• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 16
  • 5
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 25
  • 25
  • 12
  • 12
  • 10
  • 10
  • 8
  • 7
  • 7
  • 5
  • 5
  • 5
  • 4
  • 4
  • 4
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
11

Comparação entre colpofixação ao ligamento sacroespinhal com uso de tela anterior transobturatória e colpopromontofixação para correção de prolapso genital apical = Comparasion of sacrospinous ligament supension with transobturator mesh and sacral colpopexy in genital prolapse / Comparasion of sacrospinous ligament supension with transobturator mesh and sacral colpopexy in genital prolapse

Mazzer, Maira Furtado Greco, 1981- 28 August 2018 (has links)
Orientador: Cassia Raquel Teatin Juliato / Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Ciências Médicas / Made available in DSpace on 2018-08-28T01:56:55Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Mazzer_MairaFurtadoGreco_M.pdf: 1022810 bytes, checksum: a9f39810ef9b570472a358045117778c (MD5) Previous issue date: 2015 / Resumo: Introdução: O prolapso genital apical (uterino ou de cúpula vaginal) é uma condição que afeta a qualidade de vida das mulheres. Existem diversos tipos de tratamentos cirúrgicos para esses prolapsos, entre eles a colpopromontofixação e a colpofixação ao ligamento sacroespinhal. Esta última técnica tem menor morbidade, mas cursa com aumento nas taxas de prolapso em parede anterior após a cirurgia. O uso de telas sintéticas na parede vaginal poderia diminuir a ocorrência destes prolapsos de parede anterior, diminuindo o número de reintervenções necessárias. Objetivo: comparar a eficácia e a segurança da colpopromontofixação com a técnica de colpofixação ao ligamento sacroespinhal com uso de tela anterior para correção do prolapso genital apical. Sujeitos e métodos: Este foi um estudo corte transversal, com avaliação de 89 prontuários de mulheres submetidas à correção do prolapso apical pelas duas técnicas cirúrgicas, no Departamento de Tocoginecologia CAISM/UNICAMP, no período de 2005 a 2012. Os prolapsos uterinos foram avaliados no pré e pós-operatórios através da técnica de POP-Q. Foram comparadas as taxas de cura objetiva, complicações imediatas e tardias, índices de recidiva do prolapso. As taxas de cura, complicações e recidiva foram avaliadas pela prevalência simples e comparadas através do teste de qui-quadrado ou teste exato de Fisher. Para as variáveis não paramétricas foi utilizado teste de Mann-Whitney. Para as variáveis avaliadas nos momentos de seguimento, foi realizado teste de Wilcoxon pareado para medidas do POP-Q. O nível de significância foi de 5% e o software utilizado para análise foi o SAS. Resultados: Das 89 mulheres, 41 submeteram-se à colpofixação ao ligamento sacroespinhal e 48 à colpopromontofixação. Não houve diferença entre a média de idade, raça, IMC, tabagismo e presença de comorbidades entre os grupos. Das mulheres incluídas no estudo, 40,4% tinham prolapso de cúpula, também sem diferença entre os dois grupos estudados (p=0,9361). Ao analisar as complicações imediatas, observou-se que a grande maioria dos casos operados não apresentou complicações (93,2 %), sem diferença entre os dois grupos (p=0,9418). Não ocorreu nenhuma lesão vascular, intestinal ou de vias urinárias. Aproximadamente 30% das mulheres tiveram complicações tardias, sendo que a complicação mais frequente foi a dor local, presente apenas nas mulheres submetidas à técnica abdominal (25,6%) (p=0,001). Apenas as mulheres submetidas ao procedimento vaginal tiveram exposição de tela (18,4%). Um terço das mulheres submetidas à cirurgia para correção de prolapso apresentou sintomas miccionais após a cirurgia, sem diferença entre os grupos (p=0,5732), sendo que destas 22,1% apresentavam incontinência urinária de esforço e 9,1% apresentavam a urgência (tabela 3). A taxa de cura objetiva foi de 95,8%, sem diferença entre os grupos (p= 0,0955). Com relação ao prolapso de parede anterior após a cirurgia foi observado que não houve diferença entre as mulheres submetidas às duas técnicas cirúrgicas (p=0,2970), Conclusões: Ambas as cirurgias foram seguras e obtiveram resultados semelhantes na cura objetiva. O uso de tela em parede anterior na técnica vaginal mostrou-se eficaz na prevenção de prolapso genital anterior no pós-operatório / Abstract: Introduction and hypothesis: compare safety and efficacy of abdominal sacral colpopexy and sacrospinous ligament suspension with the use of vaginal mesh in apical prolapse. Methods: This retrospective study was conducted from 2005 to 2012, and included 89 women with apical prolapse who underwent surgery. Assessments included pre- and postoperative Pelvic Organ Prolapse Quantification (POP-Q) stage. Rates of objective cure and imediate/late complications were compared. Results: 41 of 89 women underwent sacrospinous ligament suspension and 48 women abdominal sacral colpopexy. 40, 4 % had apical prolapse (p=0, 9361).Most of them had no complications (93, 2 %) (p=0, 9418). Aproximately 30 % of women had late complications; local pain was the main symptom, only in women who underwent abdominal procedure (25, 6%) (p=0,001).Only women who were submitted to the vaginal procedure had mesh erosion (18,4%).Objective sucess rate and anterior vaginal prolapse (p= 0,2970) was similar in both techniques. Conclusion: Sacrospinous ligament suspension was as effective and had similar objective sucess rate as abdominal sacral colpopexy. Sacrospinous ligament suspension performed with vaginal mesh in the anterior compartment was effective to prevent anterior vaginal prolapse after surgery / Mestrado / Fisiopatologia Ginecológica / Mestra em Ciências da Saúde
12

