Στην παρούσα εργασία μελετάται σε ποιο βαθμό συγκλίνουν και που διαφοροποιούνται από την λογοτεχνική παράδοση συγκεκριμένα σύγχρονα θεατρικά έργα που αφορούν στο Μύθο του Οιδίποδα.Ποια θέματα απασχολούν τους νέους συγγραφείς και με ποια μορφή τα διατυπώνουν;Ποιες είναι οι νέες τάσεις στη θεατρική γραφή; / In this study , we examine specific modern theatrical plays about the Myth Of Oedipus and how they converge and differ from the literary tradition.What are the new trends in theatrical writing?

Εν κατακλείδι, η πρόσληψη του μυθολογικού υλικού από τους νεότερους δραματουργούς, όπως επισημαίνει και ο Δημήτρης Τσατσούλης, «το εμπλουτίζει με νέες συνιστώσες, αφήνοντας, πάνω σε ένα παλιό σώμα, νέα ίχνη γραφής, αναζητήσεων, προβληματισμών μιας νέας εποχής, αναδιατυπώνοντας έτσι και τους όρους πρόσληψής του». Έτσι, ο Φιλοκτήτης του André Gide παρουσιάζει το δράμα του καλλιτέχνη και του ανθρώπου που παλεύει να διατηρήσει τον αυθεντικό εαυτό του, θέλοντας να μάς βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ολοκλήρωσή μας έγκειται σε μας τους ίδιους, αρκεί να βρούμε τη δύναμη να υπερβούμε τον εαυτό μας. Το έργο του Βασίλη Ζιώγα είναι ένα άμεσο μάθημα ζωής από τον Φιλοκτήτη προς τον Νεοπτόλεμο και έμμεσα από τον συγγραφέα προς εμάς, τους αναγνώστες/θεατές. Στο τέλος, θα πρέπει η όρασή μας να έχει διευρυνθεί, όπως του Νεοπτόλεμου. Θα πρέπει να ακούμε και να βλέπουμε τους Στυλίτες, την ενότητά μας δηλαδή με το σύμπαν. Ο Μύθος δείχνει το δρόμο, αρκεί να ακολουθήσουμε τις συντεταγμένες του. Τέλος, το κείμενο του Heiner Müller μάς αποκαλύπτει, με τον πιο γλαφυρό τρόπο, ότι οι κρατούντες δε θα διστάζουν να εκμεταλλεύονται ακόμα και τα πτώματα των ηρώων, αν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Η διακειμενική, λοιπόν ανάλυση αναδεικνύει ότι η επίθεση στο μυθικό υλικό οδηγεί στην επανανακάλυψη του ίδιου του Μύθου. Καθίσταται έτσι ο αρχαίος Μύθος νέο Ήθος. / -

Η Τέταρτη Διάσταση, μία από τις ωριμότερες και μεστότερες συνθέσεις του Γιάννη Ρίτσου, κατέχει ξεχωριστή θέση στο εκτεταμένο και πολυδιάστατο έργο του ποιητή. Δύο είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που τη διακρίνουν σαφώς από τα υπόλοιπα: η θεατρική διάσταση αφενός (μια «σκηνική» εισαγωγή και ένας «σκηνικός» επίλογος πλαισιώνουν ένα μονόλογο που απαγγέλλεται μπροστά σε ένα βουβό ακροατή) και αφετέρου η μυθική προέλευση των περισσότερων ποιημάτων. Από τα δεκαεπτά πολύστιχα ποιήματα της συλλογής τα δώδεκα είναι «αρχαιόμυθα», αφορμώνται, δηλαδή, από τον αρχαίο ελληνικό μύθο. Ήδη, οι τίτλοι των περισσοτέρων προϊδεάζουν για το θέμα που θα επακολουθήσει. Ο Αγαμέμνων, ο Ορέστης, Η επιστροφή της Ιφιγένειας, η Χρυσόθεμις, η Περσεφόνη, η Ισμήνη, ο Αίας, ο Φιλοκτήτης, Η Ελένη και η Φαίδρα μας εισάγουν στο γνωστό μυθολογικό σύμπαν. Η επαφή, όμως, με τα παραπάνω κείμενα αρκεί για να φανερώσει ότι ο μύθος αποτελεί μόνο την αφετηρία για την ανάπτυξη νέων προβληματισμών και θέσεων. Η παράθεση και μόνο των τίτλων είναι αρκετή για να δείξει ότι «ο Ρίτσος μοιάζει να προτιμάει το λόγο των γυναικών». Οι οκτώ από τους δώδεκα μονολόγους απαγγέλλονται από γυναικείες μορφές. Επιπλέον, ως κυρίαρχη μορφή των συνθέσεων αυτών προβάλλεται μία ακόμα γυναίκα, η μυθική Κλυταιμνήστρα. Παρόλο, που η ίδια