• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 168
  • 38
  • 14
  • 5
  • 4
  • 4
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 273
  • 128
  • 44
  • 41
  • 37
  • 35
  • 35
  • 33
  • 31
  • 29
  • 28
  • 27
  • 26
  • 26
  • 25
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
41

Influência de métodos de esterilização nas propriedades físicas do substrato dental / Influence of sterilization methods on physical properties of dental substrate

Juliane Cristina Ciccone Nogueira 05 February 2010 (has links)
O objetivo do presente estudo foi avaliar a influência de métodos de esterilização do substrato dental sobre a microdureza de dentes extraídos (esmalte e dentina radicular) submetidos a ciclos de pH, e ainda verificar a influência destes métodos sobre a resistência adesiva do esmalte, dentina coronária e radicular. Para os testes de microdureza, dez terceiros molares extraídos foram seccionados em 40 fragmentos de esmalte e 40 de dentina radicular, sendo divididos aleatoriamente em 4 grupos (para ambos os substratos): Controle - não esterilizado, Óxido de Etileno 7h ciclo de OE/48h aeração, Autoclave 30 à 121oC e Formalina 10% - por 7 dias. Após a esterilização, as amostras foram lavadas, reumidificadas e submetidas a ciclos de pH. Os testes de microdureza em profundidade (30, 60, 90, 120 e 300&micro;m) foram realizados no substrato hígido e desmineralizado. Para os teste de resistência adesiva, 30 terceiros molares extraídos foram seccionados em 60 fragmentos de esmalte, 60 fragmentos de dentina coronária e 60 fragmentos de dentina radicular, sendo divididos aleatoriamente em 4 grupos (para todos os substratos): Controle, Óxido de Etileno, Autoclave e Formalina 10%. Em seguida, os sítios de adesão foram demarcados e cilindros de resina composta foram confeccionados em 3 incrementos. Após 24 horas, os espécimes foram submetidos a testes de cisalhamento. Os dados obtidos para ambas as avaliações foram submetidos à ANOVA e teste de Fisher (&alpha; =0,05). Para microdureza em esmalte hígido pode-se verificar que o controle apresentou maior valor de dureza e estatisticamente diferente dos outros grupos, sendo que os métodos promoveram alteração da dureza, diminuindo-a (controle>óxido de etileno>autoclave>formalina). Contudo, para as profundidades não houve diferença estatística. Para o esmalte desmineralizado, o grupo controle apresentou maiores valores de dureza diferente estatisticamente da formalina e óxido de etileno e semelhante a autoclave (controle &asymp; autoclave > Formalina &asymp; óxido de etileno). Para as profundidades, observou-se que 30&micro;m < 60&micro;m &asymp; 90&micro;m &asymp; 120&micro;m < 300&micro;m. Para dentina radicular hígida pode-se observar que grupo controle apresentou maior valor de dureza, semelhante ao óxido de etileno e a formalina e diferente da autoclave, sendo a formalina similar ao óxido de etileno e diferente da autoclave. Entretanto, para as profundidades testadas não houve diferença estatística neste substrato. Para a dentina desmineralizada pode-se observar que o método não apresentou diferença significante, contudo para as profundidades ocorreu diferença, 30&micro;m foi similar a 90&micro;m e diferente de 300&micro;m e 120&micro;m. 300&micro;m apresentou as maiores médias de microdureza. Com relação aos testes de resistência adesiva em esmalte os métodos foram semelhantes entre si, assim como em dentina coronária, contudo em dentina radicular a formalina proporcionou maiores valores de adesão. Pode-se concluir que os métodos de esterilização influenciaram na microdureza do esmalte hígido e desmineralizado, bem como, na dentina hígida não promovendo alteração na dentina desmineralizada. Entretanto, os métodos não influenciaram nos resultados dos testes de resistência adesiva em esmalte e dentina coronária, alterando apenas a adesão em dentina radicular. / The aim of this study was to evaluate the influence of sterilization methods (ethylene oxide, steam autoclave and 10% formalin) on microhardness of extracted human teeth (enamel and root dentin) submitted to pH cycling, and to determine the influence of these methods on shear bond strength (enamel, coronary and root dentin). For microhardness test, 40 root dentin and 40 enamel blocks were prepared from freshly-extracted third molars. Specimens were randomly assigned to 4 groups according to sterilization method: control group no sterilized, ethylene oxide (7h- EtO gas cycles and 48 degassing period), steam autoclave (30´ at 121oC) and 10% formalin (7 days). After sterilizing, specimens were rinsed, moisten and submitted to pH cycling. Microhardness test in different depths (30, 60, 90, 120 and 300&micro;m) was realized on sound and demineralized areas. For shear bond strength test, 60 enamel, coronary and root dentin fragments were randomly divided into 4 groups according to sterilization method: control group, ethylene oxide, steam autoclave and 10% formalin. The bonding site was delimited and a resin composite cylinder was built. After 24h, the specimens were tested to failure. Data were analyzed using ANOVA and Fishers test (&alpha;=0.05). Sound enamel microhardness showed the highest values for control group, followed by ethylene oxide and steam autoclave, while the 10% formalin provided the lowest values. For depths, ANOVA showed no statistical difference among them. For demineralized enamel, control group was similar to steam autoclave group and higher than formalin and ethylene oxide (control &asymp; steam autoclave > formalin &asymp; ethylene oxide). Comparing depths, it was observed that 30&micro;m < 60&micro;m &asymp; 90&micro;m &asymp; 120&micro;m < 300&micro;m. For sound root dentin, control group was similar to formalin and ethylene oxide and higher than steam autoclave, being formalin similar to ethylene oxide and different from steam autoclave. It was not verified statistical difference for depths in this substrate. For desmineralized root dentin, ANOVA showed no statistical difference among the methods. For depths, 30&micro;m was similar to 90&micro;m and different from 300 and 120&micro;m. 300&micro;m provided the highest values. For bond strength in root dentin, it was observed statistically significant difference among sterilization methods, presenting formalin the highest values. However, when enamel and dentin were evaluated, ANOVA showed no statistical difference among sterilization methods. It can be concluded that, the sterilization methods employed in this study affect the microhardness of sound and demineralized enamel and sound dentin. On the other hand, the sterilization methods did not affect the microhardness of demineralized root dentin. Shear bond strength was affected by the sterilization methods only in root dentin.
42

