This study investigates the interplay of linguistic practices, linguistic representations, language ideologies and social inclusion between students in three related research sites in south west Wales;a designated English medium school,a designated Bilingual school and a Youth Club,as a point of contact between students from both schools. It identifies how students experience and interpret the language ideological content of their education. The following questions underpin the current research: 1. How are the institutional arrangements within this community(or locality)understood by the students? Do school students see themselves operating within language ideological structures?!Do students resist or affirm school based ideologies and school based practice? 2. How do students understand, interpret and live out what language policy and planning documents in Wales refer to as ‘true bilingualism’? Is ‘choice’ experienced as such at institutional, individual and community levels? 3. Is the Welsh language accounted to be an obstacle to social integration for young people within the ‘community’ and into the school environment, or a positive resource? Ethnographic research as been carried out in both schools and at the Youth Club,with three principle methods characterising this research; ethnographic observational fieldwork, ethnographic chats, and audio recordings of spontaneous interaction. vi This study sets out to investigate how the young people at two contrasting (and ideologically polarised) secondary schools in an ‘community’ traditionally thought of as a heartland area understand and orient to the language ideological content of their education. In the school based data language choice results in boundaries being put up around language and language users, both inter school and intra school, with students forming language hierarchies, positioning themselves and others as more or less Welsh, English or bilingual, ‘better’ or ‘worse’ at speaking Welsh and/or English, and more or less authentically Welsh. Schools serve to reinforce and reproduce social divisions, leading to issues of social exclusion. Contrastingly,the Youth Club data highlights that,when freed from the ideological constraints of the school, the young people reflect, sometimes critically, on their school based practice and school based ideologies. This study adds to our knowledge about Welsh medium/bilingual education in Wales; it helps us better understand ‘multilingual’Wales.

Βρισκόμαστε στον 21ο αι. και η εκπαίδευση εξακολουθεί να αποτελεί θέμα μείζονος σημασίας. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού, όπως αναφέρει ο Σουμάχερ, η εκπαίδευση αποτελεί τη μεγαλύτερη πηγή ενός πολιτισμού ( Σουμάχερ, 1980) αλλά και δέκτης όλων των κοινωνικών αλλαγών. Η μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα υποδοχής μεταναστών είχε ως φυσικό επακόλουθο, μεταξύ άλλων, την αλλαγή της σύστασης του μαθητικού πληθυσμού. Αποτελώντας οι μαθητές από ξένες χώρες το 6% του συνόλου των μαθητικού πληθυσμού, προέκυψε η ανάγκη ενσωμάτωσης κι ένταξής τους στα ελληνικά σχολεία. Οι πρώτες προσπάθειες στερούνταν «ευαισθησίας» απέναντι στα πραγματικά προβλήματα των μαθητών. Με τις τελευταίες, όμως, μεταρρυθμίσεις, τα νέα σχολικά εγχειρίδια και αναλυτικά προγράμματα αλλά και τη θέσπιση νόμων, γίνεται μια πιο συνειδητή προσπάθεια εφαρμογής της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Στην παρούσα εργασία εξετάσαμε τη δυνατότητα εφαρμογής της μέσα από τα ανθολόγια κείμενα του δημοτικού σχολείου. Πιο συγκεκριμένα, μέσα από την ανάλυση περιεχομένου των κειμένων και των δραστηριοτήτων κι ακολουθώντας το παράδειγμα της συγκεφαλαίωσης, εξετάσαμε κατά πόσο η διαπολιτισμική εκπαίδευση περιορίζεται στην ύπαρξη κάποιων στοιχείων προσθετικής/ τουριστικής προσέγγισης ή στην προβολή ουσιαστικών στοιχείων διαπολιτισμικότητας. Παράλληλα, εξετάστηκε και η ύπαρξη κειμένων/ δραστηριοτήτων που προβάλλουν στοιχεία της ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού. Από την έρευνα προέκυψε πως έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς την κατεύθυνση της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης και της μετασχηματιστικής προσέγγισης. Περισσότερο προβάλλονται στοιχεία υψηλής διαπολιτισμικότητας, στοιχεία οικουμενικά που αφορούν όλους τους ανθρώπους και λιγότερο στοιχεία προσθετικής προσέγγισης. Άλλωστε, όπως αναφέρουν και οι Bullivant (1997) και Triandis (1997) η προσθήκη στο Α.