Bien que la persistance du virus H5N1 dans l'environement soit possible, il n'existe aucune méthode bien définie, standardisée, pour détecter du virus à partir de l'eau, du sol ou de la boue. De plus, il n'y a que très peu de données relatives au rôle du virus H5N1 dans l'environnement en pays tropical. Dans ce travail, des méthodes de concentration, d'identification, et de quantification du virus influenza dans l'eau et dans la boue ont été développées, validées puis utilisées pour l'analyse de prélèvements de l'environnement collectés au cours d'investigations d'épidémies de virus H5N1 au Cambodge et pour l'étude de la survie du virus influenza aviaire dans des biotopes aquatiques artificiels reproduisant le plus possible les conditions naturelles observées dans les mares ou les lacs au Cambodge. L'ARN du virus H5N1 été détecté dans 19% des échantillons environnementaux de terrain collectés au décours des épidémies. Des particules virales infectieuses ont été isolées dans un échantillon d'eau d'une ferme. Dans des systèmes expérimentaux, le virus H5N1 infectieux persiste seulement 4 jours dans l'eau de pluie. Mais l'ARN viral peut encore être détecté jusqu'à 20 jours dans l'eau de pluie et 7 jours dans l'eau de mare ou de lac. Dans la boue, les particules virales infectieuses ne semblent pas pouvoir survivre bien que l'ARN puisse persister au moins 2 semaines. La faune et la flore aquatique n'ont aucune influence sur la persistance du virus infectieux dans l'eau. Ces organismes semblent être essentiellement des concentrateurs et des transporteurs passifs du virus plutôt que des hôtes autorisant la réplication du virus. Nos résultats montrent que l'environnement au cours d'épidémies est fortement contaminé par le virus H5N1 et pourrait constituer une source potentielle de contamination humaine et/ou animale. Une restriction de l'accès à l'eau potentiellement contaminée doit être recommandée autour des foyers épidémiques. La surveillance de l'environnement doit être intégrée dans les programmes de lutte contre la grippe aviaire qui doivent par conséquent prendre en considération des mesures de désinfection de l'environnement. / Although the persistence of the H5N1 virus in the environment is possible, there is no well-defined and standardized method for the detection of viruses from water, soil or mud. In addition, there is very little data available regarding the role of H5N1 virus in the environment in the tropics. In this work methods of concentration, identification, and quantification of influenza viruses in water, mud and soils have been developed, validated and used to test environmental samples collected following H5N1 outbreaks in Cambodia and to analyze samples obtained during experiments in artificial aquatic biotopes aiming to reproduce as faithfully as possible the characteristics observed in ponds and lakes in Cambodia. The H5N1 viral RNA was detected in 19% of environmental samples. Among these, infectious viral particles were isolated in a single water sample. In experimental systems, the infectious H5N1 virus survived only 4 days in the rain water. But viral RNA persisted up to 20 days in rain water and 7 days in pond and lake water. In mud, infectious viral particles did not survive even viral RNA could persist for at least 2 weeks. Aquatic flora and fauna have no influence on infectious H5N1 virus persistence in water. These organisms seem to concentrate and to passively carry the virus but do not allow virus replication. Our results showed that following outbreaks, the environment is widely contaminated by H5N1 virus and therefore can act as a potential source of human and/or animal contamination. Restricted access to potentially contaminated water should be recommended during outbreak episodes. Monitoring the environment is recommended in the effort to fight against avian influenza and measures including environment disinfection should also be considered.

