121 |
Proteção pulpar indireta em dentes permanentes após remoção seletiva de tecido cariado : um ensaio clínico randomizado controladoAzambuja, Rafael Schultz de January 2017 (has links)
Este ensaio clinico randomizado controlado avaliou a eficácia do uso da proteção pulpar indireta com cimento de hidróxido de cálcio (HC) ou sistema adesivo universal (AU) num período de seis meses de acompanhamento em lesões profundas de cáries em dentes permanentes após a remoção seletiva de tecido cariado (RSTC). Métodos: Participaram do estudo 48 pacientes, (mediana de idade de 27 anos [distribuição 7-54 anos]), com 41 molares e 15 premolares com lesões profundas de cárie (envolvimento radiográfico ≥50% de profundidade de dentina), sensibilidade pulpar positiva ao teste frio (gás refrigerado, -50°C, Maquira, PR, Brasil), ausência de dor espontânea, sensibilidade negativa aos testes de percussão, ausência de perda cuspídea e ausência de imagem radiográfica sugestiva de lesão periapical (radiografia periapical - VistaScan®). Após a remoção seletiva de tecido cariado para dentina amolecida, o grupo teste do ensaio recebeu um sistema adesivo universal (Universal single bond, 3M Espe, Brasil), enquanto o grupo controle recebeu a proteção pulpar indireta com cimento de hidróxido de cálcio (Dycal, Dentisply, Rj, Brasil). Todos os dentes foram imediatamente restaurados seguindo o condicionamento ácido seletivo em esmalte, aplicação de um sistema adesivo universal (AU) e resina composta nanoparticulada (Filtek Z350, 3M Espe, SP, Brasil). O desfecho de sucesso para vitalidade pulpar avaliou após seis meses: sensibilidade pulpar positiva ao teste frio, ausência de imagem sugestiva de lesão periapical (radiografia periapical - VistaScan®), ausência de dor espontânea e sensibilidade negativa à percussão vertical. Os dados foram submetidos à análise de sobrevida de Kaplan-Meier e teste Log Rank, e as variáveis idade (mediana), gênero, escolaridade, IPV, ISG, CPO-D, CPO-S, número de faces da restauração, tipo do dente, proteção pulpar indireta, profundidade da lesão (≥50% da profundidade da dentina ou ≥75% da profundidade da dentina) e presença de antagonista, quanto as suas distribuições nos dois grupos de tratamento pelos testes qui-quadrado e de Mann-Whitney. Resultados: As taxas de sucesso foram de 93.3% para o grupo controle (HC) e de 95.8% para o grupo teste (AU) (P=0.976). Dois casos de insucesso foram registrados, sendo necrose pulpar (grupo controle) e pulpite (grupo teste). As variáveis analisadas no início do estudo mostram uma amostra igualmente distribuída entre os grupos de tratamento. Nenhuma das variáveis foi relacionada ao insucesso. Os resultados sugerem que não há diferença entre o uso ou não de HC na proteção pulpar indireta após remoção 7 seletiva de tecido cariado em seis meses de acompanhamento, apresentando uma taxa de sucesso alta independente do tratamento. / This randomized controlled clinical trial evaluated the effectiveness of using indirect pulp protection with calcium hydroxide liner (CH) or universal adhesive (UA) over a period of 6 months in deep caries lesions on permanent teeth after selective removal to soft dentin (SCRSD). Methods: The sample consisted of 41 molars and 15 premolars (with radiographic involvement of the inner half of the dentin), from 48 patients, (median age 27 [distribution 7-54 years]), with positive response to cold test (refrigerated gas, -50 °C, Maquira, PR, Brazil), absence of spontaneous pain, negative sensitivity to percussion tests, absence of cuspid loss and absence of radiographic imaging suggestive of periapical lesion (periapical radiography). After the selective removal to soft dentin, the test group received a universal adhesive system (Universal Single Bond, 3M Espe, Brazil) whereas the control group received indirect pulp protection with calcium hydroxide liner (Dycal, Dentisply, Rj, Brazil). All teeth were restored following selective acid condition for enamel, adhesive system (UA) and nanoparticulate composite resin (Filtek Z350, 3M Espe, SP, Brazil). The successful outcome for pulp vitality assessed after six months: positive pulpal sensitivity to the cold test, absence of image suggestive of periapical lesion (periapical radiography - VistaScan®), absence of spontaneous pain and negative response to vertical percussion test. The results were submitted to the Kaplan-Meier survival analysis and the Log Rank test and the variables: age of subjects, gender, schooling, plaque index, gingival bleeding index, DMF-T, DMF-S, number of surfaces involved in the filling, type of the tooth, indirect pulp material, size of lesion (≥50% of dentine or ≥75% of dentine) and antagonist, analyzed for their distribution in the two treatment groups by the tests chi-square and Mann-Whitney. Results: The success rates were 93.3% for the control group (CH) and 95.8% for the test group (UA) (P=0,976). Only two cases of failure were recorded, one pulp necrosis (control group) and pulpitis (test group). The variables analyzed at the beginning of the study show a similarly distributed sample between treatment groups. The results suggest that there is no difference between the use of CH or UA in indirect pulp protection after SCRSD followed by composite restoration at six months of follow-up, showing a high rate of success for both treatments.