Hiatoplastia com utilização de prótese de polipropileno revestida pelo grande omento : estudo experimental em coelhos / Hiatoplasty with polypropilene prósthesis wrapped with omentum : an experimental study in rabbits

Reina Neto, Jorge Henrique 19 September 2008 (has links)
É polêmica a utilização de próteses de qualquer natureza no hiato esofágico. Para estudar esse assunto realizamos este trabalho científico. Foram operados 24 coelhos da raça Nova Zelândia, machos, durante o período médio de 32,08 dias, que foram divididos em 2 grupos. No grupo 1 utilizou-se tela de polipropileno fixada aos braços do pilar medial do diafragma, sem a aproximação destes, usando-se como método de barreira o Omento maior. No grupo 2 foi somente colocada a prótese fixada ao pilar diafragmático, obedecendo-se o princípio da livre tensão sem anteparo algum. Estudos macroscópicos e microscópicos com vários métodos de coloração e com microscopia eletrônica de transmissão e varredura avaliaram a superfície de integração da tela de polipropileno ao tecido conjuntivo da região do hiato esofágico. Houve envolvimento total da tela de polipropileno por tecido conjuntivo nos dois grupos e o tecido adiposo permaneceu viável como método de barreira, durante o período estudado. Não houve esgarçamento da sutura da tela nem lesões em órgãos vizinhos. As aderências foram todas de grau II nos animais do grupo I (experimento) e mais firmes, grau III no grupo 2 (controle) segundo classificação de Shimanuki. Concluimos que, no presente estudo a utilização da tela foi possível nos 2 grupos, com e sem omento. A presença do Omento maior envolvendo a tela não alterou os parâmetros estudados o que permite supor que a técnica proposta tem resolução biológica semelhante a da utilização de prótese sem barreira / Hiatoplasty with prosthesis is considered a polemic procedure. Therefore, we decided to study the utilization of polypropilene prosthesís at this anatomical site. Twenty four New Zealand male rabbits were operated on. Polypropilene prosthesis wrapped with omentum used in group 01. Polypropilene prosthesis only ( without omentum wrapping) was used in group 02. In both groups the prosthetic material was fixed, in a tension free manner, to the medial pillar os the diaphragm muscle. An average of 32,08 days after hiatoplasty, the animals were sacrificed. The operated site underwent macroscopic and microscopic studies with several methods. The latter studies were carried out by several optic histology méthods and by electronic microscopy (transmission and scanning) These studies were able to assess the integration surface of the mesh by conjunctive tissue was obtained. The results suggest that the great omentum is a suitable material to be used as a barrier method
13

Hiatoplastia com utilização de prótese de polipropileno revestida pelo grande omento : estudo experimental em coelhos / Hiatoplasty with polypropilene prósthesis wrapped with omentum : an experimental study in rabbits

Jorge Henrique Reina Neto 19 September 2008 (has links)
É polêmica a utilização de próteses de qualquer natureza no hiato esofágico. Para estudar esse assunto realizamos este trabalho científico. Foram operados 24 coelhos da raça Nova Zelândia, machos, durante o período médio de 32,08 dias, que foram divididos em 2 grupos. No grupo 1 utilizou-se tela de polipropileno fixada aos braços do pilar medial do diafragma, sem a aproximação destes, usando-se como método de barreira o Omento maior. No grupo 2 foi somente colocada a prótese fixada ao pilar diafragmático, obedecendo-se o princípio da livre tensão sem anteparo algum. Estudos macroscópicos e microscópicos com vários métodos de coloração e com microscopia eletrônica de transmissão e varredura avaliaram a superfície de integração da tela de polipropileno ao tecido conjuntivo da região do hiato esofágico. Houve envolvimento total da tela de polipropileno por tecido conjuntivo nos dois grupos e o tecido adiposo permaneceu viável como método de barreira, durante o período estudado. Não houve esgarçamento da sutura da tela nem lesões em órgãos vizinhos. As aderências foram todas de grau II nos animais do grupo I (experimento) e mais firmes, grau III no grupo 2 (controle) segundo classificação de Shimanuki. Concluimos que, no presente estudo a utilização da tela foi possível nos 2 grupos, com e sem omento. A presença do Omento maior envolvendo a tela não alterou os parâmetros estudados o que permite supor que a técnica proposta tem resolução biológica semelhante a da utilização de prótese sem barreira / Hiatoplasty with prosthesis is considered a polemic procedure. Therefore, we decided to study the utilization of polypropilene prosthesís at this anatomical site. Twenty four New Zealand male rabbits were operated on. Polypropilene prosthesis wrapped with omentum used in group 01. Polypropilene prosthesis only ( without omentum wrapping) was used in group 02. In both groups the prosthetic material was fixed, in a tension free manner, to the medial pillar os the diaphragm muscle. An average of 32,08 days after hiatoplasty, the animals were sacrificed. The operated site underwent macroscopic and microscopic studies with several methods. The latter studies were carried out by several optic histology méthods and by electronic microscopy (transmission and scanning) These studies were able to assess the integration surface of the mesh by conjunctive tissue was obtained. The results suggest that the great omentum is a suitable material to be used as a barrier method
14

Influência da membrana de colágeno suíno purificado na integração tecidual de telas de polipropileno implantadas em ratas / Purified porcine collagen membrane modulates integration of polypropylene mesh implant in rat model

