Experimentelle Untersuchungen an Plattenbalken zeigen, dass Querkraftverstärkungen auch außerhalb der Biegedruckzone verankert werden können. Entscheidend dabei ist, dass alle in der Verbundfuge von Altbeton und Verstärkung auftretenden Beanspruchungen durch die Haftzug- und Scherfestigkeit des Alt- und Feinbetons übertragen werden können. Ein Verbundversagen führt durch das Ablösen der Verstärkungsschicht zu deren Ausfall. Der Beitrag befasst sich mit den Beanspruchungen und Versagensmechanismen des Verankerungsbereiches, die anhand von Versuchsergebnissen dargestellt werden. Als Versagenskriterium für die Verankerung sind zwei flächige Versagensarten – der Altbetonuntergrund und die Ebene der textilen Bewehrung – zu berücksichtigen. Als weiteres Versagenskriterium der Verankerung ist der innere Verbund zwischen den Multifilamentgarnen und der sie umgebenden Feinbetonmatrix zu betrachten. Für die Bemessung des Verankerungsbereiches einer Verstärkung wird der jeweils ungünstigste Wert dieser drei Versagensarten maßgebend.

In der vorliegenden Arbeit werden die Möglichkeiten zur Traglaststeigerung von Beton- und Stahlbetonbauteilen unter Biegebeanspruchung durch das Verstärken mit textiler Bewehrung experimentell untersucht. Nach einer ausführlichen Recherche alternativer Techniken zur Querschnittsergänzung hinsichtlich der jeweiligen Beschichtungstechnologie, Anwendbarkeit und des Bemessungsmodells wird das Verstärken mit textilbewehrtem Beton als ein vorteilhaftes Verfahren deutlich herausgestellt. Ein weiterer Schwerpunkt ist die Beschreibung des Materialverhaltens der beteiligten Baustoffe mit Hauptaugenmerk auf die sich verändernden Materialeigenschaften der textilen Einzelfaser mit fortschreitender Weiterverarbeitung zum Garn bis hin zu einer textilen Bewehrungsstruktur. Die experimentellen Untersuchungen wurden an Platten und Balken durchgeführt, die aus einem Beton der Festigkeitsklasse C20/25 bestanden. Die Verstärkung erfolgte mittels textiler Bewehrungen aus alkaliresistentem Glas-Textil. Der Betonstahlbewehrungsgrad der untersuchten Bauteile variierte ebenso wie die textile Bewehrungsfläche. Die Versuche werden hinsichtlich der möglichen Traglasterhöhung gegenüber unverstärkten Referenzbauteilen sowie den Verformungen, Rotationen, Dehnungen und der Rissentwicklung ausgewertet. Anschließend wird ein Bemessungsvorschlag für textil verstärkte Bauteile unterbreitet.

Η παρούσα Διατριβή Διπλώματος Ειδίκευσης πραγματεύεται το ζήτημα της καμπτικής ενίσχυσης υποστυλωμάτων οπλισμένου σκυροδέματος υφισταμένων κατασκευών. Συγκεκριμένα, διερευνάται η αποτελεσματικότητα μίας νέας μεθόδου ενίσχυσης, η οποία συνίσταται στην επικόλληση υφάσματος ινοπλισμένων πολυμερών στις παρειές του μέλους, η αγκύρωση του οποίου πέραν της κρίσιμης διατομής εξασφαλίζεται με χρήση αγκυρίων μορφής θυσάνου ινών άνθρακα. Επιπλέον, και εξωτερικά των αγκυρίων, εφαρμόζεται τοπικός μανδύας συνθέτων υλικών. Για το σκοπό αυτό, διεξήχθησαν στο Εργαστήριο Μηχανικής και Τεχνολογίας Υλικών του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών συνολικά πέντε πειραματικές δοκιμές επί υποστυλωμάτων πλήρους κλίμακας. Τα χρησιμοποιηθέντα δοκίμια ήταν υποστυλώματα τετραγωνικής διατομής τύπου προβόλου, με ύψος ίσο με το μισό ύψος τυπικού ορόφου, σχεδιασμένα με ανεπαρκείς λεπτομέρειες όπλισης. Ένα εξ αυτών ενισχύθηκε με τοπικό μανδύα στον πόδα του και υπεβλήθη σε δοκιμή ανακυκλιζόμενης πλευρικής μετακίνησης της κορυφής του, με ταυτόχρονη επιβολή σταθερού θλιπτικού αξονικού