Avaliação da microdureza e rugosidade do esmalte bovino submetido ao clareamento com géis de alta e baixa concentração com ou sem adição de cálcio na sua composição / Evaluation of microhardness and roughness of bovine enamel after bleaching at low and high concentration with or without calcium

Kandice Valente Martins 29 April 2015 (has links)
Avaliar a microdureza e rugosidade de superfície do esmalte bovino antes e após clareamento com agentes de baixa e alta concentração, ambos com ou sem adição de cálcio. Método: Foram utilizados sessenta fragmentos dentais bovinos, aleatoriamente divididos em cinco grupos (n=12), de acordo com o agente clareador utilizado. As amostras foram clareadas utilizando-se peróxido de carbamida 20% (PC 20%) ou peróxido de hidrogênio 40% (PH 40%), ambos com ou sem adição de cálcio (2000ppm) na sua formulação, e o tempo de aplicação foi de acordo com as instruções do fabricante. Em seguida, as amostras foram lavadas e armazenadas em saliva artificial até a próxima sessão de clareamento. Os tratamentos foram realizados por 14 dias (quatorze dias). A análise da superfície do esmalte foi realizada com os testes de Rugosidade superficial (`cutoff 0,25mm) e Microdureza Knoop (50g/15s), antes e após os tratamentos. Foi realizada uma análise exploratória dos dados e os grupos foram submetidos à análise de variância (ANOVA) e teste de Tukey (significância de 5%). Resultados: Após o clareamento o grupo clareado com PH 40% apresentou valores mais baixos de microdureza mas sem diferença significativa para o PC 20% e PH 40% com cálcio. Houve diferença estatística significativa entre as leituras iniciais e finais. Para rugosidade superficial não foram observadas diferenças entre os materiais testados; porém houve aumento da rugosidade para todos os grupos após o clareamento, exceto para o grupo controle. Conclusão: Concluiu-se que houve diminuição da microdureza para todos os agentes clareadores testados. Houve um aumento da rugosidade superficial logo após o clareamento dental. / Objective: To evaluate the effects of bleaching with hydrogen peroxide 40% (HP 40%) and carbamide peroxide 20% (CP 20%), with and without the addition of calcium (2000ppm), in enamel through the Knoop microhardness and roughness tests. Method: bovine enamel blocks (3mm2) were prepared and included and randomly divided into five experimental groups (n=12) and subjected to different treatments. The Group 1 and 2 were bleached carbamide peroxide with or without calcium, and G3 e G4 were bleached HP 40% with or without calcium. The group 5 were immersed in saliva artificial (control group). The samples were washed and stored in artificial saliva to the next bleaching session. The treatments were carried out for 14 days. The analysis of the enamel surface was performed with test surface roughness and Microhardness, before and after treatment. An exploratory analysis of the data and the groups were subjected to analysis of variance was performed (ANOVA) and Tukey test (5% significance). Results: All specimens were subjected to testing Knoop microhardness before the treatment (initial reading), after the bleaching treatment. The bleached group with 40% PH had the lowest values of microhardness. There was a statistically significant difference between the initial and final readings. For surface roughness were no differences between the tested materials; but there was an increase of roughness for all groups after bleaching. Conclusion: It was concluded that there was decrease of microhardness for all tested bleaching agents. There was an increase in surface roughness after tooth whitening.
43