Maciel, Luiz Carlos, 1967- 18 August 2018 (has links)
Orientador: Cássio Luís Zanettini Riccetto, Benedicto de Campos Vidal / Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Ciências Médicas / Made available in DSpace on 2018-08-18T18:21:20Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Maciel_LuizCarlos_D.pdf: 8260525 bytes, checksum: 6e55aa9d959f06cd42ce61de61d4ac5e (MD5) Previous issue date: 2011 / Resumo: Introdução: O aumento da expectativa de vida elevou o risco da necessidade de cirurgia para o tratamento dos prolapsos de órgãos pélvicos (PO) em mulheres, principalmente no período pós-menopausa. Os distúrbios ocasionados pelos POP afetam a qualidade de vida, ao estabelecer alterações na sexualidade, função urinaria e intestinal. Neste cenário, o uso das telas ganhou popularidade. Embora as telas de polipropileno sejam consideradas um bom material para restaurar o assoalho pélvico, diminuindo o tempo cirúrgico e a dor pós-operatória, existem preocupações quanto à infecção e exposição da tela. Objetivos: Estudar as características da deposição colágena associada aos implantes subcutâneos de telas de polipropileno revestidas por biomembrana de colágeno de submucosa intestinal suína (BMSS) em ratas, e descrever as características da reação inflamatória local. Material e Métodos: 30 ratas fêmeas foram divididas em três grupos conforme a data de eutanásia (7º; 14º, e 28º pós-operatório). Foram implantadas no subcutâneo abdominal destes animais um segmento de tela de polipropileno revestida com colágeno à direita e outro segmento de tela não revestida no lado esquerdo. O material foi fixado em HE e analizado no microscópio de polarização Olympus BX51 e acoplado ao software image Pro plus 6.0 para estudar as propriedades anisotrópicas do colágeno e as características da reação inflamatória local. Resultados: 7ºPO: A biomembrana induziu intensa proliferação vascular, vasodilatação, infiltração de linfocitos e proliferação fibroblástica. No subgrupo da tela de polipropileno isolada notaram-se predomínio de células com aspecto histiocitário e células gigantes. 14ºPO: No subgrupo da biomembrana persistiu o infiltrado predominantemente linfocitário semelhante ao 7ºPO. Não ocorreram alterações expressivas na intensidade da deposição colágena, persistiu o aspecto de congestão vascular. No subgrupo do polipropileno isolado, observou-se alguma proliferação fibroblástica em torno dos filamentos de polipropileno, além de células gigantes achatadas pelo envoltório de colágeno e fibroblastos, mantendo pouco infiltrado linfocitário, em relação à tela recoberta pela biomembrana. 28º PO: No subgrupo da biomembrana de colágeno observou-se intensa deposição colágena com diminuição do infiltrado linfocitário e presença de mononucleares histiocitários. No subgrupo da tela de polipropileno isolada evidenciaram-se células gigantes as quais apresentavam tendência de envolver o polímero, além de menor infiltrado fibroblástico em comparação ao grupo recoberto com a biomembrana. Conclusão: A tela de polipropileno revestida pela BMSS evidenciou resolução precoce da inflamação, melhor neoangiogênese e deposição colágena melhor organizada do que a tela não revestida. Isto pode representar um vantagem em segmentos clínicos se estes resultados experimentais puderem ser reproduzidos em outros estudos / Abstract: Introduction: The raise of expectance of life has brought an increase of women which will underwent pelvic organ prolapse (POP) surgery, mainly in the post menopause period. The distress caused by POP affects women's quality of life, as it alters their sexuality, urinary and bowel functions. In this scenario, the use of meshes is gaining popularity worldwide. Although polypropylene mesh (PM) is considered a good material to restore the pelvic floor, decreasing operative time and post-operative pain, there are concerns about infection and vaginal mesh exposure. Objetives: To study the characteristics of collagen deposition related to covering subcutaneous implants of monofilament polypropylene mesh in rats with purified suine collagen biomembrane and to describe the characteristics of the local inflammatory reaction. Methods: Thirty female rats were shared in three groups according to the euthanasia's day (7º; 14º, 28º post-operative day). Polypropylene meshes were implanted at abdominal subcutaneous, on the right side the mesh covered by a collagen biomembrane and on the left side a non covered PM. The material were stained with HE and analyzed with Olympus BX51 polarized microscope and image Pro plus 6.0 software to study the collagen anisotropic properties and inflammatory reaction. Results: In the 7º PO the CM group showed vascular proliferation and intense infiltration of lymphocytes and fibroblasts. The PM without CM group presented a intense histiocytary infiltrate and a mild fibrosblastic reaction and angiogenesis. At the 14º PO, the group A maintained a similar lymphocytic infiltrate which was observed at the 7º PO, without expressive alterations in the degree of fibroblastic reaction and collagem deposition. In the group B, there was a intense fibroblastic reaction surrounding the PM. Also, there were multinucleated giant cells crushed by a wrap of collagen and fibroblasts. In the 28º PO, the group A revealed an intense fibroblastic reaction process and collagen deposition. In contrast, in the group B, it is observed that the multinucleated giant cells tried to wrap up the polypropylene, and there were a decrease of fibroblastic reaction in comparison to the PM with CM group. Conclusions: PM covered with a purified porcine collagen membrane showed earlier resolution of inflammatory reaction, better neoangiogenesis and more organized host collagen deposition than in pure PM. This can represent an advantage in clinical setting if these experimental results proved to be reproducible in other trials / Doutorado / Fisiopatologia Cirúrgica / Doutor em Ciências da Cirurgia
15

Uporedna analiza rezultata operativnog lečenja ingvinalnih hernija beztenzionim i konvencionalnim tehnikama / A comparative analysis of the results of operative treatment of inguinal hernias by the tension - free and conventional techniques

