This thesis aims to investigate the question of reality in Tom Stoppard&rsquo / s plays Rosencrantz and Guildenstern are Dead, The Real Inspector Hound, and Travesties. Each of these plays closely examines the nature of reality and certainty and shows Stoppard as the critique of grand narratives of Reality, Truth, and Art. By deconstructing these master narratives, Stoppard attempts to invalidate the convictions that reality is fixed and that art should faithfully reproduce the material world in which reality is perceived as permanent. His challenge creates a realization in the audience and makes them question the issues they previously took for granted. To divest the audience of certainty and to display the endless pursuit of reality both in life and in art, Stoppard, in his plays, makes use of some metadramatic devices. Stoppard&rsquo / s distinctive use of the metadramatic devices which reveal the unaccountable nature of reality and the limits of knowledge is the core of this study

Abstract This thesis aims to analyze metadramatic elements in Shakespearean history plays mainly from the interplay between the actor and the audience. I do not focus on a particular history play but on two characters: Richard III and Prince Hal. Different from most critics of metadrama, I do not search for ruptures in a dramatic text or interpret those ruptures from the deconstructionist¡¦s perspective. Nor do I view metadrama as an established theory when I notice that most critics of metadrama fail to offer a succinct definition to the term. To be specific, metadrama is a kind of dramatic practice on the Renaissance stage. Furthermore, matadrama is constituted of types of metadramatic modes, and during my research, I gradually realize that self-reference is a peculiar phenomenon in history plays. The function of self-reference is to challenge the audience¡¦s fixed perception of things and to reexamine the part of exaggeration and counterfeit in the historical documents. Shakespeare uses self-reference to develop not only the personality of dramatic personae but also his theatrical perspective of historical characters.¡@By analyzing self-reference, I wish to clarify Shakespeare¡¦s attitude toward historical characters. Also, I shall argue that Shakespeare modifies the historical portrayals of Richard III and Prince Hal and authenticates the theatrical perspective of them.

(anglicky) This dissertation joins a conversation in German literary studies about East German literature's role, identity, and characteristic features. The thesis discusses the phenomenon of autonomy of the dramatic compositions written by Peter Hacks and Heiner Müller in the 1960s and 1970s in the GDR. The theoretic background of the research consists, among other things, of a short introduction to theoretical concepts developed by Kenneth Burke (particularly his New Rhetoric approach presented in The philosophy of literary form), Raymond Williams (including his cultural materialism), as well as Max Horkheimer and Theodor Adorno (Critical Theory). Furthermore, the dissertation deals with the idea of metatheatre, and it discusses elements of metadrama (Karin Vieweg-Marks) in the selected plays. The symbolic boundaries of research are the Berlin Wall's construction in 1961 and the expulsion of the German poet and songwriter Wolf Biermann in 1976. By analyzing the authors' concrete strategies, the thesis demonstrates that their plays articulate both the European literary tradition and the (East) German socialist project.

The American musical team John Kander and Fred Ebb created many celebrated works, yet musicologists have carried out little research on those works. This study examines the role of music in the parodic narration of Kander and Ebb's final collaboration, The Scottsboro Boys. Kander and Ebb use minstrelsy to tell the story of the historic Scottsboro Boys trials with actors portraying the Scottsboro Boys as minstrels; at the same time, they employ a number of devices to subvert minstrelsy stereotypes and thereby comment on racism. Drawing on African American literary theory, sociolinguistics, and Bakhtin's dialogism, this study illuminates how Signifyin(g), a rhetorical tradition used to encode messages in some African American communities, is the primary way the actors playing the Scottsboro Boys subvert through minstrelsy. This study not only contributes to the discussion of Signifyin(g) in African American musicals and theatre as a tool of subversion, but also provides an example of non-African American creators—Kander and Ebb—using Signifyin(g) devices. They use these in the music and the book; in particular, Kander and Ebb do some Signifyin(g) on Stephen Foster's plantation melodies.

