No description available.

No description available.

Στην προσπάθεια προσέγγισης της Αλκμήνης του Ευριπίδη βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με ανυπέρβλητες δυσκολίες για διάφορους λόγους. Πρώτον, για τον λόγο ότι τα σωζόμενα αποσπάσματα δεν είναι μόνο πενιχρά -περιορισμένα σε αριθμό και ολιγόστιχα-, αλλά και ελάχιστα αποκαλυπτικά εξαιτίας κυρίως του χαρακτήρα τους: αποτελούν, σχεδόν στην ολότητά τους, παραθέματα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αξιοπιστία τους. Πιο συγκεκριμένα, δεκατέσσερα από τα δεκαεννέα αποσπάσματα είναι ανθολογημένα από τον Στοβαίο, δύο περιέχονται σε Σχόλια στους Βατράχους και δύο ακόμη συγκαταλέγονται σε λεξικογραφικά λήμματα, ενώ μόνο ένα προέρχεται από κείμενο παπύρου. Το τελευταίο, όμως, δεν σώζεται σε κατάσταση τέτοια που να μας οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα. Το υλικό μας, συνεπώς, είναι δυσμεταχείριστο και, αν όχι παραπλανητικό, πάντως όχι ιδιαιτέρως διαφωτιστικό. Δεύτερον, προβλήματα παρουσιάζονται και σε σχέση με άλλες πηγές, από τις οποίες μπορούμε να αντλήσουμε μαρτυρίες -αν και όχι ανεπιφυλάκτως- για την Αλκμήνη, δηλαδή τις αγγειογραφίες, που πιθανώς σχετίζονται με κάποιο τρόπο με το δράμα, και δύο έργα του Πλαύτου, κυρίως τον Rudens και λιγότερο τον Amphitruo. Τέλος, ένα πρώτο πεδίο έρευνας σχετικά με την πραγμάτευση ενός υλικού από τον δραματικό ποιητή, στο οποίο αναζητούνται συνήθως ερείσματα, είναι το μυθολογικό υπόστρωμα. Στην περίπτωσή μας όμως και στο πεδίο αυτό ανακύπτουν ερωτήματα που μένουν χωρίς οριστική απάντηση. Στην συνέχεια, και πριν από τον αναλυτικό σχολιασμό των αποσπασμάτων, θα επιχειρηθεί η εξέταση της συμβολής καθεμιάς από τις πηγές που προαναφέραμε στην μελέτη της Αλκμήνης, εκκινώντας από την σχέση του ευριπίδειου δράματος με την μυθολογική παράδοση. Κατόπιν, θα προχωρήσουμε στην διερεύνηση των δύο άλλων πηγών πληροφόρησης, πρώτα των αγγειογραφιών και, έπειτα, των έργων του Πλαύτου. Ευελπιστούμε να πλησιάσουμε, έστω λίγο, σε αυτό που ο West προσδιορίζει ως έναν από τους στόχους της κριτικής των κειμένων: να οριοθετήσουμε τους χώρους της αβεβαιότητας σε σχέση με το συγκεκριμένο κείμενο. / This study aims at reconstructing Euripide's "Alkmene" or at least, given the difficulty of the issue, to determine the space of uncertainties regarding this tragedy. In this perspective, we will draw material from the mythological tradition, the Greek-vase paintings and Plautus' Rudens.

