This research focuses towards the development of a clinical decision support system (CDSS) based on cellular and tissue image analysis and classification system that improves consistency and facilitates the clinical decision making process. In a typical cancer examination, pathologists make diagnosis by manually reading morphological features in patient biopsy images, in which cancer biomarkers are highlighted by using different staining techniques. This process is subjected to pathologist's training and experience, especially when the same cancer has several subtypes (i.e. benign tumor subtype vs. malignant subtype) and the same cancer tissue biopsy contains heterogeneous morphologies in different locations. The variability in pathologist's manual reading may result in varying cancer diagnosis and treatment. This Ph.D. research aims to reduce the subjectivity and variation existing in traditional histo-pathological reading of patient tissue biopsy slides through Computer-Aided Diagnosis (CAD). Using the CAD, quantitative molecular profiling of cancer biomarkers of stained biopsy images are obtained by extracting and analyzing texture and cellular structure features. In addition, cancer sub-type classification and a semi-automatic grade scoring (i.e. clinical decision making) for improved consistency over a large number of cancer subtype images can be performed. The CAD tools do have their own limitations and in certain cases the clinicians, however, prefer systems which are flexible and take into account their individuality when necessary by providing some control rather than fully automated system. Therefore, to be able to introduce CDSS in health care, we need to understand users' perspectives and preferences on the new information technology. This forms as the basis for this research where we target to present the quantitative information acquired through the image analysis, annotate the images and provide suitable visualization which can facilitate the process of decision making in a clinical setting.

BACKGROUND: An important characteristic of transitional cell carcinoma (TCC) is the formation of tumors in multiple sites throughout the whole urinary tracts. Two theories explain the pathophysiologic mechanisms of multifocal tumors: (1) intraluminal seeding, it indicates the multiple tumors come from a single transformed malignant cell with secondary seeding or migration at different sites, and (2) the field cancerization, carcinogens affect the urothelium at multiple sites, leading to numerous mutation and independent growth of multifocal polyclonal tumors. Multifocal urothelial carcinomas could come from intraluminal seeding or from field cancerization. However, the data of clinical behaviors between the two different tumor types are lacking. METHODS: Bilateral synchronous and metachronous primary TCC of the upper urinary tracts were derived from field cancerization. Recurrent bladder cancers following upper-tract tumors mostly come from intraluminal seeding. The recurrence, progression, and prognosis of the two different tumors were analyzed. RESULTS: Bilateral upper-tract urothelial carcinomas derived from field cancerization were frequently associated with renal insufficiency, which were more invasive and had poor prognosis than bladder tumors derived from intraluminal seeding. CONCLUSION: The clinical behaviors of the multiple urothelial tumors derived from field cancerization and from intraluminal seeding should be different.

DNA repair systems are indispensable for maintaining genomic integrity. Inherited polymorphisms of DNA repair systems related repair genes may contribute to individual variations in genetic susceptibility to oral cancer. We carried out a hospital-based case-control study to investigate the association of eight various polymorphisms in five DNA repair genes (XRCC1, XPA, XPC hMLH1 and XRCC3) with the risk for oral squamous cell carcinoma (OSCC). A total of 144 newly diagnosed OSCC and 215 frequency-matched controls were recruited between November 2003 and October 2004 at Kaohsiung Veterans General Hospital. Genotyping was performed using the PCR-RFLP techniques. In our results, we found that the XPA A23G polymorphism was strongly associated with OSCC risk (p for linear trend, 0.030) especially combined with XPC (p for linear trend, 0.026). Moreover a trend toward increased risk of OSCC was found when with the increasing putative high-risk genotypes of DNA repair genes (p for linear trend, 0.007). Therefore, we suggested that these polymorphisms in five repair genes were associated with the risk of OSCC. Furthermore, to investigate the prognosis of buccal carcinoma (BC), the most common site of oral cancer in Taiwan, we identified the protein expressions of XRCC1 and XPA and evaluated the relationship between expression level of proteins with clinicopathologic characteristics and survival outcome. A total of 138 primary BC specimens were recruited at KSVGH between 1994 and 2005 and the protein expression levels were identified by use of immunocytochemistry. The overall cumulative 5-years survival rate, 10-years survival rate and 12-years survival rate of BC patients were 66%, 55% and 44%, respectively. Survival curve of BC was significantly correlated with pathological stage, tumor size, lymph node metastasis, tumor differentiation, post-operative RT or CT. However, there were no significant differences between the survival curves of BC patients and the expression levels of XRCC1 and XPA, either in the univariate or the multivariate analysis. In conclusion, the combined effect of seven polymorphisms in five repair genes was associated with the risk of OSCC. However, the expression levels of XRCC1 and XPA were not associated with the survival for patients with BC.

