• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 11
  • 1
  • Tagged with
  • 12
  • 6
  • 5
  • 4
  • 4
  • 4
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
1

Anti-inflamatórios não esteroidais e sua interferência na movimentação dentária induzida em ratos / Antiinflammatory drugs and their impact on tooth movement induced in rats

Vilardi, Taisa Maria Rodrigues 24 May 2011 (has links)
O objetivo deste estudo foi avaliar quais os anti-inflamatórios não esteroidais (AINEs) mais prescritos entre 100 ortodontistas pesquisados, para alívio da dor durante o tratamento ortodôntico corretivo. E analisar a Influência do mecanismo de ação dos fármacos selecionados e do fármaco nimesulida (seletivo COX-2) durante a movimentação dentária induzida em ratos e nas reabsorções radiculares associadas do ponto de vista celular e tecidual ao microscópio óptico. Foi utilizada uma amostra de 80 ratos albinos da linhagem Wistar com cerca de 300g, os quais obtiveram a instalação do aparelho ortodôntico preconizado por Heller e Nanda que era constituído por uma mola de secção fechada ancorada aos incisivos centrais superiores, movimentando mesialmente o primeiro molar superior esquerdo. Os animais foram divididos em quatro grupos: paracetamol, ibuprofeno, nimesulida e controle (livre de medicamentos) em cada um dos grupos havia 20 animais, os quais foram divididos em subgrupos de acordo com o tempo de tratamento da movimentação dentária induzida: três, cinco e sete dias, submetidos à medicação diariamente. Posteriormente, os animais receberam doses letais da mistura de relaxante muscular e anestésico por via intramuscular, para coleta do material, o qual foi devidamente processado e submetido à análise microscópica por meio de cortes transversais dos molares. Os resultados mostraram que os fármacos de primeira opção na prescrição medicamentosa para dor durante o tratamento ortodôntico foi o paracetamol e a segunda opção o ibuprofeno. As análises microscópicas revelaram durante a movimentação dentária induzida que não houve diferença estatisticamente significante para as reabsorções radiculares e áreas hialinas com relação ao uso do paracetamol, ibuprofeno, nimesulida e grupo controle. / This aim of this study was to investigate which non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) the most prescribed for pain relief during orthodontic treatment among 100 surveyed orthodontists; also to analyze the influence of the mechanism of action of drugs selected and the drug nimesulide (selective COX-2) during induced tooth movement in rats and associated root resorption in terms of cellular and tissue under an optical microscope. We used a sample of 80 Wistar rats (Rattus norvergicus, albinus) weighting about 300g, which obtained the installation of braces recommended by Heller and Nanda who was constituted by a spring anchored to the closed section of the upper central incisors, moving mesially the first left molar. The animals were divided into four groups: paracetamol, ibuprofen, nimesulide and control (drug free). Each group had 20 animals, and they were divided into subgroups according to duration of treatment of induced tooth movement: three, five and seven days, subjected to daily medication. Posteriorly, the animals received lethal doses intramuscular of mixture of muscle relaxant and anesthetic, to collect the material, which was duly processed and subjected to microscopic analysis using transverse sections of the molars. The results showed that the first choice drug prescribed for pain during orthodontic treatment was paracetamol and second option was ibuprofen. Microscopic analysis revealed during induced tooth movement that there was no statistically significant difference in the root resorption and hyaline areas in relation to the usage of paracetamol, ibuprofen, nimesulide and control groups.
2

Anti-inflamatórios não esteroidais e sua interferência na movimentação dentária induzida em ratos / Antiinflammatory drugs and their impact on tooth movement induced in rats

Taisa Maria Rodrigues Vilardi 24 May 2011 (has links)
O objetivo deste estudo foi avaliar quais os anti-inflamatórios não esteroidais (AINEs) mais prescritos entre 100 ortodontistas pesquisados, para alívio da dor durante o tratamento ortodôntico corretivo. E analisar a Influência do mecanismo de ação dos fármacos selecionados e do fármaco nimesulida (seletivo COX-2) durante a movimentação dentária induzida em ratos e nas reabsorções radiculares associadas do ponto de vista celular e tecidual ao microscópio óptico. Foi utilizada uma amostra de 80 ratos albinos da linhagem Wistar com cerca de 300g, os quais obtiveram a instalação do aparelho ortodôntico preconizado por Heller e Nanda que era constituído por uma mola de secção fechada ancorada aos incisivos centrais superiores, movimentando mesialmente o primeiro molar superior esquerdo. Os animais foram divididos em quatro grupos: paracetamol, ibuprofeno, nimesulida e controle (livre de medicamentos) em cada um dos grupos havia 20 animais, os quais foram divididos em subgrupos de acordo com o tempo de tratamento da movimentação dentária induzida: três, cinco e sete dias, submetidos à medicação diariamente. Posteriormente, os animais receberam doses letais da mistura de relaxante muscular e anestésico por via intramuscular, para coleta do material, o qual foi devidamente processado e submetido à análise microscópica por meio de cortes transversais dos molares. Os resultados mostraram que os fármacos de primeira opção na prescrição medicamentosa para dor durante o tratamento ortodôntico foi o paracetamol e a segunda opção o ibuprofeno. As análises microscópicas revelaram durante a movimentação dentária induzida que não houve diferença estatisticamente significante para as reabsorções radiculares e áreas hialinas com relação ao uso do paracetamol, ibuprofeno, nimesulida e grupo controle. / This aim of this study was to investigate which non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) the most prescribed for pain relief during orthodontic treatment among 100 surveyed orthodontists; also to analyze the influence of the mechanism of action of drugs selected and the drug nimesulide (selective COX-2) during induced tooth movement in rats and associated root resorption in terms of cellular and tissue under an optical microscope. We used a sample of 80 Wistar rats (Rattus norvergicus, albinus) weighting about 300g, which obtained the installation of braces recommended by Heller and Nanda who was constituted by a spring anchored to the closed section of the upper central incisors, moving mesially the first left molar. The animals were divided into four groups: paracetamol, ibuprofen, nimesulide and control (drug free). Each group had 20 animals, and they were divided into subgroups according to duration of treatment of induced tooth movement: three, five and seven days, subjected to daily medication. Posteriorly, the animals received lethal doses intramuscular of mixture of muscle relaxant and anesthetic, to collect the material, which was duly processed and subjected to microscopic analysis using transverse sections of the molars. The results showed that the first choice drug prescribed for pain during orthodontic treatment was paracetamol and second option was ibuprofen. Microscopic analysis revealed during induced tooth movement that there was no statistically significant difference in the root resorption and hyaline areas in relation to the usage of paracetamol, ibuprofen, nimesulide and control groups.
3