Η απόπειρα ν’ ανιχνεύσουμε μέσω των αποσπασμάτων την εξέλιξη των χαρακτηριστικών της Νέας Κωμωδίας συνιστά την ουσιαστική και την εις βάθος μελέτη της. Ιδιαιτέρως χρήσιμη προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί ν’ αποδειχτεί και η προσέγγιση των σωζόμενων σπαραγμάτων των ησσόνων ποιητών, η οποία προσθέτει στοιχεία που αφορούν το ευρύτερο πλαίσιο της Νέας Κωμωδίας, συμβάλλει στην παρακολούθηση των εξελικτικών τάσεων και προσφέρει πληρέστερη εικόνα σ’ ένα χώρο όπου κυριαρχεί ο Μένανδρος. Ένας από τους ήσσονες ποιητές, τα διασωθέντα αποσπάσματα του οποίου αποτελούν το αντικείμενο μελέτης της παρούσας εργασίας, είναι ο Βάτων. Ο Βάτων δραστηριοποιείται στην Αθήνα, κατά το πρώτο μισό του 3ου αι. π.Χ. Το γεγονός ότι οι πάπυροι δεν αναφέρουν πληροφορίες γι’ αυτόν, με εξαίρεση τη μαρτυρία του P. Herc. 1018 (βλ. απ. 8 Κ-Α), επιβεβαιώνει το γεγονός ότι το έργο του δεν ξεχώρισε μεταξύ των συγχρόνων του και δεν κατάφερε τελικά να διασωθεί στο σύνολό του. Ωστόσο αποσπάσματά του δεν έλειπαν από Ανθολογίες και συλλογές, όπως το έργο του Αθήναιου και του Στοβαίου. Η έμμεση παράδοση λοιπόν διέσωσε τέσσερις τίτλους κωμωδιών: Αἰτωλός, Ἀνδροφόνος, Εὐεργέται, Συνεξαπατῶν και επτά αποσπάσματα συνολικά. / Fragments of comic poet Baton.

Αντικείμενο αυτής της μελέτης είναι οι Τραχίνιες του Σοφοκλή και ο τρόπος με τον οποίο ο τραγικός ποιητής επενέργησε τόσο σ΄ επίπεδο μύθου όσο και σ΄ επίπεδο γλωσσικού ύφους επάνω στο υλικό μυθολογικό και λογοτεχνικό, που παρέλαβε και γνώριζε πολύ καλά, προκειμένου να οργανώσει τον ολότελα δικό του ποιητικό λόγο και να πλάσει τον ολότελα δικό του τραγικό κόσμο. Πιο συγκεκριμένα, στο πρώτο κεφάλαιο επιχειρείται μία διακειμενική προσέγγιση του τέλους που επέλεξε για τον Ηρακλή ο Σοφοκλής στις Τραχίνιες του σε σχέση με τον θάνατο και την αποθέωση του μεγάλου ήρωα, όπως παρουσιάζονται στα Ομηρικά Έπη και στον Γυναικῶν Κατάλογο του Ησιόδου. Ο Σοφοκλής ξεπερνά τους προκατόχους του επικούς ποιητές και καινοτομεί καθώς ο θάνατος και η αποθέωση του Ηρακλή δεν είναι μία κατάσταση συντελεσμένη, όπως στον Όμηρο και τον Ησίοδο, αλλά μία ενέργεια σε εξέλιξη: παρακολουθούμε επί σκηνής έναν νέο θεό εν τη γενέσει του. Βλέπουμε τον μεγάλο εκπολιτιστή ήρωα περνώντας μέσα από τον έσχατο πόνο ένα ακριβώς βήμα πριν γίνει ένας νέος θεός δίπλα στους παραδοσιακούς θεούς του Ολύμπου. Τι συμβαίνει όμως στις Τραχίνιες με την ανθρώπινη πλευρά του μεγάλου Ηρακλή; Το δεύτερο κεφάλαιο αυτής της εργασίας επικεντρώνεται στο νόστο του ανθρώπου – Ηρακλή. Ο Σοφοκλής χτίζει αυτόν το νόστο επάνω σε δύο άλλους διάσημους νόστους προκατόχων του ποιητών, τον ομηρικό νόστο του Οδυσσέα και τον αισχύλειο νόστο του Αγαμέμνονα. Ο σοφόκλειος Ηρακλής επιστρέφει ως πολύπαθος Οδυσσέας για να μεταμορφωθεί και να εξοντωθεί λίγο αργότερα ως αισχύλειος Αγαμέμνονας. Όταν στις Τραχίνιες ο νόστος του Ηρακλή ολοκληρωθεί, ο μεγάλος Πανελλήνιος ήρωας δεν θα είναι πια ούτε Οδυσσέας ούτε Αγαμέμνων αλλά ένας νέος ήρωας, ένας ήρωας τραγικός. Λίγο πριν ο Ηρακλής χαθεί μέσα στις φλόγες και γίνει ένας νέος θεός, είναι υποχρεωμένος να φέρει εις πέρας έναν τελευταίο άθλο: είναι υποχρεωμένος να πραγματοποιήσει μία δύσκολη και απαραίτητη μετάβαση από έναν αρχαϊκό ηρωισμό λαγνείας, φυσικής δύναμης και αιματοχυσίας, τον ηρωισμό του παλιού επικού κόσμου, σ’ έναν ηρωισμό πραγματικά τραγικό. Ο Ηρακλής των Τραχινίων αποδεικνύεται ένας νέος τύπος ανθρώπου - ήρωα ο οποίος νικά τον πιο άγριο εχθρό, τα τέρατα που κρύβονται μέσα στην ίδια την ανθρώπινη φύση του. Αυτός είναι ο ηρωισμός ο οποίος ίσως βρει μία τιμημένη θέση μέσα στην πόλη. / The subject of this work is Sophocles’ Trachiniae and how the tragic poet elaborated his mythological and literary sources as far as the plot and the language of his play are concerned, in order to create his own poetic language and his own tragic world. To be more exact, the aim of the first chapter is an intertextual approach of the ending that Sophocles chose for Heracles in his Trachiniae in relation to the death and apotheosis of the great hero, as they are presented in Homer’s epics and Hesiod’s Women’s Catalogue. Sophocles surpassed his preceding epic poets and managed to innovate because Heracles’ death and apotheosis are not a complete state, as in Homer and Hesiod, but an action in progress: in Trachiniae we watch a new god being born on stage. We watch the great civilizing hero suffering the greatest pain of all and at the same time being about to take his place among the old gods of Olympus. But what happens with Heracles’ human side in Trachiniae? The second chapter focus on Heracles’ return home, the great hero’s nostos. Sophocles organizes this nostos based on two other famous heroes coming back home and the description of their journey by two older poets: the Homeric Odysseus and the Aeschylean Agamemnon. Sophoclean Hercules is coming back as a storm – tossed Odysseus in order to be transformed and later murdered as an Aeschylean Agamemnon. When Heracles’ nostos is completed in the Trachiniae, the great Panhellenic hero will not be Odysseus or Agamemnon but a new hero, a tragic hero. Before Heracles disappears into the flames and becomes a new god, he must carry out one last labour: he must enact a painful transition from an archaic heroism of lust, physical strength and bloodshed, the heroism of the old epic world, to a heroism that is truly tragic. In the Trachiniae Heracles is proved to be a new kind of man – hero who beats the worst enemy, the monsters which hide into the human nature itself. This is a heroism which might find a place of honor within the polis.