The Effect of Cooling Rate of Friction Stir Welded High Strength Low Alloy Steel

Rose, Scott Anthony 12 July 2013 (has links) (PDF)
The friction stir welding of steel has produced a hard zone in several different alloys. Despite its detrimental effects on weld toughness, the reasons behind neither its formation nor a method of reducing its size or effects have been explored. Recent advances in process control allow for direct heat input control, which combined with the use of backing plates of different thermal conductivity allows for an expansion of the process window. These control methods also affect the HAZ cooling rate by providing greater range (a 60% increase compared to a fixed backing plate) and control (five welds within 16 °C/s). This increased range produced microstructures consisting of various forms of ferrite at lower cooling rates and bainite at higher cooling rates. The hard zone was determined to be the result of the formation of the bainite at higher cooling rates and was avoided by keeping the cooling rate below 20 °C/s in HSLA-65.
44

Surface Hardening of Titanium Alloys by Gas Phase Nitridation under Kinetic Control

Liu, Lizhi January 2005 (has links)
No description available.
45

Elektrolankinio purškimo skirtingomis vielomis tyrimas / Research of the arc spray process with different wires

Rodžianskas, Tomas 19 June 2014 (has links)
Baigiamajame magistro darbe nagrinėjamos elektrolankiniu purškimu skirtingomis vielomis užpurkštos dangos. Atlikta terminio purškimo dangų, jų technologijų apžvalga ir analizė, pateikta dangų tyrimo metodika. Metalo paviršinis sluoksnis dengiamas siekiant pakeisti jo mechanines bei fizikines savybes, suteikti atsparumą išorės poveikiui ir pagerinti estetinį vaizdą. Atlikti nerūdijančio plieno, jūrinės bronzos bei jų kombinuotos dangų mikrostruktūros, mikrokietumo, dangos tamprumo modulio bei adhezijos tyrimai. Gauti rezultatai pateikti grafiškai. Išnagrinėjus praktinius ir skaitinius terminio purškimo dangų rezultatus, pateikiamos baigiamojo darbo išvados. Darbą sudaro 5 dalys: įvadas, literatūros šaltinių apžvalga ir analizė, elektrolankiniu purškimu gautų dangų tyrimai, išvados, literatūros sąrašas. Darbo apimtis – 59 p. teksto, 55 iliustr., 14 lent., 18 bibliografinių šaltinių. / In the final master thesis examined coatings by arc spraying with different solid wires. The review of thermal spray coatings technology and research methods are described. The metal surface coating was applied to modify it‘s mechanical and physical properties, also resistance to external impact and improve aesthetics view. The research of stainless steel, marine bronze and combined coating microstructures, microhardness modulus of elesticity and adhesion were carried out. The results are presented graphically. The experimental and numerical results of thermal spray coatings were analysed and conclusions were given. Structure of work: introduction, literature review and analysis, research of coatings by arc spraying, coclusions, references. Thesis consist of – 59 p. text, 55 pictures, 14 tables, 18 bibliografical entries.
46

Remoção seletiva da lesão de cárie com laser de Er:YAG e biomodificação da dentina com quitosana / Selective caries removal using Er:YAG laser and dentin biomodification with chitosan

