Η φωτοκαταλυτική διάσπαση υδατικών διαλυμάτων του Acid Orange 7 (ΑΟ7), ενός αζωχρώματος που αποτελεί τυπικό δείγμα των μη-βιοαποδομήσιμων χρωστικών ουσιών που απαντώνται στα υγρά απόβλητα βιομηχανιών υφαντουργίας, μελετήθηκε με χρήση καταλύτη TiO2 και τεχνητής ηλιακής ή ορατής (>400 nm) ακτινοβολίας. Βρέθηκε ότι όταν χρησιμοποιείται ηλιακή ακτινοβολία, η διάσπαση των μορίων του ΑΟ7 λαμβάνει χώρα στην επιφάνεια του φωτοκαταλύτη μέσω μιας σειράς βημάτων οξείδωσης που οδηγούν στον σχηματισμό ενδιαμέσων, κυρίως αρωματικών και αλειφατικών οξέων, τα οποία στη συνέχεια οξειδώνονται περαιτέρω προς ενώσεις με προοδευτικά μικρότερο μοριακό βάρος. Τελικά, επιτυγχάνεται πλήρης αποικοδόμηση του αζωχρώματος, με σχηματισμό CO2 στην αέρια φάση και ανόργανων ιόντων στο διάλυμα. Όταν χρησιμοποιούνται φωτόνια ορατού φωτός, τα ενδιάμεσα της αντίδρασης είναι παρόμοια με αυτά που παρατηρήθηκαν με τη χρήση ηλιακής ακτινοβολίας, αλλά ο αποχρωματισμός λαμβάνει χώρα με μικρότερους ρυθμούς. Επιπλέον, μετά τον αποχρωματισμό του διαλύματος, το COD δεν μειώνεται περαιτέρω και τα ενδιάμεσα της αντίδρασης μένουν σταθερά με το χρόνο ακτινοβόλησης υποδεικνύοντας ότι, στην περίπτωση αυτή, η φωτοκαταλυτική διάσπαση με χρήση ορατής ακτινοβολίας λαμβάνει χώρα μέσω του μηχανισμού “φωτοευαισθητοποίησης”. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της κινητικής μελέτης του συστήματος, ο αρχικός ρυθμός αποχρωματισμού εξαρτάται από την ένταση και το μήκος κύματος της προσπίπτουσας ακτινοβολίας, από την κάλυψη της επιφάνειας, από την αρχική συγκέντρωση του αζωχρώματος, από τη συγκέντρωση του TiO2 και από το αρχικό pH. Από την κινητική μελέτη προκύπτει κινητικό μοντέλο το οποίο περιγράφει ικανοποιητικά τα πειραματικά δεδομένα. Μελετάται η επίδραση των φυσικοχημικών ιδιοτήτων του φωτοκαταλύτη, όπως κρυσταλλογραφική δομή, ειδική επιφάνεια, μέσο μέγεθος κρυσταλλιτών, απορρόφηση στη UV/vis περιοχή και μορφολογία, καθώς και της μεθόδου παρασκευής του TiO2 στον ρυθμό αποχρωματισμού. Τέλος, διερευνάται η δυνατότητα βελτίωσης των φωτοκαταλυτικών ιδιοτήτων του TiO2 με ενίσχυση με διάφορα ετεροσθενή κατιόντα και με διασπορά μετάλλου στην επιφάνειά του. / The photocatalytic degradation of aqueous solutions of Acid Orange 7 (AO7), a model non-biodegradable textile azo-dye, is investigated with the use of TiO2 photocatalyst and artificial solar- or visible (>400 nm)-light irradiation. It is shown that when the full solar spectrum is utilized, the dye molecules adsorbed on TiO2 surface undergo a series of oxidation steps, which lead to rapid decolorization and formation of a number of intermediates, mainly aromatic and aliphatic acids, which are further oxidized toward compounds of progressively lower molecular weight and, eventually, to CO2 and inorganic ions. Under these conditions, complete decolorization and mineralization of the solution is achieved with appreciable reaction rates. When the solution is irradiated with visible light (λ> 400 nm), reaction intermediates are similar to those observed under artificial solar-light irradiation but decolorization takes place with much lower rates. In addition, when the solution is bleached, the COD does not further decrease with time of irradiation and reaction intermediates remain unchanged, indicating that the visible-light induced photocatalytic degradation of AO7 is governed by the “photosensitization mechanism”. Kinetic results show that the initial rate of decolorization depends on the intensity and the wavelength of incident light irradiation, the surface coverage, the initial concentration of the azo-dye, the concentration of the photocatalyst and the initial pH of the solution. From the kinetic investigation, a kinetic model is obtained which fits well the experimental data. The influence of the physicochemical properties of the photocatalyst such as crystal structure, specific surface area, average crystallite size, absorption in the UV/vis region and morphology, as well as the preparation method of TiO2 on the rate of decolorization is investigated. The improvement of the photocatalytic activity of semiconductor photocatalysts by doping with different altervalent cations and by deposition of noble metals onto the TiO2 surface is studied.