|
122 |
Efetividade de três métodos de remoção da medicação intracanal contendo hidróxido de cálcio com composições químicas diferentes e a repercussão sobre a penetrabilidade e resistência de união do cimento endodôntico na dentina radicular /Venção, Ana Carolina. January 2017 (has links)
Orientador: Idomeo Bonetti Filho / Resumo: O objetivo deste estudo foi avaliar a eficiência de três métodos de remoção da medicação intracanal contendo hidróxido de cálcio(CH) com propilenoglicol(PG) e meticelulose(MC) e sua repercussão sobre a resistência de união e penetração de um cimento endodôntico (AH Plus) à dentina radicular. Inicialmente sessenta dentes unirradiculares foram preparados até o instrumento F5, em seguida foram divididos em 2 grupos(n=30) de acordo com o veículo(PG) e (MC). Após 7 dias, foram realizadas microtomografias dos espécimes, e mensurados a área total de preenchimento da medicação contendo hidróxido de cálcio no canal radicular. Em seguida os espécimes foram submetidos a três protocolos de remoção n=10: irrigação convencional(CI), irrigação ultrassônica passiva(PUI) e irrigação ultrassônica contínua(CUI) e uma nova análise microtomográfica foi realizada. A persistência dos resíduos HC (em mm3) foi avaliada após o uso dos protocolos de remoção. Em seguida os mesmos espécimes foram obturados com cimento endodôntico à base de resina epóxi associados com rodamina, e após a divisão em terços cervical, médio e apical, foram submetidos aos testes de push-out e posteriormente análise dos tipos de fratura e em seguida análise da penetração dentinária com microscopia a laser confocal. Houve similar persistência de resíduos de HC, independentemente do segmento analisado (P>0.05). Os valores obtidos no teste de push-out e penetração dentinária foram similar nos terços cervical e médio radicular (P >... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo) / Doutor
|
123 |
Efecto in vitro de la medicación intraconducto hidróxido de calcio con omeprazol frente al crecimiento bacteriano de Enterococcus faecalisPadilla Contreras, María del Carmen, Roncal Espinoza, Rosa Josefina January 2014 (has links)
El objetivo del estudio fue determinar el efecto in vitro de la medicación intraconducto hidróxido de calcio con omeprazol frente al crecimiento bacteriano del Enterococcus faecalis. El diseño de estudio fue experimental. Los medicamentos hidróxido de calcio y omeprazol fueron diluidos, obteniéndose las concentraciones requeridas. Posteriormente, se colocó 9 ml de cada uno en placas petri, agregando 1 ml del inóculo; procediéndose a la siembra. No se observó Unidades Formadoras de Colonias (UFC), por lo que se evidencia que el efecto in vitro del hidróxido de calcio, así como la asociación de hidróxido de calcio con omeprazol inhiben el crecimiento de Enterococcus faecalis. Se realizó una prueba binomial donde los eventos esperados fueron que haya o no crecimiento bacteriano. La significación estadística fue del 5%. El estudio concluyó que la asociación in vitro de hidróxido de calcio con omeprazol, inhibió el crecimiento bacteriano del Enterococcus faecalis, sin evidenciarse potencialización con el uso del inhibidor de la bomba de protones.
|
124 |
Efectividad antibacteriana de dos pastas medicamentosas frente al Enterococcus faecalis, Chiclayo, PerúAguirre Becerra, Carlos Andre, Huatuco Granda, Jheymy Gerardo January 2014 (has links)
El objetivo del presente estudio fue comparar la efectividad antibacteriana de la pasta de hidróxido de calcio con clorhexidina al 2% y la pasta de hidróxido de calcio con yodopovidona al 1%, frente al Enterococcus faecalis. El diseño de contrastación fue experimental. Se distribuyeron 10 placas Petri que contenían agar Müller Hinton a 40° C, sobre las cuales fue inoculada la bacteria Enterococcus faecalis. Además, estas fueron divididas de manera aleatoria en 3 segmentos cada una de acuerdo al tipo de pasta medicamentosa que se aplicó: grupo P1 (hidróxido de calcio + clorhexidina al 2%), grupo P2 (hidróxido de calcio + yodopovidona al 1%) y el grupo P3 o control (hidróxido de calcio + agua destilada). Finalmente, se procedió a la lectura de halos de inhibición a las 24 horas, 48 horas, 7 días, 14 días. Los datos fueron procesados a través del análisis de Tukey para determinar la diferencia de medias entre los grupos experimentales y el análisis de ANOVA con un nivel de significancia del 95%, utilizando el programa SPSS 20. Se concluyó que la pasta de hidróxido de calcio con clorhexidina al 2% fue más efectiva que la pasta de hidróxido de calcio con yodopovidona al 1% frente al crecimiento in vitro del Enterococcus faecalis.
|
125 |
Consolidantes para soportes pétreos con manifestaciones de Arte Rupestre en la Comunidad Valenciana. Análisis práctico en Cova Remígia (Barranc de Gassulla-Ares del Maestre)Barreda Usó, Gemma 02 May 2016 (has links)
[EN] This thesis is the result of the need to research on treatments about stone consolidation support with cave art.
The research focuses on the study and the search of certain guidelines that can guarantee a correct intervention of consolidation in the stone supports with rock art manifestations, taking as main reference coverts and the most important enclaves of Valencia, especially with detailed case of Cova Remígia, one of the most important places with Levantine cave painting demostrations.
Firstly it has been made a documentary analysis of the historical tour of the coverts with rock art representations, focusing on key decisions that led to policy changes at the national level and influenced to a greater or lesser extent in Valencia and therefore in Cova Remígia.
After assessing the condition of the work, it has proceeded to the evaluation of materials and consolidating processes. It has been made an assessment of the state of this particular topic, so that it has been analyzed and described the different materials and consolidation methods so far it has been used in this type of cave painting.
Subsequently, it has been collected and analyzed the results from the experimental study devoted to characterize the behavior of the materials and consolidating selected products.
To execute this evaluation, inorganic nature products commonly used in the scope of mural painting and stone materials based on nanoparticles and whose marketing has developed very widely in recent years have been chosen. These commercial products are based on traditional and regular materials used in restoration work, but their nanometric size gives them the ability to improve their properties and provide better results in the consolidation processes.
