- / -

- / -

- / -

Ανοσολογική διαταραχή η οποία οδηγεί σε καταστολή της αιμοποίησης μέσω υπερπαραγωγής μυελοκατασταλτικών κυτταροκινών από ενεργοποιημένα Τ λεμφοκύτταρα θεωρείται ότι παίζει καθοριστικό ρόλο στην παθογένεια της επίκτητης απλαστικής αναιμίας (ΑΑ). Μελετήσαμε αρρώστους με επίκτητη απλαστική αναιμία ως προς τα ανοσοφαινοτυπικά χαρακτηριστικά των λεμφοκυττάρων του περιφερικού αίματος και του μυελού των οστών με τη μέθοδο της κυτταρομετρίας ροής. Λεμφοπενία, κυρίως των CD4+ T λεμφοκυττάρων, παρατηρήθηκε σε ασθενείς με ενεργό νόσο όσο και σε ασθενείς σε αιματολογική ύφεση σε σχέση με φυσιολογικούς μάρτυρες. Επίσης, στατιστικά υψηλότερο ποσοστό ενεργοποιημένων CD4+ και CD8+ λεμφοκυττάρων ανιχνεύθηκε τόσο σε ασθενείς με ενεργό νόσο όσο και σε ασθενείς που βρίσκονται σε ύφεση. Επίσης, ανιχνεύθηκαν οι ενδοκυτταροπλασματικές κυτταροκίνες της τύπου-1 (IFNγ, IL-2) και τύπου-2 (IL-4, IL-10) ανοσολογικής απόκρισης στα CD4+ και CD8+ λεμφοκύτταρα πριν και μετά την in vitro ενεργοποίηση σε ασθενείς με ΑΑ καθώς και σε φυσιολογικούς μάρτυρες. Ασθενείς νεοδιαγνωσθέντες ή ανθεκτικοί (ενεργός νόσος) είχαν στην χωρίς ενεργοποίηση μελέτη, στατιστικά μεγαλύτερο ποσοστό CD4+ και CD8+ που παρήγαγαν IFNγ και IL-2, ενώ η παραγωγή IL-4 και IL-10 δεν διέφερε από τους φυσιολογικούς μάρτυρες. Οι ασθενείς σε αιματολογική ύφεση, παρουσίαζαν επίσης αυξημένο ποσοστό CD4+ και CD8+ λεμφοκυττάρων που παρήγαγε IFN-γ, ενώ ήταν επίσης αυξημένο των ποσοστό των CD4+ και CD8+ κυττάρων που παρήγαγαν IL-4 και IL-10. Σε ασθενείς με ενεργό νόσο, η ισορροπία μεταξύ των τύπου-1/τύπου-2 κυτταροκινών, όπως αυτή εκφράζεται από τον λόγο IFNγ/IL-4, δείχνει πόλωση προς μια τύπου-1 ανοσολογική απόκριση. Σε ασθενείς σε αιματολογική ύφεση, παρόλη την επίσης παρατηρούμενη αυξημένη παραγωγή INF-γ από τα λεμφοκύτταρα στην χωρίς διέγερση μελέτη, η ισορροπία του λόγου τύπου-1/τύπου-2 επανέρχεται στα επίπεδα των φυσιολογικών μαρτύρων. Η πόλωση των CD4+ κυττάρων προς μια τύπου-1 ανοσολογική απόκριση μπορεί να είναι απαραίτητη για την παθογένεια της ΑΑ, οδηγώντας σε ενεργοποίηση των κυτταροτοξικών CD8+ κυττάρων και στην καταστροφή των αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων. Σ’ ένα μικρό ποσοστό ασθενών με ΑΑ σε αιματολογική ύφεση μετά από ανοσοκατασταλτική θεραπεία, αναπτύσεται δευτεροπαθής κλωνική διαταραχή, όπως παροξυντική νυχτερινή αιμοσφαιρινουρία ή καρυοτυπική ανωμαλία. Οι ασθενείς με φυσιολογικό καρυότυπο παρουσίαζαν μια πιο έντονη ανοσολογική απόκριση τύπου 1 σε σύγκριση με τους φυσιολογικούς μάρτυρες και τους ασθενείς με κλωνική διαταραχή. Πιθανά μια εμμένουσα και διαρκής ανοσολογική αντίδραση τύπου 1 σε ένα ποσοστό ασθενών με ΑΑ σε ύφεση μετά από επιτυχή ανοσοθεραπεία ενισχύει την ανοσολογική επιτήρηση και προστατεύει αυτούς τους ασθενείς από την εμφάνιση ενός παθολογικού κλώνου. Αρκετές μελέτες έχουν δείξει αυξημένη απόπτωση στο μυελό των ασθενών με ΑΑ και έχουν πιθανολογήσει πως παίζει σημαντικό ρόλο στην πρόκληση της μυελικής απλασίας. Η ρύθμιση της αυξημένης απόπτωσης των αρχέγονων προγονικών αιμοποιητικών κυττάρων στην απλαστική αναιμία (ΑΑ) παραμένει ασαφής. Η παρουσία της απόπτωσης στο μυελό των οστών διερευνήθηκε με ανάλυση κυτταρομετρίας ροής με ποσοτικό προσδιορισμό της επιφανειακής έκφρασης του Fas υποδοχέα και των αποπτωτικών Annexin+/PI- BMMNC και CD34+ κυττάρων. Παρατηρήθηκε σημαντική αύξηση του Fas υποδοχέα (MAb/cell) στα CD34+ κύτταρα τόσο στους ασθενείς με ενεργό νόσο όσο και σ’ αυτούς σε ύφεση, σε σύγκριση με τους μάρτυρες. Ο αριθμός των CD34+/Annexin+/PI- κυττάρων είναι σημαντικά αυξημένος τόσο σε ασθενείς με ενεργό νόσο όσο και σε ασθενείς σε ύφεση, σε σύγκριση με τους μάρτυρες. Συμπερασματικά, μια ανοσολογική αντίδραση τύπου-1 κυριαρχεί στα λεμφοκύτταρα των ασθενών με