• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 6
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 8
  • 8
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
1

Sensibilidades topográficas em Álvaro Siza

Nóbrega, Lívia Morais 04 September 2012 (has links)
Submitted by Amanda Silva (amanda.osilva2@ufpe.br) on 2015-03-09T12:36:35Z No. of bitstreams: 2 LIVIANOBREGA_CD.pdf: 11363068 bytes, checksum: 9bafed7c7ab7c2c6df4574129d0fb474 (MD5) license_rdf: 1232 bytes, checksum: 66e71c371cc565284e70f40736c94386 (MD5) / Made available in DSpace on 2015-03-09T12:36:35Z (GMT). No. of bitstreams: 2 LIVIANOBREGA_CD.pdf: 11363068 bytes, checksum: 9bafed7c7ab7c2c6df4574129d0fb474 (MD5) license_rdf: 1232 bytes, checksum: 66e71c371cc565284e70f40736c94386 (MD5) Previous issue date: 2012-09-04 / CAPES; Propesq; FACEPE; AMD / Os ideais abstratos e universais que permearam a arquitetura nas primeiras décadas do século XX provocaram, na sua segunda metade, o surgimento de formulações teóricas e práticas que criticaram esses valores e buscaram restabelecer uma relação empírica entre arquitetura e lugar. Hoje em dia essas discussões parecem limitadas a uma época específica e foram em parte eclipsadas pela emergência dos discursos deconstrutivista, digital e tecnológico na arquitetura e emergência dos chamados starchitects que constroem seus edifícios de assinatura nos mais diversos lugares do globo. Contudo, acredita-se que isto não invalida as reflexões anteriores e que também não faz mais sentido acusar a arquitetura de ser universal, pois a atual complexidade dos espaços urbanos, as ferramentas digitais, a pré-fabricação e a rápida difusão de informações já estão incorporados no processo projetual. Neste sentido, interessado no fazer arquitetônico contemporâneo e nas interfaces entre as disciplinas da arquitetura, urbanismo e paisagismo, este trabalho busca elucidar processos de projetação recentes que levam em consideração as características do entorno de modo a apontar alternativas à idéia de edifício enquanto objeto isolado. Para tal, serão analisados alguns projetos do arquiteto português Álvaro Siza, identificados em consonância com este panorama. O trabalho inicia com uma revisão das principais discussões sobre arquitetura e lugar no século XX, agrupadas em quatro eixos (lugar, paisagem, contexto e região), destacando suas limitações, potencialidades e influências sobre a obra de Siza. Posteriormente, introduz discussões recentes que dão continuidade ao tema na arquitetura contemporânea, sobretudo as reflexões do crítico de arquitetura norte-americano David Leatherbarrow sobre o tema da topografia enquanto instância de relacionamento entre projeto e sítio, sintetizadas através de cinco temas: (1) a apreensão do sítio e a liberdade projetual; (2) a construção como cultivo; (3) a terraplenagem como partido; (4) sítio e materialidade; (5) fragmentação versus frontalidade. Por fim, através de três temas principais extraídos desta literatura (o projeto como elaboração, inserção ou colaboração com o sítio), classifica nove projetos selecionados de Álvaro Siza e analisa-os com base nos cinco temas elencados anteriormente, de modo a fornecer reflexões atuais sobre o relacionamento dos edifícios com o sítio na teoria e na prática da disciplina da arquitetura.
2

Álvaro Siza: Arqueologia, Metamorfose e Inflexão na composição da forma arquitetônica (1966 - 1998) / Álvaro Siza: Archeology, Metamorphosis and Inflection in the composition of the architectural form (1966-1998)