Das Hauptziel der Arbeit ist die Rekonstruktion der sozialen und kulturellen Rahmenbedingungen, unter denen dramatische Stücke zwischen Shakespeares Tod im Jahre 1616 und der Schließung der Theater im Jahre 1642 produziert wurden. Mithilfe einer Vielfalt zeitgenössischer Quellen erfolgt eine Rekonstruktion des historischen Kontextes aus zeitgenössischer Sicht. Die Arbeit analysiert wer die Menschen waren, für die Shakespeares Nachfolger ihre Stücke für die öffentlichen und privaten Bühnen Londons schrieben. Des Weiteren stellt die Arbeit dar, wie der Gang ins Theater in einer bisher von der Forschung nur wenig beachteten Epoche aussah und zeigt auf, wer genau in diesen Jahren ins Theater ging und wie diese Zuschauer und ihre Erwartungen an die Bühne durch eine Vielzahl externer und stetig wechselnder kultureller, politischer und sozialer Faktoren (z.B. Bärenhatzen, Prostitution, Hinrichtungen etc.) beeinflusst wurden. Zudem liegt ein weiteres Hauptaugenmerk der Arbeit darauf, wie die drei Autoren John Ford, Richard Brome und James Shirley in den Prologen und Epilogen zu ihren Stücken die Gegenwart der Zuschauer thematisiert und die Entwicklung des frühneuzeitlichen Theaters metadramatisch und selbstreflexiv angesprochen haben.

This thesis closely examines the utilisation of dramatic characters’ comments on matters of literary and theatrical criticism. This phenomenon shaped a trend in European theatre during the first half of the twentieth century, and Egyptian theatre in the second half of the century. My main hypotheses are, firstly, that dramatic characters’ comments on literary and theatrical matters of criticism respond to specific problems that challenge theatre practice. Thus, my reading of literary and theatrical criticism within the dramatic texts studied in my thesis focuses on this criticism’s reformative function to rectify the crisis that faces theatre practice in general, rather than playwrights’ individual motives, such as responding to their critics. Secondly, socio-political, economic, and cultural aspects shape historical circumstances, which influence the current state of the theatre industry. Therefore, although Egyptian plays are noticeably influenced by European metatheatre, Egyptian playwrights utilise these borrowed techniques to highlight specific problems of Egyptian theatre such as the corrupt administration of governmental theatre and censorship. Finally, while Egyptian plays exploit European metatheatrical techniques, Egyptian playwrights claimed their works as a revival of intrinsically anti-illusionist traditional forms of entertainment such as the shadow play and Karagöz. This claim reflected increasing calls for pure Egyptian theatre, as part of the anti-Western jingoistic discourse of the political regime of the 1950s. In order to examine these assumptions, my theoretical approach draws from the fields of metatheatrical studies; literary and performance studies of parody and intertextuality; the history of European and Egyptian theatre; sociological, political and cultural studies; theories of modern criticism, and critical reviews. My contribution to the field of metatheatrical studies is in highlighting the reformative function of literary and theatrical criticism, whether as a discourse or a metatheatrical device, within a group of European plays that belong to different movements of the avant-garde during the first half of the twentieth century. More significantly, my study investigates the same phenomenon in Egyptian plays that, since the 1980s, have gradually been marginalised as fringe theatre and neglected by academic studies.

