No description available.

E.M. Statler was a revolutionary figure in the hotel industry. Between 1907 and 1927 the hotel empire that he built would set the model for both the business plan and architecture of many hotels that followed. Statler was the first to build his hotels around the idea of efficiency and economy. He was the first to provide private baths to every guestroom, no matter how small. He built his hotels with similar styles, allowing for mass purchasing of furnishings and a signature look.This thesis is a study of E.M. Statler, his ideas, the development of his hotels, and the architecture of those hotels. Although Statler's hotels would share many similarities based on his core beliefs on service, each one would be an improvement on the previous. Statler was constantly fine-tuning, and each hotel was the prototype for its successor. Through the study of their development, services, form, and layout, this thesis documents the evolution of Statler's ideas. / Department of Architecture

This thesis deals with three writers, George Gissing, Edmund Gosse and Robert Louis Stevenson. I use the words "introversion" and "extroversion" partly in a geographical sense. George Gissing, for example, in spite of Continental influences remained a very English (in some ways almost insular) novelist, and in that sense an introvert. Edmund Gosse, on the other hand, was a very cosmopolitan critic although his style was typically English. Robert Louis Stevenson provides a third angle. Having been born in Edinburgh he was forced into exile for most of his life, and obviously this had a great effect on his writings. Of the three writers most weight is given to Edmund Gosse. In my analysis of George Gissing I concentrate on some of his best known novels, The Unclassed, The Nether World, New Grub Street and Born in Exile. The Emancipated and By the Ionian Sea deal specifically with Italy. There are four chapters on Edmund Gosse. The first concentrates on the early part of his long career when his main interest was Scandinavian literature. The next two chapters give an account of his impressions of and writings on America and France. In the fourth chapter on Edmund Gosse I concentrate on the part of his career when he had become an established authority on his own country's literature. Robert Louis Stevenson, too, is dealt with in four chapters. First I write briefly about his Scottish works, all inspired by his childhood and youth. Next I deal with his two favourite countries, France and the United States, both associated with his Wife, Fanny. The last chapter follows Stevenson to the South Seas where he spent the last few years of his life and wrote some of his best books. The three writers are compared from time to time. Robert Louis Stevenson and Edmund Gosse knew each other well; George Gissing is the odd man out. But his reaction to foreign influences differs from that of the other two and this makes a comparison very interesting.

No description available.

Η παρούσα εργασία εκπονείται στο πλαίσιο του Μεταπτυχιακού Προγράμματος «Σύγχρονες προσεγγίσεις στη γλώσσα και στα κείμενα» της Νεοελληνικής Ειδίκευσης του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών και έχει σκοπό την εξέταση του αθηναϊκού περιοδικού Αναγέννηση που κυκλοφορεί με το παράρτημα Σχολική Πράξη. Πρόκειται για ένα επιστημονικό περιοδικό, ποικίλης ύλης που ασχολείται με τη φιλοσοφία, την ψυχολογία, το φεμινισμό, τις θετικές επιστήμες, την κοινωνιολογία, την πολιτική, την τέχνη και την παιδεία. Η Αναγέννηση λειτουργεί σαν σεισμογράφος της Παιδείας και της πνευματικής κίνησης στην εποχή του Μεσοπολέμου, αφού επικεντρώνεται στα καίρια γλωσσικά, παιδαγωγικά και εκπαιδευτικά ζητήματα, γεννά κοινωνικούς προβληματισμούς και αναζητά λύσεις. Η αφετηρία της έκδοσής της συμπίπτει χρονολογικά με την πτώση της παγκαλικής δικτατορίας, ενώ η λήξη της με τη σαρωτική νίκη του Βενιζέλου στις εκλογές τον Αύγουστο του 1928. Αναφορικά με τη δομή της παρούσας εργασίας, στο πρώτο κεφάλαιο σκιαγραφούνται οι προσωπικότητες του Δημήτρη Γληνού, διευθυντή της Αναγέννησης και του Κώστα Σωτηρίου, διευθυντή σύνταξης στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού και επισημαίνονται οι σταθμοί της πνευματικής, εκπαιδευτικής και πολιτικής τους πορείας. Ωστόσο, για να εξεταστεί η ιδιαίτερη φυσιογνωμία του περιοδικού και να καταγραφεί η σταδιοδρομία των δύο διευθυντών στις πραγματικές της διαστάσεις κρίθηκε αναγκαίο να αποτυπωθεί το ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Ως εκ τούτου, στο δεύτερο κεφάλαιο γίνεται μια ιστορική, πολιτική, κοινωνιολογική ανασκόπηση των γεγονότων που επηρέασαν ή σημάδεψαν την εποχή του Μεσοπολέμου και αποδίδεται η πνευματική περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Στο τρίτο κεφάλαιο εξετάζεται εμβριθώς η ταυτότητα του περιοδικού. Συγκεκριμένα, εξετάζεται ο τίτλος, το έμβλημα, η αιτία διακοπής, η ταυτότητα των συνεργατών, το αναγνωστικό κοινό στο οποίο απευθύνεται η Αναγέννηση, η ύλη και η οργάνωσή της, συμπεριλαμβανομένων των προγραμματικών δηλώσεων και των θεματικών της ενοτήτων. Στην ύλη του περιοδικού εμπεριέχονται θέματα που αφορούν την εκπαίδευση, την ιδεολογική ταυτότητα του περιοδικού, τις συζητήσεις που διεξάγονται ανάμεσα στους συνεργάτες για τους φυσικούς και τους κοινωνικούς νόμους, για τη διδασκαλία της Ιστορίας, για την τονική και ορθογραφική μεταρρύθμιση. Στη συνέχεια, ακολουθεί εξέταση της ύλης που σχετίζεται με τη δίκη του Γληνού για την υπόθεση Παναΐτ Ιστράτι, τις αντιδράσεις των ιδεολογικών περιοδικών της εποχής, τον φεμινισμό, την ψυχολογία, τη λογοτεχνία και το δημοτικό τραγούδι. Επίσης, εξετάζονται οι βιβλιοκρισίες του περιοδικού για τις εκδόσεις λογοτεχνίας, θεάτρου, Παιδοψυχολογίας, παιδαγωγικής ύλης, φιλοσοφίας, κοινωνιολογίας και πολιτικής. Ακόμη, στην ύλη του περιοδικού περιλαμβάνονται αισθητικά κείμενα που αφορούν τις εικαστικές τέχνες και ποικίλες άλλες μελέτες για τις θετικές επιστήμες, την πολιτική και την κοινωνιολογία. Τέλος, η σκιαγράφηση της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας της Αναγέννησης ολοκληρώνεται με την πλήρη ευρετηρίασή της. / -