Petaković Goran 29 May 2015 (has links)
<p>UVOD: Ingvinalna hernioplastika predstavlja najučestaliju operaciju u abdominalnoj hirurgiji. U istorijatu herniologije su se razvijale različite ideje, te iz njih nastale operativne metode, koje su imale za cilj formiranje kvalitetnog vezivnog tkiva na mestu kilnog defekta. Danas postoje brojne hirur&scaron;ke tehnike, bazirane na tenzionim ili beztenzionim principima, uz primenu hirur&scaron;kih mrežica, otvorenim pristupom, kao i laparoskopskim tehnikama. Zajednički cilj navedenih metoda je kreiranja idealne hernioplastike ingvinalnih kila. I pored postojanja ogromnog broja hirur&scaron;kih procedura i tehnika, jo&scaron; uvek ne postoji tzv. &raquo;prava hernioplastika&laquo; koja bi zadovoljila sve potrebne zahteve vezane za problem ingvinalnih hernija. CILJ I HIPOTEZA: Cilj rada je bio da se napravi uporedna analiza između dve različite hirur&scaron;ke tehnike otvorenim pristupom, konvencionalne tenzione suturne hernioplastike, te beztenzione tehnike, uz kori&scaron;ćenje hirur&scaron;kih mrežica ( mesh ). Kori&scaron;ćeni su sledeći parametri tokom istraživanja: određivanje nivoa postoperativnog bola prema numeričkoj skali, vizuelno-analognoj te kategorijskoj skali bola; određivanje samostalne fizičke aktivnosti; (savijanje nogu, naprezanje trbu&scaron;nih mi&scaron;ića, ustajanje) u neposrednom postoperativnom periodu; gradacija nivoa mi&scaron;ićne snage, određivanje vremenskog perioda kada se pacijenti uspevaju vratiti svojim svakodnevnim aktivnostima i radnim obavezama; određivanje stope postoperativnog morbiditeta i mortaliteta te određivanje stope ranog recidiva bolesti. RADNA HIPOTEZA: Beztenzionu ingvinalnu hernioplastiku karakteri&scaron;e znatno manja operativna trauma, &scaron;to ima za posledicu manji lokalni i generalizovani odgovor organizma na stres. Kod bolesnika operisanih beztenzionom metodom očekuje se manji intenzitet bola, kraće zadržavanje u hospitalnim uslovima, manji procenat postoperativnih komplikacija, brži povratak uobičajenim fizičkim i radnim aktivnostima i znatno manji stepen recidiva bolesti. Pretpostavlja se da beztenziona ingvinalna hernioplastika u poređenju sa konvencionalnom uzrokuje manju nelagodnost za pacijente, znatno manji postoperativni bol i bolju mi&scaron;ićnu aktivnost. Pobolj&scaron;anje mi&scaron;ićne aktivnosti ogleda se u lak&scaron;oj vertikalizaciji, kvalitetnijem kretanju uz manje bolan hod, bez povijanja tela na stranu operativne rane. MATERIJAL I METODE: Istraživanje je prospektivna, kliničko- statistička studija sa praćenjem parametara (preoperativnih, intraoperativnih i postoperativnih) kod svakog operisanog bolesnika. Studija je obuhvatila seriju od 200 pacijenata hospitalizovanih na Klinici za abdominalnu, endokrinu i transplantacionu hirurgiju Kliničkog centra Vojvodine, od decembra 2002. do avgusta 2007.godine, svrstanih u dve jednake grupe po 100 pacijenata, odabranih metodom slučajnog izbora. Prva, ispitivana grupa obuhvatila je pacijente operisane beztenzionim procedurama, druga, kontrolna grupa je obuhvatila pacijente operisane konvencionalnim, tenzionim tehnikama. Kori&scaron;ćeni metod rada je kliničko statistički sa praćenjem svih potrebnih fiziolo&scaron;kih parametara, a dobijeni rezultati su analizirani i međusobno upoređivani statističkim metodama multifaktorijalne analize. Pronađene vrednosti su međusobno upoređene parametrijskim i neparametrijskim testovima značajnosti na nivou p&lt;0.05. REZULTATI: komparacija između dve ispitivane grupe je vr&scaron;ena tokom preoperativnog, intraoperativnog i postoperativnog perioda, različitim statističkim parametrima. Konstatovana je, statističkom analizom, homogenost grupa u smislu starosne dobi i polne distribucije, kao i lokalnog preoperativnog nalaza vezanog za tip, veličinu i lokalizaciju kila, kao i spram klasifikacije hernija. U sledećim parametrima je ustanovljena statistički signifikantna razlika: postoperativni bol, gradacija mi&scaron;ićne snage, rana fizička aktivnost, količina utro&scaron;enih analgetika, dužina hospitalizacije, prisutnost obostranih kila, povratak radnim aktivnostima i obavezama, postoperativne komplikacije i recidiv bolesti. Dobijeni podaci su prikazani tabelarno, te delom u vidu grafikona i dijagrama. ZAKLJUČCI: 1. Kod pacijenata operisanih beztenzionom metodom evidentan je znatno manji postoperativni bol i brži oporavak i povratak uobičajnim dnevnim i radnim aktivnostima 2. Proceduru treba izvoditi u svim slučajevima sa prisutnim velikim defektima i razorenim zadnjim zidom ingvinalnog kanala 3 Beztenzionu hernioplastiku karakteri&scaron;e manji broj recidiva u poređenju sa otvorenim tenzionim hernioplastikama. 4. Pacijenti sa bilateralnim ingvinalnim i recidivnim hernijama imaju punu indikaciju za izvođenje beztenzione herioplastike sa ugradnjom mesh-a. 5. Preduslov za uspe&scaron;no obavljenu beztenzionu hernioplastiku je primena dovoljno velike proteze, odnosno mesh-a, dimenzija 15 x 10 cm.