Π. τέτοιων επιφανειακών τουριστικών στοιχείων της κουλτούρας μιας γλωσσικά ή πολιτισμικά διαφορετικής ομάδας δε θα οδηγήσει τα παιδιά στην κατανόηση των πολιτισμικών διαφορών ούτε θα τα απαλλάξει από προκαταλήψεις και θα καταλήξει σε αρμονικές σχέσεις και στη βελτίωση της επικοινωνίας μεταξύ των μελών των διαφορετικών ομάδων (Αραπατζή, 2008). Σύμφωνα, δε, με τον ορισμό της UNESCO « πολιτισμός είναι το σύνολο των μοναδικών πνευματικών, υλικών, διανοητικών και συναισθηματικών πτυχών που χαρακτηρίζουν μια κοινωνία ή μια κοινωνική ομάδα. Αυτό δεν περιλαμβάνει μόνο την τέχνη και τη λογοτεχνία αλλά επίσης και μορφές ζωής, θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, συστήματα αξιών, παραδόσεις και μορφές πίστης» ( Πανταζής, 2003β:68). Το περιεχόμενο των ελληνικών κειμένων είναι κυρίως ήπιο, ενώ οι αρνητικές αναφορές σε άλλους λαούς περιορίζονται σε μερικά κείμενα από την ελληνική ιστορία. Επίσης, σημαντικός αριθμός κειμένων με εθνικιστικό περιεχόμενο προβάλλουν έντονα και στοιχεία υψηλής διαπολιτισμικότητας. Η παρουσίαση, συνεπώς, του πολιτιστικού παρελθόντος του ελληνικού πολιτισμού ενισχύει μεν την εθνική και πολιτιστική ταυτότητα, αποφεύγει όμως τα ακραία και σοβινιστικά στοιχεία που χωρίζουν τους λαούς. Συνεπώς, μπορούμε να πούμε πως τα νέα ανθολόγια παρουσιάζονται σαφώς βελτιωμένα. Επιτρέπουν στα παιδιά να αναγνωρίσουν ως θετικό κοινωνικό φαινόμενο τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων, επισημαίνουν συμπεριφορές που αναπαραγάγουν στερεότυπα και προκαταλήψεις, επισημαίνουν την αρνητική στάση απέναντι στο διαφορετικό κι αντιπροτείνουν «ορθές» στάσεις και συμπεριφορές που προάγουν το σεβασμό στη διαφορετικότητα, την αλληλοκατανόηση, τη συνεργασία, την κοινωνική και παγκόσμια ειρήνη, την αγάπη σε διάφορες μορφές. Προάγουν αυτό που ο Hohmann ορίζει ως «παιδαγωγική της συνάντησης» και «παιδαγωγική των συγκρούσεων». Η παιδαγωγική της συνάντησης προάγει τη διαπολιτισμική ανταλλαγή και το διαπολιτισμικό εμπλουτισμό ανάμεσα στις εθνοπολιτισμικές ομάδες και η παιδαγωγική των συγκρούσεων χρησιμοποιεί μεθόδους για την εξάλειψη του εθνικιστικού και εθνοκεντρικού τρόπου σκέψης, του ρατσισμού, της εχθρότητας για τον άλλο (Δαμανάκης, 1997). Φυσικά, πάντα υπάρχει περιθώριο για βελτίωση. Ο νόμος 2413/96 περί της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης και οι επίσημες διακρατικές συμφωνίες υπαγορεύουν την ισότιμη συμμετοχή όλων των πολιτισμικών και γλωσσικών ομάδων στα επίσημα αναλυτικά προγράμματα και στα εγχειρίδια των μαθητών. Επομένως, θα μπορούσε να αποφευχθεί η άνιση αντιπροσώπευση των λαών στα κείμενα. Θα μπορούσαν να υπάρχουν περισσότερα στοιχεία από πολιτισμούς και άλλων λαών και όχι κυρίως δυτικοευρωπαϊκών. / Faced with increasing and changing diversity as a result of immigration, Greek educational system has been called to respond to the needs of the entire student population, which is not characterized by homogeny. In this essay we examined the goals, principals, dimensions, policies and legislation concerning Greek intercultural education and its influence οn the writing of the new “anthologies” (literature books), which are used in Greek primary schools. How possible is it to apply intercultural education through these textbooks? What kind of intercultural references are prevailing? The contributions approach, the additive or the transformational approach? At the same time we examined the existence of Greek /national elements in these texts. What kind of “nationalism” is prevailing? mild or strong? To analyze our material we used the method of qualitative content analysis. Our results showed that the new textbooks have been certainly affected by the principles and the legislation of multiculturalism, as the references of “high interculturalism’’ are prevailing. There are not many references of additive or contributions approach, while the presence of “strong national elements” is not intense. The references of mild nationalism is more increased.

