Although much has been written on the 1930s as a period of ferment and innovation in New Zealand’s literary culture, the immediate post-war period has remained largely unexamined. As an outcome, literary histories have tended to downplay the significance of the Centennial publications and overlooked the impact made by the literary-cultural periodical to the post-war literary economy. The formulation of a conversation within the pages of the journals and the associated creation of the culture-critic were central to the cultural nationalism of the period 1947-61. It is argued in this thesis that the ‘long fifties’, the years from the cessation of the Second World War through to the early sixties, were a discrete moment in New Zealand’s literary history. To understand the success of the journals as a form of intervention their founding needs to be traced not only to Phoenix and Tomorrow – journals of the thirties – but also to the programme of publishing that was part of the 1940 Centennial celebrations. Under the leadership of J. C. Beaglehole and E. H. McCormick, the Centennial publications contested the existing structures of cultural authority that lay with the amateur historian and the literary criticism of the ‘bookmen’. Beaglehole and McCormick professionalised the discourse of history writing and literary criticism through the introduction of academic practice, and, significantly, a rigorously critical engagement with the formation of national identity. Their critical engagement acted as an encouragement to the founding of the literary-cultural journal during the late 1940s: Landfall begun publishing in 1947 and Here & Now followed in 1949. This thesis argues, however, that alongside these two independent journals there needs to be placed the Listener under the editorship of M. H. Holcroft, and that these three publications created sites where the imaginative could sit next to the critical, and that this development was based on the belief that the absence of a critical undertaking would stunt the growth of the culture’s imaginative and creative undertaking. During the period 1947-61 the development of a specific form of intervention in the writing of the culture-critic can be detected. The culture-critics sought to actively engage the reading public in a conversation; therefore, they wrote for the periodicals in a style that was accessible but discriminating; they understood that they had a specific function within society. Furthermore, the primacy attached to the cultural authority of Brasch and Landfall is contested, and it is instead claimed that an exclusive focus on Landfall distorts the overall temper of the post-war years. Landfall was but one site where the developing national consciousness was published and assessed; it was a disputatious time.

Η παρούσα εργασία έχει στόχο τη διεξοδική καταλογράφηση των συνεργατών του περιοδικού Πλανόδιον από το 1ο μέχρι το 49ο τεύχος του. Η κατάταξη γίνεται με μορφή καταλόγων, κατά αλφαβητική σειρά και διάκριση με βάση το είδος του δημοσιεύματος με το οποίο ο κάθε συνεργάτης εμφανίζεται στις σελίδες του (ειδολογική ταξινόμηση). Παράλληλα, συνοδεύεται με αναλυτική παρουσίαση των περιεχομένων του περιοδικού, ώστε να αναδειχθούν το ύφος, ο χαρακτήρας, το περιεχόμενο και η δομή του, ενώ τέλος θα ολοκληρωθεί με μια κριτική αποτίμησή του. Το Πλανόδιον είναι ένα ιδιαίτερο λογοτεχνικό περιοδικό που έχει αφήσει το δικό του ιδιαίτερο στίγμα στον λογοτεχνικό χώρο (και θα συνεχίσει να το αφήνει), κυρίως με τη συνέπεια, το κύρος και την αγάπη που διακρίνει τον εκδότη και τους συνεργάτες του για τη λογοτεχνία. Δεν είναι διόλου τυχαίο πως το Πλανόδιον διατηρεί μια ξεχωριστή φυσιογνωμία που την οφείλει στον ευγενικό ιδρυτή και εκδότη του, τον συγγραφέα Γιάννη Πατίλη. Ξεκινά «αρχικά ολιγοσέλιδο, με βασικό άξονα ενδιαφερόντων τα κριτικά και φιλολογικά δοκίμια, βιβλιοκρισίες και σχόλια, περιέχει όμως και σύγχρονη ελληνική - ξένη ποίηση και πεζογραφία». / This work aims at the extensive registry of the contributors of the magazine Planodion from its first to its forty-ninth issue. Its classification follows a registry pattern using alphabetical order and distinction based on the type of publication each contributer follows on his pages. Simultaneously, it is accompanied by an analytical presentation of the contents of the magazine, therefore distinguishes the style, the character, the content and the structure, whilst concluding with his critical assessment. The Planodion is a particular literary magazine which has marked its own special stigma in the domain of literature (and will continue to do so) mainly on the consequences, the prestige and the love that distinguishes the editor and his colleagues in literature. It is by no means accidental that the Planodion maintains its distinct physiognomy which is due to the kind founder editor and writer Yianni Patili. He began initially with a few pages with particular interest in critical and literary essays, book reviews and commentaries, which also include contemporary greek and foreign poetry and proze.

