμενο, όπως μία πέτρα, τότε θα εμφανιστεί, στα πλαίσια της αντιληπτικής του εμπειρίας, ένα αντιφατικό περιεχόμενο καθώς η πέτρα θα φαίνεται να είναι στάσιμη αλλά και να κινείται, ταυτόχρονα (Crane, 1998α:142). Το αντιφατικό αυτό περιεχόμενο της αντιληπτικής εμπειρίας αναδεικνύει το γεγονός ότι το περιεχόμενο της αντίληψης δεν είναι εννοιολογικό (Crane, 1998α:145). Στην πλάνη του καταρράκτη, η αρχή της μη αντίφασης που αποτελεί βασική συνθήκη προκειμένου ένα περιεχόμενο να είναι εννοιολογικό, παραβιάζεται. Οι πληροφορίες που έχει ένα περιεχόμενο, το οποίο είναι εννοιολογικό, οφείλουν να μην αναιρούν η μία την άλλη. Έτσι, αν ένα υποκείμενο πιστεύει ότι «το μήλο είναι κόκκινο» (p) δεν μπορεί να διατηρεί ταυτόχρονα και την αντίθετη πεποίθηση ότι «το μήλο δεν είναι κόκκινο» (όχι p). Ένα υποκείμενο όταν γνωρίζει ότι p γνωρίζει, ταυτόχρονα, ότι δεν ισχύει «το p και όχι p» (Crane, 1992:144). Δηλαδή, γνωρίζει ότι δεν ισχύει η πρόταση «ότι το μήλο είναι κόκκινο και το μήλο δεν είναι κόκκινο». Για τους μη εννοιολογιστές, μη εννοιολογικό είναι το περιεχόμενο το οποίο δεν φέρει μία εννοιολογική δομή. Οι ίδιοι, δηλαδή, προσπαθούν να περιγράψουν το μη εννοιολογικό περιεχόμενο με βάση το πώς προσδιορίζουν το εννοιολογικό περιεχόμενο. Σύμφωνα, λοιπόν, με τους ίδιους, η κατοχή εννοιών υπάρχει μόνο στα πλαίσια της σκέψης καθώς η εννοιολογικότητα προϋποθέτει έναν ολισμό προτασιακών στάσεων και αυτό οφείλεται στον ιδιαίτερο χαρακτήρα που έχει η κατοχή μίας έννοιας. Συγκεκριμένα, για τους μη εννοιολογιστές, η κατοχή εννοιών σημαίνει τη χρήση των εννοιών μέσα σε προτάσεις. Η κατοχή, ωστόσο, μίας μόνο έννοιας δεν μπορεί να σταθεί μόνη της. Σύμφωνα με τον Crane, η κατοχή μίας έννοιας συνεπάγεται την κατοχή ενός αριθμού άλλων εννοιών. Αυτό σημαίνει ότι αν ένα υποκείμενο κατέχει μία έννοια θα πρέπει να κατέχει και πολλές άλλες. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι μία έννοια συνδέεται, πάντα, με ένα σύνολο άλλων εννοιών μέσα από λογικές, σημασιολογικές και τεκμηριακές σχέσεις (Crane, 1992:144-145). Συνεπώς, όταν το υποκείμενο κατέχει μία έννοια βρίσκεται αυτόματα μέσα σε ένα δίκτυο σχέσεων – λογικών, σημασιολογικών, τεκμηριακών - και με άλλες έννοιες. Κατ’ επέκταση, αυτό σημαίνει ότι το υποκείμενο βρίσκεται σε ένα δίκτυο αποβλεπτικών καταστάσεων οι οποίες σχετίζονται μεταξύ τους μέσω των εννοιών που συνιστούν συστατικά τους (Crane, 1992:145). Αυτό το δίκτυο αποβλεπτικών καταστάσεων πραγματώνεται μέσα στα πλαίσια της σκέψης και όχι της αντίληψης. Συνεπώς, το αντιληπτικό περιεχόμενο δεν είναι εννοιολογικά