Implicaciones de la sobreexpresión de la ciclooxigenasa-2 (COX-2) en la carcinogénesis colónica experimental

Las Heras Alonso, Hortensia Paula 26 October 2011 (has links)
INTRODUCCIÓ L’angiogènesi és essencial per al creixement dels tumors sòlids i participa en el procés metastàtic. El VEGF-C, un potent factor angiogènic, es troba elevat en pacients amb càncer colorectal (CCR). Hi ha evidències que suggereixen que la COX-2 és un factor important en el procés de carcinogènesi colorectal. L’objectiu principal de l’estudi és investigar l’efecte que un inhibidor selectiu de la ciclooxigenasa-2, pugui tenir a un model de carcinogènesi colònica experimental sobre la superfície tumoral del còlon, i la seva traducció als nivells sèrics de VEGF-C i a l’expressió de ciclooxigenasa-2 (COX-2). MATERIAL I MÈTODES Es van utilitzar 100 rates Sprague-Dawley no consanguínies distribuïdes en cinc grups: grup control, grup amb CCR induït amb DMH, grup de rates tractades amb celecoxib, grup de rates tractades amb àcid acetilsalicílic i grup de rates tractades amb indometacina. Després del sacrifici, es van prendre mostres de sang per determinar el VEGF-C sèric mitjançant ELISA i mostres dels segments del còlon i d’aquells suggestius de contenir neoplàsia per a estudiar l’expressió de COX-2 als tumors i a la mucosa normal del còlon descendent mitjançant immunohistoquímica. Es va utilitzar la prova estadística més idònia a cada supòsit d’estudi i es va considerar significatiu quan la p£0,05. RESULTATS Vam trobar expressió positiva de COX-2 en el 57,14-66,67% dels tumors de còlon. El 72% de tumors carcinomes mucinosos van presentar un score de tinció de COX-2 positiu, vs. un 48,46% dels adenocarcinomes (p<0,05). Es van trobar diferències significatives entre els grups que van rebre fàrmacs quan es va comparar el nivell sèric de VEGF-C (p=0,008). El grup que va prendre àcid acetilsalicílic presentà uns nivells sèrics menors als del grup que va rebre celecoxib (63,67 vs. 92,58 pg/ml) (p=0,003). No es van apreciar diferències significatives entre el grup que va rebre celecoxib i el grup control amb inducció tumoral (92,58 vs. 89,89 pg/ml; p=0,698). No es van trobar diferències estadísticament significatives entre els valors de VEGF-C sèric i l’expressió tumoral de COX-2 a cap dels grups d’estudi (p>0,05). Es van trobar diferències significatives entre el valor sèric mig de VEGF-C i l’extensió de l’expressió de COX-2 en el tumor (p=0,035). També es va trobar correlació estadísticament significativa entre el VEGF-C sèric i la suma de superfície tumoral (p=0,045). Es van trobar diferències estadísticament significatives en el VEGF-C sèric segons els animals presentessin o no metàstasis a distància o hematògenes (p=0,015). CONCLUSIONS La major part de tumors de còlon van expressar COX-2. L’expressió de COX-2 es va associar al tipus de tumor, i s’incrementa d’acord amb l’augment de la malignitat de la histologia del tumor. El VEGF-C sèric es relaciona amb la progressió de la malaltia. Valors elevats es van correlacionar amb superfícies tumorals altes de manera estadísticament significativa. Celecoxib no va reduir de manera significativa l’expressió de COX-2 als tumors respecte dels grups tractats amb fàrmacs no selectius, ni va disminuir de manera significativa els valors sèrics de VEGF-C, ni la suma de superfície tumoral en el còlon. L’àcid acetilsalicílic indueix una disminució en els nivells sèrics de VEGF-C, propers als nivells control, però no van existir canvis en l’expressió tumoral de COX-2, ni en la suma de superfície tumoral en comparar aquest grup amb els altres. / INTRODUCCIÓN La angiogénesis es esencial para el crecimiento de los tumores sólidos y participa en el proceso metastático. El VEGF-C, un potente factor angiogénico, se encuentra elevado en pacientes con cáncer colorrectal (CCR).Hay muchas evidencias que sugieren que la COX-2 es un factor importante en el proceso de carcinogénesis colorrectal. El objetivo principal del estudio es investigar el efecto que un inhibidor selectivo de la ciclooxigenasa-2, comparándolo con otros no selectivos, pueda tener, en un modelo de carcinógesis colónica experimental, sobre la superficie tumoral del colon y su traducción en los niveles séricos de VEGF-C y en la expresión de ciclooxigenasa-2 (COX-2). MATERIAL Y MÉTODOS Se utilizaron 100 ratas Sprague-Dawley no consanguíneas distribuidas en cinco grupos: grupo control, grupo con CCR inducido con DMH, grupo de ratas tratadas con celecoxib, grupo de ratas tratadas con ácido acetilsalicílico y grupo de ratas tratadas con indometacina. Tras el sacrificio, se tomaron muestras de sangre para determinar el VEGF-C sérico mediante ELISA y muestras de los segmentos del colon y de aquellos sugestivos de contener neoplasia para estudiar la expresión de COX-2 en los tumores y en la mucosa normal del colon descendente mediante inmunohistoquímica. Se utilizó la prueba estadística más idónea en cada supuesto de estudio y se consideró significativo cuando la p£ 0,05. RESULTADOS Encontramos expresión positiva de COX-2 en el 57,14 - 66,67% de los tumores de colon. El 72% de tumores carcinomas mucinosos presentaron un score de tinción de COX-2 positivo, vs. un 48,46% de los adenocarcinomas (p<0,05). Se encontraron diferencias significativas