Penteado Neto, Raul Teixeira 08 March 2019 (has links)
Este trabalho propõe o estudo aprofundado de nove projetos do arquiteto Álvaro Siza (1933), a partir do trinômio arqueologia, metamorfose e inflexão. A partir de análise atenta à obra do arquiteto português, observam-se indícios da existência de processos contínuos de recuperação, transformação e atualização de soluções presentes em seu repertório de projetos pregressos, em novos contextos, processo que seria qualificado por Vittorio Gregotti (1972), com o termo arqueologia autônoma. A partir dessas considerações, surge o pressuposto sintetizado no título deste trabalho que sugere uma chave de leitura e entendimento da obra de Siza a partir da ideia de que três inflexões mais radicais de linguagem teriam sido tributárias e deflagradas por três projetos não-construídos precedentes, que poderiam ser considerados seus prenúncios. A pesquisa examina a validade desse pressuposto, a partir da análise de nove projetos, divididos em três grupos: três projetos construídos designados como pregressos que caracterizariam o predomínio de temas adotados em um momento anterior, três projetos não construídos considerados prenúncios que apontariam uma nova pesquisa de linguagem e três projetos considerados inflexões que concretizariam essa nova direção ensaiada. Para a análise dos projetos, foi seguida uma metodologia híbrida, organizada em etapas sucessivas e complementares, que cruzaram os dados obtidos em vasta revisão historiográfica, acompanhadas de visitas técnicas, redesenhos dos projetos selecionados e análises gráficas. Os produtos desta pesquisa procuram oferecer mais uma camada de conhecimento sobre o projeto de arquitetura na contemporaneidade e revelar que o estudo destes três prenúncios não-construídos possa contribuir para um maior entendimento de três processos de inflexão mais radicais que ocorreram na carreira do arquiteto Álvaro Siza. / This work proposes the deep study of nine projects by architect Álvaro Siza (1933), through the trinomial archeology, metamorphosis and inflection. From a careful analysis of the work of the Portuguese architect, there are indications of the existence of continuous processes of recovery, transformation and updating of past solutions in his repertoire of previous projects, in new contexts, as a process that would be qualified by Vittorio Gregotti (1972) , with the term autonomous archeology. Based on these considerations, the presupposition synthesized in the title of this work suggests a key to the reading and understanding of Sizas work from the idea that three more radical inflections of language would have been tributary and triggered by three previous unprecedented projects, which could be considered their foreshadowing. The research examines the validity of this assumption, based on the analysis of nine projects, divided into three groups: three projects designed as pre-projects that characterize the predominance of themes adopted at an earlier moment; would point out a new language research and three projects considered inflections that would concretize this new direction rehearsed. For the analysis of the projects, a hybrid methodology was followed, organized in successive and complementary stages, that crossed the data obtained in a vast historiographic revision, accompanied by technical visits, redesigns of the selected projects and graphic analyzes. The products of this research seek to offer a further layer of knowledge about architectural design in the contemporary world and to show that the study of these three unpredicted foreshadows can contribute to a better understanding of three more radical processes of inflection that occurred in the career the architect Álvaro Siza.
3

A construção do território. Abstração e natureza nas obras de Luis Barragán, Álvaro Siza e Tadao Ando / Construction of the territory. Abstraction and nature in the works of Luis Barrágan, Álvaro Siza and Tadao Ando