Η διπλωματική εργασία ασχολείται με τον χαρακτηρισμό σημάτων ακουστικής εκπομπής και της πηγής τους μέσω της επεξεργασίας χαρακτηριστικών παραμέτρων που έχουν εξαχθεί από αυτά. Θεωρητικό υπόβαθρο της εργασίας είναι οι επιστημονικές περιοχές της Αναγνώρισης Προτύπων, Τεχνητής Νοημοσύνης και Νευρωνικών Δικτύων καθώς και η Επεξεργασία Σημάτων. Ο τομέας εφαρμογής της εργασίας είναι ο Μη Καταστροφικός Έλεγχος και η Ακουστική Εκπομπή και η ίδια αποτελεί μια τέτοια εφαρμογή. Τα δεδομένα που επεξεργάστηκαν χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε εκείνα που δόθηκαν έτοιμα και σε εκείνα που προέκυψαν μετά από επεξεργασία. / This graduate project concerns the characterization of the acoustic emission of signals and their sources that have been exported through the process of characteristic parameters.The theoritical substratum of this project are scientific areas such as pattern recognition, artificial intelligence, neural network ,as well as signal processing.The sector which this project applicate is non-distractive testing and signal emission and the project itself consists such an application.The data that have been processed are divided in two categories:in this one where the data were already given and in that one where the data arised after process.

Medical imaging is the main tool to extract a 3D modelling of the human body or specific organs within it. In order to accomplish this, various imaging modalities have been developed over the years, such as X-Ray Computed Tomography (CT), Magnetic Resonance Imaging (MRI) and Positron Emission Tomography (PET). Each one is based on a particular energy source that passes through the body and on specific physical laws, which define the meaning of noise and the sensitivity of the imaging process. In all medical imaging systems the main goal is to increase resolution since higher resolution is a key factor in increased information content, which is critical for increased accuracy in the understanding of the anatomy and in the assessment of size and morphological structure of organs, for early detection of abnormalities, suspected pathologies and more. In order to overcome the resolution limitations, one promising idea is to use signal processing techniques to enhance the spatial resolution. This approach proposes the acquisition of a high-resolution (HR) image from observed multiple low-resolution (LR) images. This image restoration approach is called super resolution (SR) image reconstruction (or restoration). It is the process of combining multiple low resolution images to form a high resolution image. The basic requirement in order to apply SR restoration techniques is the availability of multiple LR images captured from the same scene, which are sub-sampled (aliased) as well as shifted with subpixel precision. Each observed LR image is expressed as the result of a sequence of operators on the original HR image source, consisting of a geometrical warp, blurring and down-sampling. The SR image reconstruction method consists of three stages, registration, interpolation and restoration (i.e., inverse procedure). In the registration stage, the relative shifts between LR images, with reference to a certain LR image, are estimated with fractional pixel accuracy. Accurate sub-pixel motion estimation is a very important factor in the success of the SR image reconstruction