Αντικείμενο αυτής της μελέτης είναι οι Τραχίνιες του Σοφοκλή και ο τρόπος με τον οποίο ο τραγικός ποιητής επενέργησε τόσο σ΄ επίπεδο μύθου όσο και σ΄ επίπεδο γλωσσικού ύφους επάνω στο υλικό μυθολογικό και λογοτεχνικό, που παρέλαβε και γνώριζε πολύ καλά, προκειμένου να οργανώσει τον ολότελα δικό του ποιητικό λόγο και να πλάσει τον ολότελα δικό του τραγικό κόσμο. Πιο συγκεκριμένα, στο πρώτο κεφάλαιο επιχειρείται μία διακειμενική προσέγγιση του τέλους που επέλεξε για τον Ηρακλή ο Σοφοκλής στις Τραχίνιες του σε σχέση με τον θάνατο και την αποθέωση του μεγάλου ήρωα, όπως παρουσιάζονται στα Ομηρικά Έπη και στον Γυναικῶν Κατάλογο του Ησιόδου. Ο Σοφοκλής ξεπερνά τους προκατόχους του επικούς ποιητές και καινοτομεί καθώς ο θάνατος και η αποθέωση του Ηρακλή δεν είναι μία κατάσταση συντελεσμένη, όπως στον Όμηρο και τον Ησίοδο, αλλά μία ενέργεια σε εξέλιξη: παρακολουθούμε επί σκηνής έναν νέο θεό εν τη γενέσει του. Βλέπουμε τον μεγάλο εκπολιτιστή ήρωα περνώντας μέσα από τον έσχατο πόνο ένα ακριβώς βήμα πριν γίνει ένας νέος θεός δίπλα στους παραδοσιακούς θεούς του Ολύμπου. Τι συμβαίνει όμως στις Τραχίνιες με την ανθρώπινη πλευρά του μεγάλου Ηρακλή; Το δεύτερο κεφάλαιο αυτής της εργασίας επικεντρώνεται στο νόστο του ανθρώπου – Ηρακλή. Ο Σοφοκλής χτίζει αυτόν το νόστο επάνω σε δύο άλλους διάσημους νόστους προκατόχων του ποιητών, τον ομηρικό νόστο του Οδυσσέα και τον αισχύλειο νόστο του Αγαμέμνονα. Ο σοφόκλειος Ηρακλής επιστρέφει ως πολύπαθος Οδυσσέας για να μεταμορφωθεί και να εξοντωθεί λίγο αργότερα ως αισχύλειος Αγαμέμνονας. Όταν στις Τραχίνιες ο νόστος του Ηρακλή ολοκληρωθεί, ο μεγάλος Πανελλήνιος ήρωας δεν θα είναι πια ούτε Οδυσσέας ούτε Αγαμέμνων αλλά ένας νέος ήρωας, ένας ήρωας τραγικός. Λίγο πριν ο Ηρακλής χαθεί μέσα στις φλόγες και γίνει ένας νέος θεός, είναι υποχρεωμένος να φέρει εις πέρας έναν τελευταίο άθλο: είναι υποχρεωμένος να πραγματοποιήσει μία δύσκολη και απαραίτητη μετάβαση από έναν αρχαϊκό ηρωισμό λαγνείας, φυσικής δύναμης και αιματοχυσίας, τον ηρωισμό του παλιού επικού κόσμου, σ’ έναν ηρωισμό πραγματικά τραγικό. Ο Ηρακλής των Τραχινίων αποδεικνύεται ένας νέος τύπος ανθρώπου - ήρωα ο οποίος νικά τον πιο άγριο εχθρό, τα τέρατα που κρύβονται μέσα στην ίδια την ανθρώπινη φύση του. Αυτός είναι ο ηρωισμός ο οποίος ίσως βρει μία τιμημένη θέση μέσα στην πόλη. / The subject of this work is Sophocles’ Trachiniae and how the tragic poet elaborated his mythological and literary sources as far as the plot and the language of his play are concerned, in order to create his own poetic language and his own tragic world. To be more exact, the aim of the first chapter is an intertextual approach of the ending that Sophocles chose for Heracles in his Trachiniae in relation to the death and apotheosis of the great hero, as they are presented in Homer’s epics and Hesiod’s Women’s Catalogue. Sophocles surpassed his preceding epic poets and managed to innovate because Heracles’ death and apotheosis are not a complete state, as in Homer and Hesiod, but an action in progress: in Trachiniae we watch a new god being born on stage. We watch the great civilizing hero suffering the greatest pain of all and at the same time being about to take his place among the old gods of Olympus. But what happens with Heracles’ human side in Trachiniae? The second chapter focus on Heracles’ return home, the great hero’s nostos. Sophocles organizes this nostos based on two other famous heroes coming back home and the description of their journey by two older poets: the Homeric Odysseus and the Aeschylean Agamemnon. Sophoclean Hercules is coming back as a storm – tossed Odysseus in order to be transformed and later murdered as an Aeschylean Agamemnon. When Heracles’ nostos is completed in the Trachiniae, the great Panhellenic hero will not be Odysseus or Agamemnon but a new hero, a tragic hero. Before Heracles disappears into the flames and becomes a new god, he must carry out one last labour: he must enact a painful transition from an archaic heroism of lust, physical strength and bloodshed, the heroism of the old epic world, to a heroism that is truly tragic. In the Trachiniae Heracles is proved to be a new kind of man – hero who beats the worst enemy, the monsters which hide into the human nature itself. This is a heroism which might find a place of honor within the polis.