Juan Pablo Rosenberg 07 June 2016 (has links)
Este estudo propõe uma leitura sobre a poética arquitetônica nas obras de Luis Barragán, Alvaro Siza e Tadao Ando, a partir do elo que estabelecem no binômio construção-natureza.Tomando de suas produções projetos emblemáticos dessa relação, encontramos \"lugares arquitetônicos puros\" (HUET, 1979) que restituem o caráter ontológico da disciplina ao evocarem, nessa fronteira última da arquitetura, questões primordiais da existência humana. No diálogo que propõem entre localidade e síntese moderna, essas \"construções do lugar\" nos revelam, mais do que posturas críticas, inquietudes - ou obsessões - de seus criadores, as quais se concretizam na experiência fenomenológica das obras, por meio da \"desmaterialização\" da própria arquitetura.Barragán, em Los Clubes (1964-1968) - Cuadra San Cristóbal e a Fuente de los Amantes -, impõe agudos contrastes à paisagem para então dissolvê-los, numa \"realidade fantástica\" que consuma a improvável comunhão entre fé católica e desejo erótico; na Piscina de Leça da Palmeira Siza narra o retorno do Homem à Natureza, num \"discurso da técnica\" que desfaz, no caminho entre a cidade e a praia, o muro de concreto em areia e pedra; no Templo da Água, Tadao Ando estabelece um percurso do profano ao sagrado - da razão ocidental à espiritualidade oriental -, pela transmutação simbólica da forma geométrica, regida por vazios radicalmente disponíveis (Ma).Cada capítulo circunscreve individualmente um arquiteto e sua obra por meio de três aproximações sequenciais: inicia com as impressões da visita à obra; passa a pela genealogia da imaginação e formação da linguagem; e fecha o ciclo retornando ao projeto, analisado a partir dos desenhos e dos dados coletados ao longo da pesquisa. Pretendemos, assim, criar uma ponte entre o desígnio projetivo e a expressão obra, para identificar, nesse trajeto, os recursos poético-arquitetônicos utilizados. Na conclusão, são gerados cruzamentos horizontais entre as diferentes manifestações desses recursos nas obras - percurso, muro, água, luz etc. - como tentativa de contribuir para o léxico poético da disciplina. / This study proposes a reading of architectural poetics on the works of Luis Barragán, Alvaro Siza and Tadao Ando, departing from the link that each of them establish on the binomal construction-nature. Considering among their productions the emblematic projects of such a relationship, we can find pure architectonic places (HUET, 1979) that restore the ontological character of the discipline, evoking, through this last frontier of architecture, universal issues of the human existence. In the dialogue they propose between place and modern synthesis, those \"site constructions\" thus reveal rather than critic positions, but basic and primordial disquietudes - or obsessions - from their creators. Those disquietudes become concrete in the phenomenological experience of the place, in the very same \"dematerialization\" of architecture.Barragán, in Los Clubes (1964-1968) - Cuadra San Cristóbal and Fuente de los Amantes -, imposes sharp contrasts to the landscape to then dissolve them in a \"fantastic reality\" that consummates the unlikely match between catholic faith and erotic desire; in Leça da Palmeira Swimming Pool, Siza tells, by a \"technical speech\", the return of Man towards Nature, in a liturgic procedure that undoes, between the city and the beach, the concrete wall into sand and stone; on the Water Temple, Tadao Ando establishes a path from the profane towards the sacred - from the occidental reasoning to the oriental spirituality -, through the symbolic transmutation of the form along radically available spaces (Ma). Each chapter individually circumscribes one architect and his work through three sequential proxies: it begins with the impressions obtained in site visits; then goes through a genealogy of the imagination and the formation of the language; and closes the circle returning to the project, aproached through the drawings and data collected during the research. The goal then, is to create a bridge between the project intentions and the expression of the work, to identify, along this path, the poetic architectural resources that were used. In the conclusion, horizontal crossings are created between different expressions of those resources on the constructions - pathway, wall, water, light etc. - as a way to try to contribute to the poetic lexicon of the discipline.
4

A construção do território. Abstração e natureza nas obras de Luis Barragán, Álvaro Siza e Tadao Ando / Construction of the territory. Abstraction and nature in the works of Luis Barrágan, Álvaro Siza and Tadao Ando

