Sociala obligationer är en typ av obligation där de finansiella medlen som emittenten fått investerat används till samhällsenliga sociala ändamål. Sociala obligationer är relativt nytt och därför finns idag inga generella ramverk eller regler för hur finansiella medel inom en sådan obligation bör användas. Avsaknaden av riktlinjer och rekommendationer har lett till att de bolag som idag har emitterat sociala obligationer har gjort det enligt eget tycke och fördel. Det i sin tur har lett till en väldigt stor bredd på marknaden med få gemensamma definitioner och likheter vilket gör det svårt att jämföra obligationerna sinsemellan. Uppföljning av de allokerade medlen är också något som skiljer sig mellan de olika obligationerna på marknaden. Det sker främst genom redovisning av nyckeltal i emittentens investerarrapporter eller årsredovisningar. De ramverken som presenteras i samband med investeringen har i samtliga fall hittills tagits fram gemensamt mellan emittenten och investeraren vilket innebär att varje nytt bolag som har eller vill emittera en social obligation måste ta fram ett nytt ramverk för just dennes verksamhet. Resultatet blir en uppsjö av fler olika varianter med olika verksamhetsinriktningar, målbilder, genomförandeprocesser och uppföljning. Nyckeltalen som följs upp motsvarar i samtliga av granskade fall hårda värden. Några exempel på nyckeltal som använts är antal kvadratmeter samhällsfastighet respektive antal personer som kan bruka samhällsfastigheter och dess service. Ett annan exempel är nyckeltal som använts vid rapportering av verksamhet i bostadsfastigheter i utanförskapsområden. Då har antalet renoverade bostäder, antal nya bostäder, antal skapade jobb samt boende omsättning mätts. Sammanfattningsvis så är marknaden för sociala obligationer i Sverige både relativt liten och både ny och outvecklad. Klimatet på en sådan marknad gör det både svårt och dyrt att emittera obligationer. Avsaknaden av regleringar, gemensamma ramverk och definitioner innebär att det idag inte finns något lämpligt sätt att jämföra obligationer och därmed kan det inte säkerställas vilken eller vilka satsningar som är mest optimala. När det inte finns några gemensamma verktyg för att vare sig emittera eller följa upp projekt finansierade av sociala obligationer blir begreppet framgång inte helt entydigt. Något marknaden och branschen däremot är enade om är att social hållbarhet är en viktig aspekt i ett hållbart och välfungerande samhälle. / Social obligations are a type of obligation in which the financial resources invested are used for socially beneficial purposes. Social bonds are relatively new and therefore there is currently no general framework or rules on how financial resources within such a bond should be used. The lack of guidelines and recommendations means that companies that, as of today, have issued social bonds have done so at their own liking and benefit. This has resulted in a very broad market with few common definitions and similarities, making it difficult to compare bonds across the board. The monitoring of the funds allocated is also something that differs between the different bonds on the market. This is mainly done through the disclosure of ratios in the issuer's investor reports or annual reports. The frameworks have in all examined cases been developed jointly between the issuer and the investor, which means that each new company that has or wants to issue a social bond has to develop a new framework for the particular operation. The result is numerous variants of social bonds with different operational orientations, visions, monitoring, and implementation processes. In all the cases examined the key performance indicators that are monitored correspond to hard values. Some examples that are used are the number of square meters of community property and the number of people who can use the property and its services. Another example is the ratios used to describe the activities of residential properties in areas of low socioeconomic status. In this case, the number of renovated apartments, the number of new apartments, the number of jobs created, and the housing turnover are measured. In conclusion, the market for social bonds in Sweden is both relatively small but also both new and immature. The climate in such a market makes it both difficult and expensive to issue bonds. The lack of regulations, common frameworks and definitions means that there is currently no appropriate way to compare bonds and therefore it cannot be ensured which activities are the most optimal and successful. In the absence of common tools for both issuing and monitoring projects financed by social bonds, the concept of success becomes ambiguous. What the market and the industry do agree on, however, is that social sustainability is an important aspect of a sustainable and well-functioning society.

