• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 12
  • 1
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 14
  • 8
  • 5
  • 4
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
1

Parâmetros para análise de livros infantis em braille e com ilustrações em relevo

ARAUJO, Erick Vasconcelos 31 January 2017 (has links)
Submitted by Pedro Barros (pedro.silvabarros@ufpe.br) on 2018-07-23T19:48:58Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 811 bytes, checksum: e39d27027a6cc9cb039ad269a5db8e34 (MD5) DISSERTAÇÃO Erick Vasconcelos Araujo.pdf: 4880201 bytes, checksum: 6f653d2e24fca57394713853ac6987d6 (MD5) / Approved for entry into archive by Alice Araujo (alice.caraujo@ufpe.br) on 2018-07-23T21:46:49Z (GMT) No. of bitstreams: 2 license_rdf: 811 bytes, checksum: e39d27027a6cc9cb039ad269a5db8e34 (MD5) DISSERTAÇÃO Erick Vasconcelos Araujo.pdf: 4880201 bytes, checksum: 6f653d2e24fca57394713853ac6987d6 (MD5) / Made available in DSpace on 2018-07-23T21:46:49Z (GMT). No. of bitstreams: 2 license_rdf: 811 bytes, checksum: e39d27027a6cc9cb039ad269a5db8e34 (MD5) DISSERTAÇÃO Erick Vasconcelos Araujo.pdf: 4880201 bytes, checksum: 6f653d2e24fca57394713853ac6987d6 (MD5) Previous issue date: 2017-01-31 / FACEPE / Na ausência da visão, a percepção háptica torna-se o principal canal para que informações sobre formas, texturas e volumes sejam compreendidas pelas pessoas com cegueira e baixa visão. Os livros infantis em Braille e com ilustrações em relevo são, neste sentido, uma ferramenta eficiente para a promoção de acesso à literatura e educação de forma autônoma e acessível por pessoas em início da idade escolar. Entretanto, os livros deste segmento encontrados à venda nas livrarias e bibliotecas, e que são oferecidos a este público, demonstram não atender a diversos requisitos necessários para uma boa leitura háptica. A pesquisa atual propõe definir parâmetros eficientes de análise de livros infantis em Braille e com ilustrações em relevo, como forma de avaliar os produtos editoriais existentes deste segmento, promovendo, consequentemente, melhorias para projetos futuros. Para análise dos parâmetros propostos, foram escolhidos 4 livros táteis, selecionados entre exemplares que são comumente encontrados em bibliotecas e livrarias, e que representam categorias onde a maioria dos livros observados nesta pesquisa se encontram. Uma vez selecionada a amostra, foi necessário estabelecer os instrumentos necessários para aferição dos parâmetros, e construir uma ferramenta de avaliação. E seguida, como forma de validação dos parâmetros foram analisadas as amostras. Os resultados obtidos apontam a existência de muitas deficiências em relação a este produto, e que as falhas encontradas podem estar presentes em várias fases do projeto, desde a concepção até a produção. Com estas informações, os designers poderão ter em mãos uma ferramenta adicional capaz de guiar projetos de livros táteis, levando em consideração aspectos importantes para o desenvolvimento de produtos editoriais que permita uma percepção háptica eficiente. / In the absence of vision, the haptic perception becomes the main channel for acquiring information about shapes, textures, and volumes by people with blindness and low vision. Children's Books in Braille with tactile Illustrations are, in this sense, an efficient tool for providing access to literature and education in an autonomous and accessible way by people in early school age. However, the books of this segment available for sale in bookstores and libraries offered to this children demonstrate a lack of various requirements necessary for a good haptic perception. The proposal of the current research is to define efficient parameters for the analysis of Children's Books in Braille with tactile Illustrations as a way of evaluating the existing publishing products of this segment, in order to promoting improvements for future projects. For the analysis of the proposed parameters, four sample were selected among books that are commonly found in libraries and bookstores, and represent categories where most of the books observed in this research are found. Once the sample was selected, it was necessary to establish the proper instruments to measure the parameters, and to construct an efficient evaluation tool. The sample was analyzed as a way of validation of the parameters. The results points that there are many issues related to this product, and that the failures found can be present in several phases of the project, from conception to production. With this information, designers will be able to have in their hands an additional tool capable of guiding tactile book projects, considering important aspects for the development of editorial products that allow an efficient haptic perception.
2

