Προσέγγιση της γενικότερης φύσης της έννοιας του κωμικού μέσα από θεωρίες για το γέλιο. Το κωμικό στοιχείο στον Αριστοφάνη και η κοινωνική διάστασή του. Η σοβαρότητα μέσα από την κωμικότητα χάρη στις δυναμικές της κωμικής πειθούς και της καθάρσεως. Οι διαφορετικές μορφές του αριστοφανικού γέλιου - Διαχωρισμός αστείων μεταξύ τριών επιπέδων (οπτικό, προφορικό, δραματουργικό). Στοιχεία κωμικότητας στον λογοτεχνικό αγώνα των δύο τραγικών ποιητών. Το σοβαρό θέμα της γενικότερης παρακμής των ηθών μέσα από την κωμικότητα του αγώνα των δύο ποιητών των "Βατράχων". / Generally, the nature of comedy and the theories about laughter. The comic element in the plays of Aristophanes and its social context. The serious dimension through the comic side. Different forms for the laughable aspect of Aristophanes - Separation of the jokes into three levels (optical, verbal, dramaturgical. Comic types in the literary agon of the two tragic poets. The general moral decadence through the comic side of this agon.

Με μια αρχική επεξεργασία του θέματος της παρούσας εργασίας έγινε φανερό πως χωρίζεται σε δύο χρονικές περιόδους. Η πρώτη περίοδος εκτείνεται από τα μέσα του 19ου αιώνα ως το τέλους του ίδιου αιώνα(εδώ εντοπίστηκαν τρία έργα) και η δεύτερη περίοδος από τα μέσα του 20ου αιώνα περίπου(1959) ως τις αρχές του 21ου αιώνα(2007) (εδώ εντοπίστηκαν δώδεκα έργα) καταγράφεται αποδεδειγμένα ως η πιο δημιουργική περίοδος, ακόμη και αν θέσουμε ως κριτήριο το πλήθος των έργων. Η πρόσληψη δομών και σημαινόντων της ευριπίδειας δραματικής ποίησης θα αναζητηθεί με βάση όσους από τους τύπους διακειμενικότητας του Gerard Genette μπορούν να ανιχνευτούν στα εξής νεοελληνικά δραματικά κείμενα: Μήδεια του Ιωάννη Ζαμπέλιου(1860)-M1, To Ψέμα του Ιάσονα του Δημήτρη Χριστοδούλου(1959)-M2, Μήδεια (η οφιοπλόκαμη ερινύα των πόθων) της Μαρίας Κέκκου (1990)-M4, Μήδεια του Μποστ (Χρύσανθος Βοσταντζόγλου ή Μποσταντζόγλου) (1993)-M6, Μήδεια του Βασίλη Γκουρογιάννη (1995)-M7, Μήδεια, του Βασίλη Ζιώγα(1995)-Μ8, Στον αστερισμό της Εκάτης-(Θεατρικά έργα και μονόπρακτα) του Κωνσταντίνου Μπούρα(1997) α. Η Μήδεια στην Αθήνα του Κωνσταντίνου Μπούρα (Μονόπρακτο) (1997)-Μ9 και β. Το τέλος της Μήδειας(Τραγωδία) του Κωνσταντίνου Μπούρα (1997)-Μ10, Μήδεια αυτοπυρπολούμενη του Ντίνου Ταξιάρχη(2006)-M11, Backstage (Παρασκήνιο) της Άννας Μαρίας Μαργαρίτη(2007)-M12, Η άλλη ΜΗΔΕΙΑ του Βασίλη Μπουντούρη (1990)-M5, Ποιος σκότωσε τα παιδιά της Μήδειας του Χάρη Λαμπίδη(1984)-M3. Αν ξεκινήσουμε από τον κανόνα της Kristeva πως κάθε κείμενο με βάση το φαινόμενο της διακειμενικότητας «είναι ένα μωσαϊκό από αναφορές σε άλλα κείμενα, μια απορρόφηση ενός άλλου κειμένου», κατόπιν μπορούμε να επεκταθούμε και στην κατά Riffaterre θέση, η οποία υπογραμμίζει την ανάγκη αναζήτησης ενός διακειμένου ώστε να ολοκληρωθεί η οποιαδήποτε λογοτεχνική προσέγγιση κάθε κειμένου. Τα επίπεδα πρόσληψης θα αναζητηθούν μέσα από τα στοιχεία(δομικές, νοηματικές και δραματικές μονάδες) που διοχετεύονται από τη Μήδεια του Ευριπίδη (Μ) στα διακείμενα (Μ1 έως Μ12) νεότερες Μήδειες ή και όχι υποχρεωτικά Μήδειες ως προς τον τίτλο. Κατόπιν θα εξεταστεί η αυτούσια (λογοκλοπή-plagiarism) μετάγγιση στα νέα έργα στοιχείων του (ΜΕ) ή η μεταλλαγμένη παρουσία τους καθώς και σε πιο βαθμό διατηρούνται ή αλλάζουν τα μυθολογικά μοτίβα, θέματα, πρόσωπα και ο δραματικός χώρος των δραματικών κειμένων με καταγωγή από την πλατφόρμα πάνω στην οποία κυριαρχικά τοποθετείται η Μήδεια του Ευριπίδη. / Initially as a treatment of the subject of the present work it became obvious that it is separated in two time periods. The first period is extended by the means of the 19th century until the end of same century (where located three plays) and the second period from the means of the 20th century roughly (1959) until the beginning of the 21st century (2007) (where twelve plays). Where located evidentig the most creative period, even if we place as criterion the number of plays. The engagement of structure and meaning of the Eurepides’ dramatic poetry it will be sought with based those on types of Gerard Genette’s intertextuality