Rosenberg, Juan Pablo 07 June 2016 (has links)
Este estudo propõe uma leitura sobre a poética arquitetônica nas obras de Luis Barragán, Alvaro Siza e Tadao Ando, a partir do elo que estabelecem no binômio construção-natureza.Tomando de suas produções projetos emblemáticos dessa relação, encontramos \"lugares arquitetônicos puros\" (HUET, 1979) que restituem o caráter ontológico da disciplina ao evocarem, nessa fronteira última da arquitetura, questões primordiais da existência humana. No diálogo que propõem entre localidade e síntese moderna, essas \"construções do lugar\" nos revelam, mais do que posturas críticas, inquietudes - ou obsessões - de seus criadores, as quais se concretizam na experiência fenomenológica das obras, por meio da \"desmaterialização\" da própria arquitetura.Barragán, em Los Clubes (1964-1968) - Cuadra San Cristóbal e a Fuente de los Amantes -, impõe agudos contrastes à paisagem para então dissolvê-los, numa \"realidade fantástica\" que consuma a improvável comunhão entre fé católica e desejo erótico; na Piscina de Leça da Palmeira Siza narra o retorno do Homem à Natureza, num \"discurso da técnica\" que desfaz, no caminho entre a cidade e a praia, o muro de concreto em areia e pedra; no Templo da Água, Tadao Ando estabelece um percurso do profano ao sagrado - da razão ocidental à espiritualidade oriental -, pela transmutação simbólica da forma geométrica, regida por vazios radicalmente disponíveis (Ma).Cada capítulo circunscreve individualmente um arquiteto e sua obra por meio de três aproximações sequenciais: inicia com as impressões da visita à obra; passa a pela genealogia da imaginação e formação da linguagem; e fecha o ciclo retornando ao projeto, analisado a partir dos desenhos e dos dados coletados ao longo da pesquisa. Pretendemos, assim, criar uma ponte entre o desígnio projetivo e a expressão obra, para identificar, nesse trajeto, os recursos poético-arquitetônicos utilizados. Na conclusão, são gerados cruzamentos horizontais entre as diferentes manifestações desses recursos nas obras - percurso, muro, água, luz etc. - como tentativa de contribuir para o léxico poético da disciplina. / This study proposes a reading of architectural poetics on the works of Luis Barragán, Alvaro Siza and Tadao Ando, departing from the link that each of them establish on the binomal construction-nature. Considering among their productions the emblematic projects of such a relationship, we can find pure architectonic places (HUET, 1979) that restore the ontological character of the discipline, evoking, through this last frontier of architecture, universal issues of the human existence. In the dialogue they propose between place and modern synthesis, those \"site constructions\" thus reveal rather than critic positions, but basic and primordial disquietudes - or obsessions - from their creators. Those disquietudes become concrete in the phenomenological experience of the place, in the very same \"dematerialization\" of architecture.Barragán, in Los Clubes (1964-1968) - Cuadra San Cristóbal and Fuente de los Amantes -, imposes sharp contrasts to the landscape to then dissolve them in a \"fantastic reality\" that consummates the unlikely match between catholic faith and erotic desire; in Leça da Palmeira Swimming Pool, Siza tells, by a \"technical speech\", the return of Man towards Nature, in a liturgic procedure that undoes, between the city and the beach, the concrete wall into sand and stone; on the Water Temple, Tadao Ando establishes a path from the profane towards the sacred - from the occidental reasoning to the oriental spirituality -, through the symbolic transmutation of the form along radically available spaces (Ma). Each chapter individually circumscribes one architect and his work through three sequential proxies: it begins with the impressions obtained in site visits; then goes through a genealogy of the imagination and the formation of the language; and closes the circle returning to the project, aproached through the drawings and data collected during the research. The goal then, is to create a bridge between the project intentions and the expression of the work, to identify, along this path, the poetic architectural resources that were used. In the conclusion, horizontal crossings are created between different expressions of those resources on the constructions - pathway, wall, water, light etc. - as a way to try to contribute to the poetic lexicon of the discipline.
5

Personalização como estratégia discursiva do jornalismo : o caso da Fundação Iberê Camargo