algorithm. Since the shifts between LR images are arbitrary, the registered HR image will not always match up to a uniformly spaced HR grid. Thus, non-uniform interpolation is necessary, to obtain a uniformly spaced HR image from a non-uniformly spaced composite of LR images. Finally, image restoration is applied to the up-sampled image to remove blurring and noise. In order to evaluate the performance of SR reconstruction, a ‘simulate and correct’ approach to reconstruction is selected. First, simulated images of a computer generated phantom are formed and processed in order to comply with the observation model for the LR images. These are used as the images from which the HR image is constructed through the SR method. The iterative back-projection (IBP) algorithm suggested by Irani and Peleg has been chosen to be utilized, which belongs in the spatial domain methods and it is an easily and intuitively understood method. The results of the SR reconstruction are presented separately for the axial and the transaxial case. The evaluation relies on qualitative measures of image enhancement and on objective quantitative measures, such as the resolution (FWHM), the signal-to-noise ratio, the contrast ratio and the contrast-to-noise ratio. The performed trials demonstrated improvement in both the axial and transaxial resolution. The super-resolution images also provide a significantly improved contrast ratio, which is important for improving sensitivity for detection of small details and features. The improvement in resolution can be achieved without using any hardware changes or any increase in the patient radiation procedure. An important contribution of super-resolution is also the reduction of partial volume effects in the reconstructed image. The loss in SNR, which is a typical characteristic of all resolution enhancement algorithms, was not that considerable to preclude the clinical application of super-resolution. The overall evaluation demonstrated that the SR reconstruction is a post-processing method, which can provide medical images of higher resolution and better contrast ratio, without increasing the amount of radiation or the duration of the scan. / Η ιατρική απεικόνιση είναι το κύριο εργαλείο για την τρισδιάστατη μοντελοποίηση του ανθρώπινου σώματος και συγκεκριμένων οργάνων. Για να επιτευχθεί αυτό, διάφορες μέθοδοι απεικόνισης έχουν αναπτυχθεί, όπως η Υπολογιστική Τομογραφία, η Μαγνητική Τομογραφία και η Τομογραφία Εκπομπής Ποζιτρονίου. Η κάθε μία βασίζεται σε μια συγκεκριμένη πηγή ενέργειας η οποία διαπερνά το ανθρώπινο σώμα και έχει συγκεκριμένες φυσικές ιδιότητες. Σε όλα τα συστήματα ιατρικής απεικόνισης, ο βασικός στόχος είναι η βελτίωση της διακριτικής ικανότητας και κατα συνέπεια της παρεχόμενης πληροφορίας, η οποία είναι σημαντική για την ακρίβεια στην κατανόηση της ανατομίας και στην εκτίμηση του μεγέθους και της μορφολογίας των οργάνων, για την έγκαιρη διάγνωση ανωμαλιών κλπ. Μια από τις μεθόδους που έχουν προταθεί για τη βελτίωση της διακριτικής ικανότητας είναι η χρήση τεχνικών επεξεργασίας εικόνας. Σύμφωνα με αυτή τη μέθοδο, η οποία λέγεται Super Resolution, μια εικόνα υψηλής διακριτικής ικανότητας προκύπτει από πολλαπλές εικόνες χαμηλής διακριτικής ικανότητας. Η βασική προϋπόθεση για την εφαρμογή της μεθόδου είναι η ύπαρξη πολλαπλών εικόνων χαμηλής διακριτικής ικανότητας από την ίδια σκηνή, οι οποίες είναι