Das Basalzellkarzinom (BZK) der Haut gilt als einer der häufigsten semimalignen Tumoren. Trotz der niedrigen Metastasierungsrate von < 0,1 % können BZK schwerwiegende Infiltrationen und Destruktionen knorpeliger sowie knöcherner Strukturen verursachen. Für die Tumorentstehung ist vor allem die kumulative UVB-Dosis in Kindheit und Adoleszenz bedeutsam. Aber auch die Embryonalentwicklung scheint eine Rolle in der Pathogenese von Tumoren zu spielen. Die so genannte embryonale Fusionszone (eFZ) entsteht zwischen der 5-10 Entwicklungswoche durch die Verschmelzung der fünf Gesichtswülste. Es konnte gezeigt werden, dass BZK innerhalb dieses Kompartiments nicht nur gehäuft auftreten sondern auch durch ein ausgeprägtes Tiefenwachstum charakterisiert sind. Als mögliche Ursache für das verstärkt invasive Wachstum von BZK innerhalb der eFZ wurden Änderungen im Hyaluronsäure (HA)-Stoffwechsel der Stromazellen angenommen. Neben der Bedeutung in der Embryonalentwicklung und bei der Geweberegeneration zeigten verschiedene Studien zudem die essentielle Rolle von HA im Rahmen von malignen Zelltransformationen. Vermehrte HA-Ablagerungen in der Tumorumgebung oder erhöhte HA-Serumkonzentrationen wurden bei einer Vielzahl von Tumoren als Zeichen einer fortschreitenden Tumorprogression beschrieben. Um den HA-Stoffwechsel von Stromafibroblasten um BZK gezielt zu untersuchen, wurden der HA-Gehalt, die HA-Größe und die exprimierten Enzyme des HA-Stoffwechsels in Abhängigkeit von ihrer Lokalisationen miteinander verglichen. Dabei zeigte sich, dass sowohl innerhalb als auch außerhalb der eFZ vergleichbare Mengen und Polymergrößen von HA sezerniert werden. Molekularbiologische Untersuchungen an expandierten Fibroblasten aus Biopsien verschiedener Lokalisationen zeigten ebenfalls keine Unterschiede in der Expression von mRNA der HA Stoffwechselenzyme nach Herkunft der Fibroblasten. Somit wird geschlussfolgert, dass HA zwar auch im Stroma von BZK gebildet wird, der HA-Stoffwechsel von Stromafibroblasten jedoch kein Merkmal ist, das mit dem vermehrten Auftreten und invasiven Wachstum von BZK im Bereich der embryonalen Fusionszone des Mittelgesichts korreliert.

published_or_final_version / Surgery / Master / Master of Philosophy

published_or_final_version / Surgery / Master / Master of Philosophy

published_or_final_version / Pathology / Doctoral / Doctor of Philosophy

Esophageal squamous cell carcinoma (ESCC) is the predominant type of esophageal cancer in Asia. Cisplatin is commonly used as an agent for treating ESCC patients undergoing chemotherapy. However establishment of resistance over the course of treatment diminishes the clinical usefulness and is one reason explaining poor prognosis of ESCC patients. In order to gain insights into the mechanism of cisplatin resistance in ESCC, HPLC/nESI-MS/MS proteomic profiling was employed to examine the global protein alterations of cisplatin-resistant ESCC cell line HKESC2/CDDP comparing with its parental cisplatin-sensitive cell line HKESC2. Stable over-expression and knocked-down cell lines were established for pathway analysis and functional studies. Seventeen proteins were identified with more than 2-fold difference in expression levels. These proteins are involved in endoplasmic reticulum stress response, metabolic processes, DNA replication and repair, nucleotide binding and cell cycle control, while some of them are components of cytoskeletal proteins. Among them, 14-3-3σ was one of the most significantly upregulated proteins found in HKESC2/CDDP cells and its differential expression levels were validated using western blotting and real-time quantitative polymerase chain reaction. Pathway analysis revealed that ectopic overexpression of 14-3-3σ caused a general upregulation in DNA repairing