Inaug.-Diss.--Marburg. / Vita. Description based on print version record. "Literaturverzeichnis": p. 339-343.

I detta examensarbete presenteras kort tonsättarna Harald Fryklöf och Max Reger. Skribenten undersöker också vilka likheter som finns främst i deras orgelmusik och hur den kunskapen kunde hjälpa honom i interpretationsprocessen. / <p>J.S. Bach: Prelude och fuga Eb BWV 552</p><p>M. Reger: Phantasie über den Choral "Halleluja, Gott zu loben bleibe meine Seelenfreud" op 52:3</p><p>H. Fryklöf: Symfoniskt stycke</p><p>J.S. Bach: Schmücke Dich, o liebe Seele BWV 654</p><p>M.Reger: Variations and fugue on God save the King</p>

J. S. Bach se ses suites vir onbegeleide tjello word as sentrale werke in die tjelloliteratuur, en spesifiek wat die genre vir onbegeleide tjellomusiek betref, as die norm beskou. Uitgaande van bostaande beskouing vorm die bestudering van die suites dus die basis van hierdie studie. Die werke van Bach staan in die middelpunt van ’n lang ontwikkelingsgeskiedenis van onbegeleide strykersmusiek wat vanaf die 16de tot die 20ste eeu strek. ’n Algemene historiese oorsig van hierdie ontwikkeling word in Hoofstuk 2 weergegee. Die eienskappe van Bach se melodiese styl, en veral die kontraselemente, vorm die uitgangspunt van die analitiese studie van die ses suites in Hoofstuk 3. Op grond van hierdie eienskappe kan latente meerstemmigheid deurgaans in die onbegeleide suites van Bach aangetoon word. Waar Bach se suites die kernpunt van die ontwikkeling van onbegeleide strykersmusiek daarstel, vorm die werke van 20ste eeuse komponiste soos Reger, Bloch en Britten die kulminasiepunt van die hele proses. Hoewel hulle werke en die van Bach tot verskillende stylperiodes behoort, blyk dit egter duidelik uit ’n studie daarvan in Hoofstuk 4 dat daar in die skepping van hierdie werke uitgegaan is van die voorbeeld en basis wat in Bach se suites daargestel is. Die feit dat die werke tot verskillende stylperiodes behoort, bring ook mee dat daar grondliggende verskille, byvoorbeeld wat tonaliteit en vorm betref, tussen die werke van Bach aan die een kant en die werke van Reger, Bloch en Britten aan die ander kant bestaan. n Gemeenskaplike faktor tussen die werke wat in hierdie studie ondersoek is, is dat hulle almal, nieteenstaande grondliggende stylverskille, vir die tjello, wat n melodie–instrument is, geskryf is. Om in die onbegeleide werke beide die horisontale sowel as die vertikale dimensies in die musiek te kan realiseer, moes sekere tegnieke in die melodiese skryfwyse, soos byvoorbeeld meervlakkige beweging in die melodiese lyn deur onder andere pedaalpunte, kontrastering van motiewe en sekwensiële beweging aangewend word. Ooreenstemmende kenmerke in die musiek van die vier komponiste kan dikwels aangetoon word. Afgesien van die ooreenkomste is daar egter ook verskille as gevolg van die onderskeid tussen die individuele sowel as tydstyle wat as grondslag en uitgangspunt van die werke van die verskillende komponiste dien. Selfs in die werke van Reger, Bloch en Britten is daar n ontwikkeling van byvoorbeeld latente meerstemmigheid volgens die voorbeeld van Bach na n meer volwaardige meerstemmigheid soos dit veral in die werke van Britten neerslag vind. / Thesis (D.Mus)--North-West University, Potchefstroom Campus, 2012.