- / -

Η έρευνα στην παρούσα εργασία εστιάζει στην εξόρυξη γνώμης/ συναισθήματος. Στόχος είναι η θεωρητική μελέτη των γλωσσολογικών τεχνικών και πόρων που χρησιμοποιούνται στη διαδικασία της εξόρυξη γνώμης/ συναισθήματος και η υλοποίηση μέρους ενός συστήματος για την δημιουργία ενός τέτοιου γλωσσολογικού πόρου. Η εφαρμογή που αναπτύχθηκε στα πλαίσια της εργασίας επιτρέπει στους χρήστες να «ψηφίζουν» για την πολικότητα επιθέτων (αν το επίθετο έχει θετική, αρνητική ή ουδέτερη έννοια) της ελληνικής γλώσσας σε μια 5-βάθμια κλίμακα (από -2 έως 2). / This essay focuses on opinion/sentiment mining. It aims in a theoretical study of computational linguistic means and techniques that are used in the process of opinion/sentiment mining and in the development of a part of a system to implement such a linguistic mean. The application developed in the frame of this essay allows users to vote in a 5-scale (from -2 to 2) the polarity (positive, negative, neutral) of Greek adjectives.

- / -

Σκοπός της παρούσης διπλωματικής εργασίας είναι η μελέτη της αποδοτικότητας του κεφαλαίου -ως του κατ’ εξοχήν δείκτη που συνδυάζει το περιθώριο (ποσοστό) κέρδους με το επίπεδο της κεφαλαιακής συσσώρευσης- κατά το χρονικό διάστημα των πενήντα χρόνων από το 1960 μέχρι το 2009, και πώς συσχετίζεται η πορεία της αποδοτικότητας (επηρεάζει και διαμορφώνει) με την συσσώρευση κεφαλαίου. Ο δείκτης αφορά το σύνολο της ελληνικής οικονομίας, συμπεριλαμβάνει, δηλαδή, εκτός από τον ιδιωτικό-επιχειρηματικό παραγωγικό τομέα της ελληνικής οικονομίας, το κράτος και το χρηματιστηριακό τομέα. Μεθοδολογικά, το θέμα προσεγγίστηκε με την ιστορική περιγραφή των τάσεων, χωρίς να περιορίζεται όμως μόνο σε αυτή. Επικεντρώνεται, κυρίως, στη διερεύνηση των βασικών δεικτών που αποτυπώνουν την κατάσταση της οικονομίας κατά το παραπάνω διάστημα. Η παρουσίαση είναι περιγραφική και η προσπάθεια ερμηνείας των εξελίξεων που έλαβαν χώρα είναι περιορισμένη, δεδομένου ότι μπορούν να υποστηριχτούν πολλές και διαφορετικές απόψεις για το ίδιο θέμα. Φυσικά, όπου κρίνεται σκόπιμο, δεν αποφεύγουμε να σχολιάσουμε τις διάφορες εξελίξεις. Για την επίτευξη του παραπάνω στόχου ξεκινήσαμε την επεξεργασία από εκείνη των βασικών οικονομικών μεγεθών, όπως είναι το προϊόν, η μεταβολή του προϊόντος, και τις επενδύσεις. Συνδυάζοντας στη συνέχεια τα παραπάνω βασικά μεγέθη, επελέγησαν από την βιβλιογραφία, μέσα από το πλήθος των δεικτών των δυνάμενων να χρησιμοποιηθούν, και κάποιοι επιπλέον που αποσκοπούν στην εμβάθυνση της μελέτης -σχετικά με την αποδοτικότητα και τη συσσώρευση του κεφαλαίου. Για την πραγματοποίηση της εργασίας αυτής χρειάστηκε να συλλεχθούν εκείνα τα στατιστικά στοιχεία που βοηθούν στη διατύπωση των συγκεκριμένων μεγεθών τα οποία, με βάση την σχετική βιβλιογραφία, επελέγησαν. Για να μπορέσουμε να μελετήσουμε την μακροχρόνια πορεία και σχέση που υπάρχει μεταξύ των διαφόρων μεγεθών, καταφύγαμε στην Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛ.ΣΤΑΤ.) , στις ετήσιες εκθέσεις της ΙΝΕ/ΓΣΕΕ και στη βάση της AMECO , από όπου αντλήσαμε τα στατιστικά στοιχεία για εμπειρικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας. Η δομή της εργασίας έχει ως εξής: Στο πρώτο κεφάλαιο αναφέρεται σφαιρικά το θεωρητικό υπόβαθρο της μελέτης, δηλαδή γίνεται μια σύντομη ανάλυση της Μαρξικής θεωρίας των κρίσεων, που συνδέεται με την οργανική σύνθεση του κεφαλαίου και την υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου. Εδώ, φαίνεται πώς προκύπτει ο δείκτης απόδοσης του κεφαλαίου, που αποτελεί και τον κεντρικό δείκτη της ανάλυσής μας. Στο δεύτερο κεφάλαιο επιχειρείται μια ιστορική αναδρομή, αναφέρονται δηλαδή οι κοινωνικές και οικονομικές προϋποθέσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα κατά τη μεταπολεμική περίοδο, και τα χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας κατά τις δύο πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Στο τρίτο κεφάλαιο παρουσιάζονται οι δείκτες κεφαλαιακής συσσώρευσης και οικονομικής μεγέθυνσης, στους οποίους βασίζεται η μελέτη του ελληνικού καπιταλισμού κατά την τελευταία πεντηκονταετία. Το τέταρτο κεφάλαιο της παρούσης μελέτης αναφέρει τη μεθοδολογία που ακολουθήθηκε για την έρευνα, τις υποθέσεις που έγιναν και τους περιορισμούς της. Στο πέμπτο, μετά τη διαχρονική εξέλιξη των δεικτών, θα επιχειρήσουμε αφενός την περιοδολόγηση της διαδικασίας κεφαλαιακής συσσώρευσης και οικονομικής μεγέθυνσης της ελληνικής οικονομίας και αφετέρου τον εντοπισμό των παραγόντων που καθόρισαν τις τάσεις εξέλιξής της. Το συγκεκριμένο κεφάλαιο είναι αποτέλεσμα τόσο της στατιστικής επεξεργασίας των αντίστοιχων οικονομικών δεδομένων όσο και της συσχέτισης αυτών, με τελικό στόχο την ανάλυση της εικόνας της συσσώρευσης του κεφαλαίου της ελληνικής οικονομίας. Στο έκτο, παρουσιάζεται η διαχρονική μελέτη του κεντρικού δείκτη της ανάλυσής μας, r και πραγματοποιείται περαιτέρω διερεύνησή του σε συνδυασμό με την ανάλυση των άλλων δεικτών που τον επηρεάζουν. Γίνεται μια προσπάθεια σύνθεσης και συμπύκνωσης όλης της ανάλυσης στο δείκτη απόδοσης κεφαλαίου. Μελετώνται δηλαδή οι επιμέρους μεταβλητές που καθορίζουν το δείκτη. Αυτό βοηθά να γίνει η ανάλυση συστηματική – αξιοποιώντας καλύτερα τα επιμέρους στοιχεία της. Στο τελευταίο κεφάλαιο που περιλαμβάνει τα γενικά συμπεράσματα, διερευνώνται και σχολιάζονται τα αποτελέσματα που προέκυψαν από την παραπάνω επεξεργασία σχετικά με την εικόνα της ελληνικής οικονομίας. Γίνεται ένας γενικότερος σχολιασμός για τον καπιταλισμό σήμερα σε συνδυασμό με το θεωρητικό υπόβαθρο που αναλύθηκε στο πρώτο κεφάλαιο και τίθενται προβληματισμοί αναφορικά με τις πολιτικές που θα εφαρμοστούν παγκοσμίως, παίρνοντας έτσι θέση στον πλούσιο διάλογο που υπάρχει. Επιπλέον, προτείνονται κάποια θέματα για περαιτέρω διερεύνηση, όπως προέκυψαν από την έρευνα. / The aim of the present thesis is the study of net fixed capital return - as the indicator that combines the profit margin (percentage) with the level of the accumulation of capital – during the period of fifty years from 1960 to 2009, and how the course of net fixed capital return (it influences and shapes) is connected with the accumulation of capital. The indicator concerns the total Greek economy; includes, that is to say, apart from the private-enterprising productive sector of Greek economy, the state and the Stock Exchange sector. Methodologically, the issue was approached with the historical description of trends, without being limited however only in this. It focuses, mainly, on the exploration of key indicators that reflect the state of the economy during the above period. The presentation is descriptive and the effort of the interpretation of the development that took place is limited, since a lot of and different opinions for the same subject can be supported. Certainly, where