Σκοπός: Έχει αναφερθεί προηγούμενα η ύπαρξη συννοσηρότητας της αυτοκτονικής συμπεριφοράς με ποικίλους παράγοντες κινδύνου. Αυτή η μελέτη ερευνά την ύπαρξη προεξαρχόντων παραγόντων κινδύνου σε νέους με απόπειρα αυτοκτονίας που έχουν νοσηλευθεί και την επίδραση αυτών των παραγόντων στον κίνδυνο για αυτοκτονία τόσο ανεξάρτητα όσο και σε συνδυασμό μεταξύ τους. Εκτιμήθηκαν η ύπαρξη ψυχιατρικής διαταραχής, η κατανάλωση καφέ και η λήψη αλκοόλ στους νέους με απόπειρα, η χρήση καπνού στα άτομα με απόπειρα και τους γονείς τους, καθώς επίσης και οι άλλες καταστάσεις που αποτελούν εστία κλινικής προσοχής και τα ψυχοκοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα των ασθενών με απόπειρα. Μέθοδος: Εξετάστηκαν διαγνωστικά 76 άτομα που νοσηλεύονταν για απόπειρα αυτοκτονίας ηλικίας 9-20 χρόνων, καθώς επίσης και 76 μάρτυρες που ταίριαξαν στην ηλικία, με βάση τα κριτήρια του DSM-IV Axis I και ΙΙ και έδωσαν συνέντευξη για την χρήση νόμιμων και παράνομων ουσιών. Επίσης, χρησιμοποιήθηκαν 18 μάρτυρες με τις ίδιες ψυχιατρικές παθήσεις που διεγνώσθησαν σ’ αυτούς με απόπειρα αυτοκτονίας, οι οποίοι εξετάστηκαν με βάση τα κριτήρια του DSM-IV και έδωσαν συνέντευξη για την χρήση νόμιμων και παράνομων ουσιών. Η στατιστική ανάλυση παλινδρόμησης/εξάρτησης εφαρμόστηκε για να προσδιορίσει το ανεξάρτητο αποτέλεσμα των παραγόντων κινδύνου πάνω στις απόπειρες αυτοκτονίας. Αποτελέσματα: Τα ευρήματα δείχνουν μεγαλύτερη συχνότητα των παραγόντων κινδύνου στους ασθενείς με απόπειρα αυτοκτονίας, παρά στους μάρτυρες. Συγκεκριμένα, υπήρξε 18 φορές μεγαλύτερη συχνότητα των ψυχιατρικών παθήσεων στους ασθενείς με απόπειρα σε σχέση με τους κοινοτικούς μάρτυρες, 14 φορές μεγαλύτερη συχνότητα των άλλων καταστάσεων που αποτελούν εστία κλινικής προσοχής, ήταν 9.7 φορές πιο συχνό το κάπνισμα ανάμεσα σ’ αυτούς με απόπειρα σε σχέση με τους κοινοτικούς μάρτυρες και 4.7 φορές πιο συχνά τα ψυχοκοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα. Το αποτέλεσμα της στατιστικής ανάλυσης είναι ότι οι προεξέχοντες παράγοντες κινδύνου, ως ανεξάρτητες μεταβλητές, συνδέονται με την εξαρτώμενη μεταβλητή που είναι η απόπειρα αυτοκτονίας με τρόπο ανεξάρτητο κι αυτή η ανεξάρτητη σύνδεση επιμένει και μετά την προσαρμογή για το αποτέλεσμα άλλων παραγόντων. Συμπέρασμα: Η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ψυχοπαθολογία, οι ψυχοκοινωνικοί παράγοντες και το κάπνισμα είναι ανεξάρτητα συνδεδεμένοι παράγοντες με αυξανόμενο κίνδυνο για σοβαρή απόπειρα αυτοκτονίας. / Background: Comorbidity of suicidal behavior with various risk factors has been reported. This study examines the combined effect and the interactions of the most prominent risk factors in hospitalized suicide attempters. The existence of psychiatric disorder, coffee and alcohol consumption in suicide attempters, cigarette smoking in suicide attempters and their parents, as well as other conditions that may be a focus of clinical attention and psychosocial and environmental problems of the attempters were surveyed in this study. Method: Seventy-six successive hospitalized suicide attempters and 76 matched controls, 9-20 year-old, were subjected to DSM-IV Axis I and II diagnoses and were interviewed for the use of licit and illicit substances. Also, 18 controls with the same psychiatric disorders diagnosed in the attempters were used. Logistic regression analysis was applied to determine the independent effect of the risk factors to suicide attempts. Results: The findings showed an 18-fold greater frequency of psychiatric disorders, a 14-fold greater frequency of other conditions that may be a focus of clinical attention (mainly relational problems), a 9.7-fold greater frequency of smoking, and a 4.7-fold greater frequency of psychosocial and environmental problems in the attempters than in the controls. The independent association of these factors with increased suicide risk persisted after adjusting for the effect of other factors. Conclusions: Psychopathology, psychosocial factors and smoking are independently associated with increased risk for serious suicide attempts.