- / -

- / -

Το φαινόμενο της «παγκοσμιοποίησης» και η πολυπολιτισμικότητα που χαρακτηρίζει και τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία έχουν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός μαθητικού «μωσαϊκού» στο χώρο της εκπαίδευσης. Προβλήματα που προϋπήρχαν σε αρκετούς τομείς, όπως η προσωπική ανάπτυξη και οι διαπροσωπικές σχέσεις, εντείνονται υπό τις νέες συνθήκες και η ανάγκη για συστηματική παροχή βοήθειας στους μαθητές προβάλλει επιτακτικότερη. Η παρούσα μελέτη αποσκοπεί στη χαρτογράφηση της υπάρχουσας κατάστασης στην ελληνική εκπαίδευση μέσα από τις αναπαραστάσεις των εκπαιδευτικών και στη διερεύνηση των απόψεών τους για το θεσμό της Συμβουλευτικής – Πολυπολιτισμικής Συμβουλευτικής και για το ρόλο των εκπαιδευτικών ως λειτουργών συμβουλευτικής στα σχολεία. Ειδικότερα, παρουσιάζει τα ευρήματα μιας έρευνας μέσω ερωτηματολογίων, που εξέτασε τις αντιλήψεις των εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση σχετικά με την αναγκαιότητα της Συμβουλευτικής στο χώρο αυτό και στους παλιννοστούντες και αλλοδαπούς μαθητές (δείγμα: 302 δάσκαλοι και 56 εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων από πολυθέσια, κυρίως, δημοτικά σχολεία αστικών περιοχών). Τα αποτελέσματα της έρευνας δίνουν στοιχεία για τη συμβουλευτική διαδικασία, τα οφέλη και τα μειονεκτήματα από την εφαρμογή του θεσμού στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Προκρίνουν ως καταλληλότερο για τη Σχολική Συμβουλευτική τον ειδικευμένο εκπαιδευτικό με την εποπτεία του συμβούλου και τονίζουν την ανάγκη για περισσότερη συμβουλευτική υποστήριξη στους παλιννοστούντες και αλλοδαπούς μαθητές σε σχέση με τους γηγενείς μαθητές, κυρίως, λόγω των προβλημάτων ένταξης και προσαρμογής τους σε ένα πολιτισμικά διαφορετικό περιβάλλον. Τέλος, αναφέρονται οι προτάσεις των εκπαιδευτικών ως προς την εφαρμογή του θεσμού της Συμβουλευτικής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. / -

Emirati students studying at the University of the Emirates, one of three major public institutions of higher learning in the United Arab Emirates (UAE), have a wide demographic of faculty members teaching them an equally wide variety of courses. All of these courses are mandated to be taught in English. These faculty members bring with them their own cultural assumptions, methods, expectations, educational practices and use of language. While previous studies in multiculturalism explore how faculty members engage, know and understand a multicultural student population, one focus of this thesis is to explore how an international faculty affects a monocultural student body (Brown-Glaude, 2009). Speaking specifically to the students who study in a second language, Badger & MacDonald (2007) argue that there is a difference of culture between learners and educators and acknowledgement of that difference is crucial in understanding students’ needs and academic progress. Often what occurs in the classroom is the students bring with them their own cultural assumptions, ideas, tendencies and expectations while the teacher comes in with what may be completely differing sets of each. This idea is noted by Mughan (1998) who states “In order for language learners to apply the language skills fruitfully and effectively, a knowledge of the cultural environment is essential” (p.124). The aim of the research is to shed light on the effects that an international faculty have on a monocultural student body and vice versa. Specifically, it will look at how divergent attitudes and practices, directly attributable to culture, impact the educational practices in the daily operations of the faculty members and the students. Through this research, I seek to better understand the how the dynamic of having an international teaching faculty differs from what one might call a more traditional cultural education setting in which both the faculty members and students are of the same national culture. The research questions address three themes. First explored are the benefits and pitfalls of having an international faculty with a monocultural student population. Included in this are perceptions of the necessity for such an international faculty, what advantages it offers to students as well what real and potential problems it creates. Secondly, the perceived levels and development of intercultural competence in both faculty members and students is looked at. I examined the perceptions of my participants as to the need for this as well as including why and how this skill set is so important within such an international education environment. Additionally explored was how the significance of that skill set might differ from an educational setting which is not so diverse in culture. Lastly, I wished to have a better understanding of the differences of ontology and epistemology at the University of the Emirates between the international teaching faculty members and their students. Considering the wide spectrum of worldviews that may exist from faculty member to faculty member and how these worldviews may differ from Emirati culture, I felt the practices and operations