δομημένο. Επιπλέον, η σχέση εξάρτησης, για το Crane, ανάμεσα στις έννοιες και τη σκέψη είναι αμφίδρομη καθώς η λειτουργία του συλλογισμού εξαρτάται από τις έννοιες (Crane, 1992:146). Οι έννοιες είναι τα συστατικά στοιχεία πάνω στα οποία βασίζεται μία συναγωγική διαδικασία. Ένα συμπέρασμα για να έχει ισχύ χρειάζεται μία έννοια να εμφανίζεται τόσο στις προκείμενες όσο και στο συμπέρασμα. Συνεπώς, για τους μη εννοιολογιστές η εννοιολογικότητα συνιστά μία λειτουργία με συναγωγική δομή και αυτό εκπληρώνεται μόνο στα πλαίσια της σκέψης. Δύο βασικά επιχειρήματα τα οποία θα αναπτύξουμε, υπέρ του μη εννοιολογικού περιεχομένου, είναι η μη συναγωγική δομή ως κριτήριο για ένα μη εννοιολογικό περιεχόμενο της αντίληψης και ο λεπτοφυής χαρακτήρας της αντιληπτικής εμπειρίας. Όσον αφορά το πρώτο επιχείρημα, οι μη εννοιολογιστές υποστηρίζουν ότι το αντιληπτικό περιεχόμενο δεν είναι εννοιολογικά αρθρωμένο και συνεπώς δεν έχει μία συναγωγική δομή, όπως συμβαίνει στο χώρο της σκέψης. Η αντίληψη, σύμφωνα με τους ίδιους, φαίνεται να καταφέρνει να αναπαριστά τον κόσμο χωρίς τις δεσμεύσεις που υπάρχουν στον εννοιολογικά δομημένο χώρο των πεποιθήσεων. Η αντιληπτική εμπειρία δεν χαρακτηρίζεται από έναν ολισμό καθώς δεν φαίνεται να διατηρεί λογικές, σημασιολογικές και τεκμηριακές σχέσεις με το περιεχόμενο άλλων αντιληπτικών παραστάσεων, προκειμένου να αναπαριστά αυτό το οποίο υπάρχει εκεί έξω (Crane, 1992:150-153). Το να έχει ένα υποκείμενο μία αντιληπτική εμπειρία δεν συνεπάγεται το να βρίσκεται σε ένα δίκτυο κάποιων επιπλέον αντιληπτικών περιεχομένων, όπως γίνεται στον εννοιολογικά δομημένο χώρο των πεποιθήσεων. Το δεύτερο επιχείρημα το οποίο αναπτύσσουν οι μη εννοιολογιστές είναι ότι η αντίληψη φαίνεται να έχει έναν πιο λεπτομερή τρόπο στο πώς αναπαριστά τον κόσμο σε σχέση με το αντίστοιχο εννοιολογικό οπλοστάσιο το οποίο διαθέτει το υποκείμενο για να τον περιγράψει (Evans, 1982:229). Για τον Evans, οι άνθρωποι δεν κατέχουν τόσες έννοιες όσες είναι οι χρωματικές αποχρώσεις που προσλαμβάνουν αντιληπτικά μέσα στον κόσμο. Συνεπώς, η αντιληπτική εμπειρία δεν προϋποθέτει κατοχή εννοιών από τη μεριά του υποκειμένου προκειμένου να έχει το συγκεκριμένο αντιληπτικό περιεχόμενο. Οι εννοιολογιστές, σε αντίθεση, υποστηρίζουν ότι το περιεχόμενο της αντίληψης είναι εννοιολογικό. Η εμπειρία, σύμφωνα με τους ίδιους, πρέπει να μπορεί να επηρεάσει την κρίση με έλλογο τρόπο. Αν το αντιληπτικό περιεχόμενο δεν είναι εννοιολογικά αρθρωμένο τότε η αντίληψη δεν μπορεί να παίξει έναν έλλογο ρόλο στο χώρο της σκέψης (McDowell, 