μετατοπισμένες με ακρίβεια ενός κλάσματος píxel. Κάθε εικόνα χαμηλής διακριτικής ικανότητας εκφράζεται σαν το αποτέλεσμα ενός γεωμετρικού μετασχηματισμού, παραμόρφωσης και υπο-δειγματοληψίας της εικόνας υψηλής διακριτικής ικανότητας. Η ανακατασκευή μιας εικόνας με τη μέθοδο Super Resolution περιλαμβάνει τρία στάδια. Στο πρώτο στάδιο, υπολογίζονται οι σχετικές μετατοπίσεις μεταξύ των εικόνων. Η ακριβής εκτίμηση αυτής της σχετικής κίνησης είναι κρίσιμος παράγοντας για την απόδοση του αλγορίθμου ανακατασκευής. Για την εκτίμηση της απόδοσης της ανακατασκευής χρησιμοποιείται ένας αλγόριθμος ‘προσομοίωσης και διόρθωσης’. Αρχικά παράγονται οι εικόνες που θα χρησιμοποιηθούν σαν βάση για την ανακατασκευή της εικόνας υψηλής διακριτικής ικανότητας. Ο αλγόριθμος που χρησιμοποιείται είναι ο IBP (iterative back-projection), όπως προτάθηκε από τους Irani, Peleg. Η εκτίμηση της απόδοσης της μεθόδου βασίζεται σε ποιοτικά και ποσοτικά κριτήρια, όπως η διακριτική ικανότητα (FWHM), το SNR και η διακριτική ικανότητα αντίθεσης. Οι δοκιμές έδειξαν βελτίωση στην διακριτική ικανότητα και στην διακριτική ικανότητα αντίθεσης, η οποία είναι σημαντική για τη βελτίωση της ικανότητας ανίχνευσης λεπτομερειών. Οι βελτιώσεις αυτές επιτυγχάνονται χωρίς αλλαγές στο επίπεδο του υλικού και χωρίς αύξηση του χρόνου έκθεσης του ασθενούς στην ακτινοβολία. Η απώλεια σε SNR, η οποία είναι τυπική συνέπεια όλων των αλγορίθμων ανακατασκευής, δεν είναι απαγορευτική για τη χρήση της μεθόδου. Η συνολική εκτίμηση της μεθόδου, δείχνει ότι είναι μια μέθοδος επεξεργασίας, μέσω της οποίας μπορούν να προκύψουν ιατρικές εικόνες υψηλής διακριτικής ικανότητας, χωρίς την αύξηση της ποσότητας της ακτινοβολίας και του χρόνου έκθεσης του ασθενούς.

Ο σκοπός της παρούσας διατριβής είναι να συμβάλει στην επιλογή του βέλτιστου σπινθηριστή ανάμεσα σε αυτούς που χρησιμοποιούνται στα σύγχρονα απεικονιστικά συστήματα τομογραφίας εκπομπής ποζιτρονίων PET και PET μικρών ζώων, ο οποίος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε ένα ανιχνευτικό σύστημα πολλαπλών εφαρμογών PET/CT, MV CBCT, κλπ.) με έναν κοινό ανιχνευτή. Για το σκοπό αυτό μελετήθηκαν δείγματα από τους ακόλουθους κρυσταλλικούς σπινθηριστές: α) πυριτικού οξειδίου του γαδολινίου (GSO), β) πυριτικού οξειδίου του λουτεσίου (LSO), γ) πυριτικού οξειδίου του λουτεσίου-υτρίου (LΥSO), δ) αλουμινικού οξειδίου του υτρίου (YAP) και ε) αλουμινικού οξειδίου του λουτεσίου-υτρίου (LuYAP). Όλα τα δείγματα των σπινθηριστών ήταν ενεργοποιημένα με τρισθενές δημήτριο (Ce+3). Η μελέτη έγινε σε ευρεία κλίμακα ενεργειών (20kV-18MV). / The aim of this thesis was to select the best scintillator among the ones currently used in PET and animal PET systems, which could be used in a single detector multimodality scanner. To this aim crystal samples of GSO, LSO, LYSO, LuYAP and YAP scintillators, doped with cerium (Ce+3) were examined under a wide energy range (from 20kV-18MV). Measurements concerning determination of absolute efficiency, energy absorption efficiency, intrinsic conversion efficiency, detector optical gain and detector quantum efficiency, giving information on light yield and the intrinsic properties of the scintillators. Information on the compatibility of the light emission spectrum of the scintillators with the currently used optical photon detectors was obtained by calculating the spectral matching factors of each scintillator examined.