φορτίου. Στην ίδια ιστορία φόρτισης υπεβλήθησαν τρία ακόμα δοκίμια, ενισχυμένα σύμφωνα με την υπό διερεύνηση μέθοδο, μελετώντας την επιρροή του αριθμού των εφαρμοσθέντων αγκυρίων και της συνολικής ποσότητας των ινών τους στην αποτελεσματικότητα της μεθόδου. Τέλος, ένα δοκίμιο υπεβλήθη σε μονοτονική φόρτιση αυξανομένης πλευρικής μετακίνησης με ταυτόχρονη επιβολή σταθερού θλιπτικού αξονικού φορτίου, με σκοπό τη μελέτη της επίδρασης της ανακύκλισης της φόρτισης στην αποτελεσματικότητα της μεθόδου. Το σύνολο των χρησιμοποιηθέντων συνθέτων υλικών στο πειραματικό πρόγραμμα, συνίστατο από ίνες άνθρακα σε μήτρα εποξειδικής ρητίνης. Η παρούσα εργασία χωρίζεται σε επτά Κεφάλαια. Το πρώτο Κεφάλαιο αποτελεί την εισαγωγή της παρούσης διατριβής. Παρουσιάζονται οι λόγοι που καθιστούν αναγκαία την καμπτική ενίσχυση υποστυλωμάτων σημαντικού μέρους των υφισταμένων κατασκευών οπλισμένου σκυροδέματος, γίνεται σύντομη αναφορά στη χρήση των συνθέτων υλικών στο πεδίο των ενισχύσεων καθώς και στις μηχανικές ιδιότητες αυτών και τέλος γίνεται αναφορά στο αντικείμενο της παρούσης διατριβής. Στο δεύτερο Κεφάλαιο, παρουσιάζεται το θεωρητικό υπόβαθρο της υπό διερεύνηση μεθόδου ενίσχυσης. Στο τρίτο Κεφάλαιο, συνοψίζονται στοιχεία από τη διεθνή βιβλιογραφία, σχετικά με προγενέστερες έρευνες που έχουν λάβει χώρα και που έχουν άμεση σχέση με το αντικείμενο της παρούσης διατριβής. Στο τέταρτο Κεφάλαιο, παρουσιάζεται το πειραματικό πρόγραμμα που έλαβε χώρα, προκειμένου να αξιολογηθεί η αποτελεσματικότητα της υπό διερεύνηση μεθόδου και η επίδραση των διαφόρων παραμέτρων σε αυτήν. Στο πέμπτο Κεφάλαιο, παρουσιάζονται τα αποτελέσματα των διεξαχθέντων πειραματικών δοκιμών. Γίνεται παρουσίαση των πειραματικών αποτελεσμάτων για το σύνολο των δοκιμίων, σε διαγραμματική κατά κανόνα μορφή. Ακολουθεί συγκριτική παρουσίαση της συμπεριφοράς αυτών. Επίσης, γίνεται προσπάθεια, μέσω των πειραματικών καταγραφών, εκτίμησης των μέσων παραμορφώσεων αστοχίας των χρησιμοποιηθέντων αγκυρίων. Στο έκτο Κεφάλαιο, παρουσιάζεται μια προσπάθεια εκτίμησης των μέσων παραμορφώσεων αστοχίας των χρησιμοποιηθέντων αγκυρίων, μέσω των καταγεγραμμένων κατά τις πειραματικές δοκιμές ροπών αντίστασής των δοκιμίων, κάνοντας χρήση ενός υπολογιστικού εργαλείου, το οποίο αναπτύχθηκε από τον ίδιο το συγγράφοντα για το σκοπό αυτό. Τα εξαγχθέντα συμπεράσματα, εν συνεχεία, αξιολογούνται βάσει των πειραματικών καταγραφών. Στο έβδομο Κεφάλαιο, τέλος, το οποίο αποτελεί και τον επίλογο της παρούσης διατριβής, παρουσιάζονται συγκεντρωτικά τα εξαγχθέντα συμπεράσματα και γίνονται προτάσεις για μελλοντική έρευνα. Μέσω των διεξαχθέντων πειραματικών δοκιμών και της επεξεργασίας των αποτελεσμάτων αυτών, κατέστη σαφές πως η υπό διερεύνηση μέθοδος καμπτικής ενίσχυσης υποστυλωμάτων είναι επαρκώς αποτελεσματική, ώστε να αποτελέσει βιώσιμη λύση στο πεδίο των ενισχύσεων, σε περιπτώσεις που απαιτείται αύξηση της καμπτικής αντοχής υποστυλωμάτων χωρίς παράλληλη απαίτηση αύξησης της ικανότητας παραμόρφωσης αυτών, κυρίως λόγω της ευκολίας εφαρμογής της. / This master thesis presents the results of an experimental program aiming to study the behavior of RC columns under simulated seismic loading, strengthened in flexure (of crucial importance in capacity design) using Carbon Composite Anchors. The role of different parameters is examined, mostly by comparison of the lateral load versus displacement response characteristics. With proper design, it seems that column strength enhancement does not develop at the expense of low deformation capacity.