DO PARADIGMA DO VER AO DO TOCAR. O DEVIR HÁPTICO NA CRIAÇÃO ARTÍSTICA CONTEMPORÂNEA

Aguês Da Cruz Silva, Salif Diallo 07 March 2016 (has links)
[EN] The issue of the primacy of the visual perception of new technologies and the role of the haptic perception, through the intensification of sensory stimulation of digital culture, constitute a landmark reference in analysis and critical reflection in the field of aesthetics. A large part of the contemporary artistic discourses operates on the body, in search of new dimensions through the senses, promoting a cognitive agency out of the interstices of the rational-mediation logic. This research assumes that the digital image leaves the Cartesian tradition and demand a response in which the phenomenological technological images find their primary sense in the body. In this way, the body appears as a center of the most avant-garde arrangements of artistic objects in the video art and contemporary visual arts. Of the time-image, image-body, fluid and interactive. It is in this framework that the concepts linked to the speech has undergone a profound Visual recontextualization in contemporary art and that new approaches claim in rupture with the models of representation based on realism of the image. Thus, video art has questioned the perception of reality through sensory consciousness and is a preferred mean of exploration of the new regime of haptic Visuality, as a ultimate symbol of the apotheosis of postmodernism. Emerges from the metamorphosis of the body and of the visual objects a proposition video-body, which integrates the experiences of transgressive haptic arrangements of the new media. The video- haptic arises, in this context, as promoter of the perceptive interweaving of synesthetic intertranslations of the sensory modalities within the contemporary art. The haptic territories of the video are therefore seen as instances that establish their own construction video processing. This research focuses on the current scenario of haptic perception in contemporary art and the new fields of action on the border of the video-haptics and outlines the relocation to a haptic aesthetics in contemporary art. / [ES] La cuestión de la primacía de la percepción visual con las nuevas tecnologías y el papel de la percepción háptica mediante la intensificación de los estímulos sensoriales de la cultura digital, se constituyen como un marco referencial en análisis y reflexiones críticas en el ámbito de la estética. Gran parte de los discursos artísticos contemporáneos trabajan sobre el cuerpo, en busca de nuevas dimensiones a través de los sentidos, promoviendo una apropiación cognitiva fuera de los límites de la mediación racional-lógica. Esta investigación parte de ese presupuesto, de que la imagen digital abandona la tradición cartesiana y busca una respuesta fenomenológica en la cual las imágenes tecnológicas encuentran su sentido primario en el cuerpo. De este modo, el cuerpo se nos aparece como el centro de los logros más vanguardistas en prácticas artísticas, tanto en los discursos del videoarte como en las artes visuales contemporáneas. De la imagen-tiempo pasamos a la imagen-interfaz, una imagen-cuerpo, fluida e interactiva. Es en este marco, donde los conceptos vinculados al discurso videográfico han sufrido una profunda recontextualización en el arte contemporáneo y donde las nuevas propuestas se plantean como forma de ruptura con los modelos de representación basados en el no-realismo de la imagen. Así, el videoarte ha cuestionado la percepción de la realidad a través de la consciencia sensorial y se constituye como un medio privilegiado de exploración del nuevo régimen de visualidad háptica, como un símbolo máximo de apoteosis del pos-modernismo. Emerge de la metamorfosis del cuerpo y de los objetos virtuales una proposición de video-cuerpo que integra las experiencias transgresivas de la potencialidad háptica de los nuevos media. Lo video-háptico surge, en este contexto, como promotor del cruce perceptivo y de las inter-traducciones sinestésicas de las modalidades sensoriales en el seno del arte contemporáneo. Los territorios hápticos del video son, por tanto, vistos como instancias que se establecen en el procesamiento de la propia construcción videográfica. Esta investigación incide sobre el actual escenario de la percepción háptica en el arte contemporáneo y los nuevos campos de actuación en la frontera de lo video-háptico y anuncia la deslocalización para una estética háptica en el arte contemporáneo. / [CAT] La qüestió de la primacia de la percepció visual amb les noves tecnologies i el paper de la percepció hàptica mitjançant la intensificació dels estímuls sensorials de la cultura digital, es constitueixen com un marc referencial en anàlisi i reflexions crítiques en l'àmbit de l'estètica. Gran part dels discursos artístics contemporanis treballen sobre el cos, a la recerca de noves dimensions a través dels sentits, promovent una apropiació cognitiva fos dels límits de la mediació racional-lògica. Aquesta recerca parteix d'aquest pressupost, que la imatge digital abandona la tradició cartesiana i busca una resposta fenomenològica en la qual les imatges tecnològiques troben el seu sentit primari en el cos. D'aquesta manera, el cos se'ns apareix com el centre dels assoliments més avantguardistes en pràctiques artístiques, tant en els discursos del videoart com en les arts visuals contemporànies. De la imatge-temps passem a la imatge-interfície, una imatge-cos, fluïda i interactiva. És en aquest marc, on els conceptes vinculats al discurs videogràfic han sofert una profunda recontextualització en l'art contemporani i on les noves propostes es plantegen com a forma de ruptura amb els models de representació basats en el no-realisme de la imatge. Així, el videoart ha qüestionat la percepció de la realitat a través de la consciència sensorial i es constitueix com un mitjà privilegiat d'exploració del nou règim de visualitat hàptica, com un símbol màxim d'apoteosi del postmodernisme. Emergeix de la metamorfosi del cos i dels objectes virtuals una proposició de video-cos que integra les experiències transgressives de la potencialitat hàptica dels nous mitjans. El video-hàptic sorgeix, en aquest context, com a promotor de l'encreuament perceptiu i de les inter-traduccions sinestésiques de les modalitats sensorials en el si de l'art contemporani. Els territoris hàptics del video són, per tant, vists com a instàncies que s'estableixen en el processament de la pròpia construcció videogràfica Aquesta recerca incideix sobre l'actual escenari de la percepció hàptica en l'art contemporani i els nous camps d'actuació a la frontera del video-hàptic i anuncia la deslocalització per a una estètica hàptica en l'art contemporani. / Aguês Da Cruz Silva, SD. (2016). DO PARADIGMA DO VER AO DO TOCAR. O DEVIR HÁPTICO NA CRIAÇÃO ARTÍSTICA CONTEMPORÂNEA [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/61441 / TESIS
3

Controle postural de idosos: efeito da perturbação visual com o uso do sistema âncora