Att elever ska ha reellt inflytande i svensk skola betonas starkt i styrdokumenten. Tidigare studier visar att elever har begränsat inflytande i undervisning. Elevcentrerad undervisning ses ofta som något som ger högt elevinflytande. Därför syftar denna studie till att undersöka hur elever och lärare beskriver elevers inflytande i en skola som arbetar växelvis med traditionell ämnesundervisning och ämnesintegrerade temaområden som kan ses som en form av elevcentrerad undervisning. Frågor som besvaras är vilka möjligheter elever har till inflytande i undervisningen samt vad som kan begränsa elevinflytande. Teoretisk utgångspunkt för studien är Giddens struktureringsteori. Totalt har nio lärare och sexton elever i årskurs sju och åtta intervjuats. Resultaten visar att elever och lärare inte upplever att elever har något större inflytande i undervisningen. Elever efterfrågar heller inte detta i högre grad. De möjligheter till inflytande som förekommer är att elever kan ge förslag samt göra val mellan olika alternativ, exempelvis arbetssätt eller redovisningsform. Faktorer som begränsar elevinflytande är lärares tid, planeringsproblem och lärares samarbete samt indirekt då elever inte tar ansvar eller gör sina röster hörda. Ur resultaten framkommer också att elevinflytande är lägre i ämnesintegrerad/tematisk undervisning än i mer traditionell ämnesundervisning. Detta kan bero på att lärarna känner sig styrda av samplaneringen och att de då har svårt att ge eleverna inflytande. Inflytande är ibland osynligt för elever. Lärare måste vara tydliga med varför undervisningen ser ut som den gör för att synliggöra elevinflytandet. För att öka elevinflytande i undervisningen bör lärare arbeta aktivt med att överbrygga hinder för elevinflytande.

Esta tesis se propone presentar el pensamiento de Tristan Tzara en su etapa dadaísta, a través del análisis de fragmentos suyos, y de la confrontación de éstos con los de algunos filósofos como Nietzsche y Bergson, filósofos que influyeron directamente a Tzara. Se articula en tres capítulos, que corresponden a tres nociones de Tzara: (1) El asco, (2) La dictadura del espíritu y (3) Lo cósmico.El "asco" -el tema del primer capítulo-, para Tzara, es el origen de Dadá: rechazo visceral ante el estado de cosas, ante la situación del hombre europeo, enfermo y debilitado. Tzara, a menudo en un modo de pensar y en un estilo muy cercanos a Nietzsche, analiza esta situación por varios síntomas: A) obsesionado por el principio de propiedad, el hombre europeo (en especial el burgués), "roba" no sólo a los demás sino a sí mismo, a su propia personalidad, fenómeno que Tzara denomina: la "selfcleptomanía". B) Los discursos sofisticados de muchos intelectuales, por otra parte, no manifiestan más que su "instinto de dominación", el mero interés por ganar y dominar a los otros. C) Otros elementos sociales y culturales contribuyen a esta debilidad del hombre europeo: la negación de la vida (la moral), y la imposición de una única visión del mundo (la filosofía, la ciencia), etc. D) Finalmente, para Tzara, el culto al arte es el mayor obstáculo para que el arte contribuya a la liberación del individuo y la cultura europeas. Tzara piensa, sin embargo, que un nuevo arte puede incidir en esta situación, transformando el modo de sentir y pensar, el modo de vivir. Esto es lo que se propone con lo que llama: la "dictadura del espíritu" (tema del segundo capítulo). Esta original y difícil noción de Tzara se aclara a través de la idea de espíritu en Bergson: en efecto, Tzara concede al "espíritu" (o espíritu dadá), un carácter libre y autocreativo exactamente como Bergson lo hacía del mismo. Así, con la "dictadura del espíritu" se pretende romper todo tipo de mediaciones socioculturales y estéticas para que inmediatamente el espíritu actúe de manera espontánea e instantánea. Para Tzara, esta inmediatez, instantaneidad y espontaneidad del espíritu es la que conduce a la intensidad, intensifica la personalidad y la vida. Esta "estética de la intensidad", por otra parte, es al mismo tiempo "una ética de la intensidad": la dictadura del espíritu se propone "educar" a los individuos, no imponiendo conocimientos o métodos, sino liberándolos de ellos. Asimismo, los gestos risibles y escandalosos que formaban parte inseparable de las veladas dadás -un tema, por cierto, bergsoniano y nietzscheano- se entienden desde este objetivo: la liberación del espíritu, no sólo del artista, sino de todos los individuos. Liberación que conduce a la intensidad y, de ésta, a la fraternidad.La noción de "cósmico" -tema del tercer y último capítulo- muestra en qué consiste la afirmación de la vida que hace Tzara y Dadá. Lo cósmico expone su visión fluída (temporal, móvil, cambiante) de la vida, visión que implica un modo de vivir, de crear y actuar con el mundo. Así con "lo cósmico", Tzara invita a suspender las relaciones jerárquicas establecidas entre los seres del universo, y a descubrir con ello, la enorme vitalidad que nos rodea y nos penetra. El arte cósmico justamente va en esta línea al mostrar y desarrollar las virtualidades del mundo, entrando en relación activa con sus elementos y fuerzas (fuerza espontánea, destructiva, azarosa), con el caos. Y también con los espectadores, los cuales forman parte plena del proceso creativo.