Στόχος της παρούσας διατριβής είναι η διερεύνηση της αποτελεσματικότητας της ενίσχυσης στοιχείων τύπου πλάκας μέσω ενός νέου σύνθετου υλικού. Το νέο αυτό σύνθετο υλικό συντίθενται από ινοπλέγματα δύο διευθύνσεων σε ανόργανη μήτρα. Τα ινοπλέγματα αποτελούνται από ίνες άνθρακα ή ίνες υάλου, ενώ η ανόργανη μήτρα αποτελείται από κονίαμα. Ο όρος που έχει προταθεί από συγγραφείς για το νέο αυτό υλικό είναι Textile Reinforced Concrete, που στην Ελληνική γλώσσα θα μπορούσε να αποδοθεί ως Ινοπλέγματα Ανόργανης Μήτρας (ΙΑΜ). Για τον λόγο αυτό, παρασκευάσθηκαν δοκίμια τύπου πλάκας επί τεσσάρων περιμετρικών δοκών. Συνολικά κατασκευάσθηκαν τέσσερα δοκίμια τύπου πλάκας, εκ των οποίων τρία ενισχύθηκαν μέσω ΙΑΜ και ένα ήταν το δοκίμιο αναφοράς. Τα δύο δοκίμια ενισχύθηκαν με μία και δύο στρώσεις πλεγμάτων συνεχών ινών από άνθρακα, ενώ το τρίτο ενισχύθηκε μέσω εφαρμογής τριών στρώσεων πλεγμάτων συνεχών ινών υάλου. Τονίζεται πως τρεις στρώσεις πλέγματος συνεχών ινών υάλου έχουν ισοδύναμη δυστένεια με μία στρώση πλέγματος συνεχών ινών από άνθρακα. Στο πρώτο κεφάλαιο παρουσιάζονται οι ιδιότητες των ινών και της ανόργανης μήτρας, καθώς επίσης και η μηχανική συμπεριφορά του σύνθετου υλικού. Τέλος, γίνεται μια ανασκόπηση της έρευνας που έχει διεξαχθεί στο Εργαστήριο Μηχανικής και Τεχνολογίας των Υλικών, γύρω από το πεδίο των ενισχύσεων μέσω ΙΑΜ στοιχείων από οπλισμένο σκυρόδεμα. Στο δεύτερο κεφάλαιο συνοψίζονται οι ήδη υπάρχουσες τεχνικές επισκευής και ενίσχυσης πλακών. Επίσης, αναφέρονται παραδείγματα ενισχύσεων στοιχείων τύπου πλάκας από την διεθνή βιβλιογραφία. Στο τρίτο κεφάλαιο περιγράφονται οι εργασίες που πραγματοποιηθήκαν προκειμένου να κατασκευασθούν τα δοκίμια. Το κεφάλαιο αυτό χωρίζεται σε τέσσερις βασικές ενότητες. Στην πρώτη ενότητα παρουσιάζονται οι μηχανικές ιδιότητες των υλικών που χρησιμοποιήθηκαν για την παρασκευή και ενίσχυση των δοκιμίων, καθώς και οι διαδικασίες μέσω των οποίων αυτές διακριβώθηκαν. Στην δεύτερη και τρίτη ενότητα, αναφέρονται οι εργασίες που διενεργήθηκαν κατά την φάση της σκυροδέτησης και της ενίσχυσης αντίστοιχα των δοκιμίων, ενώ στην τέταρτη ενότητα αναλύεται η πειραματική διαδικασία που ακολουθήθηκε. Στο τέταρτο κεφάλαιο παρουσιάζονται τα αποτελέσματα που προέκυψαν από την διεξαγωγή των πειραμάτων. Το κεφάλαιο αυτό χωρίζεται σε τρεις ενότητες. Στην πρώτη ενότητα περιγράφεται η συμπεριφορά κάθε δοκιμίου ξεχωριστά. Στην δεύτερη ενότητα γίνεται σύγκριση των αποτελεσμάτων που εξήχθησαν για όλα τα δοκίμια, ενώ στην τρίτη και τελευταία ενότητα παρουσιάζονται εν συντομία τα βασικότερα συμπεράσματα, που προέκυψαν από την πειραματική διαδικασία. Στο πέμπτο κεφάλαιο, παρουσιάζονται οι βασικές σχέσεις μέσω των οποίων μπορεί να εκτιμηθεί το φορτίο αστοχίας πλακών δύο διευθύνσεων ενισχυμένων μέσω ΙΑΜ. Για τον λόγο αυτό δίνονται προσομοιώματα και σχέσεις, ενώ στην