Zotti, Fabiana Almeida Curylofo 08 February 2018 (has links)
O objetivo deste estudo foi avaliar o efeito da remoção seletiva da lesão de cárie utilizando laser de Er:YAG, seguida da biomodificação da dentina com quitosana. Os objetivos específicos foram: 1) Avaliar os elementos químicos e a morfologia da superfície dentinária, bem como, a microdureza da subsuperfície (experimento 1) e 2) Avaliar a resistência de união da interface resina/dentina e sua morfologia após 24h, 6 e 12 meses de envelhecimento dos espécimes, a perda de massa seca e a resistência à degradação do colágeno (experimento 2). Lesões de cárie em dentina foram criadas pelo método de ciclagem do pH (14 dias) em 208 espécimes bovinos. Os espécimes foram divididos de acordo com método de remoção seletiva da lesão de cárie: broca (em baixa rotação) ou laser de Er:YAG (250 mJ/4Hz). Os espécimes receberam ácido fosfórico a 35%, e foram subdivididos de acordo com a biomodificação da dentina: sem biomodificação ou quitosana a 2,5%. No experimento 1, os espécimes foram submetidos às análises de Espectroscopia Eletrônica de Análise Química (EDS) e Microscopia Eletrônica de Varredura (MEV) da superfície e microdureza da subsuperfície dentinária. No experimento 2, os espécimes foram submetidos a resistência de união à microtração e MEV da interface adesiva após 24h, 6 e 12 meses de armazenamento em água, avaliação da perda de massa seca e liberação de hidroxiprolina (HYP). Os dados foram analisados por meio de testes paramétricos e não paramétricos (=0.05). A remoção seletiva da lesão de com laser de Er: YAG promoveu aumento da microdureza da dentina afetada (p=0,03) e redução na quantidade de Ca (0<0,0001) e P (0<0,0001). A biomodificação com quitosana não influenciou a microdureza (0,0796) e a porcentagem atômica dos elementos Ca (p=0,2269) e P (p=0,8842) presentes na dentina residual. A análise em MEV mostrou alterações morfológicas na superfície de dentina (p>0,05). Após 24h, os maiores valores de resistência de união foram obtidos para a broca em comparação ao laser Er:YAG (p<0,001). Após 6 meses, os métodos foram semelhantes (p=0,432) e após 12 meses a resistência de união à dentina irradiada foi significativamente maior do que à dentina tratada com broca (p=0,025). A biomodificação com quitosana aumentou significativamente a resistência de união à dentina após 6 (p=0,011) e 12 meses (p<0,001). A análise em MEV mostrou que a biomodificação com quitosana preservou a interface adesiva após 12 meses de armazenamento. A perda de massa seca (p>0,664; p>0,263) e a liberação de hidroxiprolina (p>0,6347; p>0,4274) não foram influenciadas, respectivamente, pelo método de remoção da cárie ou pela biomodificação dentinária. A remoção seletiva da dentina cariada com o laser de Er: YAG aumentou a microdureza da dentina afetada por cárie, alterando sua morfologia superficial e composição química. A biomodificação com quitosana não influenciou a composição estrutural e química da dentina residual. Após 24h de armazenamento em gua, a resistência de união da resina composta à dentina foi afetada pelo laser de Er:YAG. No entanto, a resistência de união à dentina irradiada foi mantida, enquanto a dentina tratada com broca apresentou redução contínua. A biomodificação com quitosana, independente do método de remoção utilizado, preservou a resistência de união e a interface adesiva ao longo de 12 meses. O laser de Er:YAG e a biomodificação com quitosana não influenciaram na perda de massa seca e na liberação de hidroxiprolina / The aim of this study was to evaluate the effect of Er:YAG laser for selective removal of carious lesion, followed by biomodification with chitosan. The specific objectives were: 1) To evaluate the chemical elements and the morphology of the dentin surface, as well as, the subsurface microhardness (Experiment 1). 2) To evaluate the microtensile bond strength (TBS) and adhesive interface after 24h, 6 and 12 months of water storage, the dry mass loss and dentin collagen degradation (Experiment 2). Dentinal caries lesions were created in 208 bovine specimens by pH-cycling method (14 days). Specimens were divided according to the carious removal method: bur (low-speed handpiece) or Er:YAG laser (250 mJ/4Hz). Specimens were treated with 35% phosphoric acid and were subdivided according to dentin biomodification: without chitosan (control) and 2.5% chitosan. For the experiment 1, specimens were submitted to Energy Dispersive X-Ray Spectroscopy (EDS) and Scanning Electron Microscopy (SEM) and subsurface microhardness of the dentin. For the experiment 2, specimens were submitted to microtensile bond strength and SEM analysis of the adhesive interface after 24h, 6 and 12 months of storage in water, evaluation of dry mass loss and hydroxyproline release (HYP). Data were analyzed by parametric and non-parametric tests (=0.05). The selective caries removal with Er:YAG laser increased the microhardness value of caries-affected dentin (p=0.03) and reduced the amounts of Ca (0<0.0001) and P (0<0.0001). The biomodification with chitosan did not influence the microhardness (0.0796) and atomic percentage of Ca (p=0.2269) and P (p=0.8842) of residual dentin. SEM analysis showed morphological changes on dentin surface (p>0.05). After 24h, the highest bond strength values were found for bur compared to Er:YAG laser (p<0.001). After 6 months, methods were similar (p=0.432) and after 12 months, the highest bond strength values were found for Er:YAG laser-irradiated dentin (p=0.025). Biomodification with chitosan significantly increased bond strength to dentin after 6 (p=0.011) and 12 months (p<0.001). SEM analysis showed that the biomodification with chitosan preserved the adhesive interface after 12-month storage. The dry mass loss (p>0.664; p>0.263) and HYP release (p>0.6347; p>0.4274) were not influenced, respectively, by the carious removal method or by dentin biomodification. The selective removal of carious dentin with Er:YAG laser increased microhardness of residual caries-affected dentin changing its surface morphology and chemical composition. The biomodification with chitosan did not influence the structural and chemical composition of residual dentin. After 24 hours of water storage, the composite resin bond strength to dentin was affected by Er:YAG laser. However, the bond strength to irradiated-dentin was maintained, while the bur-treated dentin showed a continuous reduction. Biomodification with chitosan, regardless of removal method used, preserved the bond strength and adhesive interface over 12 months. The dry mass and the hydroxyproline release were not influenced
47