Vingt souches d'actinomycètes ont été isolées à partir d'échantillons de sol et de bois prélevés à partir d'une vielle maison dans l'ancienne médina de Fès et d'échantillons de sol prélevés de la région de Moulay Yacoub et des rives d'Ouèd Sebbou. L'activité antimicrobienne, réalisée par la technique des cylindres d'agar et celle des stries croisées, a été déterminée contre des bactéries à Gram positif (Bacillus subtilis 5262, Bacillus cereus cip 14579, Staphylococcus aureus 7625, Staphylococcus epidermidis 6821) ; des bactéries à Gram négatif (Pseudomanas aeroginosa 76110, E.coli cip 7624) et la levure Candida albicans. Parmi les vingt isolats, douze (60 %) ont montré une activité contre au moins une des souches tests. Par ailleurs, l'analyse moléculaire des vingt isolats par amplification et séquençage partiel du gène de l'ARNr 16S a permis d'attribuer dix huit isolats au genre Streptomyces et deux aux genres Saccharothrix et Lentzea. De plus, le séquençage de la quasi-totalité de l'ADNr 16S (1460 pb) de cinq isolats (Sj32, Sj33, Sj38, Sj68 et Sj69) nous a permis d'assigner les isolats Sj38 et Sj69 à S. parvus, et Saccharothrix sp., respectivement. Les substances bioactives produites par les cinq souches d'actinomycètes sont extraites par des solvants organiques et les molécules produites sont purifiées par HPLC. Une étude de la stabilité de l'activité antibactérienne en fonction de la température et de la protéinase K a montré que les substances bioactives seraient de nature non protéique pour Sj32, Sj33, Sj68 et Sj69 et protéique pour Sj38. Une étude de la cytotoxicité de la fraction active de la souche Sj32 sur les cellules MRC-5 a montré qu'elle présente une forte cytotoxicité contre ces cellules. Enfin, l'étude de l'effet de la fraction active de la souche Sj32 sur la transcription et la traduction bactérienne in vitro, a montré que cette substance purifiée n'inhibe pas ces deux processus biologiques. / Twenty strains of actinomycetes were isolated from soil and wood samples taken from an old house in the old medina of Fez and also soil samples from the region of Moulay Yacoub and banks of Sebbou River. The antimicrobial activity, carried out using the agar piece and cross striations methods, were tested against Gram-positive bacteria (Bacillus subtilis 5262, Bacillus cereus cip 14579, Staphylococcus aureus 7625, Staphylococcus epidermidis 6821); bacteria Gram-negative (Pseudomonas aeruginosa 76110, E. coli cIP 7624) and the yeast Candida albicans. Among the 20 isolates, 12 (60%) showed activity against at least one of the test strains.Molecular analysis of the twenty isolates by amplification and partial sequencing of the 16S rRNA gene allowed us to assign eighteen isolates to the genus Streptomyces and two to genera Saccharothrix and Lentzea.In addition, sequencing of nearly complete 16S rDNA (1460 bp) of five isolates (Sj32, Sj33, Sj38, Sj68 and Sj69) allowed us to assign isolates Sj38 and Sj69 to S. parvus and Saccharothrix sp., respectively.Bioactive substances produced by the five strains of actinomycetes were extracted by organic solvents and the molecules produced are purified by HPLC. A study of the stability of the antibacterial activity according to temperature and proteinase K showed that the bioactive substances are of non-protein nature for Sj32, Sj33, Sj68 and Sj69 and of protein nature for Sj38.A study of the cytotoxicity of the active fraction of the strain Sj32 on MRC-5 cells showed that it had a strong cytotoxcity against these cells.Finally, the in vitro study of the effect of the active fraction of the strain Sj32 on bacterial transcription and translation, showed that the purified substance didn't inhibit these two biological processes