απλαστική αναιμία, ιδίως σ’ αυτούς με ενεργό νόσο. Η αντίδραση αυτή συσχετίζεται θετικά με το ποσοστό απόπτωσης των CD34+ κυττάρων του μυελού των οστών. / Immune dysfunction, which leads to suppression of haemopoiesis through cytokines secreted by activated T lymphocytes, is considered to play a key role in the pathogenesis of acquired aplastic anaemia (AAA). The peripheral blood lymphocyte subpopulations were calculated by flow cytometry. Lymphopenia, mainly of CD4+ subset, was observed in both patients with active disease and in patients in remission. There was also a significant increase in activated CD4+ and CD8+ T cells in active disease but also in remission. We also studied the intracytoplasmic cytokines of type-1 and type-2 immune responses in CD4+ and CD8+ cells before and after in vitro activation in AAA patients and controls. Untreated or refractory patients had a significantly higher proportion of unstimulated CD4+ and CD8+ cells that produced IFNg and IL-2, while the production of IL-4 and IL-10 did not differ from that of controls. In patients in remission, the proportion of IFN-γ-producing unstimulated CD4+ and CD8+ cells was also increased with a parallel increased production of IL-4 and IL-10. In newly diagnosed or refractory patients, the balance of type-1 /type-2 cytokines, as it has been shown by the ratio of IFNγ/IL-4, shows a polarization towards type-1 response. In patients in remission, despite the increased INF-γ production by unstimulated T cells, the balance returns to that of controls. Polarization of CD4+ cells towards a type-1 response may be essential for the pathogenesis of AAA, leading to activation of cytotoxic CD8+ cells and stem cell destruction. A small proportion of patients with AAA in hematologic remission after immunosuppressive therapy develop a secondary clonal abnormality (e.g. paroxysmal nocturnal hemoglobinuria, karyotypic abnormality). A significantly higher proportion of unstimulated CD4+ cells produced IL-2 and IFNγ in patients with a normal karyotype. The balance between IFNγ/IL-4 is normalized in unstimulated CD4+ cells of AA patients with an abnormal clone, whereas in patients with normal karyotype this ratio remains significantly higher compared to the group with clonal abnormality. According to the above data, the possibility exists that an ongoing type-1 reaction, especially in CD4+ cells in a cohort of AA patients after successful immunotherapy “protects” these patients from the emergence of an abnormal clone. Increased apoptosis is a possible pathogenetic mechanism for the damage of hematopoietic stem cells in aplastic anemia (AA), but the regulation of apoptotic machinery remains unclear. We examined the presence of apoptosis in the marrow cells with flow cytometry (FC) analysis. Bone marrow was obtained from aplastic anemia patients and healthy volunteers of similar age. The AA patients had active disease (untreated or refractory) or complete or partial hematological remission long after immunosuppressive therapy was discontinuated. Two-or three-color FC analysis was used for quantitative measurement of cell surface expression of Apo-1/Fas receptor in CD34+ cells and Annexin+/PI- total BMMNC and CD34+ cells. Two-color FC analysis revealed a significant increase in Fas expression CD34+ in active disease patients as well as in patients in remission compared to controls. CD34+/Annexin+/PI- cells are significantly increased in both active disease and in remission patients compared to controls. In conclusion, a type-1 immune response dominates in aplastic anemia patients, especially in patients with active disease. This polarization of lymphocytes correlates with increased apoptosis in CD34+ bone marrow cells.