entre los grupos que recibieron fármacos cuando se comparó el valor sérico de VEGF-C (p=0,008). El grupo que tomó ácido acetilsalicílico presentó unos niveles séricos menores a los del grupo que recibió celecoxib (63,67 vs. 92,58 pg/ml) (p=0,003). No se apreciaron diferencias significativas entre el grupo que recibió celecoxib y el grupo control con inducción tumoral (92,58 vs. 89,89 pg/ml.) (p=0,698). No se encontraron diferencias estadísticamente significativas entre los valores de VEGF-C sérico y la expresión tumoral de COX-2 en ninguno de los grupos de estudio (p>0,05). Se encontraron diferencias significativas entre el valor sérico medio de VEGF-C y la extensión de la expresión de COX-2 en el tumor (p=0,035). También se halló correlación estadísticamente significativa entre el valor circulante de VEGF-C sérico y la suma de superficie tumoral (p=0,045). Se encontraron diferencias estadísticamente significativas en el valor sérico de VEGF-C según los animales presentasen o no metástasis a distancia o hematógenas (p=0,015). CONCLUSIONES La mayoría de tumores de colon inducidos experimentalmente en la rata expresaron COX-2. La expresión de COX-2 en el CCR se asocia de forma significativa al tipo de tumor, incrementándose conforme aumentaba la malignidad de la histología del tumor. El VEGF-C sérico se relaciona con la progresión de la enfermedad. Valores elevados se correlacionaron con sumas de superficies tumorales elevadas de un modo estadísticamente significativo. Celecoxib no redujo de un modo significativo la expresión de COX-2 en los tumores respecto de los grupos tratados con fármacos no selectivos, ni disminuyó de forma significativa los valores séricos de VEGF-C, ni la suma de superficie tumoral en el colon. El ácido acetilsalicílico induce una disminución en los niveles séricos circulantes de VEGF-C cercanos a los niveles control. Sin embargo, no existieron cambios en la expresión de COX-2 en los tumores, ni en la suma de superficie tumoral al comparar este grupo con los demás. / INTRODUCTION Angiogenesis is essential for the growth of solid tumours and takes part in the metastatic process. VEGF-C, a strong angiogenic factor, is increased in patients with colorectal cancer (CRC). There are evidences suggesting that COX-2 is an important factor in the colorectal carcinogenesis process. The main aim of the study is to investigate the effect that a selective COX-2 inhibitor, comparing it with non-selective ones, could have on experimental colon carcinogenesis, on the colorectal tumour area, and its results in the serum VEGF-C levels and in the cyclooxigenase-2 (COX-2) expression. MATERIAL AND METHODS 100 Sprague-Dawley rats without consanguinity were used. They were divided into five groups: control group, group with DMH induced CRC, group that was treated with celecoxib, group that was treated with aspirin and group that was treated with indomethacin. Blood samples were taken after slaughter of rats, in order to determine serum VEGF-C with ELISA technique. Colon segments samples and specimens from the areas that were suggested to contain neoplasms were taken too, in order to study COX-2 expression in colon tumors and in the normal mucosa with immunohistochemistry technique. The most appropriate statistical test was used in each case of the study and it was considered significant when p£ 0.05. RESULTS We found positive COX-2 expression in 57.14-66.67% of colon tumours. 72% of mucinous carcinomas presented a positive score for COX-2 expression, vs. 48.46% of adenocarcinomas (p<0.05). We found significant differences between groups that received drugs when we compared the serum VEGF-C level (p=0.008). The AAS group presented lower serum VEGF-C levels than the celecoxib group (63.67 vs. 92.58 pg/ml) (p=0.003). We didn’t appreciate significant differences between the celecoxib group and the control group with tumor induction (92.58 vs. 89.89 pg/ml) (p=0.698). There were no statistically significant differences between the serum VEGF-C levels and tumor expression of COX-2 in any of the groups of the study (p>0.05). We found significant differences between the serum VEGF-C level and the extension of COX-2 expression in the tumor (p=0.035). We also found statistically significant correlation between the value of serum VEGF-C and the sum of tumor area (p = 0.045). Statistically significant differences were found in the serum VEGF-C level between animals having or not hematogenous metastasis (p=0.015). CONCLUSIONS Most experimentally induced colon tumors in rats expressed COX-2. The expression of COX-2 in CRC is significantly associated with the type of tumor, and increases according to the increases of malignancy of the tumor histology. Serum VEGF-C is related to disease progression. High values were correlated with high sum of tumor surfaces in a statistically significant manner. Celecoxib didn’t reduce significantly the expression of COX-2 in tumors regarding groups treated with non-selective drugs, nor significantly decreased serum VEGF-C, or the sum of tumor area in the colon. Aspirin decreases serum VEGF-C levels which were similar to control levels. However, there were no changes in the expression of COX-2 in tumors, or the sum of tumor area by comparing this group with other treated groups.
4