genes. Furthermore, functional validation showed that elevated 14-3-3σ expression contributed considerably to the observed cisplatin resistance in HKESC2/CDDP cells. While knocking down 14-3-3σ expression reversed the above situations in SLMT1 cells. I conclude that up-regulation in 14-3-3σ, together with DNA repairing genes, contributes to the establishment of cisplatin resistance in HKESC2/CDDP cells. Knocking down 14-3-3σ expression sensitized ESCC cells to cisplatin treatment, and hence, opens a therapeutic opportunity for ESCC cisplatin resistance. / published_or_final_version / Surgery / Doctoral / Doctor of Philosophy

Το βασικοκυτταρικό καρκίνωμα του δέρματος αποτελεί τον συχνότερο τύπο καρκίνου του δέρματος. Από τους διάφορους ιστολογικούς υποτύπους του βασικοκυτταρικού καρκινώματος, ο διηθητικός ιστολογικός υπότυπος συνοδεύεται από αυξημένη διηθητική ικανότητα, υψηλότερο κίνδυνο τοπικής υποτροπής και πιο επιθετική βιολογική συμπεριφορά. Σε προηγούμενη μελέτη μας στο ίδιο υλικό βασικοκυτταρικού καρκινώματος, δείξαμε ότι η υπερέκφραση της Integrin-linked kinase (ILK), της ακτίνης των λείων μυικών κυττάρων (α-SMA), της πυρηνικής β-κατενίνης, του μεταγραφικού παράγοντα Snail, καθώς και η μείωση της έκφρασης της Ε-καντχερίνης που συντελούν δείκτες επιθηλιομεσεγχυματικής μετατροπής σχετίζονται με αυξημένη ικανότητα διήθησης και επιθετική βιολογική συμπεριφορά. Η επιθηλιομεσεγχυματική μετατροπή (Epithelial mesencymal transition-EMT) είναι μια βιολογική διαδικασία που επιτρέπει στα επιθηλιακά κύτταρα να αποκτήσουν έναν μεσεγχυματικό κυτταρικό φαινότυπο με ενισχυμένη μεταναστευτική ικανότητα, διεισδυτικότητα, υψηλή αντίσταση στην απόπτωση και ικανότητα παραγωγής συστατικών της εξωκυττάριας θεμέλιας ουσίας. Κύρια χαρακτηριστικά της ΕΜΤ είναι η απώλεια των ζωνών πρόσφυσης, καθώς και η ανοδιοργάνωση του κυτταροσκελετού. Ο κυτταροσκελετός της ακτίνης, που αποτελείται από νημάτια ακτίνης και πρωτεΐνες που αλληλεπιδρούν και ρυθμίζουν την δυναμική του κυτταροσκελετού συμμετέχει σε πολλές σημαντικές κυτταρικές λειτουργίες όπως η κυτταρική κίνηση, η κυτταρική διαίρεση κ.α. και εμπλέκεται σημαντικά στην καρκινογένεση. Ο ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός των νεοπλασματικών κυττάρων, καθώς και η ικανότητα διήθησης και μετάστασης σχετίζονται με μεταβολές του κυτταροσκελετού της ακτίνης. Οι πρωτεΐνες CTEN (COOH-Terminal tensin-like protein) και η παξιλλίνη εντοπίζονται στις περιοχές πρόσδεσης των κυττάρων μέσω ιντεγκρινών στην εξωκυττάρια ουσία όπου αλληλεπιδρούν με τον κυτταροκελετό ακτίνης και συμμετέχουν στην ρύθμιση οδών μεταγωγής σημάτων που ελέγχουν λειτουργίες όπως η κυτταρική κίνηση, η επιθήλιο μεσεγχυματική μετάβαση, η διήθηση και μετάσταση. Η εζρίνη, μια κυτταροπλασματική πρωτεΐνη συνδέει μόρια της πλασματικής μεμβράνης με τον κυτταροσκελετό της ακτίνης και εμπλέκεται και αυτή σημαντικά σε διεργασίες κυτταρικής μετανάστευσης καθώς και στην διήθηση και μετάσταση των καρκινικών κυττάρων. Προηγούμενες μελέτες υποστηρίζουν την συμμετοχή των πρωτείνων CTEN, εζρίνης και παξιλλίνης στην καρκινογένεση στον άνθρωπο. Ωστόσο λίγα είναι γνωστά για το ρόλο τους στο βασικοκυτταρικό καρκίνωμα του δέρματος. Σκοπός της παρούσας εργασίας ήταν η μελέτη της έκφρασης και του ρόλου των πρωτεϊνών CTEN, εζρίνης και παξιλλίνης στο βασικοκυτταρικό καρκίνωμα του δέρματος. Για το σκοπό αυτό μελετήσαμε ανοσοϊστοχημικά την έκφραση αυτών των πρωτεϊνών που σχετίζονται με τον κυτταροσκελετό της ακτίνης σε 76 περιστατικά βασικοκυτταρικού καρκινώματος και εξετάσαμε την πιθανή συσχέτιση της έκφρασής τους με παραμέτρους που έχουν προγνωστική σημασία, όπως ο ιστολογικός υπότυπος, ο βαθμός κινδύνου και το επίπεδο διήθησης των όγκων. Ακόμη ελέγχθηκε η πιθανή συσχέτιση με την έκφραση των ILK, α-SMA, β-κατενίνης, Ε-καντχερίνης και Snail τα οποία εμπλέκονται σημαντικά