1994:166). Σύμφωνα με τον McDowell, ο αντιληπτικός χώρος είναι ένας χώρος στο οποίο ενεργοποιούνται οι ίδιες εννοιολογικές ικανότητες που ενεργοποιούνται και στα πλαίσια της σκέψης. Το διαφοροποιητικό στοιχείο είναι ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο ενεργοποιούνται οι εννοιολογικές ικανότητες μέσα σε αυτούς τους δύο χώρους. Έτσι, στο πλαίσιο της σκέψης, ο McDowell θεωρεί ότι γίνεται μία ενεργητική ενεργοποίηση των εννοιών ενώ στα πλαίσια της αντίληψης μιλάει για μία παθητική ενεργοποίηση των εννοιών (McDowell, 1994:178). Η παθητική ενεργοποίηση των εννοιών σημαίνει ότι οι έννοιες που ενεργοποιούνται δεν συνιστούν αποτέλεσμα μίας συναγωγικής διαδικασίας από τη μεριά του υποκειμένου (McDowell, 2009:4). Ο McDowell σε πιο πρόσφατα κείμενά του απελευθερώνει την ικανότητα εννοιολόγησης από τα στενά πλαίσια του προτασιακού περιεχομένου. Σύμφωνα με τον ίδιο, η κατοχή εννοιών δεν πραγματώνεται μόνο στα πλαίσια του ενεργητικού σκέπτεσθαι αλλά και στα πλαίσια της αντιληπτικής εμπειρίας. Το υποκείμενο όταν βλέπει κάτι το βλέπει εννοιολογικά μορφοποιημένο. Οι έννοιες που εφαρμόζονται στα πλαίσια της εμπειρίας, σύμφωνα με τον McDowell, είναι οι τυπικές έννοιες τις οποίες αναλύει και ο Kant (McDowell, 2007:346). Τα επιχειρήματα τα οποία θα αναπτύξουμε υπέρ της εννοιολογικής θέσης είναι τρία. Το πρώτο επιχείρημα αναφέρεται στην ανάγκη μίας έλλογης σύνδεσης ανάμεσα στην εμπειρία και τη σκέψη. Αν η εμπειρία δεν συνιστά λόγο για τη σκέψη, τότε οι πεποιθήσεις χάνουν το περιεχόμενό τους. Το δεύτερο επιχείρημα αναφέρεται στην παθητική ενεργοποίηση των εννοιών στα πλαίσια της εμπειρίας και συνιστά απάντηση στο επιχείρημα των μη εννοιολογιστών για τη μη συναγωγική δομή της αντίληψης. Για τον McDowell, λοιπόν, το γεγονός ότι το αντιληπτικό περιεχόμενο αντιστέκεται στο περιεχόμενο μίας πεποίθησης δεν σημαίνει ότι στα πλαίσια της εμπειρίας δεν υπάρχουν έννοιες. Η κατοχή εννοιών στα πλαίσια της εμπειρίας έχει μία παθητική μορφή καθώς οι έννοιες που ενεργοποιούνται δεν συνιστούν προϊόν μίας συναγωγικής γνώσης, όπως γίνεται στο χώρο των πεποιθήσεων (McDowell, 2009:4). Τέλος, το τρίτο επιχείρημα συνιστά απάντηση στο επιχείρημα ότι η αντίληψη έχει έναν πιο λεπτομερή τρόπο στο πώς αναπαριστά τον κόσμο. Ο McDowell, λοιπόν, υποστηρίζει ότι το γεγονός ότι η αντιληπτική εμπειρία έχει ένα λεπτοφυή χαρακτήρα στο τρόπο που αναπαριστά τον κόσμο δεν σημαίνει ότι η ικανότητα εννοιολόγησης δεν μπορεί να καταφέρει να αποδώσει τον πλούτο του εξωτερικού κόσμου. Η ικανότητα εννοιολόγησης συνιστά μία δυναμική διαδικασία