of such diversity warranted further discussion and exploration. Data were collected via structured interviews with faculty participants and focus groups with student participants. Data were then coded using NVIVO and analyzed through the lens of the literature on multiculturalism in education, development and measurement of intercultural competence and the sociological issues in the contemporary UAE. Findings suggest experience and time served in a multicultural environment remain significant factors in the development of one’s intercultural competence and this should be recognized and better utilized. Also questioned by myself and the participants is the readiness of the UAE as a country and a people for such multiculturalism considering the expedited development and diversity of the current demographics. Results suggest that there is a variance in attitudes regarding the need for multiculturalism in the context of the UAE. Contentions are made regarding the perceived necessity and effectiveness of several aspects of multiculturalism in teaching faculty, as well as the effectiveness or lack thereof of the institution’s preparation of newly-arrived teaching faculty and new students for the cultural diversity they will encounter while teaching and learning at the U of E and in Dubai. The honed-skill of intercultural competence serves as an influential factor throughout the research. Findings presented exemplify how and why it serves as a central skill set to have not only as a globalized member of an international teaching faculty but how and why it is a significant skill fresh graduates must develop during their undergraduate careers at the U of E. Further implications are presented regarding the missed opportunity by the institution to prepare both newly-arrived teaching faculty and students alike for the multicultural education they are to encounter. Aspects of such a multicultural approach include the rationale for having it as well as the mandate of English as a medium of instruction. Examples such as these and others are explored from multiple viewpoints. Additionally, the content which orientation programs include need to be revisited and scrutinized by the institution. The growing field of international education and the implications that effectiveness or ineffectiveness of employment of an international teaching faculty serve as exigencies as to why this research is pertinent to modern education systems. All parties involved, being an international teaching faculty, any student who encounters multiculturalism in education and any administration that employs such multiculturalism in education are stakeholders for whom such findings are relevant.

This thesis presents the findings from a qualitative investigation into teachers’ use of code-switching in bilingual classrooms in Wales. The results of the 2001 census show a slight increase in the proportion of Welsh speakers in Wales, to 21%. This change, combined with increasing governmental support for the Welsh language, suggests that we may now be entering a period of stable Welsh-English bilingualism for those who speak Welsh. This study builds upon previous research into teachers’ use of code-switching by investigating 6 teachers’ perceptions of code-switching during the research period. It is proposed that teachers’ perceptions and awareness of their bilingual identity, examined through case studies have a central role in the decisions made in the bilingual classroom. Synthesising various approaches to code-switching provides educators with an overview of code-switching and its implications for instruction and the classroom as a community. This study makes an important contribution to the understanding of the dynamics of code-switching at classroom level rather than syntactic level, as there is very little research into the bilingual teaching interface in Wales. Ideally, the findings will contribute to the debate on multilingual practice as a natural and effective means of language teaching as well as a force for intercultural understanding. The author is interested in exploring how far and in what ways teachers are aware of the benefits of code-switching and to raise awareness of the relationship between code choice and wider social factors. The study has two main objectives. Firstly, to investigate how far teachers employ code-switching as a strategy and their reasons for doing so. Secondly, to explore how far, and in what ways, these teachers’ identities undergo a process of transformation as a result of their experiences of the research process. The study provides a number of useful insights into the dynamic interplay between code-switching and learning as a legitimate way of using a shared language to scaffold pupils’ learning. A range of teachers’ perceptions of code-switching were detected and the significance of these findings are discussed. The study provides an insight into perceptions of the functions and rationale for code-switching from a teacher’s perspective, which may contribute to the multilingual turn debate and have pedagogical implications.