it is judged advisable, we do not avoid commenting the various developments. To achieve the above goal, we began the analysis from that of the basic economic indicators, such as the product, the change of product, and the investments. Combining then these key indicators, through the crowd of indicators that can be used, someones in additon were selected from the literature that aim in the deepening of study - with regard to the efficiency and the accumulation of capital. To carry out this work, those statistical data that helped in the formulation of particular indicators were collected. In order to study the long-lasting course and the relation among various indicators, we resorted in Hellenic Statistical Authority (EL.STAT.) , in the annual reports of National Workers' Union of Greece and in the base of AMECO , from where we drew the statistical elements for empiric indicators of Greek economy. The structure of the study is as follows: The first chapter deals comprehensively the theoretical background of the study, which is a brief analysis of the Marxian theory of crisis associated with the organic composition of capital and the over-accumulation of capital. Here, it appears how the indicator of net fixed capital return, which constitutes the central indicator of our analysis, results. In the second chapter a historical retrospection is attempted, that is to say the social and economic conditions of capitalistic growth in Greece at the postwar period and the characteristics of Greek economy at the two first postwar decades are reported. In the third chapter the indicators of the accumulation of capital and economic growth are presented, on which the study of Greek capitalism at the last fifty-year period is based. The fourth chapter of present study reports the methodology that was followed for the research, the assumptions and its restrictions. In the fifth, after the diachronic course of indicators, we attempted both the periodisation of the process of the accumulation of capital and economic growth of Greek economy and the localisation of factors that determined the development trends. This particular chapter is the result of the statistical analysis of the corresponding economic data and of the correlation of these, with a view to analysing the course of the accumulation of capital of Greek economy. In the sixth, the diachronic study of central indicator of our analysis, r is presented and its further investigation is realised in combination with the analysis of the other indicators that affect it. An attempt of composition and condensation of the whole analysis in the indicator of net fixed capital return is made. That is to say, the individual variables that determine the indicator are studied. That helps to make a systematic analysis through better use of the individual elements. In the last chapter that includes the general conclusions, the results of the above processing on the image of the Greek economy are investigated and discussed. A more general commentary on capitalism today is made in conjunction with the theoretical background explained in the first chapter and we put concerns regarding the policies to be implemented globally, thereby taking place in the rich dialogue that exists. In addition, there are some issues for further investigation, which emerged from the investigation.