δεν παρουσιάζεται αυτοπροσώπως, είναι σχεδόν παντού παρούσα στις αναφορές των υπολοίπων προσώπων. Γίνεται φανερή η προσπάθεια του Ρίτσου μέσω της έμμεσης παρουσίασης, να δικαιώσει και να αποκαταστήσει στη συνείδησή μας τη δυσφημισμένη από την αρχαία γραμματεία γυναίκα του Αγαμέμνονα. Οι μυθικές γυναικείες μορφές, που παρουσιάζει στο σύγχρονο αναγνώστη ο Ρίτσος, δεν μπορούν να θεωρηθούν αποκομμένες από το μυθικό πλαίσιο από το οποίο προέρχονται. Άρα είναι σκόπιμο, στα πλαίσια της συγκεκριμένης εργασίας, να διερευνηθεί ο τρόπος με τον οποίο ο ποιητής προσέλαβε τον αρχετυπικό μύθο μέσω του εντοπισμού των ομοιοτήτων και διαφορών των ηρωίδων του Ρίτσου με τα αντίστοιχα αρχαιοελληνικά πρότυπά τους. Πιο συγκεκριμένα, καθώς πρόκειται για μορφές προερχόμενες κυρίως από το δράμα, οι μονόλογοι έχουν ως διακείμενα τις κλασικές τραγωδίες των μεγάλων τραγικών ποιητών . Επομένως, η μελέτη μας θα επικεντρωθεί στην εξακρίβωση του βαθμού και του τρόπου πρόσληψης από αυτές μη λαμβάνοντας υπόψη τις πιθανές επιρροές από ενδιάμεσες πηγές που τυχόν να εντοπίζονται στα συγκεκριμένα έργα. Μετά από μια σύντομη αναφορά στις διαφορετικές εκδοχές του εκάστοτε μύθου στην αρχαία ελληνική γραμματεία, θα μελετηθεί ο τρόπος που διαχειρίζεται ο ποιητής αυτό το παραδεδομένο υλικό με την διατήρηση ή τροποποίηση στοιχείων. Τέλος, θα ερευνηθεί πώς ανασημασιοδοτούνται οι γυναικείες μορφές και ποια χαρακτηριστικά προσλαμβάνουν μέσα στο νέο ποιητικό τους περιβάλλον. / --

Στην παρούσα μελέτη διερευνώνται η πρόσληψη, η επένδυση και οι πρακτικές των τσιγγάνων στην εκπαίδευση, στη δημοτική ενότητα των Σαγαιΐκων, του δήμου Δυτικής Αχαΐας. Πιο συγκεκριμένα εξετάζονται οι αντιλήψεις των τσιγγάνων για το σχολείο και τη σχολική φοίτηση και η επένδυσή τους στην εκπαίδευση μέσα από τις πρακτικές τους. Για την κατανόησή τους, τα εντάσσουμε και δίνουμε ιδιαίτερο βάρος στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον και τα πολιτισμικά στοιχεία της ομάδας των τσιγγάνων. Πέρα από τη συναφή βιβλιογραφία, η έρευνα στηρίζεται σε ομαδικές, εις βάθος συνεντεύξεις με τσιγγάνους, στον τρόπο ζωής τους και σε επιτόπια παρατήρηση. Σε ότι αφορά την ερμηνεία στηριχτήκαμε στο θεωρητικό πλαίσιο του Basil Bernstein. Από την έρευνα προέκυψε ότι οι τσιγγάνοι έχουν εργαλειακή αντίληψη για το σχολείο. Έχουν επίσης μεγάλα ποσοστά σχολικής διαρροής και αυτό το αποδίδουμε κυρίως σε εξωγενείς και δευτερευόντως σε ενδογενείς παράγοντες. / In this study we investigate the recruitment, investment and practices of Gypsy education, of the municipal unity Sagaiika of West Achaea. More specifically it is examined the perceptions of gypsies for school and schooling and their investment in education through their practices. For these to be understood, we incorporate and focus on the broader social environment and gypsies’ culture. The research builds on group interviews with Gypsies, the way of their living and at field observation. Regarding to the interpretation, we based on the theoretical framework of Basil Bernstein. The investigation revealed that the gypsies have instrumental view of the school. They also have high rates of school dropouts and this was attributed to external factors mainly and to internal secondarily.