Την εργασία απασχολούν οι τεχνικές του θεάτρου εν θεάτρω στη νεοελληνική δραματουργία που χρησιμοποιεί τον αρχαίο μύθο ως ανακλαστικό καθρέπτη, ο οποίος τέμνει τις πλοκές του έργου-πλαισίου και του εγκιβωτισμένου έργου και αναπτύσσει μια ειρωνική μεταγλώσσα, που διαφοροποιεί αισθητικά και υφολογικά την επική και τραγική ποίηση από τη νεωτερική, μεταπολεμική δραματουργία που τις εγκιβωτίζει. Αφού εκτεθούν τα προβλήματα που προκύπτουν από την ευρυχωρία του όρου μεταθέατρο, που «εγκιβωτίζει» το θέατρο εν θεάτρω, ο τελευταίος εξετάζεται ως ειδική μορφή, φόρμα, υπο-είδος και τεχνική, όπως ορίστηκε από τη δραματουργία του μπαρόκ, εκείνη της ρομαντικής ειρωνείας, του Πιραντέλλο, μέχρι τη μεταμπρεχτική και μεταμπεκετική δραματική παραγωγή, για να δοθεί τελικώς έμφαση στην αποκλειστικά αρχαιόθεμη ελληνική και αλλοδαπή δραματική σχετική παραγωγή. Στο corpus περιλαμβάνονται τρία νεοελληνικά αρχαιόμυθα έργα: Η βουή (1997) του Παύλου Μάτεσι, που εγκιβωτίζει ανολοκλήρωτη παράσταση και την αυτοσχέδια πρόβα της, με απαγγελίες και μίμηση μικροεπεισοδίων από την Ιλιάδα, και ανεκδοτολογικό υλικό από την τρωική περιπέτεια, σε ένα έργο-πλαίσιο που επανεξετάζει το μύθο των Ατρειδών, υιοθετώντας ανοίκειες σε αυτόν δομές˙ Η τελευταία πράξη (1998) του Ιάκωβου Καμπανέλλη, όπου, με αφορμή το επικό οδυσσεϊκό παρελθόν και μια προγενέστερη πραγμάτευση του μύθου από το συγγραφέα, στήνεται ένα τριπλό θέαμα με ένα εξωσκηνικό δράμα, ένα αθέατο εσωσκηνικό δράμα και μια ανοιχτή προς όλους δοκιμή, με κεντρική μορφή τον αθέατο, διηγητικό Οδυσσέα, που διεκδικεί νέα οδύσσεια μέσω του θεάτρου˙ και Οι ηθοποιοί (2001) του Γιώργου Σκούρτη, όπου οι ηθοποιοί-χαρακτήρες του διεκδικούν με το εγκιβωτισμένο έργο εγκατάσταση στη «σοβαρή μυθολογία», εμφανίζοντας τον προς παράσταση Αγαμέμνονα ως Βίβλο, στις διατάξεις της οποίας υπάγονται τα περιστατικά των τριών τους, προκειμένου να ελεγχθούν οι εκλεκτικές τους συγγένειες με τους ήρωες του οίκου των Ατρειδών. Η μελέτη στα εν λόγω θεατρικά έργα, των χρήσεων των εγκιβωτισμών παραστάσεων και προβών, σε καθορισμένα ή συγκεχυμένα χρονικά και χωρικά πλαίσια, επιχειρεί να εξηγήσει τις δυνατότητες μετατόπισης ηθοποιών και εξωκειμενικών θεατών σε ρητές ή άρρητες μυθοπλασίες, καθώς και τις δυνατότητες παραβίασης του συνόρου μύθου και πραγματικότητας. Εξηγείται κατά πόσον σε επίπεδο υπερκειμενικής ζενετικής διακειμενικότητας τα υποκείμενα έργα καθορίζουν τη μυθοπλασία του έργου-πλαισίου, του εγκιβωτισμένου ή και των δύο, και αν δικαιώνεται ο χαρακτηρισμός υποκείμενο ως ενθυλακωμένο έργο στο υπερκείμενό του πρωτεύον. Η συνεξέταση συμβάλλει στον έλεγχο τού κατά πόσον η εγκιβωτισμένη ή η πλαισιωτική μυθοπλασία, που αρδεύεται από την προϋπάρχουσα κειμενική τραγική, επική ή άλλη κλασική παράδοση, κυρώνει ή υπονομεύει τις τραγικές δέσεις και λύσεις ή διανοίγει προοπτικές σε νέους μύθους. Μέσα από την εξέταση, διαφαίνεται πώς ο χειρισμός του θεάτρου εν θεάτρω γίνεται ένας χειρισμός μιας ρητορικής περί της ύπαρξης, της αναβίωσης ή του θανάτου του αρχαίου μύθου στο πεδίο της νεωτερικότητας. / -