Efeito da biomodificação com carbodiimida e quitosana fosforilada na dentina afetada por cárie / Effect of biomodification with carbodiimide and phosphorylated chitosan, over caries affected dentin

Tanta, Gabriela Solano 06 February 2018 (has links)
O objetivo do presente estudo foi avaliar o efeito da biomodificação com carbodiimida e quitosana fosforilada na dentina afetada por cárie. A amostra foi composta por 75 espécimes de dentina bovina submetidos à indução de lesão de cárie pelo método de ciclagem do pH (8h em solução desmineralizante e 16h em solução remineralizante) durante 14 dias. Foi realizada a remoção seletiva da lesão de cárie com broca em baixa rotação. Os espécimes foram divididos de acordo com a biomodificação da dentina: sem biomodificação (controle), carbodiimida (EDC) e quitosana fosforilada (P-chi). Os espécimes foram condicionados com ácido fosfórico 35%, e tratados com o agente biomodificador correspondente. Os espécimes foram restaurados com adesivo (Single Bond Universal - 3M ESPE) e resina composta (Z250 - 3M ESPE). Trinta espécimes foram submetidos à análise de microdureza da subsuperfície dentinária em quatro momentos: dentina hígida, dentina afetada por cárie, após a remoção seletiva da lesão de cárie (dentina residual) e, após a restauração dos espécimes. Os 36 espécimes restantes foram submetidos a ensaio de resistência de união à microtração (&mu;TBS) realizado após 24 h e 6 meses de armazenamento em água e microscopia eletrônica de varredura (MEV). Os dados foram analisados por meio de testes paramétricos e não paramétricos (&alpha;=0,05). A biomodificação da dentina residual afetada por cárie com EDC e P-chi não alterou a microdureza da subsuperfície dentinária (p=0,141). Na análise de &mu;TBS, não foram encontradas diferenças significativas entre os grupos 24 h e após 6 meses de armazenamento. Ao longo do tempo, o grupo controle (p<0,001) teve redução da &mu;TBS, o grupo EDC (p=0,099) foi capaz de manter a &mu;TBS e o grupo P-chi (p=0,005) promoveu aumento da &mu;TBS. A análise de MEV mostrou que os biomodificadores preservaram a interface adesiva após 6 meses de armazenamento. A biomodificação com carbodiimida e quitosana fosforilada não influenciou a microdureza da subsuperfície da dentina afetada por cárie, porém foi capaz de inibir a degradação da interface adesiva, mantendo a resistência de união da resina composta à dentina afetada após 6 meses de armazenamento em água / The aim of this study was to evaluate in vitro the effect of biomodification with carbodiimide and phosphorylated chitosan on caries affected dentin. The sample was composed by 75 bovine incisors, submitted to caries induction by pH cycling (8h in demineralizing solution and 16h in remineralizing solution) for 14 days. The selective caries removal was performed with bur at low-speed handpiece. Specimens were divided according to the dentin biomodification: no biomodification (control), carbodiimide (EDC) and phosphorylated chitosan (P-chi). All specimens were conditioned with 35% phosphoric acid and then treated with the correspondent biomodificator. Specimens were restored with an adhesive system (Single Bond Universal - 3M ESPE) and composite resin (Z250 - 3M ESPE). Thirty specimens were submitted to subsurface microhardness test in four periods of time: on sound dentin, on caries-affected dentin, after the selective removal of caries (residual caries-affected dentin) and after the restoration. The remaining 36 specimens were submitted to microtensile bond strength test (&mu;TBS) after 24 h and 6 months of water storage and to scanning electron microscopy analysis (SEM). Data were statistically analyzed by parametric and non-parametric tests (&alpha;=0.05). The biomodification of residual caries-affected dentin with EDC and P-chi did not change the subsurface microhardness (p=0.141). In the &mu;TBS test, there were no significant difference between groups at 24 h and 6 months of water storage. Over time, the control group (p<0.001) had a decreased on the &mu;TBS, the EDC group (p=0.099) was capable of maintained &mu;TBS and the P-chi group (p=0.005) increased in &mu;TBS. SEM analysis showed that biomodification preserved the adhesive interface after 6 months of water storage. The biomodification with carbodiimide and phosphorylated chitosan did not influence the subsurface microhardness of caries-affected dentin, however, it was capable of inhibit degradation of the adhesive interface, maintaining the microtensile bond strength of the composite resin to caries affected dentin after 6 months of water storage
48