Ο Βασίλης Ζιώγας είναι, αναμφισβήτητα, η πιο ιδιότυπη δραματουργική φωνή της μεταπολεμικής περιόδου. Σε μια εποχή που οι περισσότεροι θεατρικοί συγγραφείς ξοφλούσαν τα χρέη τους στο πρόσφατο μετεμφυλιακό παρελθόν, αποτύπωναν τον ανερχόμενο ελληνικό αστισμό, ακολουθούσαν, δειλά, τα σύγχρονα ευρωπαϊκά ρεύματα και προσπαθούσαν να χαράξουν τις νέες δραματουργικές συντεταγμένες, ο Βασίλης Ζιώγας, αποκόπηκε από τον ομφάλιο λώρο της μητρικής δραματογραφίας και καινοτόμησε σε πολλούς τομείς: κυρίως στη θεματολογία μύθο και στη γλώσσα. Επηρεασμένος από τον σουρρεαλισμό και το "θέατρο του παραλόγου", καινοτόμησε σε πολλούς τομείς: στη θεματική, στην πλοκή, στην τεχνική του, στο ύφος, στη γλώσσα. Ως ο κατεξοχήν μεταπολεμικός θανατοκεντρικός συγγραφέας, ο Ζιώγας μεταχειρίστηκε το φαινόμενο του θανάτου ποικιλοτρόπως. Η παρούσα διατριβή μελετά το φαινόμενο του θανάτου από ιδεολογική και αισθητική σκοπιά, καθώς και τις σημασιολογικές συνδηλώσεις που ο Ζιώγας του προσέδωσε. Μελετώνται, έτσι, οι καταστάσεις και οι πράξεις των δραματικών προσώπων, ώστε να προσεγγιστεί η ιδεολογία του Β. Ζιώγα, για το "κοσμικό" σχέδιο και για τον προορισμό του ανθρώπου στο σύμπαν. Κατά την ερμηνεία των θεατρικών του έργων ανιχνεύθηκαν στοιχεία από τη φιλοσοφία του Ηράκλειτου, του Σαρτρ και του Καμύ, στοιχεία από τις φιλοσοφικές θεωρίες του Ινδουϊσμού και του Βουδισμού. Επίσης, στοιχεία από την ψυχαναλυτική οπτική του Γιουνγκ, καθώς και αναφορές σε επιστημονικές θεωρίες, όπως αυτή της Κβαντομηχανικής και της Σχετικότητας. Επιπλέον, κατέστη σαφές ότι ο Β. Ζιώγας προσπάθησε να αφυπνίσει το κοινό του και να το κατευθύνει δυναμικά προς τον πνευματικό και κοινωνικό προβληματισμό. / Vasilis Ziogas (1937-2001) is undoudtedly a unique and idiosyncratic figure in Greek post-war playwriting. After the Second World War, the majority of Greek dramatists were still preoccupied with themes of the Civil War; they attempted to restore traditional realism, and to depict the everyday life of the rising Greek middle class. They were following, albeit hesitantly, European psychological dramatic models while trying to establish their own theatrical identity. Vasilis Ziogas kept himself distanced from those mainstream tendencies. Influenced by surrealistic trends and the "Theatre of the absurd", he was innovative in many domains: themes, plot, technique, style, language. The present thesis examines the above-mentioned aspects of Ziogas's work through the aspect o death. The thesis examines the fables, the heroes and the circumstances, aming to the understanding of the "cosmic" plan -as Ziogas has conceived it- and, if possible, of the purpose and place of mankind in the universe. Plilosophical ideas -especially those of Heraclitus-, ideas from the domains of psychoanalysis, Buddism, Hinduism,Sartre and Kamus, as well as quantum physics, are traceable in many of his works. Furthermore, through his plays Ziogas tried to guide the audience towards self-awareness and social action.