Η παρούσα μελέτη έχει διττό χαρακτήρα, περιγραφικό και ερμηνευτικό (ο ερμηνευτικός της χαρακτήρας ασφαλώς δεν είναι εξαντλητικός αλλά οριοθετημένος στο επίπεδο και στο πλαίσιο αναγκών της). Σημείο εκκίνησης της εισαγωγής αυτής είναι: α. η διερεύνηση των προθέσεων της συντακτικής ομάδας του περιοδικού και η ένταξή τους στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής (ιστορικά, κοινωνικά και λογοτεχνικά συμφραζόμενα των αρχών του 20ού αιώνα στην Κέρκυρα αλλά και στον ευρύτερο επτανησιακό χώρο)∙ β. το ιδεολογικό και αισθητικό υπόβαθρο την περίοδο της δημιουργίας της Κερκυραϊκής Ανθολογίας, με άλλα λόγια όλες εκείνες οι κοινωνικές, πολιτικές αλλά και οι εν γένει καλλιτεχνικές συνθήκες και ζυμώσεις, οι οποίες οδήγησαν στη σύλληψη και εν συνεχεία εξέθρεψαν πνευματικά τη συγκρότηση του περιοδικού και γ. η περιγραφή των προγραμματικών στόχων, καθώς κλιμακώνονται ή και αποκλιμακώνονται ανάλογα, κατά τη διάρκεια της εκδοτικής πορείας της Κερκυραϊκής Ανθολογίας∙ αποκλίσεις –συγκλίσεις, αντιστοιχία ή μη των λόγων και έργων του περιοδικού, ανακολουθίες και γενικότερα αυτό που θα καλούσαμε ιδεολογικό-αισθητικό πλαίσιο ή και ορίζοντας προσδοκιών της διεύθυνσης του περιοδικού. Ακολουθεί μια ευσύνοπτη αναφορά στους ιδρυτές του περιοδικού και στην εν γένει πρόσληψη και υποδοχή του από τα άλλα έντυπα και την κριτική της εποχής. Παράλληλα, εξετάζονται ορισμένα από τα στοιχεία της προσωπικότητας των κυριότερων συντελεστών που δημιούργησαν ή και φιλοτέχνησαν τις σελίδες του περιοδικού, τις επιλογές τους που καθόρισαν και το ύφος της Κερκυραϊκής Ανθολογίας. Επιπλέον, από την περιγραφή των δύο διαφορετικών περιόδων λειτουργίας του περιοδικού, τις θέσεις και τις αντιθέσεις που προέκυψαν από την πλευρά των συνεργατών, απορρέουν και τα ανάλογα συμπεράσματα που αφορούν στην ιδιοσυστασία, αλλά και στην απαγκίστρωσή του από το αρχικό προγραμματικό πλαίσιο, που τελικά προκάλεσε και τα σημάδια γήρανσης και τελμάτωσης. Για τον λόγο αυτό, επειδή η δεύτερη περίοδος κυκλοφορίας του περιοδικού είναι σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα, δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στα νέα πρόσωπα που προέρχονται από το αθηναϊκό κέντρο για να απαντηθούν, στο βαθμό του δυνατού, τα ερωτήματα, αν πρόκειται δηλαδή για σύμπτωση ή νομοτελειακή κατάληξη, δρομολογημένη ήδη από το κερκυραϊκό περιβάλλον. Από την περιδιάβαση στις σελίδες του περιοδικού ανασυστήνεται το κλίμα της επτανησιακής λογοτεχνικής παραγωγής και η πορεία της που βρισκόταν σε ύφεση και παρακμή, αλλά κατόρθωσε εν τούτοις να αποδείξει τη σημαντική συμβολή του εντύπου στη διαμόρφωση της ιστορίας της νεοελληνικής λογοτεχνίας. / -