Durabilité des assemblages soudés stir welding (FSW) : corrélation entre microstructure et sensibilité à la corrosion / Durability of friction stir welded joints on aircraft structures : relationship between microstructure and corrosion sensitivity

Bousquet, Emilie 21 July 2011 (has links)
Les assemblages soudés sont de plus en plus envisagés pour remplacer les assemblages par rivetage dans l’objectif d’alléger les structures aéronautiques. La technique de soudage par Friction Stir Welding (FSW) est la solution choisie pour souder sans apport extérieur de matière et en phase solide. Des assemblages soudés autogènes et hétérogènes d’alliages d’aluminium des familles 2XXX (Al-Cu-Mg et Al-Cu-Li) et 7XXX (Al-Zn-Mg) ont été étudiés. La sensibilité à la corrosion de ces soudures et leur tenue mécanique sous l’effet de l’environnement ont été évaluées avec une approche multi-échelle. Pour cela, des essais normalisés de corrosion ont d’abord été réalisés, suivis d’une analyse plus fine par des techniques électrochimiques locales qui a permis de quantifier la réactivité des différentes zones de la soudure. D’autre part, une analyse microstructurale a permis d’expliquer les comportements en corrosion de chacune de ces zones. Nous avons ainsi montré que, dans le cas des soudures autogènes, la microstructure était responsable des phénomènes de corrosion localisée tandis que, dans le cas des soudures hétérogènes, l’attaque était plus homogène sous l’effet de couplages galvaniques macroscopiques. / In order to lighten aircraft structures, welded joints are more and more considered to replace riveted joints. The Friction Stir welding process is the appropriate solution to join without addition of outer material and in semi-solid phase. Similar and dissimilar welded joints of 2XXX (Al-Cu-Mg and Al-Cu-Li) and 7XXX (Al-Zn-Cu) aluminium alloys were studied. Corrosion sensitivity of these welds and their stress corrosion cracking were evaluated with a multiscale approach. For this, first, normalized corrosion tests were performed; then, a finer analysis was carried out using local electrochemical techniques which allows to quantitate the reactivity of the different weld zones. In other hand, a microstructural analysis allowed to explain corrosion behaviours of each weld zone. We showed localized corrosion phenomena were restricted in the similar FSW joints because of microstructural heterogeneities whereas attack in dissimilar welds was more homogeneous under the effect of macroscopic galvanic coupling.
49

Avaliação da microdureza de cimentos resinosos dual utilizados na cimentação de pinos de fibra de vidro submetidos a diferentes condições de polimerização e armazenamento em água / Evaluation of the microhardness of dual cure resin cements in the luting of fiberglass posts under different conditions of cure and water storage