στην διεργασία της ΕΜΤ και τα οποία είχαν μελετηθεί στο ίδιο υλικό βασικοκυτταρικού καρκινώματος σε προηγούμενη μελέτη. Η πρωτεΐνη CTEN εμφάνισε ασθενώς θετική και εστιακή ανοσοχρώση στο 33% των βασικοκυτταρικών καρκινωμάτων, χωρίς στατιστικά σημαντική συσχέτιση με τις κλινικοπαθολογοανατομικές παραμέτρους που εξετάσθηκαν όπως ο ιστολογικός υπότυπος και το βάθος διήθησης. Αντιθέτως η εζρίνη υπερεκφράστηκε στο κυτταρόπλασμα των κυττάρων του όγκου στο 98,6% των περιστατικών βασικοκυτταρικού καρκινώματος. Η έκφρασή της ήταν σημαντικά μεγαλύτερη στα οζώδη και επιφανειακά (χαμηλού κινδύνου) βασικοκυτταρικά καρκινώματα σε σχέση με τα διηθητικά και μικροοζώδη (υψηλού κινδύνου) βασικοκυτταρικά καρκινώματα. Δεν υπήρξε στατιστικώς σημαντική συσχέτιση με το επίπεδο διήθησης των όγκων, ούτε με την έκφραση των δεικτών ΕΜΤ, ILK, α-SMA, β-κατενίνης, Ε-καντχερίνης και Snail. Όσον αφορά στην παξιλλίνη, εκφράστηκε στο κυτταρόπλασμα των κυττάρων του όγκου στο 90,4% των περιστατικών βασικοκυτταρικού καρκινώματος, σε αντίθεση με το παρακείμενο μη νεοπλασματικό δέρμα, όπου η ανοσοχρώση ήταν αρνητική ή ασθενής. Σε σχέση με τον ιστολογικό υπότυπο, παρατηρήθηκε σημαντική απώλεια της έκφρασής της στα διηθητικά και μικροοζώδη βασικοκυτταρικά καρκινώματα, σε σύγκριση με τα οζώδη και επιφανειακά. Ωστόσο δε βρέθηκε καμία συσχέτιση στατιστικώς σημαντική με το βάθος διήθησης των όγκων και με την έκφραση των δεικτών ΕΜΤ. Επίσης υπήρξε στατιστικώς σημαντική συσχέτιση της ανοσοϊστοχημικής έκφρασης της παξιλλίνης με την έκφραση της εζρίνης. Συμπερασματικά, τα ευρήματα αυτά υποστηρίζουν ότι η πρωτεΐνη CTEN πιθανώς δεν έχει σημαντικό ρόλο στην παθογένεια του βασικοκυτταρικού καρκινώματος του δέρματος. Αντιθέτως η εζρίνη και η παξιλλίνη φαίνεται να εμπλέκονται στο βασικοκυτταρικό καρκίνωμα του δέρματος στον ανθρώπο και μάλιστα τα μειωμένα επίπεδα έκφρασης τους σχετίζονται με ιστολογικούς υποτύπους υψηλής επικινδυνότητας και πιο επιθετικής βιολογικής συμπεριφοράς. Τα χαρακτηριστικά μειωμένα επίπεδα έκφρασης της εζρίνης και παξιλλίνης στα βασικοκυτταρικά καρκινώματα διηθητικού ιστολογικού υποτύπου σε συνδυασμό με τα ευρήματα της προηγούμενης μελέτης ότι αυτός ο ιστολογικός υπότυπος βασικοκυτταρικού καρκινώματος εκφράζει δείκτες επιθηλιομεσεγχυματικής μετάβασης υποστηρίζουν επίσης την άποψη ότι τα διηθητικά βασικοκυτταρικά καρκινώματα αποτελούν σε μοριακό επίπεδο μία διακριτή οντότητα. Η υπόθεση αυτή συμφωνεί με το γεγονός ότι τα διηθητικά βασικοκυτταρικά καρκινώματα έχουν διακριτά μορφολογικά χαρακτηριστικά ( μικρές ομάδες κυττάρων με οξύαιχμα άκρα που εντόνως διηθούν το άθφονο εξωκυττάριο στρώμα) και πιο επιθετική συμπεριφορά συγκριτικά με τα οζώδη βασικοκυτταρικά καρκινώματα. Τελος, η μελέτη της εζρίνης και παξιλλίνης σε υλικό βιοψίας βασικοκυτταρικών καρκινωμάτων δερμάτος μπορεί μελλοντικά να συντελέσει στην ταυτοποίηση εκείνων των περιστατικών που ενδέχεται να εμφανίζουν μία επιθετικότερη βιολογική συμπεριφορά. / Basal Cell Carcinoma (BCC) of the skin is the most common type of skin cancer. Among the various histological subtypes of basal cell carcinoma, infiltrative histological subtype is accompanied by increased invasiveness, higher risk of local recurrence and more aggressive biological behavior. In our previous study, in the same material of BCC, we showed that overexpression of Integrin-linked kinase (ILK), actin of smooth muscle cells (α-SMA), nuclear beta-catenin, the transcription factor Snail and the reduction of E-cadherin’s expression, which constitute markers of epithelial-mesenchymal transition, are associated with increased invasiveness and aggressive biological behavior. The epithelial-mesenchymal transition (EMT) is a biological process, through which the cells acquire enhanced migratory capacity, invasiveness, high resistance to apoptosis and increased