Dascal, Juliana Bayeux [UNESP] 04 May 2009 (has links) (PDF)
Made available in DSpace on 2014-06-11T19:30:53Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2009-05-04Bitstream added on 2014-06-13T19:00:54Z : No. of bitstreams: 1 dascal_jb_dr_rcla.pdf: 761965 bytes, checksum: da9f940aa470e3ce04d2c7f21b70f688 (MD5) / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior (CAPES) / O número de quedas durante o envelhecimento é alto e as consequencias para o indivíduo podem ser drásticas. O entendimento do funcionamento do sistema de controle postural é importante na medida que pode minimizar a quantidade de quedas nesta fase da vida e com isto melhorar a qualidade de vida destas pessoas. Foram realizados dois estudos com o objetivo de investigar os efeitos do envelhecimento sobre o controle postural com o uso de uma ferramenta não-rígida, denominada de sistema âncora, em contextos que restringem a informação visual. O primeiro estudo investigou a estabilidade postural de 15 adultos jovens (média de idade de 20.20 anos ± 1.61) e 15 idosos (média de idade de 68.13 anos ± 6.09) em uma tarefa postural com restrição da base de suporte (posição semi-tandem) sem restrição da informação visual (fixando o olhar a um ponto fixo), e na ausência da informação visual, com utilização do sistema âncora (125 g) e uma condição controle. As medidas do centro de pressão (Cop) foram obtidas através da plataforma de força e as variáveis dispersão, amplitude e velocidade da oscilação na direção médio-lateral e antero-posterior foram analisadas. Os resultados mostraram que o grupo de idosos apresentou maior oscilação corporal que o grupo de adultos jovens, nas duas condições visuais investigadas; que a ausência da informação visual provocou maior instabilidade postural para ambos os grupos e que o sistema âncora foi útil para estabilizar a postura dos dois grupos estudados, com uma diferença entre os grupos: para o grupo de adultos jovens a efetividade do sistema âncora foi maior para as condições em que a informação visual estava ausente e para o grupo de idosos o uso do sistema âncora foi mais efetivo nas condições em que a informação visual estava presente. A partir destes resultados, concluímos que o sistema âncora... / There is a lot of falls during aging and the results for the person can be drastic. The understanding of the postural control system is important because it can reduce the amount of falls during this phase and it can improve the quality of life of old adults. Two studies were designed to investigate the effects of the aging on postural control using a non-rigid tool, called anchor system. Two different contexts were presented: with and without visual restriction (blindfolding and visual illusion). The first study investigated the postural stability of 15 old adults (mean age of 20.20 years ± 1.61) and 15 young adults (mean age 68.13 years ± 6.09) in a postural task with the restriction of the base of support (semi-tandem position) while looking at a fixed point, and when visual information was absent. These conditions included the use of the anchor system (125 g) and a baseline condition. The center of pressure (Cop) measures was obtained from the signal of a force plate. Variables included: dispersion, amplitude and velocity of sway in medial-lateral and anterior-posterior direction. The results showed that the older adults swayed more than young adults in both visual conditions. For the conditions with no visual information both groups showed more instability. The anchor system helped to stabilize the posture for both groups, with one difference between the groups: for the young adults the effectiveness of using the anchor system was better for conditions where the visual information was absent; for older adults, the usefulness of the anchor system was superior in conditions where the visual information was present Based on these results we concluded that the anchor system can be used for stabilization of the posture for older and young adults. The second study investigated the postural stability of 15 old adults and 15 young adults in the same postural task... (Complete abstract click electronic access below)
4

Contato distal do sistema âncora em diferentes pontos do corpo durante tarefas de controle postural / Distal contact of the anchor system at different points of the body during postural control tasks

