- / -

- / -

Η πλειοτροπίνη (pleiotrophin, PTN) είναι ένας αυξητικός παράγοντας 18 kDa με υψηλή συγγένεια για την ηπαρίνη και σημαντικό ρόλο στην αγγειογένεση και την καρκινική ανάπτυξη, μέσω του υποδοχέα της με δράση φωσφατάσης τυροσίνης β/ζ (receptor protein tyrosine phosphatase β/ζ, RPTPβ/ζ) και της ιντεγκρίνης ανβ3. Με βάση κάποιες προηγούμενες ενδείξεις ότι διαφορετικές περιοχές της ΡΤΝ ασκούν διαφορετικές δράσεις, στην παρούσα εργασία μελετήθηκε η δράση συνθετικών πεπτιδίων που αντιστοιχούν σε διαφορετικές περιοχές του μορίου της ΡΤΝ στον πολλαπλασιασμό και τη μετανάστευση ενδοθηλιακών και κυττάρων γλοιοβλαστώματος. Πεπτίδια που αντιστοιχούν στις περιοχές 1-5 (ΡΤΝ1-5), 71-77 (ΡΤΝ71-77) και 112-136 (ΡΤΝ112-136) της ΡΤΝ προκάλεσαν στατιστικά σημαντική μείωση του αριθμού των κυττάρων γλοιοβλαστώματος Μ059Κ και C6, ενώ πεπτίδιο που αντιστοιχεί στα αμινοξέα 16-24 (ΡΤΝ16-24) δεν είχε καμία επίδραση. Όσον αφορά στη μετανάστευση, τα πεπτίδια PTN16-24 και PTN71-77 προκάλεσαν στατιστικά σημαντική επαγωγή του χημειοτακτισμού των κυττάρων Μ059Κ. Σε ανθρώπινα ενδοθηλιακά κύτταρα, το πεπτίδιο ΡΤΝ71-77 προκάλεσε επίσης επαγωγή, σε αντίθεση με το πεπτίδιο ΡΤΝ71-77 που προκάλεσε στατιστικά σημαντική μείωση της μετανάστευσης. Το πεπτίδιο ΡΤΝ112-136 που είναι γνωστό ότι αναστέλλει την επαγόμενη από ΡΤΝ μετανάστευση ανθρώπινων ενδοθηλιακών κυττάρων, προκάλεσε μη στατιστικά σημαντική επαγωγή της μετανάστευσης κυττάρων ΜΟ59Κ, χωρίς να επηρεάζει τη μείωση της μετανάστευσης που προκαλεί η ΡΤΝ στα κύτταρα αυτά. Επιπλέον, ανέστειλε την αλληλεπίδραση της ΡΤΝ με τον RPTPβ/ζ στα ίδια κύτταρα. Μια σημαντική παρατήρηση της παρούσας εργασίας είναι ότι η ΡΤΝ (αλλά όχι η ομόλογη midkine ή ο υποδοχέας της RPTPβ/ζ) αλληλεπιδρά άμεσα με τις ΜΜΡ-2 και ΜΜΡ-9 σε ενδοθηλιακά και σε κύτταρα γλοιοβλαστώματος. Το πεπτίδιο ΡΤΝ16-24 προκάλεσε σημαντική μείωση της αλληλεπίδρασης της ΡΤΝ με την ΜΜΡ-2 και αύξηση της αλληλεπίδρασης της ΡΤΝ με την ΜΜΡ-9, υποδηλώνοντας ότι η αλληλεπίδραση της ΡΤΝ με την ΜΜΡ-2 ίσως διαμεσολαβείται από τα αμινοξέα 16-24 του μορίου της ΡΤΝ. Φαίνεται λοιπόν, ότι κάθε περιοχή της PTN είναι υπεύθυνη για αλληλεπιδράσεις της ΡΤΝ με διαφορετικά μόρια και τελικά, για τις διαφορετικές δράσεις του μορίου. / Pleiotrophin (PTN) is an 18 kDa growth factor that has high affinity for heparin and plays an important role in angiogenesis and carcinogenesis, through its receptor protein tyrosine phosphatase β/ζ (RPTPβ/ζ) and integrin ανβ3. Several data suggest that different regions of PTN exert distinct, or even opposite effects than the whole molecule, although conclusive data do not yet exist. In the present work we tested the effect of different synthetic peptides that correspond to distinct regions of PTN in the proliferation and migration of endothelial and glioma cells. The peptides that correspond to regions 1-5 (ΡΤΝ1-5), 71-77 (ΡΤΝ71-77) and 112-136 (ΡΤΝ112-136) of ΡΤΝ reduced in a statistically significant manner the number of M059K and C6 glioblastoma cells, whereas the peptide that corresponds to aminoacids 16-24 (ΡΤΝ16-24) did not have an effect. The peptides PTN16-24 and PTN71-77 induced the migration of glioma M059K cells in a statistically significant manner. In contrary to glioma cells, PTN16-24 also induced migration of human endothelial cells, whereas ΡΤΝ71-77 caused a statistically significant decrease of cell migration. ΡΤΝ112-136, which is known to inhibit the PTN-induced migration of human endothelial cells, induced M059K cell migration, without affecting PTN-induced decreased migration of the same cells. Moreover, ΡΤΝ112-136 inhibited the interaction of PTN with its receptor RPTPβ/ζ in M059K cells, although it is not clear if this is related to its effect on M059K cell migration. An important finding of the present study is that PTN (but not its homologue protein midkine or its receptor RPTPβ/ζ) directly interacts with MMPs 2 and 9 in both endothelial and glioma cells. ΡΤΝ16-24 reduced the interaction between PTN and MMP-2, while it enhanced the interaction between PTN and MMP-9, suggesting that the interaction of PTN with MMP-2 may be mediated by aminoacids 16-24. Conclusively, it seems that each region of PTN is responsible for the interaction of PTN with different molecules and finally, for the different actions of PTN.