Proliferação celular e expressão da cicloxigenase-2 como parâmetros prognósticos na ceratose actínica e no carcinoma de células escamosas cutâneo em cães

Costa, Sabrina dos Santos [UNESP] 18 February 2009 (has links) (PDF)
Made available in DSpace on 2014-06-11T19:23:46Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2009-02-18Bitstream added on 2014-06-13T20:30:45Z : No. of bitstreams: 1 costa_ss_me_jabo.pdf: 431915 bytes, checksum: 2bb4d7b793f721ee888c11f23b760d49 (MD5) / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior (CAPES) / Este estudo apresenta uma análise comparativa da taxa de proliferação celular e da expressão da enzima cicloxigenase-2 na pele de cães saudáveis e acometidos por ceratose actínica e carcinoma de células escamosas cutâneo (CCE). O objetivo foi avaliar o prognóstico destes cães utilizando-se a imunorreatividade a COX-2 e o índice de proliferação celular. Foram analisados 20 amostras de pele de cães, sendo 10 casos de ceratose actínica (G1) e 10 de CCE cutâneo (G2). Os dados epidemiológicos e as características clínicas e histopatológicas foram estudados. A taxa de proliferação celular foi avaliada por meio de índice mitótico (IM) e imunomarcação para MIB-1. A expressão da enzima cicloxigenase foi pesquisada por exame imunoistoquímico. Os cães da raça Pit Bull foram os mais acometidos em G1 e G2 e a média de idade foi 4,3 (±0,8) anos e 5,6 (±1,7) anos, respectivamente. Os valores médios do índice mitótico foram 0,4; 4,6 (±3,6) e 4,9 (±2,6) em G0, G1 e G2, respectivamente. Não houve diferença estatística entre G1 e G2, mas sim em relação ao G0. Houve imunomarcação para COX-2 em G1 e G2, a média dos escores foi 8,16 (±3,51) e 8,56 (±1,03), respectivamente. Não houve imunomarcação nas amostras de G0 e não houve diferença estatística entre G1 e G2, mas sim em relação ao G0 (p>0,05). A média da porcentagem de células imunomarcadas para Ki-67 em G0, G1 e G2 foi 0,4; 15,77 (± 8,81) e 17,71 (± 12,21), respectivamente. Não houve diferença entre G1 e G2, mas sim destes em relação ao G0 (p>0,05). A ceratose actínica se comportou como o CCE cutâneo, revelando não ser uma lesão pré-neoplásica, mas sim o estágio inicial da neoplasia propriamente dita. / This research presents a comparative analysis of cell proliferation index and cyclooxigenase-2 expression in skin of healthy and with actinic keratosis and cutaneous squamous cell carcinoma (SCC) dogs. The goal was to evaluate the prognosis of these dogs by COX-2 immunorreactivity and cell proliferation index. Skin sections from 20 dogs were evaluated, which 10 were actinic keratosis (G1) and 10 cutaneous SCC (G2). Epidemiological information, clinical and histopathological aspects were evaluated. Cell proliferation index hás been stimated by mitotic index (MI) and MIB-1 staining. Cyclooxigenase-2 expression has been analyzed by immunohistochemistry study. Pit Bull dogs were the main affected in G1 and G2 and the mean age was 4,3 (±0,8) years old and 5,6 (±1,7) years old, relatively. MI mean values were 0,4; 4,6 (±3,6) and 4,9 (±2,6) in G0, G1 and G2, relatively. There was no statistical difference between G1 and G2, but it did with G0. There was positive staining for COX-2 in G1 and G2, the score mean value was 8,16 (±3,51) and 8,56 (±1,03), relatively. There was no positive staining in G0 samples and neither statistical difference between G1 and G2, but it did with G0 (p>0,05). The positive cells for Ki-67 mean percentage in G0, G1 and G2 was 0,4; 15,77 (± 8,81) and 17,71 (± 12,21), relatively. There was no difference between G1 and G2, but it did with G0 (p>0,05). Actinic keratosis behavior was similar to cutaneous SSC, demonstrating that it is not a pre-neoplastic disease, but, in fact, the initial of neoplasm.
5

Proliferação celular e expressão da cicloxigenase-2 como parâmetros prognósticos na ceratose actínica e no carcinoma de células escamosas cutâneo em cães /

Costa, Sabrina dos Santos. January 2009 (has links)
Orientador: Mário Roberto Hatayde / Banca: Mirela Tinucci Costa / Banca: Andrigo Barboza De Nardi / Resumo: Este estudo apresenta uma análise comparativa da taxa de proliferação celular e da expressão da enzima cicloxigenase-2 na pele de cães saudáveis e acometidos por ceratose actínica e carcinoma de células escamosas cutâneo (CCE). O objetivo foi avaliar o prognóstico destes cães utilizando-se a imunorreatividade a COX-2 e o índice de proliferação celular. Foram analisados 20 amostras de pele de cães, sendo 10 casos de ceratose actínica (G1) e 10 de CCE cutâneo (G2). Os dados epidemiológicos e as características clínicas e histopatológicas foram estudados. A taxa de proliferação celular foi avaliada por meio de índice mitótico (IM) e imunomarcação para MIB-1. A expressão da enzima cicloxigenase foi pesquisada por exame imunoistoquímico. Os cães da raça Pit Bull foram os mais acometidos em G1 e G2 e a média de idade foi 4,3 (±0,8) anos e 5,6 (±1,7) anos, respectivamente. Os valores médios do índice mitótico foram 0,4; 4,6 (±3,6) e 4,9 (±2,6) em G0, G1 e G2, respectivamente. Não houve diferença estatística entre G1 e G2, mas sim em relação ao G0. Houve imunomarcação para COX-2 em G1 e G2, a média dos escores foi 8,16 (±3,51) e 8,56 (±1,03), respectivamente. Não houve imunomarcação nas amostras de G0 e não houve diferença estatística entre G1 e G2, mas sim em relação ao G0 (p>0,05). A média da porcentagem de células imunomarcadas para Ki-67 em G0, G1 e G2 foi 0,4; 15,77 (± 8,81) e 17,71 (± 12,21), respectivamente. Não houve diferença entre G1 e G2, mas sim destes em relação ao G0 (p>0,05). A ceratose actínica se comportou como o CCE cutâneo, revelando não ser uma lesão pré-neoplásica, mas sim o estágio inicial da neoplasia propriamente dita. / Abstract: This research presents a comparative analysis of cell proliferation index and cyclooxigenase-2 expression in skin of healthy and with actinic keratosis and cutaneous squamous cell carcinoma (SCC) dogs. The goal was to evaluate the prognosis of these dogs by COX-2 immunorreactivity and cell proliferation index. Skin sections from 20 dogs were evaluated, which 10 were actinic keratosis (G1) and 10 cutaneous SCC (G2). Epidemiological information, clinical and histopathological aspects were evaluated. Cell proliferation index hás been stimated by mitotic index (MI) and MIB-1 staining. Cyclooxigenase-2 expression has been analyzed by immunohistochemistry study. Pit Bull dogs were the main affected in G1 and G2 and the mean age was 4,3 (±0,8) years old and 5,6 (±1,7) years old, relatively. MI mean values were 0,4; 4,6 (±3,6) and 4,9 (±2,6) in G0, G1 and G2, relatively. There was no statistical difference between G1 and G2, but it did with G0. There was positive staining for COX-2 in G1 and G2, the score mean value was 8,16 (±3,51) and 8,56 (±1,03), relatively. There was no positive staining in G0 samples and neither statistical difference between G1 and G2, but it did with G0 (p>0,05). The positive cells for Ki-67 mean percentage in G0, G1 and G2 was 0,4; 15,77 (± 8,81) and 17,71 (± 12,21), relatively. There was no difference between G1 and G2, but it did with G0 (p>0,05). Actinic keratosis behavior was similar to cutaneous SSC, demonstrating that it is not a pre-neoplastic disease, but, in fact, the initial of neoplasm. / Mestre
6

Efeito relaxante do composto doador de óxido nítrico e inibidor de COX \"NCX2121\" na aorta de ratos hipertensos renais / Relaxation induced by the nitric oxide donor and COX inhibitor (NCX2121) in the renal hypertensive rat aorta.