Iasi, Thayná Cristina Parsaneze [UNESP] 19 February 2018 (has links)
Submitted by THAYNÁ CRISTINA PARSANEZE IASI null (iasi_bob@hotmail.com) on 2018-04-02T22:08:10Z No. of bitstreams: 1 Thayná C. P. Iasi - Mestrado.pdf: 1856665 bytes, checksum: 1e364366bb33964d96f7f94ac51d39fd (MD5) / Approved for entry into archive by Adriana Aparecida Puerta null (dripuerta@rc.unesp.br) on 2018-04-03T11:57:09Z (GMT) No. of bitstreams: 1 iasi_tcp_me_rcla.pdf: 1628760 bytes, checksum: c369d0a3080f5a92e55e16e36f394378 (MD5) / Made available in DSpace on 2018-04-03T11:57:09Z (GMT). No. of bitstreams: 1 iasi_tcp_me_rcla.pdf: 1628760 bytes, checksum: c369d0a3080f5a92e55e16e36f394378 (MD5) Previous issue date: 2018-02-19 / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior (CAPES) / Manter ou reestabelecer uma postura estável depende da detecção de informações por meio de sistemas sensoriais e sistemas de ação-percepção como o sistema háptico. O sistema háptico usa a exploração ativa inclusive durante o uso de ferramentas rígidas ou não rígidas para detectar propriedades importantes do ambiente. Um paradigma proposto sobre o papel do sistema háptico no controle da postura foi o sistema âncora. Os achados dos efeitos estabilizadores da postura com o uso do sistema âncora ilustram como o processo de detecção de informação do ambiente, distal ao corpo e mediado pela ferramenta âncora, depende da relação quase-estável no contato entre a superfície de apoio do corpo e a porção distal das âncoras. A extensão da utilidade desse contato distal para orientação postural ainda é pouco conhecida quanto ao contexto de perturbação da superfície. O objetivo do presente estudo foi investigar o papel da ancoragem realizada no próprio corpo, ou seja, com a porção distal em contato com quatro pontos corporais (i.e., cintura escapular, cintura, joelho e tornozelo), e verificar sua eficiência na redução da taxa de oscilação postural em contraste com a ancoragem tradicional (referência externa). Ainda, analisar a influência da localização desses pontos, distal ou proximal ao solo, quanto à função de ancoragem háptica. Para isso, foram testados 27 sujeitos ativos de ambos os sexos, que permaneceram imóveis em posição tandem sobre uma plataforma de força, com restrição da visão. As condições da tarefa de ancoragem incluíram: a ancoragem tradicional e ancoragem com conexão distal em contato com os quatro pontos corporais (cintura escapular, cintura, joelho e tornozelo). Foram analisadas as variáveis referentes à oscilação corporal (TT-CP, área da elipse, AMO-ML) e referentes à regulação da oscilação do centro de pressão (VM-ML). Os resultados obtidos demonstraram que a ancoragem nos pontos de contato corporal, via TT-CP e AMO-ML, reduziu a taxa de oscilação postural quando comparada à condição sem âncora. Entretanto, a âncora tradicional é mais eficiente do que quando a resistência vem da porção anexa em qualquer parte do corpo. Quando a comparação é feita entre os pontos de contato corporal, observamos que eles não diferem entre si. Concluímos que mesmo o contato de ancoragem no corpo sendo parcialmente eficiente na redução da taxa de oscilação corporal, este contexto não equipara aos níveis de redução de oscilação gerados por uma ancoragem com referência externa. / Maintaining or reestablishing a stable posture depends on the detection of information through sensory systems and action-perception systems such as the haptic system. The haptic system uses active exploration, even during the use of rigid and non-rigid tools used to detect important properties of the environment. A proposed paradigm about the role of the haptic system in posture control was the anchor system. The findings of the stabilizing effects of posture with the use of the anchor system demonstrate how the process of detecting information from the environment, distal to the body and mediated by the anchor tool, depends on the almost-stable relationship in the contact between body support surface and the distal portion of the anchors. The extent of the utility of this distal contact for postural orientation is still poorly known in the context of surface disturbance. The objective of the present study was to investigate the role of anchoring in own body, therefore, with the distal portion in contact with four corporal points (i.e., scapular waist, waist, knee and ankle), and verify the efficiency in reducing the rate of the postural oscillation in contrast to the traditional anchorage (external reference). Nevertheless, to analyze the influence of the location of these points, distal or proximal to the ground, regarding the function of haptic anchorage. For this, were tested 27 active subjects of both sexes, who remained immobile in a tandem position on a force platform, with visual restriction. The anchoring task conditions included: traditional anchorage and the anchorage with distal connection in contact with four body points (scapular waist, waist, knee, ankle). Were analyzed the variables related to body oscillation (TT-CP, ellipse area, OA-ML) and referring to regulation of the center of pressure oscillation (MD-ML). The results obtained showed that anchorage at the body contact points, via TT-CP and OA-ML, reduced the rate of postural oscillation when compared to non-anchor condition. However, the traditional anchor is more efficient than when the resistance comes from the attached portion in any part of the body When the comparison is made between the points of body contact, we observe that they do not differ from each other. We conclude that even the anchoring contact in the body being partially efficient in reducing the rate of body oscillation, this context does not equate to the levels of oscillation reduction generated by an anchorage with external reference.
5

Dança sensorial háptica movimento inventivo, experiência multissensorial e corpoambiente

Bezerra, Marta Oliveira January 2016 (has links)
Submitted by Diana Alves (ppgdancaufba.adm@gmail.com) on 2016-09-30T13:20:57Z No. of bitstreams: 1 Dissertação Marta Oliveira.pdf: 9187769 bytes, checksum: 24765e8015b0428cb00de77af8678c26 (MD5) / Approved for entry into archive by Patricia Barroso (pbarroso@ufba.br) on 2016-10-03T17:41:45Z (GMT) No. of bitstreams: 1 Dissertação Marta Oliveira.pdf: 9187769 bytes, checksum: 24765e8015b0428cb00de77af8678c26 (MD5) / Made available in DSpace on 2016-10-03T17:41:45Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Dissertação Marta Oliveira.pdf: 9187769 bytes, checksum: 24765e8015b0428cb00de77af8678c26 (MD5) / A Dança Sensorial Háptica é uma proposta de investigação do movimento baseada nos estudos do corpo em contato com o ambiente natural, sobretudo as experiências desenvolvidas através do evento Dançando nas Montanhas. Tem como premissa observar a si mesmo, em suas multidimensões cognitivas, enquanto toca, dança e interage sensorialmente com a natureza. Em uma abordagem sistêmica, o propósito é entender este diálogo do corpo com o ambiente observando tanto os processos relativos à experiência estética quanto os processos cognitivos, numa perspectiva mais que criativa: inventiva. Tendo como referencial os conceitos relativos à Teoria Geral da Relatividade em consonância com os estudos sobre a cognição inventiva, as principais referências bibliográficas são os físicos David Bohm (2011), Hélio Campos (2009) e a psicóloga Virgínia Kastrup (2007). Em se tratando dos conceitos relativos à natureza do tempo trago algumas citações de Henri Bergson (2006). Humberto Maturana e Francisco Varela (2011) para discutirmos as relações entre a cognição nos processos relacionados aos seres vivos, que servirão para elucidar as questões ligadas ao corpo ambiente, além de outros autores que indiretamente contribuirão nessa investigação. Focada nas qualidades de movimento de Valerie Hunt, nas relações dinâmicas do espaço/tempo e nos estados de corpo multissensoriais essa pesquisa visa fomentar uma proposta de processo criativo capaz de resignificar os sentidos e buscar na dança um tipo de percepção cinestésica, imanente e háptica. Isso significa que além de potencializar a experiência estética e desenvolver um tipo de inteligência proprioceptiva, não reativa, este tipo de prática corporal procura investigar a percepção sensorial, num estado de atenção corporal que coloca o dançarino enquanto observador de seus próprios condicionamentos, suas memórias reativas e seus hábitos sensoriais.
6

