The purpose of this research is to indicate that art education can also make a particular contribution to the social forming and development of the child to which Sociology can add knowledge in education. To achieve this (aim) it is shown how art education has developed historically from the rational stage of the teaching of drawing up to the modern concept of creative expression by the child in the primary school. Conjoined with this modern concept the Calvinistic/Christian's philosophy of life and education with particular emphasis on the purpose, view of the child, the content, the method, the discipline; evaluation and organisation of art education as fundamental foundation of art education are given in outline. Particular emphasis is laid on the social forming, i.e. growth and development stages of the child in art education to which the family group must also contribute by means of co-operation and interaction with the school. The views of various researchers and those of the writer-about art education in the Western world are utilised to Indicate what the excellencies of art education are or should be. Unfortunately this is not the case in all the primary schools in Transvaal. These shortcomings are revealed with directives for the effective realisation of art education within the framework of the general education and teaching in the school. Recommendations are made among other things with the view to effective organisation and administration of art centres at all primary schools in Transvaal, the utilisation of facilities and stock by the teacher, the importance of talent, the academical and professional training of teachers for this task and vocation which is still mainly the Cinderella in the present construction. That this subject is done justice to by some schools in Transvaal is proved by the high quality of child art held at the art exhibition at the Republic festival in which primary schools in Transvaal took part. / Thesis (MA)--PU vir CHO

The purpose of this research is to indicate that art education can also make a particular contribution to the social forming and development of the child to which Sociology can add knowledge in education. To achieve this (aim) it is shown how art education has developed historically from the rational stage of the teaching of drawing up to the modern concept of creative expression by the child in the primary school. Conjoined with this modern concept the Calvinistic/Christian's philosophy of life and education with particular emphasis on the purpose, view of the child, the content, the method, the discipline; evaluation and organisation of art education as fundamental foundation of art education are given in outline. Particular emphasis is laid on the social forming, i.e. growth and development stages of the child in art education to which the family group must also contribute by means of co-operation and interaction with the school. The views of various researchers and those of the writer-about art education in the Western world are utilised to Indicate what the excellencies of art education are or should be. Unfortunately this is not the case in all the primary schools in Transvaal. These shortcomings are revealed with directives for the effective realisation of art education within the framework of the general education and teaching in the school. Recommendations are made among other things with the view to effective organisation and administration of art centres at all primary schools in Transvaal, the utilisation of facilities and stock by the teacher, the importance of talent, the academical and professional training of teachers for this task and vocation which is still mainly the Cinderella in the present construction. That this subject is done justice to by some schools in Transvaal is proved by the high quality of child art held at the art exhibition at the Republic festival in which primary schools in Transvaal took part. / Thesis (MA)--PU vir CHO

Walter Whall Battiss is in 1906 in Somerset-Oos gebore en het in die Oranje Vrystaat groot geword waar hy in sy kinderjare met prehistoriese rotsgravures kennis gemaak het. Hieruit het sy groot bewondering vir die rotskuns gespruit, wat in later jare so 'n groot invloed op sy kuns sou hê. Battiss se kunsloopbaan het in erns op Rustenburg, Transvaal, waar hy in die landdroskantoor werksaam was, 'n aanvang geneem. Hier het hy bevriend geraak met Erich Mayer en ook sy eerste kunsuitstalling gehou van 26 tot 27 Augustus 1927. Battiss het weinig formele kunsopleiding ontvang en wel slegs in Suid-Afrika aan die Johannesburgse Kunsskool vir kort periodes gedurende 1929 tot 1933. Van 1930 tot 1933 was hy voltydse student aan die Johannesburg Teachers' Training College en het daarna vir die volgende dertig jaar onderwys gegee, eers aan die Park School Turffontein en toe aan die Pretoria Boys' High School. In 1938 het hy saam met enkele ander kunstenaars die Nuwe Groep gestig. Daarna het hy deurgaans 'n leidende rol in die