Fiktion der Handlung? This highly conventional genre can, I claim, through both embracing and problematising its very conventionality express itself with irony and subtlety that is at least as effective as open self-praise by poets in comic genres that allow it.

Στην εργασία αυτή εξετάζεται η λειτουργία της αισχρολογίας στους Αχαρνής και την Ειρήνη του Αριστοφάνη. Οι δύο κωμωδίες επιλέχτηκαν επειδή έχουν κοινό θέμα, την αναζήτηση της ειρήνης από έναν Αθηναίο αγρότη και διακρίνονται σαφώς σε δύο μέρη: αυτό του πολέμου και αυτό της ειρήνης. Μέσα από την σύγκριση των παρόμοιων σκηνών αποδεικνύεται ότι η χρήση της αισχρολογίας είναι διαφορετική στα δύο έργα: στους Αχαρνής εξαρτάται περισσότερο από τον χαρακτήρα του Δικαιόπολη και είναι ευθεία και επιθετική, ενώ στην Ειρήνη είναι πιο εκλεπτυσμένη και σχεδόν καθόλου επιθετική. Αυτό οφείλεται στο ότι η Ειρήνη διδάχτηκε όταν οι αντίπαλες παρατάξεις του Πελοποννησιακού πολέμου ήσαν έτοιμες να συνάψουν ειρήνη, ενώ το 425 π.Χ., που διδάχτηκαν οι Αχαρνής, η ειρήνη φαινόταν πολύ μακρινή. Το συμπέρασμα είναι ότι ο Αριστοφάνης σε κάθε κωμωδία χειρίζεται με διαφορετικό τρόπο την αισχρολογία, η οποία αναδεικνύεται σε στοιχείο της τέχνης του στενά δεμένο με την πλοκή και αποκαλυπτικό του χαρακτήρα των δραματικών προσώπων. / The aim of this study is to present a detailed analysis of the the function of obscenity in Aristophanes’ Acharnians and Peace. The two comedies have been chosen because of their common theme, the quest for peace by an Athenian countryman. Both are clearly divided in two parts: that of the war and the other one for the peace. The comparison of the similar scenes proves that the use of obscenity in the two plays is different: in Acharnians it depends mostly on the character of Dikaiopolis and is explicit and aggressive, while in Peace is more refined and relevant to the theme of the play. This is due to the fact that Peace was performed in 421 B.C., when opponent parties of the Peloponnesian War were ready to sign peace. On the other hand in 425 B.C., when Acharnians was performed, peace seemed to be far away. The conclusion is that Aristophanes in each comedy handles the obscenity in a different way. That obscenity is revealed as an element of his art closely related with the plot and the character of the dramatic persons.