Paula, Tiago Dal-Cin de 11 March 2014 (has links)
O endotélio vascular é responsável por várias funções como o controle do tônus vascular pela produção e/ou liberação de substâncias vasoconstritoras (EDCFs) e relaxantes (EDRFs). Na hipertensão arterial ocorre disfunção endotelial caracterizada pelo desequilíbrio entre EDCFs e EDRFs. Vários autores sugerem que essas alterações são decorrentes do aumento nas concentrações de espécies reativas de oxigênio (EROs). As EROs podem afetar a sinalização, produção e/ou biodisponibilidade do óxido nítrico (NO), principal EDRF, assim como aumentar os níveis de prostanóides como prostaglandinas e tromboxanos, EDCFs produtos da COX. O principal alvo para o NO é a ativação da guanilil ciclase solúvel (GCs) no musculo liso vascular causando vasorelaxamento. No modelo de hipertensão arterial dois rins um clipe (2R-1C), ocorre aumento nos níveis de EROs e ativação da NADH/NADPH-oxidase, principal enzima produtora de EROs em células endoteliais. Em nosso estudo, utilizamos o composto NCX2121, que é estruturalmente formado por um doador de NO e inibidor da COX (indometacina). O estudo teve por objetivo caracterizar farmacologicamente a resposta relaxante do NCX2121 na aorta de ratos hipertensos 2R-1C e investigar a contribuição do endotélio vascular e das EROs para essa resposta. Verificamos que o composto NCX 2121 produz relaxamento da aorta de ratos 2R e 2R-1C, que é reduzido pela remoção do endotélio e inibição da enzima NO-Sintase (NOS). O relaxamento do composto NCX 2121 deve ser promovido pelo NO, uma vez que em aortas sem endotélio esse relaxamento foi abolido pelo ODQ. Porém, foi apenas reduzido em aortas com endotélio, isoladas de ratos normotensos (2R) e não foi alterado nas aortas com endotélio, isoladas de ratos 2R-1C. O NCX 2121 não alterou a fosforilação dos sítios de ativação ou inibição da eNOS. O NO não foi detectado em solução por análise amperométrica. O composto NCX2121 aumentou a concentração citosólica de NO, medida pela sonda fluorescente sensível a NO (DAF-2DA), por microscopia confocal. Na aorta de ratos 2R-1C, o relaxamento estimulado com o composto NCX2121 foi inibido pelas EROs e os níveis de EROs em células endoteliais isoladas, foi reduzido pelo composto NCX2121. O composto NCX 2121 reduziu os níveis de tromboxano na aorta de ratos 2R e 2R-1C. Os nossos resultados demonstram que o composto NCX2121 promove relaxamento pela liberação intracelular de NO e inibição da COX por reduzir a produção de prostanóides vasoconstrictores como o tromboxano. O composto NCX2121 não interfere com a ativação da NOS, mas reduz as EROs nas células endoteliais. / The vascular endothelium plays multiple roles on the tone control by the production and/or release of contractile factors (EDCFs) and relaxing factors (EDRFs). There is an imbalance between EDCFs and EDRFs in hypertension that is defined by endothelial dysfunction. In accordance to several authors, these alterations are due to increased production of reactive oxygen species (ROS). The ROS can affect the nitric oxide (NO) signaling, production and bioavailability that is the major EDRF. ROS can also increase the levels of prostaglandins and thromboxane (TX) that are EDCFs products of COX. The main target for NO is the activation of soluble guanylyl-cyclase (sGC) in the vascular smooth muscle cells causing vasorelaxation. In renal hypertensive rats (2K-1C), there is an increased production of ROS by NADH-NADPH-oxidase in the rat aorta endothelial cells. In the present study we used the compound NCX2121, in which chemical structure there is a NO donor and a non-selective COX inhibitor indomethacin. This study aimed to pharmacologically characterize the NCX2121 relaxing effect in 2K-1C rat aorta, and to investigate the contribution of the endothelial factors and ROS for this response. We verified that the relaxation-induced by NCX2121 was impaired by the endothelium removal and NO-synthase (NOS) inhibition. The relaxation induced by NCX2121 is due to NO, since sGC inhibition by ODQ completely abolished its effect in denuded endothelium 2K-1C rat aorta. However, in intact endothelium normotensive 2K rat aorta, the relaxing effect of NCX2121 was only partially inhibited whereas in 2K-1C it was not changed. NCX2121 did not change the phosphorylation sites of activation or inhibition of NOS. NO was not detected by amperometry in the organ bath during the relaxation induced by NCX2121, but it was measured in the cell cytoplasm by confocal microscopy. The vasorelaxation was inhibited by ROS, and NCX2121 decreased the ROS in isolated endothelial cells. NCX2121 reduced TX in 2K and 2K-1C rat aortas. Therefore, our results indicate that the compound NCX2121 induces relaxation by intracellular NO release and COX inhibition by the reduced production of contractile prostanoids such as TX. The compound NCX2121 does not modulate NOS, but it decreases ROS in the endothelial cells.
7

Efeito relaxante do composto doador de óxido nítrico e inibidor de COX \"NCX2121\" na aorta de ratos hipertensos renais / Relaxation induced by the nitric oxide donor and COX inhibitor (NCX2121) in the renal hypertensive rat aorta.