kunsverenigingslewe in Suid-Afrika gespeel. In 1938 het hy ook sy eerste reis na Europa onderneem waar hy met die werke van Van Gogh en die destydse modernes soos Picasso, Matisse en Modigliani in aanraking kom. Deur die jare sou Battiss talle reise na Europa en verskillende dele van Afrika onderneem en telkens die indrukke wat hy so verkry het in sy kuns verwerk. Vanaf 1953-1958 was hy hoof van die Provinsiale Kunssentrum in Pretoria en in 1959 het hy vir ses maande as professor in Skone Kuns aan die Universiteit van Rhodes, Grahamstad, diens gedoen. Vanaf 1959 tot 1964 het hy onderwys gegee en in 1965 is hy as professor in Beeldende Kunste aan die Universiteit van Suid-Afrika aangestel. Sedert sy aftrede in 1971 is hy in Pretoria woonagtig. Battiss het verskeie toekennings ontvang: 'n diploma en brons medalje op die 14e Internasionale Olimpiese uitstalling (1948); Erepenning van die Suid-Afrikaanse Akademie vir Wetenskap en Kuns (1964) en 'n ere-doktorsgraad van die Universiteit van Suid-Afrika (1973). Battiss is die outeur van twaalf boeke en het reeds 241 uitstallings gehou, waarvan 64 eenmanuitstallings was. Deur middel van sy gebruik van kleur en die invloed van die inheemse kuns in sy werk, het hy Suid-Afrika bewus gemaak daarvan dat 'n Europese benadering nie summier op die Suid-Afrikaanse toneel oorgedra kan word nie. In sy grafiese kuns het Battiss feitlik alle moontlike tegnieke beoefen en veral in die houtsneë, houtgraverings, linosneë, syskermdrukke en litografie puik werk gelewer. Hy was waarskynlik die eerste om die syskermdruk as suiwer kunsvorm in Suid-Afrika te gebruik; hy is een van die weinige Suid-Afrikaanse kunstenaars om houtgraverings te doen en om Suid-Afrikaanse houtsoorte vir sy grafiese tegnieke te gebruik. Dit is nie moontlik om die kuns van Walter Battiss in tydperke of periodes in te deel nie. In die oorheersende styl wat hy in sy grafiese werk gebruik, skakel hy die derde dimensie uit en die meeste werke skep die indruk van plat vlakke. Walter Battiss het in sy grafiese werk die grootste bevestiging van sy aanvaarding as doyen van die Suid-Afrikaanse kunstenaars gelewer. / Dissertation (MA)--University of Pretoria, 1974. / gm2013 / Visual Arts / unrestricted

The purpose of this study was to show the effect of creativity on adults as a means of coming to terms with parental rejection experienced in childhood. The study was done according to a practical theological interpretation of the three-phase hermeneutical model of Ricoeur, namely: ? understanding according to Scriptural perspectives (basis-theoretical), as well as on a metatheoretical level by means of a literature study; ? interpreting by means of an empirical research in the form of interviews with respondents; ? change by means of practical theoretical guidelines for the creative adult who processed parental rejection experienced in childhood by the pursuing of person-directed creativity. Understanding on the basis-theoretical level showed the following: With the fall in paradise, man rejected God and tried to fulfil his / her own needs independently. The arts were also contaminated and artists moved away from God, the Creator and Source of their creativity, to pursue their art in a self-centred and arrogant way. Creativity is being used with wrong motives as a method of selfhealing to process unresolved pain from the past. The honour which God deserves is lost and without Him mankind, as well as art, deteriorates. Art does show therapeutic value if it is directed towards God, but otherwise the success is temporary and superficial. The literature study of ten well known creative individuals showed that the therapeutic effect of the pursuit of creativity to process parental rejection in childhood, failed sadly and ended in disillusionment for all of them. Their lives were a continuous search for healing and wholeness, as well as peace, meaning and happiness, whereas their personal relationships were destructive and / or broken and unhappy. The empirical research with creative adults who experienced parental rejection in childhood, and used their creativity as a means of processing it, provided an explanation for the effect of this on these creative adults. Their creativity was directed at the self instead of at God and failed to process the hurt of childhood, as well as bringing about inner peace for a healthy relationship with God, the self and others, especially loved ones.. To effect change, practical theoretical guidelines were established to guide the creative man or woman, who experienced parental rejection in childhood, by the use of their creative medium, to embark on the road to recovery and healing with God?s help. The main goal of the practical guidelines is bringing redemption to the creative person through Jesus Christ so that he / she will use his or her creativity in future to honour and praise God, as well as to serve the fellowman. / Thesis (Ph.D. (Pastoral))--North-West University, Potchefstroom Campus, 2011.