Silva, Luciano Alfonso da January 2010 (has links)
Este trabalho investiga o uso da personalização como estratégia discursiva do jornalismo cultural, tomando, como objeto, textos jornalísticos sobre a Fundação Iberê Camargo publicados na mídia impressa nacional e internacional. Partimos do pressuposto de que o jornalismo é um importante lugar de produção de sentidos sobre valores contemporâneos, incluindo parte significativa do conhecimento construído sobre cultura e arte. O recorte temporal de coleta do material empírico abrange os sete primeiros meses de 2008, que inclui o período anterior e posterior à inauguração da nova sede da Fundação. Identificamos a forte presença da personalização como estratégia discursiva, examinando, por meio da Análise de Discurso, como sentidos sobre a arte contemporânea e sobre o museu contemporâneo são construídos a partir da referência a Álvaro Siza, o arquiteto responsável pelo prédio da Fundação. O corpus consolidado é constituído de 11 textos, nos quais são analisadas 116 seqüências discursivas pertinentes à problemática central. Concluímos que a personalização constrói quatro sentidos predominantes sobre arte (“o artista”, “o estrangeiro”, “o profissional” e “o humano”) e dois sentidos predominantes sobre museu (“o museu como obra de arte” e “o museu orgânico”). / This research investigates the employment of personification as a discursive strategy of cultural journalism, taking as object the texts about the Iberê Camargo Foundation published in national and international press. It departs from the perspective that journalism is an important place for the production of meaning around contemporary values, including a significant part of knowledge built on art and culture. The timely approach of collecting data on empirical material encompasses the seven initial months of 2008, which includes the period prior and subsequent to the inauguration to the new building of the Foundation. We identified a strong presence of a personalized discursive strategy, through Discourse Analysis, how meaning around contemporary art and on the contemporary museum is constructed departing from the image of Álvaro Siza, the architect which designed the Foundation building. The consolidated corpus is comprised by 11 texts, in which it is analyzed 116 discursive sequences pertaining to the central issues of the argument. The conclusion is that personalizing creates four predominant stances of meaning on art (“the artist,” “the foreigner”, “the professional” and “the human being”) and two stances of meaning predominantly on the museum (“the museum as an art work” and “the organic museum”).
6

Personalização como estratégia discursiva do jornalismo : o caso da Fundação Iberê Camargo

Silva, Luciano Alfonso da January 2010 (has links)
Este trabalho investiga o uso da personalização como estratégia discursiva do jornalismo cultural, tomando, como objeto, textos jornalísticos sobre a Fundação Iberê Camargo publicados na mídia impressa nacional e internacional. Partimos do pressuposto de que o jornalismo é um importante lugar de produção de sentidos sobre valores contemporâneos, incluindo parte significativa do conhecimento construído sobre cultura e arte. O recorte temporal de coleta do material empírico abrange os sete primeiros meses de 2008, que inclui o período anterior e posterior à inauguração da nova sede da Fundação. Identificamos a forte presença da personalização como estratégia discursiva, examinando, por meio da Análise de Discurso, como sentidos sobre a arte contemporânea e sobre o museu contemporâneo são construídos a partir da referência a Álvaro Siza, o arquiteto responsável pelo prédio da Fundação. O corpus consolidado é constituído de 11 textos, nos quais são analisadas 116 seqüências discursivas pertinentes à problemática central. Concluímos que a personalização constrói quatro sentidos predominantes sobre arte (“o artista”, “o estrangeiro”, “o profissional” e “o humano”) e dois sentidos predominantes sobre museu (“o museu como obra de arte” e “o museu orgânico”). / This research investigates the employment of personification as a discursive strategy of cultural journalism, taking as object the texts about the Iberê Camargo Foundation published in national and international press. It departs from the perspective that journalism is an important place for the production of meaning around contemporary values, including a significant part of knowledge built on art and culture. The timely approach of collecting data on empirical material encompasses the seven initial months of 2008, which includes the period prior and subsequent to the inauguration to the new building of the Foundation. We identified a strong presence of a personalized discursive strategy, through Discourse Analysis, how meaning around contemporary art and on the contemporary museum is constructed departing from the image of Álvaro Siza, the architect which designed the Foundation building. The consolidated corpus is comprised by 11 texts, in which it is analyzed 116 discursive sequences pertaining to the central issues of the argument. The conclusion is that personalizing creates four predominant stances of meaning on art (“the artist,” “the foreigner”, “the professional” and “the human being”) and two stances of meaning predominantly on the museum (“the museum as an art work” and “the organic museum”).
7