Η παρούσα εργασία έχει στόχο να καταγράψει αναλυτικά τα περιεχόμενα, τους συνεργάτες και τα αναφερόμενα πρόσωπα του περιοδικού Δια- κείμενα, από το πρώτο (1) έως και το δέκατο τρίτο (13) τεύχος του. Η καταγραφή ακολουθεί την αλφαβητική σειρά, ενώ γίνεται διαχωρισμός σε ελληνικά και ξένα ονόματα. Παράλληλα, παρουσιάζονται λεπτομερώς τα περιεχόμενα κάθε τεύχους χωριστά, ώστε να αναδειχθεί πληρέστερα ο χαρακτήρας, η δομή και το ύφος του περιοδικού. Ακολουθεί η καταγραφή των περιεχομένων της σειράς Διακειμενικά, η οποία κυκλοφορεί παράλληλα με το περιοδικό. Τέλος, η εργασία περιλαμβάνει την κριτική αποτίμηση του εντύπου και σχόλια- σκέψεις για τη συμβολή του στον τομέα της Συγκριτικής Γραμματολογίας στη χώρα μας. / -

Στην παρούσα εργασία γίνεται μια ανάλυση περιεχομένου του περιοδικού Αλεξανδρινή Τέχνη καθώς και παρουσίαση συγγραφέων, ποιητών και κειμένων κατά είδος και τεύχος. Επίσης αναφέρεται η χρονική περίοδος δημοσίευσής της καθώς και τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα που συνέπιπταν με αυτή. / This research paper presents a content analysis of the literature magazine Alexandrini Texni including the presentation of writers, poets and artifacts presented by type and genre. It also indicates the period of publication plus the sociopolitical events that coincided with it.

Η παρούσα εργασία εκπονείται στο πλαίσιο του Μεταπτυχιακού Προγράμματος «Σύγχρονες προσεγγίσεις στη γλώσσα και στα κείμενα» της Νεοελληνικής Ειδίκευσης του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών και έχει σκοπό την εξέταση του αθηναϊκού περιοδικού Αναγέννηση που κυκλοφορεί με το παράρτημα Σχολική Πράξη. Πρόκειται για ένα επιστημονικό περιοδικό, ποικίλης ύλης που ασχολείται με τη φιλοσοφία, την ψυχολογία, το φεμινισμό, τις θετικές επιστήμες, την κοινωνιολογία, την πολιτική, την τέχνη και την παιδεία. Η Αναγέννηση λειτουργεί σαν σεισμογράφος της Παιδείας και της πνευματικής κίνησης στην εποχή του Μεσοπολέμου, αφού επικεντρώνεται στα καίρια γλωσσικά, παιδαγωγικά και εκπαιδευτικά ζητήματα, γεννά κοινωνικούς προβληματισμούς και αναζητά λύσεις. Η αφετηρία της έκδοσής της συμπίπτει χρονολογικά με την πτώση της παγκαλικής δικτατορίας, ενώ η λήξη της με τη σαρωτική νίκη του Βενιζέλου στις εκλογές τον Αύγουστο του 1928. Αναφορικά με τη δομή της παρούσας εργασίας, στο πρώτο κεφάλαιο σκιαγραφούνται οι προσωπικότητες του Δημήτρη Γληνού, διευθυντή της Αναγέννησης και του Κώστα Σωτηρίου, διευθυντή σύνταξης στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού και επισημαίνονται οι σταθμοί της πνευματικής, εκπαιδευτικής και πολιτικής τους πορείας. Ωστόσο, για να εξεταστεί η ιδιαίτερη φυσιογνωμία του περιοδικού και να καταγραφεί η σταδιοδρομία των δύο διευθυντών στις πραγματικές της διαστάσεις κρίθηκε αναγκαίο να αποτυπωθεί το ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Ως εκ τούτου, στο δεύτερο κεφάλαιο γίνεται μια ιστορική, πολιτική, κοινωνιολογική ανασκόπηση των γεγονότων που επηρέασαν ή σημάδεψαν την εποχή του Μεσοπολέμου και αποδίδεται η πνευματική περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Στο τρίτο κεφάλαιο εξετάζεται εμβριθώς η