The purpose of this study was to show the effect of creativity on adults as a means of coming to terms with parental rejection experienced in childhood. The study was done according to a practical theological interpretation of the three-phase hermeneutical model of Ricoeur, namely: ? understanding according to Scriptural perspectives (basis-theoretical), as well as on a metatheoretical level by means of a literature study; ? interpreting by means of an empirical research in the form of interviews with respondents; ? change by means of practical theoretical guidelines for the creative adult who processed parental rejection experienced in childhood by the pursuing of person-directed creativity. Understanding on the basis-theoretical level showed the following: With the fall in paradise, man rejected God and tried to fulfil his / her own needs independently. The arts were also contaminated and artists moved away from God, the Creator and Source of their creativity, to pursue their art in a self-centred and arrogant way. Creativity is being used with wrong motives as a method of selfhealing to process unresolved pain from the past. The honour which God deserves is lost and without Him mankind, as well as art, deteriorates. Art does show therapeutic value if it is directed towards God, but otherwise the success is temporary and superficial. The literature study of ten well known creative individuals showed that the therapeutic effect of the pursuit of creativity to process parental rejection in childhood, failed sadly and ended in disillusionment for all of them. Their lives were a continuous search for healing and wholeness, as well as peace, meaning and happiness, whereas their personal relationships were destructive and / or broken and unhappy. The empirical research with creative adults who experienced parental rejection in childhood, and used their creativity as a means of processing it, provided an explanation for the effect of this on these creative adults. Their creativity was directed at the self instead of at God and failed to process the hurt of childhood, as well as bringing about inner peace for a healthy relationship with God, the self and others, especially loved ones.. To effect change, practical theoretical guidelines were established to guide the creative man or woman, who experienced parental rejection in childhood, by the use of their creative medium, to embark on the road to recovery and healing with God?s help. The main goal of the practical guidelines is bringing redemption to the creative person through Jesus Christ so that he / she will use his or her creativity in future to honour and praise God, as well as to serve the fellowman. / Thesis (Ph.D. (Pastoral))--North-West University, Potchefstroom Campus, 2011.

AFRIKAANS: In die tyd waarin ons leef is daar 'n wêreldwye oplewing in spiritualiteit. Mense raak al meer bewus van die feit dat hulle ook spirituele wesens is. Desnieteenstaande vind baie mense, veral Christene, dit moeilik om hul spiritualiteit uit te leef, aangesien tradisionele geestelike dissiplines nie noodwendig hul behoefte genoegsaam aanspreek nie. In hierdie studie is daar ondersoek ingestel na die gebruik van terapeutiese kuns as geestelike dissipline in die uitlewing van spirituele identiteit by die jong volwasse vrou. Terapeutiese kuns, wat as 'n hibried van tradisionele kunsterapie beskou kan word, het anders as kunsterapie 'n estetiese eindproduk ten doel nie, maar sou ook terapeuties van waarde kon wees. Die effek van 'n estetiese eindproduk op die skepper van die werk kan nie onderskat word nie. Estetika kan 'n belangrike element wees in die ervaring van God. Die estetiese aard van terapeutiese kuns staan daarom in diens van die uitlewing van spirituele identiteit. Dit is juis hierdie blootstelling aan skoonheid en ander estetiese ervarings wat 'n persoon se emosies kan transendeer en blootstel aan die groter, aangrypende realiteit van God. Die teologiese vertrekpunt waarvan hierdie navorsing uitgaan is gegrond in postfundamentele teologie met klem op bemagtigende, profeties-bevrydende, feministies-kontekstuele praktiese teologie. Die werkswyse wat die navorsing onderlê is die narratiewe benadering wat tuiskom binne sosiaal konstruksionisme. Daar word spesifiek gefokus op kwalitatiewe, feministiese, deelnemende