Σκοπός: Ο προσδιορισμός των επιπέδων συγκέντρωσης καταλοίπων κτηνιατρικών παρασιτοκτόνων ουσιών (ανθελμινθικών), σε νωπό γάλα μηρυκαστικών από περιοχές της Νοτίου Ελλάδος και η εκτίμηση της πρόσληψής τους από τον άνθρωπο. Συγκεκριμένα εξετάσθηκαν οι ουσίες, Albendazole, Febantel, Fenbendazole, Mebendazole και κάποιοι μεταβολίτες τους (Albendazole sulfoxide, Albendazole sulfone, Fenbendazole sulfone) στο νωπό γάλα προβάτων, αιγών και βοοειδών. Μέθοδοι: Χημική ανάλυση δειγμάτων γάλακτος, με τη βοήθεια Υγρής Χρωματογραφίας Υψηλής Απόδοσης και ανιχνευτή Συστοιχίας Διόδων, Υπεριώδους (UV). Χρήση βάσης δεδομένων σχετικά με την εκτίμηση της ημερήσιας κατανάλωσης γάλακτος και Φέτας (λήψη προσωπικών συνεντεύξεων, συμπλήρωση ερωτηματολογίων, συχνοτήτων κατανάλωσης τροφίμων, από δείγμα 723 μαθητών ηλικίας 10-12 ετών, από τη Νότια Ελλάδα). Αποτελέσματα: 34 από τα 123 δείγματα γάλακτος βρέθηκαν να περιέχουν κατάλοιπα των διερευνώμενων ουσιών, εκ των οποίων τα 11 υπερέβαιναν τα θεσπισμένα από την Ε.Ε. ανώτατα επιτρεπτά όρια καταλοίπων. Η Εκτιμώμενη Ημερήσια Πρόσληψη των ουσιών αυτών, από το εξετασθέν δείγμα πληθυσμού, κυμαίνεται από 0,4-15,9% της Αποδεκτής Ημερήσιας Πρόσληψης, ανάλογα με την ουσία και το τρόφιμο (νωπό αγελαδινό γάλα ή τυρί Φέτα). Υπάρχει γεωγραφική διακύμανση στη συχνότητα εμφάνισης των καταλοίπων η οποία είναι ιδιαίτερα αυξημένη σε περιοχές οι οποίες στερούνται επαρκών υπηρεσιών ελέγχου τροφίμων. Συμπεράσματα: Από την παρούσα εργασία προκύπτει ότι 11.4% των δειγμάτων γάλακτος, περιέχει κατάλοιπα ανθελμινθικών ουσιών, σε επίπεδα συγκεντρώσεων που υπερβαίνουν το ανώτατο επιτρεπτό όριο (έως και 7 φορές για τη Febantel). Το εύρημα αυτό, εγείρει ερωτήματα για την πλήρη εφαρμογή της Ο.Κ.Π.. Ωστόσο η κατανάλωση νωπού γάλακτος το οποίο περιέχει κατάλοιπα των υπό διερεύνηση ενώσεων, στα προαναφερθέντα επίπεδα συγκεντρώσεων, δεν οδηγεί σε υπέρβαση της Ανώτερης Ημερήσιας Πρόσληψης. Από την άλλη πλευρά, είναι απαραίτητο να τονιστεί ότι οι ουσίες αυτές είναι δυνατό να ανιχνευθούν και σε άλλα τρόφιμα ζωικής προέλευσης για τα οποία δεν έχουν θεσπιστεί MRLs και συνεπώς δε διεξάγονται οι αντίστοιχοι έλεγχοι. Κατά συνέπεια, είναι απαραίτητη η εκπαίδευση των κτηνοτρόφων σε θέματα Ο.Κ.Π., η εντατικοποίηση των ελέγχων και η στελέχωση των κρατικών υπηρεσιών, έτσι ώστε να αντισταθμίζονται οι ελλείψεις των νόμων και να αποφευγονται πιθανές δυσμενείς συνέπειες για τη δημόσια υγεία. / Aim: The determination of the concentration levels, of veterinary parasiticide drug (anthelmintics) residues, in ruminants’ raw milk, from regions of Southern Greece, and the residues’ intake estimation for humans. In particular, the investigated, residues were Albendazole, Febantel, Fenbendazole, Mebendazole and some of their metabolites (Albendazole sulfoxide, Albendazole sulfone, Fenbendazole sulfone), in sheep, goat and bovine raw milk. Methods: Chemical analysis of raw milk samples with High Performance Liquid Chromatography and UV Diode Array Detector. A databank concerning the daily consumption of milk and feta cheese was utilized (personal interviews and filling in of food frequency questionnaires, from a population sample of 723 pupils aged from 10-12 years old, in Southern Greece). Results: 34 out of the 123 milk samples, were found to contain residues of the investigated compounds and 11 of the contaminated samples, contained residues, exceeding the EU established MRLs. The Estimated Daily Intake for these residues resulting from the interviewed population sample, was ranging from 0,4 to 15,9% of the Acceptable Daily Intake, depending on the substance and the kind of food (raw bovine milk or feta cheese). There is a geographical variation concerning the residue occurrence, which is high in regions where food control agencies are poorly staffed. Conclusions: The present study indicates that 11.4% of milk samples analysed, contains concentration levels of anthelmintic residues above the maximum residue limit (up to 7 times for Febantel). This finding raises questions about the full implementation of Good Veterinary Practice. However, consumption of raw milk containing the aforementioned concentration levels of the compounds under investigation, does not result to exceedance of the Acceptable Daily Intake. On the other hand, it is necessary to emphasize that these substances are possible to be detected in other foods of animal origin for which no MRLs have been established and therefore the respective controls are not carried out. Consequently, training of stock-farmers on GVP, intensification of controls and staffing of government agencies, are needed to counterbalance deficiencies of laws and avoid potential adverse effects on public health.