With an increase in demand on deep-sea resources comes a need for appropriate and effective management of this ecosystem. The establishment of a representative network of deep-sea Marine Protected Areas offers one tool with which to address the conservation needs of the deep sea. While a number of deep-sea habitats have been identified as vulnerable to anthropogenic activities (e.g. cold-water coral reefs and sponge aggregations), poor knowledge of the distribution of these habitats hinders conservation efforts and network planning, and thus we need habitat maps. With improvements in acoustic data resolution acquired from the deep sea, and the ability to cover large areas rapidly, the use of acoustic techniques in mapping biological habitats is growing. Multibeam bathymetry and its derived terrain variables can potentially provide important information that can aid in the delineation and characterisation of biological communities. A necessary prelude to mapping is therefore the definition of biological assemblages for use as mapping units. Two megahabitat features (seamount and submarine canyons) were sampled using acoustic and ground-truthing to characterise and map the distribution of benthic assemblages. Species were identified as distinct morpho-types and catalogued, and still images quantitatively analysed. Standard multivariate community analysis was undertaken to define distinct faunal assemblage that may act as mapping units. Those clusters identified by the SIMPROF routine were taken against a set of criteria to reject/accept as robust assemblages that may be used as mapping units. Twenty two benthic assemblages or biotopes were defined from multivariate analysis of quantitative species data, 11 from the SW Approaches and 11 from Anton Dohrn Seamount, and a further one from video observations (SW Approaches). Taken against current definitions, 11 of these were considered as Vulnerable Marine Ecosystems (VME). Diversity was measured to compliment the comprehensive description of biotopes. The use of multivariate diversity indices proved better for comparing diversity of biotopes as it captures a more than one aspect of diversity of the community. Two biotopes were common to both megahabitat features, cold-water coral reef habitats, and those from Anton Dohrn Seamount were more diverse than from the SW Approaches. Modelling techniques were employed to test the relationship between biotopes and environmental and geophysical parameters, which may be used as surrogates to map VME. Generalised Additive Models of Vulnerable Marine Ecosystems revealed multibeam bathymetry and its derived parameters to be significant surrogate for mapping the distribution of some assemblages, particularly those that appear to be influenced by current regime; whilst not so well for those whose distribution is not so strongly current driven e.g. soft sediment communities. In terms of deep-sea mapping, the use of multibeam can prove a useful mapping tool if the resolution of the data is at an appropriate scale that will identify meso-scale geomorphological features, such as cliff-top mounds, that may act as proxies for occurrence of biotopes, but this relationship is still unclear. Surrogates were used to map VME across the seamount and submarine canyons, and full coverage maps were produced for all biotopes occurring on these megahabitat features.

Η νήσος Λευκάδα διαθέτει μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία σε σχέση με τα υπόλοιπα νησιά του Ιονίου, η οποία διαμορφώθηκε αφενός λόγω της γεωγραφικής της θέσης και αφετέρου λόγω της ιδιαίτερης ιστορικής της διαδρομής. Παρά τις έντονες ανθρωπογενείς επιδράσεις που έχει υποστεί, φιλοξενεί ορισμένους από τους πιο αξιόλογους βιότοπους του Ιονίου που διακρίνονται για την υψηλή χλωριδική τους ποικιλότητα. Η παρούσα εργασία εκπονήθηκε με σκοπό την απόκτηση μιας περισσότερο ολοκληρωμένης εικόνας του φυσικού πλούτου της Λευκάδας, καθώς και την παροχή ουσιαστικών και έγκυρων πληροφοριών και προτάσεων σε όλους τους φορείς που προτίθενται να ασχοληθούν με την μελέτη και προστασία του φυσικού περιβάλλοντος του νησιού. Η βλάστηση της Λευκάδας διακρίνεται στους ακόλουθους τύπους βλάστησης: 1. Βλάστηση των αμμωδών περιοχών. 2. Βλάστηση των απόκρημνων βραχωδών περιοχών. 3. Θαμνώδης και φρυγανώδης βλάστηση. 4. Δάσος πεύκης. 