can be detected in the following Modern Greek dramatic texts: Medea by Ioannis Zambelios(1860)-M1, The Jason’s lie by Dimitris Christodoulou(1959)-M2, Medea (the shake of desnes) by Maria Kekkou (1990)-M4, Medea by Bost (Chrissanthos Vostantzoglou or Bostantzoglou)(1993)-M6, Medea by Basilis Gourogiannis(1995)-M7, Medea by Basilis Ziogas (1995)-Μ8, In Ekates’ constellation-(Plays and one act plays) by Konstadinos Bouras (1997) α. Medea in Athens by Konstantinos Bouras(one act play) (1997)M9 and b. Medea’s end (Tragedy) by Konstantinos Bouras (1997)-Μ10, Medea self-burned up dy Dinos Taxiarchis(2006)-M11, Backstage by Anna Maria Margariti (2007)-M12, The other Medea by Basilis Boudouris(1990)-M5, Who killed Medea’s children by Harry Labidi (1984)-M3. If we start with the rule of Kristeva that each text based on the phenomenon of intertextuality «it is a mosaic of reports in other texts, a absorption of another text », then we can extend oneself also in the Riffaterres’ place, which underlines the need of search of intertext so that is being completed the any literary approach of each text. The levels of engagement will be sought through the elements (structural, meaning and dramatic units) that are channeled by the Medea of Eurepides’(ΜΕ) in intertexts (from Μ1 to Μ12) modern plays named Medea or even no necessarilly Medea as for the title. Then it will be examined self-same (plagiarism) transfusion in his new work of elements (ΜΕ) or their mutant presence as well as in what degree they maintain or change the mythological patterns, subjects, persons and the dramatic space of dramatic texts with originate from the platform above in that sovereign it is placed the Medea of Eurepides.

Στην παρούσα εργασία στόχος μας είναι να προσεγγίσουμε το μύθο του Φιλοκτήτη στη δραματική μορφή του. Για το σκοπό αυτό θα αξιοποιήσουμε κατά το δυνατόν τις μαρτυρίες αναφορικά με την επική παράδοση, όπως μας σώζονται από πολύ μεταγενέστερες πηγές. Η σχέση ανάμεσα στο έπος και το δράμα είναι πολυεπίπεδη και πολύσημη· ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο διακριτά είδη, που λειτουργούν κάποιες φορές σαν συγκοινωνούντα δοχεία, υπάρχει ένα μαγνητικό πεδίο, μια κλίμακα αλληλεπίδρασης που κυμαίνεται από την έλξη ως την άπωση. / --

Στην εργασία αυτή γίνεται ανάλυση των αγώνων λόγων στις τραγωδίες Εκάβη και Τρωάδες του Ευριπίδη και εξετάζεται ο ρόλος του λόγου σε περίοδο πολιτιστικής κρίσης. Για το λόγο αυτό στην παρούσα μελέτη οι εξεταζόμενοι αγώνες συσχετίζονται με την ανάπτυξη της σοφιστικής και της ρητορικής, καθώς και με τον Πελοποννησιακό πόλεμο (περίοδο κατά την οποία παρουσιάστηκαν τα έργα). Μέσα από την ανάλυση των αγώνων λόγων διαφαίνεται η συγκεχυμένη θεώρηση των ανθρώπων για θεσμούς και αξίες, για τους θεούς, ο ανεξιχνίαστος ρόλος του ίδιου του θεϊκού στοιχείου, καθώς και η κατάρρευση της ετερότητας σε περιόδους κρίσης (Έλληνες-βάρβαροι, άνδρες-γυναίκες, ελεύθεροι-υπόδουλοι). Συμπεραίνεται ότι ο λόγος σε περιόδους κρίσης αποτυπώνει τη σύγχυση των αξιών και ότι, αντί να βοηθά στη διασαφήνιση των πραγμάτων και επομένως στην απόδοση της δικαιοσύνης και την αποκατάσταση της τάξης των πραγμάτων, επιτείνει την κρίση. / In this study there is an analysis of the agones logon of Euripides’ tragedies Hecuba and Troades and an examination of the role of logos in period of cultural crisis. This is the reason that in this work the agones logon of these tragedies are related to the evolution of sophistic and rhetoric activity and to the Peloponnesian War as well (during this period these tragedies were presented). The analysis of these agones logon shows the confused way humans think of the gods, the undetected role of the divine element itself and the collapse of the polarities during cultural crisis (Greeks-barbarians, men-women, free-enslaved). It is concluded that logos in periods of crisis reflects the confusion of the cultural values and that, instead of leading to the clarification of human issues and consequently to the administration of justice and the restoration of order, exacerbates the crisis.