production of extracellular matrix components. Main features of EMT are the loss of adherence junctions and the reorganization of the cytoskeleton. The actin cytoskeleton which is composed of actin filaments and proteins that interact with and regulate the cytoskeleton’s dynamics is involved in many important cellular functions such as cell movement, cell division and it is critically implicated in carcinogenesis significantly. The uncontrolled proliferation of tumor cells, increased invasiveness and metastasis are all related to cytoskeleton changes. Proteins CTEN (COOH-Terminal tensin-like protein) and paxillin are located in cell- extracellular matrix contact sites (focal adhesions) where they interact with actin cytoskeleton and transduse signals that regulate actin cytoskeletal dynamics, cell motility, epithelial mesenchymal transition, invasion and metastasis. Ezrin is a cytoplasmic protein which links molecules of the plasma membrane to the actin cytoskeleton. Ezrin is involved significantly in processes of cell migration, invasion and metastasis of cancer cells. Previous studies support the involvement of proteins CTEN, ezrin and paxillin in human tumorigenesis. However, little is known about their role in basal cell carcinoma of the skin. The purpose of this study was to investigate the protein expression and respective role of CTEN, ezrin and paxillin in basal cell carcinoma of the skin. For this reason, we studied immunohistochemically the protein expression of CTEN, ezrin and paxillin in 76 cases of BCC and we examined the possible association of their expression with parameters of prognostic significance, such as histological subtype, low-high risk groups and tumor invasion. Further we tested potential correlations with the expression of ILK, α-SMA, beta-catenin, E-cadherin and Snail, which are involved significantly in the process of EMT and have been studied in the same material of BCC in a previous study. CTEN showed weakly positive and focal immunostaining in 33% of BCC, without statistically significant correlation with clinicopathological parameters, such as histological subtype and depth of invasion. Ezrin and paxillin were overexpressed in the cytoplasm in 98,6% and 90,4% of cases respectively with significantly higher expression levels in low risk variants (nodular and superficial BCC), compared to the high risk variants (micronodular and infilrative BCC). No correlation was found between the expression of ezrin and paxillin and depth of tumor invasion nor with the expression of EMT markers, ILK, α-SMA, beta-catenin, E-cadherin and Snail. However, there was a statistically significant correlation between the immunohistochemical expression of paxillin and ezrin. In conclusion, these findings argue that CTEN probably has no significant role in the pathogenesis of basal cell carcinoma of the skin. Conversely, ezrin and paxillin seem to be involved in human BCC and their decreased expression levels are associated with high risk histological subtypes and a more aggressive tunor behavior. The decreased expression levels of ezrin and paxillin in infiltrative BCC in conjuction with the findings of the previous study that this histological subtype of BCC expresses markers of epithelial-mesenchymal transition, also support the view that infiltrative BCC is a distinct entity at the molecular level. This hypothesis is consistent with the fact that infiltrative BCC have distinct morphological characteristics (small groups of cells with sharp ends that strongly infiltrate the extracellular matix) and more aggressive behavior compared to nodular basal cell carcinoma. Finally, the study of ezrin and paxillin in biopsy material of BCC may, in the future, help to identify those cases that may exhibit a more aggressive behavior.