Fotografia brasileira contemporânea a partir de Miguel Rio Branco / Brazilian contemporary photography from Miguel Rio Branco

Bracchi, Daniela Nery 26 November 2014 (has links)
Desde o final da década de 1980, um gênero de imagens denominado de fotografia brasileira contemporânea vai se delineando no campo artístico. Artistas como Rosângela Rennó, Claudia Andujar e Miguel Rio Branco produzem fotografias que se inserem no âmbito da arte contemporânea inovando no modo de construção da imagem fotográfica. O presente trabalho elege dois fotolivros de Rio Branco para investigar algumas das inovações no modo como a fotografia articula uma significação mais sensível. O ponto de vista teórico adotado para a análise dessas imagens deriva dos estudos semióticos greimasianos, que passam a dar conta desde a década de 1990 do estudo de textos poéticos que exaltam a sensibilidade. Além de uma maior consideração do corpo como base para a apreensão do sentido nos textos visuais, a semiótica avança na diferenciação de níveis de análise do texto. Tendo em vista a hierarquização proposta por Fontanille em 2007, esta pesquisa investiga as principais estratégias enunciativas empregadas por Miguel Rio Branco na construção do texto imagético, acentuando o papel da organização plástica e particularizando o papel da textura na criação de uma aproximação sensível do texto ao enunciatário. Leva-se em consideração ainda, o papel do objeto fotolivro na apreensão das imagens, como importante suporte que evoca corporalmente o observador. No nível das cenas predicativas, pontua-se algumas práticas enunciativas que vão se sedimentando ao longo do tempo na fotografia artística. A escolha de temas mais cotidianos e o retrato de objetos banais subvertem inicialmente o estatuto artístico, mas terminam por caracterizar uma postura enunciativa que convoca o enunciatário a conhecer de modo sensível a apreensão do banal. Essas estratégias demonstram, portanto, a defesa de formas de vida que prezam pela presença mais sensível do homem no mundo, valorizando o engajamento sensível de todo o corpo na relação com os objetos e com os textos artísticos. A consideração dos textos, objetos, cenas predicativas, estratégias e modos de vida permite ao analista uma visão mais ampla sobre os papéis que a imagem fotográfica perfaz. Uma análise mais aprofundada da obra de Rio Branco permite, ainda, explorar os efeitos sensíveis de estratégias enunciativas como a construção de metáforas visuais por meio de dípticos. Explora-se também, o papel da textura na exaltação da superfície dos objetos e valorização de uma sensibilidade háptica, na qual a sinestesia se torna a base para que o visual encontre relações possíveis com o tato. / Since the late 1980s, a genre of images called contemporary brazilian photography will be outlining in the artistic field. Artists like Rosângela Rennó, Claudia Andujar and Miguel Rio Branco had produced photographs that are within the scope of contemporary art, innovating the construction of the photographic image. This research elects two photobooks from Rio Branco to investigate some of the innovations in the way photography articulates a more sensible meaning. The theoretical point of view adopted for the analysis of these images derives from Greima`s semiotic studies, bringing to account since the 1990s the study of poetic texts that exalt the sensitivity. In addition to the greater consideration of the body as the basis for the apprehension of meaning in visual texts, semiotics advances in differentiating levels of text analysis. Given the hierarchy proposed by Fontanille in 2004, this research investigates the main strategies employed by Miguel Rio Branco in the construction of imagistic text, highlighting the role of plastic organization and individualising the role of texture in creating a sensitive approach to the text enunciatee. It takes into account also the role of the photobook object in the apprehension of images, how important that support bodily evokes the observer. At the level of predicative scenes, points up some enunciative practices that will solidifying over time in artistic photography. The choice of most everyday topics and the portrait of banal objects initially subvert the artistic status, but they eventually characterize an enunciative stance that calls the sensibility of the enunciatee to apprenhend the banal. These strategies, therefore, demonstrate the defense of life forms which have the most sensitive presence in the world, valuing sensitive engagement of the whole body in relation to objects and artistic texts. The consideration of texts, objects, predicative scenes, strategies and ways of life allows the analyst a broader view on the roles that the photographic image totals. Further analysis of the work of Rio Branco also explores the sensitive effects of enunciative strategies such as constructing visual metaphors through diptychs. It also explores the role of texture in the exaltation of the surface of objects and appreciation of a haptic sensitivity, in which synesthesia becomes the basis for the visual find possible relations with tact.
7

Percepção de comprimento de linha por mediador tátil em deficientes visuais, videntes vendados e videntes: influências do material do mediador e do plano espacial dos estímulos / Perception of line length using canes by visually impaired, blindfolded, and sighted participants: influences of cane material and the spatial position of stimuli