ταυτότητα του περιοδικού. Συγκεκριμένα, εξετάζεται ο τίτλος, το έμβλημα, η αιτία διακοπής, η ταυτότητα των συνεργατών, το αναγνωστικό κοινό στο οποίο απευθύνεται η Αναγέννηση, η ύλη και η οργάνωσή της, συμπεριλαμβανομένων των προγραμματικών δηλώσεων και των θεματικών της ενοτήτων. Στην ύλη του περιοδικού εμπεριέχονται θέματα που αφορούν την εκπαίδευση, την ιδεολογική ταυτότητα του περιοδικού, τις συζητήσεις που διεξάγονται ανάμεσα στους συνεργάτες για τους φυσικούς και τους κοινωνικούς νόμους, για τη διδασκαλία της Ιστορίας, για την τονική και ορθογραφική μεταρρύθμιση. Στη συνέχεια, ακολουθεί εξέταση της ύλης που σχετίζεται με τη δίκη του Γληνού για την υπόθεση Παναΐτ Ιστράτι, τις αντιδράσεις των ιδεολογικών περιοδικών της εποχής, τον φεμινισμό, την ψυχολογία, τη λογοτεχνία και το δημοτικό τραγούδι. Επίσης, εξετάζονται οι βιβλιοκρισίες του περιοδικού για τις εκδόσεις λογοτεχνίας, θεάτρου, Παιδοψυχολογίας, παιδαγωγικής ύλης, φιλοσοφίας, κοινωνιολογίας και πολιτικής. Ακόμη, στην ύλη του περιοδικού περιλαμβάνονται αισθητικά κείμενα που αφορούν τις εικαστικές τέχνες και ποικίλες άλλες μελέτες για τις θετικές επιστήμες, την πολιτική και την κοινωνιολογία. Τέλος, η σκιαγράφηση της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας της Αναγέννησης ολοκληρώνεται με την πλήρη ευρετηρίασή της. / -

Στόχος της εργασίας είναι η συνολική αποτίμηση της προσφοράς των Μακεδονικών Ημερών στα νεοελληνικά γράμματα και η παρουσίαση της γενικότερης εικόνας τους, στο λογοτεχνικό ορίζοντα. Το πρώτο κεφάλαιο της παρούσας εργασίας εστιάζεται στα ζητήματα συγκρότησης και ταυτότητας του περιοδικού από την οπτική γωνία των ίδιων των ιδρυτών του. Ακολουθεί το προγραμματικό σημείωμα του εναρκτήριου τεύχους και ο ορίζοντας προσδοκιών των εταίρων. Κατόπιν, σχολιάζεται ο τίτλος του περιοδικού και συζητούνται οι λόγοι της δεκάμηνης αναστολής της κυκλοφορίας του. Παράλληλα, παρουσιάζονται οι συνεργάτες, η ύλη και οι εκδόσεις που υποστήριξε. Επιπλέον, γίνεται μια προσπάθεια αιτιολόγησης του σχίσματος του βασικού κορμού των συνεργατών. Συνάμα, επισημαίνονται οι μεταπολεμικές διακηρύξεις του, κατά την περίοδο της «σκιώδους επανέκδοσής του». Στο δεύτερο κεφάλαιο, μπορεί κανείς να παρακολουθήσει την «ενηλικίωση» της θεσσαλονικιώτικης λογοτεχνίας, υπό ιδιότυπες συνθήκες και την εξάπλωση του εσωτερικού μονόλογου, στις σελίδες των Μακεδονικών Ημερών. Εν συνεχεία, συζητείται η ύπαρξη ή μη της καλούμενης ως «Σχολής της Θεσσαλονίκης». Στο τρίτο κεφάλαιο, αναλύεται το φαινόμενο του μεσοπολεμικού «εγωτικού πεζογραφικού οργασμού», εξετάζεται η μυθιστοριογραφική, διηγηματογραφική και ποιητική παραγωγή, ενώ γίνεται λόγος για τις έρευνες που διεξήγαγε το περιοδικό και τις σελίδες κριτικής και μεταφραστικής προσπάθειας των συνεργατών. Ακόμα, μελετάται η καλλιτεχνική κίνηση της εποχής. Έμφαση δίνεται στις σχέσεις των Μακεδονικών Ημερών με τα συγκαιρινά περιοδικά και