The Cova Remígia has very particular issues about consolidation (fixation,stabilization). To resolve or at least alleviate these problems, including peeling and widespread decohesion, it has been selected multiple consolidating nanoparticle products. One is Nanorestore and other six different products of CaLoSiL range, synthesized in the laboratory from calcium hydroxide to treat problems of conservation and consolidation of calcareous rocks, among others. These consolidating have been chosen because of the advantages they bring, but also for their compatibility with the components of the substrate intended for the application, the stone stand of Cova Remígia.
After the chemical and petrological characterization of stone material, it has been generated a total of 53 specimens, which were subjected to tests for water absorption by capillary action, accelerated aging, cycles of polluted atmosphere with SO2 and penetration tests of consolidant by staining with or without fluorescence. They were then analyzed by optical microscopy, with fluorescent light microscopy, and scanning electron microscopy SEM-EDX.
Finally the results obtained from the study were assessed to establish conclusions set out in detail in the memory of this thesis. / [ES] Esta tesis doctoral es fruto de la necesidad de investigar sobre los tratamientos de consolidación de soporte pétreo con manifestaciones de Arte Rupestre.
La investigación, se centra en el estudio y la búsqueda de ciertas pautas que puedan garantizar una correcta intervención de consolidación en los soportes pétreos que presentan manifestaciones de Arte Rupestre, tomando como principal referencia los abrigos más importantes de la Comunidad Valenciana y, en especial, la Cova Remígia, uno de los enclaves más importantes con manifestaciones de pintura rupestre de estilo
Levantino, en el que se profundiza con un análisis detallado y exhaustivo.
En primer lugar se ha efectuado un análisis documental sobre el recorrido histórico de los abrigos con representaciones de arte rupestre, centrándonos en las principales decisiones que generaron cambios normativos a nivel nacional e influyeron en mayor o menor medida en la Comunidad Valenciana y, por ende, en Cova Remígia.
Una vez realizada la evaluación del estado de conservación del abrigo, se ha procedido al análisis de los materiales y procesos consolidantes que hasta la fecha se han utilizado en este tipoi de manifestaciones de pintura rupestre. Posteriormente se han recogido y analizado los resultados obtenidos tras el estudio experimental dedicado a caracterizar el comportamiento de los materiales y productos consolidantes seleccionados.
Para llevar a cabo esta evaluación se han escogido productos de naturaleza inorgánica utilizados habitualmente en el campo de la pintura mural y los materiales pétreos, a base de nanopartículas y cuya comercialización se ha desarrollado muy profusamente en los últimos años. Estos productos comerciales parten de los materiales tradicionales y habituales empleados en restauración, pero su tamaño nanométrico les confiere la capacidad de mejorar sus propiedades y ofrecer mejores resultados en los procesos de consolidación.
La Cova Remígia presenta unas problemáticas muy particulares en cuanto a consolidación (fijación, estabilización). Para resolver o al menos paliar estos problemas, que incluyen descamaciones y descohesión generalizada, se han seleccionado varios productos consolidantes nanoparticulados. Uno de ellos es Nanorestore y otros seis productos diferentes de la gama CaLoSiL, sintetizados en laboratorio a partir del hidróxido cálcico para tratar problemas de conservación y consolidación de rocas calcáreas, entre otros. Estas sustancias consolidantes han sido elegidas por las ventajas que aportan, pero también por su compatibilidad con los componentes del sustrato al cual va destinada la aplicación: el soporte pétreo de la Cova Remígia.
Tras la caracterización química y petrológica del material pétreo, se han generado un total de 53 probetas, que fueron sometidas a ensayos de absorción de agua por capilaridad, envejecimiento acelerado, a ciclos de atmósfera contaminada con SO2 y a ensayos de penetración del consolidante mediante tinción, con y sin fluorescencia. Posteriormente, se analizaron mediante microscopía óptica, microscopía con luz fluorescente y microscopía electrónica de Barrido SEM-EDX.
Finalmente, los resultados obtenidos tras el estudio fueron valorados para poder establecer unas conclusiones que se exponen con detalle en la memoria de esta tesis. / [CA] Aquesta tesi doctoral és fruit de la necessitat d'investigar sobre els tractaments de consolidació de suport petri amb manifestacions d'Art Rupestre.
La recerca, es centra en l'estudi i la cerca de certes pautes que puguin garantir una correcta intervenció de consolidació en els suports petris que presenten manifestacions d'Art Rupestre, prenent com a principal referència els abrics més importants de la Comunitat Valenciana i, especialment, la Cova Remígia, un dels enclavaments més importants amb manifestacions de pintura rupestre d'estil Llevantí, en el qual s'aprofundeix amb una anàlisi detallada i exhaustiva.
En primer lloc s'ha efectuat una anàlisi documental sobre el recorregut històric dels abrics amb representacions d'art rupestre, centrant-nos en les principals decisions que van generar canvis normatius a nivell nacional i van influir en major o menor mesura a la Comunitat Valenciana i, per tant, en Cova Remígia.
Una vegada realitzada l'avaluació de l'estat de conservació de l'abric, s'ha procedit a l'anàlisi dels materials i processos consolidants que fins avui s'han utilitzat en aquest tipus de manifestacions de pintura rupestre. Posteriorment s'han arreplegat i analitzat els resultats obtinguts després de l'estudi experimental dedicat a caracteritzar el comportament dels materials i productes consolidants seleccionats. Per a dur a terme aquesta avaluació s'han escollit productes de naturalesa inorgànica utilitzats habitualment en el camp de la pintura mural i els materials pétris, a base de nanopartícules i la comercialització dels quals s'ha desenvolupat molt profusament en els últims anys. Aquests productes comercials parteixen dels materials tradicionals i habituals empleats en restauració, però la seua grandària nanométrica els confereix la capacitat de millorar les seues propietats i oferir millors resultats en els processos de consolidació.