συνέχεια συγκρίνεται το φορτίο αστοχίας εκ των προτεινόμενων σχέσεων με το καταγραφόμενο φορτίο αστοχίας. Το έκτο και τελευταίο κεφάλαιο, παραθέτει συνοπτικά τα βασικότερα αποτελέσματα της παρούσας Διατριβής Διπλώματος Ειδίκευσης. Γενικά η νέα τεχνική ενίσχυσης, είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική, αφού αυξάνεται σημαντικά το φορτίο αστοχίας των ενισχυμένων δοκιμίων συγκριτικά με το δοκίμιο αναφοράς. Παράλληλα η συμπεριφορά του πλέγματος είναι άριστη, αφού μέχρι και την στιγμή της αστοχίας δεν παρατηρείται αποκόλλησή του από την επιφάνεια του σκυροδέματος. Αξίζει να σημειωθεί πως η αστοχία των δοκιμίων συνέβη λόγω διάτρησης. Στο τέλος του κεφαλαίου αναφέρονται προτάσεις για μελλοντική έρευνα. / The aim of the present thesis is to investigate the efficiency of a new composite material for the strengthening of two way slabs. This new material is called “Textile Reinforced Concrete - (TRC)”. It comprises textiles, that is fabric meshes made of long woven, knitted or even unwoven fiber rovings in at least two orthogonal directions, impregnated with inorganic binders such as cement based mortars. For the purposes of this study, four specimens of two way slabs were produced. Three of them were strengthened with TRC, and the remaining specimen was kept as control. Two specimens were strengthened with one and two layers of textile respectively, whose yarns consisted of carbon fibers. The third one was strengthened with three layers of textile whose yarns consisted of glass fibers. It is worth mentioning that three layers of textiles with glass fibers, are equivalent in terms of stiffness and strength with one layer of textile with carbon fiber. The first chapter analyses the properties of fibers, yarns, textiles, and those of the inorganic matrix. The principles of the bond behavior are also presented. Moreover, the work done in the area of strengthening of concrete members at the faculty of Civil Engineering of the University of Patras is discussed. The second chapter summarizes the existing techniques of enhancement in strength of two way slabs. The purpose of the third chapter is to describe the course of action towards the construction of the specimens. The test procedure and measurements are also included in this chapter. The results as derived from the testing procedure are discussed in the fourth chapter of this dissertation. Comparisons of the results for each specimen are also drawn. In the fifth chapter, several experimentally and analytically based expressions have been used to evaluate the two-way capacity of slabs. The sixth chapter recapitulates the findings of the present research. It has been generally shown that the suggested technique appears to be effective. Noteworthy is the fact that all specimens experienced punching shear failure.