η οποία μπορεί να γίνει ιδιαίτερα λεπτομερής καθώς το υποκείμενο παραμένει ανοικτό στην απόκτηση μίας νέας εννοιολογικής ικανότητας (McDowell, 1994:169). Μέσα από όλα αυτά θα φανεί ότι η διαμάχη για το εννοιολογικό και μη εννοιολογικό περιεχόμενο της αντίληψης στην ουσία προκύπτει από τη διάσταση που υπάρχει, ανάμεσα στους θεωρητικούς, για το τι σημαίνει κατοχή εννοιών. Έτσι, για τους υποστηρικτές του μη εννοιολογικού περιεχομένου, η ικανότητα εννοιολόγησης συνίσταται στη χρήση εννοιών στα πλαίσια προτάσεων ενώ για τους υποστηρικτές του εννοιολογικού περιεχομένου η κατοχή εννοιών δεν συνίσταται μόνο σε αυτό. Στον McDowell, η ικανότητα εννοιολόγησης αποκτά μία πιο διευρυμένη μορφή και βγαίνει από τα στενά πλαίσια του προτασιακού περιεχομένου. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον ίδιο, η κατοχή εννοιών συνιστά μία μορφή γνώσης η οποία δεν εκδηλώνεται μόνο προτασιακά αλλά παίρνει και άλλες μορφές τόσο παθητικά, μη συναγωγικά, μέσα στην αισθητικότητα όσο και στο χώρο της επιδέξιας πράξης, όπως θα δούμε παρακάτω. Η διαφορά αυτή για το τι συνιστά κατοχή εννοιών μας αναγκάζει να εξετάσουμε την κατοχή εννοιών και στα πλαίσια της επιδέξιας πράξης. Αυτό προκύπτει καθώς η εννοιολόγηση απελευθερώνεται από το χώρο των πεποιθήσεων και αποκτά έναν πιο διευρυμένο χαρακτήρα, όχι μόνο ως μίας μη συναγωγικής ενεργοποίησης εννοιών στα πλαίσια της αντιληπτικής εμπειρίας αλλά και ως μίας πρακτικής γνώσης στα πλαίσια της πράξης. Έτσι, η διαμάχη ανάμεσα στο εννοιολογικό και μη εννοιολογικό περιεχόμενο περνάει και στο χώρο της επιδέξιας πράξης. Για τον McDowell, η κατοχή εννοιών, στα πλαίσια της επιδέξιας πράξης, έχει τη μορφή μίας πρακτικής γνώσης σύμφωνα με την οποία το υποκείμενο γνωρίζει ότι πράττει (McDowell, 2007:344). Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτό το οποίο διαχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα είναι η ορθολογικότητα. Η ορθολογικότητα αυτή σημαίνει ότι στα πλαίσια της ανθρώπινης πράξης υπάρχει πάντα ένα αυτό-συνείδητο υποκείμενο το οποίο έχει την επίγνωση ότι πράττει (McDowell, 2007a:367). Το υποκείμενο, όταν πράττει επιδέξια, κατέχει πρακτικές έννοιες. Από την άλλη πλευρά, σύμφωνα με τους μη εννοιολογιστές, ο χώρος της επιδέξιας πράξης είναι ένας χώρος όπου το υποκείμενο δεν εφαρμόζει έννοιες. Σύμφωνα με τον Dreyfus, όταν ένα υποκείμενο απορροφάται στην εκτέλεση μίας επιδέξιας πράξης δεν αναστοχάζεται αυτό το οποίο πράττει (Dreyfus, 2007a:374). Στα πλαίσια της επιδέξιας πράξης δεν υπάρχει «εγώ». Ωστόσο, αυτό το οποίο θα δούμε και στα πλαίσια