</p> / <p>INTRODUCTION: Inguinal hernioplasty is the most common surgical procedure in abdominal surgery. In the history of herniology have developed different ideas, and from them emerged operational methods, which are aimed at educating quality of connective tissue at the site of the hernia defect. Nowadays, there are numerous surgical techniques, based on the tensioned or tension-free principles, with the use of surgical mesh for open access as well as laparoscopic techniques. Common goal of these methods is creating ideal inguinal hernioplasty despite the existence of a huge number of surgical procedures and techniques, there is still no so-called &raquo;Proper hernioplasty &quot; that would satisfy all the necessary requirements related to the problem of inguinal hernia. AIM AND HYPOTHESIS: The aim of this study was to make a comparative analysis between two different open access surgical techniques conventional tension hernioplasty and tension-free techniques, with the use of surgical mesh .The following parameters were used during the research: determining the level of postoperative pain according to a numerical scale, visual analogue scale and categorical scale of pain; determining the initial independent physical activities: (bending the legs, straining abdominal muscles, getting up) in the immediate postoperative period; gradation levels of muscular strength, determination period when patients can return to their usual daily activities and work duties; determining the rate of postoperative morbidity and mortality and to determine rates of early recurrence of the disease. WORKING HYPOTHESIS: Tension-free inguinal hernioplasty characterized by significantly less operative trauma, which results in smaller local and generalized body&#39;s response to stress. In patients operated by the tension. free method is expected to lower the intensity of pain, a shorter stay in the hospital setting, a smaller percentage of postoperative complications, faster return to normal physical and occupational activities and much lower degree of disease recurrence. It is assumed that the tensional. free inguinal hernioplasty compared with conventional causes less discomfort for patients, significantly less postoperative pain and better muscle activity. Better muscle activity is reflected in a facilitated mobilization, quality of movement and less painful gait, without bending the body at the side of the surgical wound. MATHERIAL AND METHODS: The research was a prospective, clinical-statistical study of the monitoring parameters (preoperative, intraoperative and postoperative) in each of the operated patients. The study involved a series of 200 patients hospitalized at the Clinic for Abdominal, Endocrine and Transplantation Surgery, Clinical Center Vojvodine, from December 2002 to August 2007, divided into two groups of 100 patients, randomly chosen. First, the test group consisted of patients operated by the tension-free procedures, the other, the control group consisted of patients operated on conventional techniques. The method used is the work of clinical statistical tracking of all necessary physiological parameters, and the results were analyzed and compared with each other with multivariate statistical methods of analysis. Found values are compared with each other parametric and non-parametric tests of significance at p &lt;0.05. RESULTS: The comparison between the two study groups was performed during the preoperative, intraoperative and postoperative period, using various statistical parameters. It was noted using the statistical analysis, the homogenity of the groups in terms of age and sex distribution, as well as local preoperative findings related to the type, size and location pounds as well as towards the classification of hernias. In the following parameters is statistically significant difference: postoperative pain, graduations of muscle strength, healing of physical activity, the quantity of analgesics, length of hospitalization, the presence of bilateral hernias, the return of work activities and responsibilities, postoperative complications and recurrence. The data are presented in tables, and partly in the form of graphs and charts. CONCLUSIONS: 1. In patients operated by the tension-free obvious method is significantly less postoperative pain and faster recovery and return to usual daily and work activities 2. The procedure should be performed in all cases with the presence of large defects and lacerated back wall of the inguinal canal 3. Tension-free hernioplasty is characterized by a smaller number of recurrence compared with conventional hernioplasty 4. Patients with bilateral inguinal hernias and recurrent have a full indication of the performance of the tension-free hernioplasty with the installation of mesh. 5. A prerequisite for the successful work carried out tension-free hernioplasty application is large enough prosthesis ( mesh ), measuring 15 x 10 cm.</p>
16