Στόχος του παρόντος πονήματος, είναι η παρουσίαση της αποσπασματικά σωζόμενης τραγωδίας "Πειρίθους" και η αναφορά σε όλα τα προβλήματα που απασχόλησαν τη φιλολογική έρευνα, η οποία διατρέχεται από ερωτήματα που ανακύπτουν συνήθως από την ενασχόληση με έργα αποσπασματικού χαρακτήρα, όπως η πλοκή, οι ήρωες που πρωταγωνιστούν και η πιθανή διάρθρωση της δομής της. Κυρίαρχο και πρωτεύον ερώτημα, ωστόσο, υπήρξε ευθύς εξαρχής για την τραγωδία "Πειρίθους" το θέμα της πατρότητας του έργου. Τέτοιου τύπου θέματα καθώς και πιθανές απαντήσεις παρουσιάζονται στην εργασία αυτή, μαζί με αναφορά σε προβλήματα που συνδέονται με τη μελέτη του ίδιου του κειμένου και προκύπτουν μέσω της γραπτής παράδοσης και αναπαραγωγής του μέσα στους αιώνες που ακολούθησαν τη γέννησή του έως και σήμερα. / The aim of this essay is to present the fragmentary tragedy "Peirithous" and the reference to all the problems that occupied the literary research, which is traversed by questions that arise usually from engaging in fragmentary works, such as the plot, the characters that leadership and the possible formation of the structure. However, the dominant and primary question from the beginning for the tragedy "Peirithoos", was the issue of authorship. Such questions and possible answers are presented in this paper, along with reference to problems associated with the study of the text itself and emerge through the written tradition and play through the centuries that followed his birth until today.

Η παρούσα εργασία εστιάζεται στη μελέτη των εννοιών Φύσις (= φυσική κατάσταση, φυσική τάση) και Νόμος (= ανθρώπινη σύμβαση, θεσμός, έθιμο) ως διπολικού σχήματος ενταγμένου αφενός στα πλαίσια της διδασκαλίας των σοφιστών και αφετέρου στην τραγωδία του Ευριπίδη Βάκχαι. Κατά τη διάρκεια του 5ου αιώνα π. Χ., εποχής έντονης πνευματικής ζύμωσης εμπνευσμένης από τις κοινωνικές, πολιτικές και πολεμικές συγκυρίες, αναδύεται στη σοφιστική σκέψη το εννοιολογικό και ιδεολογικό αντιθετικό σχήμα Φύσις- Νόμος. Αρκετοί σοφιστές διατυπώνουν πεποιθήσεις που κλίνουν υπέρ της Φύσεως, η οποία ταυτίζεται με το όντως αληθινό και συμφέρον, κατά τον Αντιφώντα, με την πηγή της ελευθερίας, κατά τον Αλκιδάμα, με τη δικαιοσύνη την εκπορευόμενη από την υπερίσχυση του δυνατότερου και με την αναίρεση κάθε σύμβασης, κατά τον Καλλικλή. Κάποιοι άλλοι σοφιστές υιοθετούν θέσεις που κλίνουν υπέρ του Νόμου, ο οποίος αποτελεί πηγή δικαιοσύνης και απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση του ανθρώπου, κατά τον Πρωταγόρα, κριτήριο ηθικά ενδεδειγμένης χρήσης των αρετών και εγγυήτρια δύναμη ευπραγίας, κατά τον Ανώνυμο του Ιάμβλιχου. Ποια, όμως, η παρουσία της Φύσεως και του Νόμου μέσα στην ευριπίδεια τραγωδία Βάκχαι; Η παρουσία αυτή γίνεται αντιληπτή κατά την εξέταση της αντιπαράθεσης του θεού Διονύσου με τον ηγεμόνα της Θήβας Πενθέα. Από τη μία πλευρά, η διονυσιακή λατρεία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη Φύσιν σε ό,τι αφορά τόσο τις τελετουργικές πρακτικές της, όσο και την υπόσταση του ίδιου του τιμώμενου θεού Διονύσου. Από την άλλη πλευρά, ο ηγεμόνας της Θήβας Πενθέας ενεργεί ως ο θεματοφύλακας του Νόμου, προασπιζόμενος μία συμβατική μορφή δικαίου η οποία δρα ως συνεκτικός ιστός μεταξύ των πολιτών. Είναι, ωστόσο, η έννοια του Νόμου εντελώς εξοβελισμένη από τη διονυσιακή λατρεία, στα πλαίσια της οποίας επιβάλλεται η εφαρμογή ενός συγκεκριμένου τελετουργικού τυπικού; Μήπως ο Νόμος, του οποίου υπεραμύνεται τόσο σθεναρά ο Πενθέας διώκοντας τους μαινόμενους