Dans l'optique d'une éducation au plurilinguisme dont l'objectif est de faire en sorte que tout ce qui se pratique en dehors et à côté de la langue de scolarisation bénéficie à cette dernière et, inversement, que la manière dont celle- ci est développée permette aussi l'ouverture à la pluralité, nous nous intéressons à la formation continue des enseignants qui ont la charge de préparer l'élève à entrer dans l'écrit. Notre objet traite de la formation par la recherche comme microprocessus de changement modifiant les pratiques enseignantes, et plus spécifiquement des procédures par lesquelles les enseignants en poste se forment à une approche didactique innovante fondée sur les principes d'une éducation plurilingue et interculturelle appliquée à l'entrée dans l'écrit. Ces processus sont analysés, par le biais d'études de cas, au sein d'un dispositif original de formation in situ par la recherche où enseignant et chercheur agissent de concert et où la réflexivité occupe une place centrale. Dans cette thèse, nous entendons retracer notre cheminement de chercheur impliqué, qui de la salle de classe nous a conduite à une proposition de formation, par la recherche, à la didactique du plurilinguisme à travers d'une part, l'exploration des pratiques ordinaires liées à l'entrée dans l'écrit et à l'apprentissage de la lecture, des représentations, croyances, savoirs (RCS) sous-jacents à ces pratiques ; d'autre part, l'analyse de pratiques enseignantes afin de définir des processus de changement qui soutiennent leur évolution. / With a view to a mutilingual education as a mean to create a beneficial link between what is practised outside and beside school language and language itself, and the way in which the development of this one also allows the opening to plurality, we are interested in teacher training and the way they have the responsibility for preparing pupils into reading. Our object deals with research education as a micro-process of change which will modify teache practice, and more specifically the procedures by which the teachers on duty are given the view of an innovating didactic approach which is founded on the principles of a multilingual and intercultural education applied to the beginning of writing in learning. These processes are analyzed, through case studies and within an original device of in situ research education where teachers and researchers have a concerted action and where reflexivity stands as a main point. In this thesis, we intend to tell our itinerary of implied researcher, who, from the classroom, has led us to a training proposal by research, up to multilingual didactics. Through the exploration o first, the ordinary practice related to writing and reading learning, of representations, beliefs, the knowledge (RCS) implicit to these practices, and second, the analysis of teaching practices, we will try to define the processes of change which support their evolution.

This study examined the orientations to cultural difference of sojourner educators in the Foundation Program at Qatar University to determine if orientations were correlated with select demographic and experiential variables, including gender, age, time overseas, education level, formative region, ethnic minority status, job position, length of time in Qatar, intercultural marriage, default language, formal teacher training, and overseas development organization experience. This study used a sequential mixed-method design. Perceived and Developmental Orientations were measured using the Intercultural Development Inventory© (V.3), which produced a measure of each respondent’s orientation to cultural difference. Focus group interviews were conducted to engage participants in explaining and interpreting the findings. Five focus groups of three to six participants each were conducted. Most of the teachers were found to operate from within the transitional orientation of Minimization, although individual scores ranged from Denial to Adaptation. On average, the educators were found to overestimate their orientations by 31 points. A positive correlation between orientation and formative region was found, with participants from North America showing the highest orientation. Statistically significant differences emerged for orientations when comparing Middle East and North African (MENA) and North American formative regions. Formative region was found to account for 4.8% of the variance in orientation and is a significant fit of the data. Focus groups participants speculated that (a) core differences regarding multiculturalism in MENA and North American cultures help explain the results, (b) aspects of the workplace culture and both the broader MENA and local Qatari culture encourage a sense of exclusion, and (c) external events further complicate cross-cultural relations. The study findings add to the literature by providing baseline orientation data on sojourner educators in post-secondary education in the GCC region, and by confirming some of the findings of similar studies. The study provides practitioners with suggestions for staffing and professional development. Future research should focus on the measurement of orientations in broader samples of educators, changes in orientation over time in Qatar and other cultural contexts, differences in orientation among short-term vs. long-term expatriates, the impact of employment systems and societal structures on orientations in sojourner educators, the impact of educator orientation to cultural difference on student achievement, and the design of effective cross-cultural professional development for educators.