La presente tesis analiza cómo se construyen las polarizadas figuras del hombre letrado y la mujer indígena en tres cuentos del escritor peruano Carlos Eduardo Zavaleta: “Madre cultura”, “¡Esa india!...” y “Juana la campa te vengará”. La relación se desarrolla a partir de la enunciación de un discurso letrado por parte del primero, lo que permite la dominación de la segunda. Estos elementos serán estudiados en los tres capítulos de este trabajo, cada uno enfocado en un cuento, pero no por ello independientes entre sí. Para el análisis, haré uso de teorías literarias que estudian el rol del subalterno en un país poscolonial y, además, de textos de carácter sociológico que indagan sobre el rol de la mujer y la percepción de lo indígena en el Perú, pues considero a estos personajes como representantes de dicha sociedad. Así, se podrá identificar cómo los miembros del mundo urbano e intelectual hacen uso de su discurso para posicionarse como superiores a su contraparte, la mujer indígena, quien cumple un rol de madre, pareja o sierva, pero nunca semejante. De esta manera, se podrá reflexionar sobre si, en estos cuentos, es posible o no establecer un diálogo entre dos sujetos que pueden ser leídos como los polos opuestos de un proyecto de nación peruana. / Tesis

No description available.

Tras la larga búsqueda de un objeto de estudio que me permitiera dar cuenta de la situación de la mujer en Latinoamérica en las últimas décadas, me encontré con la dificultad que no tenía una preferencia por cierto género literario en específico, lo cual generaba un espectro interminable de posibilidades a mi haber. Con esta problemática, pero con la decidida meta de trabajar las estructuras socio-políticas que sustentan la subordinación de la mujer latinoamericana – y en una extensión de ésta, rozar con otras identidades subyugadas por el mismo sistema – y su posibilidad de escape ante la masculinidad hegemónica, me encontré, nuevamente en mi carrera, con esta eterna figura femenina que se rebela a la autoritaria orden del patriarcado: Antígona. Representante de una doble transgresión, que se alza en su calidad de segundo sexo frente la dominación masculina, y en la de víctima de la opresión dictatorial. En este sentido, considerando la realidad del Cono Sur como una realidad post-dictatorial generalizada, donde construir identidad significa hacerlo bajo las heridas de violentos regímenes militares, la esencia de la subjetividad que Antígona encarna funciona de manera certera para mis propósitos.

En este trabajo se analizarán las estrategias narrativas de José Miguel Varas en la novela Milico para abordar los vacíos (silencios) de lo irrepresentable, ligados a la problemática de la representación de la violencia y el trauma postdictatoriales. Se pondrá especial énfasis en evidenciar los límites de la escritura cuando se trata de presentar el horror absoluto y lo indecible de la experiencia traumática.

Einojuhani Rautavaara's oeuvre is characterised by four distinctive creative periods, each demonstrating a remarkable variety of compositional idioms and styles. His application of multifaceted elements, often within a single work leading to notions of postmodernism, is derived from multifarious sources, such as (Finnish) folklore, Orthodox mysticism and a wide variety of standard twentieth century compositional techniques. Furthermore, Rautavaara regularly quotes from his own material, thus creating elements of auto-allusions within his oeuvre; a predisposition which forms an essential part of his compositional aesthetic. Analyses of eight piano works (1952-2007) provide a cross-section of Rautavaara's output which, together with a consideration of biographical factors and analytical focus on the intertextual elements of his writing, offers a rationale for determining the development of his musical identity. The analyses conclude that intertextual elements, which appear through a diverse array of expressive modes (such as mysticism, nationalism and constructivism) are an essential part of Rautavaara's eclectic compositional style and contribute to an understanding of the on-going development of his musical identity.