Cette étude porte sur l’exploration du processus et du phénomène par lesquels l’identité nationale et culturelle des Caraïbes a été construite. Dans la poursuite de cet objectif, deux poèmes majeurs et une pièce de théâtre dramatique de Derek Walcott seront examinés. La première s’agit de son poème épique créole, Omeros, qui se concentre sur les enjeux de l’identité créole et le concept de l’héros national.Étant donnée que la poésie de Walcott est fortement influencée par sa vie personnelle et en conséquence,par la vie dans son pays natal, l'île de Sainte-Lucie, il paraît indispensable à examiner son poème autobiographique, Another Life, qui est un compte rétrospectif de Walcott et son parcours artistiquejusqu’à l’âge de 33 ans. En outre, puisque Omeros met en parallèle la poésie homérique, cette étude bénéficie également d’une exploration de son autre réécriture de la poésie homérique, The Odyssey : aPlay. Cette étude tente à monter que ces deux réécritures se sont complémentaires : le poème épique antillais est la quête d’identité du point de vue du sujet colonial, tandis que la pièce de théâtre dramatique antillaise est la quête d’identité de la perspective du colonisateur. L’étude de la poésie et des pièces de théâtre dramatiques de Walcott nous aident à percevoir les façons dont le poète antillais tente à déconstruire l’importance de la tradition littéraire occidentale à travers la réécriture de la poésie homérique. Cette tradition perpétue l’opposition binaire de supériorité/infériorité qui joue un rôle déterminant dans la construction de l’identité d’un individu. En déplaçant les personnages et la littérature de Saint Lucie de leur emplacement dans les marges vers le centre, Walcott décentre la poésie homérique, et la littérature occidentale. Créolisation, Colonialisme, Postcolonialisme,Déconstruction, Poésie homérique, Histoire, Mémoire, Réécriture / This thesis seeks to explore the process and phenomenon through which Caribbean national and cultural identity has been constructed. In order to achieve this goal, two of Derek Walcott’s major poems and one of his dramas have been chosen. The first is his Creole epic poem, Omeros, which concentrates on the issues of Creole identity and the concept of national hero. Since Walcott’s poetry is highly influenced by his personal life and consequently life in his homeland, the island of Saint Lucia, it seems indispensable to study his autobiographical poem, Another Life, which is Walcott’s retrospective review of his artistic journey until the age of 33. Moreover, since Omeros draws parallelswith Homeric epics, it seems highly beneficial to this study to include his other rewriting of Homericepics, The Odyssey : a Play. This study makes an effort to show that these two rewritings are complementary to each other: the West Indian epic poem is the quest for identity seen from the point of view of the colonized subject, whereas the West Indian stage drama is the quest for identity from the colonizer’s perspective. Studying Walcott’s poetry and dramas helps one perceive the ways in which the West Indian poet makes an effort to deconstruct the importance of the Western literary tradition through rewriting the Homeric epics. This tradition perpetuates the binary opposition of superiority/inferiority which plays a seminal role in the construction of individual identity. By displacing the Saint Lucian characters and literature from their place in the margins to the center, Walcott decenters the Homeric epics, and Western literature. Creolisation, Colonialism, Postcolonialism,Deconstruction, , History, Memory, Rewriting

L’objectif de cette thèse est d’étudier le rôle et la fonction de la gymnastique dans la tradition de la pensée classique. En établissant le contexte, dans lequel Platon et Aristote travaillent et développent leur avis sur la gymnastique, on comprend qu’il y a trois types de gymnastique dans la tradition grecque. Ces trois types sont la gymnastique militaire, qui s’associe aux épopées homériques, la gymnastique athlétique, qui s’associe aux odes pindariques et la gymnastique médicale, qui s’associe au corpus hippocratique. Platon et Aristote reprennent les catégories déjà existantes, en élaborant le concept de chaque catégorie reprise. Platon incorpore la gymnastique dans le programme éducatif, mais il rejette la gymnastique athlétique. Hippocrate influence la pensée du philosophe athénien, qui utilise bien des éléments de la gymnastique médicale. La gymnastique possède le pouvoir de fortifier le thymique. Platon condamne chaque excès à propos de la gymnastique, parce que ce manque de modération cultive le thymique, provoquant des déséquilibres psychologiques et civiques. La gymnastique joue un rôle essentiel dans le processus vers la Forme du Beau, dans la mesure où elle s’associe directement à la beauté corporelle qui déclenche ce processus d’ascension vers l’Idée du Κάλλος. Aristote incorpore aussi la gymnastique dans le programme de formation de « la cité la meilleure ». Aristote prend grand soin de la condition corporelle des enfants, montrant en quelque sorte les résultats négatifs de la gymnastique immodérée. Il critique ainsi la gymnastique athlétique, tandis qu’il souligne que la gymnastique militaire excessive conduit à la détérioration sociopolitique. / The purpose of this thesis is to study the role and the function of gymnastike in the tradition of Classical Greek thought. Studying the context in which Plato and Aristotle developed their ideas concerning gymnastike, we comprehend that there are three types of gymnastike in Greek tradition, the military gymnastike (related to the Homeric epics), the athletic gymnastike (related to the Pindaric odes) and the medical gymnastike (related to the Hippocratic corpus). Plato and Aristotle revisit and elaborate these categories. Plato incorporates gymnastike into his educational program, but he rejects the athletic gymnastike. Hippocrates influences Plato, who seems to utilize many elements of this type (medical gymnastike). It seems that gymnastike has the ability to fortify the thymic part of the soul, nevertheless, Plato condems every excessive use of gymnastike, since this lack of moderation cultivates the thymic part, provoking psychological and civic imbalances. Gymnastike is an important factor regarding the “ascension” towards the Form of Beauty (Κάλλος). Equally, Aristotle incorporates gymnastike in his educational program. He takes great care to protect children’s physical condition, indicating in a way the negative aspects of immoderate gymnastike. Thus, he criticizes the athletic gymnastike. Aristotle underlines that the excessive use of military gymnastike leads to a socio-political deterioration.