O σύγχρονος κόσμος, γίνεται λόγω των συνεχών μετακινήσεων των ατόμων όλο και περισσότερο ένα παγκόσμιο χωριό, με αποτέλεσμα λίγες χώρες να μπορούν να προβάλουν την αξίωση ενός αληθινά ομοιογενούς πληθυσμού. Σήμερα, η πολυπολιτισμική ποικιλομορφία, που χαρακτηρίζει τις περισσότερες χώρες -και την Ελλάδα-, είναι ένας παράγοντας που έχει σημαντικές επιπτώσεις στην εκπαίδευση όλων των βαθμίδων, συμπεριλαμβανομένης και της προσχολικής (Rodd, 1996). Το σχολείο «ως απαραίτητο διορθωτικό μέσο κάθε πολιτισμικού ελαττώματος ή ανεπάρκειας» (Savater, 2004: 9) οφείλει από τη μια να είναι ασυμβίβαστο με μορφές εθνικής περιχάραξης και από την άλλη να είναι τόσο πλουραλιστικό, όσο η ίδια η κοινωνία. Οφείλει, δηλαδή, να εμπερικλείει στους κόλπους του και να αγκαλιάζει όλους εκείνους τους μαθητές που δεν ανήκουν στην κυρίαρχη πολιτισμική και γλωσσική ομάδα. Με τη συγκεκριμένη ερευνητική μελέτη προσπαθούμε να διαπιστώσουμε σε τι βαθμό και με ποιο τρόπο -δηλωμένο ή άδηλο- ο «Οδηγός Νηπιαγωγού -Εκπαιδευτικοί σχεδιασμοί- Δημιουργικά περιβάλλοντα μάθησης», του οποίου η συγγραφή του προκηρύχθηκε από το Υ.Π.Ε.Π.Θ. το 2003 (ΦΕΚ, 303 & 304/ 13-03-2003) και εφαρμόζεται επίσημα στα νηπιαγωγεία ως το βιβλίο του εκπαιδευτικού της προσχολικής εκπαίδευσης από το σχολικό έτος 2006-2007, αναφέρεται σε μαθητές που ανήκουν σε διαφορετικές πολιτισμικές και γλωσσικές ομάδες από την ελληνική. Παράλληλα, προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε αν και με ποιο τρόπο έχει επηρεαστεί ο τρόπος αναφοράς σε αυτούς τους μαθητές τόσο από τις κοινωνικές αλλαγές που έχουν σημειωθεί λόγω της παρουσίας ατόμων από διαφορετικές εθνοπολιτισμικές ομάδες, όσο και από τη θέσπιση του νόμου 2413/96 για τη Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης. Αρχικά, χρησιμοποιούμε «περιγραφική ανάλυση περιεχομένου» (Descriptive Content Analysis), η οποία σύμφωνα με τον Thomas (1998) εξετάζει το τι περιέχει η επικοινωνία. Κατόπιν, χρησιμοποιούμε «ερμηνευτική ανάλυση περιεχόμενου» (Interpretive Content Analysis) και τη βασισμένη στο συγκείμενο ερμηνεία (contextual interpretation), για να διαπιστώσουμε από τη μια πώς και γιατί το προς εξέταση υλικό παρουσιάζεται καταυτόν τον τρόπο και από την άλλη πώς έχει επηρεαστεί από το κοινωνικό πολιτικό συγκείμενο της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Τα αποτελέσματα της ερευνητικής μελέτης έδειξαν ότι, αν και έχουν αρχίσει να γίνονται τα πρώτα βήματα, βάσει της διαπίστωσης ενός σεβαστού αριθμού αναφορών στους διαφοροποιημένους πολιτισμικά και γλωσσικά μαθητές, παραταύτα ο «Οδηγός Νηπιαγωγού -Εκπαιδευτικοί σχεδιασμοί- Δημιουργικά περιβάλλοντα μάθησης» υιοθετεί ένα συγκαλυμμένο εθνικό προσανατολισμό, που προωθείται μέσω των αρχών της πολιτικής της ενσωμάτωσης, του μονοπολιτισμού και της μονογλωσσίας, εφόσον στο σχολικό χώρο γίνονται αποδεκτά τα στοιχεία εκείνα των διαφοροποιημένων πολιτισμικά και γλωσσικά μαθητών που δεν προκαλούν αναταραχή και ανακατατάξεις στις ήδη υπάρχουσες επίσημες εκπαιδευτικές πρακτικές. Παρά την ύπαρξη του νόμου 2413/96 περί της Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης και τις επίσημες κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την