La Cova Remígia presenta unes problemàtiques molt particulars quant a consolidació (fixació, estabilització). Per resoldre o almenys pal·liar aquests problemes, que inclouen descamacions i descohesió generalitzada, s'han seleccionat diversos productes consolidants nanoparticulats. Un d'ells és Nanorestore i altres sis productes diferents de la gamma CaLoSiL, sintetitzats en laboratori a partir de l'hidròxid càlcic per a tractar problemes de conservació i consolidació de roques calcàries, entre uns altres. Aquests consolidants han sigut triats pels avantatges que aporten, però també per la seva compatibilitat amb els components del substrat on va destinada l'aplicació, el suport petri de la Cova Remígia.
Després de la caracterització química i petrològica del material petri, s'han generat un total de 53 provetes, que van ser sotmeses a assajos d'absorció d'aigua per capil·laritat, envelliment accelerat, a cicles de atmosfera contaminada amb SO2 i a assajos de penetració del consolidant mitjançant tinció, amb i sense fluorescència.
Posteriorment es van analitzar mitjançant microscopia òptica, microscopia amb llum fluorescent i microscopia electrònica de Barrido SEM-EDX.
Finalment els resultats obtinguts després de l'estudi van ser valorats per poder establir unes conclusions que s'exposen amb detall en la memòria d'aquesta tesi. / Barreda Usó, G. (2016). Consolidantes para soportes pétreos con manifestaciones de Arte Rupestre en la Comunidad Valenciana. Análisis práctico en Cova Remígia (Barranc de Gassulla-Ares del Maestre) [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/63280
|
126 |
CONSOLIDACIÓN CON MATERIALES INORGÁNICOS EN RESTAURACIÓN DE PINTURA MURAL. LA VISIÓN DE LA "SCUOLA FIORENTINA"Yagüe Gómez-Reino, Silvia 14 March 2016 (has links)
[EN] The main subject of this work is consolidation of wall paintings with inorganic materials under the point of view of the "Scuola Fiorentina", of restoration.
Only through the exam of the historical evolution of the "Scuola Fiorentina" of restoration and the study of the socio-cultural context where such evolution took place, it is possible to completely understand how an activity that had a vertiginous growth, would have later converted, the "Scuola Fiorentina" in an international reference and in an undisputed pioneer in the field of restoration.
The existence of an official organized agency "Gabinetto di resaturi della Sopraintendenza di Firenze", the catastrophic events that suffered the Florentine territory during the Second World War, and during the flood of 1966, caused a fundamental change in the culture of restoration that drove to put together science and restoration, forever.
One of the most important outcomes of such merger was finding of the method Ammonium/Barium ("Dini-Ferroni"). The method was invented thanks to the genius and intuition of the chemist Enzo Ferroni, and due to the talent of the restorer Dino Dini who understood the importance of the joint between a scientific method with the practical hand-action of the restorer. From that moment, it will be clear the preference of the "Scuola Fiorentina" in the use of inorganic material for treatments on surface of mineral matrix.
The method of Ammonium-Barium, is a desulphating procedure with a consolidation effect based on two phases with the application of two reagents. The main goal is the transformation of the sulphur ion of the disjointed surface into a compound, crystal and tip-chemically compatible with the carbonated surface, and the re-cohesion of the substrate by means of the compounds that come from the treatment.
Since XXI century, due to an even stronger effort to apply science to restoration, also nanotechnologies bounced into restoration. They have been contributing to satisfy the effectiveness and compatibility of the pre-consolidation interventions, that are essential in case of severe disaggregation of paint layer. Pre-consolidation interventions with nanoparticles before the cleaning of the wall surfaces, are clearly related to the method of Ammonium/Barium, because they represent the preliminary interventions necessary to carry out the method with success.
The Opificio delle Pietre Dure (OPD), is a governmental agency thank to which I have been able to learn techniques carried out through said methodologies. OPD is the main referent of the current "Scuola Fiorentina" of restoration and it has been characterized for its clear preference in the use of inorganic materials for the treatments on paint layers in carbonated matrix. / [ES] La consolidación de las pinturas murales con materiales inorgánicos, bajo la visión de la escuela fiorentina de la restauración, es el tema principal de este trabajo. A través del estudio del recorrido histórico de la scuola fiorentina de la restauración y del análisis del contexto socio-cultural, se puede entender cómo se pudo desarrollar vertiginosamente, una actividad que convirtió en pocos años a la scuola fiorentina, en ejemplo internacional e indiscutible pionera en el campo de la restauración.
La existencia de un centro oficial organizado, "Gabinetto di restauri della Soprintendenza di Firenze", junto a los acontecimientos catastróficos que sufrió el territorio florentino en la IIªGuerra Mundial, y las inundaciones de Florencia de 1966, marcaron un cambio radical en la cultura de la restauración que unió para siempre la ciencia y la restauración. Unión que culminará con el descubrimiento del método "Ammonio-Bario" ("Dini-Ferroni"), gracias al ingenio y la intuición, del químico Enzo Ferroni; y al restaurador Dino Dini, que supo valorar la importancia de la unión del pensamiento científico a la acción práctica-manual del restaurador. A partir de ese momento se configurará la clara preferencia de la scuola fiorentina, en la elección de materiales inorgánicos para las intervenciones sobre sustratos de matriz mineral.
El método Ammonio-Bario, es un tratamiento desulfatante con efecto consolidante articulado en dos fases en base a la aplicación de dos reactivos, cuyo objetivo principal, es la trasformación del ión del azufre de la superficie disgregada en un compuesto cristalo-químicamente compatible con la matriz carbonatada, y la recoesión de dicho sustrato a través de los compuestos resultantes del tratamiento.