Από τις εμφανίσεις φαντασμάτων στην αρχαιοελληνική λογοτεχνία, άλλες παρουσιάζονται ως ιστορικά γεγονότα, όπως οι εμφανίσεις φαντασμάτων στον Ηρόδοτο, ενώ άλλες υπηρετούν τους σκοπούς του δημιουργού, ενσωματωμένες σε αμιγώς λογοτεχνικά έργα. Η έρευνά μας, επικεντρωμένη στην δεύτερη ομάδα, εξετάζει επιφάνειες φαντασμάτων στον Όμηρο και την αττική τραγωδία, συγκεκριμένα δε αυτές του Πατρόκλου (Ἰλ. Ψ 59-108), του Δαρείου (Πέρσ. 598-842), της Κλυταιμήστρας (Εὐμεν. 94-139) και του Πολυδώρου (Ἑκ. 1-58). Η επιλογή των συγκεκριμένων περιπτώσεων υπαγορεύεται αφενός από την προαναφερθείσα κοινή λογοτεχνική φύση τους, και αφετέρου από την ομοιότητα στα χαρακτηριστικά των σκηνών, δηλαδή των συνθηκών εμφάνισης (χρόνος, χώρος, κατάσταση του ζωντανού δέκτη), της όψης και της συμπεριφοράς των φαντασμάτων (άυλη εμφάνιση, διατήρηση της μορφής, γνωστικό επίπεδο των φαντασμάτων) και της λειτουργίας τους ως λογοτεχνικών χαρακτήρων. Ειδικότερα, ως προς τις συνθήκες εμφάνισης παρατηρείται ισχυρή σύνδεση των φασματικών χαρακτήρων με την νύχτα και τα όνειρα, με την μοναχικότητα του ζωντανού στον οποίο εμφανίζονται, ενώ ο τόπος της εμφάνισης καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την ευχέρεια που παρέχει στο φάντασμα να επιτύχει την ικανοποίηση των αιτημάτων του. Αναφορικά με την όψη και την συμπεριφορά τους, η έρευνα αποκάλυψε ότι, παρά την άυλη φύση τους (γνωστή ήδη από τους ακυρωμένους εναγκαλισμούς Αχιλλέα-Πατρόκλου στην Ἰλιάδα και Οδυσσέα-Αντίκλειας στην Ὀδύσσεια), οι ψυχές των νεκρών διατηρούν την μορφή του ζωντανού εαυτού τους, ενίοτε φέροντας και τα θανατηφόρα τραύματά τους. Κατά παρόμοιο τρόπο, η συνομιλία μαζί τους εκτυλίσσεται συνήθως σε φυσιολογικές συνθήκες, σαν να πρόκειται δηλαδή για ζωντανό, με εξαίρεση την άγνοιά τους για ορισμένα γεγονότα του Επάνω κόσμου, κυρίως για όσα έχουν συμβεί κατά την παραμονή τους στον Άδη. Τέλος, το αίτημα του φαντάσματος για ταφή ή εκδίκηση εις βάρος του δολοφόνου του (παράμετροι που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την εμφάνιση), αποσκοπεί στην αποκατάσταση της τάξης (όσον αφορά το ίδιο το φάντασμα και την διαχείριση του νεκρού σώματός του) και, συνεπώς, προωθεί την πλοκή. / Of the appearances of ghosts in the ancient Greek literature, some are incorporated in historical works (such as in the work of Herodotus), whereas others are part of sheer literary works. Our dissertation focuses on four instances from the second category: the ghosts of Patroclus (Iliad 23.59-108), Darius (Aesch. Persae 598-842), Clytemnestra (Aesch. Eumenides 94-139) and Polydorus (Eurip. Hecuba 1-58). The selection of these instances is not only based on their literary context, but mainly on the correspondence on the matters of conditions, in which they make their appearance, on their look and behaviour and, finally, on their function. Particularly, it seems that there is a close connection between ghosts and the night and dreams, as well as with the loneliness of the living person, who meets them. They also seem to appear in places that facilitates the fulfillment of their demand. As for their look, despite their insubstantial nature (known already from the Iliad and Odyssey), the ghosts maintain the appearance of their body, in the case of the biaiothanatoi bearing the wounds, that caused their death. Their knowledge of the Upper World varies, as they sometimes ignore facts, which have happened after their death. Finally, their demand for burial or vengeance against their murderers aims to the instauration of order and, because of its importance, advances the plot.