5. Υγρόφιλη βλάστηση. Οι παραπάνω τύποι βλάστησης περιγράφονται αναλυτικά στο αντίστοιχο κεφάλαιο και επισημαίνονται αυτοί που είναι περισσότερο απειλούμενοι και χρήζουν άμεσης προστασίας. Στα πλαίσια της παρούσας εργασίας, μελετήθηκε το σύνολο των βιοτόπων του νησιού και εν συνεχεία οι σημαντικότεροι από αυτούς εξετάστηκαν περισσότερο διεξοδικά με επιτόπιες καταγραφές, επιστημονική τεκμηρίωση της φυτικής τους ποικιλότητας, ανάλυση των μονάδων βλάστησης που περικλείουν και διαπίστωση των πιθανών κινδύνων που αντιμετωπίζουν. Οι περιοχές που θεωρούμε ως τους σημαντικότερους βιότοπους της Λευκάδας, είναι οι ακόλουθες: 1. Η περιοχή της λιμνοθάλασσας της πόλης της Λευκάδας Περιλαμβάνει σημαντικούς τύπους οικοτόπων, που φιλοξενούν σπάνια φυτικά taxa. Είναι μια από τις περισσότερο απειλούμενες περιοχές της Λευκάδας, για την οποία γίνονται αναλυτικές προτάσεις προστασίας και διαχείρισης του φυσικού της περιβάλλοντος. 2. Περιοχή Χορτάτων και Εγκλουβής Πρόκειται για την σημαντικότερη ίσως περιοχή του νησιού, δεδομένου ότι απαντώνται σε αυτή περίπου τα 2/3 των ενδημικών ή/και σημαντικών φυτικών taxa που φύονται στη Λευκάδα. 3. Η ευρύτερη περιοχή των χωριών Σύβρος, Νικολής και Άγιος Ηλίας. Οι νότιες πλαγιές του όρους Σταυρωτάς φιλοξενούν μια πλούσια βλάστηση και μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα χλωρίδα, η οποία περιλαμβάνει ενδημικά ή/και σημαντικά φυτικά taxa που σχηματίζουν στην περιοχή τους μεγαλύτερους πληθυσμούς τους. 4. Το όρος Σκάρος Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της περιοχής, έγκειται στα υπολείμματα του δάσους Quercus μεγάλης ηλικίας που βρίσκεται στα ανώτερα τμήματα του όρους και απειλείται άμεσα από την έντονη βόσκηση που δέχεται η περιοχή. 5. O καταρράκτης της Ράχης Φιλοξενεί σημαντικές φυτοκοινωνίες υγρόφιλης βλάστησης και αποτελεί έναν βιότοπο μεγάλης αισθητικής αξίας που προσφέρεται για εναλλακτικό τουρισμό. 6. Οι δυτικές ακτές Στα παραθαλάσσια ασβεστολιθικά βράχια των δυτικών ακτών της Λευκάδας, απαντάται σημαντικός αριθμός σπάνιων χασμοφυτικών taxa, τα οποία χάρις το απρόσιτο ενδιαίτημα όπου απαντώνται είναι ασφαλή από ανθρώπινες ενέργειες. 7. Η χερσόνησος του όρους Λευκάτας Αποτελεί μια περιοχή άξια ιδιαίτερης προστασίας, λόγω της ενδιαφέρουσας χλωρίδας που περιλαμβάνει φυτικά taxa ενδημικά της περιοχής του Ιονίου, των σημαντικών οικοτόπων και των γεωφυσικών χαρακτηριστικών της. 8. Η ευρύτερη περιοχή του χωριού Μαραντοχώρι Η περιοχή χαρακτηρίζεται από ενδιαφέρουσα γεωμορφολογία, πλούσια βλάστηση και την παρουσία σπάνιων φυτικών taxa που δεν απαντώνται σε άλλους βιότοπους του νησιού. 9. Το Κάθισμα Οι οικότοποι και η σημαντική χλωρίδα της περιοχής απειλούνται άμεσα από την ραγδαία τουριστική ανάπτυξη της περιοχής, η οποία έχει οδηγήσει σε σημαντική αλλοίωση της φυσιογνωμίας της. 10. Οι Αλυκές του Αλέξανδρου Πρόκειται για την πιο υποβαθμισμένη περιοχή του νησιού με μεγάλη σημαντική ιστορική και οικολογική αξία για την Λευκάδα. Στο αντίστοιχο κεφάλαιο, γίνονται προτάσεις για την προστασία και ανάδειξη του χαρακτήρα της. Η χλωρίδα της Λευκάδας, περιλαμβάνει πλήθος ενδημικών ή/και σπάνιων φυτικών ειδών, χαρακτηριστικών των νησιών του Ιονίου και γενικότερα των αδριατικών ακτών. πό την χλωρίδα του νησιού, 44 φυτικά taxa χαρακτηρίζονται ως ενδημικά. Από αυτά, ένα είναι αποκλειστικό ενδημικό της Λευκάδας (Arenaria leucadia), 9 είναι ενδημικά του Ιονίου, 26 είναι ενδημικά της Ελλάδας και 8 είναι ενδημικά της Αδριατικοϊόνιας ζώνης. Πρώτη αναφορά για την ενδημική χλωρίδα της Λευκάδας, αποτελούν τα taxa Limonium damboldtianum και Colchicum sfikasianum, ενώ επιπρόσθετα για το σύνολο των σημαντικών φυτικών taxa του νησιού βρέθηκαν νέοι πληθυσμοί. Τα ενδημικά taxa του Ιονίου και τα σημαντικότερα από τα ενδημικά, σπάνια ή ενδιαφέροντα taxa της Ελλάδας μελετήθηκαν περισσότερο αναλυτικά, καταγράφηκαν οι πληθυσμοί και οι οικότοποί τους και αξιολογήθηκαν οι κίνδυνοι που τα απειλούν. Επίσης, πραγματοποιήθηκε κατάταξη σε κατηγορίες επικινδυνότητας σύμφωνα με τις οδηγίες που έχουν θεσπιστεί από την IUCN-1997 και έγιναν προτάσεις για την προστασία των τοπικών πληθυσμών τους. / -

