La thèse établit l’histoire comparative des différents Sacri Monti italiens dans un but précis : étudier la transformation d’ « architectures » qui étaient des copies de lieux vides de Terre Sainte en vastes cycles chronologiques animés de nombreuses peintures et statues. Les nécessités religieuses de ces sites définissent un rapport original entre les arts qui donne la première place aux statues : on l’appellera « paragone chrétien ». La statuaire y est exceptionnellement didactique et propre à susciter les émotions. Didactique : les Sacri Monti mettent progressivement en place une statuaire narrative. Propre à susciter les émotions : ces terres cuites polychromes à grandeur sont « vivantes » au point d’incarner les scènes. À la fois familiers et exotiques, variés et récurrents, les très nombreux personnages des chapelles composent souvent des types singulièrement outrés. Leur beauté et surtout leur laideur cruelle et difforme, doit être utile : s’appuyant sur une lecture physiognomonique des scènes, le pèlerinage (guidé) aux Sacri Monti constitue une catharsis chrétienne / This dissertation examines the history of the Italian Sacri Monti from a comparative perspective. The main objective is to understand how “architectures” that were copies of void monuments from the Holy Land were transformed into large chronological cycles animated through the use of numerous paintings and statues. The religious motivations of these sites define a specific relationship between the different art forms, one that emphasizes sculpture and which can be characterized as a “Christian paragone”. Statuary is particularly didactic and emotional. It is didactic in the sense that the Sacri Monti serve to stage a narrative statuary It is also emotional since the life-sized and polychrome terracotta sculptures are so “alive” that they seem to be performing the scenes. The many characters in the chapels are both familiar and exotic, diverse and repetitive. They constitute types that often look strangely outraged. Their beauty but also their cruel and deformed ugliness serve a didactic purpose: grounded on a physiognomic reading of the scenes, the (guided) pilgrimage to the Sacri Monti mediates a Christian catharsis.

Tez (Yüksek Lisans) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Felsefe ve Din Bilimleri Anabilim Dalı, 2007. / Bibliyografya var.

Tez (Yüksek Lisans) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Uluslararası İlişkiler Anabilim Dalı, 2007. / Bibliyografya var.

Tez (Yüksek Lisans) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Uluslararası İlişkiler Anabilim Dalı, 2007. / Kaynakça var.

Orientador: Marcia Abreu / Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Estudos da Linguagem / Made available in DSpace on 2018-08-05T11:06:29Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Furquim_TaniaMagaliFerreira_M.pdf: 2332503 bytes, checksum: 4ee7a9c1a43506e791fda5a82343eeb3 (MD5) Previous issue date: 2003 / Mestrado / Historia e Historiografia Literaria / Mestre em Teoria e História Literária