Thesis (LLD)--Stellenbosch University, 2012. / Includes bibliography / ENGLISH ABSTRACT: South African law does not recognise an inherent right to the existing, unobstructed view from a property. Nevertheless, seemingly in disregard of this general principle, property owners often attempt to protect such views and courts sometimes in fact grant orders that provide such protection. This dissertation aims to establish whether South African law does indeed not acknowledge a right to a view and whether there are any exceptions to the general rule against the recognition of the right to a view. The principle that the existing view from a property is not an inherent property right is rooted in Roman and Roman-Dutch law. This principle was received in early South African case law. Inconsistency in the application of the principle in recent case law renders its development uncertain. An analysis of recent decisions shows that the view from a property is sometimes protected in terms of servitudes or similar devices, or by virtue of legislation. In other instances, property owners attempt to prevent the erection of a neighbouring building that will interfere with their existing views, based either on a substantive right or an administrative shortcoming. When the protection of view is based on a limited real right (servitudes or similar devices) or legislation, it is generally effective and permanent. Conversely, when it is founded on a substantive right to prevent building on neighbouring land or an administrative irregularity rendering a neighbouring building objectionable, the protection is indirect and temporary. A comparative study confirms that the position regarding the protection of view is similar in English and Dutch law. Constitutional analysis in terms of the methodology developed by the Constitutional Court in FNB indicates that cases where view is protected are not in conflict with section 25(1) of the Constitution of the Republic of South Africa, 1996. The investigation concludes with an evaluation of policy considerations which show that the position with regard to a right to a view in South African law is rooted in legitimate policy rationales. / AFRIKAANSE OPSOMMING: 'n Inherente reg op die bestaande, onbelemmerde uitsig vanaf 'n eiendom word nie deur die Suid-Afrikaanse reg erken nie. Desnieteenstaande poog eienaars dikwels om die uitsig vanaf hul eiendomme te beskerm en soms staan die howe bevele tot dien effekte toe. Dit skep die indruk dat die Suid-Afrikaanse reg wel die bestaande uitsig vanaf 'n eiendom as 'n inherente eiendomsreg erken of dat sodanige uitsig minstens onder sekere omstandighede beskerm kan word. Hierdie verhandeling het ten doel om onsekerhede betreffende die algemene beginsel oor 'n reg op uitsig uit die weg te ruim en om lig te werp op gevalle waar 'n onbelemmerde uitsig wel beskerm word. Die Romeinse en Romeins-Hollandse reg het nie 'n reg op uitsig erken nie. Hierdie posisie is deur vroeë regspraak in die Suid-Afrikaanse regstelsel opgeneem. 'n Ondersoek na latere Suid-Afrikaanse regspraak toon egter aan dat howe wel onder sekere omstandighede, skynbaar strydig met die gemeenregtelike beginsel, beskerming aan die onbelemmerde uitsig vanaf eiendomme verleen. 'n Eerste kategorie sake behels gevalle waar die uitsig vanaf 'n eiendom deur 'n beperkte saaklike reg, in die vorm van 'n serwituut of 'n soortgelyke maatreël, of ingevolge wetgewing beskerm word. In 'n tweede kategorie sake word die beskerming van 'n uitsig deur middel van 'n aanval op die goedkeuring van 'n buureienaar se bouplanne bewerkstellig. Sodanige aanval kan óf op 'n substantiewe reg óf op 'n administratiewe tekortkoming berus. Die onderskeie kategorieë verskil wat betref die doelmatigheid en omvang van die beskerming wat verleen word. 'n Saaklike reg of wetgewing verleen meestal effektiewe en permanente beskerming. Hierteenoor het 'n aanval op die goedkeuring van 'n buureienaar se bouplanne hoogstens indirekte en tydelike beskerming van die uitsig tot gevolg. Regsvergelyking bevestig dat die Engelse en Nederlandse reg die Suid-Afrikaanse posisie ten opsigte van'n reg op uitsig tot 'n groot mate eggo. Grondwetlike analise aan die hand van die FNB-metodologie dui daarop dat die gevalle waar uitsig wel beskerming geniet nie strydig is met artikel 25(1) van die Grondwet van die Republiek van Suid-Afrika, 1996 nie. Bowendien regverdig beleidsgronde die behoud van die huidige beginsel in die Suid-Afrikaanse reg.