navorsingsmetodologie. Die navorsing handel oor die verhaal van die Vyf Dogters van Eva, ek en vier mede-navorsers, wat deur die gebruik van terapeutiese kuns gesoek het na 'n manier om kuns in te span in die uitlewing van ons spirituele identiteit. Die waarde van hierdie navorsing is veral geleë in die feit dat dit gehandel het oor die werklike lewensverhale van vyf vroue en hul belewenis van terapeutiese kuns in die uitlewing van hul spiritualiteit. Die uitkoms van die navorsing is dus allesbehalwe 'n blote hipotese. Dit is "ervaarde werklikheid", wat hopelik ook vir ander van waarde sal kan wees. Alhoewel dit in hierdie studie duidelik word dat kuns en spirituele identiteit allesbehalwe onversoenbare terme is, bestaan daar steeds die persepsie in die kerk dat daar spanning tussen die kerk en kuns bestaan. Om hierdie rede word daar aandag gegee aan die verhaal van kuns in die kerk sedert die vroegste tyd, om sodoende te probeer verstaan waar hierdie spanning vandaan kom. Daar word ook gesoek na nuwe maniere om die verhouding tussen kuns en die kerk te beskou. Die veld van kunsterapie word ondersoek en daar word ondersoek ingestel na die treffende verband tussen kunsterapie en die narratiewe benadering. Daar word ook aandag gegee aan die vrou se unieke belewenis van haar spiritualiteit en geloofsontwikkeling, asook na spirituele identiteit, om sodoende verdere Iig te werp op die potensiele verhouding tussen kuns en geloof. Die belang van die ontwikkeling van 'n unieke simboolsisteem vir elke individu bestaande uit simbool, metafoor en ritueel in die beoefening van kuns as geloofsdissipline geniet ook aandag. ENGLISH: Recently there has been a worldwide revival in spirituality. People increasingly perceive themselves as spiritual beings. Yet lots of people, especially Christians, find it difficult to realise their spirituality. Traditional spiritual disciplines do not address this need sufficiently. In this research the use of therapeutic art as spiritual discipline in the realisation of spirituality in the young adult woman has been investigated. Therapeutic art, which can be seen as a hybrid of traditional art therapy, differs from art therapy in that it aims to achieve an aesthetic end product - yet it can be experienced as therapeutic. Although therapeutic art underlines the importance of aesthetics, it does not undermine the therapeutic process. The effect of an aesthetic end product on its creator can not be under estimated. Therapeutic art enhances the realisation of spiritual identity as its aesthetic quality serves as a means of experiencing God. It is this exposure to beauty and other aesthetic experiences that transcends an individual's emotions and exposes him/her to the greater, poignant reality of God. The theological basis of the research is grounded in postfoundational theology, focusing on empowering, prophetic-liberating, feministic-contextual practical theology. The research method is rooted in the narrative approach as found in social constructionism. Specific emphasis is placed on qualitative, feministic and participatory action research methodology. The research tells the story of the Five Daughters of Eve, myself and four co¬researchers, who use therapeutic art in search of the realisation of our spiritual identity. The research is not aimed at generalising outcomes. The outcome of the research is of specific value, due the fact that the true life stories of five women and their experience of therapeutic art in the realisation of their spirituality is highlighted. The outcome of the research is not only a hypothesis - it is based on 'experienced reality' that aims to serve as a contextual framework for others in search of the realisation of their spiritual identity. Research findings clearly support the fact that art and spiritual identity are not irreconcilable ideas. The relationship between the church and art are often perceived as strenuous. As point of departure, it is attempted to create an understanding for the narrative of the church and art. A common basis of understanding is required to fully comprehend the reason for this tension. As far as the relationship between the church and art is concerned, a search is undertaken towards new ways of understanding. The art therapy field is examined and used as basis for explanation. Research focuses on the connection between art therapy and the narrative approach. The unique experience of women's spirituality and faith development, as well as spiritual identity in relation to the potential relationship between art and faith are exposed. Inquiry is conducted in the importance of a unique system of symbols, consisting of symbol, metaphor and ritual in the pursuit of art as spiritual discipline. / Thesis (PhD)--University of Pretoria, 2010. / Practical Theology / unrestricted