En un esfuerzo aún mayor de la ciencia aplicada a la restauración, las nanotecnologias irrumpen en el campo de la restauración a partir del siglo XXI y estan contribuyendo a satisfacer la eficacia y compatibilidad de las operaciones pre-consolidantes; imprescindibles en situaciones de fuerte disgregación del sustrato pictórico. Las intervenciones de consolidación preventiva (pre-consolidación), realizadas a través de tratamientos de nanoparticulas; en fase propedéutica a la limpieza de las superficies murales; tiene un claro nexo de unión con el método de Ammonio-Bario, ya que completa las intervenciones preliminares necesarias para poder llevar a cabo con éxito dicho método.
El Opificio delle Pietre Dure (OPD), institución ministerial gracias a la cual, he podido aprender las técnicas realizadas a través de dichas metodologías es referente principal de la actual scuola fiorentina de la restauración, y se caracteriza por su clara preferencia en el uso de materiales inorgánicos en las intervenciones que realizan sobre sustratos pictóricos en matriz carbonatada. / [CA] La consolidació de les pintures murals amb materials inorgànics, sota el punt de vista de scuola fiorentina de la restauració, és el tema principal del present treball. Mitjançant l'estudi del recorregut històric de la scuola fiorentina de la restauració i de l'anàlisi del context socio-cultural, es comprèn com es va desenvolupar, vertiginosament, una activitat que va convertir en pocs anys la scuola fiorentina, en un exemple internacional i en una indiscutible pionera al camp de la restauració.
La existència d'un centre oficial organitzat, "Gabinetto di restauri della Soprintendenza di Firenze", conjuntament amb els episodis catastròfics que va patir el territori florentí a la II Gerra Mundial, així com les inundacions de Florència de 1966, van marcar un canvi radical a la cultura de la restauració que va unir per sempre la ciència amb la restauració. Unió, que va culminar amb els descobriment del mètode "Ammonio-Bario" ("Dini-Ferroni"); gràcies a l'ingeni i la intuïció del químic Enzo Ferroni i del restaurador Dino Dini, que va saber valorar la importància de la unió del pensament científic amb l'acció pràctica-manual del restaurador. A partir d'aquest moment es configurarà la clara preferència de la scuola fiorentina, en l'elecció de materials inorgànics per a les intervencions sobre substrats de matrius minerals.
El mètode Ammonio-Bario, és un tractament desulfatant amb efecte consolidant, que s'articula en dos fases en base a l'aplicació de dos reactius, amb l'objectiu principal de transformar el ió del sofre de la superfície disgregada en un compost cristalo-químicament comptatible amb la matriu carbonatada, i la recoesió de l'esmentat substrat mitjançant els compostos resultants del tractament.
Amb un esforç encara més gran de la ciència aplicada a la restauració, les nanotecnologies irrompen en el camp de la restauració a partir del Segle XXI i contribueixen a satisfer l'eficàcia i compatibilitat de les operacions pre-consolidants; imprescindibles en situacions de forta disgregació del substrat pictòric. Les intervencions de consolidació preventiva (pre-consolidació), realitzades mitjançant tractament de nanopartícules; en fase propedèutica a la neteja de les superfícies murals; te un nexe d'unió evident amb el mètode de Ammonio-Bario, ja que complerta les intervencions preliminars necessàries per poder dur a terme amb èxit el referit mètode.
L'Opificio delle Pietre Dure (OPD), institució ministerial gràcies a la qual he pogut aprendre les tècniques realitzades mitjançant aquestes metodologies, és referent principal de l'actual scuola fiorentina de la restauració, i es caracteritza per una clara preferència en l'ús de materials inorgànics en les intervencions que realitzen sobre substrats pictòrics en matriu carbonatada. / Yagüe Gómez-Reino, S. (2016). CONSOLIDACIÓN CON MATERIALES INORGÁNICOS EN RESTAURACIÓN DE PINTURA MURAL. LA VISIÓN DE LA "SCUOLA FIORENTINA" [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/61776
|
127 |
Análise química da clorexidina misturada ou não ao hidróxido de cálcio / Chemical analysis of chlorhexidine mixed or not with calcium hydroxideBarbin, Eduardo Luiz 15 February 2008 (has links)
O sucesso da terapia endodôntica depende da limpeza, anti-sepsia, escultura e obturação hermética dos canais radiculares, no entanto, o preparo biomecânico não gera redução microbiana suficiente na totalidade dos casos. Devido à inconfiabilidade inerente ao tratamento, parte dos casos ainda resulta em insucesso. As pastas de hidróxido de cálcio vêm sendo empregadas com a finalidade de ampliar a eficiência anti-séptica do tratamento dos canais radiculares além de estimular a recuperação dos tecidos afetados pela infecção endodôntica. O digluconato de clorexidina tem sido empregado na endodontia devido ao amplo espectro de ação principalmente contra \"Enterococcus faecalis\" e \"Candida albicans\" e vem sendo adicionado às pastas de hidróxido de cálcio uma vez que as virtudes de um complementam as deficiências do outro. No entanto, devido à estrutura molecular da clorexidina e aos níveis elevados de pH promovidos pelo hidróxido de cálcio, há indícios de risco sistêmico na sua utilização por causa da provável decomposição da clorexidina em radicais livres e para-cloroanilina que está classificada como possível agente carcinogênico em humanos pela IARC. O presente estudo teve como objetivo investigar quimicamente, por meio da Espectrometria de Massas (ESI-TOF-MS) e Cromatografia Líquida (HPLC), a solução de digluconato de clorexidina a 0,2% isolada ou misturada ao hidróxido de cálcio. As análises foram realizadas logo em seguida ao preparo das amostras e após os períodos de 7 e 14 dias de armazenamento à temperatura de 36,5 ºC. Constatou-se que a solução de digluconato de clorexidina isolada foi decomposta em diferentes subprodutos, inclusive em para-cloroanilina oferecendo riscos sistêmicos. Em contato com o hidróxido de cálcio, a decomposição da clorexidina é total com formação de diferentes compostos. Apesar de não ter sido demonstrada a presença de