Thesis (LLD)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: Ownership, and especially the ownership of land, consists of rights as well as duties. The social responsibilities of the owner depend on the prevailing needs of the public (as expressed in legislation) and are subject to change. Section 25(1) of the Constitution impliedly recognises the social obligations of the property owner insofar as it confirms that ownership can be regulated by the state in the public interest. Section 25(1) also sets requirements for the interference with property rights and, in so doing, recognises that the social obligations of the property owner are not without boundaries. In its landmark FNB decision the Constitutional Court gave content and structure to a section 25(1) challenge. The Constitutional Court held that deprivations will be arbitrary for purposes of section 25(1) if the law of general application does not provide sufficient reason for the deprivation or is procedurally unfair. The Constitutional Court elaborated that ‘sufficient reason’ had to be determined with reference to eight contextual factors which reflect the complexity of the relationships involved in the dispute. With reference to section 25(1) and FNB this dissertation considers the constitutional implications of two types of statutory interference with the owner’s right to use, enjoy and exploit his property. Firstly, the dissertation considers the owner’s statutory duty in terms of the National Building Regulations and Building Standards Act 103 of 1977 to demolish unlawful and illegal building works in certain instances. Secondly, the dissertation considers the limitations imposed by the National Heritage Resources Act of 25 of 1999 and the Prevention of Illegal Eviction from and Unlawful Occupation of Land Act 19 of 1998 (PIE) on the owner’s right to demolish historic or unlawfully occupied structures. This dissertation argues that building and development controls, historic preservation laws and anti-eviction legislation are legitimate exercises of the state’s police power. Generally, these statutory interferences with ownership will not amount to unconstitutional deprivation of property. Nevertheless, there are instances where regulatory laws cannot be applied inflexibly if doing so results in excessive interferences with property rights. The FNB substantive arbitrariness test indicates when the law imposes disproportionate burdens on land owners. Furthermore, the non-arbitrariness tests shows when it might be necessary to mitigate disproportionate burdens, imposed in terms of otherwise legitimate regulatory laws, by way of German-style equalisation measures, which are comparable to the constitutional damages granted by South African courts. This dissertation concludes that in the past century the South African legal system has progressed from the apartheid regime, which protected the rights and interests of the white minority, to a constitutional regime which safeguards the rights of all South Africans. There are two legal developments that may lead to positive change in the next century, namely active pursuance of the notion that ownership consists of rights and duties and the development of equalisation-style measures, incorporated into legislation, to alleviate excessive burdens imposed on property owners in the public interest. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Eiendomsreg, veral eiendomsreg op grond, bestaan uit regte sowel as pligte. Die sosiale verantwoordelikhede van die eienaar word bepaal deur die heersende behoeftes van die publiek (soos in wetgewing beliggaam) en is onderhewig aan verandering. Artikel 25(1) van die Grondwet erken implisiet die sosiale verpligtinge van die eienaar in soverre dit bevestig dat eiendomsreg nie ʼn absolute reg is nie en dat dit deur die staat in die openbare belang gereguleer kan word. Artikel 25(1) koppel vereistes aan statutêre beperkings wat op die eienaar se regte geplaas kan word en erken daardeur dat die sosiale pligte van die eienaar nie onbegrens is nie. In die invloedryke FNB-beslissing het die Grondwethof inhoud en struktuur aan grondwetlike analise ingevolge artikel 25(1) gegee. Die Grondwethof het bepaal dat ʼn ontneming arbitrêr sal wees vir die doeleindes van artikel 25(1) as die algemeen geldende reg nie genoegsame rede vir die ontneming verskaf nie of as die ontnemingsproses prosedureel onbillik was. Die Grondwethof het uitgebrei dat ‘genoegsame rede’ bepaal moet word met verwysing na agt kontekstuele faktore wat die kompleksiteit van die verhoudinge wat in die geskil betrokke is, weerspieël. Met verwysing na artikel 25(1) en FNB oorweeg hierdie proefskrif die grondwetlike implikasies van twee tipes statutêre beperkinge wat deur wetgewing op eienaars se regte geplaas word. Eerstens neem die proefskrif die eienaar se statutêre plig ingevolge die Wet op Nasionale Bouregulasies en Boustandaarde 103 van 1977 om onwettige en onregmatige geboue en bouwerke te sloop, in oënskou. Tweedens oorweeg die proefskrif die beperkinge ingevolge die Wet op Nasionale Erfenishulpbronne 25 van 1999 en die Wet op die Voorkoming van Onwettige Uitsettings en Onregmatige Besetting van Grond 19 van 1998 op die eienaar se reg om historiese en onregmatige bewoonde strukture te sloop. Die proefskrif betoog dat bou- en ontwikkelingsbeheermaatreëls, historiese bewaringswette en uitsettingsvoorkomingswetgewing legitieme uitoefening van die staat se polisiëringsmag is. In die algemeen sal hierdie statutêre inmenging nie uitloop op ongrondwetlike ontneming van eiendom nie. Nietemin is daar gevalle waar die regulerende wette nie onbuigsaam toegepas kan word nie indien dit tot uitermatige inmenging met die eienaar se regte lei. Die FNB-toets vir substantiewe arbitrêre ontneming dui aan wanneer ‘n wet ʼn disproporsionele las op grondeienaars plaas. Verder wys die FNB-toets wanneer dit nodig mag wees om oneweredige laste, wat deur andersins regmatige regulerende wette opgelê is, te versag. Dit kan gedoen word deur middel van ʼn statutêre maatreël, geskoei op Duitse voorbeeld, wat vergelykbaar is met grondwetlike skadevergoeding wat deur Suid-Afrikaanse howe toegeken is. Hierdie proefskrif kom tot die gevolgtrekking dat die Suid-Afrikaanse regstelsel oor die afgelope eeu ontwikkel het van die apartheidsbestel, wat die regte en belange van die wit minderheid beskerm het, tot die huidige grondwetlike bestel wat die regte van alle Suid-Afrikaners beskerm. Twee ontwikkelinge kan tot positiewe verandering in die volgende eeu lei, naamlik aktiewe bevordering van die gedagte dat eiendomsreg uit regte en verpligtinge bestaan en ontwikkeling van statutêre maatreëls wat die uitermatige las wat in die openbare belang op eienaars geplaas word, te verlig.