Ageing infrastructure that is shear deficient and may be at risk of brittle collapse, particularly in seismically active regions, can be economically strengthened using externally bonded fibre-reinforced polymers (FRP). Although many studies have been conducted on small-scale specimens subject to monotonic loading, little experimental data exists for large-scale specimens and those tested under reversed cyclic loading to simulate a seismic event. An experimental study of large-scale (400 mm x 650 mm) beam specimens strengthened in shear with FRP was conducted to examine the effects of reversed cyclic loading and to quantify material shear strength contributions. Testing showed that FRP retrofits were highly effective at improving shear performance and were not adversely affected by reversed cyclic loading prior to the occurrence of flexural yielding. The shear resistance attributed to concrete was found to remain relatively consistent with reversed cyclic loading prior to flexural yielding, after which point concrete strength decay was apparent. The loss of concrete shear resistance directly influenced the rate of FRP straining and the achievable ductility. An analytical model using the Modified Compression Field Theory (MCFT) was developed for externally bonded FRP reinforcement to describe the experimental behaviour and to evaluate the accuracy of current FRP design methods. Failures were accurately modelled when appropriate FRP strain limits were used for the ultimate strength and for the stress transfer capacity across the shear crack. Proposed FRP strain limits were developed considering the strain distribution along the crack plane. In addition, improved strain limits incorporate the effect of rupture failure due to stress concentrations in the FRP wrapped around the beam corners. The proposed FRP formulations offer improved accuracy over the current FRP design methods (CSA S6-06 and ACI 440.2R-08), which suggest a broadly applied maximum strain limit of 0.004 mm/mm, which was determined to be overly conservative for FRP rupture failures.

Ageing infrastructure that is shear deficient and may be at risk of brittle collapse, particularly in seismically active regions, can be economically strengthened using externally bonded fibre-reinforced polymers (FRP). Although many studies have been conducted on small-scale specimens subject to monotonic loading, little experimental data exists for large-scale specimens and those tested under reversed cyclic loading to simulate a seismic event. An experimental study of large-scale (400 mm x 650 mm) beam specimens strengthened in shear with FRP was conducted to examine the effects of reversed cyclic loading and to quantify material shear strength contributions. Testing showed that FRP retrofits were highly effective at improving shear performance and were not adversely affected by reversed cyclic loading prior to the occurrence of flexural yielding. The shear resistance attributed to concrete was found to remain relatively consistent with reversed cyclic loading prior to flexural yielding, after which point concrete strength decay was apparent. The loss of concrete shear resistance directly influenced the rate of FRP straining and the achievable ductility. An analytical model using the Modified Compression Field Theory (MCFT) was developed for externally bonded FRP reinforcement to describe the experimental behaviour and to evaluate the accuracy of current FRP design methods. Failures were accurately modelled when appropriate FRP strain limits were used for the ultimate strength and for the stress transfer capacity across the shear crack. Proposed FRP strain limits were developed considering the strain distribution along the crack plane. In addition, improved strain limits incorporate the effect of rupture failure due to stress concentrations in the FRP wrapped around the beam corners. The proposed FRP formulations offer improved accuracy over the current FRP design methods (CSA S6-06 and ACI 440.2R-08), which suggest a broadly applied maximum strain limit of 0.004 mm/mm, which was determined to be overly conservative for FRP rupture failures.

Prestressed hollow core slabs are essential components in structures such as bridges, parking garages, marine structures, and commercial and industrial buildings. Material degradation and altered functional requirements may seriously threaten the structural integrity of these reinforced concrete structures. Using FRP composites, the NSM strengthening technique presents a viable solution to these challenges. However, further investigation is required to establish comprehensive empirical design guidelines. The intent of this research project is to investigate the NSM technique in conjunction with common design concepts such as prestressed concrete, precast hollow core slabs, the complex behaviour of disturbed regions, and fiber-reinforced composite materials. An experimental program was developed, which included eleven full-scale slab specimens, subject to a four-point load configuration. The main parameters included the prestressing reinforcement ratio, CFRP strengthening ratio, and in-service opening location. Experimental results showed that prestressed concrete strengthened in flexure with NSM-CFRP is a viable technique for lower reinforcement ratios.