Penha, Marcio Rogério 20 February 2014 (has links)
O presente estudo teve por objetivo obter a constante de Weber da percepção de comprimento de linha através de mediação tátil (bengala) e observar diferenças perceptuais quanto à capacidade visual dos participantes e do material utilizado na confecção dos mediadores táteis. Além disso, comparamos a disposição vertical e horizontal dos estímulos para verificar a ocorrência ou não das ilusões vertical-horizontal e radial-tangencial. Para isso, aplicamos o método dos estímulos constantes e uma escala de categoria em 90 participantes subdivididos em 3 grupos de acordo com a capacidade visual: deficientes visuais, videntes vendados e videntes. Os resultados mostraram que não houve diferença estatística entre os grupos, o tipo de material e a disposição espacial dos estímulos. Quando comparamos os resultados da constante de Weber para o tato mediado com a constante para o tato ativo, encontramos diferenças estatísticas na maioria das condições experimentais, revelando que o tato mediado é menos sensível que o tato ativo. Os resultados nos levam a concluir que ocorre perda de informação no tato mediado, com importantes implicações para os deficientes visuais que dependem de instrumentos para perceberem o ambiente. / The present study aimed to estimate the Weber\'s constant in perception of line length and to verify perceptual differences regarding participants\' visual capacity and the material used in canes. Furthermore, the vertical and horizontal position of stimuli were compared to verify the occurrence of the vertical-horizontal and the radial-tangential illusions. The method of constant stimuli and a category scale were applied to 90 participants divided into 3 groups: visually impaired, blindfolded, and sighted participants. The results showed no significant differences between groups, materials, or stimuli\'s positions. We also found that the Weber\'s constant values for mediated tactual perception were significantly higher than the constant value for active tactual perception for most conditions of the experiment. We concluded that tactual mediation implies in information loss in comparison with direct tactual perception, a fact that has important implications to individuals with visual impairment who depend on tools to better perceive the environment.
8

Fotografia brasileira contemporânea a partir de Miguel Rio Branco / Brazilian contemporary photography from Miguel Rio Branco

Daniela Nery Bracchi 26 November 2014 (has links)
Desde o final da década de 1980, um gênero de imagens denominado de fotografia brasileira contemporânea vai se delineando no campo artístico. Artistas como Rosângela Rennó, Claudia Andujar e Miguel Rio Branco produzem fotografias que se inserem no âmbito da arte contemporânea inovando no modo de construção da imagem fotográfica. O presente trabalho elege dois fotolivros de Rio Branco para investigar algumas das inovações no modo como a fotografia articula uma significação mais sensível. O ponto de vista teórico adotado para a análise dessas imagens deriva dos estudos semióticos greimasianos, que passam a dar conta desde a década de 1990 do estudo de textos poéticos que exaltam a sensibilidade. Além de uma maior consideração do corpo como base para a apreensão do sentido nos textos visuais, a semiótica avança na diferenciação de níveis de análise do texto. Tendo em vista a hierarquização proposta por Fontanille em 2007, esta pesquisa investiga as principais estratégias enunciativas empregadas por Miguel Rio Branco na construção do texto imagético, acentuando o papel da organização plástica e particularizando o papel da textura na criação de uma aproximação sensível do texto ao enunciatário. Leva-se em consideração ainda, o papel do objeto fotolivro na apreensão das imagens, como importante suporte que evoca corporalmente o observador. No nível das cenas predicativas, pontua-se algumas práticas enunciativas que vão se sedimentando ao longo do tempo na fotografia artística. A escolha de temas mais cotidianos e o retrato de objetos banais subvertem inicialmente o estatuto artístico, mas terminam por caracterizar uma postura enunciativa que convoca o enunciatário a conhecer de modo sensível a apreensão do banal. Essas estratégias demonstram, portanto, a defesa de formas de vida que prezam pela presença mais sensível do homem no mundo, valorizando o engajamento sensível de todo o corpo na relação com os objetos e com os textos artísticos. A consideração dos textos, objetos, cenas predicativas, estratégias e modos de vida permite ao analista uma visão mais ampla sobre os papéis que a imagem fotográfica perfaz. Uma análise mais aprofundada da obra de Rio Branco permite, ainda, explorar os efeitos sensíveis de estratégias enunciativas como a construção de metáforas visuais por meio de dípticos. Explora-se também, o papel da textura na exaltação da superfície dos objetos e valorização de uma sensibilidade háptica, na qual a sinestesia se torna a base para que o visual encontre relações possíveis com o tato. / Since the late 1980s, a genre of images called contemporary brazilian photography will be outlining in the artistic field. Artists like Rosângela Rennó, Claudia Andujar and Miguel Rio Branco had produced photographs that are within the scope of contemporary art, innovating the construction of the photographic image. This research elects two photobooks from Rio Branco to investigate some of the innovations in the way photography articulates a more sensible meaning. The theoretical point of view adopted for the analysis of these images derives from Greima`s semiotic studies, bringing to account since the 1990s the study of poetic texts that exalt the sensitivity. In addition to the greater consideration of the body as the basis for the apprehension of meaning in visual texts, semiotics advances in differentiating levels of text analysis. Given the hierarchy proposed by Fontanille in 2004, this research investigates the main strategies employed by Miguel Rio Branco in the construction of imagistic text, highlighting the role of plastic organization and individualising the role of texture in creating a sensitive approach to the text enunciatee. It takes into account also the role of the photobook object in the apprehension of images, how important that support bodily evokes the observer. At the level of predicative scenes, points up some enunciative practices that will solidifying over time in artistic photography. The choice of most everyday topics and the portrait of banal objects initially subvert the artistic status, but they eventually characterize an enunciative stance that calls the sensibility of the enunciatee to apprenhend the banal. These strategies, therefore, demonstrate the defense of life forms which have the most sensitive presence in the world, valuing sensitive engagement of the whole body in relation to objects and artistic texts. The consideration of texts, objects, predicative scenes, strategies and ways of life allows the analyst a broader view on the roles that the photographic image totals. Further analysis of the work of Rio Branco also explores the sensitive effects of enunciative strategies such as constructing visual metaphors through diptychs. It also explores the role of texture in the exaltation of the surface of objects and appreciation of a haptic sensitivity, in which synesthesia becomes the basis for the visual find possible relations with tact.
9