Σε αυτή τη εργασία επιχειρήθηκε η συστηματική καταγραφή της παρουσίας του Διονύσιου Σολωμού στο περιοδικό Παναθήναια. Ως σήματα της παρουσίας του λειτούργησαν αποκλειστικά οι ρητές αναφορές στο όνομα του ποιητή, με επίκεντρο του ενδιαφέροντος την κριτική πρόσληψη του Σολωμού από τον κύκλο των συντακτών και των συνεργατών του περιοδικού. Οι ονομαστικές αναφορές στον Σολωμό οργανώθηκαν, με βάση το πλαίσιο εμφάνισής τους, σε τέσσερις κεντρικούς άξονες: την επετειακή και εκδοτική επικαιροποίησή του, την ενεργοποίηση ενός γόνιμου βιο-κεντρικού ενδιαφέροντος, τη στράτευσή του στο κρίσιμο ζήτημα της γλώσσας και, τέλος, στην υποδοχή του ίδιου του έργου του στο φιλόξενο περιβάλλον των Παναθηναίων. Εν είδει προλόγου, η στοχευμένη ανάγνωση του Α΄ τόμου λειτουργεί αναγνωριστικά. Θέτει, στην ουσία, το θεμελιώδες υπόβαθρο, πάνω στο οποίο εγγράφεται αργότερα το ειδικό ενδιαφέρον που θα προκαλέσει ή θα συντείνει στην «επιφάνεια» του Σολωμού στο περιοδικό Παναθήναια. Διαφαίνεται ότι ο Σολωμός για τα Παναθήναια είναι, πρώτα από όλα, ο ποιητής της εθνεγερσίας και το έργο του συνιστά την πολυτιμότερη παρακαταθήκη εθνικών αξιών. Το ισχυρό ιδεολογικό φορτίο της ποίησής του επιβάλλει στάση σεβασμού απέναντι στον «εθνικό ποιητή», με όλους τους κινδύνους που αυτό εγκλείει, δηλαδή τον περιορισμό της δόξας του σε ένα ή δύο ποιήματα (για τους πολλούς στον «Ύμνο», ή, για τους πιο μυημένους, και στους Ελεύθερους Πολιορκημένους) και τη μονοδιάστατη πρόσληψη της ποίησής του με βάση το αξιακό - ιδεολογικό της περιεχόμενο και όχι την αισθητική αξία της. Η επετειακή αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος και η σύντονη εκδοτική κίνηση, αφενός επαναφέρουν τον Σολωμό στην επικαιρότητα και, αφετέρου, καθιστούν το έργο του προσβάσιμο. Ενεργοποιείται, έτσι, αυτόματα η αναγνωστική και κριτική έλξη προς τον Σολωμό και μάλιστα με όρους που επικυρώνουν την κατίσχυση του παλαμικού δόγματος απέναντι στον εκπνέοντα επτανησιακό ιδεαλισμό. Αποδεικνύεται ωστόσο ότι ο Σολωμός θα είναι στο εξής ο ποιητής των κριτικών και των λογοτεχνών, που τον διαβάζουν και τον μνημονεύουν σε κάθε ευκαιρία, συνδέοντας, συχνά το έργο του με τον ιδεολογικο-ιστορικό χωροχρόνο τους. Ιδιαίτερη έλξη ασκεί και η μορφή του ποιητή. Η πρακτική κριτική της εποχής, άλλωστε, εκφράζεται από τη βιογραφική μέθοδο. Με ακλόνητη πεποίθηση ότι το ποίημα μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο για την αποκάλυψη της προσωπικότητας του δημιουργού του (και αντίστροφα) διερευνάται «η ιδιαίτερη ποιότητα του χαρακτήρα, της ζωής, της καταγωγής και του περιβάλλοντος» [1] του Σολωμού και επιχειρείται η αναστήλωση της ζωής του σε κάθε της λεπτομέρεια. Άλλοτε υπερκαλύπτοντας και άλλοτε υποκαθιστώντας το ίδιο το έργο, υπερισχύουν οι βιογραφικές πληροφορίες που συμπληρώνουν το βιογραφικό πορτρέτο του ποιητή και διαμορφώνουν τον λογοτεχνικό μύθο του Σολωμού. Τελευταίος και κρίσιμος όρος πρόσληψης είναι η γλώσσα του Σολωμού. Για τα Παναθήναια, η σολωμική δημοτική προτείνεται ως γλωσσικό πρότυπο. Μέσω της σολωμικής γλώσσας επιχειρείται η αποκατάσταση της ενότητας της νεοελληνικής λογοτεχνίας, από τον Ερωτόκριτο και το δημοτικό τραγούδι, ώς τη λογοτεχνία της γενιάς του ’80 και εξής: ο Σολωμός είναι ο θεμελιακός της αρμός. Το έργο του, τέλος, ελληνικό και ιταλόγλωσσο, πρώιμο και όψιμο, απαρτισμένο ή αποσπασματικό είναι ελλειπτικά παρόν. Αναγνωρίσιμα και ευρύτερα αποδεκτά τα μικρά και μεγάλα συνθέματα της νεότητας, προβληματικά και λιγότερο οικεία τα έργα της ωριμότητας