Marine unconsolidated sediments, such as sand, gravel and muds, constitute the most extensive benthic ecosystems globally. Biological data for these ecosystems are frequently sparse which can hinder the success and implementation of marine management strategies for benthic ecosystems. There are limited studies in South Africa on benthic epifauna. This study investigates the composition and distribution of epibenthic invertebrate assemblages along the west and south coast of South Africa (sampled using depth-stratified demersal trawls) to inform marine environmental management. Sample depth varied from 36m to 899m. Multivariate tools (PRIMER and PERMANOVA+) were used to analyse spatial (west vs south coast) and temporal (2011 vs 2017) patterns in epifauna. This study also investigated an overlap region between the west and south coast. A group average linkage cluster analysis defined biotopes using significant branching (p< 0.05). Biotopes were compared against the 2012 National Biodiversity Assessment (NBA) benthic habitat map to investigate whether epifaunal biotopes identified, align with the existing classification. A significant difference among epifauna between region and depth was found, where the west coast had a higher average number of individuals and species per station. Sympagarus dimorphus and Pelagia noctiluca were characteristic species for west and south coast respectively. Epifauna was found to be significantly different between 2011 and 2017, with a notable increase in the abundance of Crossaster penicillatus in 2017. The majority of the biotopes aligned with the current NBA classification, in particular the Agulhas Sandy Shelf Edge ecosystem type on the south coast and South Atlantic Upper Bathyal and Namaqua Muddy Inner Shelf ecosystem types on the west coast. This thesis contributes to the mapping and description of offshore ecosystem types to inform marine environmental impact assessments, marine spatial planning and marine protected area expansion.

>Magister Scientiae - MSc / Urbanisation and storm water input in the Kuils River catchment changed the flow of the river from ephemeral to perennial. This led to flooding problems in the Kuilsrivier central business district. The river was channelised in 2000 to increase the carrying capacity of the channel and thus to reduce the flood risk. This study aims to monitor the impacts of channelisation on the geomorphology and ecology of the Kuils River. This was done by selecting representative study sites upstream, within and downstream of the channelised reach. The geomorphological and ecological characteristics of the river were recorded in detail with changes tracked over a year period incorporating channelisation activities and winter floods.

Durch die anthropogene Nutzung sind viele Auen in Mitteleuropa verändert worden, wobei insbesondere die Retentionsflächen stark verringert wurden. Während Auen seit längerem im Fokus der wissenschaftlichen Bearbeitung stehen, gibt es bisher große Wissensdefizite in der Frage der Auenreaktivierungen. Zum einen sind derartige Projekte bisher kaum verwirklicht und zum anderen ist ein langfristiges Monitoring notwendig, um die Anpassung von Biozönosen an die veränderten Standortbedingungen beobachten zu können. Um die Folgen derartiger Eingriffe zu analysieren, bieten sich computergestützte Modellierungen der Landschaftsentwicklung an, wie sie in der vorliegenden Arbeit verwirklicht wurden. Ziel der Arbeit war, mit Hilfe eines Geografischen Informationssystems (GIS) das Entwicklungspotenzial der Landschaft bei verschiedenen Rückdeichungsvarianten auf der Ebene der Biotoptypen darzustellen. Dabei ging es nicht um die Erstellung eines allgemein gültigen Auenmodells sondern um die Erarbeitung eines Modells für einen konkreten Anwendungsfall. Der erarbeitete Ansatz sollte zudem für die landschaftsplanerische Praxis geeignet sein. Als Beispielgebiete wurden Flächen an der Mittleren Elbe bei Rogätz und Sandau, beide im nördlichen Teil von Sachsen-Anhalt, ausgewählt.<br> Die vorliegende Arbeit gliedert sich in zwei Teile. Im ersten Teil werden Erhebungen und Auswertungen als Grundlage der Modellentwicklung dargestellt. Dazu wurden die Biotoptypen der Beispielgebiete flächendeckend erhoben und mit punktuellen Vegetationserhebungen ergänzt. Aus dem Forschungsprojekt "Rückgewinnung von Retentionsflächen und Altauenreaktivierung an der Mittleren Elbe in Sachsen-Anhalt" des Bundesministeriums für Bildung und Forschung (BMBF) standen standortökologische Daten der Hydrologie und Bodenkunde zur Verfügung. Ziel der Auswertung war, Schlüsselfaktoren für Hydrologie und Bodenbedingungen innerhalb der rezenten Aue zu identifizieren, die zur Ausprägung bestimmter Biotoptypen führen.