A linguagem da improvisação em dança contemporânea: estudo trans-disciplinar do campo da práxis

Harispe, Leonardo Andres Mouilleron 25 May 2018 (has links)
Submitted by Leonardo Harispe (leoserrano2013@gmail.com) on 2018-07-03T01:20:29Z No. of bitstreams: 1 TESE - IMPRESAO FINAL capa, folha aprov, texto.pdf: 8344277 bytes, checksum: 88015a37767209bf25fa3f7c445c0bcb (MD5) / Approved for entry into archive by Ednaide Gondim Magalhães (ednaide@ufba.br) on 2018-07-05T13:12:41Z (GMT) No. of bitstreams: 1 TESE - IMPRESAO FINAL capa, folha aprov, texto.pdf: 8344277 bytes, checksum: 88015a37767209bf25fa3f7c445c0bcb (MD5) / Made available in DSpace on 2018-07-05T13:12:41Z (GMT). No. of bitstreams: 1 TESE - IMPRESAO FINAL capa, folha aprov, texto.pdf: 8344277 bytes, checksum: 88015a37767209bf25fa3f7c445c0bcb (MD5) / CAPES Proex / A presente tese doutoral, focada nas problemáticas compreendidas no campo da práxis improvisatória em dança, tem por objetivo levantar um conjunto de observações sobre os caracteres factuais que permeiam esse campo. Em tal sentido, o tom geral da escrita se posiciona como uma discussão crítica ligada às marcas fenoménicas reconhecíveis. A partir da pergunta inicial: “a improvisação (em dança contemporânea) é ou opera como uma linguagem?”, o percurso geral da escrita interroga as emergências advindas da práxis, quando as mesmas reúnem o valor de serem estruturantes, de operarem como princípios organizacionais e de outorgar-lhe uma posição de relativa autonomia frente a outras modalidades da linguagem. A própria ideia de linguagem, reconstruida a partir da articulação de princípios/propriedades, adquire assim um caráter mais permeável, relativo e diverso: uma reconstrução processual que rastreia marcas significantes, cuja imagem resultante é a de uma linguagem “inacabada” - no sentido dela estar sendo sempre redefinida. Para isso, a abordagem metodológica utilizada considerou as possíveis relações trans-disciplinares com outros campos, tais como: os estudos procedentes da Linguística e Filosofia da Linguagem, pesquisas relacionadas à lógica do jogo e da ludicidade, a análise comparada entre linguagens artísticas. Na seleção de fontes de referência foi relevante, dentro do processo de escrita, dar cabimento à “voz” dos próprios fazedores, manifesta na publicação de livros, revistas especializadas, transcrição de entrevistas e na localização específica que essa voz adquire dentro dos documentos fílmicos. Assim, o desenho geral da tese foi estruturado como um hiper-texto, cujo corpus se compõe de três capítulos e dois materiais audiovisuais; o mesmo se completa com registros fotográficos intercalados no texto e uma série de links para serem acessados na rede informática. A dinâmica sugerida para à sua leitura consiste num fluxo de vínculos que conectam os conteúdos expressos em um e outro tipo de suporte. O agregado de imagens documentais teve por objetivo, dentre outras razões, a contextualização dos aspectos que permeiam à práxis improvisatória em dança, sendo que a mesma, em muitas ocasiões, carece de referências específicas dentro e fora do meio artístico/acadêmico. A progressão da escrita ajusta-se aos termos que compõem o título da tese; o capítulo um está dedicado, na sua integridade, a revisar os alcances contidos nas problemáticas da linguagem que vinculam à improvisação-dança com: os aspectos sintático-gramaticais, com o campo da ludicidade e com a filogénese da mesma (fatores endo e exo-genéticos). O capítulo dois, por sua vez, dedica seu primeiro segmento aos alcances do improvisatório em geral - manifesto em diversas práticas culturais e artísticas - e à dança improvisada como uma expressão que difere/dialoga com a tradição coreográfico-escritural; no segundo segmento passam a ser observadas as marcas da contemporaneidade que dão à improvisação em dança um enquadramento histórico e procedimental diferenciado. Já o capítulo três aborda, como uma extensão dos conteúdos anteriores, as problemáticas associadas à vontade de levar o material de movimento improvisado para espaços observáveis (adoção de uma “perspectiva observante”). Os problemas aqui tratados posicionam à figura do performer-improvisador como um sujeito exposto aos embates da visualidade e ao caráter dinâmico dos espaços de encenação contemporânea, para localizar, finalmente, a noção de observação como um registro sômato-sensorial ligado à leitura háptica dos eventos inter-corporais. Por sua vez, o material audiovisual resulta da reedição de registros disponíveis na rede informática, dentro dos quais os fragmentos selecionados foram organizados em eixos temáticos de análise e comentados através de legendas. O primeiro deles consiste num levantamento de oito abordagens/técnicas (pesquisas autorais, laboratórios, tecnologias), cujo objetivo é dar visibilidade e enquadramento conceitual à multiplicidade de horizontes de busca que permeiam o campo da improvisação em dança. O segundo audiovisual, distintamente, reflete em imagens sobre os procedimentos composicionais e poéticos implicados nos caracteres performáticos do agir cênico, quando estes são desenvolvidos por coletivos de improvisadores. Assim, o corpus geral da tese pode ser apreciado como um vasto ensaio, destinado a um leitor interessado em percorrer, criticamente, os variados aspectos compreendidos na práxis improvisatória em dança. / The present doctoral thesis, focused on the problems included in the field of improvisational practice in dance, has the objective of raising a set of observations on the factual characters that permeate this field. In this sense, the general tone of writing positions itself as a critical discussion linked to recognizable phenomena. From the initial question: "is improvisation (in contemporary dance) or operates as a language?", the general course of writing questions the emergencies arising from praxis, when they have the value of being structuring, of operating as organizational principles and of granting a position of relative autonomy over other modalities of language. The very idea of language, reconstructed from the articulation of principles/properties, thus acquires a more permeable, relative, and diverse character: a processual reconstruction that traces meaningful marks whose resulting image is that of an "unfinished" language - in the sense of being always being redefined. To this end, the methodological approach used included possible trans-disciplinary relationships with other fields, such as: studies from Linguistics and Philosophy of Language, research related to logic of play and playfulness, comparative analysis between artistic languages. In the selection of reference sources it was relevant, within the writing process, to accommodate the "voice" of the makers themselves, manifested in the publication of books, specialized magazines, transcription of interviews and the specific location that this voice acquires within the film documents. Thus, the general design of the thesis was structured as a hypertext, whose corpus is composed of: three chapters and two audiovisual materials; the same is complete with photographic records interspersed in the text and a series of links to be accessed in the computer network. The dynamics suggested for its reading consist, therefore, in a flow of links that connect the contents expressed in one and the other type of support. The aggregate of documentary images had as objective, among other reasons, the contextualization of the aspects that permeate the improvisatory praxis in dance, being that the same, in many occasions, it lacks specific references inside and outside the artistic/academic environment. The progression of the writing conforms to the terms contained in the title of the thesis; thus, chapter one is dedicated in its entirety to reviewing the scope of the language problems that link dance improvisation with: syntactic-grammatical aspects, the field of playfulness and the philogenesis of the same (factors endo and exo-genetic). Chapter two, in turn, devotes its first segment to the improvisational scope in general - manifested in various cultural and artistic practices - and improvised dance as an expression that differs and dialogues with the choreographic-scriptural tradition; in the second segment, the marks of contemporaneity that give dance improvisation a different historical and procedural framework are observed. Chapter three, as an extension of the previous contents, deals with the problems associated with the desire to take improvised movement material into observable spaces (adoption of a "observant perspective"). The problems discussed here place the performer-improviser figure as an agent subject to the clashes of visuality and the dynamic character of contemporary stage spaces, to finally locate the notion of observation as a somato-sensory record linked to the haptic reading of events intercorporals. On the other hand, audiovisual material results from the reissue of records available in the computer network, within which the selected fragments were organized in thematic axes of analysis and commented through subtitles. The first one consists of a survey of eight somatic/technical approaches (research, laboratories, technologies), which aim to give visibility and conceptual framework to the multiplicity of search horizons that permeate the field of improvisation in dance. The second audiovisual one, distinctly, reflects in images on the compositional and poetic procedures contained in the performatic characters present in the scenic act, when these are developed by collectives of improvisers. Thus, the general corpus of the thesis can be appreciated as a vast essay, intended for a reader interested in critically exploring the varied aspects included in the improvisational praxis in dance.
10