Prevenção de deiscência da aponeurose com uso profilático de tela pré-aponeurótica em laparotomias de emergência: ensaio clínico randomizado / Prevention of fascial dehiscence with prophylactic use of onlay mesh in emergency laparotomies: a randomized clinical trial

Lima, Helber Vidal Gadelha 11 June 2019 (has links)
INTRODUÇÃO: Laparotomias de emergência apresentam alto risco de complicações e evoluem com deiscência da aponeurose (DA) em até 14,9% dos casos. O uso profilático de tela no fechamento da parede abdominal reduz a incidência de hérnia incisional após cirurgias eletivas, sem aumento significativo de morbidade. Porém, não há estudos que comprovem seu benefício na prevenção de DA e seu uso ainda é controverso em laparotomias de emergência e em cirurgias contaminadas ou infectadas. OBJETIVOS: Avaliar se o uso profilático de tela no fechamento da parede abdominal reduz a incidência de DA em pacientes submetidos a laparotomia de emergência, assim como a morbidade de sua aplicação. MÉTODOS: Foi realizado um ensaio clínico randomizado no Hospital das Clínicas da Faculdade de Medicina da Universidade de São Paulo. Indivíduos com alto risco para DA e indicação de laparotomia mediana de emergência foram randomizados em grupos de sutura (síntese contínua da aponeurose com fio de polidioxanona e agulha de 36 mm, com objetivo de alcançar a relação entre os comprimentos do fio e da incisão igual ou superior a quatro) ou de tela profilática (síntese da aponeurose como no grupo de sutura, reforçada com tela pré-aponeurótica de polipropileno). Alto risco foi definido segundo escore de risco pré-operatório de Rotterdam adaptado. A equipe cirúrgica permaneceu cega no intraoperatório (randomização somente após síntese completa da aponeurose). RESULTADOS: De junho de 2015 a fevereiro de 2018, foram randomizados 145 pacientes, dos quais 30 foram excluídos (20,7%) por óbito ou reoperação nos primeiros 30 dias, não relacionados a intervenção do estudo; 52 foram alocados no grupo de sutura e 63 no de tela profilática. Ambos foram equivalentes quanto a dados demográficos e características clínicas, exceto idade, cuja média foi maior no grupo de sutura (66,1 anos vs 61,0 anos, p = 0,03). Os pacientes foram classificados como ASA III ou IV em 44 (38,3%) casos. Dentre as operações, 49 (42,6%) foram contaminadas ou infectadas, 63 (54,8%) envolveram a realização de ostomia e 89 (77,4%) foram cirurgias colorretais. Os tempos de internação hospitalar e em UTI foram semelhantes. O tempo operatório médio foi 50,8 minutos mais longo no grupo de tela profilática (p = 0,01). A DA ocorreu em sete casos do grupo de sutura (13,5%) e em nenhum do grupo de tela profilática (p = 0,003). Não houve diferença estatística em relação ao número de participantes que apresentou ocorrências de sítio cirúrgico (SSO) [15 (28,8%) vs 27 (42,9%), p = 0,12] ou ocorrências de sítio cirúrgico que necessitaram de intervenção (SSOPI) [9 (17,3%) vs 14 (22,2%), p = 0,51]. Porém, algumas SSO foram mais frequentes no grupo de tela profilática: seroma [3 (5,8%) vs 12 (19,0%), p = 0,03], infecção de sítio cirúrgico (SSI) [4 (7,7%) vs 13 (20,6%), p = 0,05] e deiscência superficial de ferida operatória [3 (5,8%) vs 15 (23,8%), p = 0,008]. Sete casos do grupo de tela profilática tiveram deiscência superficial com exposição de tela e foram tratados com curativos locais e cicatrização por segunda intenção, havendo resolução completa em menos de 90 dias. Nenhum caso necessitou de remoção completa da tela. Das SSO do grupo de tela profilática, 92,3% tiveram resolução espontânea ou com intervenções à beira-leito, o que aconteceu em 73,3% do grupo de sutura. CONCLUSÕES: A tela profilática pré-aponeurótica em laparotomias de emergência é segura e evita DA, com morbidade aceitável, em 30 dias / INTRODUCTION: Emergency laparotomies have a high risk of complication with reports of fascial dehiscence (FD) in up to 14.9% of cases. The use of onlay mesh in the closure of abdominal wall reduces incidence of incisional hernia after elective surgeries without increased morbidity. However, there are no studies demonstrating its benefit in FD prevention and its use is controversial in emergency laparotomies and in contaminated or infected surgeries. OBJECTIVES: To evaluate whether the use of onlay mesh in the closure of the abdominal wall reduces the incidence of FD in patients submitted to emergency laparotomy, as well as the morbidity of its application. METHODS: A randomized clinical trial was conducted at the Hospital das Clínicas, Faculdade de Medicina, Universidade de São Paulo. Patients at high risk for FD and indication of emergency midline laparotomy were randomized either to the suture group (running suture with polidioxanone thread and 36 mm needle size, aiming to achieve suture-to-wound length ratio of 4:1) or to the prophylactic mesh group (fascial closure as in the suture group, reinforced with polypropylene onlay mesh). High risk was defined according to the adapted Rotterdam preoperative risk model. The surgical team was blinded to the groups during the intraoperative period (randomization occurred only after complete fascial suture). RESULTS: From June 2015 to February 2018, 145 patients were randomized, 30 of whom were excluded (20.7%) because of death or reoperation, not related to the mesh procedure, in the first 30 days; 52 were allocated in the suture group and 63 in the prophylactic mesh group. Both groups were equivalent for demographic data and clinical characteristics, except for age, whose mean was higher in the suture group (66.1 years vs 61.0 years, p = 0.03). Patients were classified as ASA III or IV in 44 (38.3%) cases. Among the operations, 49 (42.6%) were contaminated or infected, 63 (54,8%) involved ostomy formation and 89 (77.4%) were colorectal surgeries. Hospital length of stay (LOS) and intensive care unit LOS were similar. Mean operative time was 50.8 minutes longer in the prophylactic mesh group (p = 0.01). FD occurred in seven cases of the suture group (13.5%) and none in the prophylactic mesh group (p = 0.003). There was no statistical difference between the groups regarding the number of patients with surgical site occurrence (SSO) [15 (28.8%) vs 27 (42.9%), p = 0.12], or surgical site occurrences that required procedural interventions (SSOPI) [9 (17.3%) vs 14 (22.2%), p = 0.51]. However, some SSO were more frequent in the prophylactic mesh group: seroma [3 (5.8%) vs 12 (19.0%), p = 0.03], surgical site infection (SSI) [4 (7, 7%) vs 13 (20.6%), p = 0.05] and superficial wound dehiscence [3 (5.8%) vs 15 (23.8%), p = 0.008)]. Seven cases of the prophylactic mesh group had superficial wound dehiscence with mesh exposure, treated with local dressings and healing by second intention, with complete resolution in less than 90 days. No case required complete removal of mesh. Of the SSO in the prophylactic mesh group, 92.3% had spontaneous resolution or with bedside interventions; the same occurred in 73.3% of the suture group. CONCLUSIONS: The onlay prophylactic mesh in emergency laparotomy is safe and avoids FD, with acceptable morbidity in 30 days
17

"Pectus excavatum: avaliação comparativa das técnicas operatórias de Robicsek e Nuss" / Pectus excavatum : comparative evaluation of Robicsek and Nuss surgical techniques