Ramos, Marcelo Barbosa 29 April 2009 (has links)
Este trabalho teve como objetivo avaliar a microdureza de dois cimentos resinosos de polimerização dual (RelyX U100®, 3M-ESPE e Panavia F 2.0®, Kuraray), empregados na cimentação de pinos de fibra de vidro (Fibrekor-Jeneric® Pentron) variando o modo de polimerização em químico, fotoativação imediata ou tardia após 5min através de luz halógena, avaliando também o efeito do armazenamento em água deionizada por três meses. Este trabalho testou as seguintes hipóteses nulas: não há diferença nos valores de microdureza entre os cimentos, modo de polimerização, efeito do armazenamento e entre os terços radiculares. Sessenta raízes de incisivos bovinos, com 16mm de comprimento cérvico-apical, tiveram seus condutos obturados e, posteriormente, preparados para cimentação do pino intracanal. Os espécimes foram divididos em 6 grupos (n = 10), cada um subdividido em 2 subgrupos com 5 espécimes para cada cimento. Os pinos foram cimentados de acordo com o protocolo descrito por cada fabricante. No grupo A1, os espécimes foram mantidos em ambiente à prova de luz para que ocorresse apenas a polimerização química. No grupo B1, os espécimes foram cimentados e submetidos à fotoativação imediata, e, no grupo C1, realizou-se a fotoativação após 5 minutos. As raízes foram seccionadas longitudinalmente, para que a linha de cimento pudesse ser exposta e os testes de microdureza realizados. Após 7 dias, as médias de microdureza (± desvio padrão) foram obtidas, para os terços cervical, médio e apical, respectivamente: A1 (Panavia) - 41,25 ±3,38 / 38,17±1,74 / 35,63±1,73; A1 (U100) - 59,43±4,32 / 52,14±3,00 / 50,27±4,13; B1 (Panavia) - 75,29±4,84 / 60,36±6,76 / 48,97±3,33; B1 (U100) 62,41±6,83 / 53,99±4,74 / 49,04±2,20; C1 (Panavia) - 70,22±93 / 61,00±4,48 / 56,46±7,51; C1 (U100) - 62,40±6,66 / 53,69±2,00 / 51,54±2,18. Para os grupos armazenados em água, os valores médios de microdureza (± desvio padrão) obtidos nos 3 grupos, químico (grupo A2), fotoativado imediatamente (grupo B2) e fotoativado tardiamente (grupo C2), nos terços cervical, médio e apical, respectivamente, foram: A2 (Panavia) - 37,17±1,38 / 35,01±0,74 / 34,10±2,37; A2 (U100) - 52,39±2,00 / 52,13±3,01 / 51,06±1,48; B2 (Panavia) - 63,01±2,17 / 55,94±2,10 / 48,55±1,62; B2 (U100) - 58,81±2,34 / 55,19±1,42 / 55,71±3,17; C2 (Panavia) - 56,99±1,21 / 51,29±1,81 / 48,29±3,00; C2 (U100) - 59,02±2,04 / 57,05±2,04 / 54,95±1,05. Os resultados foram submetidos ao teste ANOVA a 4 critérios (cimento, modo de polimerização, armazenamento e terços), que detectou diferenças estatísticas entre os grupos, e o teste de Tukey foi aplicado para comparações individuais. Os resultados mostraram que: a fotoativação com luz halógena promoveu um aumento significativo nos valores de microdureza para o cimento Panavia; o armaz namento em água por três meses reduziu os valores de microdureza para a maioria dos grupos, sendo que o cimento o U100 apresentou menor variação de dureza quando comparado ao Panavia; os terços que receberam maior intensidade de luz halógena tiveram maior aumento de microdureza para ambos os cimentos, especialmente para o cimento Panavia. Conclui-se, portanto, que as hipóteses de nulidade propostas foram rejeitadas. / The objective of this study was to evaluate the microhardness of two dual cure resin cements (RelyX - U100®, 3M-ESPE and Panavia F 2.0®, Kuraray), used for fiberglass posts (Fibrekor ® - Jeneric Pentron) cementation. Chemical cure and a halogen immediate and late light cure source were compared, and the effect of storage in deionized water for three months was also evaluated. This study tested the following null hypotheses: there is no difference between the microhardness values for each dual cure resin cement, cure source type, storage time, or root thirds. Sixty bovine incisor roots 16mm long had their roots restored and then prepared for post cementation. The specimens were divided into 6 groups (n = 10), and each group was subdivided into 2 subgroups with 5 specimens for each cement. The posts were cemented according to manufacturers instructions. In group A1, the specimens were kept in a light-proof environment to ensure only a chemical cure. In group B1, the specimens were restored and subjected to immediate light curing, and in group C1, light curing was performed after 5 minutes. The roots were longitudinally sectioned to expose the cement line and perform microhardness tests. After 7 days, the average microhardness (± standard deviation) values were obtained for the cervical, medium and apical thirds, respectively: A1 (Panavia ) - 41,25±3,38 / 38,17±1,74 / 35,63±1,73; A1 (U100) - 59,43±4,32 / 52,14±3,00 / 50,27±4,13; B1 (Panavia) - 75,29±4,84 / 60,36±6,76 / 48,97±3,33; B1 (U100) - 62,41±6,83 / 53,99±4,74 / 49,04±2,20; C1 (Panavia) - 70,22±1,93 / 61,00±4,48 / 56,46±7,51; C1 (U100) - 62,40±6,66 / 53,69±2,00 / 51,54±2,18. For the 3 groups stored in deionized water (chemical [group A2], immediate light curing [group B2] and late light curing [group C2]), the average microhardness values (± standard deviation) obtained for the cervical, medium and apical thirds, respectively were: A2 (Panavia) - 37,17±1,38 / 35,01±0,74 / 34,10±2,37; A2 (U100) - 52,39±2,00 / 52,13±3,01 / 51,06±1,48; B2 (Panavia) - 63,01±2,17 / 55,94±2,10 / 48,55±1,62; B2 (U100) - 58,81±2,34 / 55,19±1,42 / 55,71±3,17; C2 (Panavia) - 56,99±1,21 / 51,29±1,81 / 48,29±3,00; C2 (U100) - 59,02±2,04 / 57,05±2,04 / 54,95±1,05. ANOVA testing was used to detect statistical differences among the 4 criteria (cements, cure mode, storage and thirds) and the Tukey test was used for individual comparisons. The results showed that the halogen light cure promoted a significant increase in microhardness values for Panavia cement; storage in water for three months reduced microhardness values for most of the groups, although U100 resulted in less microhardness variation compared to Panavia; the thirds that received a higher intensity of halogen light had a higher increase in the average values of microhardness for both cements, especially for Panavia. Therefore, the null hypotheses proposed in this work were rejected.
50