εφαρμογή προγραμμάτων που προωθούν την ισότιμη συμμετοχή όλων των πολιτισμικών και γλωσσικών ομάδων και την επαρκή αντιπροσώπευση της διαφορετικότητάς τους στα επίσημα αναλυτικά προγράμματα, στα εγχειρίδια των μαθητών και στα βιβλία των εκπαιδευτικών, εστιάζοντας στον «Οδηγό Νηπιαγωγού -Εκπαιδευτικοί σχεδιασμοί- Δημιουργικά περιβάλλοντα μάθησης» διαπιστώνουμε την τουριστική, την προσθετική προσέγγιση διδασκαλίας και όχι την μετασχηματιστική προσέγγιση. Αν και έχουν σημειωθεί κάποια θετικά βήματα για την αναγνώριση των διαφορετικών αναγκών των διαφοροποιημένων πολιτισμικά και γλωσσικά μαθητών, παραθέτουμε ορισμένες πρακτικές επισημάνσεις για την ουσιαστική στάθμισή τους, την πρόσφορη αξιολόγηση και αξιοποίησή τους στα πλαίσια μιας προοπτικής πλουραλισμού. Οι πρακτικές αυτές επισημάνσεις είναι: η αναμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων όλων των γνωστικών αντικειμένων από ειδικούς της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, η αναγνώριση και διδασκαλία της μητρικής γλώσσας των μειονοτικών ομάδων, η διεθνής ανάπτυξη μιας διακρατικής εκπαιδευτικής συμφωνίας για τον τρόπο παρουσίασης των διαφοροποιημένων πολιτισμικά και γλωσσικά μαθητών, η παραγωγή διαπολιτισμικού διδακτικού και εποπτικού υλικού, η εισαγωγή μιας σειράς μαθημάτων Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης ως υποχρεωτικής σε όλες τις παιδαγωγικές και καθηγητικές πανεπιστημιακές σχολές και τέλος η συνεχής επιμόρφωση των εκπαιδευτικών σε θέματα που άπτονται της διαχείρισης των μαθητών που ανήκουν σε μειοψηφικές πολιτισμικές και γλωσσικές ομάδες. Στην εποχή των ολοένα και αυξανόμενων πολύμορφων και πολύχρωμων κοινωνιών δεν αρκεί απλά η κατάδειξη των διαφορών των διαφοροποιημένων πολιτισμικά και γλωσσικά μαθητών σε ένα αναλυτικό πρόγραμμα ή σε ένα βιβλίο που προορίζεται για τον εκπαιδευτικό. Αυτό που ουσιαστικά χρειάζεται είναι μια εποικοδομητική προσπάθεια καλλιέργειας της αποδοχής της διαφορετικότητας σε θεσμικό και πρακτικό επίπεδο. / Multiculturalism is a prevailing phenomenon in many countries, including Greece. Today, schools are not characterized by homogeny in their population as they include students from diverse culturally and linguistically backgrounds. The aim of this study is to examine how the diverse culturally and linguistically students are presented in «the book of kindergarten teacher», which was published by the Greek Ministry of Education in 2006, 10 years after the implementation of Law 2413/96, entitled «Greek education abroad, Intercultural Education and other provisions». A law based on Intercultural Education which addresses issues related to multicultural classrooms. To analyze our material we use quantitative content analysis, descriptive and interpretive. Our results showed that although there are enough references to diverse culturally and linguistically students, in fact, they are not in congruence with the Law 2413/96 but they are more associated with the policy of integration as only the official language is taught and as only the superficial cultural elements of foreign students are accepted in the educational process.