- / -

Σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι να μελετηθεί ο βαθμός επίδρασης της οικονομικής κρίσης στην επίδοση των ελληνικών επιχειρήσεων. Πιο αναλυτικά, το θεωρητικό μέρος επιχειρεί να δώσει μια εικόνα του τρόπου με τον οποίο επηρέασε η οικονομική κρίση τις επιχειρήσεις αλλά και του τρόπου με τον οποίο αυτές αντέδρασαν προκειμένου να επιβιώσουν. Στο εμπειρικό μέρος της εργασίας γίνεται, με τη βοήθεια επιλεγμένων αριθμοδεικτών, χρηματοοικονομική ανάλυση των οικονομικών καταστάσεων 18 ελληνικών επιχειρήσεων που ανήκουν σε διαφορετικούς κλάδους για χρονικό διάστημα 5 ετών και συγκεκριμένα την περίοδο 2006-2010 που περιλαμβάνει δύο έτη πριν την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης και δύο έτη μετά την εμφάνιση αυτής. / --

- / -

One of the most difficult, but -at the same time- interesting questions in morphological theory is the relation between inflection and derivation. This question lies at the heart of the problem of the architecture of the morphological component and thus raises important issues such as: (a) the relation between the lexicon and the grammar, and (b) the model which best accounts for the relevant facts. In the present thesis, the aim is to examine certain morphological phenomena which reveal the close relation between the two processes, and to show that both should be accounted for in the morphological component. Three aspects of the problem are exhaustively discussed, drawing data from Standard Modern Greek and Griko: (a) the relation between conversion and inflectional classes in Standard Modern Greek, (b) the evolution of derivational affixes into inflectional ones in Griko and (c) the appearance of inflection inside derivation in both Griko and Standard Modern Greek. The analysis of the data is given within a Construction Morphology (CM) framework. CM offers important insights into the problem since it has a strong lexicalist orientation with both inflection and word formation within the lexicon, and the proposed word-formation schema (construction) is applicable to both derivation and inflection. The CM framework provides effective solutions to the problems discussed in the relevant chapters and paves the way for the analysis of similar phenomena. It should be mentioned that the contribution of the present thesis to the relevant discussion can be described in two points: (a) it presents some data that have not been described before and offers an up-to-date analysis, (b) it examines the relation between the two processes within the CM framework. / Ένα από τα πιο δύσκολα αλλά και ενδιαφέροντα ζητήματα που έχουν απασχολήσει τη μορφολογική θεωρία τα τελευταία χρόνια είναι η σχέση των διαδικασιών της κλίσης και της παραγωγής. Η εξέταση του συγκεκριμένου ζητήματος αποτελεί ουσιαστικής σημασίας πρόβλημα καθώς έχει σημαντικές προεκτάσεις ως προς (α) τη σχέση μεταξύ της γραμματικής και του λεξικού και (β) τα μοντέλα μορφολογικής περιγραφής. Οι στόχοι στην παρούσα διατριβή είναι: (α) να καταδειχτεί ότι η κλίση και η παραγωγή παρουσιάζουν μία αλληλεπίδραση κατά το σχηματισμό λέξεων, και (β) να περιγραφθεί η σχέση των δύο τομέων και να αναλυθεί μέσα στο πλαίσιο της Construction Morphology (CM). Εξετάζεται το συγκεκριμένο ζήτημα κυρίως μέσα από δεδομένα της διαλέκτου Griko και της Κοινής Νέας Ελληνικής (ΚΝΕ) και παράλληλα γίνεται σύγκριση με άλλες ΝΕ διαλέκτους και ευρωπαϊκές γλώσσες. Η ανάλυση είναι δομημένη πάνω σε τρία διαφορετικά θέματα: πρώτα, εξετάζεται η σχέση κλίσης και μετάπλασης στην ΚΝΕ, έπειτα, εξετάζεται ένα παραγωγικό μόρφημα το οποίο εμφανίζει κλιτικές ιδιότητες στη διάλεκτο Griko και τέλος εξετάζεται η εμφάνιση κλίσης μέσα σε παράγωγους σχηματισμούς τόσο στη Griko όσο και στην ΚΝΕ. Αυτά τα θέματα έχουν ένα κοινό προσανατολισμό καθώς καταδεικνύουν ότι οι δύο διαδικασίες αλληλεπιδρούν πολύ στενά και ως εκ τούτου μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκουν στον ίδιο τομέα της γραμματικής. Τα δεδομένα που εξετάζονται στην παρούσα διατριβή αναλύονται μέσα στο πλαίσιο της CM. Το συγκεκριμένο μοντέλο αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την ανάλυση των συγκεκριμένων δεδομένων για δύο λόγους: (α) έχει έντονα λεξικαλιστικό προσανατολισμό και (β) προτείνει ένα φορμαλισμό για το σχηματισμό λέξεων (σχήμα) το οποίο μπορεί να αποδώσει τόσο τις κλιτικές όσο και τις παράγωγες δομές. Η συμβολή της συγκεκριμένης διατριβής έγκειται σε δύο διαφορετικούς τομείς: (α) στην εξέταση δεδομένων που δεν έχουν εξεταστεί στο παρελθόν, με στόχο να κάνει λεπτομερή περιγραφή και ανάλυση, (β) στην εξέταση του θεωρητικού ζητήματος της σχέσης μεταξύ των δύο διαδικασιών μέσα στο μοντέλο της Construction Morphology.