- / -

- / -

- / -

- / -

Εισαγωγή: Τα επίπεδα της ενδοθηλίνης-1 (ΕΤ-1) στο περιφερικό πλάσμα αυξάνονται μετά από αγγειοπλαστική των στεφανιαίων αρτηριών με μπαλόνι (PTCA) λόγω μηχανικής βλάβης του ενδοθηλίου των στεφανιαίων αρτηριών κατά την επέμβαση. Η ΕΤ-1 έχει ανεβρεθεί σε ανθρώπινα ενδοκαρδιακά και μυοκαρδιακά κύτταρα. Δεν είναι γνωστό αν η ΕΤ-1 αυξάνεται μετά από θερμική βλάβη του μυοκαρδίου κατά τη διενέργεια κατάλυσης αρρυθμιών με ρεύμα ραδιοσυχνότητας. Μέθοδοι: Προσδιορίσαμε τα επίπεδα ΕΤ-1 στο περιφερικό πλάσμα πριν την εκτέλεση, αμέσως μετά και στις 2 και 6 ώρες μετά από PTCA (31 ασθενείς), και κατάλυση με ρεύμα ραδιοσυχνότητας (16 ασθενείς). Δεκαπέντε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε διαγνωστικό καθετηριασμό και 13 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε διαγνωστική ηλεκτροφυσιολογική μελέτη χρησιμοποιήθηκαν ως μάρτυρες. Αποτελέσματα: Τα επίπεδα ΕΤ-1 στο περιφερικό πλάσμα αυξήθηκαν σημαντικά αμέσως μετά την PTCA σε σχέση με τα επίπεδα πριν την επέμβαση (55.1±20.1 vs. 42.7±14.9 pg/ml, p<0.01) και στις 2 ώρες μετά την κατάλυση με ρεύμα ραδιοσυχνότητας σε σχέση με εκείνα πριν την επέμβαση (98.0±11.7 vs. 53.0±17.4 pg/ml, p<0.01). Στις 2 ώρες μετά την PTCA και στις 6 ώρες μετά την κατάλυση με ρεύμα ραδιοσυχνότητας τα επίπεδα ΕΤ-1 πλάσματος δεν διέφεραν στατιστικά από τα επίπεδα πριν την επέμβαση. Στις ομάδες ελέγχου (στεφανιογραφία και ηλεκτροφυσιολογική μελέτη) δεν παρατηρήθηκε αύξηση της ΕΤ-1. Η καμπύλη κινητικής της ΕΤ-1 κατέδειξε πολύ υψηλότερες τιμές ΕΤ-1 στους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε κατάλυση με ρεύμα ραδιοσυχνότητας σε σχέση με αυτούς που υποβλήθηκαν σε PTCA (p<0.001). Τα επίπεδα ΕΤ-1 αμέσως μετά την PTCA συσχετίζονταν με το ολικό γινόμενο πίεσης-χρόνου διαστολής του μπαλονιού κατά την αγγειοπλαστική (r=0.56, p<0.01). Δεν υπήρχε συσχέτιση των επιπέδων ΕΤ-1 και του αριθμού των βλαβών που προκλήθηκαν κατά τη διενέργεια κατάλυσης με ρεύμα ραδιοσυχνότητας. Κανένας ασθενής στην ομάδα της PTCA δεν εμφάνισε οξεία ισχαιμία ή άλλη σοβαρή επιπλοκή μετά την επέμβαση. Κανένας ασθενής στην ομάδα της κατάλυσης με ρεύμα ραδιοσυχνότητας δεν εμφάνισε αρρυθμία ή άλλες ανεπιθύμητες επιπλοκές μετά την επέμβαση. Συμπεράσματα: Εκτός από τη μηχανική πίεση του ενδοθηλίου κατά τη διενέργεια