αυτής της διαμάχης είναι ότι ο Dreyfus κατανοεί την ορθολογικότητα του McDowell ως μία πράξη αναστοχασμού κάποιων γενικών κανόνων (McDowell, 2007:339). Αυτό οφείλεται στο ότι ο ίδιος, όπως και ο Crane, κατανοεί την εννοιολόγηση ως τη χρήση εννοιών μέσα σε προτάσεις. Αυτό, ωστόσο, το οποίο θα δούμε είναι ότι ο McDowell δεν μιλά για μία πράξη ανασκόπησης κάποιων γενικών κανόνων. Η πρακτική ορθολογικότητα του McDowell συνιστά την έλλογη ικανότητα των υποκειμένων να έχουν πρακτική συνείδηση ότι πράττουν. Τέλος, η πρακτική γνώση, του McDowell, θα μας οδηγήσει στο ερώτημα του κατά πόσο η γνώση ότι πράττω προϋποθέτει και τη γνώση του πώς πράττω. Αν δηλαδή, ένα υποκείμενο για να κατέχει την πρακτική γνώση ότι πράττει θα πρέπει να έχει και την πρακτική γνώση του ποιοί ενσώματοι χειρισμοί που κάνει πραγματώνουν την πράξη που γνωρίζει ότι πράττει. Συνεπώς, στο τελευταίο κομμάτι θα μιλήσουμε για την θέση του Gilbert Ryle για την πρακτική γνώση (2009). Για τον Ryle ο άνθρωπος αποκτά έννοιες, σε ένα πρώτο στάδιο, σε πραξιακό επίπεδο. Οι άνθρωποι αρχίζουν να πράττουν, να γνωρίζουν τον κόσμο και τις ιδιότητές του πολύ πριν αποκτήσουν θεωρητική σκέψη (Ryle, 1949:19). Για παράδειγμα, ένα παιδί αρχίζει να συλλογίζεται, να χρησιμοποιεί τη γλώσσα και να κατανοεί τις ιδιότητες των πραγμάτων πολύ πριν κατακτήσει το στάδιο όπου μπορεί να δώσει έναν ορισμό για αυτά (Ryle, 1949:18). Συνεπώς, για τον Ryle, η νοημοσύνη κάνει την εμφάνισή της μέσα στην πράξη και δεν συνιστά χαρακτηριστικό μόνο της διάνοιας. Όπως χαρακτηριστικά λέει και ο ίδιος, ο νους δεν είναι ένα «φάντασμα μέσα στη μηχανή» (Ryle, 1949:21). Η νοημοσύνη για τον Gilbert Ryle, συνιστά μία πολυδιάστατη προδιάθεση που καταφέρνει να παίρνει ποικίλες μορφές (Ryle, 1949:32). Κατ’ επέκταση, η ικανότητα των ανθρώπων να κατέχουν και να χρησιμοποιούν έννοιες εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους. Είτε μέσα από τις πράξεις της διάνοιας είτε μέσα από διάφορους ενσώματους χειρισμούς που εκπληρώνει επιδέξια ένα υποκείμενο. Μέσα σε αυτό το θεωρητικό πλαίσιο, θα θέσουμε το ερώτημα για το αν η πρακτική γνώση στην οποία αναφέρεται ο McDowell βρίσκεται σε στενή σχέση με την πρακτική γνώση όπως τη χρησιμοποιεί ο Ryle και θα προτείνουμε ότι η κατοχή εννοιών αποτελεί μία γνωστική λειτουργία που ξεκινάει σε ένα πρακτικό επίπεδο, χωρίς να προϋποτίθεται μία μορφή εννοιολόγησης με τον τρόπο με τον οποίο την προσεγγίζουν οι μη εννοιολογιστές. / The discussion about the conceptual or non conceptual content in perception and perfomance to at best competence.