προκαλούν τη συνήθη αμηχανία ή τη σιωπή της κριτικής. Σε κάθε περίπτωση, η παρουσία του Δ. Σολωμού στο περιοδικό Παναθήναια είναι σταθερή και αδιάλειπτη. Απηχεί – και επικυρώνει – το ουσιαστικό έργο κανονικοποίησης που επιτελείται από τον διαρκή αγώνα ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν, ή αλλιώς, ένα στάδιο «στο διαδοχικό ξεδίπλωμα του σημασιολογικού δυναμικού που ενυπάρχει στο έργο και επικαιροποιείται στα στάδια της ιστορίας της πρόσληψής του, το οποίο προσφέρεται στην κατανοούσα κρίση, στο βαθμό που αυτή διεκπεραιώνει κατά τρόπο ελέγξιμο το “συγκερασμό των οριζόντων”[…]». [2] Άλλωστε η θεωρία της πρόσληψης διδάσκει ότι η ανάγνωση είναι έργο πολλών γενεών και αυτό, ως θεωρητική κατάκτηση, διασταυρώνεται με μια από τις βασικότερες προσδοκίες της σολωμικής ποιητικής: «Ma nelle parti †pochissimi† colpi forti, ai quail la fantasia supplisca travedendo il resto e piu ancora» («Λίγες δυνατές πινελιές», τις οποίες συμπληρώνει η φαντασία του αναγνώστη, «διαβλέποντας τα υπόλοιπα, και ακόμα περισσότερα»).[3] 1. M. H. Abrams, Ο καθρέφτης και το φως. Ρομαντική θεωρία και κριτική παράδοση, μτφρ. Άρης Μπερλής, Κριτική, Αθήνα, 2001, σελ. 427. 2. Hans Robert Jauss, Η θεωρία της πρόσληψης. Τρία μελετήματα, Εισαγωγή, μετάφραση, επίμετρο Μίλτος Πεχλιβάνος, Βιβλιοπωλείο της “Εστίας” Ι.Δ. Κολλάρου και Σιας Α.Ε., Αθήνα, 1995, σελ. 69. 3. Κατερίνα Τικτοπούλου, «Οι τύχες του ανολοκλήρωτου σολωμικού έργου. Αμηχανία και εύγλωττες μεταφορές», Διονύσιος Σολωμός:«Κανών» νεοελληνικού πνευματικού βίου; (30 Οκτωβρίου – 1 Νοεμβρίου 1997), Επιστημονικό Συμπόσιο, Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας (Ιδρυτής: Σχολή Μωραΐτη), Αθήνα, 1999, σελ. 86. / In this dissertation a systematic recording of the presence of Dionysius Solomos at the journal Panathinaia was attempted. As evidence of this presence, the references on the poet’s name with focal interest in the critical employment of Solomos’ poetry from the editors and contributors of this journal exclusively operated. These references were organized in order of appearance in four central keystones: the anniversarial and publication timeliness, the activation of a fertile bio-centric interest, its commitment to the crucial linguistic matter and finally, the reception of the works as such in the friendly environment of the Panathinaia journal. Introductorily, the targeted reading of the first volume functions as a recognition. It sets the base on which the special interest it will cause or collaborates towards the “surface” of Solomos in the Panathinaia journal is registered. It appears that Solomos, for Panathinaia, firstly is the poet of the Greek war of Independence and its works comply the most valuable heritage of national values. The anniversarial resurgence of the interest and strenuous publication movement, bring Solomos to date and, on the other hand, they make his works accessible. In this way the reading and critical attraction to Solomos is activated in terms of validating the domination of Palamas doctrine, opposing to the falling idealism of the Ionian School. It is proved that Solomos will, from now on, be the poet of the critics and the literateurs, who read and commemorate him in every chance, frequently connecting his works to their ideational- historical space-time. Particular attraction is created from the personality of the poet. The practical criticism of the time is expressed through the biographical method. With firm