Estudo \'in situ\' do efeito remineralizador da saliva e do flúor após profilaxia com jato de bicarbonato de sódio sobre o esmalte hígido / In situ study of the saliva and fluoride recovery effect on enamel after sodium bicarbonate jet application

Grazziotin, Gladis Benjamina 08 May 2007 (has links)
O objetivo deste estudo foi avaliar in situ o efeito da saliva, associada ou não ao flúor, sobre a estrutura dentária do esmalte que recebeu profilaxia prévia com jato de bicarbonato de sódio. Foram utilizados 40 blocos de esmalte de dente bovino de 4x4 mm, nos quais foi aplicado o jato de bicarbonato de sódio por 10s, simulando a realização de uma profilaxia profissional. Após essa etapa, os blocos foram divididos em dois grupos (GI e GII) e montados em dispositivos intra-bucais, os quais foram utilizados por 10 voluntários, durante dois períodos experimentais cruzados e cegos de quatro horas. Os blocos do GI foram expostos diretamente à saliva in situ, enquanto os do GII, foram expostos à saliva associada ao flúor sob forma de bochecho com solução de NaF a 0,2%, durante o minuto inicial. As possíveis alterações ocorridas na superfície do esmalte após as etapas do experimento foram avaliadas através de testes de microdureza superficial (Knoop-25g/5s) e de desgaste. Os dados de microdureza superficial foram analisados pela Análise de Variância a dois Critérios (ANOVA) e teste de Tukey (p<0,05) e os dados de desgaste pelo teste T pareado, para a diferença entre perfil inicial e final (p<0,05). Não foi encontrada diferença estatisticamente significante entre GI e GII, para as variáveis dureza e desgaste. A média de desgaste após profilaxia não apresentou diferença da média após a etapa in situ. No entanto, a média de microdureza no início, após a profilaxia e após a etapa in situ foi respectivamente: GI (340±16,6a; 329±35,7b; 354±37,8a) e GII (338±15,6a; 312 ±46,3b; 340±21,8a). Com base nos resultados encontrados pôde-se concluir que a saliva apresentou efeito semelhante a saliva associada ao bochecho fluoretado e após 4 horas de remineralização in situ não houve recuperação em altura de parte da estrutura dentária perdida devido à aplicação do jato de bicarbonato de sódio sobre o esmalte hígido. / The aim of this in situ study was to evaluate the effect of the saliva, associated or not to fluoride, on the superficial enamel structure in which a sodium bicarbonate jet was applied. Forty bovine enamel specimens (4x4 mm) were subjected to sodium bicarbonate jet for 10 seconds to simulate a prophylaxis procedure. The specimens were then divided the in two groups (GI and GII) and were mounted in a intra-oral device which were used by 10 volunteers for two cross-over, blind experimental periods of 4 hours. The specimens of GI were directly exposed to saliva in situ, while those of GII were exposed to saliva associated to fluoride by mouthrinsing 0,2%NaF solution on the first minute of the experiment. The changes on the enamel surface were analyzed by superficial microhardness test (Knoop, 25g/5s) and perfilometry (wear). Two-way ANOVA and Tukey test (p<0,05) were used for microhardness data. The wear was analyzed by T pare test for the initial and final profile difference (p<0,05). There were no statistically difference between GI and GII, in respect to microhardness and wear. The mean enamel wear after sodium bicarbonate jet application was not significantly different from the enamel mean wear after the in situ phase. However the microhardness mean values at baseline, after sodium bicarbonate jet application and after in situ phase were respectively: GI (340±16.6a; 329±35.7b; 354±37.8a) e GII (338±15.6a; 312 ±46.3b; 340±21.8a). In according to the obtained results it was concluded that saliva presented the same effect on enamel recovery when compared to saliva associated to fluoride. After 4 hours of in situ remineralization, it was not observed the height recovery of the enamel, lost by wear due to the use of a sodium bicarbonate jet application.

Page generated in 0.0508 seconds