<br> Im zweiten Teil der Arbeit wurde ein Modell für Biotoptypenpotenziale auf den geplanten Rück&ndash;deichungsflächen entwickelt. Das Modell bearbeitet die Datenbank der verwendeten GIS-Dateien, die auf Daten zum Bestand beruht und um solche der Prognose der Standortökologie (Hydrologie und Boden) im Rückdeichungsfalle aus dem BMBF-Projekt erweitert wurde. Weitere Voraussetzung für die Modellierung war die Erarbeitung von Leitbildern, in denen unterschiedliche Nutzungsszenarios für die Landschaft nach Deichrückverlegung hypothetisch festgelegt wurden. Insbesondere die Nutzungsintensität wurde variiert, von einer Variante intensiver land- und forstwirtschaftlicher Nutzung über sogenannte integrierte Entwicklungsziele aus dem BMBF-Projekt bis hin zu einer Variante der Naturschutznutzung. Zusätzlich wurde eine zukünftige Potentielle Natürliche Vegetation modelliert.<br> Eine Überprüfung des Modell fand für den Raum der rezenten Aue in der intensiven Nutzungsvariante statt, die der gegenwärtigen Nutzung am nächsten kommt. Werden Informationen des Bestandsbiotoptyps als Korrekturgröße in das Modell einbezogen, konnte für viele Biotoptypen eine Trefferquote von über 90 % erreicht werden. Bei flächenmäßig weniger bedeutenden Bio&ndash;toptypen lag dieser Wert aufgrund der schmaleren Datenbasis zwischen 20 und 40 %. Als Ergebnis liegt für unterschiedliche Deichvarianten und Leitbilder in den Beispielgebieten die Landschaftsentwicklung als Biotoppotenzial vor. Als eine vereinfachte Regionalisierung der punktuellen Vegetationsdaten wurde im Modell geprüft, inwieweit die modellierten Biotopflächen der Charakteristik der pflanzensoziologischen Aufnahmen aus der rezenten Aue entsprechen. In dem Falle wurde die Pflanzengesellschaft der jeweiligen ökologisch im Rahmen der Untersuchung einheitlichen Flächeneinheit zugeordnet. Anteilig lässt sich damit die Biotopprognosefläche pflanzensoziologisch konkretisieren. Die vorliegende Arbeit gehört zu den bisher wenigen Arbeiten, die sich mit den Folgen von Auenreaktivierung auf die Entwicklung der Landschaft auseinandersetzen. Sie zeigt eine Möglichkeit auf, Prognosemodelle für Biotoptypen und Vegetation anhand begrenzter Felduntersuchungen zu entwerfen. Derartige Modelle können zum Verständnis von Eingriffen in den Naturhaushalt, wie sie die Deichrückverlegungen darstellen, beitragen und eine Folgenabschätzung unterstützen. / Most of the floodplains in Central Europe are highly altered by man. In particular, recent inundation areas have been dramatically reduced. Before the Elbe-flood-disaster of the year 2002 there had already been considerations about combining flood-protection and restoration of floodplains. While research has focused on floodplains for a considerable time, knowledge on the reactivation of floodplains is still significantly lacking. Until now, only a few projects have been realized, and there has not been enough long-term moni&ndash;toring of the adaption of habitats to changing conditions. Computerized models of landscape development, as utilized in the presented work, can help to address these questions. The aim of the study was to show the potential development of the landscape on the scale of biotopes under different scenarios of floodplain expansion by application of a geographic information system (GIS). It was not intended to create a general floodplain-model. The model aimed at a specific applied case and should also be applicable for questions of landscape planning. Two areas near the villages of Sandau and Rogätz at the Middle Elbe River in the north of the German federal state of Saxony-Anhalt were selected.<br> The presented work is divided into two parts. The first describes the sampling and evaluation of data as a basis for modeling. For this, the biotopes were mapped in total in the two study areas. Additionally, vegetation data were collected from selected sites mainly in the grassland and forest-biotopes. Hydrological and soil condition data were available through the project "Rückgewinnung von Retentionsflächen und Altauenreaktivierung an der Mittleren Elbe in Sachsen-Anhalt" of the German Ministry of Education and Science (BMBF). This part of the study aimed to identify the ecological key factors in the recent floodplain that lead to the development of the different biotopes.