belief that a poem can function as a means of discovering the personality of its creator (and vice versa), the life of Solomos is explored and the detailed rebirth of the poet is attempted. At times the biographical information can cover or replace the works themselves. In this way, the literary legend for Solomos is formed. Finally, his Greek and Italian early or later work, be it composed or excerptive is missingly present. In every case the appearance of Dionysius Solomos in the Panathinaia journal is steady and constant. It echoes and certifies the essential work of canonization which is due to the constant battle between the past and the present. The reception theory teaches that reading is a work of many generations and this, as a theoretical conquer crosses with one of the most basic expectations of the poetry of Solomos.

Σκοπός της παρούσας διδακτορικής διατριβής ήταν η μελέτη της δυναμικής του αζώτου σε καλλιέργεια γλυκού σόργου. Χρησιμοποιήθηκαν φυτά γλυκού σόργου [Sorghum bicolor (L) Moench] ποικιλίας Keller και πραγματοποιήθηκαν αφ’ ενός πειράματα στο πεδίο αφ’ ετέρου πειράματα σε πλαστικά δοχεία. Τα πειράματα πεδίου πραγματοποιήθηκαν σε αγρόκτημα του Πανεπιστημίου Πατρών, τις καλλιεργητικές περιόδους του 2004 και 2005, και περιλάμβαναν δύο χειρισμούς (βιολογική και συμβατική διαχείριση της γονιμότητας του εδάφους), με τρεις επαναλήψεις ο καθένας σε πλήρη τυχαιοποιημένη διάταξη. Τα αποτελέσματα των πειραμάτων πεδίου, έδειξαν ότι η βιολογική διαχείριση της γονιμότητας του εδάφους ευνόησε τη διαθεσιμότητα του εδαφικού νιτρικού αζώτου. Το 2004, μέχρι και την ολοκλήρωση της άνθησης, τα φυτά του βιολογικού χειρισμού συσσώρευσαν περισσότερο άζωτο από ό,τι τα φυτά του συμβατικού χειρισμού, αν και οι διαφορές δεν ήταν στατιστικά σημαντικές, εκτός από τη δεύτερη δειγματοληψία, όπου τα φυτά του συμβατικού χειρισμού συσσώρευσαν 2,69 N gm-2, ενώ για τα φυτά του βιολογικού χειρισμού η αντίστοιχη τιμή ήταν 5,12 N gm-2. Το 2005, η συσσώρευση αζώτου ακολούθησε παρόμοια πορεία μέχρι τα μέσα της άνθησης και οι διαφορές δεν ήταν στατιστικά σημαντικές, εκτός από τη τρίτη δειγματοληψία, όπου τα φυτά του συμβατικού χειρισμού συσσώρευσαν 3,61 N gm-2, ενώ για τα φυτά του βιολογικού χειρισμού η αντίστοιχη τιμή ήταν 4,61 N gm-2. H επίδραση εμβολίων Azospirillum brasilense, σε παραμέτρους αύξησης φυτών γλυκού σόργου και στην πρόσληψη αζώτου από τα φυτά, υπό διαφορετικά επίπεδα αζωτούχου λίπανσης μελετήθηκε σε πειράματα σε πλαστικά δοχεία. Το κάθε πείραμα περιλάμβανε πέντε χειρισμούς με τριάντα επαναλήψεις, έκαστος. Τα φυτά που εμβολιάστηκαν με Azospirillum brasilense και έλαβαν τη μισή ποσότητα αζώτου, έδωσαν 7,69 g ξηρής βιομάζας φυτό-1 στο τέλος του πρώτου πειράματος και 4,89 g ξηρής βιομάζας φυτό-1 στο τέλος του δεύτερου πειράματος, ενώ τα φυτά που δέχθηκαν πλήρη λίπανση αζώτου χωρίς εμβόλιο έδωσαν 2,39 και 2,04 g ξηρής βιομάζας φυτό-1 στο τέλος του πρώτου και δεύτερου πειράματος αντιστοίχως. Οι διαφορές των χειρισμών ανά πείραμα ήταν στατιστικά σημαντικές. Το συνολικό προσλαμβανόμενο άζωτο από τα φυτά που εμβολιάστηκαν με Azospirillum brasilense και έλαβαν τη μισή ποσότητα αζώτου ήταν 153,23 και 99,96 mg φυτό-1 στο τέλος του πρώτου και του δεύτερου πειράματος αντιστοίχως. Οι τιμές ήταν υψηλότερες σε σχέση με τις τιμές του συνολικού προσλαμβανόμενου αζώτου των φυτών των λοιπών και οι διαφορές ήταν στατιστικά σημαντικές. Τα αποτελέσματα των πειραμάτων έδειξαν υψηλή αξιοποίηση του εφαρμοζόμενου αζώτου των φυτών