Hierdie verhandeling bied ʼn vergelykende ondersoek na ʼn aantal sogenaamde totemistiese aspekte in geselekteerde kunswerke van twee kunstenaars, Walter Battiss (1906-1982) en José Bedia (geb. 1959). Hierdie kunstenaars maak albei gebruik van ʼn benadering wat as primitivisties getipeer kan word. Die klem berus op hul soeke na unieke visuele tale deur die inkorporering van visuele en inhoudelike invloede uit primitiewe kunstradisies. Die ondersoek geskied aan die hand van ʼn metodologiese ontleding en interpretasie van Battiss se Symbols of life (1967) en José Bedia se Aquel lugar del fin del mundo (1999). Die ontledingsmetode is saamgestel vanuit ‘n besinning oor primitivisme en totemisme as teoretiese begronding en is op so ‘n wyse gerig om die hibridiese figure, oftewel teriantrope, in die onderskeie werke as totems te interpretasie met die doel om meer insig te bekom met betrekking tot die aard van hierdie figure asook die funksies waarvoor hierdie figure deur die kunstenaars gebruik is. Die gevolgtrekkings wat deur die ontleding en interpretasie van die geselekteerde kunswerke in hierdie studie gemaak word, behels dat die “lees” van die hibridiese figure in die onderskeie kunswerke as totems daarop dui dat alhoewel die aard en funksies van hierdie figure van mekaar verskil, daar wel noemenswaardige ooreenkomste is. Wat die aard van die hibridiese figure in Symbols of life (1967) betref, is hierdie figure geïdentifiseer as ‘n spesie van onbekende saamgestelde karakters waarvan die voorstellings gesamentlik ‘n bepaalde groep mense impliseer, naamlik die Boesmans, en dat die uitbeelding van hierdie figure mitiese en spirituele aspekte oproep van die Boesmans se wêreldbeskouings. Daarenteen is die hibridiese figuur in Bedia se Aquel lugar del fin del mundo (1999) geïdentifiseer as ‘n Cimarron wat as ‘n apikale totem op twee ontologiese vlakke figureer. Dit behels dat die uitbeelding van die Cimarron ‘n spesifieke wese voorstel wat beide ‘n groep mense oproep, naamlik lede van Sentraal-Amerikaanse Kreoolse kulture, en dat dit ook ‘n spesifieke individu oproep, naamlik Bedia self. Met betrekking tot die funksies wat die hibridiese figure in die geselekteerde kunswerke vervul, plaas Battiss doelbewus die aanskouer in kontak met ‘n onbekende mitiese andersheid wat as katalisator die aanskouer konfronteer met aspekte rakende die menslike kondisie. In teenstelling hiermee, betrek Bedia met die uitbeelding van die Cimarron ‘n spesifieke en hoogs gelade konteks wat bepaalde emosionele reaksies by die aanskouer kan ontlok. Die interpretasie van die hibridiese figure in die geselekteerde kunswerke as totems dui in beide gevalle daarop dat die kunstenaars deur hul onderskeie kunswerke van die die aanskouer vereis om epistemologiese en ontologiese besinnings te maak oor wat dit beteken om mens te wees, veral in ‘n eietydse omgewing, en noop verder van die aanskouer om te reflekteer oor waarheen die menslike kondisie ontwikkel met inagname ook van wat in die proses verlore mag gaan. Hierdie verhandeling behels ʼn interdissiplinêre studie waarin die klem op die kunsgeskiedenis berus, en waarin ter wille van die interpretasie van totems, ook gefokus word op die antropologiese studies rakende totemisme. / MA (History of Art), North-West University, Potchefstroom Campus, 2015