Les rapports entre les deux pays sont l’une des plus longues relations diplomatiques de l’histoire française. C’est avec René Massigli, un personnage diplomatique, que ces relations ont été réanimées. Son court séjour entre 1939-1940, juste avant la Deuxième Guerre mondiale, témoigne d’une période charnière. Il a été nommé ambassadeur à Ankara, la nouvelle capitale de la Turquie moderne tout juste fondée par Atatürk. La visite officielle de de Gaulle en 1968 représente également une date importante dans les relations des deux pays.Peut-on parler d’un rapprochement stratégique des deux pays pendant la période gaullienne ? Quels étaient les divers facteurs et limites de ce rapprochement ? Peut-on parler de la montée de l’anti-américanisme, à partir du milieu des années 1960, dans les deux pays comme un de ces facteurs de leur rapprochement ? Est-ce que les Etats-Unis avaient un rôle catalyseur dans les relations bilatérales franco-turques ? Que pensait de Gaulle de la Turquie d’Atatürk? Est-ce que les situations respectives de la France et de la Turquie leurs offraient les meilleurs raisons de rapprocher leurs politiques au cours de la période de 1958 à 1969 ? Comment de Gaulle, qui jugeait que le système des blocs hégémonies divisant l’Europe et s’étendant sur l’Orient devait faire place à la détente, l’entente et la coopération internationale, considérait-il la Turquie par rapport à l’Europe ? À travers ces questions, notre problématique se cristallise par : comment la vision gaullienne a-t-elle influencé les rapports franco-turcs ?Le prolongement de cette vision gaullienne jusqu’à nos jours est une des plus importantes conséquences de cette période. « La saison de la Turquie » de 2011 en France à l’initiative du président Chirac, qualifié de vrai gaullien, dont l’objectif était de permettre à la Turquie d’être mieux connue par les Français à travers des événements culturels, économiques et intellectuels sur l’ensemble du pays, témoigne d’un certain effet de cet héritage gaullien dont la vision vis-à-vis de la Turquie était de la rapprocher de l’Europe. Que signifient les autres conséquences de cette vision sur la politique extérieure française et plus spécifiquement sur les relations franco-turques ? / The relationship between France and Turkey are one of the longest diplomatic relations of French and Turkish history. By a diplomatic character, René Massigli, these relationships were revived. His short stay in Ankara between 1939-1940, during the first two years of Second World War, constitutes a transition period. He was appointed ambassador to Ankara, which is the capital of the newly created modern Turkey by Atatürk. Also, the official visit of De Gaulle to Turkey in 1968, is a milestone in the relations between two countries.Can we speak of a rapprochement between the two countries in the de Gaulle era? What is the opinion of De Gaulle on Atatürk's Turkey? Did their respective situations provide them an opportunity to converge their foreign policies in the 1940-1968 period? How did De Gaulle in whose opinion international blocks formed around hegemonies divided Europe and spanned towards the East should give way to détente, understanding and international cooperation see Turkey?The most important issue in this context is that the consequences of this Gaullist vision still survives today. The Season of Turkey in France in 2011, initiated by a decision of President Chirac who has regarded as a true Gaullist, is one of the most tangible results. What other consequences of this vision on the French foreign policy, and especially on the Franco-Turkish relations can be seen today? / Türkiye-Fransa diplomatik ilişkileri, Fransız tarihinin en uzun ilişkileridir. İki ülke arasındaki bu ilişkiler, Diplomatik bir karakter olan René Massigli sayesinde canlanmıştır. Hemen İkinci Dünya Savaşı öncesindeki kısa sureli kalışı bu önemli dönemin dönüm noktası olmuştur. Atatürk tarafından kurulan modern Türkiye’nin yeni başkenti Ankara’ya Büyükelçi olarak atanmıştır. Buna benzer şekilde, 1968 yılında General de Gaulle tarafından Türkiye’ye gerçekleştirilen resmi ziyaret de bu ilke ilişkileri açısından bir başka önemli donum noktasıdır.Charles de Gaulle döneminde iki ülkenin stratejik yakınlaşmasından bahsedebilir miyiz? Bu yakınlaşmanın çeşitleri faktörleri ve sınırları nelerdir? 1960li yılların ortasından itibaren her iki ülkede de yükselişe geçen Amerikan karşıtlığı bu stratejik yakınlaşmada bir faktör olabilir mi? Avrupa’yı ikiye bölen ve Doğu’ya da uzanan iki kutuplu dünyanın yerini yumuşama, anlaşma ve uluslararası işbirliğine bırakması gerektiğini düşünen General de Gaulle, Türkiye’nin Avrupalılığı hakkında ne düşünüyordu? Bu sorular ışığında sorunsalımız şu şekilde somutlaşıyor: General de Gaulle’ün dünya görüşü Türkiye-Fransa ilişkilerini nasıl etkiledi?Bu görüşün sonuçlarının günümüze kadar uzanması, General de Gaulle döneminin ve vizyonunun Türkiye Fransa ilişkileri açısından en önemli sonuçlarından birisidir. 2011 yılında, gerçek bir gaullist olarak nitelendirilen Fransa Cumhurbaşkanı Chirac öncülüğünde gerçekleştirilen, gerçek amacının Türkiye’nin Fransızlar tarafından kültürel ve ekonomik faaliyetler aracılığı ile daha iyi tanınması olan “Türkiye sezonu”, General de Gaulle’ün günümüze kadar uzanan mirasıdır. Bu vizyonun, Fransız dış politikası ve özellikle Fransa-Türkiye ilişkileri üzerindeki diğer sonuçları ne ifade etmektedir?