Brigato, Rodrigo Ribeiro 14 June 2006 (has links)
Pectus excavatum (PEX) é uma depressão esternal em relação às cartilagens costais. Problemas psicológicos e intolerância ao exercício são alterações clínicas freqüentemente detectadas. A correão cirúrgica do PEX ganhou um novo momento desde a introdução da nova técnica minimamente invasivade Nuss. O objetivo deste estudo é comparar os resultados das técnicas operatórias de Robicsek (convencional) e minimamente invasiva (Nuss). Dois grupos de pacientes foram estudados em nosso Serviço: a) 40 pacientes com tórax normal; 40 pacientes com PEX. Esse último grupo foi operado pela técnica de Robicsek (20 pacientes) ou de Nuss (20 pacientes). Ambas as técnicas conseguiram resultados pós-operatórios satisfatórios, mas o índice de Haller e medidas clínicas sugerem que resultados são diferentes. Nuss pode obter melhor forma torácica / Pectus excavatum (PEX) is a depression of the sternum in relation to the costal cartilages. Psychological disorders and exercise intolerance are current clinical abnormalities detectables. Surgical correction of PEX has gained a new momentum since the introduction of the new minimally invasive repair by Nuss. The present study aims to compare the results of Robicsek (conventional) versus Nuss (minimally invasive) technique. Two groups of patients were studied at our Service: a) 40 patients with normal thoracic box configuration; b) 40 patients with PEX. The latter were operated according to the Robicsek (20 pacients) or Nuss technique (20 patients). Both techniques manage to successful postoperative results, but Haller index and clinical measures suggest that results are significant differents. Nuss technique may obtain the best thoracic shape
18

Tratamento do prolapso da cúpula vaginal pela técnica da sacropexia infracoccígea / Treatment of vaginal vault prolapse by infracoccigeal sacropexy technique

Corrêa, Lilian 08 October 2009 (has links)
O prolapso da cúpula vaginal é uma patologia rara, que há mais de 100 anos sua fisiopatologia e tratamento têm sido alvo de discussão, devido ao grau de dificuldade de um tratamento com preservação da anatomia. A técnica considerada como padrão-ouro para esta correção é a promontofixação abdominal, porém a alta morbidade associada à laparotomia é um fator de restrição ao uso da técnica. Neste aspecto, as técnicas de abordagens vaginais oferecem vantagem de menor morbidade e menor tempo cirúrgico quando comparadas às técnicas abdominais. Este trabalho teve por objetivo avaliar a Técnica da Sacropexia Infracoccígea na fixação da cúpula vaginal. Foram estudadas 36 mulheres com prolapso da cúpula vaginal no período de março de 2004 à fevereiro de 2008 as quais foram submetidas ao tratamento cirúrgico para correção do prolapso segundo a Técnica da Sacropexia Infracoccígea. As mulheres foram estadiadas quanto ao grau do prolapso segundo a Padronização dos Prolapsos Genitais da ICS - POPq antes e após o procedimento e foram submetidas a avaliação da qualidade de vida através da aplicação do Questionário de Qualidade de Vida em Prolapso, nos mesmos períodos de avaliação do exame ginecológico. Para avaliar a cúpula vaginal foi utilizado o Ponto C do POPq e submetido a tratamento estatístico. As mulheres foram acompanhadas por um tempo médio de 30,9 meses (10 a 55 meses). O Ponto C avaliado antes e após o procedimento variou de média de +6 (antes do procedimento) para média de -6,5 (após 24 meses da correção). A variação do Ponto C foi estatisticamente significante. Houve somente uma recidiva do prolapso após 24 meses de avaliação. Quanto ao Questionário de Qualidade de vida houve redução significativa da pontuação pós-operatória, mostrando melhora importante na qualidade de vida das mulheres estudadas (p<0,05). Em uma média de 30,9 meses de estudo a técnica foi eficaz na redução do prolapso da cúpula vaginal e na melhora da qualidade de vida das mulheres estudadas. / The vaginal vault prolapse isn´t a common pathology that there are at least one hundred years it´s physiopathology and treatment have been discussed. It´s occurs mainly by the difficulty to find an anatomic preservation treatment. The most accept technique is the abdominal colposacropexy and it´s considered the gold standard for some authors, although the high morbidity associated with it is a restriction factor. On the other hand, the vaginal techniques take less morbidity and less surgical time to perform the procedure regards abdominal techniques. The objective of this work was to evaluate long-term results and long-term patients satisfaction of infracoccigeal sacropexy technique performed for massive vaginal vault prolapse. A prospective analysis was performed of 36 women who underwent vaginal vault prolapse correction by the infracoccigeal sacropexy technique during the period of march, 2004 to February, 2008. The gynecological exam was performed by the Pelvic Organ Prolapse Standardization (POP-q) and a validated questionnaire (Prolapse Quality of Life Questionnaire) was used to evaluate patients´ satisfaction before and after surgery, at the same evaluation periods. To evaluate the vaginal vault prolapse, the Point C of POPq was taken before and after surgery and an appropriate statistical analysis was performed. The women was followed by a mean time of 30,9 months (10 to 55 months). The point C variation media was +6 before the procedure to -6,5 after the procedure (after 24 months after surgery). It was statistically significant (p<0,05). There was only one vaginal vault prolapse recurrence after 24 months of evaluation. The quality of life questionnaire showed patients´ satisfaction was statistically improved after the procedure (p<0,05). Taking a mean time of 30,9 months the technique was efficient to reduce the vaginal vault prolapse and to improve the quality of life in the group of study.
19

Tratamento do prolapso da cúpula vaginal pela técnica da sacropexia infracoccígea / Treatment of vaginal vault prolapse by infracoccigeal sacropexy technique