Hierdie verhandeling bied ʼn vergelykende ondersoek na ʼn aantal sogenaamde totemistiese aspekte in geselekteerde kunswerke van twee kunstenaars, Walter Battiss (1906-1982) en José Bedia (geb. 1959). Hierdie kunstenaars maak albei gebruik van ʼn benadering wat as primitivisties getipeer kan word. Die klem berus op hul soeke na unieke visuele tale deur die inkorporering van visuele en inhoudelike invloede uit primitiewe kunstradisies. Die ondersoek geskied aan die hand van ʼn metodologiese ontleding en interpretasie van Battiss se Symbols of life (1967) en José Bedia se Aquel lugar del fin del mundo (1999). Die ontledingsmetode is saamgestel vanuit ‘n besinning oor primitivisme en totemisme as teoretiese begronding en is op so ‘n wyse gerig om die hibridiese figure, oftewel teriantrope, in die onderskeie werke as totems te interpretasie met die doel om meer insig te bekom met betrekking tot die aard van hierdie figure asook die funksies waarvoor hierdie figure deur die kunstenaars gebruik is. Die gevolgtrekkings wat deur die ontleding en interpretasie van die geselekteerde kunswerke in hierdie studie gemaak word, behels dat die “lees” van die hibridiese figure in die onderskeie kunswerke as totems daarop dui dat alhoewel die aard en funksies van hierdie figure van mekaar verskil, daar wel noemenswaardige ooreenkomste is. Wat die aard van die hibridiese figure in Symbols of life (1967) betref, is hierdie figure geïdentifiseer as ‘n spesie van onbekende saamgestelde karakters waarvan die voorstellings gesamentlik ‘n bepaalde groep mense impliseer, naamlik die Boesmans, en dat die uitbeelding van hierdie figure mitiese en spirituele aspekte oproep van die Boesmans se wêreldbeskouings. Daarenteen is die hibridiese figuur in Bedia se Aquel lugar del fin del mundo (1999) geïdentifiseer as ‘n Cimarron wat as ‘n apikale totem op twee ontologiese vlakke figureer. Dit behels dat die uitbeelding van die Cimarron ‘n spesifieke wese voorstel wat beide ‘n groep mense oproep, naamlik lede van Sentraal-Amerikaanse Kreoolse kulture, en dat dit ook ‘n spesifieke individu oproep, naamlik Bedia self. Met betrekking tot die funksies wat die hibridiese figure in die geselekteerde kunswerke vervul, plaas Battiss doelbewus die aanskouer in kontak met ‘n onbekende mitiese andersheid wat as katalisator die aanskouer konfronteer met aspekte rakende die menslike kondisie. In teenstelling hiermee, betrek Bedia met die uitbeelding van die Cimarron ‘n spesifieke en hoogs gelade konteks wat bepaalde emosionele reaksies by die aanskouer kan ontlok. Die interpretasie van die hibridiese figure in die geselekteerde kunswerke as totems dui in beide gevalle daarop dat die kunstenaars deur hul onderskeie kunswerke van die die aanskouer vereis om epistemologiese en ontologiese besinnings te maak oor wat dit beteken om mens te wees, veral in ‘n eietydse omgewing, en noop verder van die aanskouer om te reflekteer oor waarheen die menslike kondisie ontwikkel met inagname ook van wat in die proses verlore mag gaan. Hierdie verhandeling behels ʼn interdissiplinêre studie waarin die klem op die kunsgeskiedenis berus, en waarin ter wille van die interpretasie van totems, ook gefokus word op die antropologiese studies rakende totemisme. / MA (History of Art), North-West University, Potchefstroom Campus, 2015

Thesis (DLitt (Afrikaans))-Universiteit van Pretoria, 2010. / "Die Suid-Afrikaanse Akademie vir Wetenskap en Kuns vier vanjaar sy eeufees. Hierdie instansie is die kurator van die Hertzogprys, ̕n gesogte letterkundeprys en die oudste en bekendste prestigetoekenning wat deur hierdie instansie gemaak word." Includes bibliographical references.

In hierdie studie word gepoog om met behulp van die werktuie, deur die Sielkunde ontwikkel, 'n analise van Ingrid Jonker (1933-1965) te maak en sodoende meer oor die "kuns van menswees" te wete te kom. Dit geskied aan die hand van 'n ondersoek na haar lewe en werk, wat so gevoer word dat groter begrip vir die medemens in die algemeen en vir die skeppendbegaafde persoon in die besonder, daaruit voortspruit. In die inleiding tot die eerste hoofstuk word die probleemstelling uiteengesit. Daarna word daar op die wisselwerking tussen die Letterkunde en die Sielkunde ingegaan en aangetoon hoedat wedersydse bevrugting dikwels langs hierdie weg, wat oor baie jare strek, plaasgevind het. Vervolgens word die wyse waarop kuns deur sommige ondersoekers aan 'n psigopatologiese verskynsel gelykgestel word, krities ondersoek. Verskille word aangetoon en sowel die oorsprong van, as die gevare verbonde aan so 'n gelykstelling word blootgelê. Hierna word die verwantskap tussen skepper en skepping en die verskillende vorms wat dit mag aanneem, uiteengesit en ondersoek. Vervolgens word aangetoon waarom Ingrid Jonker tot onderwerp van studie gekies is. Die plek wat sy in die Afrikaanse Letterkunde inneem, haar invloed