Personalização como estratégia discursiva do jornalismo : o caso da Fundação Iberê Camargo

Silva, Luciano Alfonso da January 2010 (has links)
Este trabalho investiga o uso da personalização como estratégia discursiva do jornalismo cultural, tomando, como objeto, textos jornalísticos sobre a Fundação Iberê Camargo publicados na mídia impressa nacional e internacional. Partimos do pressuposto de que o jornalismo é um importante lugar de produção de sentidos sobre valores contemporâneos, incluindo parte significativa do conhecimento construído sobre cultura e arte. O recorte temporal de coleta do material empírico abrange os sete primeiros meses de 2008, que inclui o período anterior e posterior à inauguração da nova sede da Fundação. Identificamos a forte presença da personalização como estratégia discursiva, examinando, por meio da Análise de Discurso, como sentidos sobre a arte contemporânea e sobre o museu contemporâneo são construídos a partir da referência a Álvaro Siza, o arquiteto responsável pelo prédio da Fundação. O corpus consolidado é constituído de 11 textos, nos quais são analisadas 116 seqüências discursivas pertinentes à problemática central. Concluímos que a personalização constrói quatro sentidos predominantes sobre arte (“o artista”, “o estrangeiro”, “o profissional” e “o humano”) e dois sentidos predominantes sobre museu (“o museu como obra de arte” e “o museu orgânico”). / This research investigates the employment of personification as a discursive strategy of cultural journalism, taking as object the texts about the Iberê Camargo Foundation published in national and international press. It departs from the perspective that journalism is an important place for the production of meaning around contemporary values, including a significant part of knowledge built on art and culture. The timely approach of collecting data on empirical material encompasses the seven initial months of 2008, which includes the period prior and subsequent to the inauguration to the new building of the Foundation. We identified a strong presence of a personalized discursive strategy, through Discourse Analysis, how meaning around contemporary art and on the contemporary museum is constructed departing from the image of Álvaro Siza, the architect which designed the Foundation building. The consolidated corpus is comprised by 11 texts, in which it is analyzed 116 discursive sequences pertaining to the central issues of the argument. The conclusion is that personalizing creates four predominant stances of meaning on art (“the artist,” “the foreigner”, “the professional” and “the human being”) and two stances of meaning predominantly on the museum (“the museum as an art work” and “the organic museum”).
8

La luz como material constructivo del espacio-tiempo en la obra de Siza. La Iglesia de Sta. María en Marco de Canaveçes