Many orally administered drugs must overcome several barriers before reaching their target site. The first major obstacle to cross is the intestinal epithelium. Although lipophilic compounds may readily diffuse across the apical plasma membrane, their subsequent passage across the basolateral membrane and into blood is by no means guaranteed. Efflux proteins located at the apical membrane, which include P-glycoprotein (P-gp, MDR1) and Multidrug Resistance-associated Protein (MRP2), may drive compounds from inside the cell back into the intestinal lumen, preventing their absorption into the blood. Intestinal P-gp is localised to the villus tip enterocytes, i.e. the main site of absorption for orally administered compounds and in close proximity to the lumen. P-gp is therefore ideally positioned to limit the absorption of compounds by driving efflux back into the lumen. Drugs may also be modified by intracellular phase I and phase II metabolizing enzymes. This process may not only render the drug ineffective, but it may also produce metabolites that are themselves substrates for P-gp and/or MRP2. Drugs that reach the blood are then passed to the liver, where they are subjected to further metabolism and biliary excretion, often by a similar system of ATP binding cassette (ABC) transporters and enzymes to that present in the intestine. Thus a synergistic relationship exists between intestinal drug metabolizing enzymes and apical efflux transporters, a partnership that proves to be a critical determinant of oral bioavailability. Aim: The aim of this study was to investigate the effect of selected methoxy flavonoids (3-methoxyflavone, 5-methoxyflavone, 6-methoxyflavone and 7- methoxyflavone) on the mean ratio of Rhodamine123 (Rho 123) transport across rat intestine (jejunum) and to investigate structure activity relationships (SAR) of the selected flavonoids with reference to inhibition of P-gp. Methods: 3-Methoxyflavone, 5- methoxyflavone, 6-methoxyflavone and 7-methoxyflavone were evaluated at a concentration of 10μM and 20μM as modulators of Rho 123 transport across rat jejunum. The Sweetana-Grass diffusion cells were used to determine the transport of Rho 123. Each modulator was studied bidirectionally with two cells measuring transport in the apical to basolateral direction (AP/BL) and two cells measuring transport in the basolateral to apical direction (BUAP). The rate of transport was expressed as the apparent permeability coefficient (Papp)and the extent of active transport was expressed by calculating the ratio of BUAP to AP/BL. Each modulators Papp ratio was then compared with that of the control. Results: 3-Methoxyflavone decreased the Papp ratio from 3.34 (control) to 1.66 (10μM) and 1.33 (20μM) and showed statistical significant differences. 7-Methoxyflavone decreased the Papp ratio to 1.94 (10μM) and 1.55 (20μM) but only showed a statistical significant difference at 10μM. 5- Methoxyflavone decreased the Papp ratio to 2.41 (10μM) and 1.71 (20μM) and 6- methoxyflavone decreased the Papp to 3.03 (10μM) and 2.49 (20μM). Both 5- and 6- methoxyflavone showed no statistical significant differences from the control. The structure activity relationships with reference to P-gp inhibition clearly indicated that the C3 and C7 positioning of the methoxy-group on the A ring played a major role in the inhibition of Rho 123 transport. Conclusion: All the selected modulators showed inhibition of Rho 123 transport across the jejunum. This should affect the bioavailability of the substrates of P-gp and other active transporters. In summary, this study describe the inhibitory interaction of selected flavonoids with P-gp. Structure activity relationships were identified describing the inhibitory potency of the flavonoids based on methoxy groups positioning. The inhibitory potency results were 3-methoxyflavone > 7- methoxyflavone > 5-methoxyflavone> 6-methoxyflavone / Thesis (M.Sc. (Pharmaceutics))--North-West University, Potchefstroom Campus, 2005.