para-cloroanilina na pasta medicamentosa, o elevado número de espécies reativas possui alto potencial de dano sobre o material genético das células do paciente afetadas pela medicação intracanal. É imperativo estabelecer vínculos diagnóstico-terapêuticos precisos por meio do desenvolvimento de protocolos clínicos que restrinjam o uso dessas medicações intracanais a quadros clínicos com infecção endodôntica disseminada e periodontites apicais persistentes. É necessário desenvolver estratégias mais eficientes que utilizem processos biomecânicos de maior eficácia e medicações intracanais efetivas que não ofereçam riscos locais e sistêmicos para que se contemplem os objetivos do tratamento dos canais radiculares com previsibilidade e segurança. / The success of endodontic therapy depends upon root canal cleanliness, antisepsis, sculpture, and hermetic obturation. However, biomechanical preparation does not always provide an adequate microbial reduction. Due to the inherent unreliability of the treatment, some cases still are unsuccessful. Calcium hydroxide pastes have been used with the aim to improve antisepsis effectiveness in root canal treatments, in addition to stimulating the recovery of tissues affected by endodontic infection. Chlorhexidine digluconate has been used in endodontics due to its broad action spectrum, mainly against \"Enterococcus faecalis\" and \"Candida albicans\", and has been added to calcium hydroxide pastes so that the advantages of one would compensate for the other\'s deficiencies. However, the structure of the chlorhexidine molecule in addition to the high pH values promoted by calcium hydroxide pose a systemic risk in its use due to the likely decomposition of chlorhexidine into free radicals and para-chloroaniline, which International Agency for Research on Cancer (IARC) has classified as a possible carcinogenic agents in humans. The purpose of the present study was to perform a chemical analysis of chlorhexidine digluconate at 0.2%, isolated or mixed to calcium hydroxide, using Mass Spectrometry and High- Efficiency Liquid Chromatography. The analyses were performed shortly after the samples were prepared, and after 7 and 14 days of storage at 36.5 ºC. It was found that the isolated chlorhexidine digluconate solution formed different byproducts, including para-chloroaniline, posing systemic risks. In contact with calcium hydroxide, chlorhexidine decomposes completely and forms different compounds. Though the study did not demonstrate the presence of para-chloroaniline in the medication paste, the high number of reactive species poses a high risk over the genetic material of the host cells affected by intracanal medication. It is mandatory to establish a precise diagnostic-therapeutic relation by developing clinical protocols that would restrict the use of these intracanal medications to clinical conditions with disseminated endodontic infection and persistent apical periodontitis. There is a need for more efficient strategies that use more effective biomechanical processes and intracanal medications that do not offer any local or systemic risk so root canal treatment goals can be considered with predictability and safety.
|
128 |
Evolução microestrutural e de propriedades físicas de cerâmicas porosas moldáveis de alta alumina durante calcinação e sinterização / Evolution of the microstructure and the physical properties of high-alumina-based castable porous ceramics during calcination and sinteringSouza, Adriane Damasceno Vieira de 10 June 2016 (has links)
A combinação de óxido de alumínio (Al2O3) com hidróxido de alumínio (Al(OH)3) resulta numa maneira interessante de produzir cerâmicas porosas com baixa condutividade térmica, alta área superficial específica, elevada refratariedade e estabilidade química, com custos competitivos. Devido a essas características, esse sistema tem grande potencial de aplicação tecnológica em catalisadores, isolantes térmicos e filtros para altas temperaturas. Apesar do bom desempenho, essas cerâmicas ainda apresentam limitações tais como a baixa resistência termomecânica, devido à elevada porosidade (principalmente, naqueles materiais com fração volumétrica de poros acima de 50%) e redução de porosidade causada pelos fenômenos de sinterização e crescimento de grãos que se intensificam acima de 1100°C. Por esse motivo, investigações adicionais são necessárias a fim de minimizar esses aspectos negativos. Este trabalho teve como objetivo desenvolver estruturas porosas moldáveis (porosidade acima de 50%) de alta alumina, com adequada resistência mecânica (acima de 10 MPa em compressão) e que fossem resistentes à densificação, para uso em temperaturas acima de 1100°C. Inicialmente foi realizado um estudo sobre a decomposição térmica (temperatura variando de 300°C a 1500°C) de três tipos de hidróxidos de alumínio com diferentes granulometrias (1, 10 e 100 µm) a fim de avaliar seus potencias como agentes porogênicos. Em seguida, por meio de ensaios reológicos, determinou-se as condições ideais de dispersão e mistura das partículas de alumina calcinada, hidróxido de alumínio e alumina hidratável. Em uma segunda etapa do trabalho, suspensões aquosas de alumina calcinada (D50: 1 µm ou 2,5 µm) consolidadas com alumina hidratável foram preparadas com diferentes proporções (0 - 67,5% vol.) de Al(OH)3 (D50: 1 µm ). Para os tipos de Al(OH)3 com partículas maiores foram preparadas somente as composições contendo 22,5% vol. de alumina calcinada (2,5 µm), 67,5% de hidróxido de alumínio e 10% vol. de alumina hidratável. As amostras foram submetidas a tratamentos térmicos em 1100°C, 1300°C e 1500°C durante 3 h. O comportamento durante a sinterização foi acompanhado por meio de dilatometria e as estruturas verdes/secas e sinterizadas foram caracterizadas em relação à porosidade total e tamanho médio dos poros, resistência à compressão e módulo elástico. A evolução da microestrutura foi avaliada usando microscopia eletrônica de varredura. Comprovou-se a ação porogênica do Al(OH)3 em matrizes de alumina calcinada. Essa ação depende de diversos fatores como teor adicionado, temperatura máxima de sinterização e