García García, Raúl 22 October 2021 (has links)
[ES] La presente tesis aspira a convertirse en una contribución en la reflexión teórica y proyectual sobre el carácter material de la luz natural, así como desgranar su influencia en la configuración del espacio que la convierte en una de las razones de ser principales de la Arquitectura. Por su dilatada y reconocida trayectoria, y por el papel que la luz representa en sus obras, la figura de Álvaro Siza es un claro ejemplo de esta importancia de la luz en la arquitectura de nuestro tiempo, y es por ello que se articula la investigación a través del estudio de su obra. Además, su ubicación cronológica sitúa a Siza como un interesante hilo conductor entre las fuentes del Movimiento Moderno de las que se nutre y la arquitectura del presente y futuro próximo para los que es una referencia ineludible. La investigación se centra en la iglesia de Santa Maria en Marco de Canaveçes como consecuencia de diversos factores: - En primer lugar, la importancia del templo como tipología arquitectónica destacada en los distintos períodos y estilos, reforzado con la especial significación que la luz natural adopta en los edificios de carácter religioso, fruto de su asociación con lo divino y lo trascendente. - En el caso de la Iglesia católica, además, estos espacios sufren una profunda transformación en la segunda mitad del siglo XX propugnada con el Concilio Vaticano II, siendo el proyecto de Siza también un ejemplo en el que coexisten rasgos de la tradición eclesiástica con otros propios de esta Iglesia renovada. - Por último, y quizás más importante, este encargo se sitúa cronológicamente en la etapa más madura del arquitecto. Tras sus primeros proyectos desarrollados en un Portugal bastante hermético, son muchas las voces que coinciden en situar a finales de los 80 el momento en que Siza alcanza tanto la proyección internacional como la madurez proyectual, hechos que convergen con la concesión del Premio Pritzker recibido en 1992. Se pretende por tanto estudiar la relación de Álvaro Siza con la luz natural, especialmente a través del análisis de la iglesia de Santa Maria en Marco de Canaveçes. Para ello, se analiza el perfil del arquitecto con carácter general a través de sus circunstancias personales y las principales influencias que han dibujado en buena parte su figura profesional. Además, se examina la naturaleza de la luz y la manera en que ésta cobra forma dentro del proceso creativo del arquitecto, desde el dibujo hasta las maquetas para terminar materializándose mediante el empleo de distintos mecanismos de control que proporcionan a la luz el carácter configurador pretendido para cada espacio. Este bagaje acumulado de conocimientos y experiencias asociadas a la luz natural cobran forma en la iglesia de Santa Maria en Marco de Canaveçes, proyecto que la investigación recorre desde tres prismas o perspectivas diferentes. Cómo es (objetivo), cómo lo percibimos (subjetivo) y cómo se interpreta (metafísico) son tres realidades indisociables que se entrelazan con el fin de proporcionarnos una visión global y una experiencia plena de la luz natural y del espacio arquitectónico al que configura. Este análisis permite así determinar el carácter material de la luz y su potencial configurador en el espacio arquitectónico de la iglesia, si bien dicha metodología es válida para ser aplicada a cualquier edificio de cualquier periodo y estilo con tal propósito. / [CA] La present tesi aspira a convertir-se en una contribució a la reflexió teòrica i projectual sobre el caràcter material de la llum natural, així com desgranar la seva influència en la configuració de l'espai que la converteix en una de les raons de ser principals de l'Arquitectura. Per la seua dilatada i reconeguda trajectòria, i pel paper que la llum representa en les seues obres, la figura d'Álvaro Siza és un clar exemple d'aquesta importància de la llum en l'arquitectura del nostre temps, i és per això que s'articula la investigació a través de l'estudi de la seua obra. A més, la seua ubicació cronològica situa a Siza com un interessant fil conductor entre les fonts del Moviment Modern de les quals es nodreix i l'arquitectura del present i futur proper per als que és una referència ineludible. La investigació se centra a l'església de Santa Maria a Marco de Canaveçes com a conseqüència de diversos factors: - En primer lloc, la importància del temple com a tipologia arquitectònica destacada en els diferents períodes i estils, reforçat amb l'especial significació que la llum natural adopta en els edificis de caràcter religiós, fruit de la seua associació amb allò diví i transcendent. - En el cas de l'Església catòlica, a més, aquests espais pateixen una profunda transformació en la segona meitat de segle XX propugnada amb el Concili Vaticà II, sent el projecte de Siza també un exemple en què coexisteixen trets de la tradició eclesiàstica amb altres propis d'aquesta Església renovada. - Finalment, i potser més important, aquest encàrrec se situa cronològicament en l'etapa més madura de l'arquitecte. Després dels seus primers projectes desenvolupats