τον Πέτρο Ωρολογά. Συζητείται, επίσης, η σχέση κέντρου - απόκεντρου. Τέλος, ερευνάται η κριτική πρόσληψη του περιοδικού στη διαχρονία. / The aim of this thesis is the overall evaluation of Makedonikes Imeres Journal’s contribution to Modern Greek literature and the presentation of their comprehensive view in the literary horizon. The first chapter of this thesis focuses on matters concerning the foundation and the identity of the journal as it was perceived by its own founders. Furthermore, there is a presentation of the journal inaugurate issue and the editors’ horizon of expectations. Also, there is an annotation on the journal’s title and a discussion on the reasons that led to its ten-month release suspension. In addition, there is a presentation of all the associates that worked for the journal, the subject used and the publications it supported. Moreover, an attempt to explain the split of the core partners is carried out. Furthermore, post-war declarations during the journal’s “shady reissue” are pointed out. In the second chapter anyone can observe the progress to maturity that the Literature of Thessaloniki made under peculiar circumstances and the proliferation of the internal monologue on the pages of Makedonikes Imeres. Also, the existence or not, of the so called “School of Thessaloniki” is placed under discussion. In the third chapter there is a detailed analysis of the phenomenon of the interwar introversive prose, an examination of fictional writing, short story writing and poem creation, while at the same time there is a reference to the investigations conducted by the journal, the evaluation pages, as well as the translation efforts made by the journal partners. In addition, studies on the artistic movement of that era. What is more, emphasis is given on the relationship between the Makedonikes Imeres, other contemporary periodicals and Petro Orologa. Also there is a debate on the existent relationship between the core area and the province. Finally, the attitude of critics towards the journal throughout years is under examination.

The journal América (Mexico City, 1940-1960) was founded as a leftist monthly focused on politically uniting Latin American and exiled Spanish youth and, by the end of its print life, was a semifrequent literary anthology sponsored by the Mexican government’s Secretaria de Educación Pública, publishing the early-career writings of Juan Rulfo, Rosario Castellanos, Rodolfo Usigli, and more. Despite its literary historical importance, the journal’s issues are not digitized nor are their contents publicly available; further, there is no library or archive that holds a complete collection of América’s issues. This index and editorial history catalogues the contents of sixty-nine of América’s seventy-four issues and gives a brief editorial and publication history of the journal.