da relação entre as granulometrias da matriz e do Al(OH)3. Variando-se esses parâmetros, estruturas com elevada porosidade (acima de 50%) e resistência à ruptura por compressão (acima de 10 MPa) foram obtidas. Foi observado que a alumina hidratável, utilizada como ligante, desempenha papel de grande importância no desenvolvimento da microestrutura desses materiais, particularmente em temperaturas abaixo de 1000°C. / The combination of aluminum oxide (Al2O3) and aluminum hydroxide (Al(OH)3) results in an interesting way of producing porous ceramics of low thermal conductivity, high specific surface area, high refractoriness, and chemical stability at competitive costs. Consequently, such a system shows great potential for technological applications in catalysts, thermal insulators and filters for high temperatures. Despite the good performance of those ceramics, they still have limitations, as low thermomechanical strength, due to high porosity (especially materials whose volume fraction of pores exceeds 50%) and reduced porosity caused by the sintering phenomena and grain growth intensified above 1100°C. Therefore, further research is required for the minimization of such negative aspects. This thesis addresses the development of moldable porous structures (porosity higher than 50%) of high alumina with proper mechanical strength (above 10 MPa in compression) and densification resistance, for use at temperatures above 1100°C. First, a study on the thermal decomposition (temperatures ranging from 300°C to 1500°C) of three types of aluminum hydroxides of different granulometries (1, 10 e 100 µm) was conducted for the evaluation of their potential as porogenic agents. Rheological measurements enabled the determination of the optimal conditions for the dispersion and mixing of the calcined alumina particles, hydratable alumina and aluminum hydroxide. In a second stage of the study, aqueous suspensions of calcined alumina (D50: 1 µm ou 2.5 µm) consolidated with hydratable alumina were prepared with different proportions (0 - 67.5 vol.%) of Al(OH)3 (D50: 1 µm ). However, for Al(OH)3 with larger particles, were only prepared compositions with 22.5 vol.% of calcined alumina (2.5 µm), 67.5 vol.% of aluminum hydroxide, and 10 vol.% of hydratable alumina. The samples were heat treated at 1100, 1300 and 1500°C for 3 h. The behavior during sintering was studied by dilatometry and the green/dried and sintered structures were characterized regarding the total porosity and average pore size, compressive strength and elastic modulus. The evolution of the microstructure was evaluated by scanning electron microscopy. The porogenic action of Al(OH)3 on a calcined alumina matrix was proved and showed to depend on several factors, as content added, maximum sintering temperature and relationship between the grain size of the matrix and Al(OH)3. Variations in those parameters yielded structures of high porosity (higher than 50%) and resistance to compression fracture (above 10 MPa). The hydratable alumina used as a binder played a major role in the development of the microstructure of such materials, particularly at temperatures below 1000°C.
|
129 |
Resposta celular e molecular do tecido conjuntivo de camundongos e medicações intracanal / Cellular and molecular response of mice connective tissue to intracanal dressingsPereira, Maristela Soares Swerts 22 March 2012 (has links)
Substâncias contendo clorexidina (CHX) ou associação de antibióticos têm sido pesquisadas como medicações intracanal. Os objetivos do presente estudo foram: Capítulo 1- Caracterizar a resposta do tecido conjuntivo subcutâneo de camundongos à pasta triantibiótica (Trimix), por microscopia óptica convencional e por RT-PCR em tempo real; e Capítulo 2 - Comparar a resposta do tecido conjuntivo subcutâneo de camundongos a medicações intracanal contendo CHX por microscopia óptica convencional. No Capítulo 1, a resposta do tecido conjuntivo subcutâneo de camundongos foi avaliada por meio da implantação de tubos de polietilieno vazios ou contendo uma das substâncias avaliadas: Trimix ou Calen. Como controle adicional, foram utilizados animais que não receberam a implantação dos tubos. Para a avaliação histopatológica, decorridos os períodos experimentais de 7, 21 e 63 dias, os implantes (n=10) contendo Trimix ou Calen foram removidos juntamente com o tecido conjuntivo subcutâneo e a pele adjacente e submetidos ao processamento histotécnico, sendo os cortes corados pelo método de hematoxilina e eosina e picrosírius vermelho. Foram efetuadas análises qualitativa, determinando os parâmetros de resposta biológica e quantitativa, onde foram avaliados o número de células inflamatórias e de vasos, a área e a densidade vascular, além do percentual relativo de colágeno. As reações de RT-PCR em tempo real foram realizadas nos grupos tubo vazio, pasta Calen, Trimix e controle adicional nos períodos experimentais de 7 e 21 dias. Foi realizada a detecção e quantificação das citocinas pró-inflamatórias (IL-1β, TNF-α e IL- 17) e anti-inflamatória (TGF-β), fator crescimento endotelial vascular (VEGF), fator induzido por hipóxia (HIF-1α), metaloproteinases (MMP-2 e -9) e inibidores de metaloproteinases (TIMP-1 e - 2). Os resultados foram comparados empregando teste t de Student e ANOVA, seguida do pósteste de Tukey. No Capítulo 2, foi efetuada a comparação da resposta do tecido conjuntivo subcutâneo de camundongos às pastas Calen+CHX a 0,5%, Calen+CHX a 2,0%, ao gel de CHX a 2,0% e à pasta Calen (controle) utilizando metodologia semelhante à empregada para avaliação histopatológica no Capítulo 1. Os resultados obtidos foram analisados por meio da ANOVA, seguida do pós-teste de Tukey. O nível de significancia adotado em todas as análises estatísticas foi de 5%. Com base nos resultados obtidos, pôde-se concluir que: 1) A resposta do tecido conjuntivo subcutâneo de camundongos à pasta Trimix caracterizou-se por reação inflamatória aguda persistente e ausência de reparo no período estudado de 63 dias, o que foi suportado pela maior expressão gênica dos biomarcadores relacionados à resposta inflamatória e angiogênica, comparado