en un Portugal bastant hermètic, són moltes les veus que coincideixen a situar a finals dels 80 el moment en què Siza aconseguix tant la projecció internacional com la maduresa projectual, fets que convergeixen amb la concessió del Premi Pritzker rebut en 1992. Es pretén per tant estudiar la relació d'Álvaro Siza amb la llum natural, especialment a través de l'anàlisi de l'església de Santa Maria a Marco de Canaveçes. Per a això, s'analitza el perfil de l'arquitecte amb caràcter general a través de les seues circumstàncies personals i les principals influències que han dibuixat en bona part la seua figura professional. A més, s'examina la naturalesa de la llum i la manera en què aquesta pren forma dins el procés creatiu de l'arquitecte, des del dibuix fins a les maquetes per acabar materialitzant-se mitjançant l'ús de diferents mecanismes de control que proporcionen a la llum el caràcter configurador pretès per a cada espai. Aquest bagatge acumulat de coneixements i experiències associades a la llum natural cobren forma a l'església de Santa Maria a Marco de Canaveçes, projecte que la investigació recorre des de tres prismes o perspectives diferents. Com és (objectiu), cóm ho percibim (subjectiu) i cóm ho interpretem (metafísic) són tres realitats indissociables que s'entrellacen per tal de proporcionar-nos una visió global i una experiència plena de la llum natural i de l'espai arquitectònic a què configura. Aquesta anàlisi permet així determinar el caràcter material de la llum i el seu potencial configurador en l'espai arquitectònic de l'església, tot i que aquesta metodologia és vàlida per a ser aplicada a qualsevol edifici de qualsevol període i estil amb aquest propòsit. / [EN] This thesis aspires to become a contribution to the theoretical and design reflection on the material character of natural light, as well as to reveal its influence on the space shaping that makes it one of the main raisons d'être of Architecture. As a consequence of his extensive and recognised career path and the role that light plays in his works, Alvaro Siza is a clear example of the importance of light in contemporary architecture, and that is why the present research is undertaken through the study of his work. Furthermore, his chronological position locates Siza as an interesting unifying thread between the sources of the Modern Movement from which he feeds and the present and near-future architecture to which he constitutes an inescapable reference. The research focuses on the church of Santa Maria in Marco de Canaveçes as a result of several factors: - Firstly, the temple's importance as a prominent architectural typology in different periods and styles and the special meaning that natural light adopts in religious buildings, the result of its association with the divine and the transcendent. - In addition, Catholic Churches underwent a particular major transformation in the second half of the 20th century, brought about by the Second Vatican Council, Siza's project also serving as an example in which features of the ecclesiastical tradition coexist with others inherent to this renewed Church. - Finally, and perhaps most importantly, this assignment is chronologically located in the architect's most mature stage. Following his first projects developed in a rather hermetic Portugal, many agree that the late 1980s marked the moment when Siza reached both international recognition and design maturity, facts that converged with the awarding of the Pritzker Prize in 1992. The aim is therefore to study Álvaro Siza's relationship with natural light, especially through the analysis of the church of Santa Maria in Marco de Canaveçes. For this purpose, the architect's profile is generally analysed through his personal circumstances and the main influences that have largely shaped his career path. This thesis also examines the nature of light and the way in which it is shaped within the architect's creative process, from the drawing to the mock-ups to finally materialise through the use of different control mechanisms that provide to the light the shaping character intended for each space. These accumulated knowledge and experience associated to natural light are embodied in the church of Santa Maria in Marco de Canaveçes, a project that the research covers from three different prisms or perspectives. How is it, how we perceive it and how we interpret it are three inseparable realities that intertwine in order to provide us a global vision and a full experience of natural light and the architectural space it shapes. Thus, this analysis permits to determine the material character of light and its shaping power in the architectural space of the church, although the mentioned methodology is also applicable to any building of any period and style for such a purpose. / García García, R. (2021). La luz como material constructivo del espacio-tiempo en la obra de Siza. La Iglesia de Sta. María en Marco de Canaveçes [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/175344 / TESIS / Premios Extraordinarios de tesis doctorales

Page generated in 0.0356 seconds