The changed appearance as a result of burns for a child in middle childhood years has several implications in terms of its physical, emotional, and social development. It seems that the burnt child in middle childhood years can benefit from therapeutic assistance, and specifically, empowerment. As far as the researcher could determine, Gestalt play therapy has not yet been utilized for this purpose nor has there been research done in connection to this. For the purpose of this study, the value of the Gestalt play therapy process, as described by Oaklander, in empowering the burn victim in the middle childhood years is explored and described. Consultations with experts as well as a literature review was undertaken in order to obtain background information about the Gestalt play therapy process, with specific reference to the empowerment aspect as well as the implications of the burn wounds and burn marks on the burn victim in the middle childhood years. The literature studied produced a theoretical framework within which this study was performed. Following the literature review, an empirical investigation into Gestalt play therapy was used, with the focus on empowerment. A qualitative study was conducted with a single case study as data collection method. For the duration of the empirical study, 17 therapeutic sessions were conducted with the participant, within the framework of qualitative research investigation. Data collected was described, analysed, and verified through a literature study. This study came to the conclusion that the Gestalt play therapy process is valuable in the empowerment of a burn victim in middle childhood years. It was particularly the therapeutic relationship and the elements that focused on the strengthening of the self, which was valuable in empowering the participant. The information is described in an article according to the guidelines for the Social Work/Maatskaplike Werk journal entitled: “Empowerment of a burn victim through the Gestalt play therapy process”. Various elements are discussed respectively as used in the case study to empower the child. Section A provides an introduction and explanation of the study, which includes the rationale and problem statement for the study and research methodology. The article that followed, is discussed in Section B. Conclusions and recommendations that arose from this study are discussed in Section C. Section D contains the compiled bibliography, and appendices are in Section E. / Thesis (MA (Psychology))--North-West University, Potchefstroom Campus, 2013.

The changed appearance as a result of burns for a child in middle childhood years has several implications in terms of its physical, emotional, and social development. It seems that the burnt child in middle childhood years can benefit from therapeutic assistance, and specifically, empowerment. As far as the researcher could determine, Gestalt play therapy has not yet been utilized for this purpose nor has there been research done in connection to this. For the purpose of this study, the value of the Gestalt play therapy process, as described by Oaklander, in empowering the burn victim in the middle childhood years is explored and described. Consultations with experts as well as a literature review was undertaken in order to obtain background information about the Gestalt play therapy process, with specific reference to the empowerment aspect as well as the implications of the burn wounds and burn marks on the burn victim in the middle childhood years. The literature studied produced a theoretical framework within which this study was performed. Following the literature review, an empirical investigation into Gestalt play therapy was used, with the focus on empowerment. A qualitative study was conducted with a single case study as data collection method. For the duration of the empirical study, 17 therapeutic sessions were conducted with the participant, within the framework of qualitative research investigation. Data collected was described, analysed, and verified through a literature study. This study came to the conclusion that the Gestalt play therapy process is valuable in the empowerment of a burn victim in middle childhood years. It was particularly the therapeutic relationship and the elements that focused on the strengthening of the self, which was valuable in empowering the participant. The information is described in an article according to the guidelines for the Social Work/Maatskaplike Werk journal entitled: “Empowerment of a burn victim through the Gestalt play therapy process”. Various elements are discussed respectively as used in the case study to empower the child. Section A provides an introduction and explanation of the study, which includes the rationale and problem statement for the study and research methodology. The article that followed, is discussed in Section B. Conclusions and recommendations that arose from this study are discussed in Section C. Section D contains the compiled bibliography, and appendices are in Section E. / Thesis (MA (Psychology))--North-West University, Potchefstroom Campus, 2013.

Historical monuments are the most invaluable reflections of our architectural heritage and cultural identity, both of which have significant roles to create a strong link between the past and the present. They should be conserved in their own settings with their original characteristics or with as minimum changes as possible. However, natural or man-made hazards cause a serious risk for the survival of historical monuments. While some of them require to be strengthened only, some should be relocated to a new site since there are no means to save them without transporting. In this study, an innovative methodology is developed in a general sense for transporting historical masonry monuments without destructing their unity. In the proposed methodology, which is applicable especially to the slender historical structures, it is aimed to transport the structure by tilting it up to a horizontal ground level without dismantling into pieces. Due to the fact that masonry is a very brittle material, externally located prestressed cables are used to strengthen the structure against tension forces, which occur at the time of tilting. Hasankeyf, which is the cradle of various civilizations, is an impressive medieval city located in Mesopotamia region in Turkey. Unfortunately, this unique heritage will be flooded by the reservoir of Ilisu Dam unless the project is cancelled. Therefore, a masonry minaret located in Hasankeyf is selected as a case for this study. Because of the non-homogeneous characteristics of the structural material, Finite Element Method, as a powerful analytical modeling tool, is used in order to evaluate the validity and effectiveness of the proposed methodology. Finally, it is certified that this methodology is successfully applicable for the relocation of historical masonry monuments.