Tiago Dal-Cin de Paula 11 March 2014 (has links)
O endotélio vascular é responsável por várias funções como o controle do tônus vascular pela produção e/ou liberação de substâncias vasoconstritoras (EDCFs) e relaxantes (EDRFs). Na hipertensão arterial ocorre disfunção endotelial caracterizada pelo desequilíbrio entre EDCFs e EDRFs. Vários autores sugerem que essas alterações são decorrentes do aumento nas concentrações de espécies reativas de oxigênio (EROs). As EROs podem afetar a sinalização, produção e/ou biodisponibilidade do óxido nítrico (NO), principal EDRF, assim como aumentar os níveis de prostanóides como prostaglandinas e tromboxanos, EDCFs produtos da COX. O principal alvo para o NO é a ativação da guanilil ciclase solúvel (GCs) no musculo liso vascular causando vasorelaxamento. No modelo de hipertensão arterial dois rins um clipe (2R-1C), ocorre aumento nos níveis de EROs e ativação da NADH/NADPH-oxidase, principal enzima produtora de EROs em células endoteliais. Em nosso estudo, utilizamos o composto NCX2121, que é estruturalmente formado por um doador de NO e inibidor da COX (indometacina). O estudo teve por objetivo caracterizar farmacologicamente a resposta relaxante do NCX2121 na aorta de ratos hipertensos 2R-1C e investigar a contribuição do endotélio vascular e das EROs para essa resposta. Verificamos que o composto NCX 2121 produz relaxamento da aorta de ratos 2R e 2R-1C, que é reduzido pela remoção do endotélio e inibição da enzima NO-Sintase (NOS). O relaxamento do composto NCX 2121 deve ser promovido pelo NO, uma vez que em aortas sem endotélio esse relaxamento foi abolido pelo ODQ. Porém, foi apenas reduzido em aortas com endotélio, isoladas de ratos normotensos (2R) e não foi alterado nas aortas com endotélio, isoladas de ratos 2R-1C. O NCX 2121 não alterou a fosforilação dos sítios de ativação ou inibição da eNOS. O NO não foi detectado em solução por análise amperométrica. O composto NCX2121 aumentou a concentração citosólica de NO, medida pela sonda fluorescente sensível a NO (DAF-2DA), por microscopia confocal. Na aorta de ratos 2R-1C, o relaxamento estimulado com o composto NCX2121 foi inibido pelas EROs e os níveis de EROs em células endoteliais isoladas, foi reduzido pelo composto NCX2121. O composto NCX 2121 reduziu os níveis de tromboxano na aorta de ratos 2R e 2R-1C. Os nossos resultados demonstram que o composto NCX2121 promove relaxamento pela liberação intracelular de NO e inibição da COX por reduzir a produção de prostanóides vasoconstrictores como o tromboxano. O composto NCX2121 não interfere com a ativação da NOS, mas reduz as EROs nas células endoteliais. / The vascular endothelium plays multiple roles on the tone control by the production and/or release of contractile factors (EDCFs) and relaxing factors (EDRFs). There is an imbalance between EDCFs and EDRFs in hypertension that is defined by endothelial dysfunction. In accordance to several authors, these alterations are due to increased production of reactive oxygen species (ROS). The ROS can affect the nitric oxide (NO) signaling, production and bioavailability that is the major EDRF. ROS can also increase the levels of prostaglandins and thromboxane (TX) that are EDCFs products of COX. The main target for NO is the activation of soluble guanylyl-cyclase (sGC) in the vascular smooth muscle cells causing vasorelaxation. In renal hypertensive rats (2K-1C), there is an increased production of ROS by NADH-NADPH-oxidase in the rat aorta endothelial cells. In the present study we used the compound NCX2121, in which chemical structure there is a NO donor and a non-selective COX inhibitor indomethacin. This study aimed to pharmacologically characterize the NCX2121 relaxing effect in 2K-1C rat aorta, and to investigate the contribution of the endothelial factors and ROS for this response. We verified that the relaxation-induced by NCX2121 was impaired by the endothelium removal and NO-synthase (NOS) inhibition. The relaxation induced by NCX2121 is due to NO, since sGC inhibition by ODQ completely abolished its effect in denuded endothelium 2K-1C rat aorta. However, in intact endothelium normotensive 2K rat aorta, the relaxing effect of NCX2121 was only partially inhibited whereas in 2K-1C it was not changed. NCX2121 did not change the phosphorylation sites of activation or inhibition of NOS. NO was not detected by amperometry in the organ bath during the relaxation induced by NCX2121, but it was measured in the cell cytoplasm by confocal microscopy. The vasorelaxation was inhibited by ROS, and NCX2121 decreased the ROS in isolated endothelial cells. NCX2121 reduced TX in 2K and 2K-1C rat aortas. Therefore, our results indicate that the compound NCX2121 induces relaxation by intracellular NO release and COX inhibition by the reduced production of contractile prostanoids such as TX. The compound NCX2121 does not modulate NOS, but it decreases ROS in the endothelial cells.
8

Avaliaçãoo do impacto do diazóxido nas lesões locais e sistêmicas em animais submetidos a isquemia e reperfusão intestinal / Evaluation of the impact of diazoxide in local and systemic lesions in animals submitted to intestinal ischemia and reperfusion