à pasta Calen; 2) Quando comparadas as medicações contendo CHX, os resultados evidenciaram que a Calen+CHX a 0,5% exibiu resposta tecidual reparativa, em contraste com a Calen+CHX a 2,0% e o gel de CHX a 2,0% que propiciaram resposta inflamatória persistente, apontando para agressividade destes materiais. Considerando a Calen+CHX a 2,0% e o gel de CHX a 2,0%, este apresentou resposta inflamatória de maior intensidade. Desse modo, o presente estudo fornece indícios que as pastas Trimix, Calen+CHX a 2,0% e o gel de CHX a 2,0% não deveriam ser empregadas como medicação intracanal. / Substances containing chlorhexidine (CHX) or combination of antibiotics have been investigated as intracanal dressings. The aim of this study were: Chapter 1 - To characterize the response of mice subcutaneous connective tissue to triantibiotic paste (Trimix), by conventional optical microscopy and real-time RT-PCR; and Chapter 2 - Compare the response of mice subcutaneous connective tissue to intracanal dressings containing CHX by conventional optical microscopy. In Chapter 1, the response of mice subcutaneous connective tissue was assessed by implantation of polyethylene tubes empty or containing one of the substances evaluated: Trimix or Calen. As additional control, animals that not received implantation of the tubes were used. For histopathological evaluation, after the experimental periods of 7, 21 and 63 days, the implants (n=10) containing Trimix or Calen were removed along with the subcutaneous connective tissue and adjacent skin and subjected to processing histotechnical, and the sections were stained with hematoxylin and eosin or picrosirius red. It was carried out a qualitative analysis, determining the biological parameters and a quantitative response, assessing the number of inflammatory cells and vessels, the area and vascular density, and the relative percentage of collagen. The real-time RT-PCR reactions were performed in the empty tube group, pastes Calen, Trimix and additional control at the experimental periods of 7 and 21 days. The detection and quantification of proinflammatory (IL-1β, TNF-α and IL-17) and antiinflammatory cytokines (TGF-β), vascular endothelial growth factor (VEGF), hypoxia-induced factor (HIF-1α), metalloproteinases (MMP-2 and -9) and metalloproteinases inhibitors (TIMP-1 and -2) were performed. The results were compared using Student\'s t test and ANOVA followed by Tukey test. In Chapter 2, it was compared the response of mice subcutaneous connective tissue to Calen+0.5% CHX, Calen+2.0% CHX, 2.0% CHX gel and paste Calen (control) using methodology similar to that one used for histopathologic evaluation in Chapter 1. The results were analyzed by ANOVA followed by Tukey test. The significance level for all statistical analysis was 5%. It was concluded: 1) The response of mice subcutaneous connective tissue to Trimix paste was characterized by persistent acute inflammatory reaction with no repair during the studied period of 63 days, which was supported by the higher gene expression of biomarkers related to inflammation and angiogenesis, compared to Calen paste; 2) The Calen+0.5% CHX showed reparative tissue response, in contrast to Calen+2.0% CHX and 2.0% CHX gel that have led to persistent inflammatory response, indicating aggressiveness of these materials. Considering the Calen+2.0% CHX and CHX 2.0% gel, this induced more intense inflammatory response. Thus, this study provides evidence that the pastes Trimix, Calen+2.0% CHX and 2.0% CHX gel should not be used as intracanal dressing.
|
130 |
Síntese e caracterização de eletrodos modificados por nanopartículas, visando materiais eletrocrômicos de alto desempenho / Synthesis and characterization of modified electrodes by nanoparticles, looking for a high performant electrochromic materialMiyata, Marcio Eduardo Vidotti 23 August 2007 (has links)
O presente trabalho descreve a síntese e caracterização de nanopartículas de hidróxido de níquel, puras e aditivadas por cobalto e cádmio, empregando a radiação sonoquímica. Foram obtidas partículas de aproximadamente 5 nm de diâmetro, sendo caracterizadas por HRTEM, espectroscopia Raman e no Infravermelho, Termogravimetria, ICP-OES e Difração de Raios-X. A imobilização das nanopartículas sobre o eletrodo transparente condutor foi efetuada pela técnica de deposição de camadas eletrostáticas e pela deposição eletroforética. Foram obtidos eletrodos eletrocrômicos de alto desempenho, apresentando altos valores de eficiência eletrocrômica e baixos tempos de resposta, evidenciando a arquitetura nanométrica do hidróxido de níquel. A incorporação de aditivos às nanopartículas conferiu uma grande melhora nas propriedades do hidróxido de níquel. A adição de cobalto levou ao deslocamento dos picos redox para valores de potenciais menos positivos, se afastando da reação de desprendimento de oxigênio. A incorporação de cádmio levou a uma diminuição da repulsão eletrostática entre as lamelas do hidróxido, impedindo o chamado efeito , conferindo ao eletrodo uma alta durabilidade. / The present work describes the synthesis and characterization of pure Nickel Hydroxide nanoparticles, and with cobalt and cadmium as additives, by applying ultrasound radiation. Were obtained nanoparticles of about 5 nm, being characterized by HRTEM, Raman and Infrared spectroscopies, thermogravimetric, ICP-OES and X-ray diffraction. Nanoparticles immobilization onto conducting glass substrates was performed by adsorption of electrostatic layers and by electrophoretic deposition. High performant electrochromic electrodes were obtained, showing high electrochromic efficiencies and low response times, evidencing the nickel hydroxide nanometric architecture. Additives incorporation on nickel hydroxide nanoparticles provided high improvements on electrochromic properties. Cobalt addition shifted the redox peaks to lower potentials, avoiding by this way the oxygen reaction. Cadmium addition diminished the electrostatic repulsion between layers, avoiding the so-called effect, providing a high durability to the electrochromic electrode.
|
Page generated in 0.0967 seconds