J. S. Bach se ses suites vir onbegeleide tjello word as sentrale werke in die tjelloliteratuur, en spesifiek wat die genre vir onbegeleide tjellomusiek betref, as die norm beskou. Uitgaande van bostaande beskouing vorm die bestudering van die suites dus die basis van hierdie studie. Die werke van Bach staan in die middelpunt van ’n lang ontwikkelingsgeskiedenis van onbegeleide strykersmusiek wat vanaf die 16de tot die 20ste eeu strek. ’n Algemene historiese oorsig van hierdie ontwikkeling word in Hoofstuk 2 weergegee. Die eienskappe van Bach se melodiese styl, en veral die kontraselemente, vorm die uitgangspunt van die analitiese studie van die ses suites in Hoofstuk 3. Op grond van hierdie eienskappe kan latente meerstemmigheid deurgaans in die onbegeleide suites van Bach aangetoon word. Waar Bach se suites die kernpunt van die ontwikkeling van onbegeleide strykersmusiek daarstel, vorm die werke van 20ste eeuse komponiste soos Reger, Bloch en Britten die kulminasiepunt van die hele proses. Hoewel hulle werke en die van Bach tot verskillende stylperiodes behoort, blyk dit egter duidelik uit ’n studie daarvan in Hoofstuk 4 dat daar in die skepping van hierdie werke uitgegaan is van die voorbeeld en basis wat in Bach se suites daargestel is. Die feit dat die werke tot verskillende stylperiodes behoort, bring ook mee dat daar grondliggende verskille, byvoorbeeld wat tonaliteit en vorm betref, tussen die werke van Bach aan die een kant en die werke van Reger, Bloch en Britten aan die ander kant bestaan. n Gemeenskaplike faktor tussen die werke wat in hierdie studie ondersoek is, is dat hulle almal, nieteenstaande grondliggende stylverskille, vir die tjello, wat n melodie–instrument is, geskryf is. Om in die onbegeleide werke beide die horisontale sowel as die vertikale dimensies in die musiek te kan realiseer, moes sekere tegnieke in die melodiese skryfwyse, soos byvoorbeeld meervlakkige beweging in die melodiese lyn deur onder andere pedaalpunte, kontrastering van motiewe en sekwensiële beweging aangewend word. Ooreenstemmende kenmerke in die musiek van die vier komponiste kan dikwels aangetoon word. Afgesien van die ooreenkomste is daar egter ook verskille as gevolg van die onderskeid tussen die individuele sowel as tydstyle wat as grondslag en uitgangspunt van die werke van die verskillende komponiste dien. Selfs in die werke van Reger, Bloch en Britten is daar n ontwikkeling van byvoorbeeld latente meerstemmigheid volgens die voorbeeld van Bach na n meer volwaardige meerstemmigheid soos dit veral in die werke van Britten neerslag vind. / Thesis (D.Mus)--North-West University, Potchefstroom Campus, 2012.

Master of Music / Department of Music / Kelvin T. Kerstetter / CHRISTOPHER ROBERT NICHOLS 138 Years of the Clarinet: Program Notes for a Master's Clarinet Recital of Works by Reger, Smith, Donizetti, Muczynski, and Schumann (Under the direction of Tod Kerstetter) This study provides a stylistic and structural analysis of Max Reger's Sonata in B-flat for clarinet and piano, Op. 107, William O. Smith's Five Pieces for Clarinet Solo (1959), Gaetano Donizetti's Primo Studio for solo clarinet (1821), Robert Muczynski's Six Duos for flute and clarinet, Op. 24, and Robert Schumann's Soiréestücke for clarinet and piano, Op. 73. This study contains five chapters, one devoted to each piece. Chapters include the composer's biographical information, harmonic and structural analyses, performance considerations, date of completion, premiere, dedication or commission information, and publication information. INDEX WORDS: Clarinet, flute, piano, woodwind, chamber music, Donizetti, Muczynski, Reger, Schumann, Smith, performance.

Die Entstehung des vorliegenden Sammelbandes verdankt sich einem kleinen Reger-Symposion, welches im Mai 2009 im Rahmen des „Max-Reger-Forums Leipzig 2009“ an der dortigen Hochschule für Musik und Theater „Felix Mendelssohn Bartholdy“, umrahmt von vielen Konzerten, stattfand; einige weitere Beiträge kamen später hinzu. Der Band ist in zwei thematische Blöcke, „Reger und die Künste“ und „Aufführungsfragen bei Reger“, aufgeteilt und enthält Beiträge von Ulrich Mosch, Susanne Popp, Kurt Seibert, Christopher Anderson, Gesine Schröder, Martina Sichardt, Eszter Fontana und Martin Krumbiegel – Wissenschaftler und Künstler vereint im Nachdenken über Max Reger.

No description available.

No description available.

Als ich die Aufgabe von Herrn Prof. Loos bekam, die Rezeption der Musik von Max Reger in der Ukraine darzustellen, war ich zunächst eher skeptisch gestimmt: Nach meiner persönlichen Erfahrung sind die Werke dieses besonderen Komponisten aus jenen Zeiten, die sich so metaphorisch als „Fin de siècle“ etablierten, nach wie vor dem ukrainischen Zuhörer nur wenig bekannt. Zwar war Max Reger den ausgebildeten Musikern vom Namen her nicht fremd: Sein Schaffen wurde in die Lehrprogramme der Musikgeschichte an den Musikakademien einbezogen, besonders was die Orgelwerke betrifft, dabei wurden meistens als Beispiel seines Stils nur so bekannte Werke wie Introduktion und Passacaglia d-Moll wie auch Präludium und Fuge d-Moll berücksichtigt. Doch von einer bemerkenswerten Tradition der Interpretation von Regers Werken auf den ukrainischen Konzertbühnen kann man kaum sprechen. Daraus resultierte auch meine verständliche Skepsis zur Möglichkeit, die Rezeption der Musik von Max Reger in der Ukraine unter etwas sinnvolleren Bedingungen und nicht nur als eine dünne Kette einzelner Auftritte darzulegen.

Die Musik Max Regers verbreitete sich in der Slowakei über verschiedene Kommunikationskanäle. Es ist interessant, die Umstände und Faktoren zu beobachten, die an diesem Prozess beteiligt waren. Eine nicht zu leugnende Tatsache auch ist, dass einige einheimische Musiker an der Reger-Rezeption einen maßgebenden Anteil hatten.