Ο ρόλος της Αρτέμιδος στον Ιππόλυτο και στις δυο Ιφιγένειες. Αναφορά σε σποραδικές εμφανίσεις στις υπόλοιπες τραγωδίες. Άρτεμη πολυσύνθετη θεότητα. Θεά των ορίων, γεωγραφικών και ψυχολογικών. / The role of Artemis in Hippolitos and the two Iphigenias. Reference to her minor appearances in the other tragedies. Artemis, the multifaceted goddess. Goddess of limits, both geographical and psychological.

Οι μεταλλαγές του Θησέα στο έργο του Ευριπίδη είναι προϊόντα της δυναμικής διαπραγμάτευσης που ο δημιουργός επιφυλάσσει στην παραδοσιακή εικόνα του μυθικού ήρωα. Συνιστούν μια μορφή που αναγκαστικά διαβάζεται σε όλη την κλίμακα των ιδεολογικών της αποχρώσεων, πρωτογενώς ωστόσο υπαγορεύεται αυστηρά από τις δραματουργικές ανάγκες του εκάστοτε έργου. Στόχος της παρούσας εργασίας είναι περισσότερο να δείξει τη δραματουργική λειτουργικότητα των διαδοχικών μεταλλαγών του ήρωα, παρά να την αποδώσει σε συνειδητές, ιδεολογικές μεθοδεύσεις του Ευριπίδη. Περισσότερο να περιγράψει την αναγκαιότητά τους και μόνο εν συνεχεία να εξετάσει τις όποιες ιδεολογικές μεταμορφώσεις αποτυπώνει για την εποχή του το ευριπίδειο έργο. / The transmutations of Theseus’ icon in euripidean corpus are products of the dynamic negotiation that the dramatist holds in store for the traditional picture of the fabulous hero. They establish a form that can perfoce be read in the whole scale of its ideological connotations, however, this form is strictly dictated by the dramaturgical needs of each work. Present dissertation’s aim is to show the dramatic function of hero’s successive transmutations, rather than attributing them to Euripides’ conscious, ideological manipulations. It seeks in the first instance to describe their necessity and only in a second level to examine the ideological transfigurations that the euripidean corpus incuses for its era.

Στόχος αυτής της εργασίας είναι να ερευνήσει τα γυναικεία δραματικά πρόσωπα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας όπως παρουσιάζονται μέσα από τους χορούς και από τη μορφή της Ηλέκτρας στις Χοηφόρους του Αισχύλου, την Ηλέκτρα του Σοφοκλή και την Ηλέκτρα του Ευριπίδη. Το ουσιαστικό ζήτημα εντοπίζεται κυρίως στα διαφορετικά χαρακτηριστικά που φέρουν τα γυναικεία δραματικά πρόσωπα σε σύγκριση με τα αντίστοιχα ανδρικά καθώς επίσης και τα διαφορετικά ποιοτικά στοιχεία που έχουν τα μέλη του χορού σε σχέση με τα μεμονωμένα δραματικά πρόσωπα. / The aim of this study is to carry out a detailed analysis of the female dramatic characters of the Ancient Greek Tragedy as they are presented through the choruses and the figure of Electra in Aeschylus’ Choephori, Sophocles’ Electra and Euripides’ Electra. The essential point is to detect thoroughly the different characteristics and their function in the play concerning male and female characters as also the members of the chorus and the heroes.