op ander kunstenaars, die omstandighede wat haar lewe gekenmerk het, die invloed van die era waarin sy geleef het en ander faktore, wat die keuse beinvloed het, word uiteengesit. In die laaste afdeling van hierdie hoofstuk word die wyse waarop daar in die analise te werk gegaan is, verantwoord. Die teoretiese raamwerk vir die studie word uiteengesit en daaruit blyk dat die analise beskou word as 'n poging tot doeltreffende begrip van 'n persoon wat nie in die hier-en-nou situasie aanwesig is nie. Hierdie sogenaamde "analise in absentia" is dan geskoei op die lees van daardie psigoterapeutiese pogings wat op empatiese begrip van die medemens gebaseer is. Besondere klem word gelê op die feit dat die sielkundige die terrein van die Kuns as sielkundige betree en dat kunskritiek en kunswaardering hoegenaamd nie aan die orde kom nie. Die analise is derhalwe uitsluitlik daarop afgestem om tot 'n ryker begrip van Ingrid Jonker se lewe te lei, om haar werk op so 'n wyse te ontsluit dat die mens daaragter vir sover moontlik kenbaar word en om idees wat andersins nie verband met mekaar sou hou nie en gedrag wat andersins onverklaarbaar sou wees, tot 'n sinvolle geheel saam te snoer. Om hiertoe te kan kom, word die begrippe waarvan daar gebruik gemaak word, onderskei en sowel die metodes wat gevolg as die beginsels wat toegepas word, uiteengesit. In die laaste instansie kom die wyse waarop daar in ander soortgelyke ondersoeke te werk gegaan is en die mate van ooreenkoms wat dit met hierdie studie vertoon, aan die orde. Ingrid Jonker se lewensloop word volledig in die eerste gedeelte van hoofstuk twee uiteengesit. Hierna word 'n aantal van haar werke wat sowel gedigte as sketse, kortverhale en 'n drama insluit, in chronologiese volgorde gerangskik en in ses afdelings, verteenwoordigend van verskillende tydperke in haar lewe, aangebied en ontleed. Aan die einde van elke afdeling word die belangrikste temas wat daarin voorkom, saamgevat. Ten slotte word 'n oorkoepelende uiteensetting van al die verskillende temas gegee. Sommige van die werke wat ontleed word is vry-algemeen bekend en is ook in haar gepubliseerde bundels opgeneem. Ander kom slegs in jeug- en populêre tydskrifte voor. In hoofstuk drie word die nuwe begrip vir die kunstenares as mens, waartoe daar uit die beskrywing van haar lewe en die ontleding van haar werk gekom is, opnuut saamgestel. Eers word sommige van haar persoonlikheidseienskappe beskryf, daarna word 'n uiteensetting van die verskillende gevoelens en behoeftes wat sy ervaar het, gegee. Dit word opgevolg deur 'n beskrywing van die houdings en gedrag wat sy openbaar het. In die laaste instansie word die aanpassingsprobleme wat sy ondervind het en die beskerrnings- en aanpassingsmeganisrnes waarvan sy gebruik gernaak het, weergegee. Omdat soveel wanopvattinge oor haar geestestoestand wêreldin gestuur is, word in die volgende afdeling hieraan aandag gegee. Die laaste afdeling van die hoofstuk word gewy aan 'n uiteensetting van die gevolgtrekkings, waartoe daar voortspruitend uit hierdie studie, geraak is. In hoofstuk vier kom die implikasies wat hierdie studie vir die Sielkunde inhou en die raakpunte tussen haar lewe en die werk van 'n psigoterapeut, aan die orde. Eerstens word die voorveronderstellings waarop die studie gebaseer is, herbevestig en daarna word aangetoon watter insigte dit opgelewer het. So beklemtoon dit, byvoorbeeld, dat die mens nie net in afsondering van sy medemens beskou en behandel kan word nie. Daar word dus aangetoon hoedat sy nie anders as teen die agtergrond van die gesinsdinamiek, waarvan sy deel gevorm het, begryp kon word nie en hoedat hierdie verbondenheid in die terapeutiese hulp wat sy ontvang het, ingeweef kon word. In dieselfde trant word aangetoon hoedat die tyd waarin sy geleef het en die samelewing waarvan sy deel gevorm het, 'n ewe belangrike invloed op haar uitgeoefen het. Haar vermoë om intens by 'n situasie betrokke te wees en tegelykertyd objektief daarteenoor te staan, kom as derde raakpunt met die werk van 'n psigoterapeut aan die orde. In die laaste instansie word aangetoon hoedat die Sielkunde, soos trouens ook elke ander dissipline, binne perke lê en hoedat dit, in 'n ondersoek van hierdie aard, nie alle antwoorde verskaf nie. / Thesis (DPhil)--University of Pretoria, 1978. / gm2013 / Psychology / unrestricted