Dourado, Saulo Fernandes de Mattos 27 February 2018 (has links)
INTRODUÇÃO: Isquemia e reperfusão (I/R) intestinal podem ocorrer em cirurgias vasculares e abdominais, trauma, choque, grandes queimados e transplante intestinal. O órgão funciona como barreira contra agressores externos, e uma vez lesionado, sofre aumento da permeabilidade, que permite a passagem de mediadores inflamatórios e bactérias, causando sepse, inflamação sistêmica e disfunção de múltiplos órgãos, que é a maior causa de morte em unidades de terapia intensiva cirúrgica. O diazóxido tem mecanismo de ação semelhante ao pré-condicionamento isquêmico, e demonstrou proteção em I/R de diversos órgãos. De forma semelhante, em cenário de isquemia e reperfusão intestinal, supomos que ele desempenharia função protetora no intestino, através do pré-condicionamento farmacológico, e em órgãos distantes, exercendo o pré-condicionamento remoto. OBJETIVOS: Avaliar os efeitos do diazóxido em intestino, fígado e coração de ratos submetidos a uma hora de isquemia e doze horas de reperfusão intestinal. MÉTODOS: 32 ratos machos Wistar divididos em três grupos, Sham (n=6); Salina (n=13) submetido a uma hora de isquemia e doze horas de reperfusão intestinal, tendo recebido soro fisiológico; Diazóxido (n=13) submetido a I/R e diazóxido. O modelo de I/R incluiu laparotomia mediana e clampeamento da artéria mesentérica superior. No soro, estudamos citocinas, AST, ALT, troponina e IFABP. Em amostras de intestino e fígado, quantificamos a expressão gênica de citocinas e COX-2. No intestino foi estudada ainda a expressão de proteínas ligadas a barreira intestinal (tight junctions): ZO-1, ocludina e JAM-A. Realizamos preparações histológicas em hematoxiina e eosina de intestino, fígado e coração. RESULTADOS: Evidenciamos redução de expressão de IL-6 intestinal, redução de IL-10 hepática, além de menor expressão de COX-2 intestinal e de ZO-1. IL-6 tem níveis associados a dano da barreira intestinal, assim como COX-2. A menor expressão de ZO-1 indica menor esforço de reparação, proporcional ao grau de lesão em modelos não letais de dano tecidual. CONCLUSÃO: O diazóxido exerce efeito protetor sobre o intestino de ratos após uma hora de isquemia e doze horas de reperfusão, porém não foi possível demonstrar efeito protetor sobre fígado ou coração / INTRODUCTION: Intestinal ischemia and reperfusion can occur in great vascular and abdominal surgeries, trauma, shock, great burns and intestinal transplantation. Since the organ works as a barrier against external threats, and once damaged, permeability increases, which permits passage of bacteria and inflammatory mediators, causing sepsis, systemic inflammation and multiple organ dysfunction, the greatest death cause in surgical intensive care units. Diazoxide has similar mechanisms to ischemic preconditioning, and proved benefit during I/R in several tissues. Similarly, in an intestinal ischemia-reperfusion situation, we suppose it can protect intestine with pharmacological preconditioning, and remote organs, with remote preconditioning. OBJECTIVE: To evaluate diazoxide effects over intestine, liver and heart of rats submitted to one-hour ischemia and twelve-hour reperfusion of intestine. METHODS: 32 male Wistar rats divided in three groups, Sham (n=6); Saline (n=13) submitted to one hour of intestinal ischemia and 12 hours of reperfusion and 0.9% saline; Diazoxide (n=13), submitted I/R and diazoxide. I/R model included median laparotomy and superior mesenteric artery clamping. In blood, we studied cytokines, TGO, TGP, troponin and IFABP. In intestine and liver, we quantified genic expression. Of cytokines and COX-2. In intestine, we also studied expression of tight junctions proteins. Also, histologic analysis in hematoxilin-eosin for intestine, liver and heart. RESULTS: We found lower expression of intestinal IL-6, hepatic IL-10, and lower levels of intestinal COX-2 and ZO-1. IL-6 high levels are associated with intestinal barrier lesion, as for COX-2. Lower levels of ZO-1 correlate with minor repair effort, proportional to lesion grade in non-letal models of damage. CONCLUSION: Diazoxide exerts protective effect over intestine of rats submitted to one hour of ischemia and twelve hours of intestinal reperfusion, but no effect was demonstrated over liver and heart
9

Análise de polimorfismos das enzimas ciclooxigenase-2 e metilenotetrahidrofolato redutase em pacientes com câncer de esôfago / Analysis of the cyclooxygenase-2 and methylenetetrahydrofolate reductase genes polymorphisms in esophageal cancer

Zaidan, Evelise Pelegrinelli 28 January 2016 (has links)
Introdução: O estudo de polimorfismos genéticos pode permitir maior conhecimento sobre os fatores de risco, progressão e susceptibilidade ao câncer do esôfago. A enzima ciclooxigenase-2 (COX-2) é induzida em resposta ao fator de crescimento e citocinas, sendo expressa nas doenças inflamatórias, lesões pré-malignas e tumores de esôfago. O produto do metabolismo do folato, pela enzima metilenotetrahidrofolato redutase (MTHFR), atua na síntese do DNA. A alteração ou a inibição da atividade desta enzima aumenta a suscetibilidade a mutações, danos e metilação aberrante do DNA, o que altera a expressão gênica de supressores de tumor e proto-oncogenes, potenciais fatores de risco para o câncer de esôfago. Objetivo: Investigar a frequência dos polimorfismos COX-2 (-1195A > G e 8473T > C) e MTHFR (677C > T e 1298C > A) em pacientes com câncer de esôfago, verificar as associações entre a frequência desses polimorfismos com a susceptibilidade à esta doença e aos fatores clínicos, epidemiológicos e patológicos. Metodologia: Inclui-se cento e nove pacientes com o diagnóstico de câncer de esôfago, submetidos à esofagectomia. Cento e dois indivíduos, pareados quanto ao sexo e idade, sem histórico individual ou familial de câncer, constituem o grupo controle. O DNA genômico foi isolado do creme leucocitário de sangue periférico e a genotipagem foi realizada através dos kits TaqMan ® SNP Genotyping Assays, seguida da amplificação pela reação em cadeia da polimerase e análise em tempo real (RT-PCR). Os resultados dos polimorfismos encontrados foram associados aos dados epidemiológicos e clinicopatológicos destes pacientes. Utilizou-se a regressão logística para avaliar as associações entre os polimorfismos e o risco de desenvolver o câncer de esôfago, com intervalos de confiança de 95%. Resultados: A presença do alelo COX-2+8437C (p=0,016) e dos haplótipos COX-21195A/COX2843C (p=0,002) e COX-21195G/COX28437T (p=0,01) indicaram associação com a doença. Os indivíduos com câncer do esôfago portadores do polimorfismo MTHFR 677TT apresentaram maior risco de óbito pela doença (p = 0,045). Conclusão: A presença do alelo COX-2+8437C e dos haplótipos COX21195A/COX2843C e COX-21195G/COX28437T associaram-se ao câncer de esôfago. O genótipo homozigoto polimórfico MTHFR677TT está relacionado ao pior prognóstico em pacientes com câncer de esôfago / Introduction: The study of genetic polymorphisms may allow better understanding of the risk factors, progression and susceptibility to cancer of the esophagus. The cyclooxygenase-2 enzyme (COX-2) is induced in response to growth factors and cytokines and is expressed in inflammatory diseases, premalignant and esophageal tumors. The product of folate metabolism, the enzyme methylenetetrahydrofolate reductase (MTHFR), engaged in DNA synthesis. Changing or inhibiting the activity of this enzyme increases the susceptibility to mutations, damage and aberrant DNA methylation, which alters gene expression of tumor suppressors and proto-oncogenes, potential risk factors for esophageal cancer. Objective: To investigate the frequency of COX-2 (-1195A > G and 8473T > C) and MTHFR (677C > T and 1298C > A) polymorphisms in patients with esophageal cancer, verify the associations between the frequency of these polymorphisms with susceptibility to this disease and clinical, epidemiological and pathological factors. Methodology: This study includes up one hundred nine patients diagnosed with esophageal cancer who underwent esophagectomy. One hundred and two individuals, matched for sex and age, no individual or familial history of cancer, constitute the control group. Genomic DNA was isolated from the peripheral blood buffy coat and genotyping was performed using the TaqMan ® SNP Genotyping Assays kits, followed by amplification by polymerase chain reaction and real-time analysis (RT-PCR). The results of found polymorphisms were associated with epidemiological and clinicopathological these patients. Logistic regression was used to assess associations between polymorphisms and the risk of developing esophageal cancer, with 95% confidence intervals. Results: The presence of COX-2 + 8437C allele (p = 0.016) and haplotypes COX-21195A / COX2843C (p = 0.002) and COX-21195G / COX28437T (p = 0.01) indicated association with the disease. Individuals with esophageal cancer carrying the MTHFR 677TT polymorphism had higher risk of death from the disease (p = 0.045). Conclusion: The presence of COX-2+8437C allele and haplotype COX21195A/ COX2843C and COX-21195G/COX28437T was associated with esophageal cancer. The polymorphic homozygous genotype MTHFR677TT is related to worse prognosis in patients with esophageal cancer
10