που εμβολιάστηκαν με Azospirillum. Τα αποτελέσματα υποδεικνύουν την βιωσιμότητα ενός βιολογικού συστήματος καλλιέργειας, όσον αφορά την κάλυψη των αναγκών των φυτών σε άζωτο. Η υψηλή αξιοποίηση του αζώτου από τα φυτά γλυκού σόργου, οδηγεί στη μείωση εφαρμογής αζωτούχων λιπασμάτων και συμβάλλει στη μείωση του κόστους καλλιέργειας, στη μείωση εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου και στην μείωση διήθησης νιτρικών στο υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα. / The aim of the present thesis was to study the nitrogen dynamics in sweet sorghum crop. Sweet sorghum plants [Sorghum bicolor (L) Moench] variety Keller were used, and field and experiments were conducted. Field experiments were conducted during 2004 and 2005 growing seasons at the experimental station of the University of Patras, Greece and there were two treatments (biological and conventional soil fertility treatment), in a randomized complete block experimental design with three replications. The results showed that biological soil fertility treatment favour soil nitrate nitrogen concentration. In 2004, until completion of blooming, nitrogen uptake was higher in plants cultivated on biological fertility treated soil than in them cultivated on conventional but the differences were not statistically significant, except in second sampling, which nitrogen uptake was 2,69 N gm-2 in plants cultivated on conventional fertility treated soil and it was 5,12 N gm-2 in plants cultivated on conventional fertility treated soil. In 2005, until half of blooming, nitrogen uptake was similarly ranged for both treatments but the differences were not statistically significant, except in third sampling, which nitrogen uptake was 3,61 N gm-2 in plants cultivated on conventional fertility treated soil and it was 4,61 N gm-2 in plants cultivated on conventional fertility treated soil. Τhe effect of Azospirillum brasilense inoculation on growth parameters and nitrogen uptake in sweet sorghum plants fertilized with various nitrogen levels, was studied during pot experiments. Each experiment was including five treatments and thirty replications of each. Plants inoculated with Azospirillum brasilense and receiving half amount of nitrogen fertilizer produced 7,69 g dry biomass plant-1 at the end of the first experiment and they produced 4,89 at the end of the second one, while plants receiving full amount of nitrogen fertilizer and no inoculation produced 2,39 and 2,04 g dry biomass plant-1 at the end of the first and second experiment, respectively. Differences among treatments in each experiment, were statistically significant. Total nitrogen uptake in Plants inoculated with Azospirillum brasilense and receiving half amount of nitrogen fertilizer was 153,23 and it was 99,96 mg plant-1 at the end of first and second experiment, respectively. Those plants showed higher nitrogen uptake than plants from each other treatment and the differences were statistically significant. Results showed that treatments which inoculated with Azospirillum brasilense were the most efficient in terms of nitrogen uptake. These results indicate that biological management provides an adequate nitrogen nutrition to sweet sorghum crop. High nitrogen efficiency in sweet sorghum plants leads in reduced applying nitrogen fertilization and contribute in reduced crop cost, in reduced emission of the greenhouse gas and in reduced leaching of NO3-N to ground water.