Cyclin D1, a proto-oncogene, is required for progression from the G1 phase into the S phase of the cell cycle. Over-expression of cyclin D1 causes an increase in cell cycle progression and cell proliferation, implicating it in a variety of cancers including renal cell carcinoma (RCC). The rodent RCC cell model, QTRRE, and human RCC cell models, ACHN, 786-O and Caki-2, exhibit elevated levels of cyclin D1. Pentoxifylline (PTX), a non-specific phosphodiesterase inhibitor, is an FDA-approved hemorheologic agent used to treat intermittent claudication, stemming from peripheral vascular diseases, as well as other diseases involving defective locoregional blood flow. Treatment of QTRRE, ACHN, 786-O and Caki-2 with PTX caused a time- (0-24 hrs) and dose- (0-1.0 mg/mL) dependent decrease of cyclin D1 protein and p-Rb levels in whole cell lysate as well as cytosolic and nuclear fractions, albeit, to different extents within the models. Concomitant with cyclin D1 and p-Rb decrease, enhanced G1 phase cell cycle arrest was observed in the RCC models. Mechanistic studies in these RCC cell models were carried out to determine PTXs mechanism of action with regard to cyclin D1 protein level decrease. RT-PCR analysis showed no significant changes in cyclin D1 mRNA copy number in time- (0-24 hrs) and dose- (0-1.0 mg/mL) dependent PTX treatments. However, such treatments caused decrease in p-4EBP1 (Ser65), p-4EBP1 (Thr70), and p-4EBP1 (Thr37/46). Because PTX's ability to decrease cyclin D1 protein was prevented in the presence of the proteasome inhibitor, MG-132, studies were performed to determine whether cyclin D1 stability was decreased during PTX treatment. Cyclin D1 degradation is initiated by phosphorylation of residue Thr286 by GSK-3β. Inhibition of GSK-3β with LiCl or knockdown via siRNA in the presence of PTX failed to block cyclin D1 decrease. Moreover, PTX treatment in the presence of MG-132 revealed no significant increase in cyclin D1 p-Thr286 compared to control. Finally, using the protein synthesis inhibitor, CHX, PTX caused no significant decrease in cyclin D1 t₁/₂ (wt-HA and T286A-HA) compared to control. Sorafenib, a broad-spectrum (cRAF, bRAF, KIT, FLT-3, VEGFR-2, VEGFR-3, and PDGFR-β) kinase inhibitor, is FDA-approved for the treatment of RCC. Studies with sorafenib and PTX in the ACHN cell model were carried out to determine PTXs possible adjuvant role in inhibiting cell growth via cyclin D1 decrease and G1 phase arrest. MTS data showed PTX potentiates the anti-proliferative effects of sorafenib. PTX pre-treatment for 24 hrs was also lowered the effective dose of sorafenib from 50 μM to 5 μM. Further, ACHN xenograft tumor volumes from mice treated with PTX and sorafenib displayed significantly higher tumor growth inhibition compared to either drug treatment alone or vehicle. Finally, drug treated ACHN xenograft tissue displayed significantly lower cyclin D1, p-RB and p-4EBP1 levels. These results demonstrate a novel anti-cancer property of PTX and suggest its use as a possible adjuvant therapy in RCC treatment should be further explored.