- / -

- / -

Σκοπός της μελέτης ήταν η διερεύνηση της σχέσης ανάμεσα στο μεταβολισμό του σιδήρου και το σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Έτσι ο στόχος της παρούσης μελέτης ήταν διπλός. α) Να καθορισθεί η συχνότητα των μεταλλάξεων C282Y και H63D στον Ελληνικό πληθυσμό και να συγκριθεί με αυτήν άλλων χωρών και ταυτοχρόνως, να ελεγχθεί αν η συχνότητα των ανωτέρω μεταλλαγών είναι διαφορετική στους διαβητικούς τύπου 2 σε σχέση με το γενικό πληθυσμό και να γίνει συσχέτιση ανάμεσα στην ύπαρξη η όχι των μεταλλάξεων αυτών και σε δείκτες μεταβολισμού του σιδήρου όπως η φερριτίνη, ο σίδηρος, ο κορεσμός τρανσφερίνης. β) Να ελεγχθεί αν στους διαβητικούς τύπου 2, η συχνότητα της κληρονομικής αιμοχρωμάτωσης (ομοζυγώτες), όπως αυτή μπορεί να καθορισθεί με βάση το γονότυπο του γονιδίου HFE είναι αυξημένη σε σχέση με το γενικό πληθυσμό. Υλικό και μέθοδοι Αρχικά δείγμα 100 διαβητικών τύπου 2 και 100 ατόμων από το γενικό πληθυσμό ελέγθησαν για τις μεταλλάξεις του γονιδίου HFE C282Y και H63D με τη μέθοδο της PCR και RFLP. Στη συνέχεια μελετήθηκαν 500 διαβητικοί τύπου 2 και 423 μάρτυρες. Στα άτομα αυτά εκτιμήθηκε το φορτίο του οργανισμού σε σίδηρο (Σίδηρος ορού, ολική δεσμευτική ικανότητα σε σίδηρο, φερριτίνη) και καθορίστηκε ο γονότυπος αναφορικά με τις μεταλλάξεις C282Y και H63D με τη μέθοδο της PCR και RFLP. Αποτελέσματα- Συμπεράσματα 1. Η συχνότητα του αλληλομόρφου C282Y στον Ελληνικό πληθυσμό(0,0075) είναι χαμηλότερη των ατόμων Βορειοευρωπαικής καταγωγής και πλησιάζει αυτή ατόμων από περιοχές της νότιας Ευρώπης. Η συχνότητα του αλληλομόρφου H63D (0,115) είναι παρόμοια με αλλους πληθυσμούς. 2. Δεν ανευρέθη διαφορά στη συχνότητα των μεταλλάξεων C282Y και H63D ανάμεσα στην ομάδα των διαβητικών τύπου 2 και στο γενικό πληθυσμό. 3. Η παρουσία οποιασδήποτε από τις παραπάνω μεταλλάξεις στην ετερόζυγη μορφή συνεισφέρει στην αύξηση του φορτίου του οργανισμού σε σίδηρο. Αυτό βρέθηκε και στις δύο ομάδες. 4. Οι διαβητικοί τύπου 2 παρουσιάζουν μεγαλύτερο κορεσμό τρανσφερρίνης αίματος και υψηλότερα επίπεδα φερριτίνης συγκρινόμενοι με το γενικό πληθυσμό. Οι ανωτέρω δείκτες θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν αυξημένο φορτίο του οργανισμού σε σίδηρο. 5. Λόγω της χαμηλής συχνότητας του αλληλομόρφου C282Y δεν κατέστη δυνατή η ανίχνευση ομοζυγωτών C282Y/ C282Y. / Several authors have suggested a positive association between diabetes type 2 and the C282Y and H63D mutations of the hereditary hemochromatosis gene but others have disputed it. There are also papers reporting an increased iron load in diabetes type 2 and possible associations with the pathogenesis of the disease. We performed therefore a study in 100 type 2 diabetics and 100 age and sex matched controls to assess the role of the C282Y and H63D mutations in the HFE gene as a risk factor for type 2 diabetes mellitus in Greece. We also evaluated the iron load in 500 diabetes type 2 patients and 423 age and sex matched controls. We did not find any differences in the allele frequencies of the above mutations between patients with diabetes type 2 and the controls. The allele frequencies are estimated to be 0.0075 for the C282Y and 0.115 for the H63D mutation. Subjects with at least one mutation (C282Y or H63D) had higher transferrin saturation compared to those with no such mutations. This seems to apply to both diabetics (49± 8,6 vs 44,5± 5,4, p<0,01) and control group (49,3± 7,3 vs 42,6± 3,3 p<0,01). Patients with diabetes type 2 have higher transferrin saturation compared to the general population. These differences were found among men (n=250, mean± SD 31,8+11 vs n=73, mean± SD 29,5+8, p=0,05) as well as among women (n=250, mean± SD 28.5+10 vs n=350, mean± SD 25.5+9.6, p=0.001). The present study is in concord with previous work reporting that type 2 diabetes patients have higher ferritin levels compared to controls.

- / -

- / -

- / -