Η παρούσα μελέτη αποσκοπεί στη διερεύνηση της σκηνικής προσέγγισης της αριστοφανικής κωμωδίας στο Εθνικό Θέατρο, καθώς επίσης και της κριτικής της πρόσληψής, μέσα από το παράδειγμα των Νεφελών. Η σκηνοθεσία των Νεφελών σε κλειστό χώρο το 1951 από τον Σωκράτη Καραντινό, σηματοδότησε την έναρξη των παραστάσεων της αττικής κωμωδίας στο Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας. Ο Καραντινός, ο οποίος βασίσθηκε σε ιστορικές και αρχαιολογικές πηγές, προσπάθησε να εφαρμόσει τον αρχαίο τρόπο σκηνικής παρουσίασης. Ωστόσο από τις αρχαιοπρεπείς Νεφέλες του, έλειπε τελείως το κωμικό και το διονυσιακό στοιχείο του αριστοφανικού πνεύματος. Παρά τις αντικρουόμενες κριτικές η παράσταση του Καραντινού έθεσε τις βάσεις για έναν σοβαρό προβληματισμό πάνω στη σκηνική παρουσίαση της αττικής κωμωδίας στο Εθνικό Θέατρο. Ο Αλέξης Σολομός (1970) προσπάθησε να «ζωντανέψει» τον Αριστοφάνη εφαρμόζοντας τις αρχές που διατύπωσε στην πραγματεία του: «Ο ζωντανός Αριστοφάνης». Σύμφωνα με τον Σολομό η αρχαία κωμωδία έχει συγγένειες με σύγχρονες μορφές κωμωδίας, όπως είναι τα διάφορα νούμερα της επιθεώρησης, του τσίρκου, του μιούζικ χολ. Υιοθετώντας αυτές τις σκηνικές φόρμες κατάφερε να κάνει τον Αριστοφάνη προσιτό στο ευρύ κοινό, ιδιαίτερα στο φεστιβάλ της Επιδαύρου και των Αθηνών. O Κώστας Μπάκας με την έλευσή του στο Εθνικό Θέατρο, κόμισε εκεί την αριστοφανική σκηνική προσέγγιση του δασκάλου του Κάρολου Κουν, ο οποίος κινήθηκε στο πλαίσιο της «ελληνικότητας» και του «ελληνικού λαϊκού εξπρεσιονισμού». Τόσο ο Κοραής Δαμάτης, (1994) όσο και ο Γιάννης Ιορδανίδης (2001), παρόλο που χρησιμοποίησαν στοιχεία από τις δύο ερμηνευτικές σχολές (ηθοποιούς που εκπαιδεύτηκαν στο Θέατρο Τέχνης, τη θεαματικότητα του Σολομού με τους πολυπληθείς χορούς, τους αναγνωρισμένους συνθέτες και τους δημοφιλείς ηθοποιούς) προσπάθησαν να διαφοροποιηθούν από αυτές, χρησιμοποιώντας κάποια νεωτερικά στοιχεία που αφορούσαν κυρίως στη μουσική, τα σκηνικά, τα κοστούμια και τη μουσική. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Ιορδανίδης στις Νεφέλες του, εφάρμοσε την πρακτική της «νεοελληνικής αναλογίας», την αντικατάσταση δηλαδή των αγνώστων προσώπων, πραγμάτων, γεγονότων κλπ. της αριστοφανικής κωμωδίας, από ανάλογα γνωστά της σύγχρονης νεοελληνικής ζωής, ιστορίας, τέχνης, παράδοσης κλπ. / This study aims to explore the staging approach to Aristophanic comedy at the National Theatre, as well as its critical reception, through the example of The Clouds. The 1951 indoor direction of The Clouds by Sokrates Karantinos marked the outset of the performances of Attic comedy at the Greek National Theater. Karantinos, based on historical and archaeological sources, tried to apply the ancient way of staging. However, his archaic Clouds lacked completely the comic and the Dionysiac element of the Aristophanic spirit. Despite its controversial reviews, Karantinos’ performance laid the foundation for a serious questioning over the staging of Attic comedy at the National Theater. Alexis Solomos (1970) tried to “revive” Aristophanes applying the principles he put forward in his treatise: “The living Aristophanes.” According to Solomos the ancient comedy has affinities with modern forms of comedy such as the various numbers of the revue, the circus and the music hall. Adopting these stage forms he managed to make Aristophanes accessible to the general public, especially at the Epidaurus and Athens Festivals. Kostas Bakas with his advent at The National Theater in 1984, he brought there the Aristophanic stage approach of his teacher Karolos Koun, who moved into the frame of “Hellenism” and “Greek Folk Expressionism.” Both, Korais Damates (1994) and Yannis Iordanides (2001) although they used some elements of the two interpretative schools of Attic comedy (actors trained at the Art Theatre, the pageantry of Solomos with the numerous choruses, acknowledged composers and popular protagonists ) they tried to differentiate from them, using various innovative elements concerning mainly the sets, the costumes and the music. It should be noted that Iordanides in his Clouds applied the practice of the “Modern Greek analogy” which is the replacing of the unknown persons, things, facts etc. of the ancient comedy by analogous known ones from the Modern Greek life, history, art, tradition etc.