PTCA, η βλάβη του ενδομυοκαρδίου από τη θερμική ενέργεια που χρησιμοποιείται κατά την κατάλυση με ρεύμα ραδιοσυχνότητας αντιπροσωπεύει άλλον έναν μηχανισμό αύξησης της ενδογενούς παραγωγής ενδοθηλίνης. Η πιθανή προέλευση αυτής της ΕΤ-1 είναι τα κύτταρα του ενδοκαρδίου ή/και μυοκαρδίου. Η αύξηση της ΕΤ-1 μετά την κατάλυση με ρεύμα ραδιοσυχνότητας είναι μεγαλύτερη και πιο καθυστερημένη σε σχέση με την αύξηση της ΕΤ-1 που παρατηρείται μετά PTCA. Παρόλαυτά δεν συνοδεύεται από ανεπιθύμητες κλινικές δράσεις στην άμεση περίοδο μετά την επέμβαση. / Background: Plasma levels of Endothelin-1 (ET-1) increase after coronary angioplasty (PTCA) due to endothelial injury during the procedure. ET-1 has been found in human endocardial and myocardial cells. It is not known whether ET-1 increases after thermal injury induced by radiofrequency ablation (RFA) lesions. Methods: We determined peripheral vein plasma ET-1 levels at baseline, immediately after, and at 2 and 6 hours post-procedure in 31 patients undergoing PTCA and 16 patients undergoing RFA. Patients subjected to diagnostic coronary angiography (n=15) and electrophysiologic study (n=13) served as controls. Results: ET-1 levels increased significantly from baseline immediately post-PTCA (55.1±20.1 vs. 42.7±14.9 pg/ml, p<0.01) and at 2 hours post-RFA (98.0±11.7 vs. 53.0±17.4 pg/ml, p<0.01) and returned to baseline at 2 hours post-PTCA and 6 hours post-RFA. There was no change in the control groups. ET-1 kinetics curve was significantly higher post-RFA compared to post-PTCA (p<0.001). ET-1 immediately post-PTCA correlated with total pressure-time product applied during the procedure (r=0.56, p<0.01). There was no correlation of ET-1 levels and the number of RFA applications. No patient developed ischemia post-PTCA. There were no complications or arrhythmia recurrence post-RFA. Conclusions: Endocardial thermal injury during RFA is another mechanism of endothelin increase apart from mechanical injury of the coronary endothelium during PTCA and represents further evidence for the existence of the peptide in the human endomyocardial cells. ET-1 increase is delayed and more pronounced post-RFA compared to post-PTCA. Despite that, it does not seem to have any clinical impact in the immediate post-RFA period.

- / -

- / -