Contexte : La tentative de suicide (TS) concerne 8 à 10 % des adolescents et la récidive précoce 14 à 20% des adolescents. La TS peut avoir des répercussions à long terme chez les adolescents, tant au niveau scolaire/professionnel, qu’au niveau affectif et psychique. Objectifs : 1) Décrire le devenir psychosocial des suicidants et le poids de la récidive sur ce devenir, 2) étudier l’impact du fait de ne plus être joignable par l’équipe de soins 1 an après la TS et 3) étudier les modalités de communication, le soutien social et la santé perçue des jeunes suicidants. Méthode : 1) 309 sujets ont été inclus avec une évaluation au moment du geste et à 10 ans, 2) étude de l’association du fait de ne plus être joignable par l’équipe de soins avec la récidive suicidaire chez 249 patients, 3) modalité d’utilisation des moyens de communication, perception du soutien social et santé perçue de 58 adolescents suicidants. Résultats : Devenus adultes, les jeunes suicidants ont un devenir psychosocial altéré, d’autant plus lorsqu’ils avaient récidivé durant l’année suivant le geste d’inclusion. Le fait de ne plus être joignable par les soignants un an après la TS d’inclusion majore le risque de récidive suicidaire dans les 10 ans. Chez les suicidants, l’utilisation des SMS est privilégiée pour « rester en lien » avec les proches ; soutien social et santé perçue sont évalués de manière moins positive que chez leurs pairs. Perspectives : Dans un but de prévention de la récidive, nous avons développé un dispositif de veille s’appuyant sur l’envoi de SMS qui sera évalué dans un essai randomisé contrôlé. / Background: Suicide attempt (SA) concerns 8% to 10% of adolescents and SA recurrence within the year 14% to 20% of adolescents. SA of young patients may have implications over the long term on an academic/professional level, as well as on an affective and psychic level. Objectives: 1) To describe psychosocial outcomes of SAers and the weight of recurrence on these outcomes, 2) to study the impact of losing contact with caregivers during the year following SA, and 3) to study how young SAers use means of communication, and perceive social support they receive and their health-related quality of life. Methods: Three researches were carried out on adolescent SAers. 1) 309 SAers were evaluated at time of SA and 10 years after SA, 2) study of the correlation between a loss of contact with caregivers and SA recurrence occurring between 1 to 10 years after the initial SA of 249 young patients, 3) how 58 SAers use means of communication, and perceive social support they receive and their health-related quality of life. Results: As an adult, the psychosocial situation of young SAers is impaired, especially for those who have a recurrence of SA during the year after index SA. The risk of recurrence increases in the ten years following index SA for early SAers, and in the year following index SA when contact has been lost with caregivers. SAers preferentially use SMS to “keep in touch” with relatives and they assess on a less positive note than peers their social support and health-related quality of life. Perspectives: We developed a monitoring device based on SMS sending in order to prevent SA recurrence which will be assessed through a randomized controlled clinical trial.