ακολούθους του Διονύσου, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της βακχείας; Άραγε ήταν η ανάγκη επίτευξης ισορροπίας ανάμεσα στις δυνάμεις της Φύσεως και τις δυνάμεις του Νόμου η αλήθεια που διέφυγε του Πενθέα, καθορίζοντας έτσι το τραγικό του τέλος; Αυτά είναι τα ερωτήματα στα οποία καλείται τελικά να απαντήσει η έρευνα που διεξάγεται στην παρούσα εργασία. / This essay focuses on the study of the concepts of the Nature (=natural condition, natural inclination) and the Law (=human convention, institution, custom) when linked by a bipolar relationship. The two concepts mentioned above are studied on the one hand within the framework of the teachings of sophists and on the other hand in the context of the tragedy Bacchae of Euripedes. During the fifth century B.C., an age characterized by a long and intense intellectual agitation which was inspired by the social, political and polemic conjunctures, the semantic and ideological antithetical scheme Nature – Law rises out of the thinking of sophists. Some sophists express convictions defending the Nature that is identified with the real truth and the real profit, according to Antiphon, with the source of freedom, according to Alkidamas, with the justice deriving from the prevalence of the strongest person and with the refutation of the conventions, according to Callicles. Some other sophists adopt positions defending the Law constituting the source of justice and a prerequisite for the survival of the humankind, according to Protagoras, a criterion of the morally right use of the virtues and the guarantee of prosperity, according to Anonymous of Iamblichus. But what about the presence of the Nature and the Law in the context of the tragedy Bacchae of Euripedes? This case could be understood after a careful study of the juxtaposition of the god Dionysus to the king of Thebes Pentheus. On the one hand, the worship of Dionysus is indissolubly associated with the Nature as far as both the rites and the substance of the honored god Dionysus himself are concerned. On the other hand, the king of Thebes Pentheus acts as the guardian of the Law defending a conventional form of justice functioning like a binding tie between the citizens. Is, though, the concept of the Law absolutely eliminated from the worship of Dionysus, within the framework of which the application of a specific ritual is imposed ? May the Law, which is defended so vigorously by Pentheus who persecutes the maniac worshippers of Dionysus, constitute a part and parcel of the bacchanals? May the necessity of a balance between the powers of the Nature and the powers of the Law be the principle that escaped Pentheus’ notice determining his tragic end? These are the questions that the research held in this essay aspires to answer.

Η μεταπτυχιακή διατριβή αναφέρεται στις ποικίλες εκφάνσεις του θεϊκού νόμου στην Αντιγόνη και στον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή. Στα συγκεκριμένα έργα η θεολογική διάσταση συνιστά μια αυτοτελή οπτική, είτε αυτή ενυλώνεται έμμεσα, μέσω των χρησμών και των οιωνών και της εκπλήρωσής τους είτε άμεσα μέσω των υπέρλογων δυνάμεων της άτης και της τύχης. / Diploma thesis refers to the variety of facets of divine law in Antigone and Oedipus Tyrannus of Sophocles. In these specific dramas, theological dimension can be an independent view either exists indirectly via oracles and omens either directly via irrational - supernatural powers of ate and destiny.