Lilian Corrêa 08 October 2009 (has links)
O prolapso da cúpula vaginal é uma patologia rara, que há mais de 100 anos sua fisiopatologia e tratamento têm sido alvo de discussão, devido ao grau de dificuldade de um tratamento com preservação da anatomia. A técnica considerada como padrão-ouro para esta correção é a promontofixação abdominal, porém a alta morbidade associada à laparotomia é um fator de restrição ao uso da técnica. Neste aspecto, as técnicas de abordagens vaginais oferecem vantagem de menor morbidade e menor tempo cirúrgico quando comparadas às técnicas abdominais. Este trabalho teve por objetivo avaliar a Técnica da Sacropexia Infracoccígea na fixação da cúpula vaginal. Foram estudadas 36 mulheres com prolapso da cúpula vaginal no período de março de 2004 à fevereiro de 2008 as quais foram submetidas ao tratamento cirúrgico para correção do prolapso segundo a Técnica da Sacropexia Infracoccígea. As mulheres foram estadiadas quanto ao grau do prolapso segundo a Padronização dos Prolapsos Genitais da ICS - POPq antes e após o procedimento e foram submetidas a avaliação da qualidade de vida através da aplicação do Questionário de Qualidade de Vida em Prolapso, nos mesmos períodos de avaliação do exame ginecológico. Para avaliar a cúpula vaginal foi utilizado o Ponto C do POPq e submetido a tratamento estatístico. As mulheres foram acompanhadas por um tempo médio de 30,9 meses (10 a 55 meses). O Ponto C avaliado antes e após o procedimento variou de média de +6 (antes do procedimento) para média de -6,5 (após 24 meses da correção). A variação do Ponto C foi estatisticamente significante. Houve somente uma recidiva do prolapso após 24 meses de avaliação. Quanto ao Questionário de Qualidade de vida houve redução significativa da pontuação pós-operatória, mostrando melhora importante na qualidade de vida das mulheres estudadas (p<0,05). Em uma média de 30,9 meses de estudo a técnica foi eficaz na redução do prolapso da cúpula vaginal e na melhora da qualidade de vida das mulheres estudadas. / The vaginal vault prolapse isn´t a common pathology that there are at least one hundred years it´s physiopathology and treatment have been discussed. It´s occurs mainly by the difficulty to find an anatomic preservation treatment. The most accept technique is the abdominal colposacropexy and it´s considered the gold standard for some authors, although the high morbidity associated with it is a restriction factor. On the other hand, the vaginal techniques take less morbidity and less surgical time to perform the procedure regards abdominal techniques. The objective of this work was to evaluate long-term results and long-term patients satisfaction of infracoccigeal sacropexy technique performed for massive vaginal vault prolapse. A prospective analysis was performed of 36 women who underwent vaginal vault prolapse correction by the infracoccigeal sacropexy technique during the period of march, 2004 to February, 2008. The gynecological exam was performed by the Pelvic Organ Prolapse Standardization (POP-q) and a validated questionnaire (Prolapse Quality of Life Questionnaire) was used to evaluate patients´ satisfaction before and after surgery, at the same evaluation periods. To evaluate the vaginal vault prolapse, the Point C of POPq was taken before and after surgery and an appropriate statistical analysis was performed. The women was followed by a mean time of 30,9 months (10 to 55 months). The point C variation media was +6 before the procedure to -6,5 after the procedure (after 24 months after surgery). It was statistically significant (p<0,05). There was only one vaginal vault prolapse recurrence after 24 months of evaluation. The quality of life questionnaire showed patients´ satisfaction was statistically improved after the procedure (p<0,05). Taking a mean time of 30,9 months the technique was efficient to reduce the vaginal vault prolapse and to improve the quality of life in the group of study.
20

Avaliação tomográfica de fraturas orbitárias unilaterais tratadas por meio de malhas de titânio e validação da fisiopatologia do trauma orbitário por meio de elementos finitos /

Moura, Lucas Borin January 2018 (has links)
Orientador: Valfrido Antonio Pereira Filho / Resumo: Fraturas orbitárias apresentam alta prevalência, ocasionando alterações estéticas e funcionais com repercussão clínica. A severidade dos defeitos orbitários é dependente da sua extensão, morfologia e localização, sendo que as alterações do volume orbitário estão intimamente relacionadas com a presença de enoftalmia e de diplopia. Desta forma, o tratamento objetiva restabelecer a anatomia e o volume orbitário prévio ao trauma. Atualmente, o material mais utilizado para a reconstrução orbitária é a malha de titânio convencional, sendo que a combinação de outras técnicas, como assistência por endoscopia e utilização de biomodelos, pode otimizar o tratamento. Em relação à fisiopatologia do trauma orbitário, dois mecanismos estão historicamente estabelecidos, mecanismo hidráulico e trauma direto ao rebordo orbitário. Entretanto, o completo entendimento das características da distribuição de forças de cada mecanismo ainda não está esclarecido. Desta forma, este trabalho teve o objetivo de realizar uma análise tomográfica de fraturas orbitárias unilaterais tratadas por meio de malhas de titânio convencionais; confeccionar um modelo digital da cavidade orbitária para a simulação dinâmica dos mecanismos de trauma orbital; e reportar a otimização do tratamento de fraturas orbitárias pela associação de técnicas com endoscopia transantral e biomodelos. / Abstract: Orbital fractures are high prevalent, and result in aesthetic and functional impairments. The severity of orbital defects is related with the extension, morphology and location. The orbital volume changes are intimately associated with the presence of enophthalmos and diplopia. Therefore, the treatment must reestablish the orbital anatomy and volume. Presently, the most applied material for orbital reconstruction is the conventional titanium mesh, and the association of other techniques, such as endoscopic assistance and the use of printed models, can optimize the treatment. About the orbital trauma pathophysiology, two mechanisms are historically established - hydraulic and buckling mechanisms. However, the complete understanding of the features of stress distribution of each mechanism are not clear. Thus, the aim of this work is to perform a tomographic evaluation of unilateral orbital fractures treated with conventional titanium mesh; to create a digital model of the orbital cavity for a dynamic simulation of the mechanisms of orbital trauma; and to report the optimization of treatment of orbital fractures by the association of techniques, with transantral endoscopy and printed model. / Doutor

Page generated in 0.0856 seconds