<br> In the second part of the presented work a model for the potential biotopes on the expanded floodplain after setting back the dikes was developed. The model alters the GIS database and adds a potential biotope. First this database must be expanded to integrate the hydrological and soil data of the BMBF-project for the expanded floodplain. Different hypo&ndash;thetical land use scenarios were assumed and applied to the model. The three different variants of land use adapted from the BMBF-project were intensive land use, land use under conditions of nature-conservation an integration of both extremes. In the case of intensive land &ndash;use arable fields were modeled in areas which are flooded on average only every ten years or less. As a fourth scenario the potential natural vegetation was modeled.<br> An evaluation of the model was made for the recent floodplain under intensive land use conditions, which are close to the current land use. By correcting the models results with information of the current biotope composition, many biotopes could be predicted correctly with 90 % accuracy. For biotopes which are rare in the study area the prediction rate lay between 20 and 40 %. The result of the second part of the presented work was the modeling of the potential biotopes for the different land use scenarios and the different variants of setting back the dikes.<br> Integrated in the model was a module of a simplified regionalization of the vegetation data. It was tested whether the characteristics of the processed unit of the GIS-database fit the results of the vegetation sampling of the first part of the study. Where this was the case, the whole unit was characterized as a phytosociologic vegetation-unit. Thus, for part of the modeling area the biotope-potentials could be expanded with information on the actual vegetation.<br> The present work is one of the few studies so far dealing with the consequences for the landscape of reactivating floodplains which are separated from rivers by dikes. It shows the possibility to use models to predict changes in biotopes and vegetation based on limited field data. Such models can help to understand the altering of nature caused by such impacts and to estimate the possible consequences.

Der Bericht gibt durch eine Vielzahl von Auswertungskarten auf Basis der aktuellen Biotoptypen- und Landnutzungskartierung (BTLNK 2005) einen Überblick über die im Luftbild erkennbare Naturausstattung und Landnutzung in Sachsen. Daneben enthält er wesentliche Hinweise zu einem fachlich sinnvollen Einsatz der BTLNK 2005 und ist damit zusammen mit der Kartieranleitung eine wichtige Informationsquelle für alle Nutzer dieses Kartenwerkes. Die BTLNK 2005 ist eine flächendeckende, digitale Karte der im Luftbild erkennbaren Biotoptypen und Landnutzung. Sie wurde durch die Auswertung von Luftbildern (hochgenaue digitale Colorinfrarot-Orthophotos) aus dem Jahre 2005 erzeugt und wird durch das LfULG zur Verfügung gestellt.

The aim of the present diploma thesis was to prove the habitation of brook lamprey near Dolní Dvořiště. Biotopes with habitat preferences of brook lamprey were described. During the ichtological investigation of the catchment area of the Malše river in the years 2007 - 2008, brook lamprey was successfully located on sites in Dolní Dvořiště and near Všeměřický quarry. The sites had the same character as trout streams. Length -frequency distribution of the brook lamprey larvae was executed. The species assemblage of ichtofauna of the sites with brook lamprey habitation was described. In the years 2008-2009 other possible biotopes were mapped in connection to the sites in Malše and Tichá where brook lamprey had been located before.

Magister Scientiae (Biodiversity and Conservation Biology) - MSc (Biodiv and Cons Biol) / The study illustrates the current ecological integrity of the Diep River system, based on the recent river health assessment using the South African Scoring System version 5 (2000-2003) and the water quality data (1996-2002). Some of the major land-use impacts on the river system are highlighted.