Η παρούσα εργασία επισημαίνοντας την ηθική κρίση, την απαξίωση των ιστορικά και πολιτιστικά επικυρωμένων αξιών, με επίπτωση κυρίαρχα στον τομέα της εκπαίδευσης, φιλοδοξεί να παρουσιάσει προτάσεις - λύσεις, καταφεύγοντας σε μια κορυφαία προσωπικότητα του αρχαιοελληνικού κόσμου, τον Αριστοτέλη. Αναπτύσσει τις απόψεις του περί παιδείας, περί των ηθικών και διανοητικών αρετών και περί φιλίας, προσδίδοντας στο περιεχόμενό τους ευρύτατες διαστάσεις. Αν μεταφέρουμε στο εκπαιδευτικό σύστημα τις προτάσεις του περί παιδείας, θα διατυπώνουμε λόγο για μια αγωγή που δεν υποτάσσεται σε σκοπιμότητες. Αν ο διδάσκων ακολουθήσει τις ανωτέρω αρετές και τις αφομοιώσει ο διδασκόμενος, τότε και οι δυο θα έχουν ένα στέρεο πεδίο ικανοτήτων, για να βρίσκονται σ’ έναν συνεχή αναστοχασμό και αυτοστοχασμό. Η έννοια της φιλίας μπορεί να μεταμορφώσει θετικά το κοινωνικό - πολιτικό - οικονομικό και εκπαιδευτικό σύστημα. Στο τελευταίο κεφάλαιο της εργασίας παρουσιάζεται η καταγγελτική κριτική από σύγχρονους στοχαστές (Μαρκούζε, Λυοτάρ) για τις συνέπειες του παθογενούς συστήματος που επηρεάζει και τον τομέα της εκπαίδευσης. Υπάρχει ένα κρίσιμο ερώτημα αναφορικά με το αν η εκπαίδευση συγκροτεί ώριμα πολιτικά υποκείμενα, ή αν έρχεται να διαμορφώσει ανταγωνιστικά οικονομικά όντα. / The present work by highlighting the crisis of moral values, the depreciation of the historically and culturally validated values, with an impact mainly on Education, intends to present proposals - solutions, resorting to a leading personality of the Ancient-Greek world, Aristotle. It develops his views on Education, the moral and intellectual virtues and friendship, adding broad dimensions to their content. If we pass his proposals about education into the established system, we will be talking about education which is not subordinated to expediency. If the teacher followed the above virtues and the learner assimilated them, then they would both acquire a solid skill basis so that they would be in a continuous reflection and self-reflection. The notion of friendship could positively transform the socio-political, economic and educational system. The final chapter of the work presents the denunciatory criticism by modern scholars (Marcuse, Lyotar) about the consequences of the pathogenic system affecting the field of education. There is one critical question concerning whether education constitutes mature political subjects or if it comes to formulate competitive economic beings.

En Iran, la philosophie a deux histoires distinctes : l’une, dans laquelle les Iraniens jouèrent un rôle considérable, est liée à la connaissance de la pensée et plus généralement des sciences grecques, au début de la période islamique ; l’autre est liée à la rencontre des Iraniens avec l’Occident moderne et à ses conséquences culturelles, sociales et politiques. À ce moment-là, certains d’entre eux, fascinés par la puissance militaire, la discipline sociale et les innovations technologiques européennes, commencent à réfléchir sur la situation de l’Europe et à la comparer à la société iranienne. La traduction des ouvrages occidentaux suscite une réflexion sur cette comparaison. Dans cette histoire, alors que les philosophes traditionnels iraniens continuent à transmettre ce qu’ils ont reçu, certains auteurs et traducteurs se sont intéressés aux idées philosophiques modernes et parfois par la philosophie elle-même. Mais les uns et les autres n’en ont pas la même perception. À côté de rares penseurs qui évoquent la philosophie en tant que telle, on peut distinguer les deux autres groupes : l’un, enrichi intellectuellement dans un milieu traditionnel, perçoit et, plus important, développe la philosophie comme une donnée immuable conforme à la fois au régime despotique et au milieu religieux. L’autre la perçoit, sous l’influence de la pensée des Lumières, comme un engagement politique et social. Les auteurs des ouvrages critiques, qui forment ce groupe, présupposent que la philosophie est en réalité le fondement de la « civilisation » et du « progrès » en Europe. Ils attendent donc que la philosophie joue le même rôle culturel, social et politique en Iran, une attitude tout-à-fait nouvelle. L’idée de progrès de l’époque de Lumières devient en effet le « Progrès », et on la considère comme le but, non seulement de la connaissance philosophique, mais de toute connaissance et de toute production intellectuelle. / Historically, the Iranians have encountered Western philosophy in two distinct streams. One happened at the beginning of the Islamic period when the Iranians got to know the Greek thought and, more generally, the Greek sciences. This made them play a considerable role in the philosophical movement of the Islamic realm. The second stream happened after the Iranians encountered the modern West and its cultural, social and political consequences. At that point, some of them were fascinated by European military power, social discipline and technological innovations. Comparing their own society with all its problems to the new Western world and its developments, they tried to know what was making such a huge difference. At this time, while traditional Iranian philosophers were busy transmitting what they had been taught, some translators and authors got into new philosophical ideas, or even the entire modern philosophy. But their perceptions of philosophy were not identical. Besides those who addressed philosophy as it really is, two other groups can be distinguished: Those who had been raised in a traditional environment, understood and more importantly reflected philosophy as a sustainable and motionless truth, in correlation with despotic power and religious norms. The other group, influenced by the ideas of the Enlightenment, understood it as a political and social commitment. Authors of the critical works who were forming the second group, considered philosophy as the foundation of the modern civilization and development in Europe. Thus, they expected philosophy to have a similar effect on the Iranian society: a completely new attitude! For them, the idea of progress, which came through the influence of the Enlightenment and was followed by 19th century positivism, not only became “Progress” and the ultimate goal of philosophy, but also the goal of any intellectual activity.

No description available.