Percepção de comprimento de linha por mediador tátil em deficientes visuais, videntes vendados e videntes: influências do material do mediador e do plano espacial dos estímulos / Perception of line length using canes by visually impaired, blindfolded, and sighted participants: influences of cane material and the spatial position of stimuli

Marcio Rogério Penha 20 February 2014 (has links)
O presente estudo teve por objetivo obter a constante de Weber da percepção de comprimento de linha através de mediação tátil (bengala) e observar diferenças perceptuais quanto à capacidade visual dos participantes e do material utilizado na confecção dos mediadores táteis. Além disso, comparamos a disposição vertical e horizontal dos estímulos para verificar a ocorrência ou não das ilusões vertical-horizontal e radial-tangencial. Para isso, aplicamos o método dos estímulos constantes e uma escala de categoria em 90 participantes subdivididos em 3 grupos de acordo com a capacidade visual: deficientes visuais, videntes vendados e videntes. Os resultados mostraram que não houve diferença estatística entre os grupos, o tipo de material e a disposição espacial dos estímulos. Quando comparamos os resultados da constante de Weber para o tato mediado com a constante para o tato ativo, encontramos diferenças estatísticas na maioria das condições experimentais, revelando que o tato mediado é menos sensível que o tato ativo. Os resultados nos levam a concluir que ocorre perda de informação no tato mediado, com importantes implicações para os deficientes visuais que dependem de instrumentos para perceberem o ambiente. / The present study aimed to estimate the Weber\'s constant in perception of line length and to verify perceptual differences regarding participants\' visual capacity and the material used in canes. Furthermore, the vertical and horizontal position of stimuli were compared to verify the occurrence of the vertical-horizontal and the radial-tangential illusions. The method of constant stimuli and a category scale were applied to 90 participants divided into 3 groups: visually impaired, blindfolded, and sighted participants. The results showed no significant differences between groups, materials, or stimuli\'s positions. We also found that the Weber\'s constant values for mediated tactual perception were significantly higher than the constant value for active tactual perception for most conditions of the experiment. We concluded that tactual mediation implies in information loss in comparison with direct tactual perception, a fact that has important implications to individuals with visual impairment who depend on tools to better perceive the environment.

Page generated in 0.0612 seconds