Les écrivains d’avant-garde des années 1970 (P. Guyotat, D. Roche, P. Sollers, C. Prigent...), souvent qualifiés d’illisibles, présentent de nombreux points communs tant dans leur pratique stylistique que dans leurs conceptions du langage. Si le « textualisme » de la seconde moitié des années 1960 ainsi que le « post-modernisme » du début des années 1980 sont bien connus, les expérimentations verbales de 1965-1985 sont peu étudiées dans leur spécificité et leur cohérence. Ce travail, qui s’appuie sur un corpus d’auteurs gravitant autour de trois revues (Tel Quel, Change et TXT) et de textes aussi bien théoriques que littéraires, entend donc prouver la consistance d’une langue littéraire propre à l’avant-garde d’une période que l’on pourrait qualifier de « post-structuraliste », héritant du structuralisme mais le déplaçant vers des enjeux plus littéraires. Cette langue littéraire ne saurait être envisagée sans être mise en relation avec l’imaginaire linguistique de l’époque – une pensée de la langue – dont les principales caractéristiques sont d’une part la conscience du caractère réducteur de la langue nationale et d’autre part la remise en question de la linguistique saussurienne. L’obscurité des textes, la déconstruction de la syntaxe et du lexique, la multiplication des néologismes ou des jeux de mots qui, en apparence, portent atteinte à la langue française, illustrent en réalité une volonté de panser la langue, de l’enrichir par la mise en valeur du signifiant, par l’emprunt aux langues étrangères ou encore par le rythme. L’œuvre de Guyotat, en particulier, condense ces enjeux, articulant un imaginaire de la langue et un travail langagier tout à fait singuliers. / The Francophone avant-garde writers from the 1970s (P. Guyotat, D. Roche, P. Sollers, C. Prigent...), often said to be unreadable, are quite similar both in their stylistical praxis and in their conception of language. If the “textualism” from the late 1960s and the “post-modernism” of the early 1980s are rather well-known, the verbal experimentations of the 1965-1985 period have not been much studied as a specific and coherent whole. This work, based on a corpus of authors linked to three journals (Tel Quel, Change and TXT) and on literary as well as theoretical texts, wishes to prove the consistency of the specific literary language shared by the avant-garde of a time that could be labelled “post-structuralist”, i.e. inheriting from structuralism but focusing more on literary issues. This literary language cannot be analyzed without taking into account the linguistic imaginary of the time, i.e. how language was thought. That linguistic imaginary is mainly characterized by a consciousness of how reductive the national language is and by questioning Saussure's linguistics. The obscure texts, the deconstructed syntax and lexicon, the multiple neologisms and puns, which seem to violate the French language, actually illustrate a desire to improve the language (and not only to think it), to enrich it by emphasizing the signifier through borrowed foreign words or rhythms. The work of Guyotat particularly condenses these issues as it articulates most singular linguistic imaginary and work on language.

Αντικείμενο της εργασίας είναι το εξαμηνιαίο λογοτεχνικό περιοδικό «Ποίηση», που εκδόθηκε στην Αθήνα από το 1993 ως το 2007 και, ειδικότερα, η ευρετηρίαση του περιοδικού, η οποία συνοδεύεται από την παρουσίαση της ταυτότητας και της ύλης του. Η μελέτη επιχειρεί να αναδείξει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τη φυσιογνωμία του περιοδικού, καθώς και τις τάσεις που εκφράζονται, οι οποίες αποτελούν σημαντικό δείκτη διαμόρφωσης του ποιητικού τοπίου μέσα στα πολιτισμικά συμφραζόμενα. Η εργασία είναι διαρθρωμένη σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος παρουσιάζονται τα στοιχεία ταυτότητας του περιοδικού, η έκδοση και το πρόγραμμα της «Ποίησης». Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται η ύλη του περιοδικού• στόχος είναι να διαφανεί το κλίμα που διαμορφώνεται μέσα από τις σελίδες της «Ποίησης». Εξετάζονται τα λογοτεχνικά κείμενα, τα δοκίμια και τα κείμενα λογοτεχνικής θεωρίας και κριτικής, που δημοσιεύονται στο περιοδικό. Σε επόμενο κεφάλαιο, του ίδιου μέρους, γίνεται λόγος για τις μόνιμες στήλες «Διαθέσεις», «Κριτική» και «Trivia», οι οποίες συνδέονται με την επικαιρότητα και αποτελούν άμεσο δείκτη της πνευματικής κατάστασης της εποχής. Στο τρίτο μέρος δίνονται οι αρχές της ευρετηρίασης και τα ευρετήρια της «Ποίησης», τα οποία περιλαμβάνουν δέκα πίνακες. Η εργασία κλείνει με ένα επίμετρο στο οποίο δίνονται τα αριθμητικά στοιχεία της ταυτότητας του περιοδικού. / -