To be fair and equitable are aims inherent in most legal systems, whether domestic or international, but are usually tacitly stated. With respect to foreign direct investment (FDI) they constitute a standard of treatment which lacks a clear definition. Nevertheless, the recurrence of this standard in conventional instruments makes it one of the focal points of this branch of international law. / The main goal of this thesis is to explore and understand the standard of fair and equitable treatment. To understand its definition, it is first necessary to undertake a theoretical analysis of the notion. Secondly, having assessed the general meaning to fair and equitable treatment, an attempt is made to assess the difficulties which have arisen from its incorporation in Chapter 11 of the North American Free Trade Agreement (NAFTA). Finally, the thesis tries to assess where the concept stands in international law and whether or not it has passed into the corpus of customary international law.

El poblado HIFRENSA es un conjunto residencial formado por la agrupación de viviendas para alojar a los trabajadores de la central nuclear de Vandellòs-I. Cuenta además con una serie de equipamientos a escala de barrio. El conjunto está conectado mediante pasos para peatones con plazas públicas con esquema viario en cul-de-sac. Antonio Bonet recibe el encargo de la construcción del poblado en 1967, así como la realización de las dependencias administrativas y otros edificios de carácter técnico en el emplazamiento de la central nuclear. La tesis revela a Bonet como arquitecto investigador. En el poblado HIFRENSA no se puede establecer una línea clara que separe la arquitectura del urbanismo. Bonet busca una solución universal con la definición de un tipo o patrón, como elemento susceptible de ser perfeccionado, sistematizado y prefabricado. El patrón puede mutar, ya sea para adaptarse a un sistema constructivo o por necesidades topográficas, climáticas o programáticas. Particularmente en la obra de Bonet, también para satisfacer unos requerimientos de orden superior, su soporte urbanístico. La mayor dificultad radica en la definición de un criterio ordenador que permita dar forma superior a las unidades: ya sean viviendas o equipamientos sin que el conjunto urbanístico acuse monotonía y falta de identidad. / The HIFRENSA settlement is a residential complex built to accommodate workers of Vandellòs-I nuclear power plant. It also has a number of facilities at neighbourhood scale. The set is connected by pedestrian crossings with public squares and road scheme in cul-de-sac. In 1967 Antonio Bonet was commissioned to build the settlement, the administrative offices and other technical buildings on nuclear power plant site . The thesis exposes Bonet as architect researcher. At HIFRENSA settlement, a clear line between architecture and urbanism cannot be drawn. Bonet searches an universal solution. with a type or pattern definition as an element liable to be improved, refined, systematized and prefabricated. The pattern can mutate either to accommodate a construction system or for another needs, topographic, climatic or programmatic. Particularly in Bonet’s work, also to meet a higher requirement: its urban planning support. The greatest difficulty lies on the definition of an order judgment that can give a higher shape to the units, dwellings or facilities , with the intention of avoiding a monotonous urban complex and lack of identity.

Applying market arbitrage theory on daily data, we measure the empirical financial market convergence of NAFTA’s financial markets since 1994. Radar diagram and wavelet multi-resolution analysis (MRA) scalogram movies of the statistical moments of the term interest rate differentials visualize the multidimensional convergence. From the radar movies, we find: 1) a uniform disappearance of the average forward premia; 2) a non-uniform decline of bilateral financial market risk; 3) variation of bilateral financial market pressure measured by skewness; and 4) emergence of uniform market microstructures as measured by vanishing excess-kurtosis. From the MRA movies, we find that the national term structures of interest rates converge, since the stochastic resonance coefficients of the interest rate differentials lose significance: market energy at all frequencies dissipates into “white noise.” Testing Obrimah, Prakash and Rangan’s (2009) Lemma, we find that, after 2002, higher financial flow pressure is a necessary condition for lower financial market risk. / vii, 67 leaves ; 29 cm