Avaliaçãoo do impacto do diazóxido nas lesões locais e sistêmicas em animais submetidos a isquemia e reperfusão intestinal / Evaluation of the impact of diazoxide in local and systemic lesions in animals submitted to intestinal ischemia and reperfusion

Saulo Fernandes de Mattos Dourado 27 February 2018 (has links)
INTRODUÇÃO: Isquemia e reperfusão (I/R) intestinal podem ocorrer em cirurgias vasculares e abdominais, trauma, choque, grandes queimados e transplante intestinal. O órgão funciona como barreira contra agressores externos, e uma vez lesionado, sofre aumento da permeabilidade, que permite a passagem de mediadores inflamatórios e bactérias, causando sepse, inflamação sistêmica e disfunção de múltiplos órgãos, que é a maior causa de morte em unidades de terapia intensiva cirúrgica. O diazóxido tem mecanismo de ação semelhante ao pré-condicionamento isquêmico, e demonstrou proteção em I/R de diversos órgãos. De forma semelhante, em cenário de isquemia e reperfusão intestinal, supomos que ele desempenharia função protetora no intestino, através do pré-condicionamento farmacológico, e em órgãos distantes, exercendo o pré-condicionamento remoto. OBJETIVOS: Avaliar os efeitos do diazóxido em intestino, fígado e coração de ratos submetidos a uma hora de isquemia e doze horas de reperfusão intestinal. MÉTODOS: 32 ratos machos Wistar divididos em três grupos, Sham (n=6); Salina (n=13) submetido a uma hora de isquemia e doze horas de reperfusão intestinal, tendo recebido soro fisiológico; Diazóxido (n=13) submetido a I/R e diazóxido. O modelo de I/R incluiu laparotomia mediana e clampeamento da artéria mesentérica superior. No soro, estudamos citocinas, AST, ALT, troponina e IFABP. Em amostras de intestino e fígado, quantificamos a expressão gênica de citocinas e COX-2. No intestino foi estudada ainda a expressão de proteínas ligadas a barreira intestinal (tight junctions): ZO-1, ocludina e JAM-A. Realizamos preparações histológicas em hematoxiina e eosina de intestino, fígado e coração. RESULTADOS: Evidenciamos redução de expressão de IL-6 intestinal, redução de IL-10 hepática, além de menor expressão de COX-2 intestinal e de ZO-1. IL-6 tem níveis associados a dano da barreira intestinal, assim como COX-2. A menor expressão de ZO-1 indica menor esforço de reparação, proporcional ao grau de lesão em modelos não letais de dano tecidual. CONCLUSÃO: O diazóxido exerce efeito protetor sobre o intestino de ratos após uma hora de isquemia e doze horas de reperfusão, porém não foi possível demonstrar efeito protetor sobre fígado ou coração / INTRODUCTION: Intestinal ischemia and reperfusion can occur in great vascular and abdominal surgeries, trauma, shock, great burns and intestinal transplantation. Since the organ works as a barrier against external threats, and once damaged, permeability increases, which permits passage of bacteria and inflammatory mediators, causing sepsis, systemic inflammation and multiple organ dysfunction, the greatest death cause in surgical intensive care units. Diazoxide has similar mechanisms to ischemic preconditioning, and proved benefit during I/R in several tissues. Similarly, in an intestinal ischemia-reperfusion situation, we suppose it can protect intestine with pharmacological preconditioning, and remote organs, with remote preconditioning. OBJECTIVE: To evaluate diazoxide effects over intestine, liver and heart of rats submitted to one-hour ischemia and twelve-hour reperfusion of intestine. METHODS: 32 male Wistar rats divided in three groups, Sham (n=6); Saline (n=13) submitted to one hour of intestinal ischemia and 12 hours of reperfusion and 0.9% saline; Diazoxide (n=13), submitted I/R and diazoxide. I/R model included median laparotomy and superior mesenteric artery clamping. In blood, we studied cytokines, TGO, TGP, troponin and IFABP. In intestine and liver, we quantified genic expression. Of cytokines and COX-2. In intestine, we also studied expression of tight junctions proteins. Also, histologic analysis in hematoxilin-eosin for intestine, liver and heart. RESULTS: We found lower expression of intestinal IL-6, hepatic IL-10, and lower levels of intestinal COX-2 and ZO-1. IL-6 high levels are associated with intestinal barrier lesion, as for COX-2. Lower levels of ZO-1 correlate with minor repair effort, proportional to lesion grade in non-letal models of damage. CONCLUSION: Diazoxide exerts protective effect over intestine of rats submitted to one hour of ischemia and twelve hours of intestinal reperfusion, but no effect was demonstrated over liver and heart

Page generated in 0.3058 seconds